What do you think?
Rate this book
The Guest
The Arab prisoner temporarily placed in his care forms a bizarre partnership with an Algerian schoolteacher, giving him the opportunity to decide his own fate.
32 pages, Library Binding
First published December 1, 1957
42 people are currently reading
3096 people want to read
About the author
Albert Camus
1,035 books36.6k followersWorks, such as the novels
The Stranger
(1942) and
The Plague
(1947), of Algerian-born French writer and philosopher Albert Camus concern the absurdity of the human condition; he won the Nobel Prize of 1957 for literature.
Origin and his experiences of this representative of non-metropolitan literature in the 1930s dominated influences in his thought and work.
He also adapted plays of Pedro Calderón de la Barca, Lope de Vega, Dino Buzzati, and Requiem for a Nun of William Faulkner. One may trace his enjoyment of the theater back to his membership in l'Equipe, an Algerian group, whose "collective creation" Révolte dans les Asturies (1934) was banned for political reasons.
Of semi-proletarian parents, early attached to intellectual circles of strongly revolutionary tendencies, with a deep interest, he came at the age of 25 years in 1938; only chance prevented him from pursuing a university career in that field. The man and the times met: Camus joined the resistance movement during the occupation and after the liberation served as a columnist for the newspaper Combat.
The essay Le Mythe de Sisyphe (The Myth of Sisyphus), 1942, expounds notion of acceptance of the absurd of Camus with "the total absence of hope, which has nothing to do with despair, a continual refusal, which must not be confused with renouncement - and a conscious dissatisfaction."
Meursault, central character of L'Étranger (The Stranger), 1942, illustrates much of this essay: man as the nauseated victim of the absurd orthodoxy of habit, later - when the young killer faces execution - tempted by despair, hope, and salvation.
Besides his fiction and essays, Camus very actively produced plays in the theater (e.g., Caligula, 1944).
The time demanded his response, chiefly in his activities, but in 1947, Camus retired from political journalism.
Doctor Rieux of La Peste (The Plague), 1947, who tirelessly attends the plague-stricken citizens of Oran, enacts the revolt against a world of the absurd and of injustice, and confirms words: "We refuse to despair of mankind. Without having the unreasonable ambition to save men, we still want to serve them."
People also well know La Chute (The Fall), work of Camus in 1956.
Camus authored L'Exil et le royaume (Exile and the Kingdom) in 1957. His austere search for moral order found its aesthetic correlative in the classicism of his art. He styled of great purity, intense concentration, and rationality.
Camus died at the age of 46 years in a car accident near Sens in le Grand Fossard in the small town of Villeblevin.
Chinese 阿尔贝·加缪
Origin and his experiences of this representative of non-metropolitan literature in the 1930s dominated influences in his thought and work.
He also adapted plays of Pedro Calderón de la Barca, Lope de Vega, Dino Buzzati, and Requiem for a Nun of William Faulkner. One may trace his enjoyment of the theater back to his membership in l'Equipe, an Algerian group, whose "collective creation" Révolte dans les Asturies (1934) was banned for political reasons.
Of semi-proletarian parents, early attached to intellectual circles of strongly revolutionary tendencies, with a deep interest, he came at the age of 25 years in 1938; only chance prevented him from pursuing a university career in that field. The man and the times met: Camus joined the resistance movement during the occupation and after the liberation served as a columnist for the newspaper Combat.
The essay Le Mythe de Sisyphe (The Myth of Sisyphus), 1942, expounds notion of acceptance of the absurd of Camus with "the total absence of hope, which has nothing to do with despair, a continual refusal, which must not be confused with renouncement - and a conscious dissatisfaction."
Meursault, central character of L'Étranger (The Stranger), 1942, illustrates much of this essay: man as the nauseated victim of the absurd orthodoxy of habit, later - when the young killer faces execution - tempted by despair, hope, and salvation.
Besides his fiction and essays, Camus very actively produced plays in the theater (e.g., Caligula, 1944).
The time demanded his response, chiefly in his activities, but in 1947, Camus retired from political journalism.
Doctor Rieux of La Peste (The Plague), 1947, who tirelessly attends the plague-stricken citizens of Oran, enacts the revolt against a world of the absurd and of injustice, and confirms words: "We refuse to despair of mankind. Without having the unreasonable ambition to save men, we still want to serve them."
People also well know La Chute (The Fall), work of Camus in 1956.
Camus authored L'Exil et le royaume (Exile and the Kingdom) in 1957. His austere search for moral order found its aesthetic correlative in the classicism of his art. He styled of great purity, intense concentration, and rationality.
Camus died at the age of 46 years in a car accident near Sens in le Grand Fossard in the small town of Villeblevin.
Chinese 阿尔贝·加缪
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 263 reviews
June 11, 2022
انها تلك الاختيارات اللعينة مرة اخرى
نتحرر ام نرضى بالأسر ؟
ندفع الثمن ام نقنع بامان الهوان ؟
رُب جريء كتبت له السلامة و ربُ جبان كتب له الموت في مكمنه
لماذا تنحصر فكرة القصص العظيمة كلها في تلك الاختيارات؟
و لماذا لا تكف تلك الاختيارات عن مطاردتنا لآخر ايامنا ؟
اللعنة
كلما واجهت نفسي باننا احياء طالما نختار..اصاب بفزع عارم ؛ فمع تقدمنا في السن تزداد الاختيارات صعوبة بما لا يقاس لاننا نفهم حينها فداحة التبعات
الوجودية قائمة على مبدأ الاختيار الحر بالكامل و البير كامي يدس لنا فلسفته بين السطور الحائرة كموقفه المتارجح"حينها"من احتلال فرنسا الجائر للجزائر
ها هو الناظر كريم النفس "دارو " يتسلم سجينا عربيا من الشرطي لينقله للسجن و بمرور الوقت يجد نفسه مخيرا بين سجنه او تسريحه .!!؟
و لكننا نحن نعرف ما هو افضل
نعرف مثلا اننا عندما نكف عن اخذ الدواء لن نموت فورا ..بل سنموت في ساعتنا التي حددها الله تعالى لنا
نعرف اننا عندما نثور..لن نتحرر فورا
بل سنتعارك سويا ..و يدفع بعضنا الثمن
نعرف ان الخير لا يرتدى الابيض و الشر لا يرتدى الاسود ..و الا كنا في الجنة
نعرف ان المحايد هو شخص لم ينصر الباطل و لكنه خذل الحق
و أسوأ مكان في الجحيم محجوز : للمحايدين
نتحرر ام نرضى بالأسر ؟
ندفع الثمن ام نقنع بامان الهوان ؟
رُب جريء كتبت له السلامة و ربُ جبان كتب له الموت في مكمنه
لماذا تنحصر فكرة القصص العظيمة كلها في تلك الاختيارات؟
و لماذا لا تكف تلك الاختيارات عن مطاردتنا لآخر ايامنا ؟
اللعنة
كلما واجهت نفسي باننا احياء طالما نختار..اصاب بفزع عارم ؛ فمع تقدمنا في السن تزداد الاختيارات صعوبة بما لا يقاس لاننا نفهم حينها فداحة التبعات
الوجودية قائمة على مبدأ الاختيار الحر بالكامل و البير كامي يدس لنا فلسفته بين السطور الحائرة كموقفه المتارجح"حينها"من احتلال فرنسا الجائر للجزائر
ها هو الناظر كريم النفس "دارو " يتسلم سجينا عربيا من الشرطي لينقله للسجن و بمرور الوقت يجد نفسه مخيرا بين سجنه او تسريحه .!!؟
و لكننا نحن نعرف ما هو افضل
نعرف مثلا اننا عندما نكف عن اخذ الدواء لن نموت فورا ..بل سنموت في ساعتنا التي حددها الله تعالى لنا
نعرف اننا عندما نثور..لن نتحرر فورا
بل سنتعارك سويا ..و يدفع بعضنا الثمن
نعرف ان الخير لا يرتدى الابيض و الشر لا يرتدى الاسود ..و الا كنا في الجنة
نعرف ان المحايد هو شخص لم ينصر الباطل و لكنه خذل الحق
و أسوأ مكان في الجحيم محجوز : للمحايدين
May 15, 2023
Read with the Short Story Club
The Guest is a short story set in Algeria during the Independence War from France. Daru, a young schoolmaster sits alone in his school. There are no classes due to bad weather. Two strangers arrive, one a gendarme and the other , a prisoner, an Arab insurrectionist. Daru is left with the prisoner and told to take him to the police headquarters the next day. During the night, Daru is reluctant to take sides and struggles with deciding what to do. The schoolteacher's plight mirrors the author's own who decided to remain neutral in the colonial conflict in Algeria.
The Guest is a short story set in Algeria during the Independence War from France. Daru, a young schoolmaster sits alone in his school. There are no classes due to bad weather. Two strangers arrive, one a gendarme and the other , a prisoner, an Arab insurrectionist. Daru is left with the prisoner and told to take him to the police headquarters the next day. During the night, Daru is reluctant to take sides and struggles with deciding what to do. The schoolteacher's plight mirrors the author's own who decided to remain neutral in the colonial conflict in Algeria.
October 7, 2024
Unlike his three famous novels – The Stranger, The Plague and The Fall, all written with a first-person narrator, Albert Camus’s The Guest has an objective third-person narrator telling the tale. Easily located as an online, The Guest is a short work that can be read in less than an hour, a tale written in twenty-nine short paragraphs, each paragraph sectioned off with its own paragraph number, giving the impression Camus wanted to clearly delineate his existential musings at each point in the story.
