Philip en de anderen

by Cees Nooteboom

Een dromerige jongen zwerft door Europa op zoek naar een geheimzinnig Chinees meisje.

Genres: Fiction, Dutch Literature, Literature, Travel, Roman, Novels

163 pages, Paperback

First published January 1, 1955

About the author

Cees Nooteboom (born Cornelis Johannes Jacobus Maria Nooteboom, 31 July 1933, in the Hague) is a Dutch author. He has won the Prijs der Nederlandse Letteren, the P.C. Hooft Award, the Pegasus Prize, the Ferdinand Bordewijk Prijs for Rituelen, the Austrian State Prize for European Literature and the Constantijn Huygens Prize, and has frequently been mentioned as a candidate for the Nobel Prize in literature.

His works include Rituelen (Rituals, 1980); Een lied van schijn en wezen (A Song of Truth and Semblance, 1981); Berlijnse notities (Berlin Notes, 1990); Het volgende verhaal (The Following Story, 1991); Allerzielen (All Souls' Day, 1998) and Paradijs verloren (Paradise Lost, 2004). (Het volgende verhaal won him the Aristeion Prize in 1993.) In 2005 he published "De slapende goden | Sueños y otras mentiras", with lithographs by Jürgen Partenheimer.

Reviews

[Vit Babenco · Rating 5 out of 5]

Philip and the Others is a surreal picaresque novel.
The story begins with a recollection of childhood… Philip’s first trip with his eccentric uncle…

In Loosdrecht we got off and walked until we came to the lake. There my uncle Alexander opened the suitcase and took out an old piece of canvas that he spread out on the wet grass. We sat down facing the moon, which quivered greenly in the water before us, and we could hear the shuffling of cows in the meadows on the other side of the dike. Strands of mist hung above the water, and there were strange little noises in the night, so that at first I did not notice that my uncle Alexander was perhaps crying softly.

Such is the account of the entire travel…
When Philip is eighteen he embarks on a journey – both corporeal and spiritual… The tale is full of enigmatic symbols…

“You were born old” – she ran her fingers over my lips – “you will never experience anything but memories, you will never meet anyone except to say goodbye, and you won’t live a single day without thinking of the evening or the night.”

Roads and towns… People and places… Meeting and parting…

There are big cities on that route, dirty cities that you are afraid of and that you ought to draw only with a gray pencil. When you arrive or leave early in the morning with the sun, a gray light spreads and the first people outdoors head for the trams and buses.

Whatever one is looking for the most important thing is to find one’s own self.

[Jim Fonseca · Rating 4 out of 5]

Fantasy and surrealism from this Dutch author. I liked the opening paragraph: “My uncle Antonin Alexander was a strange man. When I saw him for the first time, I was ten years old and he was about seventy. He lived in an ugly, immensely large house in the Gooi, crammed with the most peculiar, useless, and hideous furniture.”

This was the author’s first novel written in 1953. It has attracted a kind of cult following and a 25th anniversary edition was published in Dutch but not translated into English until 1988. In the introduction the author, teaching at Berkeley that year, talks about his students explaining his novel to him.



The main character is a young man, now old enough to backpack around Europe. He meets an incredibly fat man who shares living in a dilapidated castle with a young woman who is beautiful and of Laotian/Chinese ancestry. The man tells him he has to travel around Europe to find her. The young man has no idea where she is in all of Europe but incredibly, he finds her, asking everywhere for the “beautiful Chinese girl.” Result? “…I said ‘I love you’ …she sought my face and stroked it before replying… ‘Of course.’ ”

I found the book hard to follow as it seems like a series of stories rather than a novel. It starts with his uncle telling him how he basically fell in love with a 10-year old Indonesian boy who lived for a while in a neighboring house. Nothing physical - shades of Death in Venice.

Other stories come from people the young man meets in hostels as he travels. For example, he meets two young men who are partners. Both have poignant stories. One has epilepsy and entered three monasteries, wanting to live in that sheltered environment, but as soon as his disease is evident, he is kicked out.

The other man tells the story of falling in love with the voice of a BBC radio announcer. He listens each day to him repeat the news over three hour-long broadcasts, so obsessed that he loses his job.

There is good writing. Some examples I liked:

A young woman tells him “You were born old” – she ran her fingers over my lips – “You will never experience anything but memories, you will never meet anyone except to say goodbye…”

“There are big cities on that route [through Luxembourg], dirty cities that you are afraid of and that you ought to draw only with a gray pencil.”

“Vivien didn’t seem quite so old that day, because she didn’t want to…”

“I heard them telling their stories again; I saw them again, moving their hands to the rhythms of their memories. Perhaps it was loneliness that invaded them like flies invade a carcass.”

