Pamiętnik narkomanki

by Barbara Rosiek

"Pamiętnik narkomanki" to zapis autentycznych przeżyć dziewczyny, dziś już kobiety, która przeszła przez piekło uzależnienia i której - jako jednej z nielicznych - udało się zwyciężyć nałóg.
Mamy nadzieję, że książka ta będzie przestrogą i pomoże zrozumieć mechanizmy i przyczyny zjawiska. Polecamy ją zarówno młodzieży, jak i rodzicom oraz wychowawcom. Choć jest to lektura często drastyczna i przygnębiająca, to wobec zagrożeń, jakie niesie narkomania - konieczna.

Genres: Polish Literature, Nonfiction, Biography, Childrens, Classics, Poland, Biography Memoir

392 pages

First published January 1, 1994

Reviews

[Alicja Osiej]

Czy da się ocenić kogoś życie? Tym byłoby ocenienie tej pozycji.

[Ewa (humanizmowo) · Rating 3 out of 5]

3.5
Czuje się niemal nielegalnie oceniając biografie. "Pamiętnik narkomanki" można podzielić na dwie części. Pierwsza polowa była pełna stresu i napięcia, a druga została poświęcona refleksjom i zwracaniu uwagi na otoczenie.

[Natalia Chrobok (Pukas) · Rating 2 out of 5]

Właściwie to 2,5 i to tylko dlatego, że pierwsza połowa była wciągająca. A cała reszta nudna, monotonna i marzyłam żeby wreszcie się skończyła. Książkę chciałam przeczytać kiedyś w gimnazjum ale sięgnęłam do niej po wielu latach. Może i dobrze, że dopiero teraz, bo wtedy nie miałabym motywacji żeby ją doczytać do końca.

[Alexa]

ponownie jest to książka z tej kategorii, której nie dam rady wystawić gwiazdki. nie dlatego, że była taka dobra lub zła, ale dlatego, że czułabym się źle oceniając treść, jaką jest po prostu czyjeś życie. Pani Barbara miała życie bardzo ciężkie. Jedna decyzja, którą podjęła w wieku zaledwie 14 lat zadecydowała, o tak naprawdę całej reszcie życia. książka jest podzielona na dwie części. w pierwszej dowiadujemy się jakie emocje towarzyszą Basi przy tym jak traci swoich znajomych, jak ich próbuje uratować przez narkotyki. co czuje będąc w szpitalach, jak trudno jej wyjść z tamtego otoczenia. jak życie daje jej tak wiele szans, które niejednokrotnie przepuszcza. w drugiej Basia jest na studiach. tu próbuje normalnie funkcjonować. mając 20 pare lat dopiero się narodziła, dopiero zaczyna poznawać świat i uczy się wszystkiego na nowo. próbuje nadrobić swoje lata nastoletnie, które straciła. coś co mną najbardziej wstrząsnęło nie były same opisy tego jak się czuje wstrzykując sobie morfine w żyły. najbardziej wstrząsnęło mną jak każdy dzień był dla niej walką, jak próbowała przetrwać jako studentka. jej przeszłość odbiła na niej naprawdę ogromne piętno i musiała leczyć się przez lata, a w tym samym czasie pomagać innym. przez fakt, że Barbara była Polką i wszystkie wydarzenia były w Polsce. "Ciekawym" było dowiadywanie się jak funkcjonuje społeczeństwo w latach 70. Jakie podejście ludzie mają do chorób psychicznych.

[Oliwia Zajdel]

Trudno ocenić kogoś życie

[karolina · Rating 3 out of 5]

nie umiem w tym momencie jakos sensownie jej zrecenzowac

[Kajetan Chyla · Rating 3 out of 5]

Trochę mi to rozjebało wizję postrzegania świata

[Beata · Rating 1 out of 5]

cringy book for edgy hoes

[Leon · Rating 3 out of 5]

Wiem że nie powinno się oceniać pamiętników innych... ALE I TAK TO ZROBIĘ
Pierwsza część książki zasługuje na 5 gwiazdek, naprawdę. Moim zdaniem nawet jest lepsza niż My dzieci z dworca zoo, ale druga... No sory ale nie. Niektóre przemyślenia były naprawdę dobre, ale były też takie, które po prostu kojarzyły mi sie z temysli.pl, plus ja rozumiem że one są ważne,ALE ZAJMUJĄ 90 PROC TEKSTU W DRUGIEJ CZĘŚCI
Dla mnie książka mogła się skończyć po pieszej części, wtedy byłaby idealna.

