أزهار عباد الشمس العمياء

by Alberto Méndez, ألبرتو مينديس, عبد اللطيف البازي (ترجمة)

في هذا العدد نقدّم إلى القارئ العربي رواية للكاتب الإسباني ألبرتو مينديس. تحمل عنوان " أزهار عبّاد الشّمس العمياء " و تحتوي على أربعة فصول و أربع هزائم لشخصيّات مختلفة. تضيء الرواية لشكل باهر مرحلة قاتمة من تاريخ إسبانيا، بأهوالها و فظاعاتها، حيث تعرض لدناءة البعض، و رفعة البعض الآخر أخلاقيّا.
و تتداخل الوقائع و التفاصيل في الرواية لتقدّم لنا صورة عن الحرب الأهليّة في إسبانيا، و عن مرحلة الإستبداد الفرانكوي في أبعادها الإنسانيّة و في تأثيرها في المصائر الفرديّة.
تعتبر الذاكرة و الألم موضوعان مركزيّان في الرّواية، الّتي تتّسم بالتفاصيل البسيطة أحيانًا، و الإنفعالات العميقة و العنيفة، و صراعها المرير مع ماضيها و تجاربها أحيانًا أخرى.
و على الرّغم من الأجواء القاتمة الّتي تهيمن على الرّواية، فإنه هناك احتفاءً ملحوظًا بالإبداع و المبدعين، من خلال شخصيّات من بينهم الشاعر، و المترجم، و الرسّام.
تعتبر " أزهار عبّاد الشّمس العمياء " من الروايات الإسبانيّة الكلاسيكيّة الّتي حازت على إعجاب و اهتمام النقّاد. كما أنّها حظيت باهتمام كبير و فازت بجوائز عدّة.

Genres: Fiction, Historical Fiction, Spanish Literature, Short Stories, Spain, Historical, Drama

180 pages, Paperback

First published January 1, 2004

About the author

Alberto Méndez (Madrid, 1941 — 2004), hijo del traductor José Méndez Herrera, fue un narrador español.
Nació en Madrid, donde transcurrió su infancia. Estudió bachillerato en Roma y se licenció en Filosofía y Letras en la Universidad Complutense de Madrid. Trabajó en grupos editoriales nacionales e internacionales. En 2002 quedó finalista en el Premio Internacional de cuentos Max Aub, con uno de los relatos de Los girasoles ciegos, su primer libro narrativo.
Fue galardonado a título póstumo con el Premio Nacional de Narrativa (España) 2005 por Los girasoles ciegos, libro compuesto de cuatro relatos ambientados en la Guerra Civil Española. La obra obtuvo también los premios Setenil y de la Crítica. El último relato del libro -el que le da nombre- fue llevado al cine en 2008 por José Luis Cuerda con guion de Rafael Azcona y del propio Cuerda.
Aunque no se dedicó a la literatura hasta sus últimos años, Méndez trabajó en estrecha relación con ella. Fue redactor en las editoriales Les Punxes y Montena, entre otras,y fundó Ciencia Nueva a finales de los sesenta que, posteriormete, fue cerrada por Manuel Fraga en 2002. Colaboró en TVE y fue guionista con Pilar Miró.

Reviews

[Vit Babenco · Rating 5 out of 5]

War is an agonizing scream of pain… War is over but the echo of the scream keeps sounding for ages…
If the Heart Could Think It Would Cease to Beat:

‘With time, violence and pain, rage and weakness all bond together in a religion of survival, a ritual of waiting where the same melody is sung by killer and killed, by victim and executioner. The only language spoken is that of the sword, the only tongue that of the wound.’

An officer of Nationalists gives himself up to the enemy on the eve of Republicans’ defeat… It is tantamount to suicide… After the victory Nationalists sentence him to death… Winners always exterminate losers… And they write history… However the story of the sentenced officer doesn’t end at that…
Manuscript Found in Oblivion is a bitter diary of the fugitive poet hiding in the mountains and dying of starvation:

I have the feeling that everything will come to an end once I come to the end of this notebook. That is why I only write in it occasionally. My pencil must also have lost the war. I think the very last word it will write will be ‘melancholy’.

The Language of the Dead is a very dark story of the prisoner attempting to survive telling lies to the interrogating colonel about his son but in the end his honesty wins:

The charges against Eymar were for profiteering from the supply of contaminated medicines that had caused several deaths, armed robbery from military food stores, illegal trafficking of petrol and fuel, and other offences made possible by the chaos of war in a city like Madrid, where all the attention was focused on its defences.
Youngsters were dying in the trenches. Shells were raining down on the city suburbs, while the fear of losing the war and the need to hide that fear were the chief concern of so-called authority.

There are always the meanest human rats like the colonel’s son who are ready to make profit on the deaths of the others at the times of disasters…
Blind Sunflowers is psychologically complex and multileveled tale… Clandestine existence in hiding… Coming of age in the atmosphere of lying… Confessional letters of the priest… Slackening of the willpower:

Little by little Ricardo began to shrink. His head drooped on his chest. He had always been a smart, neat man, but now he let days go by without shaving. He looked unkempt, he was moody and spent long periods brooding darkly.

At the time of total eclipse even sunflowers can’t see the sun.

[Justo Martiañez · Rating 4 out of 5]

4/5 Estrellas

Me alegra ver en la primera página de este libro, prestado por una Biblioteca Pública, un "2ºB", escrito por una mano infantil o adolescente. Esto aligera mi corazón de tanta zozobra y tanto sufrimiento que me ha transmitido este libro, porque compruebo que, en algún momento, lo aquí contado se ha estudiado o leído en las escuelas, y de alguna forma ha contribuido a no olvidar lo acontecido.

Si, es otro libro sobre la guerra Civil, nuestra guerra, una que la mayoría de nosotros no hemos conocido, ni casi estudiado, pero que nos ha acompañado durante nuestra vida, porque ha marcado y sigue haciéndolo la sociedad en la que vivimos y que, por mucho que nos inviten a ignorar y a olvidar, no deja de haber ocurrido.

Una guerra llena de muerte, un muerte que siguió tras el fin de las trincheras, en los encarcelados y represaliados, en los ocultados, en los exiliados, en los echados al monte, en los obligados a ser el brazo ejecutor de la represión. Muerte que marcó la vida y las conciencias de muchos de nuestros abuelos, da igual el bando, y que ha sido magníficamente tratada en este libro.

Lectura obligada. Joder, la segunda historia es terrible, hacía tiempo que no se me saltaban las lágrimas leyendo un libro.
Lo dejo en 4 estrellas por que las 4 historias no me han gustado al mismo nivel, pero el libro no desmerece las 5.

[Sawsan · Rating 4 out of 5]

الحروب الأهلية كلها هزائم حتى ولو انتصر فيها طرف على الطرف الآخر
عمل أدبي رائع ووحيد للكاتب الأسباني ألبرتو مينديس عن الحرب الأهلية الأسبانية
سرد بارع يستعيد ذاكرة الحرب ومعاناة البشر

[Maziyar Yf · Rating 4 out of 5]