“Because finally, my friend, a priest is merely a utensil.”

“We have little time, Another day, as we walk here, and it will seem to us as if our blood has run dry; the bodies by which we have known each other will begin the treason of old age, rubbing our memories to dust against a hard dryness.”

There are bits and pieces about poets and musical composers.

A common theme through the novel seems to be longing for something you can’t have – the uncle and the neighbor boy; the young Laotian/Chinese girl; the radio announcer, the sheltered life in the monastery.

I’d give it a ‘3’ for the story but rounded up to ‘4’ for the good writing, so a ‘3.5’ I guess.



(I don't know why the GR blurb is in Spanish. The ISBN number is correct for the English edition I read.)

Photo of a house in Gooi, Netherlands from almy.com
The author (b. 1933) from wikipedia

[Ernst · Rating 3 out of 5]

Ich bewerte das Buch unter dem Blickwinkel, dass es von einem Teenager geschrieben und 1954, als er 21 war, veröffentlicht wurde. Sicher ist dieses Debüt ein klarer Beleg für sein Talent. Er kann gut schreiben, er verfügt über eine angenehme, etwas ungeschliffene, aber interessante Art seine Sätze zu bauen, die fast etwas meditatives haben; er hat auch ein Anliegen, er will eine bestimmte Atmosphäre einfangen, eine zarte Melancholie, eine Sehnsucht auf der Suche nach einem Leben, nach Liebe, die sich nicht bändigen lässt; auf den ersten 30 Seiten gelingt das hervorragend, aber dann gleitet die Geschichte leider etwas langweilig und sinnlos dahin, wie ein Segelboot bei schwacher Brise mit Kurs auf ein möglicherweise phantasiertes Ziel, das nie erreicht werden kann. Denn das Paradies ist immer nebenan.
Es tut mir leid sagen zu müssen, dass mich die Geschichte abgesehen vom ersten Viertel ziemlich fadisiert hat, teilweise auch angestrengt, weil ungemein viele Namen genannt werden und zahllose Figuren auftreten, die nur wenig Beitrag zum Fortgang der Geschichte haben.
Mir scheint auch dass Cees versucht hat irgendeine Art Plot zu entwickeln, aber einfach nichts gefunden hat, woraus sich eine echte Handlung ergeben würde. So bleibt es eine leicht surreale Reise, eine Suche, die mich an beruhigende, kontemplative Filmsequenzen erinnert hat, in denen pulsierende, gleitende Quallen im Tiefen Meer gezeigt werden.
Eigentlich wäre es ein 2 Sterne Buch, aber wegen der anfangs genannten Umstände gebe ich einen Bonusstern.
Ich hab schon besseres von ihm gelesen und werde vielleicht noch mal was anderes versuchen, aber aktuell habe ich zum Beispiel Allerseelen von der Wunschliste gestrichen, weil mir doch so ein bisschen die Lust darauf vergangen ist, nochmal so einer Suche beizuwohnen.
Was mich sehr gestört hat, ist dass er die Frau/das Mädchen, auf die er bzw. Philip, der Protagonist, seine Sehnsüchte projiziert, ständig als das „Chinesenmädchen“ bezeichnet. Das mag der Entstehungszeit geschuldet sein, hat mich aber trotzdem genervt.

[SARAH · Rating 5 out of 5]

(می دانی، که زندگی یک رابطه خوب عاشقانه است؟ تو باید با کمترین اطمینان ها به جستجویت،به دل بستن به مردم و مکان ها ادامه دهی،و مهم تر از همه،تو باید همچنان دنیا را جای دلچسبی بدانی همان طور که همیشه میدانستی.من هم این کار را میکنم،گرچه من اصلا نمی دانم،که هستم و ابدا نمی‌دانم چرا اینجا هستم،شاید فقط برای اینکه حیرت کنم،به مروم نگاه کنم،تا ببینم که زندگی تسلی دادن به  خود است، گرچه فکر میکنم فقط در صورتی میتوانی آن را ببینی که باور کنی این دنیا بدترین جا است،و یاس و اندوه و سقوط تقدیر آن است اما درست به همین خاطر شگفت آور است،و انگیزندهء عشق و احساس بی حد.)ص۱۲۰
اثری که اگر نقد آخر  کتاب از سافرناسکی نبود هیچ از آن نمی‌فهمیدم حالا کتاب را عجیب دوست دارم. حالاشخصیت فیلیپ و آن دختر،راهب رهگذر، اتو استاپ زدن ها دور اروپا همه برایم رنگ دیگه ای داره... رمانی که مثل یک عاشقانه عجیب ، شعری پرداز تخیل در جدال با واقعیت نوشته شده و تو،فقط میتوانی دوستت اش داشته باشی و بس

[Marco · Rating 2 out of 5]

Het zal aan mij liggen: een ambivalente houding tot dit boek. De thematiek van reizen, de reis als beloning en de zoektocht van Philip is prachtig. Zodra het gaat over het verhaal van anderen en het meer om stijl en compositie gaat, haak ik af.