The story begins when the main character, a schoolmaster by the name of Daru, watches from his empty schoolhouse built on a steep hillside in the Algerian desert as two men approach, one an old gendarme (French police officer) on horseback and the other an Arab walking with his hands bound by a rope. Once they are all seated in the schoolroom, Daru asks where the two of them are headed. The old gendarme, Balducci by name, a man Daru has known for a long time, tells Daru how it is with him and the Arab. Here are Camus’s words:
"No. I'm going back to El Ameur. And you will deliver this fellow to Tinguit. He is expected at police headquarters."
Balducci was looking at Daru with a friendly little smile.
"What's this story?" asked the schoolmaster. "Are you pulling my leg?"
"No, son. Those are the orders."
"The orders? I'm not . . ." Daru hesitated, not wanting to hurt the old Corsican. "I mean, that's not my job."
"What! What's the meaning of that? In wartime people do all kinds of jobs."
"Then I'll wait for the declaration of war!"
Balducci nodded. "O. K. But the orders exist and they concern you too. Things are brewing, it appears. There is talk of a forthcoming revolt. . . . “
As the story unfolds, we are given an opportunity to see how these three men respond to the challenge of making choices. For existential writers such as Albert Camus and Jean-Paul Sartre, accepting the responsibility of freedom and making our own decisions and choices, thereby defining who we really are as individuals, is of prime importance. Sidebar: this three character tale shares some common ground with Jean-Paul Sartre’s three person play No Exit. At Sartre’s request, Albert Camus was the first director and the first actor to play Joseph Garcin in No Exit. Quite possibly, Camus’s experience with No Ext influenced his writing of this short story.
And Camus writes with the same sparse, clean prose we find in The Stranger. For example, here is a quote when Daru and the Arab are out in the desert: “Daru breathed in deeply the fresh morning light. He felt a sort of rapture before the vast familiar expanse, now almost entirely yellow under its dome of blue sky. They walked an hour more, descending toward the south. They reached a level height made up of crumbly rocks. From there on, the plateau sloped down, eastward, toward a low plain where there were a few spindly trees and, to the south, toward outcroppings of rock that gave the landscape a chaotic look.”
I read this short-story and listened to the audiobook multiple times. What really strikes me is the precision of language. Nothing is wasted -- not a word, not an image, nor the briefest encounter. It is as if Camus is performing laser surgery on the human condition.
February 22, 2021
إذا وقعت الثورة لا يأمن إنسان على نفسه
إننا جميعا في نفس القارب
ــــــــــــــــــــــــــــ
قيل أن هذه القصة تجسيد حقيقي لمآساة كامو تجاه المسألة الجزائرية
فكما يعلم أغلبنا أنه عاش مدة طويلة في الجزائر
وعاصر أحداث حرب التحرير
وكانت بالجزائر بمثابة وطنه الحقيقي
******************
وهذه القصة تدور أحداثها قُبيل اندلاع هذه الحرب
ناظر مدرسة شبه منعزل عن العالم
يجد نفسه فجأة مجبر على نقل عربي
يأتي إليه مجرورا بحبل
حيث أنه متهم بارتكاب جريمة قتل
"قتل ابن عمه بمطواة معقوفة وكأنه من الغنم"
ليذهب دارو به إلى المخفر\السجن
******************
وبرغم أن القصة لا تبخل علينا بأوصافه الدقيقة
إلا أنه يظل معرفا ب"العربي" فقط
فلا نعرف له اسما حتى تنتهي قصتنا
مثلما كانت رواية الغريب لا تتضمن اسما للعربي المقتول
كما استمر الضيف العربي في التدثر بصمته
فنجده يراقب دارو "دون أن ينبس ببنت شفة"
******************
حين يترك الناظر العربي عند مفترق الطرق
يراقبه عن بعد
ليجد أنه يختار التوجه نحو السجن
وهكذا نجد أن العربي يفرط في حريته بكامل إرادته
وكأنها لا تعنيه
وكأنها في ذاتها ليس لها معنى
وهكذا يساق إلى حتفه بقدميه
فالاستسلام هو مفتاح الشخصية العربية هنا
وكل شخصيات كامو اللامبالاية
والتي لا تجد للحياة برمتها معنى
******************
هناك إحالات في العنوان مستحيل أن تكون غير مقصودة
فكلمة "l’hôte"
في الفرنسية تحيل إلى الضيف والمضيف معا
وفي أصلها اللاتيني تحيل إلى مشتق أخر وهو "l’étranger"
رواية كامو الأشهر
كما أنها تحيل إلى كلمة" l’hostile "
بالفرنسية وتعني العدو
******************
أخيرا القصة مميزة للغاية
وهي إحدى بصقات كامو في وجه البشرية الآثم
وقطعة من حيرته التي لازمته طوال حياته
December 30, 2023
- لا بد من المطالبة بترجمة جديدة وحديثة لأعمال ألبرت كامو، لأن الترجمة الموجودة قديمة، ثقيلة، غير منهجية وسيئة الشرح، فكل قصة اضطر لإعادتها بالفرنسية لأفهم المغزى.... وكي نبقى بالإتساع فقد تكون الترجمة جيدة في زمانها (رغم شكي بذلك) لكنها بالتأكيد لم تعد تصلح.
- "الضيف" و "المضيف" لأن العنوان الفرنسي يحمل المعنيين كالجناس في اللغة العربية. من هنا يمكننا البدء، هل السجين هو الضيف او السجان او العسكري الفرنسي على ارض الجزائر!!
- كامو العبقري يخلق قصة في ارض جرداء، حزينة، عليها مدرسة منعزلة يقوم عليها مدرّس فرنسي الجنسية جزائري المولد على ما يبدو، يعيش بعزلة تامة، يصل اليها عسكري فرنسي "يجرّ" اسيراً عربيا مربوطا بحبل ويأمر المدرس ان يوصله الى السجن للمحاكمة. يرفض المدرس الأمر ويعتبره انتقاص منه وتعارض مع نبله. ينزعج العسكري لكنه يترك الأسير ويمضي. "دارو" المدرس يعامل العربي بشكل انساني ويتمنى ان يهرب لكن العربي لا يهرب لأنه قتل ابن عمه لأنه "هارب" وهذا تعارض ثقافي لم تعه الدول المستعمرة يوماً. في النهار الثاني يقوم "دارو" بإعطاء العربي حرية القرار بين الهرب او التوجه للسجن.. فيتجه للسجن.
- ثيمة العزلة والوحدة واضحة منذ البداية حتى النهاية، وفلسفة كامو الوجودية في قدرة الإنسان على اعطاء معنى للحياة السخيفة الني يعيش بها بقرارت طوعية نبيلة متجسدة في دارو.
- القصة قد تأخذ معنى سياسي ؤبتوجه العربي برجليه ناحية السجن، لكن هذا السجن ليس سجنا بالنسبة له فهو يؤمن بأنه غير مخطئ وبذلك فالمحكمة ستحكم ببراءته وسيتحول السجن (بوجهة نظر الفرنسي) الى حرية (بوجهة نظر العربي) وهذا ما حصل لاحقاً بعد الثورة الجزائرية والتحرر من الإستعمار الفرنسي.
- نقطة وحيدة قد يكون كامو ادرجها بشكل شخصي وهي شخصية المدرّس التي قد تكون انعكاساً لذاته وما عاناه في تلك الفترة.
- "الضيف" و "المضيف" لأن العنوان الفرنسي يحمل المعنيين كالجناس في اللغة العربية. من هنا يمكننا البدء، هل السجين هو الضيف او السجان او العسكري الفرنسي على ارض الجزائر!!
- كامو العبقري يخلق قصة في ارض جرداء، حزينة، عليها مدرسة منعزلة يقوم عليها مدرّس فرنسي الجنسية جزائري المولد على ما يبدو، يعيش بعزلة تامة، يصل اليها عسكري فرنسي "يجرّ" اسيراً عربيا مربوطا بحبل ويأمر المدرس ان يوصله الى السجن للمحاكمة. يرفض المدرس الأمر ويعتبره انتقاص منه وتعارض مع نبله. ينزعج العسكري لكنه يترك الأسير ويمضي. "دارو" المدرس يعامل العربي بشكل انساني ويتمنى ان يهرب لكن العربي لا يهرب لأنه قتل ابن عمه لأنه "هارب" وهذا تعارض ثقافي لم تعه الدول المستعمرة يوماً. في النهار الثاني يقوم "دارو" بإعطاء العربي حرية القرار بين الهرب او التوجه للسجن.. فيتجه للسجن.
- ثيمة العزلة والوحدة واضحة منذ البداية حتى النهاية، وفلسفة كامو الوجودية في قدرة الإنسان على اعطاء معنى للحياة السخيفة الني يعيش بها بقرارت طوعية نبيلة متجسدة في دارو.
- القصة قد تأخذ معنى سياسي ؤبتوجه العربي برجليه ناحية السجن، لكن هذا السجن ليس سجنا بالنسبة له فهو يؤمن بأنه غير مخطئ وبذلك فالمحكمة ستحكم ببراءته وسيتحول السجن (بوجهة نظر الفرنسي) الى حرية (بوجهة نظر العربي) وهذا ما حصل لاحقاً بعد الثورة الجزائرية والتحرر من الإستعمار الفرنسي.
- نقطة وحيدة قد يكون كامو ادرجها بشكل شخصي وهي شخصية المدرّس التي قد تكون انعكاساً لذاته وما عاناه في تلك الفترة.
February 15, 2023
The original title, L'Hôte, can mean both guest and host. That duality is perfect for this accessible dip into Camus’ existential worldview.
It’s a short story set in Algeria (where Camus was born and raised), amid the stirrings of the war of independence from France. It’s a simple story (except for the mysterious ending) about the dilemma of taking sides, and of making a decision - or not. Evading a decision is, effectively, a decision.
Daru is the young schoolmaster in a mountain village, but snow has kept pupils away in recent weeks. Nevertheless, Balducci, the old gendarme, brings an Arab insurrectionist to him. Daru is to take him on to police headquarters the next day. He’s reluctant.
