You Can't Lie to Me: The Revolutionary Program to Supercharge Your Inner Lie Detector and Get to the Truth

by Janine Driver

Janine Driver was trained as a lie detection expert for the ATF, FBI, and the CIA and is a New York Times bestselling author (You Say More Than You Think). Now she makes a powerful and incontrovertible declaration: You Can’t Lie to Me.  Driver—who is known in professional circles as “the Lyin’ Tamer” and has demonstrated her world-renowned expertise on such programs as The Today Show, The Dr. Oz Show, and Nancy Grace—now offers readers essential tools that will enable them to detect deceptions, recognize a liar, and ultimately improve their lives. For readers of Never Be Lied to Again by David Lieberman and anyone worried about the possibility of cheating partners, devious co-workers, lying employees, or ubiquitous con men, You Can’t Lie to Me will help you uncover the truth in any situation while giving you the skills you need to keep yourself happy, your family safe, and your business protected.

Genres: Nonfiction, Psychology, Self Help, Business, Audiobook, Relationships, True Crime

293 pages, Kindle Edition

First published May 15, 2012

Reviews

[Anne Patkau · Rating 2 out of 5]

We can applaud the feel-good aim of more truth in our lives, but 4* topic denigrated by 1* style. Advertisement for edits and rewrites. Trashy infomercial pushy sell drowns whether common-(non?)-sensical sounding points work. Can one demonstrate a good grasp of this material by applying given techniques to the book itself? Text shows contradiction, inconsistency, exaggeration, over-convincing, deflection, others vouching. A weak five-step structure shakes down better as two: observe the norm, then differences at interrogation.

For a baseline, we start with informal questions, casual, relaxed. We watch for other red flags "hot spots" -- under the caveat no jumping to conclusions. A powerful person or psychopath may not show guilt. A subject's regular behavior may include such signs: sweat, gas, jitters p 162, shrugs, speedy or slow speech, evasion (eyes, posture), mismatch of microexpressions or body language from verbal. That our navels tend to point as do inner desires is dubbed "navel intelligence". Catchy nicknames help, buzz-babble does not.

Unscientific. Lacks statistics, studies, proof. "References", as in Wiki, should be backing sources, not "Power Team" p 133 mush praise. Indicative of falsehoods are shovelfulls of self-promotion. Name-dropping is wasted.

Asking us to choose and copy strong women p 227 reveals direction bias, audience expected to be female - more names I've never heard of. Black and white photos - some clarify text about obvious hand positions (chest, fig-leaf), others are pointless (criminals, her family holiday).

Grouping, structured for teaching, seems weak. Scattered boxes are useless. Her "7-second fixes" are for situations I never see- mechanic, car salesman. Mostly hodge-podge lists.

The final interrogation is supposedly based Not sure if I can implement, or need to. The procedure emphasizes to overwhelm by sheer quantity of questions. Ask open-ended questions starting Tell me, What do you mean, Repeat, Who What Why When Where How. If an answer should be only Yes-No, then more are lies. Asking for a story backwards breaks down rehearsed bosh. Do different questions get the same answer if they should? Made aware that questions can be slanted, how do we apply that revelation? Opposites include: How short/ tall, fast/ slow, hot/ cold, powerful/ weak, cute/ ugly, smart/ stupid, nice/ mean .. So?

Handwriting examples confuse. Ambiguous letters, deliberate illegible scrawls deny culpability. Where is proof?

YouTube exercises may test how much I've learned -- or distract and detract. My long-ago training for distress phone help line was: stay quiet, listen, reflect back what I thought I heard. One step here is also to wait.

Could we practice until recognition of lies is unconscious, instant? So what if we do know? How do we cope? Walk away? From family? superiors? Infinite topics only slightly addressed.

Games distract, practice our observation skills. Ask someone to repeatedly hold a coin/thing behind their back in one hand, you guess, they reveal. Keep watching for "tells", hints toward one side p 93. Epilogue is "Using your powers for good", pop psychology "be your best self" advice, optimistic reasoning that our own individual honesty can better the world.

"The only thing needed for the triumph of devil is for good men to do nothing" - Edmund Burke

[Jeremy David · Rating 3 out of 5]

YOU CAN'T LIE TO ME, despite the author bragging about breaking up a couple, is a decent, resourceful tool to sorting out all of the dishonesty in your life. While this fight is nearly as pointless as the war on drugs, getting SOME semblance of control can't hurt anybody but the scum bullshitting you. Unfortunately being a man I felt out of place reading this because Janine Driver definitely is talking to women. In fact I don't think there was one single comment throughout this catered to males whatsoever. And with that, a lot of her methods are just incorrect. Especially the idea that truthful people NEVER get defensive when accused of something. Haha SUCH GARBAGE! When people don't believe anything you say over a lifetime you get to the point where the only thing LEFT is disdain for judgmental know-it-alls. Janine wrote this book in a BUBBLE! Grade: C+

[September · Rating 4 out of 5]

I have to say that I was pleasantly surprised when I learned the direction Driver took. This book is not a witch hunt for liars, which I hate to admit, is a large percentage of why I picked the book up. But I discovered something better when Driver explained that to uncover the liars in our lives, we need to seek out truth.

Janine not only takes you on a journey of self-reflection and growth, but she teaches you accessible techniques for reading body language, vocal cues, statement analysis, and more. She's labeled or itemized every aspect with easy to remember names, making them easier to study and remember.

I really feel that what the reader gets out of this book is highly dependent on how much he/she is willing to put in. The more I label something I've witnessed and say "why" I've labeled it as such, the stronger my BS Barometer is becoming.

It may seem like make work, but having put in the work I'm telling you it's anything but. Treat this like a textbook, and you'll be very pleased with the results.

An invaluable read that I will continue to keep handy for a time, as I continue to improve my BS Barometer.

Driver has a new fan, of her knowledge, & packaging for sharing that knowledge.

[Rana (This City That Book) · Rating 5 out of 5]

This is a must-read for everyone! Amazing insights and techniques. Great research and tips. Loved it.

I tabbed this book so much while reading, it looks like it has sprayed edges.

Janine is a former federal law enforcement officer and body language expert who is often referred to a a human lie detector.

In her book, You Can’t Lie to Me, Janine shares insights and practical techniques of how to spot deception. I have read a few body language book, the topic fascinates me, but this one is by far my favorite.

