What do you think?
Rate this book
Socrates In Love
Socrates in Love took the Japanese publishing industry by storm, becoming the all-time best selling novel in Japan! Finally, U.S. readers will be able to experience the phenomenon that became the inspiration for a blockbuster movie, a hit TV show, and a popular manga. A national sensation that touched over three million readers, Kyoichi Katayama brought innocent love and romance to the forefront of Japan's ultra-hip mass market. Affectionately known as "Sekachu" in Japan, Katayama's novel depects a sweet high school romance between an average guy and a popular girl. But tragedy ensues when the girl falls ill with leukemia. A bittersweet tale of young love, enduring devotion, and heartbreaking loss, socrates in Love is a story to cherish and nurture.
208 pages, Hardcover
First published April 20, 2001
216 people are currently reading
6169 people want to read
About the author
Kyōichi Katayama
27 books107 followersKatayama (片山恭一) was born in the Ehime Prefecture and graduated from Kyushu University. Katayama's first major book was Kehai (Sign). The book won the Bungakkai Newcomers award.
Katayama wrote the book Socrates in Love (also known as Crying Out Love, In the Center of the World). The book was adapted into a manga (illustrated by Kazumi Kazui), a film, and a Japanese television drama. Socrates in Love was his first and, as of 2008, only book translated into English.
Katayama wrote the book Socrates in Love (also known as Crying Out Love, In the Center of the World). The book was adapted into a manga (illustrated by Kazumi Kazui), a film, and a Japanese television drama. Socrates in Love was his first and, as of 2008, only book translated into English.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,021 reviews
February 24, 2018
Love is a form of violence that forces you to think.
There is not much to think about in living for oneself alone. Seeing only oneself is equivalent to seeing nothing. Only through love for someone outside of ourselves do we start thinking about the world and the meaning of true love, life and death.
"There's nothing in the world that can be thought through completely. Even if you think you've exhausted a subject, after a while you start feeling you haven't. And then you can think about it some more. Eventually, your thoughts gain a reality."
"There are things that come true in life, and things that don't. The things that actually happen, people forget about right away. But the things that never come true stay in our hearts forever. I'm talking about the things called dreams and longings. I think it's our feelings for these that sustain the beauty of life. All the things that didn't happen have come true, as beauty."
"My heart refused comprehension. If I took it in, I would fall apart. Like a frozen flower petal given a snap of the fingers, my heart would shatter to pieces."
There is not much to think about in living for oneself alone. Seeing only oneself is equivalent to seeing nothing. Only through love for someone outside of ourselves do we start thinking about the world and the meaning of true love, life and death.
"There's nothing in the world that can be thought through completely. Even if you think you've exhausted a subject, after a while you start feeling you haven't. And then you can think about it some more. Eventually, your thoughts gain a reality."
"There are things that come true in life, and things that don't. The things that actually happen, people forget about right away. But the things that never come true stay in our hearts forever. I'm talking about the things called dreams and longings. I think it's our feelings for these that sustain the beauty of life. All the things that didn't happen have come true, as beauty."
"My heart refused comprehension. If I took it in, I would fall apart. Like a frozen flower petal given a snap of the fingers, my heart would shatter to pieces."
December 9, 2017
Maybe 2.5 bacause all the tears shed deserves at least one star and a half.
Grey. That’s the color that defines this book to me, and my mood after reading it. Grey. Not the oranges and reds I was expecting. Not even the feared black darkening it all. Just grey. And that, let me tell you, it’s pure disappointment. *sighs in frustration*
The most important highlight about my reading it’s that I was crying from page two. TWO!!!!! Yes, I’m a softie but still...
The thing is that I was a mess at the end and with tears as big as a lake, but I was mad too, I was madder than sad because those big tears didn’t come from the feelz the story was inspiring me. No. I was crying just because a girl’s death makes me cry. It’s sad and awful and I hate cancer with all I have, and here the unfairness is huge. But the crying came from that fact and that fact only. I was sad for the event itself, not because what I was reading was beautiful or precious because I didn’t feel it that way. It was... ok, I guess.
Do I have any sense? This is the worst of my ramblings *sighs again with obvious frustration* (more evident that the sighs in the first paragraph)
The dying thing is not a spoiler, don’t you worry. That’s what you’re going to read if you choose this novel. The protagonist’s death is told in the first page (first sentence maybe?) and that’s what this book is about: two kids falling in love while one of them is dying. But this is not a romance novel, maybe we could consider it YA because of the age of both when this story starts, but I wouldn’t know how to call or classify this book since I don’t see it as a love story, because if it was, it failed spectacularly with me.
This is a tale of little things, moments and situations lived between our protagonist during the short time they have together.
Some philosophical stuff here and there and a few instants with a depth I didn’t feel. This was not what I was looking for and it bored me a bit (between tear and tear)
To my Spanish friends: In Spain the tittle is completely different if you want to try the translated version. It’s called Un grito de amor desde el centro del mundo and it was published on paperback a few years ago (2008?)
So, if you are in the mood for a teenage drama, a sweet tragedy, read it. Because you can’t trust my opinion in here since I can’t even explain why it didn’t work for me. Maybe it’s full of feels and I just didn’t get to them, or they didn’t get to me, or whatever. And it’s an irony since I was crying and sobbing like a little girl.
This book has inspired a comic, a TV series in Japan and a movie... so, I guess it has been magical for a lot of people and I’m the weird one who was expecting more and I didn’t found that something to blow my mind. What I find is a lot of tears that got my hubby begging me to quit, a lot of “I don’t care about that, move on and tell me other kind of things” and a lot of sighing. Sadly, I didn’t love the story but maybe I could try the manga, because they are so cute and there’s a possibility this way I can feel more between them. Does it sound superficial?
So, if you’re attracted to the blurb, give it a go and don’t mind me, who knows, maybe for you is a hit!
Reviews for Book Lovers
Grey. That’s the color that defines this book to me, and my mood after reading it. Grey. Not the oranges and reds I was expecting. Not even the feared black darkening it all. Just grey. And that, let me tell you, it’s pure disappointment. *sighs in frustration*
The most important highlight about my reading it’s that I was crying from page two. TWO!!!!! Yes, I’m a softie but still...
The thing is that I was a mess at the end and with tears as big as a lake, but I was mad too, I was madder than sad because those big tears didn’t come from the feelz the story was inspiring me. No. I was crying just because a girl’s death makes me cry. It’s sad and awful and I hate cancer with all I have, and here the unfairness is huge. But the crying came from that fact and that fact only. I was sad for the event itself, not because what I was reading was beautiful or precious because I didn’t feel it that way. It was... ok, I guess.
Do I have any sense? This is the worst of my ramblings *sighs again with obvious frustration* (more evident that the sighs in the first paragraph)
The dying thing is not a spoiler, don’t you worry. That’s what you’re going to read if you choose this novel. The protagonist’s death is told in the first page (first sentence maybe?) and that’s what this book is about: two kids falling in love while one of them is dying. But this is not a romance novel, maybe we could consider it YA because of the age of both when this story starts, but I wouldn’t know how to call or classify this book since I don’t see it as a love story, because if it was, it failed spectacularly with me.
This is a tale of little things, moments and situations lived between our protagonist during the short time they have together.
Some philosophical stuff here and there and a few instants with a depth I didn’t feel. This was not what I was looking for and it bored me a bit (between tear and tear)
To my Spanish friends: In Spain the tittle is completely different if you want to try the translated version. It’s called Un grito de amor desde el centro del mundo and it was published on paperback a few years ago (2008?)
So, if you are in the mood for a teenage drama, a sweet tragedy, read it. Because you can’t trust my opinion in here since I can’t even explain why it didn’t work for me. Maybe it’s full of feels and I just didn’t get to them, or they didn’t get to me, or whatever. And it’s an irony since I was crying and sobbing like a little girl.
This book has inspired a comic, a TV series in Japan and a movie... so, I guess it has been magical for a lot of people and I’m the weird one who was expecting more and I didn’t found that something to blow my mind. What I find is a lot of tears that got my hubby begging me to quit, a lot of “I don’t care about that, move on and tell me other kind of things” and a lot of sighing. Sadly, I didn’t love the story but maybe I could try the manga, because they are so cute and there’s a possibility this way I can feel more between them. Does it sound superficial?
So, if you’re attracted to the blurb, give it a go and don’t mind me, who knows, maybe for you is a hit!