آفتاب گردان های کور ، کتابی ایست از آلبرتو مندس ، نویسنده اسپانیایی . مندس در این کتاب کوتاه به فاجعه جنگ داخلی اسپانیا پرداخته .
کتاب کوتاه مندس ، چهار فصل دارد که عنوان اصلی هر فصل او شکست است ، شکست اول تا شکست چهارم . از همین نامگذاری می توان به آرا و عقاید نویسنده پی برد . از نگاه او برنده یا بازنده فرقی ندارد ، او کلا جنگ را شکست ونبردی بدون برنده می داند. در داستان اول یا همان شکست اول ، بیشتر می توان دیدگاه مندس را درک کرد ، مهم نیست که سروان کارلوس آلگریا در کدام سمت نبرد باشد ، نتیجه در هر حال یکی ایست : کشتار و قتل عام
یکی از ویژگی های کتاب مندس ، ارتباط و ادامه دادن شخصیت ها در داستان های دیگر است ، نویسنده در شکست سوم ، پایان و سرنوشت سروان آلگریا را بیان می کند . هم چنین داستان شکست دوم هم رابطه بسیار ظریفی با شکست چهارم دارد .
مندس تلاش کرده اثرات و عوارض جنگ را هم در میان نظامیان و هم غیر نظامیان بیان کند . شکست اول و سوم داستان نظامیان است و شکست دوم و چهارم روایت غیر نظامیان است .
برادر سالوادور ، یا همان کشیش داستان چهارم در میان منفورترین شخصیت های داستانی ، جای بالایی دارد . مندس با استادی ، بیشتر صفات منفی را در چهره احتمالا کریه این مرد قرار داده ، او سالوس ، ریاکار، خائن و هوس بازی ایست که هیچ بهره ای هم از شرافت نبرده . این گونه مندس با آفریدن چهره ای کریه از کشیش ، گویی انتقام خود و اسپانیایی ها را از کشیش های کاتولیک و دخالت همیشگی و فاجعه بار آنان در تاریخ اسپانیا گرفته است .
شکست چهارم را باید شاهکار مندس دانست ، او در این داستان کوتاه ، اثرات مرگبار جنگ داخلی را بر خانواده ای نشان داده که که از شدت سختی جنگ و عواقب آن ، در حال فرو پاشی ایست. قهرمان این داستان را باید مادر ، النا دانست که در جامعه مرد سالار اسپانیا ، مدیریت خانواده با اوست .
در پایان آفتابگردان‌های کور را باید رمانی کوتاه اما عمیق و تاثیرگذاردانست که به یکی از غم‌انگیزترین رویدادهای تاریخ اسپانیا پرداخته . مندس توانسته تصویری واقعی و ملموس از وحشت و ویرانی جنگ و اثرات خُرد کننده آن بر انسان ها نشان دهد .

[Ahmed Oraby · Rating 5 out of 5]

يا الله على الجمال!
حقيقة، أعتبر نفسي محظوظًا للغاية كوني قرأت هذه الرواية التي قابلتها - وكعادة كتبي المفضلة - عن طريق الصدفة البحتة
أربع حكايات، أربع مآسٍ، لأربع أفراد
ارتبطوا معا، بمصيرهم، بسجل حياتهم، بدقائق أحداثها، بفرانكو، ونظامه، عن طريق التقديرات الإلهية، لتترك فيهم، بعد ذلك، أثرا كبيرا، اما بالموت، أو هلاك آخر
رواية أعدها من التحف القليلة التي قابلتها مؤخرا، صغيرة، لكنها كفيلة بإثارة الإعجاب والدهشة
رواية من نوعي المفضل، أدب السجون، ولا تخلو كذلك، وكعادة ذاك النوع من الأدب، لا يخلو فيها الحديث عن الوطن والشعب والفاشستية والطغيان والدين وغيره
رواية لطيفة، وحلوة، وتستحق، بالطبع، القراءة

[Repellent Boy · Rating 4 out of 5]

Empecé este libro esta mañana, y no he durado ni medio día en acabarlo. Ha sido un viaje duro y doloroso pero increíble. En este libro, compuesto por cuatro relatos entrelazados, Alberto Méndez nos cuenta las vivencias de varias personas víctimas de la crueldad de la Guerra Civil.

Siempre me afecta mucho leer libros orientados en esta época, descubrir las barbaridades que se hicieron. Me gusta que este libro incluya el papel que tuvo la iglesia. Compinche siempre y, en muchos casos, también ejecutadores de los peores castigos y torturas. El personaje del hermano Salvador me ha parecido absolutamente repugnante. De los personajes más repugnantes que he leído en mi vida. Sobre todo por la existencia de muchísimas personas así en la vida real, tanto de la época, como en la actualidad.

Me parece increíble que Los girasoles ciegos sea la primera y única novela que este hombre escribió, ya con más de 60 años y muriendo meses después. Tenía una prosa maravillosa y nos hubiera dado muchos libros maravillosos. Una lástima. Lectura recomendadísima.

[AiK · Rating 5 out of 5]

Небольшой по объему роман написан талантливо, ярко. Как жаль, что автор безвременно ушел из жизни в год издания романа. Четыре истории изложены в романе, они мало связаны, но они объединены одной идеей, эти четыре истории посвящены поражениям. Действие происходит в годы Гражданской войны в Испании.
Карлос Алегрия к концу 1938 года дослужившегося до звания капитана, сдался в плен, он сдавался постепенно изо дня в день. "Решение сдаться в плен он понимал не как воссоединение с противником, не как желание раствориться среди врагов, а именно как превращение в узника. Дезертир — враг, который перестал быть врагом. Сдавшийся в плен врагом быть не перестал, просто он превратился во врага, потерпевшего поражение." Он хотел сначала объяснить, почему оставил армию, которая вот-вот должна была одержать верх, почему сдается будущим побежденным, но решил промолчать, потеряв уверенность. Пленившие его республиканцы не признают его пленным, а упрямо называют дезертиром. Но он необъяснимым образом желал быть побежденным побежденными.
"... ощущение чего-то низкого, подлого, недостойного, без сомнения, причудливо искажало истинную картину, истинный ход событий, оставляя в поле зрения только плен, неволю и ничего более. Ощущение несвободы, заполненное едва уловимыми, бестелесными образами и беглыми воспоминаниями, всплесками переживаний, ужимками и гримасами угрызений совести."
Он был интендантом франкистской армии, а значит война для него была процессом упаковки, отправки, снабжения, перераспределения, четкой организации работы и строгого контроля — всего того, благодаря чему остальные, те, кто на передовой, смогли бы успешно воевать, в то время, как он врага и в глаза не видел. Послужной список его был скромен, его револьвер ни разу не выстрелил, но это не спасло его от расстрельной стенки. Парадоксальность поведения накануне победы говорит о том, что что-то не так с самой победой, с принятием себя на стороне победителей-франкистов. Называйте это голосом совес��и или деятельным раскаянием или осознанием своей неправоты - каждая из версий ответов имеет право быть. Это поражение личных идеалов и ценностей, ведущее к невозможности жить далее с этим моральным грузом, желание, чтобы противник, который будет побежден завтра, победил сегодня над ним, франкистом. Остальные три истории поражений также заставляют задуматься. В гражданских войнах не бывает победителей и поражение испытывают все граждане, даже те, кто не сражался...

[Niloo · Rating 4 out of 5]

مرثیه‌ای بر جنازه‌های تحصیل‌کرده؛ مروری بر مجموعه داستان آفتاب‌گردان‌های کور

«آفتاب‌گردان‌های کور»، مجموعه چهار داستان کوتاه به قلم آلبرتو مندس است. داستان‌های کتاب با پایان جنگ داخلی اسپانیا آغاز می‌شوند و به عواقب پایان‌ناپذیر جنگ و زشتی‌هایی که از خود به جای می‌گذارد، می‌پردازند. ناامیدی و رویارویی با مرگ از جمله مضامینی هستند که در هر چهار داستان به شکلی برجسته تکرار می‌شوند.

داستان‌های این مجموعه اگرچه مستقل از یکدیگرند، اما به شکلی ظریف با هم ارتباط پیدا می‌کنند؛ شخصیت اصلی داستان شکست نخست حضوری کوتاه در شکست سوم دارد، و یکی از شخصیت‌های شکست دوم خویشاوند آدم‌های شکست چهارم است. بدین ترتیب، کتاب به روایت‌هایی از آدم‌های آشنا تبدیل می‌شود که همگی می‌کوشند زخم‌های ناشی از جنگ را تاب بیاورند.