Balducci leaves, and Daru has an overnight prisoner-cum-guest and a mission to complete.
What follows is a delicate portrayal of man’s humanity to man, despite conflict and cultural differences. It portrays a profound wrestling with conscience and consequences, prompting thoughts about the meaning of freedom and how and when to kill or die.
Image: A snow-bound Berber village in the Atlas mountains, in 2018 (Source)
Quotes
I was particularly struck by the beauty of the slightly other-worldly descriptions of the scenery and weather (and, sadly, the derogatory mentions of Arab and Negro physiognomy).
• “Snow had suddenly fallen… after eight months of drought without the transition of rain.” And later, “without the foretaste of rain”.
• “The morning had opened with a dirty light which had scarcely become brighter as the ceiling of clouds lifted.”
• “When all the snow had melted, the sun would take over again and once more would burn the fields of stone. For days, still, the unchanging sky would shed its dry light on the solitary expanse where nothing had any connection with man.”
• “In the beginning, the solitude and the silence had been hard for him on these wastelands peopled only by stones. Occasionally, furrows suggested cultivation, but they had been dug to uncover a certain kind of stone good for building. The only plowing here was to harvest rocks.”
• “The snow was melting faster and faster and the sun was drinking up the puddles at once, rapidly cleaning the plateau, which gradually dried and vibrated like the air itself.”
Short story club
I read this as one of the stories in The Art of the Short Story, by Dana Gioia, from which I'm aiming to read one story a week with The Short Story Club, starting 2 May 2022.
You can read this story here.
You can join the group here
It’s a short story set in Algeria (where Camus was born and raised), amid the stirrings of the war of independence from France. It’s a simple story (except for the mysterious ending) about the dilemma of taking sides, and of making a decision - or not. Evading a decision is, effectively, a decision.
Daru is the young schoolmaster in a mountain village, but snow has kept pupils away in recent weeks. Nevertheless, Balducci, the old gendarme, brings an Arab insurrectionist to him. Daru is to take him on to police headquarters the next day. He’s reluctant.
"The orders? I'm not . . ." Daru hesitated, not wanting to hurt the old Corsican.
"I mean, that's not my job."
"What! What's the meaning of that? In wartime people do all kinds of jobs."
"Then I'll wait for the declaration of war!"
Balducci leaves, and Daru has an overnight prisoner-cum-guest and a mission to complete.
What follows is a delicate portrayal of man’s humanity to man, despite conflict and cultural differences. It portrays a profound wrestling with conscience and consequences, prompting thoughts about the meaning of freedom and how and when to kill or die.
Image: A snow-bound Berber village in the Atlas mountains, in 2018 (Source)
Quotes
I was particularly struck by the beauty of the slightly other-worldly descriptions of the scenery and weather (and, sadly, the derogatory mentions of Arab and Negro physiognomy).
• “Snow had suddenly fallen… after eight months of drought without the transition of rain.” And later, “without the foretaste of rain”.
• “The morning had opened with a dirty light which had scarcely become brighter as the ceiling of clouds lifted.”
• “When all the snow had melted, the sun would take over again and once more would burn the fields of stone. For days, still, the unchanging sky would shed its dry light on the solitary expanse where nothing had any connection with man.”
• “In the beginning, the solitude and the silence had been hard for him on these wastelands peopled only by stones. Occasionally, furrows suggested cultivation, but they had been dug to uncover a certain kind of stone good for building. The only plowing here was to harvest rocks.”
• “The snow was melting faster and faster and the sun was drinking up the puddles at once, rapidly cleaning the plateau, which gradually dried and vibrated like the air itself.”
Short story club
I read this as one of the stories in The Art of the Short Story, by Dana Gioia, from which I'm aiming to read one story a week with The Short Story Club, starting 2 May 2022.
You can read this story here.
You can join the group here
January 16, 2018
Why? I have nothing to fear. (16)
1
I talked to a local priest, once. Actually, many times, since I was a catechist at my church. In one of our many complicated theological debates, I asked him about fate; its possibilities and limitations. If there is such a thing, how it could complement the idea of man's freedom? To me, rationally, the concept of free will did not seem to match the notion of fate. If everything has been seen by this omniscient God, is there something left for me to choose? Am I drinking tea or coffee because of him? Am I happy or miserable because of things that have been already decided? Why didn't I get a memo or something, just to check before? There was never going to be a memo because we are all sinners and we deserve nothing from him, so we cannot ask for anything. Bible says?
2
The priest answered me in a very articulated manner, I remember. He told me that we certainly are the ones who choose to drink coffee or tea, for we are not puppets amid the powers of good and evil. Thus, he moved away from fatalism. The decisions of life are surely subject to the foreknowledge of God—everything is part of his divine plan—and we must decide which influence is going to rule our lives and therefore, where we are being led to. Heaven or hell. The questions I made concerning that matter received a well-known reply: it is a mystery; it is beyond the small comprehension that man is capable of having, comparing to God's. Do not be so arrogant as to try to understand what you cannot even start to grasp, child.
3
Even though I could never completely accept the existence of fate, I honestly wanted to. I felt I could have a reassurance, a source of comfort, a lighter responsibility in this illogical world of ours. A less-than-biblical but inevitably fatalistic view of life. It wasn't my fault. I didn't have a choice. There was nothing I could do. Do you really wanted this for me? What in the world were you thinking?!
For all intents and purposes, we choose our destinies; but a supreme being already knows what we are going to choose. If we are going to be saved. In the mystery of God, predestination and free will are a coherent combo. What is the choice to make in order to deserve the heavenly kingdom of a merciful god that foreknows whether I am going to be saved or condemned to eternal punishment? The choice is God.
4
Algeria. A schoolmaster has to decide what to do with a prisoner. A gendarme has to decide whether to tell or not. The prisoner has to decide between freedom and jail.
...that the Arab might have fled and that he would be alone with no decision to make. But the prisoner was there. (21)
In the land of the absence of a god, there is nothing more than a person and the faculty of choosing. The core of existentialism. Death cannot be avoided, no matter the choices we make. To fully accept that fact leads to freedom. The curse of certain freedom. There are no stars. No previous knowledge. We are thrown to the world, alone. Facing its absurdity, alone. You, me, and the responsibility for our actions.
Too damn scary.
5
The act of imparting catholic knowledge to children in front of such a trembling faith of mine caused me a revolting sense of hypocrisy. After some time, I stopped teaching and left the church. I left it to be in this ambivalent universe of uncertainty; floating between reason and faith. Evidence and assumptions. Existence and nothingness. You and me.
Nov 19, 2015
* Also on my blog.
January 30, 2023
"The Guest" was published in 1957 during the Algerian War of Independence. Albert Camus considered himself to be a French Algerian. He could see the point of view of the native population who were struggling against the violence of French colonialism. But he also worried about the lower-class French settlers, the pieds-noirs (black foot), if Algeria became totally independent of France. He found he could not totally support either group.
There are similarities between Camus and his kind character, Daru, regarding choice and trying to remain neutral. An Arab prisoner was left in the charge of the schoolteacher, Daru, who decided to let the prisoner make a choice about his outcome. With either choice, some group was going to be angry and retaliate against Daru.
The Arab prisoner might be living under a different code of honor in his village compared to the laws set up by the French court, but would be sentenced according to French law. The Arab might also feel an obligation for Daru's hospitality. The story showed the difficulty of making moral choices, the concept of honor, and how the world is often an absurd place where one cannot be neutral.
There are similarities between Camus and his kind character, Daru, regarding choice and trying to remain neutral. An Arab prisoner was left in the charge of the schoolteacher, Daru, who decided to let the prisoner make a choice about his outcome. With either choice, some group was going to be angry and retaliate against Daru.
The Arab prisoner might be living under a different code of honor in his village compared to the laws set up by the French court, but would be sentenced according to French law. The Arab might also feel an obligation for Daru's hospitality. The story showed the difficulty of making moral choices, the concept of honor, and how the world is often an absurd place where one cannot be neutral.