Reviews for Book Lovers
January 7, 2022
Videorecensione: https://youtu.be/gtdrLc7loHg
April 8, 2020
هیچوقت نباید به کتابی که روی جلدش تصویر قلب و زنجیر چاپ شده اعتماد کرد. شاید.
January 15, 2016
Estoy molesta. Muy, pero muy molesta. Esperaba CUALQUIER cosa menos esto. Aaarrggh, ¿por qué me hicieron creer que se trataba de una simple ―épica― historia de amor? ¿Por qué alguien no se molestó en prevenirme de que la historia iba en realidad sobre el luto de un adolescente? Vamos, que no les estoy arruinando nada. Apenas abran el libro se enterarán de que ella está muerta.
El que me haya enterado a la primera del final es lo primero que me molestó de la historia. O sea, hay un montón de libros geniales que parten desde el final, pero para mí este no fue el caso. Me dejó tan cortada y perpleja que incluso consideré dejarlo, pero decidí seguir leyendo a ver si lograba engancharme o algo ¿y con qué me encontré?: con un narrador con complejos de filósofo, aburrido y sin un ápice de humor en la sangre. Sakutaro es cualquier cosa menos un adolescente “ingenioso y sarcástico”―que es como se presenta en el resumen del libro―; a mí me pareció que era un anciano atrapado en el cuerpo de un joven. Se la pasa todo el puto libro planteándole preguntas existenciales a medio mundo, haciendo descripciones kilométricas del paisaje, intentando filosofar de una manera tan, pero tan tediosa que me daban ganas de tirarme por la ventana. Ugh. Sinceramente, TODO el discurso del libro no me pareció para nada creíble proviniendo de un adolescente de 16 años (o 17, no me acuerdo).
No me transmitió absolutamente nada. Me molestaba cada frase y escena. Los diálogos me parecieron forzados y las escenas poco naturales. Tengo la sensación de que el autor se inventó esta historia solo para escribir sus reflexiones sin tener que molestarse en escribir un ensayo o un libro de autoayuda.
Esperaba cualquier cosa menos esto. Esperaba que se me contara una historia de amor con sus momentos más insignificantes, pero aun así únicos, no páginas y páginas que trataran sobre la estadía de Aki en el hospital, de lo deprimente, profundo y aburrido que era todo, del funeral y del viaje a Australia para esparcir sus cenizas y blablablá.
Nunca pude involucrarme sentimentalmente con los personajes porque se me bombardeó desde el inicio con momentos tristes post-muerte de la prota en vez de enamorarme poco a poco con el transcurso de su relación y solo después hacerme pedazos con su muerte. Lo peor es que las pocas escenas que intentaron ser “no profundas” o que no tuvieran algo que ver con el duelo de Sakutaro me dejaron con cara de WTF total.
En fin. No me basta con leer “el prota conoció a la prota, se enamoraron así y asá, se besaron, se quieren mucho y de repente ella se enfermó y murió…”. Entiendo que a un montón de personas les llega una historia como esta, pero por lo menos yo no funciono así. Me faltaron escenas tiernas y sencillas y me sobraron un montón de otras que eran cargadas, forzadas e intencionadamente filosóficas.
Lo odié. Lo odié. Lo odié.
El que me haya enterado a la primera del final es lo primero que me molestó de la historia. O sea, hay un montón de libros geniales que parten desde el final, pero para mí este no fue el caso. Me dejó tan cortada y perpleja que incluso consideré dejarlo, pero decidí seguir leyendo a ver si lograba engancharme o algo ¿y con qué me encontré?: con un narrador con complejos de filósofo, aburrido y sin un ápice de humor en la sangre. Sakutaro es cualquier cosa menos un adolescente “ingenioso y sarcástico”―que es como se presenta en el resumen del libro―; a mí me pareció que era un anciano atrapado en el cuerpo de un joven. Se la pasa todo el puto libro planteándole preguntas existenciales a medio mundo, haciendo descripciones kilométricas del paisaje, intentando filosofar de una manera tan, pero tan tediosa que me daban ganas de tirarme por la ventana. Ugh. Sinceramente, TODO el discurso del libro no me pareció para nada creíble proviniendo de un adolescente de 16 años (o 17, no me acuerdo).
No me transmitió absolutamente nada. Me molestaba cada frase y escena. Los diálogos me parecieron forzados y las escenas poco naturales. Tengo la sensación de que el autor se inventó esta historia solo para escribir sus reflexiones sin tener que molestarse en escribir un ensayo o un libro de autoayuda.
Esperaba cualquier cosa menos esto. Esperaba que se me contara una historia de amor con sus momentos más insignificantes, pero aun así únicos, no páginas y páginas que trataran sobre la estadía de Aki en el hospital, de lo deprimente, profundo y aburrido que era todo, del funeral y del viaje a Australia para esparcir sus cenizas y blablablá.
Nunca pude involucrarme sentimentalmente con los personajes porque se me bombardeó desde el inicio con momentos tristes post-muerte de la prota en vez de enamorarme poco a poco con el transcurso de su relación y solo después hacerme pedazos con su muerte. Lo peor es que las pocas escenas que intentaron ser “no profundas” o que no tuvieran algo que ver con el duelo de Sakutaro me dejaron con cara de WTF total.
En fin. No me basta con leer “el prota conoció a la prota, se enamoraron así y asá, se besaron, se quieren mucho y de repente ella se enfermó y murió…”. Entiendo que a un montón de personas les llega una historia como esta, pero por lo menos yo no funciono así. Me faltaron escenas tiernas y sencillas y me sobraron un montón de otras que eran cargadas, forzadas e intencionadamente filosóficas.
Lo odié. Lo odié. Lo odié.
February 6, 2015
No lloré con Titanic, ni The Notebook. No lloré con Marley y Yo, ni con My sister's keeper. Generalmente no lloro con NADA —en mi casa suelen decir que no tengo corazón— pero como lloré con esto.
¿Por qué los japoneses insisten en destruir mi corazón?
February 10, 2017
CHUYỆN TÌNH QUA GÓC CHỤP CHỒNG FILM
Tôi thường gạt phăng đi ham muốn đọc một quyển sách nếu không cảm thấy bị thu hút bởi bìa mới so với bìa cũ. Có thể kể đến Giết con chim nhại, Vĩnh biệt Tugumi, Nhím thanh lịch... làm ví dụ. Socrates in love suýt bị liệt vào danh sách này. Tôi tưởng ấn bản mình sở hữu là bìa cũ và bìa tôi ghét đến không thèm mua sách đọc là tái bản. Nhưng hóa ra tôi vớ phải quyển mất áo khoác. Thôi thì vì cái sự nhầm lẫn này mà Socrates in love mới nằm trên kệ sách ở nhà và vừa đồng hành cùng tôi những ngày ở quê. Tôi không nghĩ sẽ đọc xong nó trước khi về lại Nha Trang nhưng rồi tôi đã đi hết 227 trang sách sớm đến ngỡ ngàng. Ủa, mới đây sao hết rồi?
Nếu đã đọc Socrates in love và tình cảm học trò trong sáng là thứ còn đọng lại trong tôi, đó là thành công của cuốn tiểu thuyết. Nếu ý nghĩa của tình yêu và cái chết còn vương lại, đó là công lớn của tác giả với bút pháp so sánh vô cùng tuyệt diệu.
Katayama Kyoichi đã khắc họa nội tâm nhân vật kỳ khu hơn tôi nghĩ nên có trong một cuốn tiểu thuyết tình cảm. Nhiều hình ảnh so sánh quá ư thích hợp đến nỗi có là một sự thay thế khác, tôi e sẽ hỏng bét tất cả. Ghi chú lại đây hai đoạn tôi cực kỳ thích thú, phải nói là trầm trồ khen ngợi tác giả có óc liên tưởng tinh tế và nhạy cảm.
Cũng như khi ta cho một lượng vừa phải acid vào chất chỉ thị phenolphthalein đang xanh lè vì phản ứng với kiềm thì sẽ xảy ra phản ứng trung hòa và dung dịch sẽ chuyển thành trong suốt. Chuyện xảy ra với tôi cũng vậy, mọi thứ xung quanh bỗng sáng tỏ hơn bao giờ hết. Tôi thầm hồi tưởng lại đáp án bất ngờ mình vừa phát hiện. Ra là mấy thằng đó ghen tị với tôi! Bởi lúc nào cũng ở bên Aki, nên tôi đã trở thành cái gai trong mắt chúng nó.
