What do you think?
Rate this book
Max, Mischa & Tetoffensiven
MAX HANSEN er søvnløs i Midtvesten. Han er teaterinstruktør på turné tvers gjennom USA. Det kan være at han har blitt amerikaner. Han har ikke vært hjemme på over tjue år.
HELST SKULLE HAN aldri forlatt stedet han ble født, en forstad til Stavanger hvor man fikk bråke så mye man orket mens fedrene var ute på plattformene i Nordsjøen og hvor stillheten la seg tung over husene når de kom tilbake. Men ingen får det de ønsker seg.
MAX, MISCHA & TETOFFENSIVEN er en roman om anvendeligheten av vietnamesisk geriljateknikk i dagliglivet, om de som har vært i krig og de som demonstrerte mot dem; om hyperrealistiske malerier av vaskemaskiner og jenter som ligner på Shelley Duvall; om solen ute på Fire Island og en ettertraktet arbeidskopi av Apocalypse Now. Men mer enn noe er det en roman om spørsmålet enhver som har reist hjemmefra før eller siden må stille seg: Hvor lenge kan man egentlig være borte før det er for sent å dra hjem?
HELST SKULLE HAN aldri forlatt stedet han ble født, en forstad til Stavanger hvor man fikk bråke så mye man orket mens fedrene var ute på plattformene i Nordsjøen og hvor stillheten la seg tung over husene når de kom tilbake. Men ingen får det de ønsker seg.
MAX, MISCHA & TETOFFENSIVEN er en roman om anvendeligheten av vietnamesisk geriljateknikk i dagliglivet, om de som har vært i krig og de som demonstrerte mot dem; om hyperrealistiske malerier av vaskemaskiner og jenter som ligner på Shelley Duvall; om solen ute på Fire Island og en ettertraktet arbeidskopi av Apocalypse Now. Men mer enn noe er det en roman om spørsmålet enhver som har reist hjemmefra før eller siden må stille seg: Hvor lenge kan man egentlig være borte før det er for sent å dra hjem?
1082 pages, Hardcover
First published May 10, 2017
1028 people are currently reading
9855 people want to read
About the author
Johan Harstad
29 books676 followersJohan Harstad is a Norwegian author, graphic designer, playwright, drummer, and international sensation. He is the winner of the 2008 Brage Award (Brageprisen), previously won by Per Petterson, and his books have been published in over 11 countries. In 2009, he was named the first ever in-house playwright at the National Theatre in Oslo. His first novel Buzz Aldrin, What Happened To You In All The Confusion, originally published in Norway by Gyldendal in 2005, was made into a TV series in 2009 starring The Wire’s Chad Coleman. Harstad lives in Oslo.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 937 reviews
November 21, 2018
In 1988 verscheen van Imme Dros het schitterende ‘De reizen van de slimme man’. Een jongen verhuist — tegen zijn zin — met zijn ouders mee. Hij mist zijn vroegere vrienden en kan maar moeilijk wennen aan de nieuwe plek waar hij woont. Hij mist vooral meneer Frank, die hem graag voorlas uit ‘een dik boek over de reizen van de slimme man’. Pas later ontdekt de jongen dat meneer Frank hem de Odyssee voorlas.
Ik heb ‘De reizen van de slimme man’ als sleutel nodig om u te laten binnenkijken in mijn bovenkamer. Aan de hand van Dros’ boek kan ik makkelijker vertellen waarom ik zo genoten heb van ‘Max, Mischa en het Tet-offensief’, de vuistdikke, nieuwe roman van Johan Harstad die je moet lezen.
In 1988 was ik overdonderd door Dros’ boek, omdat ik — net als haar hoofdpersonage — niet heel zelfzeker in de wereld stond, maar wel nieuwsgierig was, om niet te zeggen: gretig. Onzekerheid en gretigheid leken voor mij lange tijd onverenigbaar. Door onzekerheid zweeg ik graag en bleef ik liever thuis. Voor gretigheid moest je juist de wereld in. Net als Dros’ hoofdpersonage wist ik dat schrijven en lezen mijn manier waren om thuis en de wereld te verenigen.
Ik heb lang over het lezen van ‘Max, Mischa en het Tet-offensief’ gedaan. Ik ben een langzame lezer. Ik vond het ook nodig om het boek na een hoofdstuk of een bepaalde scène weer een dag of een paar dagen te laten liggen. Wat ik gelezen had moest ademruimte krijgen. Door de pauzes zijn de personages nog meer gaan leven.
Als ik het boek dan weer oppakte was ik meteen weer mee, wat veel zegt over Harstads vuur en vertelkracht. Door tijd te nemen voor de twaalfhonderd bladzijden kan ik nu, na de laatste bladzijde, met een verbazend gemak in mijn hoofd aanduiden wat er zoal is gebeurd sinds de Noorse Max tegen zijn zin met zijn ouders mee naar Amerika is verhuisd.
Ik weet waarom ik tijdens het lezen van Harstads boek aan ‘De reizen van de slimme man’ heb gedacht. Ik ben ondertussen negenentwintig jaar ouder, maar minder gretig dan vroeger ben ik niet. Doe me nog maar eens een reis. Vertel me nog maar eens iets wat ik nog niet wist. Maak me warm.
In ‘Max, Mischa en het Tet-offensief’ beleef je niet alleen de odyssee van Max en de mensen die hem na aan het hart liggen, hoe ze groeien, veranderen, richting vinden. Het boek doet je ook weer beseffen dat het tijdskader waarin je leeft te vergelijken is met een mens die erg veel invloed op je heeft. Harstad heeft me zaken geleerd en nieuwe inzichten gegeven over de oorlog in Vietnam, het effect van theater en beeldende kunst en jazz, over New York en 9/11. En dat ik dringend ‘Apocalypse Now’ moet zien.
Misschien weet je dat de boekenkast in mijn werkkamer de boeken bevat die ik dicht bij me wil hebben. Onnodig te vertellen welk boek er al sinds 1988 bij de D staat, en onnodig te vertellen dat ik vandaag plaats heb gemaakt voor een vuistdikke (overigens erg verzorgd uitgegeven) Harstad naast alle Harstads die er al stonden.
‘Max, Mischa en het Tet-offensief’ is uit het Noors vertaald door Edith Koenders en Paula Stevens.
Deze bespreking en andere tips vindt u onder BLOG op www.bartmoeyaert.com.
Ik heb ‘De reizen van de slimme man’ als sleutel nodig om u te laten binnenkijken in mijn bovenkamer. Aan de hand van Dros’ boek kan ik makkelijker vertellen waarom ik zo genoten heb van ‘Max, Mischa en het Tet-offensief’, de vuistdikke, nieuwe roman van Johan Harstad die je moet lezen.
In 1988 was ik overdonderd door Dros’ boek, omdat ik — net als haar hoofdpersonage — niet heel zelfzeker in de wereld stond, maar wel nieuwsgierig was, om niet te zeggen: gretig. Onzekerheid en gretigheid leken voor mij lange tijd onverenigbaar. Door onzekerheid zweeg ik graag en bleef ik liever thuis. Voor gretigheid moest je juist de wereld in. Net als Dros’ hoofdpersonage wist ik dat schrijven en lezen mijn manier waren om thuis en de wereld te verenigen.
Ik heb lang over het lezen van ‘Max, Mischa en het Tet-offensief’ gedaan. Ik ben een langzame lezer. Ik vond het ook nodig om het boek na een hoofdstuk of een bepaalde scène weer een dag of een paar dagen te laten liggen. Wat ik gelezen had moest ademruimte krijgen. Door de pauzes zijn de personages nog meer gaan leven.