Below is a summary of the major sections of the book:

• Body Language
• Micro-expressions
• Verbal Cues
• Real-Life Examples
• Practical Tips

Will be also downloading an audio version to listen to every now and then so I refresh my memory.

[Laura · Rating 4 out of 5]

This book builds on the author's first body language book, You Say More Than You Think, by also covering in greater detail: facial expressions, handwriting, and use of language. Pretty interesting stuff and I like that the author cautions readers to really know what they are doing with interpreting all of these factors, as falsely accusing can result in damaged relationships.

There's a LOT of information here so it is not simple to put it all into practice right away. Driver's mission is to give people a "BS Barometer" so that they can create more authentic relationships in their lives. There's an app you can get that has some videos and other tools to use for practice...which is good because some of the links she offers in the books are no longer functional.

I'm a fan of both of her books so far. Easy to read and I was amazed at all of the things I could tune into that were going on around me that I hadn't noticed before.

[Haley · Rating 5 out of 5]

I've read a few books that are supposed to tell you how to spot liars in your midst and this is definitely the best.
This is the only 'spot the liar' book i've read with such a focus on establishing the 'baseline' before being able to tell anything effectively. Which is so true and so important, just because someone won't my eye contact or is biting their nails doesn't mean their nervous and lying to you, it could just be the way they are normally.
It's so clear and I can't believe so many others either don't have the baseline or certainly don't emphasise its importance nearly enough!

[Ginger · Rating 4 out of 5]

Driver expands the typical body language cues for lying into subtle deception detection cues covering micro-facial movements, gestures and changes in voice tone and language structure. She also provides links to web site video examples and exercises. This is a "good read" for all interested in sorting fact from fiction from an author with years of solid experience and the training of high-level professionals in the art and science of deception detection.

[Bret Beynon · Rating 2 out of 5]

Really basic interpretation of human communication.
No real insights.

[Zbyszek Sokolowski · Rating 2 out of 5]

Nie wiem co to dokładnie miało być tzn ta książka, jest to trochę promocja kursu prowadzonego przez autorkę, przez cała książkę przewijają się zdjęcie + opinia osoby szkolonej przez autorkę jak wielce się poprawiło życie delikwenta/tki po zakończonym stacjonarnym szkoleniu przez autorkę. Całość jest dość chaotyczna i sprawia wrażenie nieudolnej próby uchylenia rąbka tajemnicy tak by wciągnąć czytelnika tak by go zachęcić do tematu jednak tak jednak by nie zdradzić czasami za dużo .... Ogólnie coś można z tego wynieść ale nieco się namęczyłem by książkę skończyć.

Parę cytatów:

W tej sytuacji uratować was może tylko umiejętność dostrzegania prawdy w powodzi łgarstw. Zdradzę wam pewien sekret: ludzie, którzy ufają innym, zwykle najszybciej rozpoznają kłamców. Ci, którzy z zasady nie ufają nikomu, nie odróżniają prawdy od kłamstwa. Dlaczego? Bo zakładają, że kłamią wszyscy, bez wyjątku. To z kolei sprawia, że nie potrafią nawiązać żadnej zdrowej relacji. Bo jak się związać z kimś, komu się nie ufa? To niemożliwe. Cóż więc im pozostaje? Ponury żywot samotnika

Cóż za ironia losu. Ci, którzy nie ufają nikomu, częściej otaczają się kłamcami i rzadziej odkrywają oszustwo2! Cierpią zatem podwójnie: pozwalają się nabijać w butelkę i muszą żyć samotnie, bez przyjaciół, miłości i rodziny.

To proste. Ludzie, którzy dzierżą jakąkolwiek władzę, myślą przede wszystkim o własnych korzyściach, a dopiero potem o kosztach swoich poczynań. Dużo częściej zastanawiają się więc na tym, co zyskają, i nie martwią się specjalnie tym, co mogą stracić. Dzięki‍ temu nie mają wyrzutów sumienia, i kłamstwo przychodzi im bez trudu

Kłamstwo‍ podnosi poziom hormonu stresu, władza go obniża. Kłamstwo wzbudza negatywne emocje, władza – pozytywne. Kłamstwo źle wpływa na zdolność myślenia, władza wzmacnia zdolności poznawcze. Dzięki materialnym i psychicznym korzyściom płynącym z władzy ludzie, którzy ją sprawują, są niemal całkowicie odporni na poczucie winy. Kłamią więc beztrosko, gdyż nie martwią się, że ktoś ich na tym przyłapie. Bo nawet jeśli, to co im zrobi? Ostatnie badania prowadzone przez naukowców z Uniwersytetu Columbia dowiodły, że władza wywiera na jej dysponariuszy wpływ bardzo silny i permanentny.

Ludzie sprawujący władzę kłamią bez wysiłku, głównie z chciwości. Z kolei ludzie, którzy władzy nie mają, kłamią z większym wysiłkiem i przede wszystkim wtedy, gdy nie mają innego wyjścia. Kiedy wasz barometr ściemy zaczyna szaleć, zastanówcie się na spokojnie, dlaczego wasz rozmówca próbuje was okłamać (co z tego ma?) i zanim podejmiecie jakieś działanie, przemyślcie jego konsekwencje (co ryzykuję, a co mogę zyskać?). Waszą najlepszą bronią jest empatia. Umiejętność wyobrażania sobie siebie na miejscu innych sprawia, że szybciej i trafniej odgadujecie czyjeś motywy i zamiary. Nie ma niezawodnych wskaźników kłamstwa. Nie da się określić tego, czy ktoś kłamie, wyłącznie na podstawie jednego albo dwóch gestów lub też wyrwanego z kontekstu fragmentu rozmowy. Jeśli sądzicie, że jest inaczej, radzicie sobie z wykrywaniem kłamstwa gorzej niż ci, którzy nie mają na jego temat żadnej wiedzy.

Kłamstwo jest z nami związane tak ściśle, że jeśli dzieci nie potrafią się nim posługiwać, zwykle okazuje się, że jest to związane z jakimiś zaburzeniami ich rozwoju, na przykład z autyzmem.

To zresztą również typowe: pedofile często ukrywają swoje zainteresowania pod płaszczykiem działalności społecznej – chętnie „pomagają” dzieciom, które miały w życiu mniej szczęścia od innych.