Aki thường ngày vẫn luôn kề cận như một sự tồn tại vô hình bên tôi, giờ em đứng đó như một thiếu nữ đang bắt đầu trưởng thành. Tựa hồ như một viên pha lê vốn vẫn ở đó, chỏng chơ trên bàn, bỗng trở nên rực rỡ lung linh ngay khi ta thay đổi góc nhìn một chút.
Tình yêu của Suku-chan và Aki vừa trong sáng vừa sâu sắc. Tôi đoan chắc họ trưởng thành hơn cả tôi ở tuổi hoa niên. Theo từng bậc thang tình cảm của đôi bạn trẻ, tôi nhiều lần lục tìm xuống miền ký ức thời phổ thông những điều mơ mộng ấy. Cũng có chứ chẳng phải không, nhưng khá nhạt. Nên ở Saku-chan và Aki, tôi như được ôn lại thuở thiếu thời cùng những trải nghiệm ở tuổi ba mươi.
Song hành cùng tình yêu là sự chết và những ý vị nó đem lại. Vì sao lại song hành? Bởi tác giả không kể chuyện theo mạch thời gian mà theo mạch cảm xúc. Bằng cách đó, điều đến với tôi khi bắt đầu phần một của Socrates in love không phải là tình yêu như tôi chọn đề cập đến trước tiên ở đây, mà là cái chết.
Thật sự tôi thường không thích được biết trước cái kết của một quyển sách hay bất kỳ điều gì về nội dung. Ví như Katayama Kyoichi chọn bắt đầu bằng chuyến đi đến vùng thổ dân Úc châu để rải tro cốt của Aki. Ví như trong một bài cảm nhận nào đó, tôi loáng thoáng nhớ được đại ý Saku-chan có tiên đoán căn bệnh máu trắng của Aki. Cả hai đều khiến tôi nuối tiếc khi đọc quyển sách. Nhưng không bằng cách này thì cách khác, Socrates in love là chuyện tình buồn và đẹp vẫn đủ hấp dẫn tôi đọc nó gần như liên tục.
Tôi nói chuyện tình chứ không phải một chuyện tình.
Sẽ vô cùng bình thường khi độc giả thích chuyện tình giữa Saku-chan và Aki. Tôi hơi bất thường. Tôi ấn tượng với mối tình dở dang nhưng cảm động của ông Saku-chan và người bà hờ của cậu.
Saku-chan cũng coi như có một mảnh tình tròn đầy với Aki. Nhưng ông cậu thì không.
Saku-chan cũng coi như đã gặp Aki lần cuối, dẫu cậu còn tham lam muốn được ở bên người yêu vào phút cuối. Nhưng ông cậu thì không.
Saku-chan cũng coi như thỏa nguyện được rải tro cốt Aki đến hai lần, như thể thổ dân Úc chôn cất người chết hai lần. Nhưng ông cậu thì không, đến cả hai lần - chôn cất và rải tro cốt - đều không.
Sẽ chẳng có gì ngạc nhiên khi chúng ta có một Saku-chan đến mười năm sau vẫn còn giữ lọ thủy tinh đựng tro của người yêu. Cậu có một người ông còn dám trộm mộ kia mà.
Đem hai sự chung tình này xếp lên nhau theo thứ tự thời gian, tôi rửa được những ảnh chụp chồng film vô vùng độc đáo. Có tình yêu. Có thương nhớ. Có day dứt. Có nuối tiếc. Ẩn ẩn hiện hiện. Chồng chồng chéo chéo.
Khá lâu trước đây, khi còn trong giai đoạn yêu đương, tôi bảo muốn được chết sau anh. Tôi nghĩ người ở lại mới thật sự đau khổ, tựa như tên một quyển sách của Trung Trung Đỉnh, Sống khó hơn là chết. Tôi không muốn người tôi thương trải qua nỗi đau khổ chia lìa bởi quy luật sống chết tự nhiên ấy. Bây giờ đã ngót nghét mười năm trời sau lời thề non hẹn biển ấy, tôi gặp ông của Saku-chan với cùng ý nghĩ như thế.
Người ngoài cuộc hẳn sẽ cho rằng những người như chúng tôi sống ích kỷ. Người trong cuộc chúng tôi thi thoảng cũng bị ý nghĩ này làm cho hoảng hốt đâm ngờ. Liệu mình có thật thương người ta không? Ông của Saku-chan cùng với những phút lắng lòng khi nghĩ về sự ra đi của người ông yêu thương chính là câu trả lời tâm đắc nhất mà tôi tìm được.
Sẽ thế nào nếu ông chết trước? Nếu chuyện đó xảy ra, hẳn là bà ấy sẽ phải nếm trải cái nỗi đau mà ông đang cảm thấy lúc này. [...] Khi nghĩ đến đó, ông thấy việc bị bỏ lại giúp ông gánh thay bà ấy những đau khổ. Để bà ấy khỏi phải chịu đựng những dằn vặn không cần thiết.
Là tôi có một sự đồng điệu khi đọc quyển sách này, là tôi và ông của Saku-chan có chung nhịp nghĩ suy về sự chết của người thương, nên tôi thích Socrates in love hơn so với nhiều tiểu thuyết thuần tình yêu nào trong vùng đất văn học màu mỡ này.
Khép lại những trang sách trong như pha lê, khép lại những ảnh chụp chồng film ma mị, tôi mở ra vùng trời văn học mới - Văn học Nhật buồn thương.
Tôi thường gạt phăng đi ham muốn đọc một quyển sách nếu không cảm thấy bị thu hút bởi bìa mới so với bìa cũ. Có thể kể đến Giết con chim nhại, Vĩnh biệt Tugumi, Nhím thanh lịch... làm ví dụ. Socrates in love suýt bị liệt vào danh sách này. Tôi tưởng ấn bản mình sở hữu là bìa cũ và bìa tôi ghét đến không thèm mua sách đọc là tái bản. Nhưng hóa ra tôi vớ phải quyển mất áo khoác. Thôi thì vì cái sự nhầm lẫn này mà Socrates in love mới nằm trên kệ sách ở nhà và vừa đồng hành cùng tôi những ngày ở quê. Tôi không nghĩ sẽ đọc xong nó trước khi về lại Nha Trang nhưng rồi tôi đã đi hết 227 trang sách sớm đến ngỡ ngàng. Ủa, mới đây sao hết rồi?
Nếu đã đọc Socrates in love và tình cảm học trò trong sáng là thứ còn đọng lại trong tôi, đó là thành công của cuốn tiểu thuyết. Nếu ý nghĩa của tình yêu và cái chết còn vương lại, đó là công lớn của tác giả với bút pháp so sánh vô cùng tuyệt diệu.
Katayama Kyoichi đã khắc họa nội tâm nhân vật kỳ khu hơn tôi nghĩ nên có trong một cuốn tiểu thuyết tình cảm. Nhiều hình ảnh so sánh quá ư thích hợp đến nỗi có là một sự thay thế khác, tôi e sẽ hỏng bét tất cả. Ghi chú lại đây hai đoạn tôi cực kỳ thích thú, phải nói là trầm trồ khen ngợi tác giả có óc liên tưởng tinh tế và nhạy cảm.
Cũng như khi ta cho một lượng vừa phải acid vào chất chỉ thị phenolphthalein đang xanh lè vì phản ứng với kiềm thì sẽ xảy ra phản ứng trung hòa và dung dịch sẽ chuyển thành trong suốt. Chuyện xảy ra với tôi cũng vậy, mọi thứ xung quanh bỗng sáng tỏ hơn bao giờ hết. Tôi thầm hồi tưởng lại đáp án bất ngờ mình vừa phát hiện. Ra là mấy thằng đó ghen tị với tôi! Bởi lúc nào cũng ở bên Aki, nên tôi đã trở thành cái gai trong mắt chúng nó.
Aki thường ngày vẫn luôn kề cận như một sự tồn tại vô hình bên tôi, giờ em đứng đó như một thiếu nữ đang bắt đầu trưởng thành. Tựa hồ như một viên pha lê vốn vẫn ở đó, chỏng chơ trên bàn, bỗng trở nên rực rỡ lung linh ngay khi ta thay đổi góc nhìn một chút.