[Marta Kotowska · Rating 4 out of 5]

tak jak ktoś napisał ,,Czy da sie kogoś ocenić za życie? Tym byłoby ocenienie jej”

[Asiołek · Rating 3 out of 5]

"Pamiętnik Narkomanki" to autentyczne notatki Barbary Rosiek, która od czternastego roku życia do czasów studiów zmagała się z nałogiem narkotykowym. W swoim pamiętniku kobieta zawarła przede wszystkim opisy codziennych dni, ale co w nich najważniejsze - wydarzenia i przeżycia związane z uzależnieniem. Czytelnik razem z autorką przemierza więc drogę od początku przygody młodej dziewczyny z narkotykami, poprzez śmierć wielu nałogowców, z którymi się trzymała, aż po na prawdę szczęśliwe zakończenie - wyjście kobiety z nałogu.

Książka w zasadzie dzieli się na dwie części. Pierwsza z nich to historia zagubionej, zamkniętej w narkotykowym świecie nastolatki, dla której najważniejsze wartości takie jak np. rodzina straciły dawno sens. Druga część jest tak jakby odrodzeniem, rozpoczęciem przez dorosłą kobietę życia bez heroiny, która chce coś w swoim życiu osiągnąć, ma marzenia i cele.

Nie jest to powieść dla każdego. To nie książka, przy której można się zrelaksować, odłożyć na półkę i zapomnieć. Jest to zdecydowanie wstrząsająca i szokująca historia, warta przeczytania, ale również polecania szczególnie młodym ludziom, którzy np. szukają pocieszenia w narkotykach. I chociaż tematyka tej autobiografii do najlżejszych nie należy, to z każdą kolejną przeczytaną stroną razem z bohaterką zmierzamy jednak do pozytywnego zakończenia.

Czy ta cała historia mi się podobała? Tak, oczywiście, że tak i warto ją przeczytać. Niesie ona przestrogę dla młodych ludzi, pokazuje, co nałóg może zrobić złego z naszym życiem i jak wiele przez niego tracimy.

Jeśli ktoś szuka czegoś o tej samej tematyce co "Pamiętnik Narkomanki" to zdecydowanie polecam "My dzieci z dworca ZOO" - równie szokującą historię młodej uzależnionej dziewczyny.

[miyson · Rating 2 out of 5]

2/5
Źle mi oceniać czyjąś biografie.
Generalnie bardzo ciężko czytało mi się tę książkę przez format w jakim jest napisana. Fajnie by było gdyby te historię były bardziej opisane bo tak czas akcji leciał strasznie szybko. Książkę tę można podzielić na 2 części : życie narkomana i życie po narkomaństwie z czego ta druga jest praktycznie nieczytelna.
Cieszy mnie jednak, że autorka wyszła z nałogu i nawet pomaga teraz ludziom takim jak kiedyś ona.

[Emi]

Autorka pozwoliła na wejście to jej głowy i poznanie jej życia, a tego nie da się ocenić żadną skalą

[mara]

jezeli ktos chce sie wglebic w temat narkomanii to to jest dobra ksiazka

[Bygun · Rating 5 out of 5]

Nie umiem ująć słowami jak ważna dla mojego serca jest ta książka. W bardzo dziwny sposób jest lekiem na moje powracające stany depresyjne. Czytanie jej zabiera mnie w ponure miejsce, z którego bije odrobina ciepła i nadziei na lepsze dni.

[Jagoda Stolaś · Rating 5 out of 5]

Zajebiste tylko uśmiercili żyjącą

[denudatio_pulpae · Rating 2 out of 5]

„Przecież nie muszę brać narkotyków. Biorę, bo tak mi się podoba. Mogę przerwać w każdej chwili.”