April 5, 2016
مکان وقوع داستان الجزایر و زمان آغاز قیام الجزایره. برجسته ترین فضایی که کامو تصویر می کنه زندگی مردمی استعمار زده و رابطه شون با استعمارگرانه
درو مدیر فرانسوی- الجزایری مدرسه روستای دورافتاده ایه که روزی برخلاف میل خودش مسئول سپردن متهمی الجزایری به کلانتری میشه. اینجاست که شاید مهم ترین دغدغه های کامو مثل مسئولیت، آزادی، دشواری انتخاب اخلاقی و قضاوت عمل افراد به میدون میان و "درو" رو به چالش می کشند. البته به نظرم کامو با زرنگی ،خیلی دقیق پرده از اتهام متهم عرب برنمیداره تا این چالش برای درو و شاید خواننده سخت تر و سخت تر بشه
بعید نیست که "درو" خود آلبرکامو باشه
داستان متن و ساختار ترو تمیزی داره انگار حتی یک جمله یا یک کلمه ی اضافی نیست و هدفمند روی کاغذ آورده شده، با وجود کوتاهیش اثرگذاره و ذهن رو درگیر میکنه. به نظرم امکان نداره کسی این داستان رو بخونه و لحظه ای خودش رو جای "درو" قرار نده تا از خودش بپرسه: اگه من بودم چه کار می کردم؟
یکی از داستان کوتاه های کتاب کافه پاریس
درو مدیر فرانسوی- الجزایری مدرسه روستای دورافتاده ایه که روزی برخلاف میل خودش مسئول سپردن متهمی الجزایری به کلانتری میشه. اینجاست که شاید مهم ترین دغدغه های کامو مثل مسئولیت، آزادی، دشواری انتخاب اخلاقی و قضاوت عمل افراد به میدون میان و "درو" رو به چالش می کشند. البته به نظرم کامو با زرنگی ،خیلی دقیق پرده از اتهام متهم عرب برنمیداره تا این چالش برای درو و شاید خواننده سخت تر و سخت تر بشه
بعید نیست که "درو" خود آلبرکامو باشه
داستان متن و ساختار ترو تمیزی داره انگار حتی یک جمله یا یک کلمه ی اضافی نیست و هدفمند روی کاغذ آورده شده، با وجود کوتاهیش اثرگذاره و ذهن رو درگیر میکنه. به نظرم امکان نداره کسی این داستان رو بخونه و لحظه ای خودش رو جای "درو" قرار نده تا از خودش بپرسه: اگه من بودم چه کار می کردم؟
یکی از داستان کوتاه های کتاب کافه پاریس
May 29, 2016
دوستانِ گرانقدر، داستان در موردِ آموزگار مدرسه ای در الجزایر به نامِ < دارو> می باشد... < دارو> ناخواسته از سویِ ژاندارمِ پیری به نامِ < بالدوچی> مجبور می شود تا یک زندانیِ عرب را که پسرعمویش را کشته است را به شهری بیست کیلومتری محلِ مدرسه به نامِ <تاجید> انتقال دهد
این آموزگار، بین دوراهی تحویل دادنِ مردِ عرب به دادگاه و تحویل ندادن او، دچارِ تردید می شود... و لذا تصمیمی می گیرد که بهتر است این داستانِ کوتاه را خودتان بخوانید تا با تعریف نمودنِ سرانجامِ این داستان، جذابیتِ آن را برایتان از بین نبرم
امیدوارم این توضیحات مفید بوده باشه
< پیروز باشید و ایرانی>
این آموزگار، بین دوراهی تحویل دادنِ مردِ عرب به دادگاه و تحویل ندادن او، دچارِ تردید می شود... و لذا تصمیمی می گیرد که بهتر است این داستانِ کوتاه را خودتان بخوانید تا با تعریف نمودنِ سرانجامِ این داستان، جذابیتِ آن را برایتان از بین نبرم
امیدوارم این توضیحات مفید بوده باشه
< پیروز باشید و ایرانی>
February 4, 2023
A short story written in a simple language about the complicated and hard decisions people have to make. It examplifies Camus' philosophy. Even if you intend to maintain neutrality in the middle of the conflict, no matter what decision you take, you are likely to face grave consequences in any case. And you are likely to be hated by both sides of the conflict.
Thus, the only thing you can do is to accept those consequences without regret. Because this is the price you have to pay for the freedom of choice.
Thus, the only thing you can do is to accept those consequences without regret. Because this is the price you have to pay for the freedom of choice.
February 11, 2023
3.5★
"The schoolmaster was watching the two men climb toward him. One was on horseback, the other on foot. They had not yet tackled the abrupt rise leading to the schoolhouse built on the hillside. They were toiling onward, making slow progress in the snow, among the stones, on the vast expanse oft he high, deserted plateau. From time to time the horse stumbled."
Algeria, blizzard conditions, so students are all safely at home, and the schoolmaster is snug in his schoolhouse with enough foodstuffs to withstand a siege.
The locals, though, are in such bad shape that he is in charge of doling out wheat supplies that are sent to him for that purpose for the families. Seeing two men approaching - and one on foot - is probably the last thing he expected to be making their way towards him.
The one on horseback is leading a prisoner behind - the unexpected guest. His hands are tied, and his feet are covered only in wool socks and sandals.
I can't say I enjoyed this, but it's short, often discussed, and worth a read if only for that. It will mean more if you know something about the Algerian War of Independence and why the arrested man's fate is a problem for the schoolmaster.
You can download it free here:
English translation - https://jerrywbrown.com/wp-content/up...
original French - http://www.dokamo.nc/wp-content/files...
"The schoolmaster was watching the two men climb toward him. One was on horseback, the other on foot. They had not yet tackled the abrupt rise leading to the schoolhouse built on the hillside. They were toiling onward, making slow progress in the snow, among the stones, on the vast expanse oft he high, deserted plateau. From time to time the horse stumbled."
Algeria, blizzard conditions, so students are all safely at home, and the schoolmaster is snug in his schoolhouse with enough foodstuffs to withstand a siege.
The locals, though, are in such bad shape that he is in charge of doling out wheat supplies that are sent to him for that purpose for the families. Seeing two men approaching - and one on foot - is probably the last thing he expected to be making their way towards him.
The one on horseback is leading a prisoner behind - the unexpected guest. His hands are tied, and his feet are covered only in wool socks and sandals.
I can't say I enjoyed this, but it's short, often discussed, and worth a read if only for that. It will mean more if you know something about the Algerian War of Independence and why the arrested man's fate is a problem for the schoolmaster.
You can download it free here:
English translation - https://jerrywbrown.com/wp-content/up...
original French - http://www.dokamo.nc/wp-content/files...
July 29, 2009
A close study of the way in which the story deals with the Arab's act of killing his cousin will throw a different light on his character. The question of his motives arises twice. First, in the course of the discussion between Daru and Balducci, the policeman offers this information: "A family squabble, I think. One owed grain to the other, it seems. It's not at all clear" (Camus 190). What is remarkable here is Balducci's great uncertainty, emphasized in each of the three short successive sentences. Obviously his is not a very definitive version of the story; the reader is alerted to watch out for further clues. For the time being, Daru's response is not very helpful in that it merely expresses strong feelings against a barbaric deed: "Daru felt a sudden wrath against the man, against all men with their rotten spite, their tireless hates, their blood lust" (190). He generalizes and is clearly not aware of a need to investigate further and to penetrate Balducci's uncertainties.
The question comes up again when Daru and the prisoner are alone and have shared a meal, i.e., Daru's kindness has earned him the Arab's deep respect. Struggling with his own feelings of hostility, possibly in the hope of finding the prisoner a contrite sinner, Daru asks him: "Why did you kill him?" (193), only to elicit the response that so many critics have construed as being less than clear or plausible: "He ran away. I ran after him." But what can we make of this reply if we try to take it seriously? Could it be that the cousin's act of running away, instead of taking full responsibility in the family squabble over a debt of grain, constitutes the complete loss of his honor, and a severe injury to the family honor as well, in his own indigenous culture? And could it be that the prisoner, in running after him (possibly because he was the first to notice, or the one with the best starting position as pursuer), and then killing him, was merely acting in accordance with his own tribal custom?(2)
The assumption that the prisoner's own cultural norms play a crucial part in the matter has a number of interesting ramifications. It certainly helps to explain his body language in the passage in question. The fact that he "looked away" in giving his reply may well indicate some doubt as to whether Daru the French colonist will be able to appreciate what he says. His wordless response to Daru's next question, "Are you afraid?," is to stiffen, which strongly suggests a proud rejection of such an insinuation; at the same time he repeats the gesture of "turning his eyes away," as if once again appealing to those who could appreciate him better. Finally, and perhaps most importantly, when Daru asks, "Are you sorry?," the prisoner "stared at him openmouthed. Obviously he did not understand." Surely he is not being stupid; rather, he does not see the relevance of the question. Why, indeed, should he feel sorry about the killing if it was the honorable thing to do? To him, under the circumstances, regret is a perfectly incongruous, meaningless kind of response.
Yet, in spite of such signals of Daru's limited understanding of his plight, the Arab has developed an almost compulsive trust in Daru, in response, no doubt, to Daru's earlier kindness, the significance of which lies not merely in Daru's humane and compassionate behavior, but in his acceptance of the Arab as an honorable man who deserves all the privileges of a guest. That is not easy for the Arab to grasp, so that he asks, "Why do you eat with me?" Encouraged by such honorable treatment, he hopefully asks next, "Are you the judge?" And upon hearing the negative reply, he still urges Daru twice to come with him to Tinguit, presumably in the hope that Daru will secure him a fair and honorable trial.
The question comes up again when Daru and the prisoner are alone and have shared a meal, i.e., Daru's kindness has earned him the Arab's deep respect. Struggling with his own feelings of hostility, possibly in the hope of finding the prisoner a contrite sinner, Daru asks him: "Why did you kill him?" (193), only to elicit the response that so many critics have construed as being less than clear or plausible: "He ran away. I ran after him." But what can we make of this reply if we try to take it seriously? Could it be that the cousin's act of running away, instead of taking full responsibility in the family squabble over a debt of grain, constitutes the complete loss of his honor, and a severe injury to the family honor as well, in his own indigenous culture? And could it be that the prisoner, in running after him (possibly because he was the first to notice, or the one with the best starting position as pursuer), and then killing him, was merely acting in accordance with his own tribal custom?(2)
The assumption that the prisoner's own cultural norms play a crucial part in the matter has a number of interesting ramifications. It certainly helps to explain his body language in the passage in question. The fact that he "looked away" in giving his reply may well indicate some doubt as to whether Daru the French colonist will be able to appreciate what he says. His wordless response to Daru's next question, "Are you afraid?," is to stiffen, which strongly suggests a proud rejection of such an insinuation; at the same time he repeats the gesture of "turning his eyes away," as if once again appealing to those who could appreciate him better. Finally, and perhaps most importantly, when Daru asks, "Are you sorry?," the prisoner "stared at him openmouthed. Obviously he did not understand." Surely he is not being stupid; rather, he does not see the relevance of the question. Why, indeed, should he feel sorry about the killing if it was the honorable thing to do? To him, under the circumstances, regret is a perfectly incongruous, meaningless kind of response.
Yet, in spite of such signals of Daru's limited understanding of his plight, the Arab has developed an almost compulsive trust in Daru, in response, no doubt, to Daru's earlier kindness, the significance of which lies not merely in Daru's humane and compassionate behavior, but in his acceptance of the Arab as an honorable man who deserves all the privileges of a guest. That is not easy for the Arab to grasp, so that he asks, "Why do you eat with me?" Encouraged by such honorable treatment, he hopefully asks next, "Are you the judge?" And upon hearing the negative reply, he still urges Daru twice to come with him to Tinguit, presumably in the hope that Daru will secure him a fair and honorable trial.
