Jump to ratings and reviews
Rate this book

Citadelle

Rate this book
J'ai pitié de celui-là seul qui se réveille dans la grande nuit patriarcale se croyant abrité sous les étoiles de Dieu, et qui sent tout à coup le voyage.
De l'homme, je ne demande pas quelle est la valeur de ses lois, mais bien quel est son pouvoir créateur
Si tu veux comprendre le mot de bonheur, il faut l'entendre comme récompense et non comme but.
L'amour est avant tout audience dans le silence.
Je n'ai pas d'espoir de sortir par moi de ma solitude. La pierre n'a point d'espoir d'être autre chose qu'une pierre. Mais de collaborer, elle s'assemble et devient temple.
Citadelle, je te bâtirai dans le cœur de l'homme.

628 pages, Mass Market Paperback

First published April 22, 1948

508 people are currently reading
6075 people want to read

About the author

Antoine de Saint-Exupéry

1,459 books8,612 followers
People best know French writer and aviator Antoine de Saint-Exupéry for his fairy tale The Little Prince (1943).

He flew for the first time at the age of 12 years in 1912 at the Ambérieu airfield and then determined to a pilot. Even after moving to a school in Switzerland and spending summer vacations at the château of the family at Saint-Maurice-de-Rémens in east, he kept that ambition. He repeatedly uses the house at Saint-Maurice.

Later, in Paris, he failed the entrance exams for the naval academy and instead enrolled at the prestigious l'Ecole des Beaux-Arts. In 1921, Saint-Exupéry, stationed in Strasbourg, began serving in the military. He learned and forever settled his career path as a pilot. After leaving the service in 1923, Saint-Exupéry worked in several professions but in 1926 went back and signed as a pilot for Aéropostale, a private airline that from Toulouse flew mail to Dakar, Senegal. In 1927, Saint-Exupéry accepted the position of airfield chief for Cape Juby in southern Morocco and began his first book, a memoir, called Southern Mail and published in 1929.

He then moved briefly to Buenos Aires to oversee the establishment of an Argentinean mail service, returned to Paris in 1931, and then published Night Flight , which won instant success and the prestigious Prix Femina. Always daring Saint-Exupéry tried from Paris in 1935 to break the speed record for flying to Saigon. Unfortunately, his plane crashed in the Libyan Desert, and he and his copilot trudged through the sand for three days to find help. In 1938, a second plane crash at that time, as he tried to fly between city of New York and Tierra del Fuego, Argentina, seriously injured him. The crash resulted in a long convalescence in New York.

He published Wind, Sand and Stars , next novel, in 1939. This great success won the grand prize for novel of the academy and the national book award in the United States. Saint-Exupéry flew reconnaissance missions at the beginning of the Second World War but went to New York to ask the United States for help when the Germans occupied his country. He drew on his wartime experiences to publish Flight to Arras and Letter to a Hostage in 1942.

Later in 1943, Saint-Exupéry rejoined his air squadron in northern Africa. From earlier plane crashes, Saint-Exupéry still suffered physically, and people forbade him to fly, but he insisted on a mission. From Borgo, Corsica, on 31 July 1944, he set to overfly occupied region. He never returned.

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
1,182 (50%)
4 stars
579 (24%)
3 stars
343 (14%)
2 stars
127 (5%)
1 star
96 (4%)
Displaying 1 - 30 of 178 reviews
Profile Image for Octavian.
75 reviews
March 7, 2016
It is the perfect book for the modern man that doesn’t have time to read but still wants to. You can read if you want 15 minutes every day. You can also open it at any page and read. It doesn’t require a plot to remember, because it has no plot. It is not a novel.

The original version is structured in 219 chapters that are from just a paragraph to a couple of pages long. The chapters are philosophical notes of the author about life and humanity. He envisions a city that he rules over and he speaks with his people and generals about the way to rule over it. He speaks with the architects about the way to build it, and he thinks of every detail to make it better to live in. Every chapter is a little gem of knowledge. There are books that you can extract a couple of quotes, from this one you have to paste it all. It is made out of quotes. Every paragraph is just beautiful, metaphors everywhere and great reasoning throughout.

"If you wish them to be brothers, have them build a tower. But if you would have them hate each other, throw them corn."

"If you want to build a ship, don't drum up people to collect wood and don't assign them tasks and work, but rather teach them to long for the endless immensity of the sea."

"This morning I have pruned my rose trees." - Although a strange quote, you have to read it all to understand this. And, as always, Antoine de Saint-Exupéry really knows how to make an ending that will mesmerize you and always remember.

Six stars!!! Poetry and philosophy in prose form.
A challenging read but highly recommended!


PS The English edition (unfortunately incomplete) is called "Wisdom of the Sands".
PPS If you're among many others who loved "Little Prince" and want to read something else by the author, I 'd recommend you to start with "Wind, sand and stars" not with this one, that can be a little overwhelming and way too different.
Profile Image for Tadas Vankevicius.
124 reviews4 followers
May 27, 2025
I finished it just out of respect for the author, but I haven't read such a boring book in a long time... There are a few thoughts, but most of them are repeated... Suitable for someone who suffers from insomnia, after 10 pages you will be dozing like on a cloud 😃
Profile Image for P.E..
931 reviews736 followers
November 19, 2019
'J’aurais beau parler toutes les langues des hommes et des anges, si je n’ai pas la charité, s’il me manque l’amour, je ne suis qu’un cuivre qui résonne, une cymbale retentissante.

J’aurais beau être prophète, avoir toute la science des mystères et toute la connaissance de Dieu, j’aurais beau avoir toute la foi jusqu’à transporter les montagnes, s’il me manque l’amour, je ne suis rien.'


- Corinthiens I, 13, 1-2

------------------------

Citadelle contient le poème didactique d'un roi philosophe.

C'est un poème en prose, un texte fluide, en construction. Litanie ou rhapsodie qui se répète et mue. Un discours changeant et immuable qui offre toujours le même objet, jamais de la même manière. Cet objet, c'est la célébration du sens et l'énigme de l'amour.

------------------------

Il cultive le charroi et le passage.

Il chante la nécessité du silence, de l'obstacle et de ce qui te résiste, pour connaître leurs contraires apparents.

Comme tel, Citadelle est une lecture qui demande de l'exercice et de l'obstination. Livre qui agace et qui use. Un livre qui m'a donné par moments l'impression que le conteur assène sa sagesse sentencieuse et son fameux amour. De succession d'images en métaphores, confuses par moments.

D'un autre côté, la citadelle s'adresse directement au lecteur dans sa lecture et l'invite à se poser avec elle la question du sens que le lecteur attribue à ce qu'il lit. Le raconteur qualifie ouvertement le lecteur de cible à atteindre, donc il ne prétend pas autre chose.

C'est un discours de dignité et de franchise. Il souligne l'arbitraire, l'injuste de la Citadelle, et l'encourage à dépasser le signe, les paroles mêmes pour atteindre le signifié. L'éduque au scepticisme et à la certitude, à entendre ces contraires apparents pour s'en nourrir.

« Citadelle, je te construirai dans le cœur de l'homme. »


------------------------

Citadelle accompagne la critique et la devance souvent, se prémunit aussi de l'interprétation et de la critique, plusieurs fois citée, dans une défense qui voudrait ne laisser aucune prise, aucun défaut. Par exemple, le père du roi tonne contre les tricoteurs de mots et ceux qui font emploi de mots 'qui se tirent la langue', prenant d'abord un sens, puis un autre, mais lui-même recouvre tout du mot 'amour', sans le bien définir, aussi difficile soit-il de le faire.

C'est un exercice de plus d'offert à l'esprit du lecteur, alors je l'apprécie quand même, ce mot passe-partout qui se tire la langue tout seul.

------------------------

LIVRES PROCHES :

Tao Te King

Le Loup des steppes

Cien años de soledad

Ficciones

------------------------

FOND MUSICAL :

Philos - Russian Circles
https://www.youtube.com/watch?v=Eux_s...
Profile Image for Argos.
1,222 reviews470 followers
October 9, 2020
“Kale” büyük umut ve beklentiyle başladığım bir kitap. Ne roman, ne deneme, ne anı. Herşeyden ortaya birşeyler konulmuş bir düzyazı. Yazarın daha önce okuduğum başta “Küçük Prens” olmak üzere “Gece Uçuşu”, “İnsanların Dünyası”, “Savaş Pilotu” ve “Güney Postası” ile uzaktan yakından ilgisi yok. 1936’da yani uçağıyla düştüğü Sahra çölü olayından sonra yazmaya başlamış ve kendisinin de belirttiği gibi bitmemiş, zaten bitimeyecekmiş. O olayın yarattığı ruhsal etkiyle yazıldığı belli.

Tanrı inancı çok kuvvetli ve tüm maddeci değerleri şiddetle reddeden yazar bir peygamber edasıyla sanki kendi kutsal kitabını yazmış. Fikir bütünlüğü yok kopuk kopuk ve birbirleriyle ilgili değil. Hatta “fikir firarı” denebilecek uçuşmalar o kadar çok fazla ki “ne anlatıyordu ne okuyorum şimdi” dediğim çok oldu. Tek tek bakıldığında anlamlı ve etkileyici cümleler o kadar çok ki, felsefi, teolojik, sosyolojik anlamlar parıldıyorlar. Örneğin; “Ötekinden nefret edenler, eğer hapishaneleri varsa mahkumlarını oraya kapatırlar. Fakat böyle yaparak düşmanını inşa etmiş olursun çünkü hapishaneler manastırlardan bile daha aydınlatıcıdır” (s.374).