جنگ داخلی اسپانیا در سال ۱۹۳۶ آغاز شد و سه سال به طول انجامید. در این جنگ نیروهای جمهوری‌خواه و ملی‌گرا در مقابل یکدیگر قرار گرفتند. جمهوری‌خواهان شامل گروه‌های چپ‌گرا، آنارشیست‌ها و سوسیالیست‌ها بودند در حالیکه ملی‌گرایان تحت رهبری ژنرال فرانکو از حمایت محافظه‌کاران، سلطنت‌طلبان و کلیسای کاتولیک برخوردار بودند. علاوه بر آن، جمهوری‌خواهان توسط شوروی و ملی‌گرایان توسط هیتلر و موسولینی حمایت می‌شدند. این درگیری با پیروزی ملی‌گرایان و برپایی دیکتاتوری فرانکو پایان یافت که تا سال ۱۹۷۴ بر اسپانیا حاکم بود.

از انتظار بیماروار برای صدور حکم اعدام تا کشته شدن در مقابل جوخه‌ی آتش و دفن شدن در گورهای دسته‌جمعی، مندس همواره با به تصویر کشیدن رنج شخصیت‌هایش، ماهیت جنگ را مورد انتقاد قرار می‌دهد. با این همه،‌ هدف او روایت فجایعی که هنگام جنگ رخ می‌دهند نیست؛ بلکه او می‌کوشد از عواقبی حرف بزند که با اتمام جنگ گریبان‌گیر همه‌ی افراد، چه فاتحان و چه مغلوبان، چه کودکان و چه بزرگسالان، می‌شود.


شکست نخست: ۱۹۳۹ یا قلب اگر توان اندیشیدن داشت، از تپیدن باز می‌ایستاد.

اولین داستان این مجموعه از زاویه دید سوم شخص روایت شده و با تسلیم شدن سروان آلگریا آغاز می‌شود. درست چند ساعت پیش از اینکه جمهوری‌خواهان تسلیم شوند، این سررشته‌دار جبهه ملی‌گرایان خود را به فرماندهان دشمن تحویل داده و اعلام می‌کند که اسیر جنگی است. او از سال ۱۹۳۶ به ارتش ملی‌گرایان به فرماندهی ژنرال فرانکو پیوست و طی سه سال جنگ داخلی اسپانیا، دور از جبهه‌های جنگ به تامین تجهیزات می‌پرداخت. در آستانه‌ی پیروزی، خسته از طرف‌گیری در جنگی که برنده‌اش از روز اول مشخص بوده و شرمنده‌ی از دست رفتن تمام جان‌های پرپرشده، او خود را تسلیم دشمن می‌کند؛ چراکه معتقد است این جنگ در واقعیت هیچ برنده‌ای ندارد.

«هرکس که مردگان بیشتری دفن کند، به احتمال بیشتری بازنده جنگ است.»

آلگریا نماینده تمام افرادی است که در دل جنگ، به بیهودگی و بی‌رحمی آن پی می‌برند. تصمیم او برای تسلیم شدن، بیش از اینکه ناشی از ترس باشد، از نوعی آگاهی اخلاقی و سرکوب وجدان سرچشمه می‌گیرد. در داستان شکست نخست، ناامیدی از آینده و بلاتکلیفی اسیران جنگی به خوبی احساس می‌شود. داستان آلگریا، تأکیدی است بر این حقیقت تلخ که در جنگ، هیچ پیروزی واقعی وجود ندارد و زخم‌های آن حتی پس از خاموش شدن صدای گلوله‌ها، در جان انسان‌ها باقی می‌ماند.


شکست دوم: ۱۹۴۰ یا دست‌نوشته‌ی یافته در فراموشی

داستان شکست دوم یک سال پس از شکست نخست رخ می‌دهد. این داستان شامل یادداشتی ۲۶ بخشی است که در کلبه‌ای فراموش‌شده به همراه جسد یک نوزاد و اسکلت یک مرد پیدا شده. با اتمام جنگ و به قدرت رسیدن ملی‌گرایان، یک شاعر جوان جمهوری‌خواه به همراه معشوقه‌اش، النا، به کوهستان‌ها پناه می‌برد تا خود را از خطر دستگیری و مرگ حتمی برهاند. النا که ۸ ماهه باردار است، هنگام زایمان می‌میرد و شاعر جوان می‌کوشد با نوشتن، راهی برای دست و پنجه نرم کردن با این فقدان بزرگ بیابد.

«من فقط بلدم بنویسم و داستان تعریف کنم. کسی به من یاد نداده چطور با خودم حرف بزنم یا از زندگی در برابر مرگ محافظت کنم. می‌نویسم چون نمی‌خواهم به یاد بیاورم دعا کردن یا نفرین چگونه است.»

«تا ننویسم نمی‌دانم چه حسی دارم.»

در خلال نوشته‌هایش، با مرد جوان همراه می‌شویم که، اگرچه ناامید از آینده، می‌کوشد از نوزادش مراقبت کند. او به خوبی می‌داند که او و پسرش زمستان پیش رو را تاب نخواهند آورد و در نهایت در برابر سرما و گرسنگی از پا درخواهند آمد، اما غرق در اندوه،‌ همچنان به ریسمان زندگی چنگ می‌زند.
سرگذشت شاعر و فرزندش، تصویری از نابودی تدریجی زندگی توسط جنگ است. فضای سرد و بی‌روح کوهستان همواره تنهایی و درماندگی مرد جوان را به او یادآوری می‌کند. شکست دوم که بار دیگر بر زشتی‌های جنگ تاکید می‌کند، از تلخ‌ترین داستان‌های مجموعه است. این داستان، همچون دیگر بخش‌های کتاب، نمایانگر تأثیر ویرانگر جنگ بر انسانیت است؛ جنگی که حتی پس از پایان رسمی‌اش، قربانیان تازه‌ای می‌گیرد.


شکست سوم: ۱۹۴۱ یا زبان مردگان

سومین و طولانی‌ترین داستان مجموعه از زبان سوم شخص روایت شده و خواننده را با سرگذشت خوان سنرا همراه می‌کند. این معلم ویولنسل که در دوران جنگ به عنوان پرستار به ارتش جمهوری‌خواهان خدمت می‌کرده، حالا زندانی و در انتظار دریافت حکم اعدام است. او با تظاهر به شناختن پسر سرهنگ ایمار که مسئول جلسه‌ی محاکمه‌اش است، دریافت حکم را به تعویق انداخته و روزهای بیشتری برای زنده ماندن به دست می‌آورد.

سنرا بارها و بارها به دیدن سرهنگ -و بعدها سرهنگ و همسرش- می‌رود تا با آن‌ها درباره پسرشان که مدت‌ها پیش اعدام شده سخن بگوید. او روزهایش را صرف نوشتن نامه‌ای برای برادرش می‌کند که می‌داند هرگز از تیغ سانسور کشیش زندان جان سالم به در نبرده و ارسال نخواهد شد. ناامید از اینکه روزی نامه به دست برادرش برسد،‌ خوان برای پر کردن لحظات دست به قلم می‌برد و به دومین شخصیت کتاب تبدیل می‌شود که با نوشتن، راهی برای ادامه دادن می‌یابد:

«یک‌باره مشابهتی بین نوشتن و نوازش، کلمات و محبت، خاطره و همدلی کشف کرد.»

«پسرک شپشو پرسید: برای که می‌نویسی؟ برادرت؟
به سوی برادرم... که با برای برادرم فرق دارد.»

شکست سوم سفری طولانی در پیچیدگی‌های امید و ناامیدی است و بار دیگر بر مضامینی همچون مواجهه با مرگ، بلاتکلیفی اسیران جنگی و وضعیت اسفناک زندگی آن‌ها تاکید می‌کند.


شکست چهارم: ۱۹۴۲ یا آفتاب‌گردان‌های کور

داستان پایانی سه راوی دارد. بخشی از آن به اعتراف‌نامه‌ی یک شماس به نام برادر سالوادور اختصاص دارد، در حالیکه سایر بخش‌های داستان توسط پسربچه‌ای به نام لورنسو و همچنین راوی سوم شخص روایت می‌شوند. پدر لورنسو، ریکاردو، به دلیل حمایت از جمهوری‌خواهان مجبور به پنهان شدن در خانه است و همسرش النا به او کمک می‌کند. برادر سالوادور که معلم لورنزو است، به اشتباه النا را بیوه می‌داند و به او علاقه‌مند می‌شود.