Pierwsza część pamiętnika zawierająca opis stopniowego pogrążania się w uzależnieniu jest najmocniejszą stroną tej książki. Dzień po dniu możemy obserwować, jak narkotyki przejmują kontrolę nad życiem autorki, jak umierają jej znajomi ćpuni, a ona mimo to nie jest w stanie przestać brać. Traci powoli wszystko, oddala się od najbliższych, zostaje zmuszona do zmiany szkoły, ucieka z domu, staje się przestępcą. Nawet w ośrodku nie jest w stanie zerwać ze swoim nałogiem i okłamuje ludzi, którzy chcą jej pomóc.
Druga część, która opisuje wychodzenie z nałogu, niestety jest już raczej pseudoartystycznym bełkotem. Nie przemówił do mnie styl tej części, męczyłam się czytając ją. Może faktycznie po odstawieniu narkotyków autorka przeżywała dokładnie tak wyglądającą huśtawkę nastrojów, jednak dla mnie zlało się to wszystko w całość, ciągle przed oczami miałam: „chcę popełnić samobójstwo-przecież ja już nie żyję-nie ma mnie-chcę popełnić samobójstwo”.

Książka wzbudziła we mnie różne emocje, jednak nie zawsze korzystne dla autorki. Nie byłam sobie w stanie wyobrazić jak łatwowiernym i chyba po prostu głupim trzeba być człowiekiem, żeby pozwolić sobie wstrzyknąć nieznaną substancję przez obcego człowieka, poznanego przypadkowo praktycznie na ulicy. Wzorowa uczennica, na pierwszych w życiu wagarach, postanawia zostać ćpunką, innych atrakcji w mieście nie mieli? Wiem, że to może krzywdząca opinia, ale też miałam kiedyś naście lat i siano w głowie, a jednak trochę instynktu samozachowawczego wystarczyło, żeby nie przesadzić z szaleństwami.
Mimo wszystko książka powinna być przestrogą dla młodych ludzi, którym się wydaje, że mogą spróbować, bo „mogą przestać w każdej chwili”.
4/10

[kornelia]

Bardzo ciężka książka. Z książek o narkomanii na pewno dużo lepiej czytało mi sie "My dzieci z dworca zoo", ale obie są według mnie tak samo tragiczne. W tamtej wydarzenia są opisane z perspektywy czasu, tu autorka pozwala nam, na wejscie w jej głowę, widzimy jej cierpienie. Pamietniki Barbary Rosiek uderzyły we mnie jeszcze bardziej przez to, że autorka żyła w Polsce i zobaczyłam jak blisko mnie działy się tak okropne rzeczy i jak bardzo zamykano oczy na cierpienie tych ludzi. Obie części książki były dla mnie tak samo przytłaczające i musiałam robic wiele przerw podczas czytania. Drugą część czytalo mi sie jednak zdecydowanie gorzej. Tak samo dużo cierpienia autorki, jednak jej świadomość była większa, a przemyślenia bolesne i ciężkie nawet do przeczytania. Nie polecałabym osobom wysokowrażliwym, ale uważam, że mimo wszystko książka jest warta przeczytania.

[helena]

„Rzadko wracam do rzeczywistości. Stworzyłam sobie swój własny świat, w którym żyję. Otoczyłam się ogromnym murem. Czasami trzeba wrócić i to jest przerażajace.”

[Magdalena Golden · Rating 3 out of 5]

Pierwszy raz przeczytałam tę książkę jako nastolatka i pamiętam, że zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. Pięć lat temu sięgnęłam po My, dzieci z dworca ZOO i byłam zdziwiona, że ta książka ma o wiele lepsze recenzje niż "Pamiętnik narkomanki". Teraz, po ponad dwudziestu latach, przeczytałam "Pamiętnik..." ponownie i muszę przyznać, że faktycznie rozumiem tę różnicę.