Nawiązanie więzi jest podstawowym warunkiem uzyskania od rozmówcy szczerej wypowiedzi. Pozwala wam zaobserwować jego zachowania bazowe w atmosferze rozluźnienia, dzięki czemu łatwiej dostrzegacie kłamstwa. Co więcej, więź z rozmówcą, fakt, że czuje się przy was bezpieczny i odprężony, sprawia, że chętniej mówi wam prawdę. Nie od dziś wiadomo, że ludzie kłamią głównie wtedy, gdy czują się niezręcznie lub gdy nic ich nie łączy z rozmówcą

Zacznijcie od empatii. Żeby skutecznie wykryć kłamstwo, trzeba umieć postawić się na czyimś miejscu. Chcąc się dogadać z nastolatkiem, myślcie jak nastolatek. Próbując przechytrzyć sprytnego sprzedawcę, postarajcie się myśleć tak jak on. Zastanówcie się, co chcecie osiągnąć i jak próbowalibyście przekonać samych siebie, gdybyście byli nim. Co powinniście sobie powiedzieć? Jakich argumentów użyć? Co chcielibyście usłyszeć? Jak najskuteczniej przekazać wam informacje? Słuchajcie rozmówców. Negocjatorzy zajmujący się uwalnianiem zakładników doskonale wiedzą, że w stresujących sytuacjach najlepiej jest pozwolić się komuś wygadać. James Cavanaugh, emerytowany agent specjalny z Nashville, który szkolił mnie przed wieloma laty, mawiał, że w takich wypadkach musimy ustalić, czym dzisiaj różni się od wczoraj. Dlaczego? Bo wczoraj napastnik nie trzymał pod bronią zakładników. Co więc się stało? Co pchnęło go do ostateczności? Trzeba skłonić go do mówienia, żeby zrzucił z siebie ten ciężar i znów zaczął trzeźwo myśleć. Prawdopodobnie nigdy nie będziecie musieli wypróbowywać barometru ściemy na facecie, który dyszy żądzą zemsty. Gdyby się tak jednak zdarzyło, pamiętajcie, że póki kłamca, zamachowiec lub inny przestępca nie opowie wam swojej historii, nie wróci do stanu normalności. Najpierw musi odzyskać równowagę, a dopiero potem możecie sprawdzić go barometrem ściemy. Naśladujcie ich ruchy – ale bardzo subtelnie. Naśladując czyjąś postawę, uważajcie, żeby nie przesadzić, bo zbyt nachalne działanie może się obrócić przeciwko wam i sprawić, że wasz rozmówca się wycofa (uzna, że jesteście fałszywi, i natychmiast się na was zamknie). Bacznie obserwujcie, w jaki sposób wasz rozmówca krzyżuje ramiona, czy siadając, zakłada nogę na nogę. Jeśli tak, to czy trzyma stopę mocno na podłodze? A jeśli nie, to czy ustawił stopy równo? Możecie naśladować ruchy czyichś ramion lub nóg albo przyjąć nieco inną taktykę. Gdy zauważycie, że ktoś przytupuje nogami pod stołem albo rytmicznie potrząsa stopą, zacznijcie lekko się kołysać na krześle w tym samym rytmie. Wspólny rytm na pewno was ze sobą połączy. Wykorzystujcie język ciała i przybierajcie postawy otwarte. Zróbcie wszystko, by przybrać postawę otwartą, zachęcającą do wymiany poglądów. Starajcie się zachować stały (ale nie uporczywy) kontakt wzrokowy. (W kulturach Zachodu oznacza to, że patrzycie rozmówcy w oczy przez mniej więcej 60 proc. czasu rozmowy, w kulturach Wschodu – zdecydowanie krócej). Nie krzyżujcie ramion ani nóg – żeby nawiązać z kimś więź, starajcie się unikać wszystkich „blokad”. Zwróćcie się brzuchem w stronę rozmówcy, nawet jeśli kończyny kierujecie w inną stronę. Zachowajcie uśmiech na później. Choć pewnie was zaskoczę, uśmiech wcale nie jest najprostszym sposobem nawiązania więzi. Lepiej schowajcie go na później. Dopiero gdy rozmówca wymieni swoje imię lub nazwisko, uśmiechnijcie się, mówiąc na przykład: „Cześć, Jason, miło cię poznać”. Dzięki temu zyskacie przewagę, pokażecie, że jesteście „samcem (samicą) alfa”, a rozmówca będzie mniej skłonny was wykorzystać. Postawcie na otwartość, żeby stworzyć atmosferę zaufania. Zimą 2005 roku, podczas warsztatów szkoleniowych ATF w Nowym Jorku, mój przyjaciel i śledczy ATF Wayne Bettencourt zadzwonił do mnie do pokoju i oznajmił, że wybiera się na imprezę do Carsona Kressleya. Zaproponował, żebym mu towarzyszyła. Jako gorąca wielbicielka programu Porady różowej brygady (i samego Carsona oczywiście), natychmiast skorzystałam z okazji. Okazało się, że Carson jest równie uroczy, zabawny i pełen energii jak w telewizji. Po krótkiej pogawędce zaproponował, żebyśmy poszli obejrzeć z nim jego nowy apartament, w którym trwał właśnie remont. Gdy szliśmy do wyjścia domu, w którym jeszcze mieszkał, opowiedział nam o tym, że omal nie spóźnił się na spotkanie z radą zarządców budynku. Dlaczego? Bo tak bardzo się spieszył, że przytrzasnął sobie rękaw drzwiami, a kiedy potem go wyszarpnął, wyrwał sporą dziurę w koszuli. Nie miał, niestety, czasu, by biec na górę i się przebrać, postanowił więc wykorzystać sytuację na swoją korzyść. Podczas rozmowy z członkami rady rzucił: „Mój poprzedni dom bardzo się starał mnie zatrzymać. Widać, jestem dobrym najemcą, bo nie chce mnie puścić”. Wszyscy się roześmiali, a Carson otrzymał zgodę na przeprowadzkę. „Przyznajcie się” do czegoś, co może być trochę żenujące, a zobaczycie, jaki osiągniecie efekt. Wszystkim wydacie się bardziej ludzcy, a tym samym – mniej groźni, co spowoduje, że będą w stosunku do was mniej ostrożni. Pierwsze wrażenie, jakie zrobicie, zdecyduje o stopniu zaufania, jakim obdarzą was inni. Jeśli od pierwszej chwili nie przekonacie ich do siebie, nie uda się wam ustalić ich zachowania bazowego, bo przez cały czas będą was trzymać na dystans i patrzeć na was podejrzliwie38. Starajcie się maksymalnie rozluźnić rozmówcę. Żeby zaobserwować jego zachowania bazowe, jak mantrę powtarzajcie sobie pytanie: Co zrobić, żeby się odprężył? Sposób, w jaki będziecie reagowali, zdecyduje o wyniku waszej rozmowy.