Tình yêu của Suku-chan và Aki vừa trong sáng vừa sâu sắc. Tôi đoan chắc họ trưởng thành hơn cả tôi ở tuổi hoa niên. Theo từng bậc thang tình cảm của đôi bạn trẻ, tôi nhiều lần lục tìm xuống miền ký ức thời phổ thông những điều mơ mộng ấy. Cũng có chứ chẳng phải không, nhưng khá nhạt. Nên ở Saku-chan và Aki, tôi như được ôn lại thuở thiếu thời cùng những trải nghiệm ở tuổi ba mươi.
Song hành cùng tình yêu là sự chết và những ý vị nó đem lại. Vì sao lại song hành? Bởi tác giả không kể chuyện theo mạch thời gian mà theo mạch cảm xúc. Bằng cách đó, điều đến với tôi khi bắt đầu phần một của Socrates in love không phải là tình yêu như tôi chọn đề cập đến trước tiên ở đây, mà là cái chết.
Thật sự tôi thường không thích được biết trước cái kết của một quyển sách hay bất kỳ điều gì về nội dung. Ví như Katayama Kyoichi chọn bắt đầu bằng chuyến đi đến vùng thổ dân Úc châu để rải tro cốt của Aki. Ví như trong một bài cảm nhận nào đó, tôi loáng thoáng nhớ được đại ý Saku-chan có tiên đoán căn bệnh máu trắng của Aki. Cả hai đều khiến tôi nuối tiếc khi đọc quyển sách. Nhưng không bằng cách này thì cách khác, Socrates in love là chuyện tình buồn và đẹp vẫn đủ hấp dẫn tôi đọc nó gần như liên tục.
Tôi nói chuyện tình chứ không phải một chuyện tình.
Sẽ vô cùng bình thường khi độc giả thích chuyện tình giữa Saku-chan và Aki. Tôi hơi bất thường. Tôi ấn tượng với mối tình dở dang nhưng cảm động của ông Saku-chan và người bà hờ của cậu.
Saku-chan cũng coi như có một mảnh tình tròn đầy với Aki. Nhưng ông cậu thì không.
Saku-chan cũng coi như đã gặp Aki lần cuối, dẫu cậu còn tham lam muốn được ở bên người yêu vào phút cuối. Nhưng ông cậu thì không.
Saku-chan cũng coi như thỏa nguyện được rải tro cốt Aki đến hai lần, như thể thổ dân Úc chôn cất người chết hai lần. Nhưng ông cậu thì không, đến cả hai lần - chôn cất và rải tro cốt - đều không.
Sẽ chẳng có gì ngạc nhiên khi chúng ta có một Saku-chan đến mười năm sau vẫn còn giữ lọ thủy tinh đựng tro của người yêu. Cậu có một người ông còn dám trộm mộ kia mà.
Đem hai sự chung tình này xếp lên nhau theo thứ tự thời gian, tôi rửa được những ảnh chụp chồng film vô vùng độc đáo. Có tình yêu. Có thương nhớ. Có day dứt. Có nuối tiếc. Ẩn ẩn hiện hiện. Chồng chồng chéo chéo.
Khá lâu trước đây, khi còn trong giai đoạn yêu đương, tôi bảo muốn được chết sau anh. Tôi nghĩ người ở lại mới thật sự đau khổ, tựa như tên một quyển sách của Trung Trung Đỉnh, Sống khó hơn là chết. Tôi không muốn người tôi thương trải qua nỗi đau khổ chia lìa bởi quy luật sống chết tự nhiên ấy. Bây giờ đã ngót nghét mười năm trời sau lời thề non hẹn biển ấy, tôi gặp ông của Saku-chan với cùng ý nghĩ như thế.
Người ngoài cuộc hẳn sẽ cho rằng những người như chúng tôi sống ích kỷ. Người trong cuộc chúng tôi thi thoảng cũng bị ý nghĩ này làm cho hoảng hốt đâm ngờ. Liệu mình có thật thương người ta không? Ông của Saku-chan cùng với những phút lắng lòng khi nghĩ về sự ra đi của người ông yêu thương chính là câu trả lời tâm đắc nhất mà tôi tìm được.
Sẽ thế nào nếu ông chết trước? Nếu chuyện đó xảy ra, hẳn là bà ấy sẽ phải nếm trải cái nỗi đau mà ông đang cảm thấy lúc này. [...] Khi nghĩ đến đó, ông thấy việc bị bỏ lại giúp ông gánh thay bà ấy những đau khổ. Để bà ấy khỏi phải chịu đựng những dằn vặn không cần thiết.
Là tôi có một sự đồng điệu khi đọc quyển sách này, là tôi và ông của Saku-chan có chung nhịp nghĩ suy về sự chết của người thương, nên tôi thích Socrates in love hơn so với nhiều tiểu thuyết thuần tình yêu nào trong vùng đất văn học màu mỡ này.
Khép lại những trang sách trong như pha lê, khép lại những ảnh chụp chồng film ma mị, tôi mở ra vùng trời văn học mới - Văn học Nhật buồn thương.
August 19, 2016
Es un libro bonito. A mi me gustó. Me encantaban las partes donde la relación de los personajes era narrada. Era muy romántico y estúpido a la vez. Un tanto idílico tal vez. De pronto me llegó a enganchar por aquello de que siempre me han gustado las relaciones chapadas a la antigua, en las que los novios pueden durar años juntos antes de casarse y nadie dice nada. No lo sé. Me gustó, pero hubieron partes que pienso fueron innecesarias. Me mantuve expectante hasta el final. Le doy cuatro estrellas porque me quedó faltando algo... Un no se qué que no terminé de degustar. Tenía todo para concluir con epicidad, pero algo le falto. Un toque de sal. Un poco de azúcar.
June 30, 2018
Ho amato tutto quello che c'era di Sekai no chūshin de, ai o sakebu compreso il remake coreano. Uno dei best libri al mondo da leggere. Ve lo consiglio caldamente dopo tanti anni di distanza.
July 19, 2021
1,5/5
Kyoichi Katayama, publicó en 2001 el gran éxito de ventas (más de tres millones y medio de libros vendidos, adaptaciones varias y traducida a múltiples idiomas): «Un grito de amor desde el centro del mundo». Empecé esta lectura que me regaló mi madre, con mi querida @culturaviejoven, que tardó poco en decirme que lo dejaba porque no le estaba gustando.
La historia gira entorno a Sakutarô y Aki, dos estudiantes adolescentes que tras entablar amistad se enamoran pero la vida guarda un destino dramático para ellos. Comienza dándote información de antemano del final de la novela, eso es algo que de por sí no suele funcionar conmigo, más que nada porque me resulta más atractivo un final sorprendente. Tiene saltos temporales sin transiciones desarrolladas, poca información y una trama demasiado lineal.
Además de lo mencionado con anterioridad, mi mayor problema con esta obra ha sido su estilo narrativo, demasiado plano, poco profundo y carente de personalidad. En conjunto creo que no ofrece el acercamiento y sensibilidad que podría otorgar una reflexión acerca del duelo. Con esa visión tan impersonal ha resultado imposible empatizar con los sentimientos que embargan a nuestros protagonistas.
También sentí un profundo malestar y rechazo al encontrar entre sus páginas un fragmento en el que el protagonista tiene un pensamiento frívolo normalizando una violación hacia su “amada” (en un libro, recordemos, que se supone que es de un romanticismo puro e inocente). Fuera de contexto y sin venir a cuento ya que la naturaleza del escrito no es esa.
En conclusión y para finalizar, no he podido conectar con la manera de escribir del autor, no he sabido encontrar la motivación y fascinación que ha causado su gran éxito. Tampoco he logrado empatizar con el drama, ni con sus personajes, ni con su dolor. Una pena y una decepción que no suelo hallar en la literatura japonesa que tanto admiro y disfruto.
Kyoichi Katayama, publicó en 2001 el gran éxito de ventas (más de tres millones y medio de libros vendidos, adaptaciones varias y traducida a múltiples idiomas): «Un grito de amor desde el centro del mundo». Empecé esta lectura que me regaló mi madre, con mi querida @culturaviejoven, que tardó poco en decirme que lo dejaba porque no le estaba gustando.