[Alicia · Rating 2 out of 5]

Ik las het op de middelbare school, vond het saai en vroeg me toen ik het uit had af: 'wat heb ik nu eigenlijk gelezen?'

Nu las ik het opnieuw, ik vroeg me af of ik er nu anders over zou denken, maar ik denk er weer exact hetzelfde over.

De boodschap is dat het gaat om de reis en niet om de bestemming, lijkt het. Maar op die reis gebeurt niet zo veel, de personages hebben weinig diepgang en de zinnen vind ik ook niet bijzonder mooi. Het is keurig geschreven hoor, maar ik val niet van mijn stoel van verbazing, ik ben nergens ontroerd of verrast. Het komt op me over alsof de auteur geprobeerd heeft verwondering op te roepen door de scènes vervreemdend te maken, maar daardoor voelt het voor mij slechts geforceerd.

[Menno Beek · Rating 4 out of 5]

Vriend Ronald las de kern van het eerste hoofdstuk voor, bij een kampvuur, voor een boshut in het oosten des lands, en toen heb ik niet gerust, tot ik het gelezen had. De eerste 34 bladzijden, met een extra pagina, geleend ergens uit het einde van dit boek, zouden een eenzaam goede novelle hebben betekend, in de Nederlandse literatuur. Wat mij betreft verliest het die status door in de dikke tachig bladzijden na de eerste geniale 34 de draad ergens in Frankrijk, in oninteressante dromen, kwijt te raken. Lees alleen hoofdstuk 1, en hang verpletterd achterover in uw zitmeubel, dat is mijn advies. Leve Oom Alexander, de held van die eertse bladzijden, en gelukkig zij, die zo een oom hadden. En dank u oom Wim, in mijn geval.

[Jonathan yates · Rating 5 out of 5]

Totally brilliant surrealism, I must be honest and say that for most of the book i had no idea what was going on, but it was always interesting and telling a really odd story that made very little sense with brilliant little moments of clarity
totally fun!

[Isabel · Rating 4 out of 5]

Huh? Maar mooi.

[Sander · Rating 4 out of 5]

Sommige beschrijvingen van de omgeving of natuurlijke fenomenen doen uiterst tenenkrommend aan, maar deze zijn gelukkig spaarzaam. Het boek weet op prachtige wijze de worsteling van de jeugd met de toekomstige paradox van de wereld te omvatten, waarin naar perfectie en genoegen mogelijk wordt geacht, maar waar de wereld altijd tekortschiet. Dan maar het leven nemen zoals het is en ook gulzig de teleurstellingen tot je nemen.

[Lukasz Pruski · Rating 3 out of 5]

"She became the shadow and the quivering of the silver spruce that grew there and the aged, cracked crimson of the dried-up riverbed."

"Magical" is the word that best describes Cees Nooteboom's novella Philip and the Others (1954). Trying to grasp the word's entire spectrum of meaning I looked it up in several dictionaries: excluding the denotation that refers to magic I found two nice definitions: "mysteriously enchanting, bewitching" and "describing something with a special and exciting quality". While these are adequate, the definition from The Oxford Dictionary best captures my impression of the novella: "beautiful or delightful in such a way as to seem removed from everyday life." This is exactly how I felt reading Philip. Let me continue the quote from the epigraph, the quote that epitomizes Mr. Nooteboom's magical prose:

"That evening the valley was created afresh with the hands of a lunatic who had come into possession of the moon and who painted and struck the rocks and the trees with the light of the moon until an unbearable madness seized control of the landscape, and all things began to breathe and live together with her, unbearably."

Mr. Nooteboom, whose work I had not known until about half a year ago, has quickly become one of my favorite authors and I would probably call his The Following Story the best book I have ever read (with
Lost Paradise not so far from the top of my choices). Philip and the Others is his first published book, and its beginning chapter is a literary tour de force, a beautifully told account of events from Philip's childhood and youth. I will never forget the passages about a bus ride at night, walking just around the corner to Africa, the uncle's secret from the distant past, and, particularly, a girl in a red coat, whom Philip saw at a bus stop and who was not there six years later. The evocation of childhood memories is so powerful and the prose so vivid in its magical intensity that Philip's childhood could well be my own.