Als ik het boek dan weer oppakte was ik meteen weer mee, wat veel zegt over Harstads vuur en vertelkracht. Door tijd te nemen voor de twaalfhonderd bladzijden kan ik nu, na de laatste bladzijde, met een verbazend gemak in mijn hoofd aanduiden wat er zoal is gebeurd sinds de Noorse Max tegen zijn zin met zijn ouders mee naar Amerika is verhuisd.
Ik weet waarom ik tijdens het lezen van Harstads boek aan ‘De reizen van de slimme man’ heb gedacht. Ik ben ondertussen negenentwintig jaar ouder, maar minder gretig dan vroeger ben ik niet. Doe me nog maar eens een reis. Vertel me nog maar eens iets wat ik nog niet wist. Maak me warm.
In ‘Max, Mischa en het Tet-offensief’ beleef je niet alleen de odyssee van Max en de mensen die hem na aan het hart liggen, hoe ze groeien, veranderen, richting vinden. Het boek doet je ook weer beseffen dat het tijdskader waarin je leeft te vergelijken is met een mens die erg veel invloed op je heeft. Harstad heeft me zaken geleerd en nieuwe inzichten gegeven over de oorlog in Vietnam, het effect van theater en beeldende kunst en jazz, over New York en 9/11. En dat ik dringend ‘Apocalypse Now’ moet zien.
Misschien weet je dat de boekenkast in mijn werkkamer de boeken bevat die ik dicht bij me wil hebben. Onnodig te vertellen welk boek er al sinds 1988 bij de D staat, en onnodig te vertellen dat ik vandaag plaats heb gemaakt voor een vuistdikke (overigens erg verzorgd uitgegeven) Harstad naast alle Harstads die er al stonden.
‘Max, Mischa en het Tet-offensief’ is uit het Noors vertaald door Edith Koenders en Paula Stevens.
Deze bespreking en andere tips vindt u onder BLOG op www.bartmoeyaert.com.
August 2, 2023
Het ultieme vakantieboek, deze 1200 pagina's tellende baksteen van de Noor Johan Harstad.
Dit boek is te dik,
er staan te veel paginalange zinnen in, de spanningsboog is niet altijd (of liever gezegd meestal niet) gespannen, er staat een keer of 5 etcetera achter een zin, er zijn veel meer gedachten dan dialogen beschreven, het is al snel duidelijk dat het verhaal op een unhappy end afstevent.
En toch hou ik van dit boek...
Ik hou van de hoofdpersonen alsof ze echte mensen zijn, ik hou van de thematiek van je moederland verlaten en een nieuw bestaan opbouwen, de sprongen in de tijd die Harstad maakt, de manier waarop hij de relatie van Max en Mischa laat zien, de fictieve kunstwerken die hij in detail verbeeldt, scènes van Apocalypse now door het hele boek heen weeft, huizen in Stavanger, New York en Los Angeles als decor gebruikt, tegen de achtergrond van historische gebeurtenissen als de oorlog in Vietnam, de aanslagen op de Twin Towers, de bankcrisis en ik hou van de manier waarop Harstad soms de bocht uit vliegt (als hij beschrijft waarom Max (nog) van Mischa houdt en daar één zin van meerdere pagina's voor nodig heeft en binnen die zin een andere paginalange opsomming maakt over lelijke mensen). Jammer dat ons samenzijn voorbij is. De liefde blijft, vermoed ik.
Met 3 jaar vertraging Boek van de maand
Op 24 maart 2020 werd dit boek, drie jaar na publicatie (!!!) alsnog verkozen tot Boek van de maand door het DWDD-boekenpanel.
(spoel naar 9e minuut)
Hoe ik deze pil innam
Ik las dit boek vanaf mijn mobiele telefoon. Dat was een vergissing, lees op mijn blog waarom.
In de Volkskrant van 11 juli 2020 legde Harstad uit wat hij met Nederland heeft.
Lees het artikel
Dit boek is te dik,
er staan te veel paginalange zinnen in, de spanningsboog is niet altijd (of liever gezegd meestal niet) gespannen, er staat een keer of 5 etcetera achter een zin, er zijn veel meer gedachten dan dialogen beschreven, het is al snel duidelijk dat het verhaal op een unhappy end afstevent.
En toch hou ik van dit boek...
Ik hou van de hoofdpersonen alsof ze echte mensen zijn, ik hou van de thematiek van je moederland verlaten en een nieuw bestaan opbouwen, de sprongen in de tijd die Harstad maakt, de manier waarop hij de relatie van Max en Mischa laat zien, de fictieve kunstwerken die hij in detail verbeeldt, scènes van Apocalypse now door het hele boek heen weeft, huizen in Stavanger, New York en Los Angeles als decor gebruikt, tegen de achtergrond van historische gebeurtenissen als de oorlog in Vietnam, de aanslagen op de Twin Towers, de bankcrisis en ik hou van de manier waarop Harstad soms de bocht uit vliegt (als hij beschrijft waarom Max (nog) van Mischa houdt en daar één zin van meerdere pagina's voor nodig heeft en binnen die zin een andere paginalange opsomming maakt over lelijke mensen). Jammer dat ons samenzijn voorbij is. De liefde blijft, vermoed ik.
Met 3 jaar vertraging Boek van de maand
Op 24 maart 2020 werd dit boek, drie jaar na publicatie (!!!) alsnog verkozen tot Boek van de maand door het DWDD-boekenpanel.
(spoel naar 9e minuut)
Hoe ik deze pil innam
Ik las dit boek vanaf mijn mobiele telefoon. Dat was een vergissing, lees op mijn blog waarom.
In de Volkskrant van 11 juli 2020 legde Harstad uit wat hij met Nederland heeft.
Lees het artikel
July 29, 2017
Dit werk is fenomenaal.
Meer dan 1200 bladzijden bomvol en toch vol zuurstof,
even breed als diep,
levensecht, geschreven door een fantast.
Lang geleden dat ik het nog eens zo hard van de daken wou schreeuwen over een boek.
Als je geluk hebt kom je 1 of 2 keer per jaar een boek tegen wat je 6 sterren wilt geven. Dit dus ook. Wat niet betekent dat het een perfect boek is: er zijn schoonheidsfoutjes, er mocht wat meer humor in, de zus van het hoofdpersonage is niet goed uitgewerkt en sommige stukken zijn toch echt wel te langdradig (oa in de laatste 100 bladzijden).
Maar als je een boek leest dat -zoals Arjan Lubach terecht claimt - je eigen werkelijke leven en wereld stilaan overneemt, met scenes die je in gesprekken met vrienden zou willen vermelden als ware het de jouwe, scenes die je van je leven niet meer zult vergeten, dan staat dit eenzaam aan de literaire top.
Zo genoten! Ik heb medelijden met de schrijver van het boek dat ik nu ga openslaan...
Meer dan 1200 bladzijden bomvol en toch vol zuurstof,
even breed als diep,
levensecht, geschreven door een fantast.
Lang geleden dat ik het nog eens zo hard van de daken wou schreeuwen over een boek.
Als je geluk hebt kom je 1 of 2 keer per jaar een boek tegen wat je 6 sterren wilt geven. Dit dus ook. Wat niet betekent dat het een perfect boek is: er zijn schoonheidsfoutjes, er mocht wat meer humor in, de zus van het hoofdpersonage is niet goed uitgewerkt en sommige stukken zijn toch echt wel te langdradig (oa in de laatste 100 bladzijden).
Maar als je een boek leest dat -zoals Arjan Lubach terecht claimt - je eigen werkelijke leven en wereld stilaan overneemt, met scenes die je in gesprekken met vrienden zou willen vermelden als ware het de jouwe, scenes die je van je leven niet meer zult vergeten, dan staat dit eenzaam aan de literaire top.