April 3, 2020
"Dans ce désert, personne, ni lui ni son hôte n'étaient rien. Et pourtant, hors de ce désert, ni l'un ni l'autre, Daru le savait, n'auraient pu vivre vraiment."
L'HISTOIRE :
Daru, instituteur, vit dans une école perdue sur un plateau rocailleux, en Algérie. Coupé du monde, il reçoit un jour la visite de Balducci, un vieux gendarme de sa connaissance, accompagné d'un prisonnier arabe qui doit être conduit à la prison de Tinguit. Balducci et l'administration coloniale confient à Daru le soin de le faire.
MON AVIS :
L'histoire est ramassée, le langage précis, comme on y est habitué chez Camus. Il se dégage aussi des notes de tristesse au sujet de la coexistence très imparfaite des communautés humaines sur le sol algérien, où Camus est né.
Ce qui m'a moins plu cette fois, c'est peut-être la concision extrême justement : à peine Camus laisser entrapercevoir l'état d'esprit d'un homme qui vit aux confins du monde habité, que l'histoire se termine. J'aurais bien aimé affronter plus longtemps le sentiment du désert, relaté par quelqu'un qui l'a bien connu.
Je tiens à remercier Glenn qui m'en a proposé la lecture.
LECTURES COUSINES :
Le Désert des TartaresLe Désert des Tartares
L'HISTOIRE :
Daru, instituteur, vit dans une école perdue sur un plateau rocailleux, en Algérie. Coupé du monde, il reçoit un jour la visite de Balducci, un vieux gendarme de sa connaissance, accompagné d'un prisonnier arabe qui doit être conduit à la prison de Tinguit. Balducci et l'administration coloniale confient à Daru le soin de le faire.
MON AVIS :
L'histoire est ramassée, le langage précis, comme on y est habitué chez Camus. Il se dégage aussi des notes de tristesse au sujet de la coexistence très imparfaite des communautés humaines sur le sol algérien, où Camus est né.
Ce qui m'a moins plu cette fois, c'est peut-être la concision extrême justement : à peine Camus laisser entrapercevoir l'état d'esprit d'un homme qui vit aux confins du monde habité, que l'histoire se termine. J'aurais bien aimé affronter plus longtemps le sentiment du désert, relaté par quelqu'un qui l'a bien connu.
Je tiens à remercier Glenn qui m'en a proposé la lecture.
LECTURES COUSINES :
Le Désert des TartaresLe Désert des Tartares
Read
September 9, 2022Very short story Camus' style. We are dealing here, officially, with a prisoner and the one who takes care of him. Unofficially, a more attentive reader realizes that the second one is as much a prisoner as the first, so Camus is fooling us as he fooled us in the first part of The Stranger. The truth is that we are all prisoners, in a way, more or less, being deprived of freedom does not necessarily imply a detention cell. The existentialism practiced by Camus, here, is one of the futility of positioning on one side or the other, in a one-sided society. If one lives in the world, one can never live a life of neutrality for oneself or for other people. Even when we try to refrain from making choices, we are still, in effect, choosing . Overall, a confusing plot, which you decipher more between the lines.
November 10, 2017
زیاد جذب داستان نشدم اما به نظرم قرار دادن اون مرد عرب تو دوراهی جالب بود ، اینکه کسی تصمیم بگیره تسلیم قانون بشه یا که از قانون فرار کنه شاید به نظر ساده بیاد اما نه برای مردی که توان و قدرت فرار داشته و خودش رو به دست کسی سپرده که ببرتش و تحویلش بده و زودتر همه چیز تموم بشه و به هر سرانجامی که بقیه تصمیم میگیرن برسه و جزای کارشو ببینه ... وقتی قدرت تصمیم های اینچنینی به دست انسان میفته انتخاب هرچه باشه افسوس میاره ...
February 5, 2023
Set in colonial Algeria, Daru, a schoolteacher is told by the gendarme that he must take an Arab prisoner to the nearby town of Tinguit and hand him over to the authorities. The teacher doesn’t want to take any part but the next day offers the Arab the choice of escape or to present himself to the police station. When he returns to the schoolhouse there’s a message on the blackboard and it’s clear his neutrality and his attempt to be kind has made no difference. It’s a bleak and existentialist story that has stuck in my mind since I first read it in high school. (It was also adapted into the film Far from Men with Viggo)
This entire review has been hidden because of spoilers.
August 20, 2022
3.4 stars
دارو، شخصیت اول داستان کامو، معلمی است ظاهرا دورگه که در یک منطقه کوهستانی، صعب العبور و دورافتاده زندگی محجورانه ای دارد
هیچ دانشآموزی به مدرسه نمیآید. چرا که برف ناگهانی اواسط اکتبر، راهها را بسته بود و بیست دانشآموزی که از دهکدههای دامنۀ کوه میآمدند، حدود سه سال بود که به مدرسه نیامده بودند. یک روز، ژاندارمی به نام بالدوچی (Balducci)، یک زندانی عرب را همراه با خود آورد که به قتل پسرعمویش متهم شده بود و از دارو خواست تا یک شب او را نگه دارد و روز بعد به قرارگاه پلیس در تینگویت تحویل دهد. اگرچه دارو با درخواست بالدوچی مخالفت کرد و گفت: «من او را تحویل نمیدهم.» اما بالدوچی زندانی را در مدرسه گذاشت و رفت.
در ابتدا، دارو نسبت به او دیدگاه خصمانهای داشت که یک آدم افسارگسیخته الجزیرهای و قاتل است، اما بعد از آن، افکارش فروکش کرد و مثل یک مهمان، به آرامی و انساندوستانه با او رفتار کرد. چای برای او آورد، شام و تختخوابِ راحتی برای او فراهم کرد. به هنگام شب، عرب بیرون رفت و دارو او را صدا نکرد، چرا که فکر میکرد او میخواهد فرار کند و دارو خوشحال میشود و میگوید: «سفرت خوش.» اما عرب فرار نکرد، دارو او را در چارچوب در مثل تصویری در یک قاب دید، سپس در را با دقت بست و به تخت بازگشت.
صبح روز بعد، به هنگام صبحانه، دارو مردد بود و با موقعیتی رویارو شد که از نظر اخلاقی تصمیم او را تحتالشعاع قرار میداد. او نمیتوانست تصمیم بگیرد که زندانی را به قرارگاه پلیس تحویل دهد یا او را آزاد کند. دارو در بقچهای، نان و خرما و شکر گذاشت و قبل از رفتن کمی درنگ کرد و سپس همراه با عرب به راه افتاد، یک ساعت بیشتر پیاده رفتند تا این که به یک دو راهی رسیدند. دارو هر دو مسیر را وارسی کرد، رو به عرب کرد و بقچه را به او داد. دارو تصمیمگیری برای انتخاب مسیر را به عرب واگذار کرد؛ مسیر شرق را به او نشان داد که راه تینگویت بود و دو ساعت تا آنجا راه بود که پلیس و فرماندهی منتظرش بودند، از سوی دیگر، مسیر جنوب را نیز به او نشان داد که از راه میان دشت میگذشت و یک روز تا رسیدن به مراتع عشایر راه بود، عشایر طبق سنت و آداب و رسومشان به او پناهگاه میدادند.
دارو، عرب را بر سر دوراهی رها کرد و رفت، هنگامی که نگاه کرد، زندانی را دید که راهِ زندان را برگزیده است. او با قلبی سنگین به مدرسه بازگشت و عبارتی بیپروا روی تخته سیاه دید که نوشته بود: «تو برادر ما را تحویل دادی، تاوان این کارت را خواهی دید.»
کامو به عنوان یک نویسنده الجزایری-فرانسوی با الجزایریهای عرب همدلی داشت و احساسات و مشکلات آنها را درک میکرد. او عمیقاً به بحثهای فکری، درباره درگیری فرانسه و الجزایر مشغول بود. داستان کوتاه او (داستان مهمان)، تردید در تصمیمگیری دارو را نشان میدهد، او در موقعیتی گرفتار شده که مجبور است آنچه از نظر اخلاقی درست است را انتخاب کند یا آنچه که قانون حکم میکند و یک دستور اجباری است. دارو مدیر مدرسهای است که مجبور است مرد عرب را در زمان استعمار الجزایر توسط فرانسویها، به زندان تحویل دهد. به دلیل استعمار و درگیریهای قومیتی، کشور در آستانه آشفتگی قرار داشت. منتقد دی. اف.هرلی (D.F.Hurley) معتقد است که داستان کامو «لازم نیست با توجه ویژهای موشکافی شود، زیرا روابط فرانسه و الجزایر دیگر وجود ندارد و حالا قدرتهای غربی -این بار به رهبری ایالات متحده- دوباره سعی کردهاند بر بخش بزرگی از جهانِ عرب و اسلام نفوذ خود را تحمیل کنند.»
فرانسویها علیرغم این که اقلیت محسوب میشوند، بر جمعیت بزرگ عرب تسلط داشتند و این مسئله توافق فرهنگی بین دو گروه را بدتر میکرد. به همین دلیل دارو نمیتواند درک کند که چرا عرب پسر عموی خود را به خاطر بدهی غلات به قتل رسانده است؛ در نتیجه، احساس خشمی ناگهانی بر او غلبه کرد، خشمی علیه آن مرد، علیه همه مردم با کینه فاسد و نفرتهای خستگیناپذیرشان و هوسیشان برای تصاحب قدرت که آغشته به خون است. وقتی دارو از بالدوچی میپرسد که چرا زندانی، پسرعمویش را به قتل رسانده، بالدوچی در سه جمله کوتاه، فقدانِ آگاهی و اطمینانِ او را بیان میکند: «فکر کنم دعوای فامیلی بوده؛ از هم گندم طلب داشتند، اصلاً معلوم نیست، خلاصه بگویم که با داس، پسرخالهاش را مثل گوسفند قربانی کرده.»