Yazarın diğer eserlerinde gördüğümüz manevi derinlikli ve incelikli ruhu burada da görüyoruz ama öylesine savruk ki. Bir türlü metnin içine giremiyorsunuz. Hah şimdi başlıyor galiba dediğiniz anda birden savrulup gidiyorsunuz ve nereye gittiğinizi de anlamıyorsunuz. Zıt kavramlar kitabın temelini oluşturuyor. Barış-savaş, iyi-kötü, zengin-fakir, evcil-yabani, kadın-erkek, yuva-göçebe vb....

Pessoa’nın “Huzursuzluğun Kitabı”nı çok huzursuz bir ruh haliyle, kendimi rahatsız hissederek okuduğumu hatırlıyorum ama “Kale” onu katladı geçti. Okunması çok zor, çözümlenmesi benim için mümkün olmayan, görünmeyeni görünür kılmayan bir tanrı inancı ile, insanı kale gibi inşa etmek ideali için yazılmış bu metni okumayı düşünürseniz bir kere daha düşünün, ben uyarmış olayım. İlkay Atay’ın mükemmel, pürüzsüz çevirisi bile kurtaramıyor bu hacimli kitabı.
Profile Image for Heba Hssn.
222 reviews126 followers
April 29, 2019
رواية عظيمة كانت صعبة عليا
كنت أكرر الكثير من صفحات لأستوعبها
أسلوبها فلسفي صعب
في كل جملة عمق
وفي كل فكرة أسلوب تعجيزي لعرضها
الكاتب متمكن جدا واثق في أفكاره
تشعر بأنه يتباهي أمامك بحكمته وبذكائه
ورغم ذلك انت منجرف ورائه للتعلم منه
وأعتقد ان في كل مرة تقرئه تتعلم شيء جديد
كتابه اخد مني شهور اقرئه علي مهل
لكني تشرفت بقرائته.
وتشرفت بلقاء الكاتب عاش قليلا
لكن مثل هذه الكتابات(( تحيي صاحبها))
Profile Image for Edita.
1,571 reviews582 followers
February 23, 2018
I would have them be like the branch of the olive tree. That one which bides its time. Then they will feel within them, like the swirling gust which tests the tree, the impulse of God's breath.
*
[...] I know that never any answer slakes our thirst. And that he who questions is seeking, primarily, the abyss.
*
For I perceived that man’s estate is as a citadel: he may throw down the walls to gain what he calls freedom, but then nothing of him remains save a dismantled fortress, open to the stars. And then begins the anguish of not-being. Far better for him were it to achieve his truth in the homely smell of blazing vine shoots, or of the sheep he has to shear. Truth strikes deep, like a well. A gaze that wanders loses sight of God. And that wise man who, keeping his thoughts in hand, knows little more than the weight of his flock’s wool has a clearer vision of God than that unfaithful wife laid bare to the witcheries of the night..
Citadel, I will build you in men’s hearts.
Profile Image for VeganMedusa.
580 reviews2 followers
not-finished
August 25, 2011
Page 9: So the father takes him into the desert to see a woman stripped naked and bound to a stake for some crime.
"Listen," my father said. "She is discovering that which is essential."
But I was a child, and craven.
"Perhaps she is suffering," I answered him, "and perhaps she's frightened, too."
"No," my father said, "she has passed beyond suffering and fear. Those are diseases of the cattle pen, meet for the groundling herd. She is discovering the truth."

And they stand there for a while listening to her crying for her husband, her child, her safe, warm house, etc.
My father said: " Tonight you will hear them muttering in the tents, you will hear them prattling of 'cruelty'. But heed not these stirrings of revolt - for I shall ram them down their throats. My work is to found men."

Page 36: The prince leads his men to conquer an oasis:
I said to my men: "There you will find fragrant grass and singing streams and women with long, gaudy veils who will run from you in panic, like a herd of gazelles, fleet indeed yet easy to be caught, made as they are for capture."
I said: "They think they hate you and will fight tooth and nail to fend you off. But you need only master them, clenching your fists in the blue-glinting tresses of their hair. But gently need you ply your strength to hold them. True, they will keep their eyes shut so as not to see you, yet your silence will oppress them like an eagle's shadow. Anon will they open their eyes upon you, and you will fill them with tears ... You will have been their vision of the vastness of the world: how could they forget you?"


Page 40: "I bid my surgeon spare not himself when he is called in haste across the desert to succor a wounded man; to repair the damaged instrument. No matter if the man be but a humble stonebreaker: he needs all his strength to break the stones. No matter, likewise, if the surgeon be most eminent. For herein is no question of paying tribute to mediocrity, but of repairing the damaged vehicle. And both have the same driver. Thus it is with those who minister to the woman with child. Above all for the sake of that new life which the woman in her pangs and vomitings is serving; nor need the woman render thanks, save on her son's behalf. Yet we find women today demanding help, as if this were their due, on the score of their vomitings and pangs. If the women alone were in question I would away with them, so ugly are their vomitings. The only thing in them that has importance is the new life that they are serving; nor are they entitled to render thanks on their own behalf, since those who nurse them and they themselves are but the servitors of birth. Such gratitude were meaningless"

And that's when I stopped reading in disgust. If you like Biblical-style justice, you'll love this!
Profile Image for Sergey Pustylnikov.
22 reviews5 followers
July 16, 2011
Невероятно цельное и сильное произведение. Оно передает философскую систему, описывающую своеобразный взгляд на смысл жизни, ценности, на различные виды социальных отношений. Здесь в удивительно художественной и многосторонней манере описаны и война, и вражда, и безразличие, и дружба, и восхищение, и любовь, и брак. Выражен взгляд на творчество, на созидание в целом. На попытки осмыслить жизнь и ее явления, разобраться в проблемах справедливости и иерархии, в вопросах управления.

Считаю это книгу одной из лучших из прочитанных мной - это фундаментальная работа по пониманию жизни, пусть даже со многими позициями автора мне никак не согласиться. Ее недостатком можно назвать некоторую многословность и повторение примеров и метафор. Но этот недостаток - продолжение ее редкого достоинства - в ней вещи рассматриваются с очень многих сторон, очень многоаспектно и многогранно, и то, что кажется повторением - это взгляд с другой стороны, просто угол зрения изменен ненамного.