Zo genoten! Ik heb medelijden met de schrijver van het boek dat ik nu ga openslaan...
October 1, 2023
Een boek van meer dan 1200 bladzijden en toch gebeurt er niet zo gek veel in. Dagen beginnen. Daar is niets aan te doen. Ze eindigen ook, om plaats te maken voor een volgende. Zo verstrijkt de tijd.
Harstad néémt ook de tijd. De tijd om je zachtjes de wereld van Max in te zuigen. De wereld van Max en Mischa, maar ook die van Owen en Mordecai.
Had ik al gezegd dat er niet zo gek veel gebeurt? Een oorlog in een ver weg land, een aanslag vlakbij huis. Een natuurramp. De personages zijn in de buurt, maar worden net geen slachtoffer. Tenminste, niet fysiek. Niet rechtstreeks. Later misschien. De tijd zal het uitwijzen.
Een boek van meer dan 1200 bladzijden is als een reisgezel. Het gaat overal met je mee. En vice versa. Zo kom je in Oslo, in Vietnam, in New York, in Montréal. In kamers, kunstgalerijen en theaters. Als gast, als toeschouwer, soms als deelnemer. "If you lived here, you'd be home by now".
Na een maand samen leven moet je noodgedwongen afscheid nemen. Er komen nieuwe dagen, nieuwe boeken.
Maar de herinnering blijft.
Harstad néémt ook de tijd. De tijd om je zachtjes de wereld van Max in te zuigen. De wereld van Max en Mischa, maar ook die van Owen en Mordecai.
Had ik al gezegd dat er niet zo gek veel gebeurt? Een oorlog in een ver weg land, een aanslag vlakbij huis. Een natuurramp. De personages zijn in de buurt, maar worden net geen slachtoffer. Tenminste, niet fysiek. Niet rechtstreeks. Later misschien. De tijd zal het uitwijzen.
Een boek van meer dan 1200 bladzijden is als een reisgezel. Het gaat overal met je mee. En vice versa. Zo kom je in Oslo, in Vietnam, in New York, in Montréal. In kamers, kunstgalerijen en theaters. Als gast, als toeschouwer, soms als deelnemer. "If you lived here, you'd be home by now".
Na een maand samen leven moet je noodgedwongen afscheid nemen. Er komen nieuwe dagen, nieuwe boeken.
Maar de herinnering blijft.
June 19, 2020
It took me a year to finish the 1250 pages of "Max, Mischa & the Tet Offensive". This book is too long, there were several hundred pages that needed cutting, and from a literary standpoint there is a lot of wrong with this (everyone is always the best at everything, it's very constructed, the whole war sequences from another POV did not work, stylistic choices are clumsy at times), but I can't in good conscience give this less than 4 stars.
This novel goes all out and tries to do so much. It wants to talk about love, friendship, art, war, cultural identity issues (with a heaping of cultural imperialism), Norway, the USA (and New York specifically), mental health; while really it just tells the life story of someone we grow attached to very quickly, the playwright and theatre director Max Hansen who moved from Stavanger, Norway to the U.S.A. as a teenager.
It's easy to read and a little predictable at times, but those aren't necessarily downsides, especially with a novel of this size. Overall, a very impressive novel, where you can feel how much heart and soul the author put into every page, but ultimately not fully satisfying and too long. The first half and the main protagonist's youth is more engaging than the ending.
This hasn't been translated into English yet. I read the German translation of the Norwegian text and found it adequate for the most part. If you can't speak German or any of the Scandinavian languages, it's also available in Dutch. I'm hoping an English translation will follow at some point.
This novel goes all out and tries to do so much. It wants to talk about love, friendship, art, war, cultural identity issues (with a heaping of cultural imperialism), Norway, the USA (and New York specifically), mental health; while really it just tells the life story of someone we grow attached to very quickly, the playwright and theatre director Max Hansen who moved from Stavanger, Norway to the U.S.A. as a teenager.
It's easy to read and a little predictable at times, but those aren't necessarily downsides, especially with a novel of this size. Overall, a very impressive novel, where you can feel how much heart and soul the author put into every page, but ultimately not fully satisfying and too long. The first half and the main protagonist's youth is more engaging than the ending.
This hasn't been translated into English yet. I read the German translation of the Norwegian text and found it adequate for the most part. If you can't speak German or any of the Scandinavian languages, it's also available in Dutch. I'm hoping an English translation will follow at some point.
February 20, 2022
In recensies is het een groot compliment aan de schrijver als een boek 'geen zin te veel heeft', dit boek dus wel. Heel veel zelfs, het zou allemaal veel korter kunnen, maar iedereen die dit boek leest en er verliefd op wordt wil dat helemaal niet. Ik niet, zeker niet, het is goed zo, het is exact wat ik wou, dat het duurde en dat er geen zin overgeslagen zou worden.
Na vier boeken durf ik wel te zeggen dat ik een groot zwak heb voor de boeken van Harstad. Altijd is er een zoeken en geen vinden, is er een bepaalde mate van melancholie en subtiele humor en toch is geen één boek een herhaling van het andere.
Na vier boeken durf ik wel te zeggen dat ik een groot zwak heb voor de boeken van Harstad. Altijd is er een zoeken en geen vinden, is er een bepaalde mate van melancholie en subtiele humor en toch is geen één boek een herhaling van het andere.
'We eroderen. Net als de plekken waar we vandaan komen. Het kan best zijn dat dit mijn laatste voorstelling is. In veel opzichten hoop ik dat, ik weet niet of ik zin heb in nog eentje, of ik het aankan. Is dit genoeg? Is dit echt genoeg? Is het niet mooi geweest zo? Hoe vaak moet je inklokken voordat ze je niet langer meer zullen vragen, het liefst al bij de première, wat je volgende project zal zijn? Zoals Beckett: Ik kan niet doorgaan, ik ga door. Je begint aan een stuk in de hoop iets van jezelf te doorgronden en te kunnen bewaren, in de hoop, vermoed ik, om iets meer van jezelf te begrijpen. Maar het is altijd hetzelfde liedje: als het klaar is, begrijp je nog minder dan eerst. Ik ken mezelf nu slechter dan tien jaar geleden. Ik begrijp steeds minder. Het enige wat ik zeker weet na meer dan twintig jaar in dit land, is dat niemand hier thuishoort. Amerika is een land voor ontheemden.
Daarom schrijf ik dit. Voordat we elkaar helemaal kwijtraken en veranderen in iets wat we nooit waren, alsof alles wat ons met elkaar verbond niet meer bestaat.'
August 10, 2023
Oh boy, wat was dat! Tien dagen ongeremd leesplezier beleefd aan MM&TO. Alles is té aan dit boek: te lang, te meta, te goed om waar te zijn. Het zit vol overbodigheden zoals oeverloze details, associaties en overpeinzingen of paginalange uittreksels uit kunstcatalogi en achtergrondinfo over randpersonages. Toch verveelt het nooit, omdat het zo verschrikkelijk geloofwaardig en interessant is. Harstad schrijft over films en toneelstukken en kunstwerken alsof die echt bestaan. De 'echte' verwijzingen zorgen ervoor dat je aanzienlijk wat leestijd verliest aan opzoeken (mannekes, dit boek is leerrijk!). Maar bovenal worden Max, Mischa, Mordecai en Owen zo levensecht en liefdevol neergezet dat ze zich instant in je hart nestelen.
Kolossaal en magistraal.
PS: dit boek heeft jaren in mijn kast gestaan omdat Buzz Aldrin me omver geblazen had en ik bang geworden was voor mijn torenhoge verwachtingen. Geheel onterecht dus.
Kolossaal en magistraal.