تنها چیزی که او در موردش مطمئن است نحوه قتل است. اگرچه، عرب در طول شب که در مدرسه دارو بود، شانس فرار داشت، اما جامعه عربی به او آموخته بود که فرار، عملی بزدلانه و شرمآور است. روستاییانی که در دهکده عرب بودند، جرم او را جدی نمیدانستند و برای این که مقامات استعماری به دنبال او بودند، مرد عرب را مخفی کرده بودند. کمکِ روستاییان به مرد عرب، پس از قتل پسرعمویش، به دو دلیل قابل توجه به نظر میرسد: پنهان کردن قاتل، حداقل از نظر مقامات استعماری، به عنوان همدستی در یک قتل تلقی میشود. دوم؛ اگر روستاییان عمل اعراب را مستحق مجازات میدانستند، میتوانستند به راحتی او را مجازات کنند و حتی در طول یک ماه به اندازۀ کافی فرصت داشتهاند که در مورد این موضوع قضاوت کنند و به نتیجه آن عمل کنند. بالدوچی به دارو توصیه میکند که زندانی را سریع به مقامات تحویل دهد، چرا که مردمِ روستای عرب میخواستند او را برگردانند. البته برخی از نویسندگان وجود دارند که تصور میکنند؛ قصد روستاییان از بازگرداندن عرب این بوده که او را به طرز وحشتناکی مجازات کنند.
تفاسیر مختلف از داستان مهمان تمایل داشتهاند که زندانی را به عنوان شخصیتی بدوی، خشن، تا حدی کسلکننده نشان دهند، حتی برخی از آنها به خوی وحشیانه زندانی اشاره کردهاند. لارنس پرین (Laurence Perrine) اذعان دارد که عرب شخصیتی غیرفعال و ناآگاه دارد، و منفعل بودن او در ابتدای داستان به تصویر کشیده شده است.
زندانی عرب به عنوان یک شخصیتِ کمحرف نشان داده میشود، به طوریکه دوست ندارد احساسات خود را ابراز کند و دربارۀ مشکلاتش صحبت کند. از زاویۀ دیگر، میتوان او را به عنوان شخصیتی دید که سؤالات دارو را متوجه نمیشود یا حس میکند دیگران با اظهارنظرِ خود به او توهین میکنند.
وقتی دارو از او میپرسد: «آیا میترسی؟»، عرب نگاهش را از او برمیگرداند یا وقتی از او میپرسد: «از ارتکاب به جنایت پشیمانی؟»، او با دهان باز به دارو خیره میشود که گویی قادر به درک معنای کلمات نیست. وقتی دارو از مرد عرب پرسید که چرا پسرعمویش را کشته است، پاسخ او بسیار ساده بود: «او فرار کرد و من به دنبال او رفتم.»
دارو با پرسیدن این سؤال در تلاش است که ارتباطی منطقی و انسانی با زندانی عرب برقرار کند که آیا از انجام کار خود متأسف است یا خیر، اما در نهایت با نگاه معنادارِ زندانی مواجه میشود؛ نگاهی گویا در حالی که مسکوت است و به صورت غیرمستقیم باعث میشود دارو چیزی را بفهمد. اما زندانی عرب را نباید احمق یا ضعیف در نظر گرفت. به نظر میرسد او میداند که آیندهاش به هیچ وجه بالدوچی را نگران نمیکند. در گفتوگوی دو مرد (عرب و دارو)، زندانی میپرسد که آیا ژاندارم فردا برمیگردد و دارو در حالی که به دروغ میگوید نمیدانم، زندانی عرب از حالات چهره و ظاهر دارو میپذیرد و معتقد است که ژاندارم برمیگردد، زیرا از دارو میپرسد: «با ما میآیی؟» و حتی بعداً به او میگوید: «با ما بیا.» داستان «مهمان» به ایده نویسنده درباره بیهودگی وجودِ انسان در دنیا میپردازد؛ دنیایی که مرگ در آن تنها چیزِ منطقیست که هر کسی میتواند انتظارش را داشته باشد. در کشور پهناوری که دارو خیلی دوستش دارد، کسی نیست که ناتوانی انسان در شناخت حقیقت را بفهمد یا جبران کند و نه کسی که در ناامیدی با او همدردی کند.
«در جهانی که ناگهان از هر دوی توهم و روشنبینی محروم میشود، انسان خود را غریبه مییابد. این تبعیدی بدون مبدأ و نقطۀ آغاز است؛ زیرا ردی از خاطراتِ وطنِ گمشده یا امیدی برای سرزمین موعود وجود ندارد. این جدایی مرد و زندگیاش مانند جدایی بازیگر از صحنه نمایش است، دقیقاً احساسِ پوچی است. تنهایی دارو در یک کشور و محیط خصمانه، همین وضعیت پوچی را تداعی میکند.
پایانِ عجیبِ داستان توجه بسیاری از منتقدان را به خود جلب کرده است. آنها بر این باورند که در پایان داستان اطلاعات کافی از عرب وجود ندارد و تصمیم او برای رفتن به زندان، به جای فرار، خواننده را دچار ابهام میکند. اما این زمانی قابل درک است که ما داستان را در پرتو فلسفه کامو بررسی کنیم که بر اساس آن همه محکوم به مرگ هستند و هیچ کس از آن مستثنی نیست، تنها در این زمان است که انسان میتواند قدری آزادی را حس کند. بنابراین، زندانی به بیهودگیِ فرار از مجازات پی میبرد و پس از اینکه دارو بر سر دوراهی انتخاب مسیر را به عهده او میگذارد، مرد عرب راه زندان را برمیگزیند.
دارو برای این که تصمیم بگیرد در احساسات خود، دچار تعارض و ناهمخوانی میشود و وجدان خود را آسوده میکند. به این ترتیب، تصمیمگیری را به عرب واگذار میکند تا در مورد سرنوشت خود تصمیم بگیرد. پس از بازگشت به کلاسِ درس، متوجه کلماتی میشود که به طرز ناشیانهای روی تخته چوبی با گچ نوشته شده: «تو برادر ما را تحویل دادی، تاوان کارت را پرداخت خواهی کرد.»
کامو، در این داستان سه ویژگی را گرد هم میآورد که پوچانگاری را نشان میدهد: سرزمین پهناور و تقریباً تهی که وجود انسان را انکار میکند، نوستالژی انسانی؛ میل به تعلق داشتن و درک شدن (احساس خوبی که در گذشته وجود داشته و حالا دیگر انسانها فقط یادی از آن میکنند مانند یک آرزو.) و بیمعنایی مطلق که پوچانگاری از رویارویی این سه عنصر سرچشمه میگیرد.
چیزی باید درباره بالدوچی گفته شود؛ او یک انسان ظالم و بیرحم نیست، چرا که به آرامی اسب را میراند که آسیبی به اسیر عرب وارد نشود. بالدوچی از این که زندانی را به مسئولین تحویل میدهد خوشحال نیست و این هنگامی مشخص میشود که دارو به او میگوید: «داری حماقت میکنی، هنوز هم بعد از این سالها عادت نکردی که دستهای آنها را ببندی و خجالت میکشی، بله، خجالت!» پیرمرد میگوید که آرزوی بازنشستگی را دارد تا از زندگی خستهکننده و تحقیرآمیز فرار کند.
منبع:
http://www.chouk.ir/maghaleh-naghd-go...
دارو، شخصیت اول داستان کامو، معلمی است ظاهرا دورگه که در یک منطقه کوهستانی، صعب العبور و دورافتاده زندگی محجورانه ای دارد
هیچ دانشآموزی به مدرسه نمیآید. چرا که برف ناگهانی اواسط اکتبر، راهها را بسته بود و بیست دانشآموزی که از دهکدههای دامنۀ کوه میآمدند، حدود سه سال بود که به مدرسه نیامده بودند. یک روز، ژاندارمی به نام بالدوچی (Balducci)، یک زندانی عرب را همراه با خود آورد که به قتل پسرعمویش متهم شده بود و از دارو خواست تا یک شب او را نگه دارد و روز بعد به قرارگاه پلیس در تینگویت تحویل دهد. اگرچه دارو با درخواست بالدوچی مخالفت کرد و گفت: «من او را تحویل نمیدهم.» اما بالدوچی زندانی را در مدرسه گذاشت و رفت.
در ابتدا، دارو نسبت به او دیدگاه خصمانهای داشت که یک آدم افسارگسیخته الجزیرهای و قاتل است، اما بعد از آن، افکارش فروکش کرد و مثل یک مهمان، به آرامی و انساندوستانه با او رفتار کرد. چای برای او آورد، شام و تختخوابِ راحتی برای او فراهم کرد. به هنگام شب، عرب بیرون رفت و دارو او را صدا نکرد، چرا که فکر میکرد او میخواهد فرار کند و دارو خوشحال میشود و میگوید: «سفرت خوش.» اما عرب فرار نکرد، دارو او را در چارچوب در مثل تصویری در یک قاب دید، سپس در را با دقت بست و به تخت بازگشت.