Книга показалась очень красиво и живо написанной. Иногда я выписываю понравившиеся мне цитаты, и здесь их набралось несколько страниц. Добавлю, что красота этих слов - не главное - главное в их сути. Если думаете, читать или не читать, не судите по обзорам - загляните в книгу и прочтите пару страниц!
Profile Image for AiK.
726 reviews262 followers
May 3, 2021
Притчи и назидания имеют глубокий смысл и не только религиозный, а общечеловеческий, в особенности то, что касается творчества, стремления к совершенству, смысла жизни. Гимн преодоления себя и нахождения счастья в этом. Книгу можно полностью разложить на цитаты.
Вместе с тем, не понравилась мировоззренческая концепция цитадели, как оборонительного сооружения. От Сент-Экзюпери ожидаешь большего пацифизма и миролюбия.
Profile Image for Vygandas Ostrauskis.
Author 6 books150 followers
September 17, 2020
Turbūt daugelis pažintį su šiuo prancūzų rašytoju pradėjo skaitydami “Mažąjį princą” (pirmas lietuviškas leidimas 1959 m.), aš – ne, nors tuo metu jau skaičiau daug. Mokantis 10 klasėje, vos tik buvo išleista, laimingo atsitiktinumo ar lemties dėka, bibliotekoje akiratin pateko “Žemė žmonių planeta”. Po viso to, ką buvau iki tol skaitęs, tai buvo taip nauja, neįprasta, žavu. Lietuvių kalbos ir literatūros mokytoja skatino rašyti laisvų temų rašinius, mėgau tai daryti, tad juose greit atsirado Egziuperi citatų. Apstulbau nustebinęs mokytoją – ji nežino Egziuperi! Bet sąžiningai man rašė penketus (toks tada buvo aukščiausias įvertinimas). Paskui lietuviškai pasirodė “Karo lakūnas”, kitos rašytojo knygos – nekantriai jų laukdavau ir visas įsigydavau. Tai nebuvo pirmos mano bibliotekos knygos, bet užėmė garbingą vietą ne tik lentynose, bet ir širdyje. Netgi gimė svajonė susieti savo gyvenimą su aviacija...
Po kelių dešimtmečių pagaliau pasirodė ir “Citadelė” – paskutinis, nebaigtas, daug metų rašytas filosofinis veikalas, nenusakomo žanro knyga (esė, apmąstymai, gyvenimo filosofija, nuotykių atspindžiai?). Vargu, ar būčiau skaitęs šią labai storą ir nevienarikšmiškai vertinamą knygą, jei ne anksčiau perskaitytos (be jau paminėtų, ir “Pietų paštas”, “Naktinis skridimas”) knygos. Skaitėsi nelengvai, bet visiškai pateisino Marcel Migeo, Egziuperi biografo vertinimą: “Citadelė” – tai “Mažasis princas” suaugusiems, gyvenimo patirties pamokytiems”.
Gal ne kiekviena, bet daugelis knygų turi įkvėpėjus, mūzas, skatintojus. Literatūrologai ginčyjasi: kas turėjo didesnę įtaką rašant “Citadelę” – Egziuperi žmona ar draugė? Ko gero, draugė, nors žmoną Konsuelą Kariljo, su kuria susituokė 1931 metais, rašytojas labai mylėjo. Ji buvo itin spalvinga asmenybė, salvadorietė, garsaus Pietų Amerikos rašytojo Gomeso Kariljo našlė, taip pat rašytoja ir aktorė. Bendras gyvenimas su nepaklusnia, aikštinga, bohemiška, egocentriška, išlaidžia moterimi Egziuperi kainavo daug nervų ir sveikatos, bet juk jis troško nuotykių... Ne be gyvenimo su Konsuela patirties “Citadelėje” atsirado tokios mintys, pateisinančios jos elgesį ir charakterizuojančios jo atlaidumą: “Kančia tave augina, kai ją priimi. Bet aš gerai žinau, kad klaida – visai ne tiesos priešingybė, o kitoks išdėstymas, kitokia šventovė, pastatyta iš tų pačių akmenų, – nei tikresnė, nei klaidingesnė, bet kitokia…”
1929 metais Egziuperi susipažino su Helen Vogue, abu – kaip vėliau išsiaiškino – vienas kitam padarė įspūdį, bet bendravimas neužsimezgė (Helenai tada buvo tik 21-eri). Antrą kartą jie susitiko 1934 m. Egziuperi puseserės salone ir prasidėjo draugystė (sutapimas ar ne – netrukus buvo pradėta rašyti “Citadelė”) , kol pagaliau Niujorke 1938 metais, kai Egziuperi jau buvo pavargęs nuo Konsuelos išdaigų, be to, gydėsi po lėktuvo avarijos Gvatemaloje, jie dar labiau suartėjo ir draugystė peraugo į meilę. Atstumai nebeturėjo reikšmės – 1943 metais Helen atvyko net į Alžyrą, kur Egziuperi kartu su kitais Prancūzijos pasipriešinimo dalyviais nekantriai laukė galimybės įsijungti į kovą. Jis svajojo būti karo lakūnu ir tuo pat metu įtemptai kūrė “Citadėlę”– kaip tikėjosi, savo geriausią kūrinį, paremtą didžiule gyvenimiška ir apmąstymų patirtimi. Jam labai reikėjo Helen pagalbos – vertinimo, pastabų, pasiūlymų (prieš keletą metų, kai pradėjo rašyti šią knygą, davė jai paskaityti ir gavo ilgą, nuoširdų, kupiną profesionalių patarimų laišką) – todėl nežiūrint į tai, kad nepaprastai gerbė ir mylėjo ją, ėmėsi gudrybės: sugirdė Helen vaistų, kad ji negalėtų užmigti ir davė perskaityti naują rankraščio dalį. Kaip prisimena Helen, ji be perstojo skaitė 48 valandas... Gal tuo metu ir pyktelėjo, bet prisiminimuose rašo suvokusi, kokia svarbi autoriui buvo “Citadėlė” ir kokį didžiulį pasitikėjimą jis parodė jai – vienintelei skaičiusiai rankraštį. Tiesa, kai kurie literatūros tyrinėtojai pažymi, kad jei ne Konsuela (dėl jų bendravimo patirties, o aš sakyčiau – skausmo suteikimo prasme, bet argi to nereikia rašytojui?), knyga būtų buvusi kitokia, bet juk ir be Helen – ne tik gražios, bet ir labai intelektualios – ji irgi būtų buvusi kitokia...
Apie ką mąstė rašytojas, pradėdamas ir po to aštuonerius metus, iki pat žūties, ją rašydamas? “Tėra tik viena problema, vienintelė pasaulyje – grąžinti žmonėms dvasinį turinį, dvasinius rūpesčius.” Aktualu tai ir šiandien, kaip tebeaktualios kitos Egziuperi mintys: “Jei atsisakai prisiimti atsakomybę už pralaimėjimus, nebūsi atsakingas ir už pergales. Medis privalo maudytis šviesoje, nes, suleidęs šaknis į žemę, o šakas panarinęs žvaigždėse, jis yra mainų kelias tarp žvaigždžių ir mūsų. Nei neganda, nei džiaugsmas nepasiduoda daugybos veiksmui. Ir jei vienintelis žmogus kenčia tautoje, jo kančia prilygsta visos tautos kančiai. Juokingas vaisius, kuris niekina medį. Žinok, kad Dievas, kai ateini į jo šventovę, ne teisia, o priima.” Begalė minčių ir poteksčių, kurios griūte užgriūva skaitytoją, todėl tenka “Citadelę” skaityti labai susikaupus. Nuostabiai teisingi žodžiai apie meilę: “Tikroji meilė prasideda ten, kur tu nieko nesitiki gauti mainais. Gauti – tai pirmiausia dovanoti save patį. Tasai, kuris skaito meilės laišką, jaučiasi patenkintas, nesvarbu, kokiu rašalu ir ant kokio popieriaus jis parašytas. Žvakė – visai ne vaškas, kuris palieka pėdsakus, o šviesa.” Ar ne dėl sunkios meilės Konsuelai rašytojas įtikinėjo save: “Tu ieškai gyvenimo prasmės, bet juk prasmė pirmiausia – tapti pačiu savimi, o ne pasiekti apgailėtiną ramybę, kurią teikia ginčų užmiršimas.” Ramybės šeimoje tikrai nebuvo, užtat jis taip brangino Helen romumą, jos bendravimo šilumą, galimybę dalintis mintimis su puikiai jį suprantančia drauge. Žmogui reikia žmogaus, tai pats svarbiausias ryšys – ši mintis įvairiai interpretuojama visuose rašytojo kūriniuose, o “Citadelėje” Helen dėka suskambėjo naujai: “Aš, sodininkas, kapliuoju žemę nesirūpindamas žiedais nei laime, nes tam, kad atsirastų žiedais apsiklėtęs medis, iš pradžių reikia medžio, o kad žmogus būtų laimingas, iš pradžių reikia žmogaus.” Egziuperi ir Helen bendravo iki pat rašytojo žūties, apie 10 metų, iš jų aštuonerius buvo rašoma “Citadelė”. Jis rašė jai laiškus, sakydamas, kad myli ją… Paskutinis laiškas parašytas 1944 m. liepos 30 d., o 31 dieną jis – karo lakūnas – pakilo į paskutinį skrydį.
Egziuperi savo paskutinę knygą nerašė kaip mokslinį traktatą – tai, kaip ir kituose jo kūriniuose, patirties apmąstymas, šįkart bandant sukurti gėrio ir protingumo filosofiją. Pavadinimas “Citadelė” gan tikslus – rašytojas statė savo citadėlę, stengėsi įkūnyti savo daugybinį credo, kūrė savo pasaulį – ateities pasaulį, kuriame turėjo vyrauti jo vertybių sistema, grįsta meile, pasitikėjimu, viltimi. Ne veltui turbūt parašė: “Citadelę aš pastatysiu žmogaus širdyje”. Tokio žmogaus, kurio nereikės klausti: “Kuriems galams tvirtovė, jei viduje nėra ko ginti?”
Kokia būtų knyga, jei rašytojas būtų ją užbaigęs? Be abejo, mažesnės apimties (kai kurie literatūrologai teigia, kad tai tik medžiaga būsimai knygai), labiau struktūrizuota, stilistiškai padailinta. Helen liudijimu, rašytojas tumpino ją, bet vis atsirasdavo naujų minčių, apibendrinimų ir apimtis vis augo...
Jeigu manęs paprašo rekomenduoti “sunkią” knygą, nerekomenduoju nei Džoiso “Uliso”, nei Diurenmato “Labirintas. Bokšto statyba” ar kurios Kafkos knygos, o pasiūlau “Citadelę”, nors žinau – tie, kurie neskaitė kitų Egziuperi kūrinių, vargu, ar pamils jo kūrybą, perskaitę tik “Citadelę”. Bet gerų minčių, įdomių poteksčių, peno pamąstymui tikrai ras. To ir linkiu visiems, kurie ryšis skaityti “Citadelę”. O skeptikams primenu – rašytojas planavo šią knygą rašyti dar bent 10 metų, tad nespėjo net įpusėti...
Profile Image for J S.
1 review1 follower
August 30, 2013
One of the most moving books I've ever had the honor to explore. For me, it read very much like sublime scripture. Certainly a life-changing book. I seem to remember the edition I read (it was borrowed) as being a rare, vintage, blue or red, cloth-bound, gold embossed and gilded edged hardback... in my hands it felt extremely burly, solid and biblical -worn to just the right condition and state of readability. The translation was spot-on. I'll never forget the pivotal experience of reading this. I've never been able to find another copy of it quite the same as the one that fell into my hands back in 06. If you should chance upon the same edition I read, (I believe it may have been the Stuart Gilbert translation of the French Citadelle from 1950) expect it to expand your consciousness. In a word? "Canonical!"
Profile Image for Pavel.
71 reviews8 followers
February 6, 2013
Kniha plná pečlivě destilované moudrosti. Otázky smyslu lidského života se otvírají v prostých, názorných, ale přeci hlubokých a výstižných obrazech. Pro mě tak trochu zjevení - jak je možné říci pomocí pár prostých symbolů věci, na které učencům často chybí slova. Uzel, tvář, snop, čajová konvice. A jaký význam může najednou mít věta: “Dnes ráno jsem prořezal růžové keře.” Zkrátka nádherné. Na druhou stranu si dovedu představit, že pro někoho je Citadela jen nudné mentorování, protože z téhle knížky sklidíte jen to, čemu jste už předtím sami dali vyrůst.
Profile Image for Beringas.
18 reviews2 followers
September 20, 2013
Citadelė - begalinė knyga. Skaitymas prilygsta ėjimui per dykumą - nei akimirkos nėra lengva, o jei taip ir atrodo - tai iliuzija.