سالوادور که به رفتارهای لورنسو مشکوک است، تلاش می‌کند تا خود را به النا نزدیک کند. اما بحران زمانی اوج می‌گیرد که سالوادور به زور تلاش می‌کند به النا نزدیک شود و ریکاردو برای دفاع از همسرش از پنهانگاه بیرون می‌آید.

فضای داستان، پرتنش و سرشار از احساسات متناقض است. از معصومیت کودکانه‌ی لورنزو تا کشمکش درونی سالوادور، وجود راوی‌های مختلف به خواننده اجازه می‌دهد داستان را از زوایای دید مختلف بنگرد. حضور سالوادور، که هم نماد ایمان از دست رفته و هم وسوسه‌ی گناه است نیز بر تنش داستان می‌افزاید. سرگذشت این خانواده، تصویری از شکست نهایی انسان در برابر قدرت ویرانگر جنگ است.


و در نهایت

مجموعه داستان «آفتاب‌گردان‌های کور» اثری است تأثیرگذار و عمیق که به‌واسطه روایت‌های انسان‌محور خود، زشتی‌های پایان‌ناپذیر جنگ را به تصویر می‌کشد. آلبرتو مندس با زبان شاعرانه‌ی خود و پرداخت دقیق به جزئیات، داستان‌هایی از ناامیدی، مرگ، مقاومت و پیامدهای تلخ جنگ داخلی اسپانیا را بازگو می‌کند.
اغلب شخصیت‌های اصلی داستان‌های این کتاب، نه مردانی جنگی، که اهالی هنر و ادبیات هستند. آن‌ها که چاره‌ای جز تاب آوری ندارند، زندگی و هویت خود را از دست داده و در نهایت گرفتار بی‌رحمی و بی‌عدالتی می‌شوند. مندس با ترسیم سرنوشت این شخصیت‌ها، شکاف میان انسانیت و خشونت جنگ را به شکلی دردناک و تامل‌برانگیز نشان می‌دهد.

[بثينة العيسى · Rating 3 out of 5]

لماذا لم تحدث هذه الرواية الرائعة ضجة في الصحف؟ لأنها صادرة عن مؤسسة حكومية؟ هل يمكن القول - إذن - بأن النشر التجاري أفضل للكتاب؟


الرواية بديعة، والترجمة بليغة. الخطأ الشنيع الذي اقترفه "المجلس الوطني" هو عدم التمييز بين تداخل الأصوات السردية في الفصل الرابع / الهزيمة الرابعة. كان يفترض أن يختلف شكل الخط بحسب الصوت. عدا ذلك، هذه رواية أسبانية قديرة.

[Younes Fahimi · Rating 5 out of 5]

“جنگ است اسماعیل”
آلبرتو مندس نویسنده اسپانیایی که در این کتاب چهار روایت با عنوان«شکست» را از جنگ داخلی اسپانیا در سال‌های۱۹۳۶ تا ۱۹۳۹ را بیان می‌کند.
روایت اول از شکست با روایت سوم و روایت دوم با روایت چهارم مرتبط هستند که شیوه بسیار عجیب و خوبی بود که اولین بار در داستان‌خوانی باهاش مواجه شدم.
مضمون هر چهار روایت تلاشی در جهت امید و امیدواری‌ست که مدام بی‌نتیجه می‌ماند و پایان شب سیه، دوباره سیه ‌می‌ماند.
انتخاب واژهٔ «شکست» در عنوان هر روایت حامل این پیام است که جنگ برای هر دو طرف جز سیاه‌بختی برای مردم و کشور هیچ چیز ندارد و یک پدیده دو سر باخت است.
روایت اول بسیار انقلابی‌ست در نظرم، روایت دوم بشدت غم‌انگیز و دو روایت پایانی نقطه اوج داستان با آن سبک روایت چند صدایی محشر.
کتاب بسیار حرف دارد برای گفتن در زمینه ادبیات جنگ و ضد جنگ و قطعا ارزش خواندن دارد؛ علی‌الخصوص که مملکت ما از بدو تاریخ تا کنون همواره در جنگ بوده است، چه مستقیم چه غیر مستقیم.

پی‌نوشت: سواد نقد ادبی ندارم و هرچیز که به ذهنم می‌آید را می‌نویسم چرا که نوشتن برای کتاب‌ها را دوست دارم.
و نوشته‌هایم بیشتر احساساتم را در بر می‌گیرند تا صحبت از فرم کتاب‌ها.

[Emilio Gonzalez · Rating 5 out of 5]

Este magnífico libro me ha hecho emocionar muchísimo con sus cuatro conmovedoras historias y queda sin ninguna duda en mi estante de favoritos, principalmente porque he disfrutado mucho cada línea de la prosa de este escritor, una prosa lúcida, ingeniosa y llena de belleza
Los cuatro relatos son impecables y retratan el horror y las consecuencias de la guerra civil española desde distintas aristas.
Un libro muy, muy recomendable que invita a la reflexión sobre una etapa tan triste.
Es una pena que tanto la tardía incursión de Alberto Méndez en la escritura como su temprano fallecimiento nos hayan privado de poder disfrutar de mas obras de su autoría, una verdadera pena.

-No es eso, Elena, es estupor. No por haber perdido una guerra que ya estaba perdida el día en que empezó, es otra cosa.
-¿El qué?
-Que alguien quiera matarme no por lo que he hecho, sino por lo que pienso… y, lo que es peor, si quiero pensar lo que pienso, tendré que desear que mueran otros por lo que piensan ellos. Yo no quiero que nuestros hijos tengan que matar o morir por lo que piensan.

[Nada Elshabrawy · Rating 4 out of 5]

٤ حواديت في غاية الشاعرية.

[Armin Ahmadianzadeh · Rating 3 out of 5]

اول از همه باز تشکری بکنم از ثافون که من رو به‌ادبیات اسپانیا و به‌ویژه برهه حساس و مهمی که جنگ داخلی رخ داد و دوران سیاه حکومت فرانکو آغاز شد علاقه‌مند کرد. ثافون کاری کرده با من که هر جایی که حس می‌کنم یه‌کتابی به‌این برهه تاریخی مربوط میشه کتاب رو بخرم و بخونم.🇪🇸

خب حالا راجع‌به آفتاب‌گردان‌های کور🌻:

این کتاب از ۴ داستان کوتاه با عناوین شکست(از سال ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۲) که به‌صورت جدای از هم ولی پیوسته به‌هم با‌ تارهای نامرئی تشکیل شده. اون تار نامرئی هم به‌زعم من در واقع مفهوم شکست هست.

داستان اول و سوم در مورد نظامیان، و داستان دوم و چهارم غیرنظامیان. به‌شخصه داستان‌های مربوط به غیرنظامیان رو بیشتر از نظامیان دوست داشتم و برای من اونا ۴ ستاره بودن و داستان‌های مربوط به‌نظامیان ۳ ستاره.

✅️داستان اول، شکست نخست:۱۹۳۹ یا قلب اگر توان اندیشیدن داشت، از تپیدن باز می‌ایستاد.
شخصیت اصلی این داستان کاپیتان کارلوس آلگریا هستش که با وجود اینکه جزو ارتش ملی‌گرایان فرانکو هستش و پیروز قطعی جنگ هستند، صبحی که قراره مقاومت جمهوری‌خواهان تو مادرید بشکنه و راست‌ها مادرید رو تسخیر کنن، از ارتش فرار می‌کنه و خودش رو تسلیم جمهوری‌خواهان می‌کنه. تا اینجای باید براتون جالب باشه که چه منطقی پشت کارش هست و من بیشتر از این چیزی نمیگم تا خودتون بخونید.
امتیاز من: ۳ از ۵

✅️داستان دوم، شکست دوم:۱۹۴۰ یا دست‌نوشته یافته در فراموشی.
یک‌زوج عاشق، اولالیوی شاعر و الِنا، که سعی می‌کنن از اسپانیا فرار و به‌فرانسه برن. النا ۸ ماهه باردار هست و یه‌سری تراژدی‌ها در اونجا رخ میده تو مسیر که زمین‌گیر میشن تو یه کوهی و اتفاقاتی میوفته که به‌نظرم غم‌انگیزترین داستان کل کتاب همین داستان بود برای من. و تمام اتفاقاتی که میوفته در دفترچه‌ای هست که بعدها توسط یک چوپان پیدا میشه.
امتیاز من: ۴ از ۵

⚠️خب تا اینجای کار آلگریا از داستان اول و النا از داستان دوم رو یادتون باشه، که کار داریم.