Oczywiście, wszyscy się czasem denerwujemy, ale w przypadku kłamcy gniew maskuje strach – kłamca wciąż się boi, że go przejrzycie, próbuje więc was zastraszyć, żebyście nie drążyli tematu. Agenci śledczy FBI radzą, by w sytuacji, w której potencjalny kłamca reaguje na pytanie wściekłością, lekceważeniem lub obrzydzeniem, wypróbować inną taktykę (o tym, jak rozpoznawać uczucia malujące się na czyjejś twarzy, pomówimy w kolejnym rozdziale). Tak czy inaczej, pamiętajcie, że udawany gniew ma odwrócić waszą uwagę od prawdy.

Odwracanie kota ogonem Ten etap następuje zwykle tuż po udawanym wybuchu gniewu. Dlaczego? Bo kłamca próbuje zrzucić winę na was.

Kłamca wycofany Kłamca wycofany ma tylko jeden cel: zniknąć albo tak się skurczyć na linie kłamstwa, by był niewidzialny. Po co? Głównie po to, by nikt nie przejrzał jego oszustw. Kłamca wycofany jest mistrzem rozsnuwania mgły oraz kamuflażu i dlatego najchętniej stosuje techniki, które pozwalają mu się zdystansować od oszustwa. Pokrętnymi odpowiedziami, nadmierną uniżonością lub deprecjonowaniem siebie pragnie was zmusić, byście zapomnieli o tym niemiłym incydencie.

Brakujące „ja” Kłamcy wycofani próbują się ukryć także we własnych wypowiedziach. Osoby prawdomówne często używają czasowników w pierwszej osobie liczby pojedynczej i przejmują odpowiedzialność za własne działanie53. Mówią więc: usłyszałem, odkryłem, przyjechałem itd. Kłamcy wycofani unikają takich czasowników jak ognia. Starają się tak dobierać słowa, by zastąpić je innymi, najlepiej w osobie trzeciej lub bezosobowymi: zostało powiedziane i wyrażono zgodę...Brakujące „ja” Kłamcy wycofani próbują się ukryć także we własnych wypowiedziach. Osoby prawdomówne często używają czasowników w pierwszej osobie liczby pojedynczej i przejmują odpowiedzialność za własne działanie53. Mówią więc: usłyszałem, odkryłem, przyjechałem itd. Kłamcy wycofani unikają takich czasowników jak ognia. Starają się tak dobierać słowa, by zastąpić je innymi, najlepiej w osobie trzeciej lub bezosobowymi: zostało powiedziane i wyrażono zgodę...

Kiedy ludzie używają słowa „staram się”, pilniej nadstawcie ucha. Staranie się oznacza, że coś jest dla nich trudne i że być może wcale nie uda im się zrealizować jakiegoś założenia. Jeśli zatem ktoś stara się być szczery, to kto wie, może akurat w tej chwili szczery nie jest? Kłamcy często nadużywają słowa „staram się”.

zwracajcie uwagę na słowa, które padną, gdy podejrzany powie coś przypadkiem, a potem szybko sam się poprawi.

To wyrażenie należy do tej samej kategorii przysiąg i zapewnień, co „przysięgam na Boga”. Jego cel jest oczywisty – ma oddalić was od prawdy. Pamiętajcie też, że ludzie, którzy kłamią, często przyjmują pozycję obronną – okazują gniew wówczas, gdy się boją, a boją się dlatego, że niebezpiecznie zbliżacie się do prawdy, którą próbują przed

Jeśli zapomnimy o tym zastrzeżeniu, zachęcimy go do kolejnych kłamstw – ostatecznie ktoś, kto raz skłamał, kłamie dalej, żeby potwierdzić pierwsze kłamstwo. Jeśli więc wybieracie się do komisu po nowy-stary samochód, pamiętajcie: gdy tylko podejdzie do was sprzedawca, powiedzcie mu wprost: „Wygląda pan na porządnego, uczciwego faceta, więc liczę, że będzie pan ze mną szczery”.

Kłamcy są niczym akrobaci balansujący na linie. Zależy im na tym, żeby jak najszybciej po niej przejść i znaleźć się na drugim jej końcu. Stosują więc taktyki kłamców balansujących chwiejnie, przekonujących-nieprzekonanych i wycofanych – wy jednak przejrzycie wszystkie ich zabiegi, bo przecież biznes przede wszystkim (BPW)! Wsłuchujcie się w głos rozmówcy i wychwytujcie w nim zmiany. W przeciwieństwie do wielu innych sygnałów, głos jest niezawodnym wskaźnikiem kłamstwa – kłamiąc, 95 proc. ludzi zmienia prędkość wypowiadania słów, ton lub wysokość głosu. Pamiętajcie o ustaleniu zachowań bazowych. Wszystkie sygnały kłamstwa (lub dowody szczerości) mogą stanowić element naturalnego zachowania waszego rozmówcy, to zaś oznacza, że z punktu widzenia barometru ściemy nie mają dla was najmniejszego znaczenia. Dlatego też najpierw starannie przygotujcie sobie grunt, a dopiero później tropcie zmiany świadczące o kłamstwie. Bądźcie cierpliwi.

Jeśli zapukacie do drzwi kogoś, kogo podejrzewacie o zdradę lub kłamstwo, a na wasz widok na jego twarzy pojawi się zaskoczenie, bardzo prawdopodobne, że źle go oceniliście. Jeśli jednak zobaczycie strach, możecie założyć, że dobrze trafiliście i że rzeczywiście was oszukiwał. Dlaczego? Bo wiedział, że wcześniej czy później prawda wyjdzie na jaw i staniecie na jego progu. W pewnym sensie się was spodziewał i wie, po co przyszliście.