Knyga pilna metaforų, palyginimų ir pamokymų. Tai tėvo išminties perdavimas sūnui. Sūnaus mokymosi, atradimų dienoraštis. Čia nėra siužeto, tik atskiri įspūdžiai apie žmogaus prigimtį, vado vertybes ir gyvenimo prasmę.

Man skaityti buvo sunku, kartais vilkausi per puslapius kaip su sunkiu nešuliu, tačiau idėjos visgi nusėdo galvoje ir jos tikrai vertingos.

Rekomenduoju gyvenimo filosofijos mėgėjams.
Profile Image for Jola (czytanienaplatanie).
1,006 reviews40 followers
June 5, 2024
Są książki, które się pochłania w jeden wieczór i takie, które warto celowo rozłożyć na tygodnie, nawet miesiące, by w skupieniu i z należytą uważnością delektować się kolejnym fragmentem. I przede wszystkim, żeby znaleźć czas, by zmierzyć się z ogromem zawartych w niej wartości, przemyśleć porady i nakazy, i zatrzymać nad własnym życiem i priorytetami.

Taką książką, a nawet powiedziałabym księgą zarówno ze względu na gabaryty, jak i wręcz biblijny charakter przekazu jest „Twiedza” Antoine de Saint-Exupery. Księgą pełną mądrości, z której można czerpać bez końca. Barwnym, poetyckim i pełnym metafor językiem w formie przypowieści opisuje każdą wartość, każdy temat, który ma wpływ na kształtowanie człowieka dążącego do ideału. Porusza najważniejsze życiowe wartości, ale i nadaje im odpowiednie znaczenie i interpretację.

"Twierdzo, zbuduję cię w sercu człowieka"

Tu każde zdanie skłania do myślenia i choć od jej napisania minęło niemal sto lat, to wiele prawd pozostaje uniwersalnych i tak samo aktualnych, jak przed wiekiem. Z niektórymi poglądami możemy się nie zgodzić, wydać się mogą nieco archaiczne czy wręcz nieakceptowalne, ale nie czyni jej to mniej wartościowej pod względem literackim.

Utopia filozoficzna ma to do siebie, że pokazuje wizję świata czy człowieka, która nigdy się nie ziści. Pokazuje ideał, do którego powinniśmy dążyć, jest drogowskazem wskazującym kierunek. I pojawia się przy czytaniu cień melancholii, bo gdyby każdy z nas kierował się w życiu odpowiedzialnością, honorem, odwagą, uczciwością, braterstwem, poczuciem wspólnoty, obowiązku, przyjaźnią, miłością i tolerancją, jak inny byłby nasz świat. Ale pomarzyć można, a to opracowanie powinno towarzyszyć nam w życiu, by wskazywać i zawracać nas na właściwą drogę, gdy zbłądzimy.

Jeśli lubicie czasem zatrzymać się, dać sobie przestrzeń do przemyśleń, pofilozofować, to tym dziełem stworzonym z krótkich rozdziałów, które możemy sobie odpowiednio dawkować, możecie delektować się do woli.
Profile Image for مجیدی‌ام.
216 reviews155 followers
September 11, 2015
من تموم کارهای اگزوپری رو خوندم و دلیل اینکه سه ستاره بیشتر به این کتاب ندادم، اینه که اولا این کتاب تقریبا سبک جریان سیال ذهن هست که خوندن و درک این سبک برای من هنوز یکم سخته و دلیل دوم نداشتن اسکلت و چارچوب مشخص داستانیه!
این کتاب ، به دلیل اینکه چندین سال طول کشیده نوشته بشه کاملا واضحه که بین بعضی از فصل ها تماما حالات و روحیه نویسنده تغییر کرده و متن اون انسجام کافی رو نداره. راحتتون کنم، شبیه دفترچه اعتقادات اگزوپری بود بیشتر، اصلا به چشم رمان نمی شه نگاه کرد به این کتاب.
البته اینم اضافه کنم که کتاب فوق العاده عمیقه و تفکرات و بیانات بسیار ارزشمندی توش ذکر شده که خوندنش خالی از لطف نیست!

*این کتاب، توسط انتشارات مجید در 300 صفحه ترجمه شده، به نام دژ
Profile Image for Michel.
402 reviews137 followers
June 10, 2009
You know about that one proverbial book you would take with you on a desert island? Citadelle is it for me. Possibly because it's unfinished, and some parts are told several times, so you spend a lot of time choosing one iteration over another, and then changing your mind.
Feels like a dialogue with the reader, about maybe the most important subject for us humans: the meaning of it all. Tentative, interactive and ambiguous.
9 reviews1 follower
February 28, 2008
This is the book I have to read many times in many different times of my life ...
Profile Image for Iryna Khomchuk.
462 reviews79 followers
October 24, 2018
Уперше мені потрапила до рук книга, яку мусила читати з перервами на іншу літературу, настільки насиченою вона видалася. А ще — досить величенькою за обсягом, тому й вийшов у мене Екзюпері-марафон у півтора місяця, а в тих, хто читає мій Інстаграм та Телеграм, де я ділюся цитатами, спілкування з цим письменником-філософом розтягнеться на півроку, бо нічого мені не кортіло цитувати в такій кількості, як "Цитадель".

Взагалі-то у книзі є сюжет, що б там не говорили про чисто філософський трактат. Є місто посеред пустелі, є храм у ньому, є володар, є солдати, котрі захищають місто, і генерали, які ними керують. Є вчені-логіки й учені-геометри, і філософи також є. Є прекрасні жінки — дружини, хазяйки, танцівниці й невільниці, і наречена володаря, якої він дуже прагнув. І бербери, котрих прихистили в цьому царстві та забезпечили всім необхідним, крім одного — прагнення до змін, також є. Й батько володаря — мудрець, який навчив сина всьому й продовжує це робити надалі. Й ремісники та митці — мешканці міста-цитаделі. Й жителі оазизу, захопленого військом володаря, й мешканці фортеці, оточеної ним...

Але найбільше в романі все-таки не подій, а отих самих розмірковувань, за які й цінується книга. Зізнаюся: далеко не з усім я погоджувалася й далеко не все сприймала як мудрість. А ще мене втомлювали часті повторення однієї й тієї ж сентенції з деякими варіаціями. Мабуть, Сент-Екзюпері також вважав, що повторення важливе для засвоєння знань)))

А вони дійсно важливі, бо про головне в житті — саме життя. Про те, як його провести повноцінно, а не просто проіснувати. Про реалізацію особистості. Про творчість й акт творення. Про любов до жінки й до роботи. Про виховання й навчання дітей і про любов до них — так, знову про неї. Про любов до життя взагалі, бо інакше воно втрачає сенс. Про сенс, ціль і мету, й платню за їх досягнення, і про ціну, яку ми готові (чи ж ні) заплатити за те, аби досягти їх. Про дружбу й ненависть... Та годі перелічувати — у цьому монументальному творі є про все на світі. Потрібно просто читати — й поміж рядків також. А ще — перечитувати, бо наше сприйняття усього, й книг також, дуже змінюється залежно від життєвого досвіду. Тож десь у далекі-далекі читацькі плани записую: обов’язково перечитати "Цитадель" Антуана де Сент-Екзюпері...
Profile Image for Esma T.
523 reviews75 followers
April 20, 2018
O kadar uzun zamandır kitap okuyamıyorum ki, yaklaşık iki hafta oldu ama bana asırlar gibi geldi. Kale'yi de bu asırlardan önce bitirdim ancak zamansızlıktan yorum yazamamıştım, şimdi hatırlayıp yorum yazmak bile garip geliyor.
Tüm hislerim ve hatırladıklarım iki haftalık o yüzden taze bir yorum olmayacak belirtmek isterim.
Kale, Exupery'nin deneme ile roman arası kitabı, tamamlanmamış. Ama konusu itibari ile tamamlanması zor gibi, hayattan, insandan bahseden bilgelik yüklü bir kitap, böyle bir kitabın sonu nasıl gelebilir ki?

Anısına saygı gösterildi mi yitirilmiş insan, yaşayan insandan daha çok aramızdadır.

Kitap gerçekten çok iyi, Exupery kendi stili ile kelimeleri yoğurmuş, fırınlamış, sunmuş ve enfes bir şölen çıkmış ama kelimelerin gerçekten tadına bakanlara. Bir çok kısa bölüm var ve hepsi hem birbiriyle bağıntılı hemde bağımsız, bir bölümü anlamak için tamamını okumak gerekiyor, kitaptan seçme cümleler okumak yazarın tam anlaşılmasının önüne geçecektir (bir çok cümle bölüm okunduğunda anlam kazanıyor). Okurken kitaba odaklanmak lazım çünkü Exupery bir sürü şey anlatmış ve kaçırmamak için odaklanmak şart ve bazı cümleleri anlamakta zorluk çektiğim oldu çeviriden mi yazardan mı bilemedim.

Mumun özü de izler bırakan balmumu değil, ışıktır.

Kale, yaşanmışlığın, bilgeliğin kitabı gibi, okurken hem nasihat veriyor hemde düşündürüyor ki benim bir kitapta özellikle de böyle deneme türü kitaplarda en çok önem verdiğim nokta düşündürebilmesidir, fikrine katılsam da katılmasam da bir kitap beni düşünmeye sevk ediyorsa ben ona değer veririm. Kale de benim için tam anlamıyla bu oldu, anlattıklarından çok düşündürebilmesinden ve zihnimi canlı tutmasından etkilendim, öyle ki zaman zaman düşüncelere dalıp kitaptan koptuğum için aynı yerleri bir kaç kez okudum. Kale çok iyi bir kitap olmasa bile (dili, cümleleri açısından zayıf noktaları var), beni düşünceden düşünceye yolculuğa çıkardığı için benim için iyi ve değerli bir kitap, hemde çok.