✅️داستان سوم، شکست سوم:۱۹۴۱ یا زبان مردگان.
این داستان درباره خوان سنرا، یک جمهوری‌خواه که در زندان به‌سر می‌بره هستش. خوان سنرا با دادن اطلاعات قطره‌چکانی دروغین درمورد پسر سرهنگ ایمار، رئیس دادگاه، سعی می‌کنه چند روز بیشتر زنده بمونه که در نهایت از کار خودشم خسته میشه و ...
چیزی که برام جالب بود تو این داستان، حضور سرهنگ آلگریا تو زندان بود. بله، درسته، همون سرهنگ آلگریای داستان اول! انگار می‌فهمید که سرنوشت سرهنگ آلگریای داستان اول تو داستان سوم چی میشه، هر چند به‌عنوان کاراکتر فرعی‌.
امتیاز من به‌این داستان: ۳ از ۵

✅️ داستان چهارم و آخر، شکست چهارم:۱۹۴۲ یا آفتاب‌گردان‌های کور
داستان آخر برای من به‌لحاظ غنای فرم هم یه‌پله از بقیه‌داستان‌ها بالاتر بود، تو بقیه داستان‌ها تقریباً یک راوی داشتیم، ولی تو این داستان چندین راوی بودند از جمله لورنزو، النای همسر(چون اسم دختر بزرگ‌شون هم النا هستش و این یه‌ذره برام عجیب بود. بله، بله، این النا که دختر هستش همون النای داستان دوم هست که ۸ ماهه باردار بوده و با شاعری جوان فرار می‌کنه بره اسپانیا! پس تو داستان دوم هم سرنوشت النا، دختر این خانواده رو می‌فهمید.) و پدر سالوادور، کشیش و معلم روستا. به‌خاطر همین فرم روایی داستان غنی هستش، و باعث شده تا محتوای داستان هم به‌خوبی حل بشه.
داستان آخر زندگی ریکاردو را روایت می‌کند: یک جمهوری‌خواه متأهل که با همسرش،النا، و فرزندش، لورنزو، زندگی می‌کند. همه در روستا فکر می‌کردند او مرده است، بنابراین مَرد با استفاده از این شرایط تصمیم گرفت با همسر و پسر کوچک خود در خانۀ خود پنهان شود. با وجود سختی‌های زیاد که دوس ندارم اینجا بگم و دوس دارم خودتون بخونید، به‌هر نحوی شده زندگی، یا بهتره بگم زیست می‌کردند. تا اینه کشیش منفور داستان ما عاشق النا، همسر خانواده میشه و ...
پ.ن ۱:
[نمی‌دونم چرا کشیش‌ها تو اکثر کتابایی که خوندم انقدر منفور و هوس‌باز هستن😂😂، حتی یاد پدرسرگی تالستوی هم افتادم.]
پ.ن ۲:
[داستان چهارم رو شاید اولش که شروع کنید زیاد لمس نکنید، ولی رفته رفته، و دقیقا تو نقطه‌ای که داستان تموم میشه، کامل لمسش می‌کنید با روح و روان‌تون. تموم که کردید داستان چهارم رو، برگردید دوباره داستان چهارم رو، صرفا همون بخش اول، اعتراف برادر سالوادور رو که داره برای پدر کلیسا می‌نویسه بخونید تا کامل بفهمید منظورش از کمونیست کی بوده...]
امتیاز من: ۴ از ۵

🌻نظر کلی:
این کتاب رو که توسط بوک‌بلاگر‌های عزیز زیاد تعریف می‌شد خریدم، ولی حس کردم تا یه‌حدی هم هایپ شد کتاب که نباید می‌شد، ناراحت می‌شم وقتی می‌بینم کتاب به‌این زیبایی هایپ میشه و انتظارات خواننده رو در حد شاهکار بالا می‌بره. ای‌کاش بوک‌بلاگر‌ها صرفا به‌کار توصیف‌گرایی بپردازن تا تجویز‌گرایی!
ولی به‌شخصه این ۴ داستان رو دوس داشتم، و لذت بردم از خوندنش. قلم مندس، قلم جالبی بود، در اوج سادگی روایاتی رو کرده بود که قلب رو به‌درد میاورد.

ترجمه خانم قدیمی هم ترجمه درخور و زیبایی بود.🤍

در نهایت باید بگم که فاتح واقعی جنگ، برندگان جنگ نیستند، بلکه ویرانی و نابودی هست که فاتح جنگ هست. برندگان و بازندگان، هر دو باخته‌اند، هر دو به‌شیوه‌ای باخته‌اند...

امتياز کلی من ۳.۵ از ۵ هستش.

"درست نیست که مرگ این قدر زود سر برسد وقتی خود زندگی هنوز فرصت آغاز شدن نیافته است."

"اگرچه هزینۀ تمام جنگ‌ها با کشته‌ها پرداخت می‌شود، ما مدت‌هاست که برای رباخواری می‌جنگیم. باید بین پیروزی در یک جنگ یا فتح یک گورستان یکی را انتخاب کنیم."

"نیروی یهوه را در بازو و خشم میهن را در گلویم حس می‌کردم؛ اما نه در پی انتقام که در جست‌وجوی عدالت. آن اهریمن می‌خواست غرورم را به ندامت بدل کند و راهی بیابد برای شرمسار کردنم."

"هرکس که مردگانِ بیشتری دفن کند،به احتمالِ بیشتری بازنده جنگ است. باید بینِ پیروزی در جنگ و فتحِ قبرستان یکی را انتخاب کنیم."

"اين سربازانى كه‌اينقدر خسته و خموده در برابرم می‌بينم همان فاتحان جنگ‌اند؟ نه، اين‌ها فقط می‌خواهند به خانه برگردند، منتها باحس مردان فاتح خانه باز نخواهند گشت، بلكه همچون كسانى بازخواهند گشت كه زندگى برايشان غريب شده، كسانى كه در دنياى خودشان هم غايب‌،اند، كه آهسته‌آهسته به تن‌هايى هزيمت رفته بدل و با دشمنى كه شكست داده‌اند، يكى خواهند شد. تنها تفاوت ميان آنها داغ نفرت جنگى است كه به پيشانى‌شان خورده. آنها هم درست به‌سان مغلوبان از فاتح واقعى به وحشت خواهند افتاد... همان فاتحى كه هم ارتش دشمن راشكست داده و هم ارتش خودشان را، تنها معدودى از مردگان قهرمانان جنگ شناخته خواهند شد."

"بچه زنده نخواهد ماند، و من خودم را پرت خواهم کرد روی علف‌ها. برف خواهد بارید و دفنم خواهد کرد، و بعدها از حدقه چشمانم گل‌هایی خواهند رویید که باعث خشم کسانی خواهند شد که مرگ را به‌شعر ترجیح می‌دهند."

"مهربانی مثل کلاغ فقط وقتی برمی‌گردد که بوی عشق و مرگ به‌مشامش خورده باشد. حالا برگشته، اما گیج است. هر دو بو را شنیده."

"اگر آدم نتواند چیزی را توضیح دهد ارائه‌ توضیحی قابل‌قبول فرقی با دروغ گفتن ندارد، زیرا کسانی که با حقیقت سر‌و‌کار دارند سردرگمی را دروغ می‌دانند."