PS: dit boek heeft jaren in mijn kast gestaan omdat Buzz Aldrin me omver geblazen had en ik bang geworden was voor mijn torenhoge verwachtingen. Geheel onterecht dus.
April 16, 2022
Dit was de zin, op pagina 172-173 van Max, Micha & het Tet-Offensief, dat ik zeker wist dat Harstad weer iets heel bijzonders geschreven had:
Er is veel om van onder de indruk te zijn. Ja, dit is één zin, maar dat is op zichzelf niet zo’n prestatie. Een andere schrijver (of een strenge eindredacteur) zou allereerst van alle puntkomma’s en enkele komma’s punten gemaakt hebben. Dan staat er nog steeds hetzelfde, maar ook weer niet helemaal: juist door het nergens af te kappen gaat de zin golven, is het een als een wolk overdrijvende gedachte in het hoofd van een jongen die dit meisje voor het eerst ziet.
Het zit ook in andere dingen. Dat gewoon zo gecursiveerd is, waardoor het twee heel effectieve woorden worden. Dat hij er heel subtiel in verwerkt dat hij maar niet kan stoppen met kijken naar een ‘onleesbaar’ logo - dat ter hoogte van haar borsten op haar jasje zit. Dat hij op tweederde schakelt naar dat groepje jongens en vanuit hun gezamenlijke perspectief verdergaat. En dan nog de meisjes die ‘twijfelen tussen de rijbanen’: verrukkelijk.
Het bijzondere is ook dat dit meisje, Alison, helemaal geen grote rol heeft in het boek. Ze wordt geïntroduceerd en verdwijnt op een zeker moment weer, waarmee Harstad eens te meer duidelijk maakt: het gaat hem om de taal, de stijl, om het kunnen en durven schrijven van dit soort passages.
Daarna maakte het me eigenlijk al niet zoveel meer uit hoe het verhaal zou aflopen, wat er precies zou gebeuren op de 1.057 pagina’s die nog zouden volgen.
Max, Micha & het Tet-offensief gaat over toneelregisseur Max Hansen, die op jonge leeftijd met zijn ouders van Noorwegen naar New York verhuist omdat zijn vader, piloot, daar een betere baan kan krijgen. Max is eigenlijk nog te jong om te weten wat het met hem doet zijn jeugd zo letterlijk achter te laten, maar heeft gelukkig 1.230 pagina’s om daarachter te komen. Onderweg leren we ook Owen kennen, een oom van Max en een Vietnam-veteraan die vele jaren eerder dezelfde kant op emigreerde. Als de twee elkaar vinden, heeft Max inmiddels ook een andere zielsverwant gevonden in de mooie, zeven jaar oudere Micha. Alledrie zijn ze ontheemd in een stad die ook nog eens met instortende WTC-torens en orkanen te maken krijgt.
Van een boek met ruim twaalfhonderd pagina’s kun je altijd zeggen dat het ‘dunner gekund had’. Natuurlijk klopt dat: haal uit die ene zin hierboven ‘en talloze proefmonsters’, ‘informeel en op het slordige af’ en nog zo wat beschrijvingen en bijzinnen en de boodschap blijft inhoudelijk wel overeind. Maar ik las dit boek dus omdat die woorden zijn blijven staan. Omdat die passages nooit gekunsteld of clichématig overkomen. Het lijkt hem zo gemakkelijk af te gaan. Het is allemaal zo bijzonder mooi. (Ook dankzij de Nederlandse vertalers dus, want daarbij kan het gemakkelijk misgaan en dit moet een monsterklus geweest zijn.)
Ik vouwde ook de hoekjes om van de pagina’s over Max’ vader (vanaf pagina 333), Harstads uiteenzetting over de belofte van jeugd vs de realiteit van het volwassen zijn (580-581), de ene zin die ruim vijf pagina’s doorgaat (883-887) en de opsomming die steeds begint met ‘ik hield van haar’ over Mischa (1053-1056).
Ik zal toegeven dat het compleet lyrische van de pakweg eerste driehonderd pagina’s daarna een beetje wegzakte, en dat ik uiteindelijk minder had met Owen dan met Max. Dat niet alle delen me juichend de bladzijden deden omslaan. Maar dit is hét boek dat ik las in de zomer van 2017, ik zal het daaraan blijven verbinden, en het was alles wat ik ervan had kunnen verwachten.
Ze heeft lang, donker haar dat er zelfs op afstand zo zacht uitziet dat het visioenen oproept van een bad vol haarverzorgingsproducten en balsamkuren, ontwikkeld door Duitse experts in schemerige ruimtes ergens diep in de bergen, of misschien is haar haar gewoon zo, van zichzelf, zonder poespas en dagelijks onderhoud, en van zo’n kwaliteit dat ervaren kappers hun hoofd schudden als ze de zaak binnenkomt en haar een gratis behandeling en talloze proefmonsters aanbieden omdat ze het een eer vinden dat ze eindelijk eens kunnen werken met het ideale basismateriaal: ze is van nature mooi en dat weet ze, er is niets toevalligs aan de manier waarop ze staat en gaat of aan wat ze draagt, het knalblauwe sportjasje met een onleesbaar logo waar je je ogen niet vanaf kunt houden op haar borst en de bruine ribfluwelen broek die haar spierwitte gymschoenen laat fonkelen en de aandacht in een vloeiende beweging weer terugbrengt naar haar gezicht; zelfs haar kapsel, informeel en op het slordige af, bijeengebonden in een nonchalante en veel te hoge paardenstaart die half losraakt, is niet vanzelf zo geworden, maar moet zo zijn, elke beweging is bijna ingestudeerd, gecalculeerd en berekend op een manier die haar berooft van al die natuurlijkheid die ze desondanks toch uitstraalt, het is allemaal uitermate verwarrend; ze ziet er niet gevaarlijk, arrogant of onbenaderbaar uit, maar vriendelijk, mooi op een uiterst verdachte manier, en de vier jongens die haar in het klamme zwembad voor het eerst zien, verbazen zich over het mysterie dat ze haar - met uitzondering van Stanley - niet eerder hebben gezien, want als je haar eenmaal hebt gezien, kun je je onmogelijk voorstellen hoe je haar ooit hebt kunnen missen, ze is anders dan alle anderen, en ook in een gezelschap van honderden mensen zou je haar er in één seconde uit kunnen pikken; verliefd op haar worden zou bijna te gemakkelijk zijn, ze is de hoofdattractie bij de onder-de-dekens-activiteiten van heel veel jongens en ook voor de jongens met nobelere, langeretermijngedachten over liefde, naast, kun je je zo voorstellen, een paar meisjes die nog twijfelen tussen de rijbanen.
Er is veel om van onder de indruk te zijn. Ja, dit is één zin, maar dat is op zichzelf niet zo’n prestatie. Een andere schrijver (of een strenge eindredacteur) zou allereerst van alle puntkomma’s en enkele komma’s punten gemaakt hebben. Dan staat er nog steeds hetzelfde, maar ook weer niet helemaal: juist door het nergens af te kappen gaat de zin golven, is het een als een wolk overdrijvende gedachte in het hoofd van een jongen die dit meisje voor het eerst ziet.
Het zit ook in andere dingen. Dat gewoon zo gecursiveerd is, waardoor het twee heel effectieve woorden worden. Dat hij er heel subtiel in verwerkt dat hij maar niet kan stoppen met kijken naar een ‘onleesbaar’ logo - dat ter hoogte van haar borsten op haar jasje zit. Dat hij op tweederde schakelt naar dat groepje jongens en vanuit hun gezamenlijke perspectief verdergaat. En dan nog de meisjes die ‘twijfelen tussen de rijbanen’: verrukkelijk.