The remainder of the novella relates Philip's search for a beautiful Chinese girl. He hitchhikes through France: Provence, Paris, Calais, then farther, through Europe. This reads almost like a fairy tale, a tale that contains episodes featuring different characters in changing locales. One can find some rather incongruously included autobiographical elements - the passages about a Carmelite school that likely reflect Mr. Nooteboom's Catholic education. I do not much like this part of the novella, finding it unfocused, somewhat contrived, and overwrought. I am aware how presumptuous of me is to quibble about this author's prose, but I think at the time of writing Philip he was still learning to become the great writer he is now, a writer of ethereally beautiful yet lean and economical prose. While I do not believe there are many sentences that could be cut from The Following Story without diminishing its impact, about a half of text in Philip could be deleted, without much harm to the book's significance. True, one can find passages of beauty in the main part of the novella, for instance the fragment about buying a bird of paradise, named Janet, or the one about the chorus of people seated on park benches in Luxembourg, but on the whole the reader will likely find the book aimless and meandering.

I also do not particularly like the Preface, in which Mr. Nooteboom writes about the reception of Philip in mid-1980s by students at Berkeley, although it has a great fragment about the young man who wrote this book in 1954 and then went "on his way to becoming the unavoidable me that I am [...] the mystery of time's passage has become too perplexing." While this mystery is a central theme in Mr. Nooteboom's books, I much prefer when the author speaks to me through his work rather than directly.

Two and three quarter stars.

[Marc · Rating 1 out of 5]

Niet helemaal geslaagd: gezochte magische sfeer, nogal goedkoop (maar toen modieus? Cfr magisch realisme)
Leidraad: zoektocht naar chinees meisje (doorgang naar andere werkelijkheid, om te ontsnappen aan deze – doodse – realiteit?)
Stijl: klinische beschrijving van een opeenvolging van handelingen, zonder echte bezieling, maar doorspekt met magische overgangen; onwezenlijke sfeer. Ergens tussen De Avonden van Reve en de Walging van Sartre (niet toevallig titel: de anderen, les autres?). Gemeenschappelijk: de klaarblijkelijke absurditeit van het bestaan (is de onderbedding van het verhaal).

[Saad Abdulmahmoud · Rating 5 out of 5]

Een bijzonder debuut van Cees Nooteboom, dat veel meer voelt als een innerlijke reis dan als een traditioneel verhaal. Philip en de anderen is geen roman met een duidelijke spanningsboog of plot, maar eerder een filosofische en dromerige zoektocht naar betekenis, identiteit en verbondenheid.

Philip, een jonge man, reist door Europa en ontmoet onderweg verschillende mensen – de “anderen” – die elk op hun eigen manier vastlopen in het leven. In hun verhalen klinken thema’s door als eenzaamheid, desillusie en verlies. Tegelijkertijd leert Philip steeds iets over zichzelf, al blijft hij als personage vrij ongrijpbaar: een waarnemer, een zoeker.

Wat dit boek echt bijzonder maakt, is Nootebooms taalgebruik. Zijn stijl is beeldend en poëtisch, soms wat zweverig, maar altijd doordacht. De sfeer doet denken aan een modern sprookje, vol symboliek en melancholie. De ontmoeting met een Chinees meisje – een van de weinige tedere, hoopvolle momenten – vond ik persoonlijk erg mooi en breekbaar.

Maar ik moet eerlijk zijn: dit boek vraagt van je als lezer. Het is traag, reflectief maar is wel makkelijk te volgen. Als je houdt van verhalen die je meeslepen met plot of actie, dan is dit niet jouw boek. Maar als je gevoelig bent voor taal, sfeer en existentiële thema’s, dan is dit juist een rijke leeservaring. Het boek is een aanrader voor fans van poëtische romans, filosofische fictie, of boeken over ‘de zoektocht naar jezelf’. Geen aanrader voor wie houdt van veel vaart of een strak verteld verhaal.

[Jesse Doornenbal · Rating 4 out of 5]

'Wij kennen onze onvolkomenheid - maar het is niet uit medelijden met eigen sterfelijkheid dat men liefheeft. Die wij hier ons hebben is de enige. Wij houden de enige tegen het licht van de avond en ze is een geheim, wij houden haar tegen het licht van haar geheim, en ze wordt omkleed met tederheid.'

Philip en de anderen is een boek over het romantisch verlangen. Philip krijgt het bovenstaande antwoord als hij de mogelijkheid van liefde betwijfelt, omdat je jezelf niet kan verdelen en elkaar noodzakelijkerwijs toch moet verlaten. Het antwoord toont dat liefde inderdaad niet de volledige versmelting van twee in één is. Ze kennen immers de onvolkomenheid, maar men heeft niet lief omdat men zichzelf wil verliezen in de ander. Dit is wat mij betreft de mooiste zin uit het boek: 'het is niet uit medelijden met eigen sterfelijkheid dat men liefheeft'. De liefde gaat om het geheim van de ander. De eenzaamheid die Philip zo sterk tekent die hoort bij het mens-zijn, maar de liefde kan de mens en zijn sterfelijkheid omkleden met tederheid. Ondanks dat ouderdom de mens verraadt (het lichaam, de herinneringen, en uiteindelijk de mens zelf) laat juist de liefde zien 'dat men niet uiteindelijk leeft, men leeft nu'.