"دلش تنگ شده بود برای برادر نوجوانش که چیزی از این ماجراها نمی‌دانست، که برای دیدن تمام این وحشت‌ها به قدر کافی بزرگ شده بود، اما برای اینکه حس کند بخشی از زندگی‌اش هستند هنوز بچه بود"

"سکوت یک فضاست... غاری است که می‌توانیم در آن پناه بگیریم، اما قرار نیست از خطر حفظمان کند. سکوت پایان نمی‌یابد، شکسته می‌شود. خصلت اصلی‌اش شکنندگی‌ست و پرده‌ی ظریف اطرافش شفاف. همه می‌توانند آن طرفش را ببینند. خوان باید قیافه‌ی تمام آدم‌های طبقه‌ی دوم را تحمل می‌کرد، آن هم وقتی او را گیج و متحیر به جایی برگردانده بودند که مرگ هم هنوز لنگِ یک مهر پلاستیکی بود."

"مرد برای اندیشیدن از ذهنش استفاده می‌کند و بعد آن اندیشه به قلبش فرود می‌آید تا توانش را جمع کند. در آن سو، زن با قلبش تصمیم می‌گیرد تا غریزه‌اش بتواند روشنایی حقیقت را بیابد."

"موضوع این نیست النا، ناامیدی است...؛ نه از شکست در جنگی که از روز اول شکست خورده بود. از چیز دیگری است.
چی؟
این که می‌خواهند من را بکشند نه به خاطر کارهایی که کرده‌ام، فقط به خاطر طرز فکرم. بدتر این که اگر بخواهم طرز فکرم را حفظ کنم، باید بخواهم آدم‌های دیگر هم به خاطر طرز فکرشان بمیرند، و من دلم نمی‌خواهد بچه‌هایمان به خاطر طرز فکرشان مجبور باشند آدم بکشند یا کشته شوند."

[Sepehr · Rating 3 out of 5]

آفتابگردان های کور، مجموعه‌ای از خرده روایت‌ها یا به ن��عی سرانجام‌های حزن‌انگیز پس از جنگ است که در دهه‌های اخیر مورد توجه بسیاری از نویسندگان و مخاطبان بوده. پرداختن به حواشی فاجعه. مانند دنیای پس از جنگ، پس از کمونیسم، پس از بیماری و ... .
آلبرتو مندس نویسنده کم کاری است که پیش از این به خوانندگان فارسی شناسانده نشده بود و البته این کتاب، مهم‌ترین و پر خواننده‌ترین کار او است.
به نظرم مهم‌ترین نقطه‌ی عطف کتاب، حد دانستن نویسنده بود. به نظرم اگر نویسنده‌ی پر کاری بود و یا آثار حجیم‌تری می‌نوشت، بسیار معمولی از آب درمی‌آمد.
حقیقتا انتظار کار سطح بالاتری داشتم. اما خب حس می‌کنم توان نویسنده در همین حد بود. به نظرم اوج عجز ناشی از جنگ در داستان دوم نمایان بود. داستان‌ها هر یک با زاویه‌ی دید جدید و به فرم متفاوت نوشته شده بودند که مجموعا کتابی کوچک اما خلاقانه را پدید آورده بود.
هر یک از داستان‌های کوتاه شاید می‌شد ایده‌ی فوق‌العاده‌ای برای یک فیلم‌نامه‌ی درجه یک باشد اما در کل لذتی که بردم به حد اعلی نبود. ساده، خوشخوان، خلاق، شاعرانه و البته دردناک بود و کوتاه می‌شد یک روزه خواند اما بخار از مغزتان بلند نمی‌کند.
شاید هم باید مدتی از این فضاها فاصله بگیرم تا دوباره بتوانم غرق محتوایش بشوم. همین.

[La opinion lectora · Rating 5 out of 5]

Impresionante…por decir la primera palabra que me vino a la cabeza cuando terminé el libro. Esta novela la he escuchado en audiolibro, y vaya acierto! Me la contó al oído, nada más y nada menos que Mario Gas, nuestro maravilloso actor de doblaje que le pone la voz al gran Geoffrey Rush. Un lujo para los oídos, que te desarma el alma con una narración exquisita de cada una de las cuatro historias que nos brinda, de forma magistral, su autor, Alberto Méndez.

Es una novela conmovedora y desgarradora que examina los efectos devastadores de la Guerra Civil Española y la posguerra, sobre aquellos que sufrieron la derrota.

La novela se estructura en cuatro relatos, cada uno independiente en su narrativa pero conectado a través de algún personaje y un mismo tema central: el dolor y la resistencia en un contexto de represión y desilusión. De forma muy resumida, los personajes incluyen un capitán que se rinde el día que termina la guerra, un joven poeta que deserta, un preso condenado a muerte y una familia que vive en la clandestinidad. Es el segundo relato el que más me ha dolido hasta el punto de las lágrimas y la desazón.

Cada una de las cuatro historias, que el propio autor denomina como “derrotas”, tienen un estilo narrativo sobrio y reflexivo, lleno de matices y silencios, para transmitir el sufrimiento de sus personajes sin caer en sentimentalismos. El autor da voz a los “vencidos” de la guerra, quienes han sido silenciados o relegados al olvido, revelando las experiencias que a menudo quedan fuera de la narrativa oficial.

Alberto Méndez, logra crear una obra poderosa que da voz a aquellos que enfrentaron el miedo, la desesperanza y la pérdida durante una de las épocas más oscuras de España. Su novela no solo es una denuncia de los horrores de la guerra y la posguerra de nuestro país, sino también una introspección sobre la dignidad y la resistencia humana. Estas historias me han dejado una huella profunda, recordándome la importancia de la memoria y el valor de aquellos que luchan, incluso en el silencio, contra la opresión, independientemente del color político con el que te identifiques.

[Haniye_Mirkamali · Rating 4 out of 5]

خوانش: ۱۴۰۳/۰۶/۰۸
بعد از مدت ها یه رمان خفن، روحم رو لمس کرد، بلعیدمش و ازش لذت بردم :)))

[Mahmoud Masoud · Rating 4 out of 5]

"من الأمور التي تثير دهشتي بشكل كبير، كوننا جميعا، دون أن نرغب في ذلك، كانت لدينا ذكريات حول الحرب الأهلية: حصار مدريد، هول القنابل والقذائف. ومع ذلك فنحن لا نتحدث عنه مطلقا ."

في عام 1936 اندلعت الحرب الأهلية في إسبانيا، إثر محاولة انقلاب قام بها مجموعة من جنرالات الجيش الإسباني، ومن بينهم الجنرال فرانثيسكو فرانكو واستمرت الحرب لثلاث سنوات، انتصر فيها فرانكو بعد استسلام الجمهوريين، وانتهت حقبة فراتكو بوفاته عام 1975..

"كانت مدريد في عمق الصورة مثل خشبة مسرح، تمدّ الهواء الفاتر بخيالات مدينة مطفأة، كان القمر يرسمها رغماً عنه. لقد كانت مدريد بصدد البحث عن مخبأ.."

في رواية أزهار عباد الشمس العمياء، يحكي لنا الكاتب ألبرتو مينديس، أربع حكايات منفصلة، عن أناس هزمتهم الحياة وهزمتهم الحرب شر هزيمة.. وفي كل حكاية منهم نجد تقاطع حيوات الشخصيات مع بعضها البعض، لينسج لنا في النهاية رواية واحدة كاملة في أربع فصول..

"على الرغم من أن الحروب لا تخلف غير الضحايا، فقد صرنا منذ مدة نصارع بمفعول العادة لا غير. وصار لزاماً علينا أن نختار بين أن ننتصر في حرب أو نغزو مقبرة.."

على رغم صغر حجم الرواية، ولكنها تحكي قصة ألم شعب بأكمله طحنته الحرب الأهلية وجعلت منه ضحية وجلاد في نفس الوقت، إذا لم تقاتل من أجل قضية تؤمن بها، ستقاتل لتدافع عن نفسك، وفي النهاية كلنا ضحايا ومذنبون..

