Tsotne Tskhvediani
Born
Kutaisi, Georgia
Genre
Influences
John Steinbeck, Jack London, Andrei Platonov
![]() |
მაიაკოვსკის თეატრი
—
published
2016
|
|
![]() |
ქალაქი და წმინდანები
—
published
2015
|
|
![]() |
15 საუკეთესო ქართული მოთხრობა 2015
by
—
published
2015
|
|
* Note: these are all the books on Goodreads for this author. To add more, click here.
“პატარა ქალაქის ყველაზე საშინელი თვისება ისაა, რომ მარტო დარჩენა თითქმის შეუძლებელია. რამდენიმე წუთითაც არავინ დაგაცდის საკუთარ ფიქრებთან დარჩენას. უამრავ ადამიანთან გიწევს ურთიერთობა მიუხედავად შენი სურვილისა. ასეა ყველაფერი მოწყობილი და სხვანაირად წარმოუდგენელია. თუ ვერ წახვედი, ერთადერთი გამოსავალია, გაგიჟდე და ხალხს შენი ეშინოდეს, მაგრამ ესეც არაა იოლი საქმე”
― ქალაქი და წმინდანები
― ქალაქი და წმინდანები
“დღეს სხვა სამყაროა. ყველა პოეტი, რომელსაც ჯიბეში ნაღმი არ უდევს, უბრალოდ, სარკესთან დგას და მასტურბირებს.
რა შეიცვალა ჩვენში იმის მერე, როცა პირველად მივხვდით, რომ სუფრაზე წარმოთქმული ყალბი სადღეგრძელოები გულისამრევია?
თავის დროზე ამაში იყო რაღაც პროგრესული, მაგრამ არსებობისთვის არ კმარა მხოლოდ გულისრევის გრძნობა. ჩვენ ამოვარწყიეთ მომავლის ცრუ იმედები და წარსულის ყალბი მითები, პატრიოტული ლოზუნგები, დრომოჭმული ტრადიციები, გამართულ კარიერაზე ოცნება, მაგრამ ამან მხოლოდ ის მოიტანა, რომ ახლა ცარიელები ვართ.
მე, უბრალოდ, ტომრისგან გამოჭრილი თოჯინა ვარ და ჩემ გარშემოც ზუსტად ასეთი სათამაშოები არიან. მათი ტომარა, რომელიც ტანის ფუნქციას ასრულებს, ჯერაც გამოტენილია ნაგვით და ისინი ჯერ კიდევ მყარად დგანან.
თავიც ყოჩაღად უჭირავთ.
ახლა ერთადერთი, რაც შემიძლია გადარჩენისთვის გავაკეთო, ისაა, რომ სასწრაფოდ ვიპოვო ახალი ნაგავი იდეა, რომლითაც სხეულს მოვიმარაგებ.
თავის დაჭერას შევძლებ.
უბრალოდ, იმ ყველაფერს, რომ ახალი და ცოტათი განსხვავებული ნაგვით ვარ სავსე, მხოლოდ რამდენიმე დღეს ექნება მნიშვნელობა.
ცოტაც და, ყველა ნაგავს ერთნაირად მყრალი სუნი ექნება. ამის გაცნობიერება მარტივი, მაგრამ საშიშია.
კიდევ რამდენ ხანს გაძლებ ცარიელი ტომრით ფორმის გარეშე?”
― მაიაკოვსკის თეატრი
რა შეიცვალა ჩვენში იმის მერე, როცა პირველად მივხვდით, რომ სუფრაზე წარმოთქმული ყალბი სადღეგრძელოები გულისამრევია?
თავის დროზე ამაში იყო რაღაც პროგრესული, მაგრამ არსებობისთვის არ კმარა მხოლოდ გულისრევის გრძნობა. ჩვენ ამოვარწყიეთ მომავლის ცრუ იმედები და წარსულის ყალბი მითები, პატრიოტული ლოზუნგები, დრომოჭმული ტრადიციები, გამართულ კარიერაზე ოცნება, მაგრამ ამან მხოლოდ ის მოიტანა, რომ ახლა ცარიელები ვართ.
მე, უბრალოდ, ტომრისგან გამოჭრილი თოჯინა ვარ და ჩემ გარშემოც ზუსტად ასეთი სათამაშოები არიან. მათი ტომარა, რომელიც ტანის ფუნქციას ასრულებს, ჯერაც გამოტენილია ნაგვით და ისინი ჯერ კიდევ მყარად დგანან.
თავიც ყოჩაღად უჭირავთ.
ახლა ერთადერთი, რაც შემიძლია გადარჩენისთვის გავაკეთო, ისაა, რომ სასწრაფოდ ვიპოვო ახალი ნაგავი იდეა, რომლითაც სხეულს მოვიმარაგებ.
თავის დაჭერას შევძლებ.
უბრალოდ, იმ ყველაფერს, რომ ახალი და ცოტათი განსხვავებული ნაგვით ვარ სავსე, მხოლოდ რამდენიმე დღეს ექნება მნიშვნელობა.
ცოტაც და, ყველა ნაგავს ერთნაირად მყრალი სუნი ექნება. ამის გაცნობიერება მარტივი, მაგრამ საშიშია.
კიდევ რამდენ ხანს გაძლებ ცარიელი ტომრით ფორმის გარეშე?”