Trudno jednak ubrać to w słowa, bo - jak wielu słusznie zauważa w swoich recenzjach - oceniając biografię, człowiek czuje się trochę tak, jakby oceniał czyjeś życie, co samo w sobie jest absurdem. Dodatkowym utrudnieniem jest fakt, że pierwsza i druga część książki są zupełnie różne. Pierwsza - mocna, wstrząsająca, ale naprawdę dobra. Druga - jak dla mnie zbyt... hm... poetycka? Z drugiej strony, świetnie oddaje to, że wychodzenie z nałogu nie jest jednorazową, heroiczną decyzją, ale długim, wyboistym procesem, w którym raz jest lepiej, a raz gorzej.

Tak więc druga część zdecydowanie ma swoją wartość i uważam, że warto przeczytać całość, alem muszę przyznać, że podczas gdy pierwszą część wręcz połknęłam, z drugą męczyłam się miesiącami. Szczerze mówiąc, gdyby nie to, że jestem w tyle z moim wyzwaniem przeczytania 24 książek w tym roku, pewnie dalej leżałaby odłogiem... Nie mniej jednak - polecam

[maartynkaa0 · Rating 3 out of 5]

3,5/5
Ciężko mi ocenić kogoś biografie, kogoś życie, a tym bardziej ciężko mi ocenić negatywnie. Pierwsza część była pełna niepokoju, grozy. Jednak wciąga ona bez pamięci. Druga część jest przeznaczona na refleksje i w pewnym momencie były one na tyle monotonne, że czytając je, odpływałam myślami. Mimo wszystko jest to książka, która jest w stanie nauczyć nas wiele.

[Dominika · Rating 5 out of 5]

Nie można ocenić czyjegoś losu mając w rękach tak intymny a jednocześnie niepełny obraz życia. Niemniej jednak książka potrzebna, wielka odwaga charakteryzująca autorkę przy wydawaniu swojej historii. Mam wrażenie, że ta książka dojrzeje we mnie i z biegiem czasu stanie się w moich oczach jeszcze lepsza, niż już jest. Z wielkim bólem oddaje do biblioteki. Dzizas, pragnę zachować wszystkie cytaty stąd w sobie.

[lena szymanska · Rating 5 out of 5]

Zdecydowanie nie boje sie powiedziec ze to moja ulubiona ksiazka Uwielbiam to ze jest to taka przestroga dla osob uzaleznionych Barbara Rosiek jest strasznie wytrzymala kobieta i uwelbiam jej sposob pisania i kocham cala ich historie i wracam do niej niemal ze ciagle bo
ciezko znalezc LEPSZA KSIAZKE 💝💝🤞🏿

[Emilia]

zostawię tę książkę bez oceny
uważam że niezwykle trafnie pokazuje to, co się z człowiekiem dzieje pod wpływem nałogu - nie tylko poprzez treść /wydarzenia, ale i zmianę sposobu myślenia i stylu wypowiedzi

[disabled.ellis]

Książka jest swego rodzaju pamiętnikiem autorki, jest oparta na jej przeżyciach z tego powodu zdecydowałam się nie oceniać tej książki, bo kim ja jestem by oceniać cudze życie?

[Olywka]

Zgadzam sie z tym ze nie powinno ske oceniac czyjegos zycia na gwiazdki🩷

[Teresa Piwońska · Rating 3 out of 5]

3.5⭐

[Lena Sieczka]

ksiazka jako ksiazka mi nie podeszla-forma, styl itd.
a zycia, emocji nie ma co oceniac

[flora · Rating 5 out of 5]

bardzo wartościowa,wzruszająca książka o poruszającym,trudnym temacie.bardzo utożsamiam się z myślami bohaterki.ksiazka zawiera dużo wspaniałych wpisów,wierszow,cytatów.bardzo polecam,jedna z książek z jaką najbardziej się utożsamiałam(nie chodzi o działania bohaterki).uważam że książka jest równie dobra jak "my dzieci z dworca zoo" i powinna leżeć na tej samej półce.
ps.kocham ta autorkę.

[Zbigniew · Rating 4 out of 5]

Gut