"امتزج العنف بالألم، والغيظ بالضعف، لتكون النتيجة، مع مرور الوقت، ديناً شعاره البقاء على قيد الحياة، مع شعائر انتظارات يترنم فيها بالترتيل نفسه من يقتل ومن يموت، الضحية وجلادها، فاللغة الوحيدة المستعملة الآن هي لغة السيف وكلام الجرح.."

لا يمكنك وانت تقرأ إلا أن تتعاطف مع شخصيات الرواية، فـ ألبرتو يكتب بصورة جمالية عظيمة، ليوصف لنا مشاهد قاسية وأليمة..

..اقتباسات من الرواية..

"كنت أنا أيضاً أخشى أن تتمزق الفقاعة التي كنا نخفي بداخلها حياتنا اليومية المألوفة، وأن يتمكن الخارج من اختراق حناننا الصامت وسعادتنا المخبأة.."

"بعد كل ما رأيته في هذه الحرب، لم أعد لا مع هؤلاء ولا مع أولئك.."

"ليس من العدل أن يباغتنا الموت بهذا الشكل المبكر دون أن يكون هنالك متسع من الوقت لتعلن الحياة عن ولادتها.."

"وأمّا أن يقترب أحد من رجل عفن لزج بسبب البراز والدم، فيرفع رأسه، ويضع ماء في شفتيه بوداعة، ويطعمه بملعقة حساء يمكن للموتی هضمه، ويقول له جملة مواساة، فذلك كان علامة على أنّ شيئا إنسانيّا ظلّ حيّا على الرّغم من الخراب الذي سبّبته الحرب."

"أريد أن أترك كل شيء مدوّنا لأشرح لمن سيعثر علينا بأنه هو أيضا مُدان، هذا إذا لم يكن هو أيضا ضحيّة. ألتمس ممن سيقرأ ما أنا بصدد كتابته أن ينثر بقایانا على الجبل. لم تستطع (إلينا) الوصول إلى نقطة أبعد، وأنا والطفل نريد أن نظل إلى جانبها. تهمتي الوحيدة أنني لم أعمل على تجنّب ما وقع.."

.

[Luisa · Rating 5 out of 5]

Cuatro relatos basados en historias reales de la posguerra que me han sorprendido bastante. Quizás al ser una lectura obligatoria no tenía ningún tipo de expectativa y wow. Cada relato más desgarrador que el anterior y conectados todos entre sí de una manera extraordinaria. Un estilo muy cuidado y sobre todo, variado. Sin duda he empezado fuerte el año.

[La gata lectora · Rating 5 out of 5]

4 relatos que forman uno solo, el del dolor de la guerra civil española y las consecuencias del fascismo para los vencidos, defensores de la libertad.
.
Miedo, sufrimiento, huída, muerte. Y en medio de semejante oscuridad briznas de valentía, esperanza, serenidad y vida.
.
4 relatos magníficos que comparten algo más que algunos de sus personajes. Te atrapa completamente. Lo he leído del tirón, aguantando la respiración.
.
No debemos olvidar lo que aquí pasó, es parte de nuestra historia y, por tanto, parte de nosotros. Pronto nos arrepentiremos de no haber podido preguntar más por ello a nuestros mayores, cuando ya no quede ninguno que pueda poner voz a lo sucedido, y entonces sólo nos quedarán los libros..

[Shaikha Alkhaldi · Rating 4 out of 5]

أنا كائن كان، وكائن سيكون، وكائن متعب الان.

[Golsa · Rating 5 out of 5]

"من خودم را پرت خواهم کرد روی علف‌ها. برف خواهد بارید و دفنم خواهد کرد، و بعدها از حدقه چشمانم گل‌هایی خواهند رویید که باعث خشم کسانی خواهند شد که مرگ را به شعر ترجیح می‌دهند."


"دلش تنگ شده بود برای برادر نوجوانش که چیزی از این ماجراها نمی‌دانست، که برای دیدن تمام این وحشت‌ها به قدر کافی بزرگ شده بود، اما برای اینکه حس کند بخشی از زندگیش هستند هنوز بچه بود."


پ.ن. و ما که در کودکی بزرگ شدیم در دیار کسانی که مرگ را به شعر ترجیح می دهند.
عالی بود این کتاب. عالی.

[Luis · Rating 5 out of 5]

En este ejercicio se recogen cuatro duros relatos sobre el significado del fin de la Guerra Civil Española. Un luchador nacional se pasa al bando de los rendidos justo antes de ganar la guerra, un padre y su hijo recién nacido sobreviven al invierno cerca del lecho de la madre muerta, un condenado fabula historias sobre un caído en batalla con tal de posponer su pena de muerte, y una madre y un hijo esconden al padre republicano tras el armario de una casa hundida en el secreto.

El más célebre relato, el último, que fuera adaptado al cine, merece ser degustado con los sentidos bien atentos a cada matiz de las sombras que se tejen a cada línea, es verdaderamente estremecedor. Destacaré también el segundo relato, que se queda muy hondo en la mente del lector. Un libro elogiable que merece su reconocimiento y del que podemos aprender mucho sobre cómo el final de una guerra no implica el final de lo que trajo consigo.

[Mery_B · Rating 4 out of 5]

Tuve la sensación de que también yo iba a morir. Pero morir no es contagioso. La derrota sí. Y me siento transmisor de esa epidemia. Allá adonde yo vaya olerá a derrota.

[Milly Cohen · Rating 5 out of 5]

noooooo, wowwwwww
me gusta mucho el libro en general, qué prosa y qué anécdotas tan originales
me fascina el relato dos, me impacta el tres y madre mía, me duele el cuatro!

me parece curioso que sea su único libro, me entristece que no haya conocido su éxito y que haya muerto tan joven, me da esperanza :) que haya publicado tan grande

imperdible, todos ustedes tenían razón

[Nour AlAlii · Rating 5 out of 5]

"سأكون عنصرا إضافيا ضمن القطيع، ذلك أنني مستقبلاً سأعيش باعتباري عنصراً إضافياً بين أزهار عباد الشمس العمياء ." بهذا الاقتباس ينهي كتابه مؤكداً على أنه إحدى هذه الأزهار التائهة الباحثة عن بقايا الحياة و الإنسانية في ثنايا الورق و سواد الكتابة .


بأيّ إبداع خلق الله الألم ؟
فعلاً من بين كل المشاعر الإنسانية التي أسبغها الله على عباده كان الألم و تبعاته من أحزان و انكسار و دموع ... الخ مثيرة للشهقة و الدهشة ، مدوخة هي النفس البشرية تحت وقع طرقات الألم و خنق الحزن لها ، شهية و رائعة لا مثيل لها ، تغزل من صور الجمال و الإبداع و المعجزات التي لا تُكرر.
هكذا غزل لنا ألبرتو كتاب�� هذا بعد أن أذاقته الحرب مرّ الهزيمة و هز الألم كيانه البشري ، سطر لنا من أروع آيات الألم و الهزيمة من رحم ذاكرة الحرب يروي لنا 4 هزائم 4 قصص مغرية خلابة ساحرة تدفعك عزيزي القارئ للتفكير مرة آخرى بقراءة ثانية .
" ‏بالإضافة إلى أنني لا أتقن سوى الكتابة و حكي القصص، لا أحد علمني أن أتحدث حينما أكون وحيدًا، ولا أحد علمني أن أقي الحياة من الموت "
يُقال أن الكتابة هي الواقي الوحيد من الموت المجاني ،
فأبطال قصصنا وجدوا عزائهم في الكتابة وتسطير الهزائم على بياض الورق ورثاء الإنسانية في رسائل ومذكرات .
يشيع ألبرتو أبطاله لهزائمهم الأخيرة و يصدمهم مرات بقسوة واقع الحرب و انتحار الإنسانية في ظل انقسام الشعب في الحرب الأهلية و الاضطهاد و التنكيل والاستبداد ، يستعرض من خلال قصتين كذلك واقع السجن وعذاباته كل تلك الأحداث ينسجها بطريقة متقنة رائعة و عمق نفسي في تسجيل الانفعالات و يربط القصص ببعضها بخيط خفي زمني يتضح لك كلما اقتربت من النهاية .
أربع قصص أبطالها تائهون كأزهار عباد الشمس العمياء التي تستدير في كل جهة تلتمس النور و تستدر الحياة من دفء شمسها كي تضرب جذورها بقوة في الأرض وتستلذ ببقايا الحياة من جديد .
الهزيمة الأولى