W tej sytuacji uratować was może tylko umiejętność dostrzegania prawdy w powodzi łgarstw. Zdradzę wam pewien sekret: ludzie, którzy ufają innym, zwykle najszybciej rozpoznają kłamców. Ci, którzy z zasady nie ufają nikomu, nie odróżniają prawdy od kłamstwa. Dlaczego? Bo zakładają, że kłamią wszyscy, bez wyjątku. To z kolei sprawia, że nie potrafią nawiązać żadnej zdrowej relacji. Bo jak się związać z kimś, komu się nie ufa? To niemożliwe. Cóż więc im pozostaje? Ponury żywot samotnika

U osób prawdomównych listki figowe, czyli charakterystyczne krzyżowanie dłoni wnętrzem do dołu na wysokości krocza, sygnalizują zawstydzenie lub upokorzenie. Kiedy jednak wykorzystuje je kłamca, są jeszcze jedną sztuczką mającą przekonać nas, że rozmówca w niczym nam nie zagraża. Wtedy ten gest mówi: Jestem niewinny, nawet jeśli mnie podejrzewasz. No spójrz tylko na mnie.

W swojej poprzedniej książce dużo mówiłam o zasadzie pępuszka. Zakłada ona, że podświadomie zwracamy brzuch w kierunku kogoś, kto się nam podoba lub budzi nasze zaufanie. Dzięki temu możemy z dużym prawdopodobieństwem określić, co czuje nasz rozmówca (chyba że jest mistrzem kamuflażu, który wie wszystko na temat języka ciała). Jeśli na początku rozmowy zwrócony jest do was brzuchem, a w jej trakcie wykręca się tak, że zwraca w waszą stronę jedynie głowę i szyję, znaczy to, że ma ochotę od was uciec – to ewidentny hot spot.

Wiemy już, że niewerbalne sygnały emocji, takie jak strach, złość, smutek czy zaskoczenie nie przesądzają o tym, czy ktoś kłamie, czy też nie. Nawet jeśli uda nam się dostrzec wszystkie mikroekspresje, musimy pamiętać, że ludzie odczuwają wspomniane tu emocje z wielu różnych powodów – choćby dlatego, że im nie ufacie.

I tu macie odpowiedź na pytanie, dlaczego tak duży nacisk kładę na werbalny aspekt pracy z barometrem ściemy. Zawsze zadawajcie swoim rozmówcom pytania – i to jak najwięcej pytań!

Jeden z opublikowanych niedawno w „Psychological Science in the Public Interest” artykułów wyjaśnia, dlaczego właśnie ten styl prowadzenia przesłuchań przynosi najlepsze efekty: 1. Mając więcej informacji, możemy drążyć interesującą nas historię i dzięki temu wychwytywać jej słabe punkty oraz nieścisłości. 2. Pozwalając podejrzanemu się wygadać, zyskujemy więcej danych dotyczących jego zachowań i gestów – choć żadna z tych wskazówek nie może przesądzać o jego winie lub niewinności. 3. Im więcej słów wypowiada podejrzany, tym więcej mamy materiału do analizy wypowiedzi i tym więcej wychwytujemy zmian w czasach czasowników, sposobów zastosowania zaimków osobowych i dystansujących określeń oraz innych sygnałów, o których była mowa wcześniej w rozdziale poświęconym analizie wypowiedzi (Podsłuch). 4. Podczas prowadzonego w ten sposób przesłuchania podejrzany czuje się trochę tak, jakby rozmawiał ze znajomym – napięcie opada, a on sam jest mniej skłonny do zachowań sygnalizujących niepokój. 5. Jeśli przystępujemy do przesłuchania przekonani o słuszności własnych założeń – czyli żądamy, by przesłuchiwany przyznał się do winy – zwracamy mniejszą uwagę na dowody, a nasze myśli biegną utartym torem. Tymczasem przesłuchanie oparte na zbieraniu danych pozwala nam dostrzec również inne możliwości, także te, których wcześniej nie rozważaliśmy.

Okazało się na przykład, że jeśli ktoś przysięga, że powie „prawdę, całą prawdę i tylko prawdę” – rzeczywiście stara się dotrzymać obietnicy. Jedno z badań wykazało, że dzieci w wieku od 8 do 16 lat, które przed usłyszeniem pytania obiecały mówić prawdę, przyznawały się do jakiejś przewiny osiem razy częściej niż ich rówieśnicy, którzy wcześniej nie zadeklarowali szczerości

Może się mylę... Przyjrzyjcie się zachowaniom bazowym rozmówcy oraz poszukajcie nawet najdrobniejszych odchyleń od tej normy. Tutaj najistotniejsze znaczenie będą miały sygnały świadczące o tym, że wasz rozmówca czuje się niezręcznie. Za każdym razem, gdy zauważycie hot spot, mówcie: „Być może się mylę, ale chyba dzieje się tu coś jeszcze”. „Być może się mylę, ale gdy wspomniałeś, że twoja była nie przyszła wczoraj do baru, wyglądałeś na zadowolonego”. „Być może się mylę, ale sprawiasz wrażenie, jakbyś się cieszył, że straciłeś pracę”. „Być może się mylę, ale chyba denerwujesz się jutrzejszym spotkaniem”. A co potem? Potem wystarczy zaczekać.

Etap 1: Jak powyżej: zadaj otwarte lub skłaniające do dłuższej wypowiedzi pytanie, co twój rozmówca robił w ciągu dnia. Na razie zachowaj spokój (i nie wspominaj jeszcze o zielsku z biurka). Etap 2: Zadaj kilka bardziej szczegółowych pytań dotyczących zawartości szuflady lub tego, co wasz rozmówca robił w porze lunchu. Postaraj się zbliżyć do prawdy, ale nie ujawniaj, że dysponujesz jakimś dowodem. Etap 3: W standardowej procedurze SWD ten etap się pomija, ja jednak chętnie wykorzystuję tu technikę Cii... – spytaj więc: Czy istnieje jakiś powód, dla którego nie podoba ci się pomysł, żebym przejrzała twoją szufladę? [pauza, kręcenie głową] Serio? Etap 4: Ujawnij dowód i żądaj wyjaśnień. Ponoć nie obejmowałeś dziś i nie przytulałeś żadnej koleżanki z pracy, a twoja matka mieszka daleko – skąd więc wzięła się szminka na twoim kołnierzyku?