[Caroline Baetens · Rating 4 out of 5]

"zijn stem aarzelde achter de gordijnen, 'daarom is het ook zo moeilijk om deze wereld te beschrijven, omdat ik mezelf zou moeten beschrijven, want de wereld neemt onze kleuren aan.'"

[Jeroen · Rating 3 out of 5]

Het is bijna te mooi om waar te zijn dat Nooteboom zijn rijke oeuvre begint met dit boekje dat het een en ander zo passend in stelling brengt. Het verhaalt over een tiener die zoals de meeste tieners wat rondwaart binnenin de gemiddelde actie-radius van een jongeling in Nederland in de jaren 50 – bezoekjes aan familie, vrienden, hangen op straat – en dan op een dag dat alles zomaar interrupeert, en zegt: “ik vertrek!” Later, veel later zou Nooteboom schrijven dat hij “met lopen nooit meer [was] opgehouden”. Het doet een vooruitziende blik vermoeden dat hij aan het begin van zijn carrière het begin van die ketting van oorzaak en gevolg poëtisch heeft vastgelegd.

In het nawoord in mijn editie van Philip, schrijft Max Pam treffend dat Nooteboom's proza “melancholiek van toon” is, “en handelt, zoals het een drieëntwintigjarige betaamt, voornamelijk over de dood.” Maar te zeggen dat iets handelt over de dood is ook te zeggen dat iets handelt over het leven. Elk statement over de dood is een statement over het leven. Wie zei dat ook alweer, bijvoorbeeld, dat de levensfilosofie “leven en laten leven” zich net zo goed uit als “doden en laten doden”. De bejaarden die wegrotten op hun keukenvloeren in eenzame flatjes getuigen hiervan. Zo rept Nooteboom hier over “gestorven steden waar door een spookachtig toeval de straatlantaarns nog brandden, en soms een klok zich vergiste door te slaan.” Maar juist in dit statement zit een onbedwingbare levenskracht verholen: die klok die ondanks alles toch blijft slaan is een leven dat ondanks alles toch doorgaat, ook al is de vroegere glorie van dat stadje, en van dat leven, al lang en breed verdwenen. Doodgaan, in deze, is niets minder dan hebben geleefd.

Voor mij is Philip en de anderen een soort Slauerhoff-fan fiction. Dat gedweep en gesleep met een mysterieus meisje dat hier en daar uit de schaduwen treed als zijnde een heilige verschijning, en dat doelloze gezwerf van een hoofdpersoon die buiten dat zwerven en buiten dat meisje eigenlijk weinig assertiviteit toont, zich laat meestromen op de golven van levenskrachten die groter zijn dan hij is. Het is bekend dat Nooteboom een groot fan was van Slauerhoff, en sommige verhalen van de laatste fungeren echt als een templaat voor Philip. Neem “Larrios”, uit Slauerhoff's Schuim en asch. Hierin ziet de hoodfpersoon op een treinstationnetje in Burgos in Spanje een prachtige vrouw en hij weet gelijk, instinctief, dat hij van haar houdt. De trein rijdt door, hij verliest haar, zoekt haar opnieuw en vind haar, maar verliest haar opnieuw, kan haar niet behouden. Zij is vloeibaar als het levensgenot, als gelukkig zijn, en moet steeds weer opnieuw worden gevonden. “Waarom moest ik je telkens weer vinden waar ik je toch iedere keer reddelozer verloor?” vraagt Slauerhoff zich af. Het Chinese meisje in Nooteboom heeft dezelfde functie. Als hij haar eindelijk vind, schrijft hij: “Nu moet ik haar nog verliezen.” Niet omdat hij haar wil verliezen natuurlijk maar omdat hij weet dat dat het lot is, en misschien ook nog wel omdat hij weet dat geluk niet blijft voortduren, dat geluk zich manifesteert in verandering, in flux, en niet in stabiliteit. Misschien wel omdat Nooteboom op jonge leeftijd wist wat Slauerhoff ook op jonge leeftijd wist: dat geluk misschien bovenal bestaat in het zoeken ernaar. “Waarom liet ik haar gaan?” schrijft Slauerhoff in weer een ander – doch hetzelfde – verhaal. “Om haar te zoeken – dan wist ik wat ik zocht.”

Met dat zoeken, net als met dat lopen, is Nooteboom in ieder geval nooit meer opgehouden.