La historia gira entorno a Sakutarô y Aki, dos estudiantes adolescentes que tras entablar amistad se enamoran pero la vida guarda un destino dramático para ellos. Comienza dándote información de antemano del final de la novela, eso es algo que de por sí no suele funcionar conmigo, más que nada porque me resulta más atractivo un final sorprendente. Tiene saltos temporales sin transiciones desarrolladas, poca información y una trama demasiado lineal.
Además de lo mencionado con anterioridad, mi mayor problema con esta obra ha sido su estilo narrativo, demasiado plano, poco profundo y carente de personalidad. En conjunto creo que no ofrece el acercamiento y sensibilidad que podría otorgar una reflexión acerca del duelo. Con esa visión tan impersonal ha resultado imposible empatizar con los sentimientos que embargan a nuestros protagonistas.
También sentí un profundo malestar y rechazo al encontrar entre sus páginas un fragmento en el que el protagonista tiene un pensamiento frívolo normalizando una violación hacia su “amada” (en un libro, recordemos, que se supone que es de un romanticismo puro e inocente). Fuera de contexto y sin venir a cuento ya que la naturaleza del escrito no es esa.
En conclusión y para finalizar, no he podido conectar con la manera de escribir del autor, no he sabido encontrar la motivación y fascinación que ha causado su gran éxito. Tampoco he logrado empatizar con el drama, ni con sus personajes, ni con su dolor. Una pena y una decepción que no suelo hallar en la literatura japonesa que tanto admiro y disfruto.
November 26, 2018
«(…) desde que nací, no ha habido un solo segundo en que tú no hayas estado en este mundo.»
Review in English | Reseña en español (abajo)
Socrates in Love is a tender and beautiful story, but it hasn’t touched me. I felt a sort of 'it’s not you, it’s me’ because I know that if I’d read it when I was a teenager (14 or 15 years old), I would have enjoyed it a lot more. It’s a story of love and loss among teenagers with very pure feelings, and there are extremely wonderful dialogues -especially between Sakutarô and his grandfather-. From the beginning we know how it's going to end –it’s not something that bothered me, tho– but I haven’t managed to connect with these characters or being invested in the story at any time. Maybe I've already passed that time in which you think that if you lose a loved one you won’t be able to live without them; or maybe I've become practical over the years. The parts that I liked the most are those that make more references to mourning and loss in a general way, and in which philosophical (and moral) questions are raised about the loss of an important person in your life. Thus, I was invested because I irremediably remembered my grandma’s death. If it were been the story of, by example, some parents facing the death of their daughter, I know that I’d have been touched and got emotional; but in the end, it’s a teenage story that I found little credible.
All in all, I’d recommend it if you like tender love stories or if you want to give a try to one of the most famous novels of recent times in Japan.
P. S. I'm not English, so if you see any mistakes let me know so I can correct them, please
—
Es una historia tierna y un libro bonito, pero no me ha llegado a emocionar. Sé que si lo hubiese leído siendo adolescente (con 14-15 años), lo hubiese disfrutado muchísimo porque es una historia de amor y pérdida entre adolescentes con sentimientos muy puros, y hay diálogos maravillosos –especialmente entre Sakutarô y su abuelo–. Desde el inicio de la historia sabemos cómo va a terminar –no es algo que me haya molestado, la verdad–, pero no he llegado a conectar con estos personajes en ningún momento. Quizás ya he pasado esa época en la que piensas que si pierdes a un ser querido no vas a ser capaz de rehacer tu vida; o quizás me he vuelto práctica con los años. Las partes que me han gustado son las que hacen mayor referencia al duelo y la pérdida de forma general, y donde se plantean cuestiones de tipo filosófico (y moral) sobre la pérdida de una persona importante en tu vida. Ahí sí conecté porque me acordé irremediablemente de mi abuela. Si fuera la visión de, por ejemplo, unos padres frente a la muerte de su hija, sé que hubiese conectado más con la historia; pero no deja de ser una historia adolescente que me ha parecido poco creíble.
Con todo, os la recomendaría si os gustan las historias tiernas de amor o si os apetece darle una oportunidad a una de las novelas más famosas de los últimos tiempos en Japón.
June 6, 2021
4.5 ✨
«Nos gustaba darnos un beso rápido, a escondidas. Yo me sentía como si me hubiera toca, a mí solamente, la parte más deliciosa del fruto que me ofrecía el mundo.»
Esta novela del escritor japonés Kyoichi Katayama ha vendido más de tres millones y medio de ejemplares en Japón y se ha traducido a diversos idiomas. Ha tenido diversas adaptaciones a películas y series. Una historia trágica pero que rememora lo puro e idealista del primer amor, marcado por bellos momentos y la emoción que caracteriza la juventud. Estos dos jóvenes que se enamoran (Sakutaro y Aki), están llenos de curiosidad hacia este sentimiento, y en el momento en que creen que su relación no puede romperse nunca, pasa algo que los pone a prueba. A su edad tendrán que vivir una dura situación que afrontarán como mejor pueden.
No esperaba encontrarme con una historia tan profunda acerca de la perdida. Tiene momentos de pesimismo y de optimismo: las dos caras de la moneda. Su protagonista Saku, es un joven realista y enfocado, quien ve en Aki una chica dulce y sentimental, que aporta emoción a su vida. El abuelo de Saku, también un eterno enamorado, acaba explicándole a Saku los diferentes aspectos de la pérdida de un ser querido, al haber experimentado él mismo la pérdida de su gran amor. Sus reflexiones son tan sabias y bellas, que no podía dejar de pensar que estas palabras ayudarán a cualquiera que haya vivido algo similar.
La relación de Saku y Aki encuentran su mayor fortaleza en los más duros momentos, y esto es algo que considero ha hecho esta novela tan popular. Todos quisiéramos un compañero tan incondicional en los momentos donde queremos rendirnos y abandonar las fuerzas que nos quedan. A pesar de que sus personajes son tan jóvenes nos dan una dura lección sobre afrontar las circunstancias y aprovechar el ahora, que en cualquier momento nos puede ser arrebatado.
Un grito de amor desde el centro del mundo nos invita a conocer el inicio de un gran amor, su crecimiento, y luego el conmovedor e inminente adiós. Su estilo de narración, aunque es sencillo, nos atrapa completamente y nos hace sentir todo lo que sus personajes sienten. Porque se enamoran y sufren, y va más allá de algo superficial. Una conmovedora historia donde sus lectores se pueden ver fácilmente reflejados, no por nada ha superado el record en ventas que antes tenía Murakami. Creo que sus personajes son tan normales, pero experimentan una dura batalla generando empatía y cercanía con el lector. Recomendadísimo. En tan sólo 192 páginas somos testigos de una historia conmovedora y que llega al corazón.
«Nos gustaba darnos un beso rápido, a escondidas. Yo me sentía como si me hubiera toca, a mí solamente, la parte más deliciosa del fruto que me ofrecía el mundo.»
Esta novela del escritor japonés Kyoichi Katayama ha vendido más de tres millones y medio de ejemplares en Japón y se ha traducido a diversos idiomas. Ha tenido diversas adaptaciones a películas y series. Una historia trágica pero que rememora lo puro e idealista del primer amor, marcado por bellos momentos y la emoción que caracteriza la juventud. Estos dos jóvenes que se enamoran (Sakutaro y Aki), están llenos de curiosidad hacia este sentimiento, y en el momento en que creen que su relación no puede romperse nunca, pasa algo que los pone a prueba. A su edad tendrán que vivir una dura situación que afrontarán como mejor pueden.
No esperaba encontrarme con una historia tan profunda acerca de la perdida. Tiene momentos de pesimismo y de optimismo: las dos caras de la moneda. Su protagonista Saku, es un joven realista y enfocado, quien ve en Aki una chica dulce y sentimental, que aporta emoción a su vida. El abuelo de Saku, también un eterno enamorado, acaba explicándole a Saku los diferentes aspectos de la pérdida de un ser querido, al haber experimentado él mismo la pérdida de su gran amor. Sus reflexiones son tan sabias y bellas, que no podía dejar de pensar que estas palabras ayudarán a cualquiera que haya vivido algo similar.
La relación de Saku y Aki encuentran su mayor fortaleza en los más duros momentos, y esto es algo que considero ha hecho esta novela tan popular. Todos quisiéramos un compañero tan incondicional en los momentos donde queremos rendirnos y abandonar las fuerzas que nos quedan. A pesar de que sus personajes son tan jóvenes nos dan una dura lección sobre afrontar las circunstancias y aprovechar el ahora, que en cualquier momento nos puede ser arrebatado.