Son olarak, kitapta not almak istediğim bir çok cümle vardı ancak çoğu bölümün tamamı ile anlam kazanıyordu, yine de bir kaç cümle alabildim.

Ve yavaş yavaş şu gözler kamaştırıcı gerçek seriliyordu gözlerimin önüne: iyiliği sevenin kötülük karşısında hogörür olduğu. Gücü sevenin zayıflık karşısında hoşgörür olduğu. Çünkü sözcükler birbirine meydan okusa bile, iyilikle kötülük birbirine karışır ve kötü heykeltraşlar için verimli bir toprak olur, zorbalık kendisine karşı gururlu ruhlar yetiştirir, kıtlık ekmeğin paylaşılmasına yol açar, ekmeğin paylaşılması ise ekmekten daha tatlıdır.

Cimri servetini batırmak korkusuyla elindekileri vermeyen değil, senin sunduğun karşısında yüzünün ışığını esirgeyendir. Senin tohumlarını attığın zaman güzelleşmeyen toprak cimridir.
Profile Image for Fatima Mohamady...
394 reviews99 followers
May 9, 2017
عصيبة ومربكة هي الأوقات التي ينفر فيها الإنسان من الحياة، من عاداته واهتماماته بل وحتى مما وممن يحب..

حين وقفت تائهة كطفلة غلقت في وجهها أبواب العالم، كان في هذا العمل باباً مفتوحاً لعالم أجمل، وقتها بدت هذه القلعة ملاذاً آمناً يحتضن الإنسان من هول الدنيا ومآسيها المفجعة ..
حين فقد المعتاد من الكلمات كل قدرة على التعبير وفائدة، وبدا أكثر ابتذالاً مما يمكن تحمله، وجدت في أحاديث ذلك الأمير صحبة وألفة كدت أنسى حتى إمكانية وجودها..وبدىت مذهلة إعادة اكتشافها ككنز مفتقد..


هو نص مختلف عما هو متعارف عليه من أشكال الأدب.. وبرغم تصنيفه كرواية؛ إلا أن ليس له شكل الرواية ولا أي من عناصرها ، لا زمان ولا مكان ولا حبكة ولا مسار لأحداث ولا أي مما يكسب الرواية هذا المسمى.. وإنما هي في الأساس تأملات حاكم في صنوف البشر من شعبه الذي عرفه بالمعايشة والتعامل.. رحلة في دروب وحنايا النفس البشرية،تستكشف منها ما كان أعظم من الظاهر منها وخفي على الناظر لها ..


هي حكاية أمير كأمراء الصحارى الشرقية القديمة، ورث العرش عن أبيه الذي ورثه بدوره من علمه ومعرفته ما كان له منطلقاً في تجربته كقائد لشعب متباين الفئات كحال الشعوب عامة .. حيث ترك لنا فيها خلاصة تجربته وفكره الناشئ فيها وعنها كعلم ينتفع به كل مخالط لبني البشر، وصحبة يستأنس بها كل مجانب لهم..

ككلام زرادشت الذي لا يمكن الجزم بماهيته وشكل قالبه، تظهر هذه الخواطر الإنسانية في ما يشبه حكايا كثيرة غير متسقة الترتيب، قوامها حديث عفوي بين القارئ ونفسه المتلبسة روح الكاتب.. سرد متصل ومكثف بلفة بارعة ومؤثرة ،اعتماده الوحيد في مهمة التشويق وجذب القارئ يقع على عاتق الأفكار،التي هي وحدها سيدة المشهد وصاحبة الحضور الأول .. ولا أعتقد أني تصورت يوماً أنه يمكن للإنسان أن يحب عملاً فلسفياً بهذه الكثافة، لكنه بات الآن ممكناً..


كانت هذه التأملات واحدة من التجارب العفوية العظيمة التي يمكنني تأريخ عامي القرائي بها.. والآن أدرك أني لم أقتنِ هذا العمل في اليوم الأخير من المعرض وفي لحظة طمع طفولي عبثاً.. ربما كنت لأقرأ الأمير الصغير أولاً كما خططت وإن أجلت إلى ما لا يعلم منتهاه، لكنها الأقدار تتلطف بنا من حيث لا ندري..
Profile Image for Darius Motiejūnas.
147 reviews6 followers
April 21, 2025
Kai buvo rašoma „Citadelė“, tikriausiai tada dar nebuvo žinomas tiks žanras, kaip psichoterapinis rašymas. Jei taip būtų buvę, šita knyga būtų labiau struktūrizuota, turėtų tam tikrą sistemą ir logiką.
Na, ir ją parašyti būtų užtrukę mažiau, nei aštuonerius metus.
Kai pradėjau ją skaityti, žinojau, kad tai paskutinis rašytojo kūrinys, išleistas po jo mirties.

Knygos anonse yra rašoma:
„Ta bus mano pomirtinis kūrinys“, - sakė rašytojas. Ir tai buvo aiškiaregiška: knyga išleista 1948-aisiais, praėjus ketveriems metams po rašytojo ir lakūno mirties.

Ne, tai nebuvo aiškiaregystė. Tai buvo tikslas. Vienintelis šios knygos tikslas – rašyti visas savo mintis, didybės manijos vizijas ir bet ką, kas tik ateina į galvą, - iki pat savo mirties. Dėl to tokia knyga gali būti išleista tik po mirties.

Akivaizdu, kad rašytojas buvo nusprendęs iki pat paskutinės savo gyvenimo dienos ant popieriaus lieti savo gyvenimo patirtį ir jos dėka susikaupusią išmintį (kad ir kaip ją suprato). Jei jis nebūtų žuvęs, jis vis tiek būtų ją rašęs iki mirties. Dar aštuonerius ar trisdešimt aštuonerius metus.



Kaip vertinti šitą veikalą?
Man jis atrodo tiesiog kaip nesusistemintų pamąstymų rinkinys, kuriame autorius kartais vaizduoja nuoširdžiausiai tikintį (visa tikra tiesa teka iš dievo lūpų), o kartais jis atrodo lyg pats būtų dievas, rašantis alternatyvią bibliją su jo paties sukurtomis taisyklėmis ir valdantis ištisas šalis, armijas ir t.t.
Toks ištisinis kalbėjimas su dievais, ištisinis gyvenimas mikroistorijų pasakojimas.
Kokia jų esmė, koks ryšys tarp jų?
Tikrai nežinau. Nemanau, kad tą ryšį pamatė redaktoriai, kurie po autoriaus mirties dar ketverius metus jo rankraščius bandė paversti į kažkokį prasmę turintį kūrinį.
Žanras. Na tikrai ne grožinės literatūros kūrinys.
Greičiau – trisdešimt autorinių lankų, prirašytų išgalvotos publicistikos.

Džiaugiuosi, kad „Mažasis Princas“ yra paprastas ir aiškus, tuo pačiu – daug kartų didesnę išmintį perduodantis ir gilesnę prasmę turintis kūrinys, nei „Citadelė“.
Profile Image for Wu Shih.
233 reviews29 followers
September 13, 2017
Un poema incompiuto, un racconto fuori dal tempo.
E' la storia di un impero ai margini del deserto e del suo re, ma in verità non parla di niente, se non dell'uomo e dei suoi misteri, dell'essenziale che è invisibile agli occhi.

Alcuni spunti:

"Ma per l'uomo non è questo 'aspetto importante delle cose. Ciò che li nutre nel loro cuore non è quello che ricevono dal grano. è quello che danno al grano. [...] Perchè è giusto che io riceva nel tempo stesso in cui dono per poter continuare a dare. Io benedico questo scambio fra il dono e il contraccambio, che permette di proseguire il cammino e di dare ancora di più. E se il contraccambio permette alla carne di ristorarsi, solo il dono alimenta il cuore. [...] L'uomo, diceva mio padre, è innanzitutto colui che crea. E sono fratelli solo gli uomini che collaborano. E solo vivono coloro che non hanno trovato la pace nelle provviste fatte.

è cieco colui che scorge l'uomo solo nei suoi atti e crede che soltamto l'azione o l'esperienza tangibile o il godimento di quel determinato beneficio lo rendano palese. [...] Ciò che conta per l'uomo è solo l'essenza delle cose.

Vedi, diceva mio padre, ecco un grande mistero dell'uomo. Costoro perdono l'essenziale e ignorano ciò che hanno perduto. Così come lo ignorano i sedentari delle oasi rannicchiati sulle loro provviste. Infatti quello che hanno perduto non si scorge nei beni materiali che non mutano. [...] Perciò conviene sempre tener desto nell'uomo ciò che è grande e fargli prendere coscienza della propria grandezza. Perchè l'alimento essenziale non gli viene dalle cose, ma dal legame che unisce le cose.

Crede che la ragione governi l'erezione delle sue pitere, quando invece la costruzione con quelle pietre è nata dapprima nel suo desiderio. La roccaforte è racchiusa in lui, nell'immagine che porta nel cuore, come l'albero è racchiuso nel seme. I suoi calcoli non fanno altro che dare forma al suo desiderio ed illustralo.

Il vostro esercito è simile a un mare che non preme contro la diga. Voi siete una pasta senza lievito, una terra senza seme, una folla senza desideri. Amministrate invece di condurre. Non siete altro che stupidi testimoni. E le forze oscure che invece premono conro le pareti dell'impero faranno a meno degli amministratori per affogarvi nelle loro amree.