[Saskia · Rating 1 out of 5]

Dit is het debuut van Nooteboom uit 1955. Ik las het 62 jaar later voor mijn leesclub. Doet het ouderwets aan? Nee, niet echt. Behalve dat er tegenwoordig nauwelijks nog gelift wordt en mensen niet gemakkelijk onbereikbaar kunnen zijn en verdwijnen. Verder is het wel een soort universele zoektocht naar jezelf, de liefde, de volwassenheid.

Ik vond het begin mooi en fascinerend, de ontmoeting met een wat zonderlinge oom. Op de reis door Europa raakte ik helaas het spoor bijster. Er is weinig touw aan vast te knopen. Je hebt wel het gevoel dat de schrijver allerlei diepere bedoelingen heeft, met citaten en verwijzingen naar de oudheid, literatuur en muziek. Maar door het fragmentarische, verwarde verhaal, leefde ik niet mee. En daardoor werd mijn belangstelling voor die verwijzingen ook niet gewekt. Eerlijk gezegd, het verhaal liet me koud en de vermeende diepere laag klonk alleen als interessant doenerig.

Rest nog de stijl, die zou zo'n boek kunnen redden. Hier niet wat mij betreft, als Nooteboom gewoon vertelt is zijn stijl recht toe recht aan. Niets bijzonders, maar ook niet vervelend. Als hij middenin zijn verwarrende roadtrip zit, vind ik het houterig en lelijk. " Blinkend wit en onaantastbaar bleef ik nog het middelpunt van de ruimte, totdat het gruis werd getreden. Want ofschoon er niets zichtbaar werd, verplaatste het middelpunt zich van mij dan eensklaps naar de plaats waar het gruis werd getreden. Dat begon rechts achter in de ruimte en bewoog langzaam naar mij toe, en ofschoon ik daarvoor eigenlijk niet de minst aanwijsbare grond heb, of liever, had, vermoedde ik de stem in de kamer vanaf het moment dat het geluid hoorbaar werd." Nee.

[Oscar · Rating 2 out of 5]

Esta fue la primera novela escrita por Nooteboom, con apenas veintiún años; la escribió en la biblioteca en el espacio de tres meses. No sé si ésto es bueno o es malo, pero a mí no me ha gustado mucho el libro. Le doy el aprobado por los pelos, porque algunos pasajes me han parecido aceptables.

La historia empieza cuando el protagonista, Felipe (aquí he de hacer un inciso; en la novela ningún nombre ha sido traducido, sólo Philip por Felipe, y aún no sé por qué, ya que chirría a más no poder) visita a su tío Antonin Alexander. A Felipe, de diez años, le parece una persona extraña. Después de unos años, Felipe volverá a casa de su tío, esta vez para quedarse. Posteriormente, decidirá salir de viaje por Europa haciendo autoestop, y conocerá a toda una galería de excéntricos personajes: un monje, una vampiresa... Total, que el tío parece de lo más normal comparado con estos personajes; además, la parte del tío es lo mejor de la novela.

Francamente, me ha parecido una historia sin pies ni cabeza, donde prima lo alegórico, que resulta muy bien y todo eso, pero no se puede escribir una novela basándose únicamente en esto; resulta floja, está todo tan deslavazado que no hay por dónde cogerlo.

[Jan-Peter Kuiper · Rating 3 out of 5]

Ik las ‘Philip’ voor het eerst toen ik in de 20 was, ongeveer even oud als de schrijver toen hij dit boek schreef. Ik herinner me dat ik het geweldig vond. Nu ik het 20 jaar en flink wat van Nootebooms werk later herlees, denk ik daar toch anders over.
Het verhaal is niet zo spectaculair en er gebeurt ook niet zo veel. De hoofdpersoon toont weinig initiatief, weinig eigen mening en weinig ontwikkeling. Het is niet duidelijk waarom Philip doet wat hij doet (waarom gaat hij naar zijn oom, waarom trekt hij door Europa?), of waarom hij sommige dingen niet doet.
De magisch-realistische elementen leiden niet af, storen niet, maar ze voegen ook niet echt iets toe. Het lijkt eerder een stijl keuze om Franse en Spaanse dichters, en klassieke componisten als passerende karakters op te kunnen voeren. Het heeft wel een paar hele mooie passages. Daarmee wordt het boek/verhaal niet echt gered. Het is vooral veel jeugdig gedweed en gewichtig doenerij die (inmiddels) van Nooteboom gewend zijn. Wellicht in de jaren 50 een opzienbarend debuut, maar nu, 2020, niet meer zo speciaal.

[Olivier Beys · Rating 2 out of 5]

Cees Nooteboom is a towering figure in Dutch literature. This is the first time I read one of his books and didn't know what to expect.