صبح روز بعد، به هنگام صبحانه، دارو مردد بود و با موقعیتی رویارو شد که از نظر اخلاقی تصمیم او را تحتالشعاع قرار میداد. او نمیتوانست تصمیم بگیرد که زندانی را به قرارگاه پلیس تحویل دهد یا او را آزاد کند. دارو در بقچهای، نان و خرما و شکر گذاشت و قبل از رفتن کمی درنگ کرد و سپس همراه با عرب به راه افتاد، یک ساعت بیشتر پیاده رفتند تا این که به یک دو راهی رسیدند. دارو هر دو مسیر را وارسی کرد، رو به عرب کرد و بقچه را به او داد. دارو تصمیمگیری برای انتخاب مسیر را به عرب واگذار کرد؛ مسیر شرق را به او نشان داد که راه تینگویت بود و دو ساعت تا آنجا راه بود که پلیس و فرماندهی منتظرش بودند، از سوی دیگر، مسیر جنوب را نیز به او نشان داد که از راه میان دشت میگذشت و یک روز تا رسیدن به مراتع عشایر راه بود، عشایر طبق سنت و آداب و رسومشان به او پناهگاه میدادند.
دارو، عرب را بر سر دوراهی رها کرد و رفت، هنگامی که نگاه کرد، زندانی را دید که راهِ زندان را برگزیده است. او با قلبی سنگین به مدرسه بازگشت و عبارتی بیپروا روی تخته سیاه دید که نوشته بود: «تو برادر ما را تحویل دادی، تاوان این کارت را خواهی دید.»
کامو به عنوان یک نویسنده الجزایری-فرانسوی با الجزایریهای عرب همدلی داشت و احساسات و مشکلات آنها را درک میکرد. او عمیقاً به بحثهای فکری، درباره درگیری فرانسه و الجزایر مشغول بود. داستان کوتاه او (داستان مهمان)، تردید در تصمیمگیری دارو را نشان میدهد، او در موقعیتی گرفتار شده که مجبور است آنچه از نظر اخلاقی درست است را انتخاب کند یا آنچه که قانون حکم میکند و یک دستور اجباری است. دارو مدیر مدرسهای است که مجبور است مرد عرب را در زمان استعمار الجزایر توسط فرانسویها، به زندان تحویل دهد. به دلیل استعمار و درگیریهای قومیتی، کشور در آستانه آشفتگی قرار داشت. منتقد دی. اف.هرلی (D.F.Hurley) معتقد است که داستان کامو «لازم نیست با توجه ویژهای موشکافی شود، زیرا روابط فرانسه و الجزایر دیگر وجود ندارد و حالا قدرتهای غربی -این بار به رهبری ایالات متحده- دوباره سعی کردهاند بر بخش بزرگی از جهانِ عرب و اسلام نفوذ خود را تحمیل کنند.»
فرانسویها علیرغم این که اقلیت محسوب میشوند، بر جمعیت بزرگ عرب تسلط داشتند و این مسئله توافق فرهنگی بین دو گروه را بدتر میکرد. به همین دلیل دارو نمیتواند درک کند که چرا عرب پسر عموی خود را به خاطر بدهی غلات به قتل رسانده است؛ در نتیجه، احساس خشمی ناگهانی بر او غلبه کرد، خشمی علیه آن مرد، علیه همه مردم با کینه فاسد و نفرتهای خستگیناپذیرشان و هوسیشان برای تصاحب قدرت که آغشته به خون است. وقتی دارو از بالدوچی میپرسد که چرا زندانی، پسرعمویش را به قتل رسانده، بالدوچی در سه جمله کوتاه، فقدانِ آگاهی و اطمینانِ او را بیان میکند: «فکر کنم دعوای فامیلی بوده؛ از هم گندم طلب داشتند، اصلاً معلوم نیست، خلاصه بگویم که با داس، پسرخالهاش را مثل گوسفند قربانی کرده.»
تنها چیزی که او در موردش مطمئن است نحوه قتل است. اگرچه، عرب در طول شب که در مدرسه دارو بود، شانس فرار داشت، اما جامعه عربی به او آموخته بود که فرار، عملی بزدلانه و شرمآور است. روستاییانی که در دهکده عرب بودند، جرم او را جدی نمیدانستند و برای این که مقامات استعماری به دنبال او بودند، مرد عرب را مخفی کرده بودند. کمکِ روستاییان به مرد عرب، پس از قتل پسرعمویش، به دو دلیل قابل توجه به نظر میرسد: پنهان کردن قاتل، حداقل از نظر مقامات استعماری، به عنوان همدستی در یک قتل تلقی میشود. دوم؛ اگر روستاییان عمل اعراب را مستحق مجازات میدانستند، میتوانستند به راحتی او را مجازات کنند و حتی در طول یک ماه به اندازۀ کافی فرصت داشتهاند که در مورد این موضوع قضاوت کنند و به نتیجه آن عمل کنند. بالدوچی به دارو توصیه میکند که زندانی را سریع به مقامات تحویل دهد، چرا که مردمِ روستای عرب میخواستند او را برگردانند. البته برخی از نویسندگان وجود دارند که تصور میکنند؛ قصد روستاییان از بازگرداندن عرب این بوده که او را به طرز وحشتناکی مجازات کنند.
تفاسیر مختلف از داستان مهمان تمایل داشتهاند که زندانی را به عنوان شخصیتی بدوی، خشن، تا حدی کسلکننده نشان دهند، حتی برخی از آنها به خوی وحشیانه زندانی اشاره کردهاند. لارنس پرین (Laurence Perrine) اذعان دارد که عرب شخصیتی غیرفعال و ناآگاه دارد، و منفعل بودن او در ابتدای داستان به تصویر کشیده شده است.
زندانی عرب به عنوان یک شخصیتِ کمحرف نشان داده میشود، به طوریکه دوست ندارد احساسات خود را ابراز کند و دربارۀ مشکلاتش صحبت کند. از زاویۀ دیگر، میتوان او را به عنوان شخصیتی دید که سؤالات دارو را متوجه نمیشود یا حس میکند دیگران با اظهارنظرِ خود به او توهین میکنند.
وقتی دارو از او میپرسد: «آیا میترسی؟»، عرب نگاهش را از او برمیگرداند یا وقتی از او میپرسد: «از ارتکاب به جنایت پشیمانی؟»، او با دهان باز به دارو خیره میشود که گویی قادر به درک معنای کلمات نیست. وقتی دارو از مرد عرب پرسید که چرا پسرعمویش را کشته است، پاسخ او بسیار ساده بود: «او فرار کرد و من به دنبال او رفتم.»
دارو با پرسیدن این سؤال در تلاش است که ارتباطی منطقی و انسانی با زندانی عرب برقرار کند که آیا از انجام کار خود متأسف است یا خیر، اما در نهایت با نگاه معنادارِ زندانی مواجه میشود؛ نگاهی گویا در حالی که مسکوت است و به صورت غیرمستقیم باعث میشود دارو چیزی را بفهمد. اما زندانی عرب را نباید احمق یا ضعیف در نظر گرفت. به نظر میرسد او میداند که آیندهاش به هیچ وجه بالدوچی را نگران نمیکند. در گفتوگوی دو مرد (عرب و دارو)، زندانی میپرسد که آیا ژاندارم فردا برمیگردد و دارو در حالی که به دروغ میگوید نمیدانم، زندانی عرب از حالات چهره و ظاهر دارو میپذیرد و معتقد است که ژاندارم برمیگردد، زیرا از دارو میپرسد: «با ما میآیی؟» و حتی بعداً به او میگوید: «با ما بیا.» داستان «مهمان» به ایده نویسنده درباره بیهودگی وجودِ انسان در دنیا میپردازد؛ دنیایی که مرگ در آن تنها چیزِ منطقیست که هر کسی میتواند انتظارش را داشته باشد. در کشور پهناوری که دارو خیلی دوستش دارد، کسی نیست که ناتوانی انسان در شناخت حقیقت را بفهمد یا جبران کند و نه کسی که در ناامیدی با او همدردی کند.
«در جهانی که ناگهان از هر دوی توهم و روشنبینی محروم میشود، انسان خود را غریبه مییابد. این تبعیدی بدون مبدأ و نقطۀ آغاز است؛ زیرا ردی از خاطراتِ وطنِ گمشده یا امیدی برای سرزمین موعود وجود ندارد. این جدایی مرد و زندگیاش مانند جدایی بازیگر از صحنه نمایش است، دقیقاً احساسِ پوچی است. تنهایی دارو در یک کشور و محیط خصمانه، همین وضعیت پوچی را تداعی میکند.
پایانِ عجیبِ داستان توجه بسیاری از منتقدان را به خود جلب کرده است. آنها بر این باورند که در پایان داستان اطلاعات کافی از عرب وجود ندارد و تصمیم او برای رفتن به زندان، به جای فرار، خواننده را دچار ابهام میکند. اما این زمانی قابل درک است که ما داستان را در پرتو فلسفه کامو بررسی کنیم که بر اساس آن همه محکوم به مرگ هستند و هیچ کس از آن مستثنی نیست، تنها در این زمان است که انسان میتواند قدری آزادی را حس کند. بنابراین، زندانی به بیهودگیِ فرار از مجازات پی میبرد و پس از اینکه دارو بر سر دوراهی انتخاب مسیر را به عهده او میگذارد، مرد عرب راه زندان را برمیگزیند.
دارو برای این که تصمیم بگیرد در احساسات خود، دچار تعارض و ناهمخوانی میشود و وجدان خود را آسوده میکند. به این ترتیب، تصمیمگیری را به عرب واگذار میکند تا در مورد سرنوشت خود تصمیم بگیرد. پس از بازگشت به کلاسِ درس، متوجه کلماتی میشود که به طرز ناشیانهای روی تخته چوبی با گچ نوشته شده: «تو برادر ما را تحویل دادی، تاوان کارت را پرداخت خواهی کرد.»
کامو، در این داستان سه ویژگی را گرد هم میآورد که پوچانگاری را نشان میدهد: سرزمین پهناور و تقریباً تهی که وجود انسان را انکار میکند، نوستالژی انسانی؛ میل به تعلق داشتن و درک شدن (احساس خوبی که در گذشته وجود داشته و حالا دیگر انسانها فقط یادی از آن میکنند مانند یک آرزو.) و بیمعنایی مطلق که پوچانگاری از رویارویی این سه عنصر سرچشمه میگیرد.