Un grito de amor desde el centro del mundo nos invita a conocer el inicio de un gran amor, su crecimiento, y luego el conmovedor e inminente adiós. Su estilo de narración, aunque es sencillo, nos atrapa completamente y nos hace sentir todo lo que sus personajes sienten. Porque se enamoran y sufren, y va más allá de algo superficial. Una conmovedora historia donde sus lectores se pueden ver fácilmente reflejados, no por nada ha superado el record en ventas que antes tenía Murakami. Creo que sus personajes son tan normales, pero experimentan una dura batalla generando empatía y cercanía con el lector. Recomendadísimo. En tan sólo 192 páginas somos testigos de una historia conmovedora y que llega al corazón.
March 9, 2013
Si quieres leer una historia de amor dramática, sentimental y hermosa, debes de leer este libro. Es fantástico, trágico, lo mejor es que ya te predisponen a la tragedia. Me encanto la manera en la que se narra en primera persona, sientes y vives todo lo que el personaje está viviendo. Muy conmovedor, y llore más de una vez con sus páginas. Muy fácil de leer, muy especial y reflexivo.
May 23, 2024
3'5 Un libro sobre el primer amor y la pérdida.
March 30, 2017
Tre stelle e mezzo. Uscito prima dell'esplosione del trend "love stories strappalacrime di adolescenti malati o agonizzanti per altri motivi", questo romanzo giapponese affronta il tema con una delicatezza che ho apprezzato molto. Non ci sono quegli elementi forzati che di solito mi danno fastidio in questo genere, non c'è bisogno di fare sensazione: ci sono due ragazzi che prima sono amici, poi innamorati, e che affrontano qualcosa di enorme e devastante senza doverla buttare in drammah. Molto carino.
June 24, 2023
Não me trouxe a intensidade e a emoção de que estava à espera e de que tanto preciso - quero tanto chorar baba e ranho e a história destes dois adolescentes não me "arranhou"...
NOTA - 06/10
NOTA - 06/10
February 9, 2017
4/5stars
I LOVED THIS. LIKE WOW.
Okay so I binge read this in 1 day obviously, and I loved it.
We follow "Saku-chan" who is a teenage boy, in love with his best friend since childhood, Aki. You know from the very beginning that Aki has recently died. The author then takes you through their life together, from the moment the two met, up until Aki's passing. This story was beautiful, and extremely relateable on a lot of aspects. It brought up a lot of great conversations too such as faith (is there a heaven? is there god? what comes after death?), what does love mean, and several other great points. It was slightly cliche, sure, but it did those "cliche" things a lot better than any novels I've read!
I LOVED THIS. LIKE WOW.
Okay so I binge read this in 1 day obviously, and I loved it.
We follow "Saku-chan" who is a teenage boy, in love with his best friend since childhood, Aki. You know from the very beginning that Aki has recently died. The author then takes you through their life together, from the moment the two met, up until Aki's passing. This story was beautiful, and extremely relateable on a lot of aspects. It brought up a lot of great conversations too such as faith (is there a heaven? is there god? what comes after death?), what does love mean, and several other great points. It was slightly cliche, sure, but it did those "cliche" things a lot better than any novels I've read!
September 28, 2023
2.5
Desde la primera página sabes que uno de los personajes está muerto; pues la historia es narrada desde el final. Destacar que el autor maneja bien esto de alternar los tiempos entre el pasado y el presente y que el hecho de saber el final no te arruina el libro.
Cuenta con un lenguaje simple y cargado de referencias a figuras/personajes japoneses.
Conforme se desarrolla la historia te das cuenta que los personajes no son como están descritos en la sinopsis y que este libro no es un romance, aunque sí que lo hay, tiene otro trasfondo que le da un aire/esencia de libro de auto-ayuda .-.
Entiendo que de no haberme hecho expectativas antes de leer lo hubiese disfrutado, pero, no fue lo que esperaba, decepcionante. Pretencioso. Por momentos me pareció una historia insulsa y aburrida. Nunca conecté con los personajes. No me gustó.
Desde la primera página sabes que uno de los personajes está muerto; pues la historia es narrada desde el final. Destacar que el autor maneja bien esto de alternar los tiempos entre el pasado y el presente y que el hecho de saber el final no te arruina el libro.
Cuenta con un lenguaje simple y cargado de referencias a figuras/personajes japoneses.
Conforme se desarrolla la historia te das cuenta que los personajes no son como están descritos en la sinopsis y que este libro no es un romance, aunque sí que lo hay, tiene otro trasfondo que le da un aire/esencia de libro de auto-ayuda .-.
Entiendo que de no haberme hecho expectativas antes de leer lo hubiese disfrutado, pero, no fue lo que esperaba, decepcionante. Pretencioso. Por momentos me pareció una historia insulsa y aburrida. Nunca conecté con los personajes. No me gustó.
December 29, 2023
"Mi amor por ti existe aquí y ahora y, por lo tanto, seguro que existirá después de la muerte."
Una historia muy bonita, que te llena de nostalgia.
Una historia muy bonita, que te llena de nostalgia.
September 29, 2023
Una joya este libro! 💙 Lleno de frases hermosas y una sublime forma de hablar de la muerte, esta historia me hizo llorar y sentir demasiado amor, que preciosidad de pluma para deleitar la mirada y los sentimientos un abrazo para el corazón definitivamente...pasa a mi lista de favoritos ⭐
Este año hice relectura y lo sentí más profundo ♥️ sobre todo amo qué lo hayan con codo más personitas a través de mi club de lectura 📖 qué aunque no es el tipo de historia que te deja con florecidas en el aire si te da un suspiro de apreciar muchas cosas, amé escuchar a todos los participantes y sentir con ellos lo que les produjo 🌸 un viaje nuevamente placentero 😍
Este año hice relectura y lo sentí más profundo ♥️ sobre todo amo qué lo hayan con codo más personitas a través de mi club de lectura 📖 qué aunque no es el tipo de historia que te deja con florecidas en el aire si te da un suspiro de apreciar muchas cosas, amé escuchar a todos los participantes y sentir con ellos lo que les produjo 🌸 un viaje nuevamente placentero 😍
August 18, 2019
เหมือนผู้แต่งเขียนให้คนอื่น (ผู้อ่าน) เชื่อว่าพระ-นางรักกันจริงๆ ไม่ได้ เหมือนเขาเชื่อของเขาอยู่คนเดียว แล้ววิธีการ (พยายามจะ) สร้างนิสัยกวนและวิธีการเล่าของพระเอก (ที่อยู่ในเรื่อง) ก็ไม่ได้ช่วยเล้ย กลับยิ่งทำให้คนอ่านไม่อยากเอาใจช่วยมากขึ้นไปอีก วิธีการกดทับตัวละครผู้หญิงก็... เฮ้อ เข้าใจว่าอยากสร้างผลลัพธ์เรียกน้ำตา แต่เราว่าวิธีการมันเชยมากๆ
March 11, 2015
3.5/5
No puedo creer que lo terminé. En varios momentos sentía la necesidad de dejarlo y no volverlo a retomar.
No me mal entiendan, el libro es hermoso, divertido en partes, muy dulce, con personajes agradables y reflexivos pero me pareció muy tedioso de leer.
Puedo entender por que a tanta gente le gusta este libro, aquellas personas con alma romántica seguramente amarán esta linda historia. Es un amor demasiado lindo y podría decir que también un poco inocente con un desarrollo creíble y muy enternecedor; lamentablemente el problema que tuve con los protagonistas era que nunca me sentí conectada con ellos, si morían o vivían me daba igual.
Pero creo que el principal problema que tuve con este libro fue su comienzo. No puedo creer que la historia haya comenzado con la muerte de la chica y no, no es spoiler. La muerte de Aki me dio igual ¿Llorar? con trabajos y me agradaba la chica. Creo que si la muerte hubiera sido tomada de sorpresa como en TFIOS me habría gustado mucho más el libro aunque después de todo aún así habría sido predecible.
La historia es demasiado cursi y reflexiva para mi gusto, en serio, este tipo de historias no son lo mio. Me pasó lo mismo que con The Fault in Our Stars,cuando los protagonistas se ponen a reflexionar demasiado me cuesta tomarlos en serio y terminan pareciéndome un tanto forzados.