It's the type of book where the storyline doesn't matter much, or at least to me it didn't. The book rather attempts to convey a certain set of feelings, to stir up your imagination and therefore to stay away from rational logic. All in all it's a very romantic book.

I can imagine this breaking the waves back in the fifties of the 20th century, reacting to the rigid writing templates of the time in Dutch speaking literature. Today though, and given my own tastes, I found it a bit of a chore to complete the often dreamlike and sometimes incoherent parts in the book. So given its poetic ambitions, it should be read as such rather than as a novel, as far as I'm concerned.

[Jan · Rating 3 out of 5]

Hoewel Cees Nooteboom een van mijn favoriete Nederlandse schrijvers is (samen met Hella Haasse en F. Springer), had ik zijn debuutroman nooit gelezen. Tot nu toe dan. Wat vind ik ervan? Zoals altijd bij Nooteboom heb ik genoten van zijn schrijfstijl en dat van een toen tweeëntwintigjarige. In de achttienjarige zoekende, reizende, zich ' het leven ' bevragende hoofdpersoon vind je duidelijk de schrijver terug die ook liftend zwierf door Europa. Dat gezegd hebbend moet ik er ook aan toevoegen dat ik er regelmatig niet veel van begreep. Maar misschien moet ik deze romantische roman nog eens lezen.

[Arjen · Rating 4 out of 5]

I am a fan of Nooteboom and this is his debut. Amazing to think that he wrote this kind of stuff when he was only 22 years old.

Just read it if you like Nooteboom

[Noah · Rating 4 out of 5]

Oh so charming and romantic. Furthermore, it has more or less the same beginning as Rituals so it is interesting to see where the author takes a turn and gives the story a completely different spin.

[Toño Piñeiro · Rating 4 out of 5]

Mi primera vez con el autor. Un lindo libro, de temática intimista y trascendental. Lo recomiendo para una tarde lluviosa y tal.

[Vincent · Rating 4 out of 5]

Leuk boek. Goeie schrijfstijl. De droomsequenties waren soms etwat vaag, deden mijzelf soms wat wegdromen, anderzijds leuk. Nederlands symbolisme, fijn!

wat stukjes die ik leuk vond:
- "Die jongen, die zei dat jij meisjeshaar had, had gelijk,’ begon de stem achter me. ‘Dát die jongen dat zei, was een verdediging – dat moet je goed onthouden. De mensen moeten zich verdedigen tegen het vreemde."
- "Het leven hier is een leven van noodzaak. Er is God, en een paar andere mensen, en de grond, en die zijn allen even hard."
- "Dit is het gezicht van de dingen als je gelukkig bent, dacht ik, de wereld is zo altijd, wij verven haar met onze eigen kleuren van angst of ongeluk – maar eigenlijk is de wereld zo altijd. Daarom,’ en zijn stem aarzelde achter de gordijnen, ‘daarom is het ook zo moeilijk om deze wereld te beschrijven, omdat ik mezelf zou moeten beschrijven, want de wereld neemt onze kleuren aan."
- Nawoord (Safranski, schrijft chill): "De ‘dupliciteit van alle zijn’, de spanning tussen fantasie en werkelijkheid, maakt van het leven een dans op het slappe koord. Je kunt elk ogenblik naar beneden storten: in de hermetische wereld van het imaginaire, wat overigens zelden voorkomt, in een poëtische waanzin, in een gesloten fantasiewereld; [...]
Maar veel vaker stort je in de even hermetische, maar veel benauwender wereld van een ontnuchterend realiteitsprincipe, dat alleen maar de plichten van de buitenwereld kent. Dat is dan de rationele waanzin van de harde realiteit.
De een gaat ten onder aan de fantasie, de ander aan de werkelijkheid. Ze kunnen de verscheurende spanning tussen fantasie en werkelijkheid niet aan, de ‘dupliciteit’, die E.T.A. Hoffmann als volgt heeft beschreven: ‘Er bestaat een innerlijke wereld en er bestaat de geestelijke kracht hem in volle helderheid te schouwen, in de volmaakte schittering van het volle leven, maar het is ons aardse erfdeel dat juist de buitenwereld, waarin we opgesloten zitten, als de hefboom werkt die genoemde kracht in beweging zet. De innerlijke verschijnselen lossen zich op in de kringen die worden gevormd door de uiterlijke verschijnselen om ons heen en waarboven de geest, duister en geheimzinnig vermoedend, alleen maar kan zweven.’"