چیزی باید درباره بالدوچی گفته شود؛ او یک انسان ظالم و بیرحم نیست، چرا که به آرامی اسب را میراند که آسیبی به اسیر عرب وارد نشود. بالدوچی از این که زندانی را به مسئولین تحویل میدهد خوشحال نیست و این هنگامی مشخص میشود که دارو به او میگوید: «داری حماقت میکنی، هنوز هم بعد از این سالها عادت نکردی که دستهای آنها را ببندی و خجالت میکشی، بله، خجالت!» پیرمرد میگوید که آرزوی بازنشستگی را دارد تا از زندگی خستهکننده و تحقیرآمیز فرار کند.
منبع:
http://www.chouk.ir/maghaleh-naghd-go...
March 3, 2014
I believe this echoes one longer work by Camus which I read when I was a teenager and of which only the barest of it plot I now vaguely remember: "The Stranger" (or "The Outsider).
Life is absurd. We live in a hostile, meaningless world governed by nothing but chance.
Here kindness, compassion and the love for peace are repaid--through a strange confluence of events--by danger, a real threat to violence and death. This is, of course, a work of fiction but we all know it to be true: one sometimes reap what he did not sow. And upon events like this is founded the cliches: "everything happens for a reason" and "God works in mysterious ways."
Life is absurd. We live in a hostile, meaningless world governed by nothing but chance.
Here kindness, compassion and the love for peace are repaid--through a strange confluence of events--by danger, a real threat to violence and death. This is, of course, a work of fiction but we all know it to be true: one sometimes reap what he did not sow. And upon events like this is founded the cliches: "everything happens for a reason" and "God works in mysterious ways."
August 12, 2021
Camus takes 10 pages to perfectly sum up the tragedy and absurdity of life and the human condition. A French school teacher in Algeria just wants to teach impoverished children in a small corner of the world and be left alone. He lives in complete poverty, but he chooses to be happy because he's away from Europe's horrible wars and the rat race of life in Paris. One day, a police officer brings an Arab prisoner who has committed murder to the teacher's schoolhouse. The officer demands that the teacher drag this prisoner by a rope to a town 20 miles away, so he can executed. The officer would do it himself, but a revolution is brewing and he's too busy. The teacher refuses to take sides and doesn't want blood on his hands, but the officer won't take no for an answer. When the officer leaves, the teacher takes the Arab prisoner to a crossroads. One road leads to a village that will take in thieves and murderers without question and the other road leads to the prison where he will be executed. The Arab chooses the road to the prison so he can repent for his crimes with his life. The teacher returns to his schoolhouse only to find a death threat saying that he will soon be executed by the Arab's friends for turning him over to the prison! Even though the teacher tried to remain completely neutral like Camus himself during the Cold War, he still receives punishment. Meanwhile, the officer who is most responsible for the Arab's fate is able to live a happy life free of retribution. Life is full of such injustice and utter absurdity.
February 5, 2023
“Men who share the same rooms, soldiers or prisoners, develop a strange alliance as if, having cast off their armor with their clothing, they fraternized every evening, over and above their differences, in the ancient community of dream and fatigue.”
Other reviewers are much better suited to explain the historical and philosophical background of this piece, so this is just my brief impression.
The setting is mountainous Algeria during the war against French colonialism. A school teacher, satisfied with eking out a simple life in this rugged and lonely terrain, is visited by a French police officer transporting an Arab detainee. The situation creates a conundrum for the school teacher, and he must make a difficult decision.
Camus scatters symbols within his scant prose, creating a haunting story that I won’t soon forget.
Other reviewers are much better suited to explain the historical and philosophical background of this piece, so this is just my brief impression.
The setting is mountainous Algeria during the war against French colonialism. A school teacher, satisfied with eking out a simple life in this rugged and lonely terrain, is visited by a French police officer transporting an Arab detainee. The situation creates a conundrum for the school teacher, and he must make a difficult decision.
Camus scatters symbols within his scant prose, creating a haunting story that I won’t soon forget.
April 5, 2015
This is the way it was: bare rock covered three quarters of the region. Towns sprang up, flourished, then disappeared; men came by, loved one another or fought bitterly, then died. No one in this desert, neither he nor his guest, mattered. And yet, outside this desert neither of them, Daru knew, could have really lived.
*
Daru looked at the sky, the plateau, and, beyond, the invisible lands stretching all the way to the sea. In this vast landscape he had loved so much, he was alone.
*
Daru looked at the sky, the plateau, and, beyond, the invisible lands stretching all the way to the sea. In this vast landscape he had loved so much, he was alone.
Read
January 17, 202310/10
Each man
has a way to betray
the revolution
This is mine
Leonard Cohen
So many layers to unpack in this little story. This is only one interpretation.
Each man
has a way to betray
the revolution
This is mine
Leonard Cohen
So many layers to unpack in this little story. This is only one interpretation.
September 9, 2019
قطعا این داستان کوتاه هرگز با شاهکارهای کامو _بیگانه، سقوط، طاعون و افسانه سیزیف_ قابل مقایسه نیست، چه از نظر فرم و شکل داستان و چه از نظر محتوا. با این حال این داستان هم باز رنگ و بوی کامویی دارد، باز هم انسان و انتخاب و آزادی و مسئولیت و قانون و تصادف و سرنوشت و تردید و سایر عناصر اگزیستانسیالیستی، و باز هم انسان تنها و واماندهای که در آخر «محکوم» است و هر «انتخابی» کند باید به نوعی «مکافات» کشد و بار تصمیمش را به دوش کشد، باری که گاهی سزاوار آن است و گاهی نیست؛ وضعیتی که از یک سو تراژیک است و از سوی دیگر کمیک!
April 14, 2021
Albert Camus was best known as a philosopher, but to me, he's a master storyteller - and it is this storytelling that lets him share his philosophy with the world in such simple ways.
If you are familiar with the "absurd", this is a classic short story leading into it. We do things guided by what we feel is correct or a plan to attain what we want, but often it does not affect the outcomes. The world is chaotic, random, and often out of our direct control.
If you are familiar with the "absurd", this is a classic short story leading into it. We do things guided by what we feel is correct or a plan to attain what we want, but often it does not affect the outcomes. The world is chaotic, random, and often out of our direct control.
May 3, 2019
Read as part of my Camus binge.
January 21, 2024
One of the best short stories I've ever read. It took me by surprise how it's not better known than this??
L'Hôte shows a very vivid image of the relationship between the colonizer and the land that has been colonized. It takes place in Algeria, during the Algerian war of independence from France.
Considering himself to be a French Algerian, Camus could sympathize with both sides of the conflict, just like Daru, his main character.
Absolutely loved how percise the language is in this story. Nothing is wasted, not a word, not an image. I feel like "The Guest" showcases Albert Camus' mastery of the prose form with its elegant simplicity. The descriptions of the landscape were so vivid that it felt like stepping into a picturesque postcard, perfectly capturing its pleasant and beautiful essence.
I think I found what I'm going to base my presentation on for my "Intro to Lit" class!
L'Hôte shows a very vivid image of the relationship between the colonizer and the land that has been colonized. It takes place in Algeria, during the Algerian war of independence from France.
Considering himself to be a French Algerian, Camus could sympathize with both sides of the conflict, just like Daru, his main character.
Absolutely loved how percise the language is in this story. Nothing is wasted, not a word, not an image. I feel like "The Guest" showcases Albert Camus' mastery of the prose form with its elegant simplicity. The descriptions of the landscape were so vivid that it felt like stepping into a picturesque postcard, perfectly capturing its pleasant and beautiful essence.
I think I found what I'm going to base my presentation on for my "Intro to Lit" class!
January 14, 2013
"Daru looked at the sky, the plateau, and, beyond, the invisible lands stretching all the way to the sea. In this vast landscape he had loved so much, he was alone." And so goes my introduction to Albert Camus.
This story set in French-occupied Algeria is about the choice to make no choice as I see it. Daru, a schoolmaster is presented with a set of choices concerning an Algerian convicted of murder who he has to transport to a nearby police station. The conflict is that he doesn't want to take make a choice. He first is unable to stay "non-aligned" in the decision to carry the Algerian but now he is to decide, does he take the Algerian to jail (which he does not want to do) or set him free (which he does not want to do because the man killed). The story is a look into the situation that Daru goes through when contemplating what to do with his "guest".
This is a very interesting pace here. It is sparse but keeps you wondering what will happen next. Since this is what I chose to be my warm-up to The Stranger I will be looking forward to reading that book when I get to it.
This story set in French-occupied Algeria is about the choice to make no choice as I see it. Daru, a schoolmaster is presented with a set of choices concerning an Algerian convicted of murder who he has to transport to a nearby police station. The conflict is that he doesn't want to take make a choice. He first is unable to stay "non-aligned" in the decision to carry the Algerian but now he is to decide, does he take the Algerian to jail (which he does not want to do) or set him free (which he does not want to do because the man killed). The story is a look into the situation that Daru goes through when contemplating what to do with his "guest".
This is a very interesting pace here. It is sparse but keeps you wondering what will happen next. Since this is what I chose to be my warm-up to The Stranger I will be looking forward to reading that book when I get to it.
March 30, 2023
safe to say that this book wasn’t for me. i didn’t like the storyline
Read
March 11, 2023https://www.goodreads.com/topic/show/...
Read with the Goodreads Short Story Club
Camus never disapoints!
Camus ne m'a jamais deçue!
Read with the Goodreads Short Story Club
Camus never disapoints!
Camus ne m'a jamais deçue!
Displaying 1 - 30 of 263 reviews