En general me pareció un buen libro, me encantó el desarrollo del romance, era hermoso y muy dulce pero se empezó a tornar repetitivo y aburrido al menos para mi. Lo bueno fue que era corto y rápido. Se lo recomiendo a cualquier alma romántica que esté leyendo esta reseña.
Por el momento deseo leer el manga, ver la película y/o ver la serie, tal vez el hecho de ser formatos mas visuales eliminen lo que me pareció tedioso en el libro.
No puedo creer que lo terminé. En varios momentos sentía la necesidad de dejarlo y no volverlo a retomar.
No me mal entiendan, el libro es hermoso, divertido en partes, muy dulce, con personajes agradables y reflexivos pero me pareció muy tedioso de leer.
“Una vida solitaria se hace larga y tediosa. Sin embargo, cuando la compartes con la persona amada, en un santiamén llegas a la bifurcación donde tienes que decirte adiós”.
Puedo entender por que a tanta gente le gusta este libro, aquellas personas con alma romántica seguramente amarán esta linda historia. Es un amor demasiado lindo y podría decir que también un poco inocente con un desarrollo creíble y muy enternecedor; lamentablemente el problema que tuve con los protagonistas era que nunca me sentí conectada con ellos, si morían o vivían me daba igual.
Pero creo que el principal problema que tuve con este libro fue su comienzo. No puedo creer que la historia haya comenzado con la muerte de la chica y no, no es spoiler. La muerte de Aki me dio igual ¿Llorar? con trabajos y me agradaba la chica. Creo que si la muerte hubiera sido tomada de sorpresa como en TFIOS me habría gustado mucho más el libro aunque después de todo aún así habría sido predecible.
La historia es demasiado cursi y reflexiva para mi gusto, en serio, este tipo de historias no son lo mio. Me pasó lo mismo que con The Fault in Our Stars,cuando los protagonistas se ponen a reflexionar demasiado me cuesta tomarlos en serio y terminan pareciéndome un tanto forzados.
En general me pareció un buen libro, me encantó el desarrollo del romance, era hermoso y muy dulce pero se empezó a tornar repetitivo y aburrido al menos para mi. Lo bueno fue que era corto y rápido. Se lo recomiendo a cualquier alma romántica que esté leyendo esta reseña.
Por el momento deseo leer el manga, ver la película y/o ver la serie, tal vez el hecho de ser formatos mas visuales eliminen lo que me pareció tedioso en el libro.
May 1, 2013
Long enough to be a well-told story, yet short enough for readers not to fall asleep. I intentionally took the book from my roommate's bookshelf as a type of sleeping pill when the computer was not available, keeping in mind the idea that "this is gonna another stupid love story". I even kept calling it "Socrates in Hell" as my personal habit of sarcasm for love tends to grow years after years.
The book turned out to be great! In terms of small details, Katayama's story telling is unbelievable, considering his age when writing about teenagers. Don't be fooled by the word "teenagers', because you'll find love at its true meaning and at its purest level. Personally, I've got fed up with sex getting in the way of almost every story and film or animated movie recently (not that it is of unimportance, but they put too much stress into physical contact). By "unbelievable", I mean the author created exceptionally good characters. Matsumoto Sakutaro and his grandfather: A youngster that has a large part of an old man, and an old man whose heart is of a youngster in the spring. Sakutaro's dialogue or monologue was always the part I like the most about "Socrates in love". Romanticism never fails to confirm its root in most of our readers, Katayama Kyoichi once again proves that.
My general impression of the book is that it suits to be the content of a typical anime, from the scenic background of the story (the temple, the beach, the street, the sunset, etc. very much Japan!) to the art of story telling, especially how the two main characters are perfect for each other. I heard "Socrates in Love" was adapted into movie and manga and will definitely take a look over those versions.
My words have certainly failed to describe the essence of its beauty because of the limitation of verbal words themselves and the limitation of my own personal ability to express. But you should check it out!
The book turned out to be great! In terms of small details, Katayama's story telling is unbelievable, considering his age when writing about teenagers. Don't be fooled by the word "teenagers', because you'll find love at its true meaning and at its purest level. Personally, I've got fed up with sex getting in the way of almost every story and film or animated movie recently (not that it is of unimportance, but they put too much stress into physical contact). By "unbelievable", I mean the author created exceptionally good characters. Matsumoto Sakutaro and his grandfather: A youngster that has a large part of an old man, and an old man whose heart is of a youngster in the spring. Sakutaro's dialogue or monologue was always the part I like the most about "Socrates in love". Romanticism never fails to confirm its root in most of our readers, Katayama Kyoichi once again proves that.
My general impression of the book is that it suits to be the content of a typical anime, from the scenic background of the story (the temple, the beach, the street, the sunset, etc. very much Japan!) to the art of story telling, especially how the two main characters are perfect for each other. I heard "Socrates in Love" was adapted into movie and manga and will definitely take a look over those versions.
My words have certainly failed to describe the essence of its beauty because of the limitation of verbal words themselves and the limitation of my own personal ability to express. But you should check it out!
May 13, 2023
Como todos los autores asiáticos, tienen en su pluma una delicadeza y una belleza para expresar cosas cotidianas y volverlo algo más. Una historia de amor entre dos adolescentes, lleno de charlas trascendentales y profundas hasta el momento que se dicen adiós. Y lo peor es que desde la primera página sabes cuál es el final, pero eso no evita que de igual manera sufras en todo el camino.
La historia de Aki y Saku, es algo hermoso y digno de leer.
La historia de Aki y Saku, es algo hermoso y digno de leer.
November 13, 2023
Con una escritura fácil de leer y un ritmo que no decae, nos encontramos con una historia desgarradora, que nos habla desde la primera página, de como un joven tiene que lidiar con la perdida de la persona amada. Para muchos lectores, quizás resulte un poco molesto, saber a lo que nos tendremos que enfrentar, pero pienso que, en este libro, el autor intenta que nos centremos más en cómo ocurrieron las cosas, en vez del resultado.
Sin duda, una lectura difícil de olvidar.
Sin duda, una lectura difícil de olvidar.
October 4, 2022
Estos libros japoneses acaban conmigo.que tristeza.
October 13, 2018
RESEÑA COMPLETA ➜ https://goo.gl/LbLuHc
Sakutarô y Aki son dos jóvenes japoneses que se han conocido casi toda la vida desde que ambos fueron elegidos como delegados de su clase y tienen que ir a visitar al hospital a su compañero Oki por haberse roto la pierna. Al salir de ese hospital ambos hacen la promesa de ir a ver florecer las hortensias y desde ese momento se vuelven inseparables, y lo que comienza como una fiel amistad poco a poco se convierte en amor.
Ellos son como cualquier pareja de enamorados normales, tienen días buenos, días malos, días en los que comparten sus sueños y miedos. Días en los que planean su viaje a Australia junto al resto de sus compañeros de clase y días en los que se enteran que uno de ellos sufre de una enfermedad terminal, una enfermedad que los obliga a escaparse de todo para que puedan cumplir su último deseo juntos.
Aquella mañana me desperté llorando. Como siempre. Ni siquiera sabía si estaba triste.
Tengo que comenzar esta reseña diciéndoles que no soy ajena a las historias de amor japonesas, que de hecho soy gran fan de ellas pues casi siempre suelen mostrar un amor puro y casi hasta inocente, así que les puedo decir a todas esas personas que ya están pensando que esta es otra historia más de romance adolescente que están muy equivocados pues en este libro encontraran una preciosa historia de amor eterno que terminará gustándoles si un importar que.
Ahora sí hablemos del libro. Nuestros protagonistas son Sakutarô y Aki.
Sakutarô es un chico bastante normal que no destaca en ningún ámbito mientras que Aki es una chica brillante que levanta admiración por donde sea que pasa. Su relación comienza con una bonita amistad pero un día Sakutarô se dará cuenta que siempre ha estado enamorado de su mejor amiga, y esto fue algo que me gustó mucho del libro pues el romance no comienza de un día para otro ni es forzado, es simplemente un amor que siempre ha estado ahí aguardando por ser reconocido.
Es un primer amor que el autor logra transmitir con fuerza, retratando con añoranza detalles como el primer beso, la primera noche juntos, hasta aquellos pequeños detalles que hacen sentir al corazón a mil por hora.
La pluma de Katayama es simplemente brillante y con sencillez relata la pureza de ese amor de una forma tan magistral que llega al lector con facilidad.