Het bijzondere is ook dat dit meisje, Alison, helemaal geen grote rol heeft in het boek. Ze wordt geïntroduceerd en verdwijnt op een zeker moment weer, waarmee Harstad eens te meer duidelijk maakt: het gaat hem om de taal, de stijl, om het kunnen en durven schrijven van dit soort passages.
Daarna maakte het me eigenlijk al niet zoveel meer uit hoe het verhaal zou aflopen, wat er precies zou gebeuren op de 1.057 pagina’s die nog zouden volgen.
Max, Micha & het Tet-offensief gaat over toneelregisseur Max Hansen, die op jonge leeftijd met zijn ouders van Noorwegen naar New York verhuist omdat zijn vader, piloot, daar een betere baan kan krijgen. Max is eigenlijk nog te jong om te weten wat het met hem doet zijn jeugd zo letterlijk achter te laten, maar heeft gelukkig 1.230 pagina’s om daarachter te komen. Onderweg leren we ook Owen kennen, een oom van Max en een Vietnam-veteraan die vele jaren eerder dezelfde kant op emigreerde. Als de twee elkaar vinden, heeft Max inmiddels ook een andere zielsverwant gevonden in de mooie, zeven jaar oudere Micha. Alledrie zijn ze ontheemd in een stad die ook nog eens met instortende WTC-torens en orkanen te maken krijgt.
Van een boek met ruim twaalfhonderd pagina’s kun je altijd zeggen dat het ‘dunner gekund had’. Natuurlijk klopt dat: haal uit die ene zin hierboven ‘en talloze proefmonsters’, ‘informeel en op het slordige af’ en nog zo wat beschrijvingen en bijzinnen en de boodschap blijft inhoudelijk wel overeind. Maar ik las dit boek dus omdat die woorden zijn blijven staan. Omdat die passages nooit gekunsteld of clichématig overkomen. Het lijkt hem zo gemakkelijk af te gaan. Het is allemaal zo bijzonder mooi. (Ook dankzij de Nederlandse vertalers dus, want daarbij kan het gemakkelijk misgaan en dit moet een monsterklus geweest zijn.)
Ik vouwde ook de hoekjes om van de pagina’s over Max’ vader (vanaf pagina 333), Harstads uiteenzetting over de belofte van jeugd vs de realiteit van het volwassen zijn (580-581), de ene zin die ruim vijf pagina’s doorgaat (883-887) en de opsomming die steeds begint met ‘ik hield van haar’ over Mischa (1053-1056).
Ik zal toegeven dat het compleet lyrische van de pakweg eerste driehonderd pagina’s daarna een beetje wegzakte, en dat ik uiteindelijk minder had met Owen dan met Max. Dat niet alle delen me juichend de bladzijden deden omslaan. Maar dit is hét boek dat ik las in de zomer van 2017, ik zal het daaraan blijven verbinden, en het was alles wat ik ervan had kunnen verwachten.
August 4, 2024
‘Hier heb je een dag. Kijk er goed naar. Dit is een dag die niet meer terugkomt.’
(Op pagina 1093 komt de zin ‘Dit is de resterende 10 procent’ voor, EN DAT IS DAN OOK HET BEGIN VAN DE RESTERENDE 10 PROCENT VAN HET BOEK. Blij dat ik leef blij dat ik lees. Well and truly genezen van mijn dikkeboekenangst, bedankt Johan <3)
(Op pagina 1093 komt de zin ‘Dit is de resterende 10 procent’ voor, EN DAT IS DAN OOK HET BEGIN VAN DE RESTERENDE 10 PROCENT VAN HET BOEK. Blij dat ik leef blij dat ik lees. Well and truly genezen van mijn dikkeboekenangst, bedankt Johan <3)
July 18, 2020
Aan iedereen die bij mij het vak Schrijven volgt, vertel ik dat je de tijd moet nemen om een verhaal te vertellen. Dat heeft Johan Harstad als geen ander begrepen. In Max, Mischa en het Tet-offensief leren we de personages wel heel erg goed kennen. Dat heeft als gevolg dat je constant met ze meeleeft, meevoelt. En dat je op het eind zelfs letterlijk met ze wil meerennen. Straf is dat. Van zodra je aan dit boek begint, vergeet je de dikte ervan, maakt het je geen donder uit dat de bladzijden je nauwelijks ademruimte gunnen doordat Harstad lak lijkt te hebben aan alinea’s. Elke zin, elk woord duwt je dieper en dieper het verhaal in. Het zal een tijd vragen voor ik eruit geklommen ben.
August 29, 2025
Fascinantan roman, jedan od onih koji se dugo čitaju i dugo pamte. Roman koji obuhvaća čitav jedan život, i više od toga. Glavni lik, pripovjedač Max Hansen, kazališni je redatelj u 30-tima, vrlo cijenjen i priznat u Americi. Roman počinje njegovom turnejom po cijeloj zemlji 2012., a zatim se vraća u 80-te, djetinjstvo u Stavangeru, dječje igre rata (vijetnamskog!), i naprasnu odluku roditelja da odsele iz Norveške u Ameriku. Od tog trenutka, Max odrasta, sazrijeva od prkosnog dječaka koji odbija komunicirati u novoj sredini, do senzibilnog mladića koji razumije i život i ljude oko sebe. Veliku ulogu tu je imao prijatelj Mordecai, zatim veza sa slikaricom Mischom, a paralelno pratimo i priču njegova strica Ovea (Owena), obiteljske "crne ovce", koji je 60-tih emigrirao iz Norveške u Ameriku zbog ljubavi prema jazzu, a potom je pristao otići u vijetnamski rat kako bi stekao državljanstvo.
Roman je nemoguće prepričati jer u njemu ni nema dramatičnih fabularnih prekretnica. Pratimo život naoko običnih ljudi, obilježen ipak zbivanjima kao što su rat u Vijetnamu, napadi 11. rujna, a na samom kraju i uragan Sandy iz 2012. Najfascinantnije su ipak spoznaje koji povremeno zabljesnu iz nekih rečenica, kao što su npr. razmatranja o kazalištu, o odnosima s bliskim ljudima - na kraju krajeva, odnos Maxa i njegove majke jedan je od najljepših i najtoplijih odnosa sina i majke koje sam doživjela u književnosti. Roman je vrlo dug (preko 900 stranica), preporuka je čitati ga polako, jer je naprosto šteta projuriti kroz toliki tekst. Voljela bih mu se povremeno i vratiti. Za strpljive i uporne čitatelje koji će na kraju biti nagrađeni neprocjenjivo vrijednom literaturom.
Dodatak nakon drugog čitanja: zaista se vrijedilo vratiti ovoj maestralnoj knjizi, koja je valjda nešto najbolje što sam čitala u zadnjih nekoliko godina. Knjiga koja je više od teksta, likovi koji su toliko vjerno ocrtani da se doimaju živima, besprijekoran stil (s tek mrvicu prejakom sklonosti nabrajanjima), atmosfera blago tužna, ali životno stvarna. I ovo nam sigurno nije bilo posljednje druženje.
Roman je nemoguće prepričati jer u njemu ni nema dramatičnih fabularnih prekretnica. Pratimo život naoko običnih ljudi, obilježen ipak zbivanjima kao što su rat u Vijetnamu, napadi 11. rujna, a na samom kraju i uragan Sandy iz 2012. Najfascinantnije su ipak spoznaje koji povremeno zabljesnu iz nekih rečenica, kao što su npr. razmatranja o kazalištu, o odnosima s bliskim ljudima - na kraju krajeva, odnos Maxa i njegove majke jedan je od najljepših i najtoplijih odnosa sina i majke koje sam doživjela u književnosti. Roman je vrlo dug (preko 900 stranica), preporuka je čitati ga polako, jer je naprosto šteta projuriti kroz toliki tekst. Voljela bih mu se povremeno i vratiti. Za strpljive i uporne čitatelje koji će na kraju biti nagrađeni neprocjenjivo vrijednom literaturom.