[Martijn · Rating 3 out of 5]

Een dromerige roman, in die zin typisch Nooteboom. Centraal staat niet zozeer het plot, maar meer een "sfeer" en de daarin passerende personages. De hoofdpersoon, een ietwat verloren jongen, dolend door Europa, doet me enigszins denken aan Inni Wintrop (hoofpersonage uit Rituelen, Nootebooms bekendste boek) door zijn gevoeligheid, zijn ondoelmatige levenswijze en richtingsloosheid. Ik denk dat beide personages in die zin ook zeker autobiografische elementen herbergen. Waar je in Rituelen duidelijke tegenhangers van Inni vindt in de andere personages, is dat in Philip en de anderen minder uitgesproken het geval, waardoor ik het boek en plot te los gammel vind. Op mijn omslag staat dat Philip en de anderen een roman vol zeggingskracht is, de eigenaar van deze woorden is mij onbekend, maar ik ben erg benieuwd wat hij/zij het boek dan vindt zeggen, want dit is mij niet helder.

Ik ben wel positief over de stijl, het wisselt wat van pagina tot pagina, maar af en toe stuit je op passages waarin je duidelijk Nooteboom herkent. Een stijl die hij in latere boeken nog verder ontwikkeld, en waar ik van onder de indruk ben. In Philip en de anderen vind je ook magisch realistische elementen, waarvan ik het nut niet volledig inzie. Ik denk dat je dit boek als een soort warmloop oefening kan zien voor het latere oeuvre.

[Clemens · Rating 4 out of 5]

This book from 1955, which was the debut novel by this author, is after all these years still a most engaging read.

Storytelling is excellent, all characters are convincingly lifelike and very believable, in a book that is both attractive and captivating as well.

The story is about Philip, who will meet several figures on his travels throughout Europe, and those others have their own tale to tell, while Philip is telling his at the same time.

Overall its a book about Philip and the others' lifetime journeys, with everyday experiences great and small, in which they will encounter different circumstances and events, and these travels will shape the rest of their lives somehow, whether they are positive and negative.

All in all, this is masterful little novel, that is also published in English as "Philip and the Others", in German as "Philip und die anderen", in French as "Philippe et les autres", and several other languages, so if you can grab yourself a copy and read it, and to end this review I would like to call this eventful little book: "A Wonderful Journey"!

[Bram De longhi · Rating 4 out of 5]

12. Bij de bushalte zagen we een meisje in een rode jas, dat afscheid nam van haar vriend. Ik zag hoe ze met een vlug gebaar haar hand achter in zijn hals legde en zijn hoofd naar haar mond trok. Ze kuste hem op zijn mond, maar heel kort, en ging toen vlug de bus in. Toen wij in de bus kwamen, was ze al iemand anders geworden.
39. Soms zijn de doden toeschietelijker dan de levenden, en wat dat aangaat, de levenden zijn hier niet erg toeschietelijk.
119. 'Filosofie, heb ik geprobeerd', zei hij en zo praatte hij, en hij praatte maar door, en ik hoorde Thomas van Aquino en de vijf godsbewijzen. Zeker, dat moest het zijn, had hij gedacht, dat sloot, maar ik Schopenhauers simplistische ontkenning van een Schepper had hem verward, alle wijsgeren hadden hem verward en door hun tegengestelde zekerheden onzeker gemaakt,..

[Mina Widding · Rating 4 out of 5]

En fin roman som böljar fram olika fantasirika berättelser och drömmar genom de olika människor (de andra) som Philip möter. Det är personligheter, som bär på egna världar i fantasin. Philip själv är ganska osynlig, fungerar kanske främst som ett redskap, men lär sig nog också något om livet, kärlek, längtan under resans och bokens gång. Lite kul att de i slutet (det är nog inte riktigt nån spoiler, har ingen egentlig bäring) besöker Sverige, både Stockholm, Vänern och Abisko nämns. Från början ganska mycket av en straight story, omän fantasirik, men ju längre han kommer på sin resa, desto mer märklig och lösryckt blir också narrativet, framför allt allt som sker hos Fey. Lite svårare att greppa allt då, men också det som skapar djup.

[Arjen Taselaar · Rating 4 out of 5]

Sinds enkele jaren lees ik vrijwel alle boeken die Cees Nooteboom publiceert. Vanuit zijn recente werk ben ik gaan teruglezen. En dan blijkt Philip en de anderen, zijn debuutroman uit 1955, een feest. Niet alleen omdat er veel feesten in voorkomen, feesten die vaak ook iets droevigs hebben, maar omdat zo veel van de latere Nooteboom hier al in zit. Vooral de stijl is een feest, dromerig en poëtisch, in een prachtig ritmisch Nederlands waarbij zelfs de interpunctie bijdraagt aan het leesplezier. En wat geeft het dan, dat Philip aan het einde van het boek niets voor zijn oom heeft meegebracht. De hoofdpersoon en de schrijver bracht het, zou je zeggen, des te meer.