Costoro combattono il vizio che non è altro che potenza non impiegata. Ma è la potenza e la vta che essi combattono. E aloro volta diventano guardiai di museo e vigilano un impero moro.
Il edro è la peefezione del fango. è fango divenuto virtù. Se vuoi salvare limpero suscita in esso il fervore. Tale fervore assorirà gli impulsi degli uomini. E le stesse azioni, gli stessi impulsi, le stesse aspirazioni, gli stessi sforzi edificheranno la tua roccaforte invece di distruggerla.
Ed ora ti dico: la tua cittadella cadrà se sarà terminata. Perchè essi vivevano non di quello che ricevevano ma di quello che davano."
Profile Image for Teraesia.
176 reviews
May 8, 2022
Kniha sa spočiatku ťažko čítala a niekedy som nevedela prečítať viac ako 10 strán za deň. Postupne som sa však dostávala do štýlu písania autora a myslím si, že je to majstrovsky odvedená práca. Exupéry v diele odhalil svoje pre mňa dovtedy skryté zákutia duše, jeho myšlienky a postoje k rôznym veciam, no najväčší odkaz knihy vidím v tom, že človeka obohatí nie jeho cieľ, ale najmä cesta k nemu. Uznáva tiež, že človek je predovšetkým bytosť tvorivá, stvorená na využívanie svojich talentov, na skutočné prežitie života a nie len jeho prežívanie, živorenie. Ak človek dostane všetky veci pod nos, bez toho, aby vydal nejakú námahu, nebudú mať pre neho cenu a človek začne umierať.
Obdivujem Exupéryho štýl, ktorý bol v tomto diele ešte viac vyjadrený, než v Malom princovi a budem rada, ak si od neho prečítam viac.
Profile Image for Constantino Casasbuenas.
103 reviews4 followers
December 14, 2016
Es un libro fantástico. Distinto a los demás, es una síntesis de su propia vida que lo llevó a conocer tantos mundos y sus verdades. Tengo muchas notas que no caben en el espacio permitido. Aquí van las notas correspondientes a las primeras 230 páginas. Faltó espacio para las 100 restantes.

Se mostraban uno a otro su podredumbre con orgullo, envaneciéndose de las ofrendas recibidas; pues quien ganaba más, se igualaba ante sí mismo al gran sacerdote que expone el ídolo más bello.1

Hubo un tiempo también en que tuve piedad de los muertos. Creyendo que aquel a quien sacrificaba en su destierro zozobraba en una soledad desesperada sin entrever que no hay soledad para los que mueren.2

Pero aquel al que la muerte ha escogido, ocupado en vomitar su sangre o contener sus entrañas, descubre solo la verdad, a saber: que no hay horror de la muerte. Su propio cuerpo se le aparece como un instrumento en adelante vano, que ha dejado de servir y que él arroja.2

Ciertamente, he visto a muchos hombres huir de la muerte, amedrentados por la confrontación anticipada. Pero, desengáñate, -jamás he visto espantarse a aquel que muere!3

Sabido es que la ausencia de una sola estrella basta para aniquilar una caravana tan firmemente como una emboscada.5
-Lo que importa no se evidencia en la ceniza.5
-Descubrirás lo esencial de la caravana cuando ella se consuma.5

La caravana se mueve así necesariamente en una dirección que la domina, es piedra pesada en una pendiente invisible.6

-Quiero que amen -terminó diciendo- las aguas vivas de las fuentes. Y la superficie tersa de la cebada verde recosida sobre las resquebrajaduras del verano. Quiero que glorifiquen la vuelta de las estaciones. Quiero que se nutran, semejantes a frutos acabados, de silencio y lentitud. Quiero que lloren largo tiempo sus duelos y que honren largo tiempo a sus muertos, pues la herencia pasa lentamente de una a otra generación y no quiero que pierdan su miel en el camino. Quiero que sean semejantes a la rama del olivo. La que aguarda. Entonces comenzará a hacerse sentir en ellos el gran balance de Dios que viene como un soplo a probar el árbol. Los conduce y vuelve a través del alba a la noche, del verano al invierno, de las cosechas que despuntan a las cosechas entrojadas, de la juventud a la vejez; de la vejez luego a los nuevos niños.7

Pero soy constructor de ciudades. He decidido asentar aquí los cimientos de mi ciudadela. He contenido la caravana en marcha. Era semillas en el lecho del viento. El viento acarrea como un perfume la simiente del cedro. Yo resisto al viento y entierro la semilla, con intención de desparramar los cedros para gloria de Dios.8

De este modo he meditado largo tiempo el sentido de la paz. Viene de los recién nacidos, de las cosechas logradas, de la casa por fin en orden. Viene de la eternidad, donde penetran las cosas cumplidas. Paz de granjas plenas, de ovejas que duermen, de lencerías plegadas, paz de la sola perfección, paz de lo que se transforma en regalo de Dios, una vez bien hecho.9

Porque se me ha revelado que el hombre es en todo semejante a la ciudadela. Destruye los muros para asegurarse la libertad; pero ya es sólo una fortaleza desmantelada, y abierta a las estrellas. Entonces comienza la angustia de no ser. Que haga su verdad del olor del sarmiento que se enrama o de la oveja que debe esquilar. La verdad se cava como un pozo. La mirada que se dispersa pierde la visión de Dios. Sabe más acerca de Dios el sabio que ha recogido, y no conoce nada más sino el peso de las lanas, que la esposa adúltera abierta a las promesas de la noche. Ciudadela, te construiré en el corazón de los hombres. Pues hay un tiempo para escoger entre las semillas, pero también hay un tiempo para regocijarse, habiendo escogido de una vez por todas, por el crecimiento de las cosechas.10

[vas quedando en un cierto nivel grande de soledad] ==> esta es vivencia personal bien reflejada

Y debes insistir en las operaciones que hacen posibles el genio de tu pueblo y que lo anudan según su genio, lo mismo que la trama de las canastas de mim¬bre o de las redes del mar.177

el estilo es operación divina. 178

Pero si la imagen te ilumina, entonces es cima de montaña desde la cual el paisaje se ordena. Y regalo de Dios. Dale un nombre para recordarla.178

Puede suceder que no sepas gustar de la princesa, pues el poema mismo no es ni regalo ni provisión, sino superación de ti mismo; puede suceder que no te sien-tas ligado por la gracia del gesto, lo mismo que hay música a las cuales no accederás, falto de esfuerzo; pero no es porque ella nada valga, sino simplemente porque tú no existes.179

Si eres, construyes tu árbol; y si invento y fundo el árbol, lo único que te propongo es una semilla. Las flores y los frutos duermen en potencia en el lecho de me poder. Si te desarrollas, te desarrollas según mis líneas no preconcebidas, pues no me he preocupado de ello, Y ser, puedes realizar. Y tu amor se convierte en hijo de ese amor.180

Te dirás desde lo alto de la montaña donde se resuelven tus problemas. "¿Cómo no comprendí en un principio?" Como si en un principio hubiera habido algo por comprender.180

Eran feos porque son bellos en el diamante. Porque las piedras son bellas en el templo. Porque el árbol es bello en el dominio. Porque el río es bello en el imperio. Y se canta al río: tú, el que nutres nuestros rebaños, tú, sangre lenta de nuestras llanuras, tú, el conductor de nuestros navíos...181

Y todos se marchaban enriquecidos, pensaban ellos, con su pedazo de templo, -pero desposeídos de su parte divina y transformados en simples cascotes!181

Y el que marcha solitario, diciendo: "Yo, yo, yo... ", está como ausente del reino. Lo mismo que la piedra fuera del templo o la palabra seca fuera del poema o tal fragmento de carne que no forma parte de un cuerpo.182

La vida es una, lo mismo que la pendiente hacia el mar, y sin embargo, de etapa en etapa, se diversifica, delegando su poder de Ser en Ser, como de escalón en escalón.183

Unificar, es anudar mejor las diversidades particulares, no borrarlas para un orden vano.183
No son los materiales de la tierra los que se orga¬nizan al azar y ascienden en el árbol. Para crear el árbol, has arrojado primero la semilla en el lugar don¬de dormía. Ha venido de lo alto y no de abajo. 184

pues no se pasa de los materiales al conjunto, sino como te lo dirá todo creador, todo jardinero y todo poeta, del conjunto a los materiales.184

Y aquel que ha sido formado fiel al imperio, si lo mantienes fuera del imperio en la prisión de su destierro, lo ves desgarrarse en los barrotes y rehusarse beber, pues su lenguaje no tiene ya sentido.185

Y lo que causa tus sufrimientos más graves es lo mismo que te aporta tus alegrías más altas. Porque sufrimientos y alegrías son frutos de tus lazos, y tus lazos estructuras que te he impuesto.185

No se construye el imperio con los materiales. Se absorben los materiales en el imperio.186

Llamo fidelidad al lazo a los seres, como el oficio, o el imperio, o el templo, o el jardín; grande es aquel fiel al jardín.187

"¿Para qué morir por un jar¬dín que es suma de árboles y de hierba?" Y nada puedes responderle. "¿Para qué morir por los caracteres del alfabeto?" ¿Y cómo aceptarías morir?187

Y todo lo que es de otro distinto a ti, esa vestimenta, ese rebaño, esa morada, se transforma en tu enemigo. Porque hay contra ti un imperio, opuesto y semejante. He aquí que te ves obligado en tu desierto a mostrarte satisfecho de ti mismo, puesto que fuera de ti ya nada hay. Y hete aquí condenado a gritar en adelante: "Yo, yo, yo..." en el vacío; para lo que no hay respuesta. Y no he conocido jardinero que fuera vanidoso si, simplemente, amaba a su jardín. 187