― მაიაკოვსკის თეატრი
“ამბობენ:
არსებობენ ლიდერები, რომლებიც არ ისწრაფვიან ბელადობისკენ,
რომ ისინი ვერ გარყვნა ძალაუფლებამ.
არ ტკბებიან ფუფუნებით.
რეპორტიორები მათზე გატაცებით ყვებიან,
გვიჩვენებენ მათ მატარებელში, იაფფასიან ნომერში,
უბრალოდ ჩაცმულებს, მოკრძალებულებს,
გრძელ რიგში მორჩილად მდგომებს,
მდიდრული სასახლეების გარეშე,
ოქოროს უნიტაზის გარეშეც,
შეზღუდული სახელისუფლებო ბერკეტებით,
მათზე ამბობენ: „ის ერთ-ერთი ჩვენგანია“.
სკეპტიკოსები ცდილოდბენ, ეჭვები გაგვიჩინონ
იტყვიან: თავმდაბლი ლიდერების ზურგს უკან ყოველთვის დიქტატორი იმალება, რომელიც რეალურად მართავს და რომ ის სინამდვილეში თვალთმაქცი და მონაა, რომელიც ძალაუფლების ნარჩენებითაც კმაყოფილდება.
შენ, ჩემო პრეზიდენტო, ეცადე, ეჭვები გამიფანტო,
მოდი დავსხდეთ და მე ჰელიოგაბალუსზე გიამბობ,
ერთადერთ სახალხო ლიდერზე.
და იქნებ შენც იმასავით გამოხვიდე გლახაკებთან ქუჩაში,
უარი თქვა მოკრძალებაზე
და მთელი შენი დიდებულებით ტრაკი მისცე:
უსახლკაროებს,
ლოთებს,
უიმედოებს...
რადგან ძალაუფლების სიყვარულის ცოდვას მხოლოდ ამგვარი ღვაწლით გამოისყიდი.
ჩემო პრეზიდენტო, ესტუმრე მუშებს, ბნელ მაღაროში და ღრმა მინეტი გაუკეთე.
გამიხარდება, თუ კუნილინგუსის ტექნიკასაც აითვისებ გენდერული ბალანსის დასაცავად.
ჩემო პრეზიდენტო, იქნებ იაფფასიანი აბებით დაუძლურებული ჩემი ყლეც ფერზე მოიყვანო!
და როცა ხალხი გიხილავს:
ქუჩაში წაკუზულს,
მუხლებზე დამდგარს,
ჩვენსავით...
დარწმუნდებიან, რომ ნამდვიალდ
იცნობ ჩვენს ტკივილს
და
ერთ-ერთი ჩვენგანი ხარ.”
― მაიაკოვსკის თეატრი
არსებობენ ლიდერები, რომლებიც არ ისწრაფვიან ბელადობისკენ,
რომ ისინი ვერ გარყვნა ძალაუფლებამ.
არ ტკბებიან ფუფუნებით.
რეპორტიორები მათზე გატაცებით ყვებიან,
გვიჩვენებენ მათ მატარებელში, იაფფასიან ნომერში,
უბრალოდ ჩაცმულებს, მოკრძალებულებს,
გრძელ რიგში მორჩილად მდგომებს,
მდიდრული სასახლეების გარეშე,
ოქოროს უნიტაზის გარეშეც,
შეზღუდული სახელისუფლებო ბერკეტებით,
მათზე ამბობენ: „ის ერთ-ერთი ჩვენგანია“.
სკეპტიკოსები ცდილოდბენ, ეჭვები გაგვიჩინონ
იტყვიან: თავმდაბლი ლიდერების ზურგს უკან ყოველთვის დიქტატორი იმალება, რომელიც რეალურად მართავს და რომ ის სინამდვილეში თვალთმაქცი და მონაა, რომელიც ძალაუფლების ნარჩენებითაც კმაყოფილდება.
შენ, ჩემო პრეზიდენტო, ეცადე, ეჭვები გამიფანტო,
მოდი დავსხდეთ და მე ჰელიოგაბალუსზე გიამბობ,
ერთადერთ სახალხო ლიდერზე.
და იქნებ შენც იმასავით გამოხვიდე გლახაკებთან ქუჩაში,
უარი თქვა მოკრძალებაზე
და მთელი შენი დიდებულებით ტრაკი მისცე:
უსახლკაროებს,
ლოთებს,
უიმედოებს...
რადგან ძალაუფლების სიყვარულის ცოდვას მხოლოდ ამგვარი ღვაწლით გამოისყიდი.
ჩემო პრეზიდენტო, ესტუმრე მუშებს, ბნელ მაღაროში და ღრმა მინეტი გაუკეთე.
გამიხარდება, თუ კუნილინგუსის ტექნიკასაც აითვისებ გენდერული ბალანსის დასაცავად.
ჩემო პრეზიდენტო, იქნებ იაფფასიანი აბებით დაუძლურებული ჩემი ყლეც ფერზე მოიყვანო!
და როცა ხალხი გიხილავს:
ქუჩაში წაკუზულს,
მუხლებზე დამდგარს,
ჩვენსავით...
დარწმუნდებიან, რომ ნამდვიალდ
იცნობ ჩვენს ტკივილს
და
ერთ-ერთი ჩვენგანი ხარ.”
― მაიაკოვსკის თეატრი
Is this you? Let us know. If not, help out and invite Tsotne to Goodreads.