Dodatak nakon drugog čitanja: zaista se vrijedilo vratiti ovoj maestralnoj knjizi, koja je valjda nešto najbolje što sam čitala u zadnjih nekoliko godina. Knjiga koja je više od teksta, likovi koji su toliko vjerno ocrtani da se doimaju živima, besprijekoran stil (s tek mrvicu prejakom sklonosti nabrajanjima), atmosfera blago tužna, ali životno stvarna. I ovo nam sigurno nije bilo posljednje druženje.
May 18, 2024
Mag ik nu alles vergeten van dit boek, zodat ik het meteen opnieuw kan beginnen lezen a.u.b.? Dank u!
February 17, 2020
Ja, ganz tolle Geschichte von Johan Harstad,
dieser Roman wäre mir fast fünf Sterne wert gewesen,
manchmal etwas zu Detail verliebt und kurz vorm
Ende des Buches vielleicht etwas zu flach.
Trotzdem ganz stark!
dieser Roman wäre mir fast fünf Sterne wert gewesen,
manchmal etwas zu Detail verliebt und kurz vorm
Ende des Buches vielleicht etwas zu flach.
Trotzdem ganz stark!
October 20, 2023
Ja ne mogu da objasnim koliko toga je ova knjiga. 🧡
September 19, 2022
Wat een boek !
1200 bladzijden over Max en Mischa en Owen en Mordecai en nog zoveel meer mensen die in het leven van Max passeren.
Er gebeurt weinig en toch gebeurt er heel veel.
Op een kleine manier komen de grote thema's van het leven aan bod : ontmoeting en afscheid, vreugde en verdriet, begin en einde.
Ik kan me voorstellen dat dit een boek is dat je omarmd of verafschuwd.
Ik behoor tot de eerste en heb ontzettend genoten van de paginalange filosofische beschouwingen over films, toneel, schilderijen en het leven.
1200 bladzijden over Max en Mischa en Owen en Mordecai en nog zoveel meer mensen die in het leven van Max passeren.
Er gebeurt weinig en toch gebeurt er heel veel.
Op een kleine manier komen de grote thema's van het leven aan bod : ontmoeting en afscheid, vreugde en verdriet, begin en einde.
Ik kan me voorstellen dat dit een boek is dat je omarmd of verafschuwd.
Ik behoor tot de eerste en heb ontzettend genoten van de paginalange filosofische beschouwingen over films, toneel, schilderijen en het leven.
July 27, 2023
Weergaloos.
Dit boek belandt in mijn top 3.
Dit boek belandt in mijn top 3.
July 28, 2018
1129 pagina’s later, tot diep vannacht. Want Max, Mischa, en vooral Owen schrijven je een weg doorheen je hele lijf- en ja, je zal meermaals denken: verdorie, Harstad, kill your darlings, maar op hetzelfde moment vraag je je af: hoe doet ie dat? Prachtig kunstexposé op een broeierig jazz-ritme, dat een stream of consciousness dirigeert doorheen een knoert van een ‘coming of age’ -roman, die ook historisch traktaat en metadocument kan zijn, en bol staat van subtiel existentialisme en tergende romantiek tegelijk. En ja, zulke Heel Lange Zinnen. Kortom, een Boek om nooit te vergeten. En om je verloren te voelen, eens uitgelezen. Thank You @lectrr - en hulde aan de vertalers
July 31, 2016
Jeg fikk frysninger gjennom hele kroppen da jeg innså at jeg var ferdig. Historien om Max, Mischa, Mordecai og Owen er over.
Jeg har satt så utrolig stor pris på å få lov til å ta del i de langstrakte beskrivelsene, ventingen, kunsten og musikken - kjærligheten. Alt har vært fantastisk (særlig etter man bikket 40%), og jeg kunne ønske det aldri tok slutt. På en eller annen absurd måte er det Harstads flotteste og mest imponerende verk hittil. Som sagt - jeg har fortsatt frysninger.
Jeg har satt så utrolig stor pris på å få lov til å ta del i de langstrakte beskrivelsene, ventingen, kunsten og musikken - kjærligheten. Alt har vært fantastisk (særlig etter man bikket 40%), og jeg kunne ønske det aldri tok slutt. På en eller annen absurd måte er det Harstads flotteste og mest imponerende verk hittil. Som sagt - jeg har fortsatt frysninger.
August 27, 2018
One of the best books I read this year!
I love the long sentences, alternated with short ones. The theme of how long do you need to be away before it is too late to return, oozes through the entire book. Different views, different times, changes in perspective. I love it!
I love the long sentences, alternated with short ones. The theme of how long do you need to be away before it is too late to return, oozes through the entire book. Different views, different times, changes in perspective. I love it!
June 21, 2019
Wenn ich könnte, würde ich mehr als 5 Sterne vergeben, viel mehr...
January 14, 2019
Ik ben benieuwd of het me gaat lukken om iets zinnigs over dit boek, dit enorme werk dat geen buitengewoon ontwerp behandelt maar toch zo veelomvattend is, te zeggen.
Ik heb een A4 vol geschreven met problemen die ik met het boek heb, van plot en vorm tot personages en stijl. Maar ik heb besloten om dat niet te benoemen; het lezen van dit boek is een ervaring die zich niet in een recensie laat vatten, het overstijgt de gebruikelijke manieren waarop je in recensies een boek probeert te duiden, te ontleden, te beoordelen. Ik kan alles benoemen wat goed was, alles benoemen was slecht was, en je zou geen idee hebben hoe het was om dit boek te lezen.
Laat me alleen zeggen dat dit misschien wel het lekkerste boek was dat ik ooit las, met misschien wel mijn twee meest favoriete personages in de literatuur: Max en Mordecai (en ook vet veel liefde voor de moeder van Max).
Om terug te komen op de eerste zin van deze 'review': nee, niet gelukt; niks zinnigs over dit boek kunnen verzinnen, maar dit geraaskal is wel een mooi aandenken aan de overdonderde staat waarin ik me nu, net na het uitlezen van het boek, bevind.
Edit: ik ben al de hele dag aan het nadenken over dit boek en voel ook boosheid. Ik heb veel tijd aan dit boek besteed, dit boek dat vaak ontroert, je intellect prikkelt, allerlei interesses aanwakkert, dit boek waar ik zoveel liefde voor voel; en dus vind ik het des te vervelender dat er (naar mijn bescheiden mening) grote missers in het boek zitten, die de schoonheid van dit boek bedoezelen. Misschien typ ik dat A4'tje met bezwaren nog wel eens uit, en misschien gaat mijn rating nog omlaag.
2e edit: ik gaf in mijn eerste edit aan dat mijn rating nog omlaag zou kunnen gaan, dit is niet het geval. Hij gaat omhoog. Zoals je aan deze rotzooi van een review kan zien houdt het boek me nogal bezig. Ik denk er nog vaak over na en heb nu zelfs al zin om hem te herlezen. Het is absoluut niet perfect, verre van, en ik heb nog steeds grote problemen met het boek, maar het is zo'n rijk werk, dat me ongelooflijk veel leesplezier en stof tot nadenken heeft gegeven, dat ik het niet minder dan vijf sterren zou moeten geven.