Podobnie jak ulubiona technika porucznika Columbo, metoda SWD opiera się na starej policyjnej zasadzie: dajcie przestępcy linę, a powiesi się na niej sam. Co to oznacza? Że pozwalamy się przesłuchiwanemu wygadać, nie ujawniając własnych informacji, bo im dłużej mówi, tym więcej zyskujemy materiału do późniejszych analiz i porównań. Warunek jest jeden. Musimy podejść do przesłuchania z otwartym umysłem i bez stanowczych założeń. Dlaczego? Bo być może w jego trakcie pojawią się informacje, których nie przewidzieliśmy, prowadzące do zaskakujących wniosków. Co więcej, zachowując otwarty umysł, zachowujemy też kontrolę nad skutkami rozmowy. Jeśli się okaże, że bogu ducha winny mąż spędził przerwę na lunch na przyjęciu Betty, słodkiej 70-latki odchodzącej na emeryturę, a na pożegnanie dostał od niej całusa – pomadka na kołnierzyku nie doprowadzi do gigantycznej awantury ani do rozpadu małżeństwa i nie będzie oznaczała zawiedzionego zaufania ani bolesnych dylematów

[Cindy Levesque · Rating 5 out of 5]

Amazing book. It gives you very simple techniques on how to spot deception as well as suggestions on how to handle it and get the actual truth. If used to it's full potential, this book will help you surround yourself with people you can trust and have strong relationships with

[Charmin · Rating 5 out of 5]

HIGHLIGHTS:
1. Ask for the truth. Believing in people’s intentions, to be honest—and holding them explicitly accountable for that honesty—may be the most powerful truth serum we have. The real power comes from knowing the truth—and how to use your BS Barometer to get it! Always ask yourself, “What does this person want? What do they gain—and what do I give up—if I give it to them?”

2. Lying is always about helping us get what we want. Bottom line: for most of us, lying is hard work! That extra stress and burden of keeping all the varying strands of information straight is what finally does them in

3. Your gut is a reliable indicator of trouble. While I’d never say that your gut can tell you someone is lying or not—you need to use the five steps of the BS Barometer for that!—your gut is an exceptional first responder for potentially dangerous situations. “Trust, but verify.” By all means, trust your gut—then follow it up with the BS Barometer process to know for sure.

4. Baselining is the skill that separates the pros from the wannabes.

5. The most charming people can be the most dangerous. Child predators often disguise themselves behind a guise of civic involvement and commitment to downtrodden children.

6. Here’s how: follow the money. Take a cold hard look at potential motives. Instead of saying, “Wow, he’s so charming!,” make it your first instinct to ask, “Why is this person trying to charm me?” Liars try to “convince” us of something, whereas truthful people simply “convey” information. But a liar needs to be believed. So as soon as you say, “Really?,” a liar is going to freak out: So in a nutshell: chunking down is all about breaking the main goal into its smaller elements.

7. Vocal tone is a powerful indicator of emotion. Self-touch is often used as an unconscious way to relieve tension. Backsliders avoid “I” statements at all costs. Shoulder shrugs indicate uncertainty, so when a shrug shows up with a definitive statement, it could indicate deception.

8. Our default is to always tell the truth. Our brain doesn’t want us to lie, so we teeter-totter and say things in a weird way.

9. Spotting emotional leakage in the face can be one of the most powerful ways to sense that the message someone is trying to share is not necessarily the truth. “Maybe I’m wrong here, but it seems like there’s more to the story.” Silence is interrogation gold. People don’t like awkward silences, and they will do almost anything to fill them up

10. The Rule of Three When it comes to answering a question, there’s one right way to do it—answer the question. Liars sometimes spend a lot of time talking around the question, stalling. But you can measure a person’s sincerity by how many words stand between the question and his denial. More than three, and he’s a big fat liar.

[Evin Ashley · Rating 3 out of 5]

This book was hyper-marketed, and the reader gets the feeling, ironically, that you are not being told the whole truth. Driver reiterates that she is beholden to retain certain confidential discoveries related to body language, in the context of her formal training with intelligence, law enforcement and government entities. However, she seems to push her own school of body language for further knowledge, which comes across as sales-y.

I'll tell you the secret of the book - which she dangles like a super-tease throughout, as the most reliable way to tell someone is lying: change in voice intonation. If someone changes the pitch of their voice suddenly, it is almost guaranteed they are fibbing. But then again, as she reiterates throughout the book, there is no 100% indefatigable way of knowing whether someone is lying - we homo sapiens have perfected the art over the millennia. Your best bet is to obtain an individual's "baseline" behavior - a.k.a., know them.

For me, this book was a bit like the film, Citizen Kane. It's "Rosebud". There, I just saved you three hours.

[Ana Raquel · Rating 5 out of 5]

Este livro foi elaborado, de forma autodidáctica - para que o leitor adquira algumas técnicas e estratégias na detecção da mentira. É de fácil leitura, incide e tem como pano de fundo a Psicologia.

Adorei este livro, pela forma como foi construído, pelo carácter didáctico e prático que tem. E principalmente, por ter uma abordagem positiva e realista sobre a vida e tudo o que dela faz parte, como as relações humanas.

Segundo a autora Janine Driver todos nós mentimos. Agora meus caros, há mentiras e mentiras.
Por isso, é que é importante a detecção da mentira através da análise do comportamento verbal e não verbal das pessoas com quem nos relacionamos no dia-a-dia. E desta forma, evitamos cair e protegemos a nós e os nossos.

Leiam este livro, vale a pena :)

[Capt. JD Morgan · Rating 1 out of 5]

Advertisements for her other book, way too much personal crap that doesn't really add anything, all over the place writing, lack of facts and lots of self righteous opinions... I couldn't even get through whole book, I only made it a through a third of it before deciding that life is too short to waste another second on the crap in this book!!!

DO NOT READ THIS BOOK, IT BROUGHT DOWN THE VALUE OF THE PAPER IT WAS PRINTED ON!!!

I didn't get to it but I guess there is a part of the book where she busts her HUSBAND TO BE as a cheater in front of his at the time wife and then thinks it's a funny anecdote to put in the book...

REALLY??? WHY WOULD YOU READ THIS???

[Cody Sexton · Rating 3 out of 5]

After seeing Janine Driver on HLN so often I decided to give her book a try. And I must say that I wasn't that disappointed with it. I did however take issue with the last half of the book for delving a little too far into the self-help genre claptrap.

[Margaret Page · Rating 5 out of 5]

Not just a book of pictures to memorize that this body gesture means that. Instead a book where metaphors, imagery and stories are used to insure the reader masters the art of reading the body.

[Hannah Lulu]

Okay so--

The phonics lessons in this book may be fine, and even useful.
But there are some problems with this book.
(Note: I read an earlier edition, not sure what's been edited out of later editions).