Pero aunque el punto central de la historia es el amor entre Sakutarô y Aki, también tendremos momentos oscuros pues el libro también habla sobre la pérdida de un ser amado y así como el autor es capaz de transmitir la calidez del amor, también es capaz de llenar al lector con los sentimientos de perdida.
¡Ojalá el sueño fuera realidad y la realidad fuese un sueño!
Otro punto a favor de la historia es la forma en la que está narrado el libro pues a lo largo de él tendremos saltos temporales que nos permitirán conocer casi al mismo tiempo el pasado y presente de los protagonistas. Además como ya dije, la narración del autor es muy sencilla, de hecho los dos protagonistas no son personajes profundos y si bien si hay varios personajes secundarios no llegamos a conocerlos del todo, pero esto no es un aspecto negativo, sino lo contrario, pues hay tan pocas cosas que digerir que el lector fácilmente puede enfocarse en lo importante que son los mil sentimientos que de manera cuidadosa el autor transmite.
Y si de por si la historia me gustó por sí misma, el libro está lleno de referencias literarias japonesas y obviamente al estar ambientado en el país nipón encontraremos varios datos del país que como fiel amante que soy de él amé por completo.
A veces, ni yo mismo sé si algo es real o si lo he soñado. Si en el pasado eso ha ocurrido de verdad o no. Me pasa incluso con personas a las que conocía muy bien. Cuando hace muchos años que han muerto, acaba dándome la sensación de que jamás han estado en este mundo.
En resumen, Un grito de amor desde el centro del mundo es una historia muy sencilla que transmite calidez al lector, una historia que definitivamente tiene que ser leída.
Y para terminar me gustaría contarles que el libro ha sido adaptado en un dorama y una película, yo actualmente estoy viendo el dorama y aunque obvio ya sé la historia lo estoy disfrutando mucho así que igual los invito a echarle un ojito.
January 3, 2024
Una bonita y tierna historia sobre el primer amor adolescente, con ese toque nostálgico y mágico
de la novela japonesa.
de la novela japonesa.
August 20, 2021
—Esperaba a que tú nacieras—dijo Aki, poco después, con voz reposada—. Te estaba esperando, sola, en un mundo en el que tú no estabas.
3.5/5.
Un grito de amor desde el centro del mundo fue una novela que encontré casi de casualidad y que por el título me llamó la atención. Nunca había leído a Katayama, aunque tenga experiencia con otros autores japoneses, por lo que decidí darle una oportunidad. Más tarde me enteré de que tiene una adaptación a dorama y puedo entender por qué ya que contiene todos los elementos para hacer uno. La historia nos cuenta un poco, desde la perspectiva de Sakutarou, cómo conoce a Aki, una chica de su misma clase del instituto de la que se acaba enamorando. Sin embargo, en las poquitas páginas que tiene esta historia, Sakutarou narra no solamente el proceso de cómo se enamora de ella, sino que también narra cómo es la historia de ambos, y qué ocurre tras el fatídico incidente del que nos van preparando ya desde la primera hoja de la novela.
¿Por qué es tan duro perder a la persona amada?
No he leído muchas novelas de la misma temática. La única que se me viene a la mente es Bajo la misma estrella y comparadas ambas, me parece que ésta es un poco más interesante. Realmente es muy fácil empatizar con los personajes de John Green, pero en el caso de Katayama creo que la belleza de la novela reside en la prosa simplona de la que me quejé al principio. No hay un lenguaje enrevesado porque cuentan más los detalles simples que la complejidad de los acontecimientos que se narran. Hay pequeñas escenas que marcan la diferencia entre una prosa mediocre que busca el “postureo” y una prosa medida con una intención de remarcar la propia belleza de las palabras que la constituyen.
Junto a una extraña sensación de triunfo, me embargaba un indefinible sentimiento de soledad.
En cierta medida he disfrutado mucho de la historia pero sí que le pongo tres estrellas porque hubiera deseado que se alargara un poco más. Quizá no he podido terminar de empatizar del todo con Sakutarou, a pesar de que he querido hacerlo fervientemente, ni con Aki, pero he sentido su historia y me ha hecho pasar un rato entretenido. La recomiendo si te gustan las historias cortitas con la dosis exacta de romance y de angst tan propio de la literatura japonesa.
January 16, 2023
En pocas palabras, creo que es el tipo de libro que empieza de un forma muy buena, al menos en mi caso logró engancharme enseguida con esa introducción, pero llegando al final decae un poco.
Creo que esto sería más fácil si divido esta reseña entre las cosas que me gustaron y las que no me gustaron.
En primer estancia, debes saber que este libro no sólo habla de amor, también aborda el tema de la muerte porque desde la primera página te enteras que nuestra protagonista ha muerto. Este hecho es la pauta para dividir el libro en diferentes etapas.
Ahora si, le hablaré de lo que me gustó.
1. La historia de amor, en sí: No sé como explicarlo, pero los japoneses tiene una manera de escribir historias de amor tan profundas sin darnos un por qué. Si tu le pides a Sakutaro que por favor te explique la razón por la que se enamoró de Aki, probablemente no sabrá que contestarte. El autor te mete en la cabeza que los sentimientos entre estos dos surgieron de una manera tan natural, que sin darte una razón, logra que sientas una conexión entre ambos. ¿Convivencia diaria? ¿Mera atracción física? ¿Quién sabe? Sin embargo se siente como un amor real.
2. El abuelo de Sakutaro y su historia: Con este libro se comprueba que la gente mayor es sabia por naturaleza, los años son los mejores maestros de vida.
3. Aki: La verdad, tengo una debilidad con las protagonistas dulces y tiernas, y de esas abundan en las historias niponas.
4. Las referencias: Dejando de lado la historia, a lo largo de libro se te presentan varios títulos populares en la literatura japonesa, lo que es de gran ayuda si te interesa expandir tus horizontes sobre el tema.
Y por último la parte mala de este libro que pudo haber sido perfecto: El duelo de Sakutaru.
Para no hacer el cuento más largo, siento que tras la muerte de Aki, Sakutaru no dejo de darle vueltas a lo mismo (lo que hay después una vez que dejas la vida terrenal) y no llegó a ninguna conclusión. Yo creo que el pobre quedó confundido toda la vida.
Aún así lo recomiendo porque siempre es interesante leer sobre las relaciones humanas desde una cultura completamente diferente a la tuya.
Creo que esto sería más fácil si divido esta reseña entre las cosas que me gustaron y las que no me gustaron.
En primer estancia, debes saber que este libro no sólo habla de amor, también aborda el tema de la muerte porque desde la primera página te enteras que nuestra protagonista ha muerto. Este hecho es la pauta para dividir el libro en diferentes etapas.
Ahora si, le hablaré de lo que me gustó.
1. La historia de amor, en sí: No sé como explicarlo, pero los japoneses tiene una manera de escribir historias de amor tan profundas sin darnos un por qué. Si tu le pides a Sakutaro que por favor te explique la razón por la que se enamoró de Aki, probablemente no sabrá que contestarte. El autor te mete en la cabeza que los sentimientos entre estos dos surgieron de una manera tan natural, que sin darte una razón, logra que sientas una conexión entre ambos. ¿Convivencia diaria? ¿Mera atracción física? ¿Quién sabe? Sin embargo se siente como un amor real.
2. El abuelo de Sakutaro y su historia: Con este libro se comprueba que la gente mayor es sabia por naturaleza, los años son los mejores maestros de vida.
3. Aki: La verdad, tengo una debilidad con las protagonistas dulces y tiernas, y de esas abundan en las historias niponas.
4. Las referencias: Dejando de lado la historia, a lo largo de libro se te presentan varios títulos populares en la literatura japonesa, lo que es de gran ayuda si te interesa expandir tus horizontes sobre el tema.
Y por último la parte mala de este libro que pudo haber sido perfecto: El duelo de Sakutaru.
Para no hacer el cuento más largo, siento que tras la muerte de Aki, Sakutaru no dejo de darle vueltas a lo mismo (lo que hay después una vez que dejas la vida terrenal) y no llegó a ninguna conclusión. Yo creo que el pobre quedó confundido toda la vida.
Aún así lo recomiendo porque siempre es interesante leer sobre las relaciones humanas desde una cultura completamente diferente a la tuya.
Displaying 1 - 30 of 1,021 reviews