Ik heb een A4 vol geschreven met problemen die ik met het boek heb, van plot en vorm tot personages en stijl. Maar ik heb besloten om dat niet te benoemen; het lezen van dit boek is een ervaring die zich niet in een recensie laat vatten, het overstijgt de gebruikelijke manieren waarop je in recensies een boek probeert te duiden, te ontleden, te beoordelen. Ik kan alles benoemen wat goed was, alles benoemen was slecht was, en je zou geen idee hebben hoe het was om dit boek te lezen.
Laat me alleen zeggen dat dit misschien wel het lekkerste boek was dat ik ooit las, met misschien wel mijn twee meest favoriete personages in de literatuur: Max en Mordecai (en ook vet veel liefde voor de moeder van Max).
Om terug te komen op de eerste zin van deze 'review': nee, niet gelukt; niks zinnigs over dit boek kunnen verzinnen, maar dit geraaskal is wel een mooi aandenken aan de overdonderde staat waarin ik me nu, net na het uitlezen van het boek, bevind.
Edit: ik ben al de hele dag aan het nadenken over dit boek en voel ook boosheid. Ik heb veel tijd aan dit boek besteed, dit boek dat vaak ontroert, je intellect prikkelt, allerlei interesses aanwakkert, dit boek waar ik zoveel liefde voor voel; en dus vind ik het des te vervelender dat er (naar mijn bescheiden mening) grote missers in het boek zitten, die de schoonheid van dit boek bedoezelen. Misschien typ ik dat A4'tje met bezwaren nog wel eens uit, en misschien gaat mijn rating nog omlaag.
2e edit: ik gaf in mijn eerste edit aan dat mijn rating nog omlaag zou kunnen gaan, dit is niet het geval. Hij gaat omhoog. Zoals je aan deze rotzooi van een review kan zien houdt het boek me nogal bezig. Ik denk er nog vaak over na en heb nu zelfs al zin om hem te herlezen. Het is absoluut niet perfect, verre van, en ik heb nog steeds grote problemen met het boek, maar het is zo'n rijk werk, dat me ongelooflijk veel leesplezier en stof tot nadenken heeft gegeven, dat ik het niet minder dan vijf sterren zou moeten geven.
Read
June 26, 2020Iemand bij 'De Wereld Draait Door' vond dit het allerbeste boek dat hij ooit had gelezen. Dat heeft de uitgever op de voorkant van het boek gezet, en ik kocht het. Vervolgens zit je honderden bladzijden lang te denken of jij dit óók het allerbeste boek vindt dat je ooit hebt gelezen. Nee, natuurlijk niet! Wat zijn dat ook voor kinderachtige zinnetjes. En wat zeggen ze over programma's als DWDD, over uitgevers, over boekenlezers. Uit protest geef ik hier geen sterretjes-rating. Je beoordeelt het zelf maar.
Een goed boek is het zeker wel. Gewoon lezen als je niet opziet tegen 1200+ pagina's. Van dat formaat lees ikzelf er niet meer dan eentje per jaar. In die tijd kun je natuurlijk ook drie, vier boeken lezen van Grunberg, Murakami, Atwood, Gerritsen, etc, als je daar meer van houdt.
'Max, Mischa & Het TET-offensief' gaat over New York, de Vietnamoorlog, kunst, migrant-zijn, vriendschap, liefde, zoals legio romans over eenzame introverte intellectuelen (goh), 50 jaar recente westerse geschiedenis, opgroeien, het ene aspect wat geslaagder en urgenter dan het andere. Op bladzijde 1 was ik verkocht, op bladzijde 800 overwoog ik hem weg te leggen, op bladzijde 1229 dacht ik: mooi dat ik bleef doorlezen. Aimabele personages waaraan ik nog iets langer dan vandaag gehecht blijf, maar ze gaan geen leven lang met me mee.
Oh, en kijk Apocalypse Now voordat je het boek leest.
Kijk hoe dan ook Apocalypse Now.
Een goed boek is het zeker wel. Gewoon lezen als je niet opziet tegen 1200+ pagina's. Van dat formaat lees ikzelf er niet meer dan eentje per jaar. In die tijd kun je natuurlijk ook drie, vier boeken lezen van Grunberg, Murakami, Atwood, Gerritsen, etc, als je daar meer van houdt.
'Max, Mischa & Het TET-offensief' gaat over New York, de Vietnamoorlog, kunst, migrant-zijn, vriendschap, liefde, zoals legio romans over eenzame introverte intellectuelen (goh), 50 jaar recente westerse geschiedenis, opgroeien, het ene aspect wat geslaagder en urgenter dan het andere. Op bladzijde 1 was ik verkocht, op bladzijde 800 overwoog ik hem weg te leggen, op bladzijde 1229 dacht ik: mooi dat ik bleef doorlezen. Aimabele personages waaraan ik nog iets langer dan vandaag gehecht blijf, maar ze gaan geen leven lang met me mee.
Oh, en kijk Apocalypse Now voordat je het boek leest.
Kijk hoe dan ook Apocalypse Now.
September 30, 2020
Oke, dit was een heel project en toen ik hier aan begon en het percentage gelezen bladzijde in eerste instantie veel te langzaam zag groeien dacht ik: waarom? Dit boek is veel te dik, dit is belachelijk!
Maar. Het was zó goed. Toegegeven: ik bracht de afgelopen maand veel tijd in de trein door en had dus alle tijd om lang achtereen te lezen, maar daar nodigt dit boek ook echt toe uit. Je wil doorlezen. Je wil weten hoe het verdergaat met Max, met Owen, met Mischa, met Mordecai en alle anderen. Dat het boek niet chronologisch geschreven is was nooit storend - het hield het eerder interessant. Tot slot: duizend maal hulde voor de vertaler(s). Echt een kunst om zulke mooie zinnen te fabriceren. Lees dit boek, mensen!!!
Edit: er zitten wel heel veel culturele referenties in, die ik lang niet allemaal begreep. Wel binnenkort Apocalypse Now kijken, denk ik zo.
Maar. Het was zó goed. Toegegeven: ik bracht de afgelopen maand veel tijd in de trein door en had dus alle tijd om lang achtereen te lezen, maar daar nodigt dit boek ook echt toe uit. Je wil doorlezen. Je wil weten hoe het verdergaat met Max, met Owen, met Mischa, met Mordecai en alle anderen. Dat het boek niet chronologisch geschreven is was nooit storend - het hield het eerder interessant. Tot slot: duizend maal hulde voor de vertaler(s). Echt een kunst om zulke mooie zinnen te fabriceren. Lees dit boek, mensen!!!
Edit: er zitten wel heel veel culturele referenties in, die ik lang niet allemaal begreep. Wel binnenkort Apocalypse Now kijken, denk ik zo.
June 30, 2016
En gang annenhvert år, eller kanskje hvert tredje år, kanskje sjeldnere, leser jeg en bok som virkelig rører meg; en bok som klorer seg fast i sjelen min og aldri kommer til å slippe.
Dette en er sånn bok. En sånn bok jeg ikke vil skal ta slutt, som jeg både gruer og gleder meg til å finne ut av hvordan ender, og som jeg nesten får høyere puls av når jeg nærmer meg de aller siste sidene.
«Max, Mischa & Tetoffensiven» handler i veldig generelle ordelag om å vokse opp, å bli voksen, hvordan barndommen påvirker ditt voksne liv og hvordan man egentlig aldri passer inn i verden man lever i. Om alle de tingene vi aldri forteller hverandre, alt det man bare må forstå mellom linjene, og hvordan mennesker seg i mellom egentlig ikke kan forstå hverandre.
Den handler om savn, ensomhet, om å føle seg utilstrekkelig og malplassert. Alt det som forblir usagt.
Dette er min første bok av Johan Harstad. Jeg har hatt både «Buzz Aldrin» og «Darlah» på leselista en stund, men det var sammendraget av «MM&T» som virkelig trakk meg til seg: hvor lenge kan man egentlig være borte før det er for sent å dra hjem?