On page 18, while the author is extolling the perceived intellectual benefits of early reading by telling anecdotes, they tell of one Aaron Stern-who was so confident in his parenting of his young genius daughter, that he stated that he could "foster the same meteoric IQ in children of the Tasaday tribe, a stone age people living in the Philippines." The author states, "Unfortunately, (Stern) was unable to obtain custody of two Tasaday children to prove his assertion."
Woah.

So, why pick on the Tasaday people? Why are they for some reason such a shocking group of people to produce genius from? What kind of cultural superiority complex is pathologically denying that Tasaday people can produce their own geniuses??? Also--why in the hell is it unfortunate that this man could not obtain custody of two children who are not his own--in order to use them as test subjects??? This is not unfortunate! To do so would have been traumatic for those children and their families, and abusive. Ugh, just ugh. This blatant display of cultural (racial?) superiority and disregard for human well-being is revolting.

Also the author talks about how whole-language is so terrible because it relies on situational explanation of phonics, instead of direct, clear, systematic phonetic instruction. The author explains that phonics is essential through direct instruction of phonetic conventions in order to teach people to be competent readers. This is the whole premise of the book. But once you get through the 30 or so phonetic rules and lessons outlined in the book (30 sounds like a lot--but it's not and they are very simple lessons)--the author then says the rest of the rules will be learned through the practice of reading, with little to no phonetic explanation. On page 159, "In sentence 9, your learner encounters the letter K for the first time, introduced here, in an incidental way, along with C. In sentences 10 to 15, the lestter S takes on a new sounds--a buzzing sound--in is and has. Again, offer no explanations other than, 'That's the way it is.' Don't feel you are personally accountable for every idiosyncrasy of our language." Maybe these letter sounds seem of lesser importance than others, but there are many phonetic conventions besides this that are left to incidental instruction. The author also criticizes whole-language by saying that children only learn to memorize a fixed set of whole-words, memorizing the words themselves rather than the phonetic rules to decode them, and so they only get to read out of boring "readers" that have this small list of fixed words. Uuuummm....no that is not what whole language is. A key component of whole language is to read "real books"--it's like a pillar of whole language...but then also the book is organized around an order of phonetic rules, that produce a fixed set of words, so that in each lesson the learner is practicing a fixed set of words. So, a bit of talking out of both sides of the mouth.

I'm still piecing together my understanding of the whole language/phonics debate. I keep reading that whole language is based on a look-say method of instruction that relies on whole-word recognition. This wasn't what I read whole language was though when I read a text book about whole language instruction. As I understand, whole language incorporates phonics into a holistic approach to literacy. The word "whole" is for holistic, not "whole-word," as I understood when I was learning about it. As I understood it, whole language is about interacting with the text, about the instruction of literature being a two-way road where the learner can interrogate a text, create a text, be an active participate in the pursuit of knowledge and understanding. It's not in opposition to phonetic instruction, it's in opposition to a phonics-only approach. But this was a long time ago that I was learning what whole-language was--and I wasn't reading about it to understand the contrast or the debate. Maybe I didn't get the full picture. I'm not sure as of now, but the inconsistencies between what I understood whole language to be, and what it's critics claim that it is, is frustrating. I'm wondering if there were to separate movements in literacy instruction that went by the same name?

Also, the author says that dyslexia is not real, that it's just a case of people not having learned phonics properly. I don't know enough about dyslexia to make any argument here, but I assume there are people with a better understanding of what it is who may be bothered by this claim.

The phonetic lessons may be fine. I'm not a classroom teacher, but they seem practical. There are some useful ideas for phonics-based activities to do.

[Paula · Rating 2 out of 5]

I didn't find this book very informative. There was a 14 question quiz to "test" how skilled you are at lying and I scored 4/14. I don't think this was a good quiz and frankly I think I'm fairly better at spotting liars so don't really agree with the fact that I "failed" this quiz.

On page 2, Driver references a study that says people who score higher on measures of trust not only spot lies more easily, they're better at general assessments of other people. This contradicts with the profiles she features by those who supposedly took her program. For example, on page 62, a past student of her programs says, "I think people can lie to me pretty easily because I want to see and believe in the good in everyone" and later on page 77, a past student of her program says, "I'm not sure what was stopping me from spotting lairs, aside from just wanting to believe people ... on a personal level, I felt insecure ... was easily manipulated by liars." It seems like the later person was aware that she was more likely to be duped by people because she was insecure but they both seem to be people who are more likely to trust so it seems a bit contradictory that they have trust issues. I would think that if she is using this book to push her program, she would highlight more how they learned why they were easily duped. It seems like they don't have that self-awareness, which makes me question the effectiveness of her program.

She also does this illustration test where it shows a school bus and we are to guess which direction the bus was going. She said this was an exercise to show us the importance of gathering intelligence, however, she was blind to her own bias. She sites that less than 1% of adults get it right whereas 90% of elementary students gets it right. She points out that if you observe where the school bus door is, you will be able to get the answer right. This is where she is wrong and demonstrating her bias. Not everyone drives on the same side of the road and so if I were in England, where they drive on opposite sides of the road than in the US, the bus would be going in the opposite direction so that would not be a good indicator. I would argue her point doesn't show the key fact that we are biased and so our biases do play a role in how we see the world and we need to realize that everyone has different experiences.

By the time I got to this part of the book, I realized how boring and uninteresting it was. There was no science backing it up. The profiles of people who took her program posted their ages and frankly I think some of them were lying about their ages because they looked so much older than what was posted so that doesn't make me trust the book. The author has a cheesy pose in her book summary (the inside of the book pocket) and she is doing a "power pose" that she referenced in the book (putting your hand to your chin). It makes her look like an idiot and so I question her expertise. The QR codes, Youtube links, and links to her web sites are not active so this book is out of date. This woman can command $30k to do a speaking engagement and that's sad to me because she does not have any science backing her up. I did read the reviews here prior and one commented how she is focusing a lot on women with cheating partners. Maybe this has been her target audience but I didn't find it interesting or helpful.

She also ignores the fact that the people that lie to us the most is probably ourselves so if we learn how to be honest with ourselves, we can learn to spot people who aren't being truthful.