"قد تكون الذاكرة التي نحيا بها، هي الجحيم بالنسبة إلينا، خصوصًا لو كان ما نود أن نخفيه، يطفو بصورة ملحة و مستفزة أحيانًا أمامنا. "
- تعذب ذاكرة الحرب الضابط المقاتل في صفوف فرانكو وتؤلمه الفظائع التي تخللتها و يعلن استسلامه قبيل استسلام الجيش الآخر احتجاجاً على كل شيء على كل القيم و كل القضايا التي يؤمن بها و لأجلها قامت الحرب ، و من خلال رسائله ومذاكراته يستعرض جانباً من حكم فرانكو وفظائعه ويرثي الإنسانية تحت ظلال الحروب و الدماء .
" أن يقترب أحدا من رجل عفن و لزج بسبب البراز و الدم ، أن يرفع رأسه و أن يضع ماء في شفتيه بوداعة و أن يطعمه بملعقة حساء يمكن للأموات هضمه و أن يقول له جملة مواساة كل ذلك علاقة على أن شيئاً إنسانياً ظل حياً رغم الخراب الذي سببته الحرب "
الهزيمة الثانية

" بالإضافة إلى أنني لا أتقن سوى الكتابة و حكي القصص، لا أحد علمني أن أتحدث حينما أكون وحيدًا، ولا أحد علمني أن أقي الحياة من الموت . "

" الموت لا يعدي .... الهزيمة تفعل !! "

- شاعر هارب من الاستبداد برفقة زوجته الحامل ، تلك القصة التي أثارت أشجاني و أحرقت قلبي فعلاً .
شاعر كان يحارب الاستبداد و الطغيان بكلماته و أبياته التي كلفته غالياً و هرب لأعالي الجبال حفاظاً على عائلته فيواجه الموت متعرياً وبصورته الحقيقة المتوحشة فيتأرجح مابين الحياة و الاستسلام مع طفله الذي وُلد من رحم الهزيمة و تنفس هواء الهزيمة و شرب حليب الهزيمة واستسلم للهزيمة لا للموت كما فعلت أمه . يسجل انفعالاته وانكساره المرير ويومياته الباردة من خلال دفتر يعثر عليه ألبرتو ويغزل لنا حكاية خلابة بحزنها وتعاستها .
" ليس من العدل أن يباغتنا الموت بهذا الشكل المبكر، دون أن يكون هنالك متسع من الوقت لتعلن الحياة عن ولادته "

الهزيمة الثالثة
"تحت وقع الجوع، أول ما يموت هو الذاكرة "
- جوع السجين للحياة و بقايا الإنسانية يستدعيه غزل الأكاذيب لأم مكلومة و أب ضابط في لجنة قضاة .
خلال هذه القصة يستعرض فظائع السجن بكل تفاصيلها و هواجس المسجونين والعذابات النفسية و ألم انتظار الموت .

الهزيمة الرابعة
‏"كنا نتحدث عن الموت لنترك الحياة ظاهرة للعيان، لكننا أخطأنا "
- راهب يلاحق طفل صغير و يتتبع أخباره و أخبار أمه الشيوعية التي سلبت لبه و أب هارب من السلطة المستبدة متخفي في خزانة مدعي للموت ، اربع أشخاص تتقاطع مصائرهم و ينالون ذات الهزيمة في النهاية قصة كانت رائعة فعلاً و مميزة كالقصة الثانية هواجس الطفل و اعترافات الراهب الصادقة كانت بقمة العظمة والعمق الشديد .


أصدق ما يُروى و يُقال هو في زمن الحرب و مواجهة الموت و ما يجري بين حيطان السجون رواية عظيمة أرشحها و ألح على ذلك لأصدقائي القراء هكذا تحفة لا يجب أن تفلت منكم .

[ΠανωςΚ · Rating 5 out of 5]

Πριν από λίγα χρόνια το βιβλίο αυτό βρέθηκε σε μια λίστα, δημοσιευμένη στην εφημερίδα το Βήμα (http://www.tovima.gr/books-ideas/arti...), με τα 100 βιβλία που δεν έτυχαν της προσοχής που τους αξίζει από το αναγνωστικό κοινό στη χώρα μας.
Αν είναι όντως έτσι, ποτέ δεν είν' αργά. Πρόκειται για ένα χαμηλόφωνο, κατάμαυρο αριστούργημα για τον ισπανικό εμφύλιο και τα χρόνια μετά, με κεντρικό άξονα τη φράση «Ξεπερνώ σημαίνει αποδέχομαι, όχι αλλάζω σελίδα και ξεχνώ. Στην περίπτωση μιας τραγωδίας είναι αναμφισβήτητα απαραίτητη η κάθαρση μέσω του πένθους το οποίο ουδόλως σχετίζεται με το αν θα υπάρξει συμφιλίωση και συγχώρεση».

[Maedeh Mehry · Rating 5 out of 5]

بخوانید و بیاموزید که جنگ چگونه هرآنچه که هویت و وجود شما را می‌سازد، در لحظه‌ای به هیچ مبدل می‌کند.

به نظرم کتاب باید به کسانی که بااشتیاق در انتظار جنگ نشسته‌اند، تقدیم می‌شد.

اگر روحیه‌ی حالای شما حتی ذره‌ای شکننده است نخوانید، چراکه غم قلب شما را دوچندان می‌کند.

[Antusa de Ory · Rating 5 out of 5]

Cuatro historias en la posguerra independientes aunque con algún nexo de conexión entre ellas, cuatro derrotas desgarradoras, escritas con una calidad literaria extraordinaria, una prosa rica de palabras precisas, en las que queda patente lo absurdo de la guerra, con un tema central “la derrota“. Los relatos transcurren entre 1936 y 1942 y sus personajes son personas vencidas en diferentes circunstancias, aunque la causa central sea la misma, la guerra. Personajes militares, civiles, niños, no todos pertenecen al mismo bando, pero sí, todos sufren.

El segundo relato me creó un sentimiento de congoja que jamás había tenido en ninguna lectura. Te das perfecta cuenta de los efectos tan devastadores que deja una guerra, en la que “Siempre lleva las de perder el que más muertos sepulta” y “Sin muertos no habría gloria, y sin gloria, sólo habría derrotados”. Únicamente, hay que ser consciente de lo que ocurrió.

Una lectura impactante y demoledora, siento una pena descomunal.

Agradezco a Justo, por su recomendación y a Labi, por enterarme de que hay una película.

[Mauro Barea · Rating 5 out of 5]

Una visión periférica, terrible, profunda y hasta cierto punto realista, escrita desde la derrota y la miseria humana, desde la impotencia de saber de antemano el resultado de una Guerra Civil, y las consecuencias de sus derrotas. Derrotas, siempre presentes en los relatos (uno finalista del Max Aub) y que ponen a los hombres en su justo sitio: bajo tierra, regresando a la vida para morir nuevamente (con dignidad), mintiendo para ganarle minutos a la muerte, aferrándose a un invierno interminable y a una vida que se sabe, no puede ser. Desde un armario, coreografiando silencios y movimientos entre las luces y la sombra. Las cuatro historias, aunque un poco largas, son emotivas, sinceras y logran poner el punto sensible en los hechos que seguramente sucedieron, pero que no estarán registrados nunca.

*Relectura.
Me queda claro que, cada vez que relea este libro, una parte de mí se revolverá hasta desmoronarse. Es un libro de esos de los que tienes que reponerte, reponerse de la hondura de su increíble pesar por una derrota que sigue pesando en un país con ecos como estos. Larga vida a Alberto Méndez.

[Iluvatar . · Rating 5 out of 5]

Four tales from the Spanish Civil War emotional,sad and beautifully written