Y sin embargo, mi centinela es del imperio. Y el imperio lo alimenta. Es más que el mendigo. Y su muerte será pagadera; porque entonces se cambiará en el imperio.190

-Pobre eres -le decía yo- y estás a mi merced. Pero reía de oírme llamarle pobre. Porque no podía separar de él el bien que poseía.190

Por esto digo que importa primero, en la construcción del hombre, no instruirlo, lo que es banal si sólo se logra un libro que marcha, sino educarlo y conducirlo, a las etapas donde ya no existen cosas, sino rostros nacidos del nudo divino que anuda las cosas. Porque nada hay que esperar de las cosas si no resuenan unas en otras, única música para el corazón. Así de tu trabajo, si es pan de los niños o cambio de ti en algo más vasto. Así, de tu amor si es otra cosa más alta que búsqueda de un cuerpo para asir, porque encerrada en él está la alegría que te da.191

Y si he aquí que se prostituyen, no obtendrás de ellas más que el poder de olvidar el amor; mientras que la sola acción que salvo es la que enriquece para la acción próxima, como al empujarte en tu ascensión a vencer la montaña, te preparo a vencer otra aun más alta, como al proponerte, a fin de fundar tu amor el alma inaccesible.192

Pero como he constreñido a la que desposarás a llegar a ser, y como a ti también te he forjado un alma, usaréis ambos de la sola libertad que tiene un sentido y que es ejercicio del espíritu.
Pues la licencia te borra; y, según las palabras de mi padre, no es ser libre no ser.194
"Tú reconocerás tu deber -decía mi padre-, en que, ante todo, no eres tú quien lo escoge. " Por esto se equivocan los que buscan gustar. Y para agradar se hacen maleables y dúctiles. Y responde por
anticipado a los deseos. Y traicionan todo a fin de ser como se los desea. Pero ¿qué tengo que hacer con esas medusas que no tienen ni huesos ni forma? Las vomito y las devuelvo a su nebulosa: venid a verme cuando estéis construidas.194

Porque sólo es bello el canto del clarín que te arranca del sueño.197

Pero no fundo la unidad del imperio en que te parezcas a tu vecino. Sino en que tu vecino y tú mismo, como la columna y la estatua en el templo, se fundan en el imperio, el cual es sólo uno. Mi sujeción es ceremonial del amor.198

Si tu amor no espera ser acogido debes callarte. Puede alentar en ti si es silencio. Porque crea una dirección en el mundo y toda dirección te aumenta cuando te permite aproximarte, alejarte, entrar, salir, hallar, perder. Porque eres el que debe vivir. Y la vida no existe si un dios no ha creado para ti líneas de fuerza.198

(como, por otra parte, he visto a siniestros y bestiales como un ganado, y a vulgares de corazón en su relación con las provisiones a aquellos a los cuales se suspendía la ración en el establo, y que, con el hocico alzado se transformaban en puercos alrededor del comedero)199

-Si logras decirme -me replicó sonriendo- a qué anhelo del conocimiento es rehusada una respuesta, lloraré yo también sobre la debilidad que nos traba. Pero no concibo el objeto que quieres que aprehenda. El que lee una carta de amor se estima colmado cualesquiera sean la tinta y el papel en que está escrita. No buscaba el amor ni en el papel ni en la tinta.205

Así se me apareció la única fuente donde se puedan abrevar el espíritu y el corazón. El único alimento que te conviene. El único patrimonio que debe ser salvado. Y que necesitas reconstruir lo que habías dilapidado. Pues estás allí, sentado entre las ruinas de objetos esparcidos, y si el animal está satisfecho, el hombre está amenazado en ti por el hambre y sin saber de qué tiene hambre, pues al mismo tiempo estás hecho de tal manera que tu necesidad de alimentos es el fruto de tu alimentación; y si una parte tuya es mantenida en la miseria y semidormida por falta de alimento o de ejercicio, no reclamas ni ese ejercicio ni ese alimento.206

pero si tú me permites que te guíe para ayudarte a escalar la más alta montaña, tengo tesoros para ti, tan duros de conquistar que muchos renunciarán a ellos en su ascensión, pues para construir la nueva imagen les robo las piedras de otros templos que adoran.206

Pues no te comunicas con las cosas, sino con los nudos que las atan.207

Por eso condeno ante todo al que mezcla los libros.207

Quiero que seas instrumento de música que aguarda al músico.208
Por eso he arrojado mi simiente y os someto a su poder. Y me siento injusto, si es que la justicia es igualdad. Pues yo creo líneas de fuerza y tensiones y figuras. Mas gracias a mí que os he cambiado en ramajes, os nutriréis de sol.209
Centinela, centinela, eres el sentido de las murallas que son como una vaina para el cuerpo frágil del poblado, que le impide derramarse, pues si alguna brecha las abre no queda sangre en el cuerpo.209

Entonces se me apareció la imagen de la ciudad derrotada por tu simple sueño, pues todo se ata y se desata en ti.211

No es cortando las cabezas de los centinelas dormidos como despiertan los imperios; es cuando los imperios se han despertado que se cortan las cabezas de los centinelas dormidos.212

Pero yo te deseo fiel a ti mismo, sabiendo que llegarás a ser. No te pido que comprendas ni que sientas en todo instante, bien sé que el amor, aun el más abrid, está hecho de travesías de muchos desiertos interiores.213

Y la visita no llega si no existe una morada construida para recibirla.214

Centinela, centinela, marchando a lo largo de las murallas en la pesadumbre de la duda que viene de las noches cálidas, escuchando los ruidos de la ciudad cuando no te habla, custodiando las moradas de los hombres cuando son un sombrío montón, respirando el desierto que te rodea cuando no es más que un vacío, esforzándote en amar sin amar, en creer sin creer, y en ser fiel cuando ya no hay a quién ser fiel, es así como preparas en ti la iluminación del centinela, que te llegará alguna vez como recompensa y don del amor.214

Vas a quitarte todo, puesto que va a devolver a Dios no solamente la que amaba, sino su morada y las vendimias de sus viñas, y la cosecha crujiente de la cebada. Y no solamente las cosechas, las vendimias y las viñas, sino también su sol. Y no solamente su sol, sino aquélla que lo es de su morada.215

La única diligencia con sentido. Es convertirlo y cargarlo, no de las cosas, puesto que al igual que yo las mira, las respira, y las mide, y las posee, sino con el rostro, que es aparición, y con el lazo que ata las cosas. Y comprendí que era necesario distinguir la conquista de la sujeción. Conquistar, es convertir. Constreñir es aprisionar. Si yo te conquisto, libero un hombre. Si te constriño, aplasto. La conquista se realiza en ti, y a través de ti en una construcción de ti mismo. La sujeción es el montón de piedras alineadas y semejantes todas, de las que nada nacerá.219

habiendo comprendido que una civilización, como un ir-bol, sale de la sola potencia de la simiente, que es una, a pesar que se diversifique y se distribuya y exprese en órganos diversos, raíces, tronco, ramas, hojas, flores y frutos, o sea el poder de la semilla una vez expresada.220

Y subes los escalones y, empujas la puerta y no hay nada para ti que la plena mar y la contemplación de la vía láctea, y la provisión de silencio, y la victoria contra lo usual. Y tú tenías necesidad de ellos como de alimento, pues había sufrido objetos y cosas que no son para ti. Y te era necesario llegar aquí para que naciera un rostro de las cosas, y que se establezcan una estructura que le dé un sentido a través de los espectáculos dispares del día.224

Sólo el hombre que ha amado puede morir como hombre. Y no hay aquí otra contradicción que la del lenguaje. Así, frutos y raíces tienen una medida común que es el árbol.224

Sino a lo que pesa en mi. Y sobre mi pesa ese rostro triste, o esa cantata, o ese fervor en el imperio, o a piedad por los hombres, o esa cualidad de la diligencia, o ese gusto de vivir, o esa injuria, o ese peso, o esa separación, o esa comunión en la vendimia (mucho más que las uvas vendimiadas, pues aun cuando las lleve a otra parte para venderlas, yo he recibido lo esencial.224

Construir el porvenir, es construir el presente. Es crear un deseo que es para hoy. Que es de hoy para mañana. Y no realidad de los actos que no tiene sentido si no es en el mañana. Pues si arrancas tu organismo del presente, morirá. La vida, que es adaptación al presente y permanencia en el presente, reposa sobre innumerables lazos que el lenguaje no puede captar. El equilibrio está hecho de mil equilibrios.227

Pero ocurría que uno entre ellos me respondía: -Edifico palacios, tallo diamantes, esculpo estatuas de piedra...228

Y por otra parte reflexionaba que si el destinatario del objeto no tenía importancia, ya que de todas
maneras ese objeto no era distribuible a todos y que, por consiguiente, no podía pretender que robara a los otros, se me hacía evidente que la urdimbre de los destinatarios es cosa muy delicada de tocar y que demanda muchas precauciones pues son la trama de una civilización. Y poco importa su calidad o las justificaciones morales. Ciertamente, hay aquí un problema moral. Pero es un problema exactamente opuesto. Y si pienso con palabras que excluyen contradicciones extingo en mí toda luz.229

Pues miope, y sin ver más allá de tu nariz, no has reconocido la construcción de un navío.232
Entonces habrías visto al velero, conjunto de clavos, de tablas de troncos de árbol, y gobernado por las estrellas, modelarse lentamente en el silencio, y juntarse a la manera del cedro que drena los surcos y las sales de la rocalla para establecerlos en la luz.232

Por eso, digo que la pendiente, aun cuando sea informulable a causa del lenguaje, es más poderosa que la razón y único gobierno.233