[Sheng · Rating 3 out of 5]

With a string of impressive credentials behind her including working for the FBI and CIA, Janine Driver's You Can't Lie to Me is a comprehensive guide on lie detection. From outlining a five-step procedure in determining the honesty of your subject to dispelling some common myths about liars' tells, Driver does a fine job in trying to distill everything that you need to know about lying. I didn't expect the procedure to be so detailed and was perhaps expecting something simpler like obvious signs that give away a liar's dishonesty but I think maybe the reason why Driver is so good at what she does is because she treats each case individually. She emphasises a lot on forming a baseline for every individual you come across so that you know what to regard as normal and suspicious behaviour from him or her. A less confident person may avoid eye contact normally while a confident person may sustain eye contact as part of their natural behaviour. It is deviation from these individualistic norms that we need to keep an eye out for.

Besides some weird and frankly a little out-of-place testimonials from participants in Driver's lie detection workshops, the book was quite interesting and informative though a little dry at times. It is definitely an impressive textbook for lie detection that taught me many concepts and lessons which I ultimately have no idea how to apply into my day-to-day life as a student. 3.5/5

[Shana Compton · Rating 5 out of 5]

Janine Driver is truly a body language expert! Her books are wonderful, engaging, entertaining, and still education and informative. Janine has a way of hooking you and drawing you into her books! They are always hard to put down because she is a wonderful storyteller and she makes you feel as if you are having a one on one conversation with her. I love the way she teaches body language. She gives mnemonic devices to remember the information in addition to various saying including "Frame yourself to Fame yourself". She makes what could be somewhat scientific information easy to understand and remember. She keeps you very engaged by provided you activities and exercises to practice what you have learned after each section or chapter. As a former educator, I understand how valuable this is to do for people to gauge their true level of understanding in addition to assisting them mastering the concepts she has taught in that section. Janine marches to the beat of her own drum and I think it is great! Pick up this book today - as Janine says "You can save your "Finances, Family, and

[Fabian Ruiz · Rating 2 out of 5]

This was a 'reading this to clean my bookshelf' kind of book and for someone (as myself) who's field is so dialogue heavy, yeah this was alright.

On first reading, this book seems like a self-help book. I mean the topics lead into domestic settings and are almost written with a female reader in mind. What I think is Driver writing this book for women who get lied to, at least maybe the publisher pitched it that way.

It is a self-help book and Driver is attempting to build her clientele, but some of the info is helpful and at least structured better than some other self-help books. There are some great helpful tips that teach you something on human nature. While going into the book you may see yourself building up your lying detection skills, you'll find a better ability for listening which is a lot more wholesome.

[John · Rating 4 out of 5]

don't be a doormat tell the lazy jive turkey fuck to find someone with more time to do yo fetching, stepping & bidding

there is no mind-body "connection"-it is, quite literally, all the same thing
we feel embarrassment for someone else, our brains experience this physical pain

the drama of the word left
when casey anthony was 1st ?'ed about her missing daughter she reportedly said I left work around 5 pm & went back to the apartment to pick up my daughter she said 2 hours passed, & around 7 pm, I left the apartment, & headed to familiar places that Zenaida would go with Caylee.
when people are just doing their everyday life, they talk about where they are going, not what they left behind. Take this word "left" as a probing point what did you leave there? what was going on there?

WAIT - Why Am I Talking
silence is interrogation gold

[Wan Shoo · Rating 4 out of 5]

This book is both captivating and thought-provoking! It offers insights and guidelines for uncovering the truth amidst deception. Janine stresses the importance of humility, keen observation, and effective communication in the pursuit of truth. The chapter summaries are a helpful way to reinforce key points. However, becoming adept at spotting lies requires ongoing practice and review. While many psychology books discuss the significance of body language, Janine's book stands out by emphasizing the importance of understanding baselines and building connections to unveil the truth hidden behind facades. There is much wisdom to be gained from this book, making it a must-read for those eager to enhance their detective skills.

[Phyllis Rader · Rating 2 out of 5]

I don’t even know what to say about this book. I found it very confusing. I don’t really think I could pick out a liar any better than before I read the book. I learned a little bit about what to watch for, but I tried using some of the tips on an employee and I couldn’t tell if they were lying or not. I guess it is a hard thing to teach in a book. I’ve heard Janine Driver speak and she is very interesting and makes sense. She is very smart and knows what she is talking about. I just believe there is so much to it that, again, you can’t learn it in a book like this.

[Ivan · Rating 3 out of 5]

The content about human behavior, verbal and non-verbal human habits, detecting hotspots for lying and so on is decent, perhaps even very good.
There are too many moments when the author is trying to sell herself and her books, which is annoying and boring.
Besides that, as far as examples in this book go, males are mostly criminals, sex offenders and pedophiles, while women are being put on a pedestal for their intelligence and strength. I would recommend the book, provided you're able to take all that in.

[Lorrena Bowser · Rating 4 out of 5]

Very interesting book. There is an overabundance of knowledge and it is a bit overwhelming. This is a book you'd want to own because it requires practicing the skills in it daily. I love the information I got from reading this book. I'm going to buy a copy because I only borrowed a copy. Janine is funny as well, so there's humor thrown in throughout the book, but I will say there are some very touchy topics discussed and it's kind of a true crime book because she expounds her examples with true criminal court cases, or real life people that are famous, or even her own son Angus's choices about telling the truth. Just felt it was long and filled too much with so much information that it is more of a textbook to reference.

[Jen · Rating 3 out of 5]

It’s not a bad listen, I think you’d need to take notes to take it in and use it in daily life. It seems a little sensationalised, as in, you need real training to properly use the techniques in the book rather than reading about it. I think a lot of the other reviews are fair, I don’t know if I’ll actually make the time to make notes as the book is long for something that needs to be either a) trained into you deeply or b) summarised in an essay rather than a book

[Paleoanthro · Rating 3 out of 5]

Written in a remarkably engaging and entertaining fashion, Drive introduces us to the science of detecting deception in our normal everyday interactions. Driver's engaging style will entertain and educate at the same time! This is one book to reread again to help reinforce the ideas and techniques introduced and help us practice them in our everyday interactions.

[Estela Zhang · Rating 2 out of 5]

I was literally dragging myself through this book. I am sure that the information introduced by the author can be useful to some, but the way it was presented and how you had to sift the information out of the bragging just triggered a repulsive reaction every time I picked up the book and it wasn't made clear how scientifically grounded the 5-step BS Barometer is.

[Riza Kantirakis · Rating 3 out of 5]

Good information, though there are some times where it feels like reading more of someone feeding their own ego with how knowledgeable they are. If the book were more straightforward, with less personal influence to the information given, I'd give it 4-5 stars. Easy.