Quiero conocer a mi vecino, no lo que hace, sino lo que jamás olvida hacer. Pues entonces conozco qué Dios lo domina, aun cuando él mismo lo ignore; y la dirección de su porvenir.233

Y si quieres comprender a los hombres comienza por no escucharlos jamás. Pues el que hace clavos te habla de sus clavos. El astrónomo de sus estrellas. Y todos olvidan al mar. 235

Entonces, si te he construido semejante a los otros en la infancia, descubrirás los mismos rostros que tu pueblo, experimentarás los mismos amores y sabréis comunicaros. Porque os comunicáis, no el uno con el otro, sino por la vía de los lazos diversos que atan las cosas, e importa que sean semejantes para todos. 236

El rayo te ha golpeado en el corazón; pero tu corazón estaba preparado para el rayo. 238

Tampoco es del amor de quien te digo que tarde en nacer; porque puede ser revelación del pan del cual te he enseñado a tener hambre. Así he preparado en ti los ecos que van a vibrar en el poema. Y el poema que a ti te ilumina, dejaría a otro indiferente. He preparado un hambre que se ignora y un deseo que aun no tiene nombre para ti. Es reunión de caminos, y estructura y arquitectura. El dios que existe para él lo despertará de un toque en su conjunto, y todas esas vías se tornarán luz. Y, por cierto, tú ignoras todo: pues si lo conocieras y lo buscaras, tendrías ya un hombre. Y ello significaría que ya lo habrías encontrado.238

¿Cuándo has visto que se haga la guerra porque has escogido? El cedro que prospera y aniquila la maleza se burla de la maleza. Ni siquiera conoce su existencia. Hace la guerra para el cedro y transforma en cedro la maleza,239
Profile Image for Rayan Alshehabi.
29 reviews6 followers
August 8, 2021
الرواية ليس لها مثيل!

أعجبتني اللغة المتفردة التي تميز بها الكاتب وكأنه اختلقها لتعبر عن فلسفة عقله، مما جعلني أخوض رحلة لم يسبق لي أن حظيت بمثلها من قبل بداخل مملكة فكره، يشرفني بها زيارة قلعته الفكرية، وفهم الاتصال بالإله في معبد المملكة، وأغوص في أسرار الصحراء، وأتفقد الجنود، وأعشق عمق البحر، وأصنع السفن وأتأمل الشجر.

تركت الرواية بصمة قوية في فكري ومشاعري، قد أوشكتُ أن أعطيها التقيم الكامل إلا أن وجود بعض الصيغ الغير مفهومة وربما المغلوطة- ولا أدري إن كان من لغة الكاتب نفسه أو من المترجم- هو ما جعلني أخفض التقيم لـ 4/5 بالإضافة أن بعض التراكيب كانت صعبة الفهم، فقد تطلب مني في بعض المقاطع أن أعيد القراءة أكثر من مرة لأفهم المغزى من المكتوب، ولا أخفي الأمر أنه كان ممتعاً ما عدا في أواخر صفحات الكتاب أصبح مملاً لتشابك المعاني وضاع المقصود بين الأحجيات.

لكني أحببتها جداً جداً وتستحق القراءة مرة أخرى 💙

الاقتباس المفضل:
لأن نفس الريح تشكل الكثبان وتمحوها..
ونفس الموج يشكل صخور الشاطئ ويهدمها..
ونفس المشقة تلهم نفسك تقواها أو تذهب عنها رشدها..
ونفس الجهد قد يهبك الحياة أو ينزعها منك..
ونفس الحب المشبوب يزكي فؤادك أو يقضي عليك..
وعدوك هو كقالب تشكل فيه نفسك؛ لأنه يفرض عليك بناء نفسك داخل أسوارك.
وبالمثل لنا أن نقول عن البحر: (( إنه عدو السفينة؛ بما أنه مهيأ لاحتوائها))

القلعة | أنطوان دي سانت
تمت
Profile Image for itchy.
2,830 reviews30 followers
March 31, 2023
It isn't that hard to read (although my copy was to some degree because it was produced via optical character recognition by The Internet Archive) but I'm not really into plotless philosophical discourse.
6 reviews2 followers
January 31, 2018
کتاب برای من پیچیده بود و در خیلی از جاها، اشارات و تشبیهات برایم غیر قابل درک بود با این حال در کتاب یک حس و حال خاصی حاکمه که آدمو جذب می کنه
Profile Image for szesc dziewiec.
1 review
June 21, 2025
Kolejny szowinista i mizogin, który jeśli mężczyzna zdradza każe kobiecie dbać o niego i jego kochankę, ale jeśli kobieta zdradza - to ją ukarać. Kolejny idiota, który nie ma nic do tego, że żołnierze gwałcą i zdradzają (pisząc o tym w piękny sposób, owijanie gówna w papierek po cukierkach me like it) i usprawiedliwiając to tym, że to budowanie królestwa i coś wyższego, natomiast jeśli kobieta zdradza (w ogóle, w sumie każda kobieta) - próżna i zła. Nawijanie wyłącznie o Bogu nie przestrzegając żadnej z katolickich reguł, wywyższając się i robiąc z siebie nie wiadomo kogo samemu będąc nikim. Może na początku były chwytające za serce cytaty, ale od strony 50 nie dało się czytać, doszłam do połowy i nie umiałam skończyć książki. Gdybym wiedziała, że ten autor jest tak walnięty, nigdy nie podawałabym „Małego Księcia” za ulubioną książkę. Może talent pisarski ma, ale charakter jak widać paskudny
This entire review has been hidden because of spoilers.
Profile Image for Kayıp Rıhtım.
375 reviews293 followers
Read
December 27, 2018
"Kale’de de bu kargaşa içinde arzulanan barışın ve ideal düzenin merdivenlerini döşer yazar, barışı veya düzeni halkına direkt vermeyen bir kral vardır burada. Anlatıcı, babasını kaybedip başa geçmek zorunda olan bir çöl prensidir. Sanki Küçük Prens’in büyüyüp de devraldığı bir krallıktır karşımızdaki. Exupéry, ilmek ilmek işlemiştir bu ideal insanlardan oluşan ideal düzenin gerekliliklerini. Prensin ele aldığı değerlere her açıdan bakma gayesiyle düşündüklerini art arda okumak bazen büyük çelişkilere sürüklese de bu çoklu bakış zorlayıcı olmanın yanınca ilk alıntının aksine oldukça sorgulayıcı da.

Zaten kitabının bütününün derin bir sorgulama sürecinden çıktığını da anlıyoruz yaşadığımız okuma deneyimi boyunca. Açıkçası kitaba başlarken insanı yeni baştan inşa eden bu kalenin kurgusal bir düzeyde beni karşılayacağından emindim neredeyse. Beni neyin böyle bir düşünceye sevk ettiğini bilmemekle beraber karşımda kafkaesk bir dönem ve toplum eleştirisi bekliyordum. Dolayısıyla tahmin ettiğimden biraz daha zorlayıcı oldu 672 sayfalık bir düşünce kitabının sayfaları arasında kaybolmak. İçerik oldukça ilgi çekiciydi elbet ancak üsluba alışmam biraz zaman aldı. Bir de nedense bu tarz kitaplarda, o mutlak doğrulara sahipmişçesine kullanılan iddialı ben dili, kitapla arama biraz daha mesafe koyuyor. Bu kitabın veya yazarın belki de etkileyiciliği artırmak adına giriştiği, çoğu zaman da hedefine ulaşan bir yöntem ancak ben nedense bir türlü alışamadım. Bu minvalde kitabın hitabeti Dinle Küçük Adam ile Böyle Buyurdu Zerdüşt arasında bir yerlerdeydi. Wilhelm Reich’in söylediklerine harfiyen katılmama rağmen kullandığı o üstten dile tahammül etmekte oldukça zorlanmıştım. Kaldı ki o kısacık deneyimin yanında Kale, okura çok daha uzun soluklu bir yolculuk sunuyor. Üslup, Reich’inki kadar didaktik olmasa da Exupéry’nin felsefesi Nietzsche’nin Zerdüşt’ü kadar derin."

- Seray Soysal

İncelemenin tamamı için: https://kayiprihtim.com/inceleme/kale...
Profile Image for Paulo Neves.
Author 22 books10 followers
July 16, 2018
É um prazer observar a reedição de “Cidadela” de Saint-Exupéry. Livro sedutor e enigmático, com uma prosa poética cadenciada por pequenos capítulos recheados de pensamentos assertivos, trata-se de uma narração na primeira pessoa por um rei de um território onde o deserto se perde de vista, numa conversa consigo mesmo sobre a humanidade, sobre a vida, sobre o amor e sobre o sublime. A tradução é de qualidade superior, feita pelo poeta Ruy Belo ao longo de dois anos. É daqueles livros que dá sempre vontade de abrir em qualquer página, ler um pouco, e deixar-nos a reflectir ou a sonhar.
Aqui vai um excerto: “Aqueles que procuram agradar andam muito enganados. Para agradar, tornam-se maleáveis e dúcteis, apressam-se a corresponder a todos os desejos. E acabam por trair em todas as coisas, para serem como os desejam. Que hei-de eu fazer dessas alforrecas que não têm ossos nem forma? Vomito-os e restituo-os às suas nebulosas: vinde ver-me quando estiverdes construídos. As próprias mulheres se cansam quando alguém, para lhes demonstrar amor, aceita fazer-se eco e espelho, porque ninguém tem necessidade da sua própria imagem. Mas eu tenho necessidade de ti. Estás construído como fortaleza e eu bem sinto o teu núcleo. Senta-te ali, porque tu existes.”
Displaying 1 - 30 of 178 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.