Det er en sår, dirrende nerve gjennom hele boka. Harstad skriver i nyanser, i metaforer og i effektive og illustrerende bilder. Det er elegant og forførende; gjennom alle de 1000+ sidene denne mursteinen innehar ble jeg slått av det eksepsjonelt vakre språket, de lavmælte detaljene, nyansene.
Fremmedgjøring og usagte ord går som en glødende rød tråd gjennom hele romanen. De etterhvert tre og fire karakterene vi forholder oss til klarer aldri egentlig å fortelle hverandre noe om seg selv. Det er også dette som etterhvert ødelegger dem; alt det usagte, alt det som burde sies men som aldri kommer fram og drukner i et hav av forskremt og anspent stillhet.
Max og Mischas forhold kan minne meg om Tomas og Tereza i Milan Kunderas «The Unbearable Lightness of Being» i den forstand at de kan leve sammen i tilsynelatende lykke og harmoni uten at de egentlig vet noe om hverandre, de utfyller hverandre uten egentlig å forstå hverandre. Det som betyr noe snakker de ikke om, eller de forstår ikke den andre om de prøver å snakke om det og ender opp med enda flere usagte ord enn de begynte med.
Når Mischa gir Max notatbøkene i gave hos Marcie i California, nærmest som et testamente med en innholdsfortegnelse over hva hun ønsker av ham, hva hun føler og hvorfor hun befinner seg i California, tar han likevel ikke hintet.
Max ønsker Mischa kunne fortelle ham hva som var galt, hva er det som skurrer i forholdet vårt, hvorfor er det blitt sånn? Han bruker år på gruble på disse spørsmålene, men stiller dem aldri. Konfronterer i grunnen aldri Mischa med det han føler. Det passer ikke, det er forseint å si noe, eller han åpner aldri munnen i det hele tatt. Det forblir overfladisk.
En av de absolutt største fordelene ved å lese en bok man trenger sekk for å frakte rundt med seg er hvor knyttet man etterhvert blir til karakterene; man er med dem i så lang tid.
Jeg er imponert over at Harstad klarer å holde et så høyt nivå oppe over så mange sider. Det finnes ikke ett overflødig kapittel. Man blir som leser veldig investert i å finne ut hva det er som foregår, hva er det for eksempel med Owen? Hva så han i Vietnam? Hva er det med Mordecai? Hva er det med Mischa?
Bokas endeløse gi-og-ta-mentalitet hvor man kan miste så mye og stå der alene uten å vite hvor man skal ta veien, eller hvor man kan ha alt det man ønsket seg og likevel er det noe som ikke stemmer, en knute på tråden, men det er umulig å finne ut hvor.
Alt i alt handler denne boka om mennesker; mennesker som ikke forstår seg på andre mennesker, om man elsker eller misliker dem har ingenting å si, du kan ikke fullt forstå dem likevel.
Hvor langt bort fra andre kan man komme før det er umulig å styre seg inn i riktig retning igjen? Når er det for sent? Når har man mistet tråden, når bør man slippe den? Når man ikke passer inn noen steder, når man ikke er det ene eller den andre, hvor skal man dra?
Det handler om kjærlighet og ensomhet og regnskap som aldri vil gå opp. Hvordan vi aldri kan snakke med hverandre, fordi hvert menneske lever i sin egen verden, i seg selv, og ingen andre vil noen gang klare å ta bolig i din verden. Når vi aldri helt kan forstå oss selv kan vi heller aldri helt forstå andre.
Dette en er sånn bok. En sånn bok jeg ikke vil skal ta slutt, som jeg både gruer og gleder meg til å finne ut av hvordan ender, og som jeg nesten får høyere puls av når jeg nærmer meg de aller siste sidene.
«Max, Mischa & Tetoffensiven» handler i veldig generelle ordelag om å vokse opp, å bli voksen, hvordan barndommen påvirker ditt voksne liv og hvordan man egentlig aldri passer inn i verden man lever i. Om alle de tingene vi aldri forteller hverandre, alt det man bare må forstå mellom linjene, og hvordan mennesker seg i mellom egentlig ikke kan forstå hverandre.
Den handler om savn, ensomhet, om å føle seg utilstrekkelig og malplassert. Alt det som forblir usagt.
«Vi snakket om den nye filmen hans og så ramlet samtalen liksom litt fra hverandre. Vi lette etter den på gulvet.»
Dette er min første bok av Johan Harstad. Jeg har hatt både «Buzz Aldrin» og «Darlah» på leselista en stund, men det var sammendraget av «MM&T» som virkelig trakk meg til seg: hvor lenge kan man egentlig være borte før det er for sent å dra hjem?
Det er en sår, dirrende nerve gjennom hele boka. Harstad skriver i nyanser, i metaforer og i effektive og illustrerende bilder. Det er elegant og forførende; gjennom alle de 1000+ sidene denne mursteinen innehar ble jeg slått av det eksepsjonelt vakre språket, de lavmælte detaljene, nyansene.
Fremmedgjøring og usagte ord går som en glødende rød tråd gjennom hele romanen. De etterhvert tre og fire karakterene vi forholder oss til klarer aldri egentlig å fortelle hverandre noe om seg selv. Det er også dette som etterhvert ødelegger dem; alt det usagte, alt det som burde sies men som aldri kommer fram og drukner i et hav av forskremt og anspent stillhet.
«Merkelig hvordan jeg ikke husker ansiktet hans fra denne kvelden, det er så godt som utvisket, en kropp med et hode ute av fokus; jeg ser bare for meg fingrene hans som trommet mot bordplaten ved siden av glasset hans, utålmodig. Pekefingeren. Lillefingeren. Langfingeren. Intenst i gang med å morse en forklaring til meg som det ville være lettere å bikke forstående til. Morsende, som om han allerede hadde dratt og gnistene føyk over kontinentet.»
Max og Mischas forhold kan minne meg om Tomas og Tereza i Milan Kunderas «The Unbearable Lightness of Being» i den forstand at de kan leve sammen i tilsynelatende lykke og harmoni uten at de egentlig vet noe om hverandre, de utfyller hverandre uten egentlig å forstå hverandre. Det som betyr noe snakker de ikke om, eller de forstår ikke den andre om de prøver å snakke om det og ender opp med enda flere usagte ord enn de begynte med.
Når Mischa gir Max notatbøkene i gave hos Marcie i California, nærmest som et testamente med en innholdsfortegnelse over hva hun ønsker av ham, hva hun føler og hvorfor hun befinner seg i California, tar han likevel ikke hintet.
Max ønsker Mischa kunne fortelle ham hva som var galt, hva er det som skurrer i forholdet vårt, hvorfor er det blitt sånn? Han bruker år på gruble på disse spørsmålene, men stiller dem aldri. Konfronterer i grunnen aldri Mischa med det han føler. Det passer ikke, det er forseint å si noe, eller han åpner aldri munnen i det hele tatt. Det forblir overfladisk.
En av de absolutt største fordelene ved å lese en bok man trenger sekk for å frakte rundt med seg er hvor knyttet man etterhvert blir til karakterene; man er med dem i så lang tid.
Jeg er imponert over at Harstad klarer å holde et så høyt nivå oppe over så mange sider. Det finnes ikke ett overflødig kapittel. Man blir som leser veldig investert i å finne ut hva det er som foregår, hva er det for eksempel med Owen? Hva så han i Vietnam? Hva er det med Mordecai? Hva er det med Mischa?
Bokas endeløse gi-og-ta-mentalitet hvor man kan miste så mye og stå der alene uten å vite hvor man skal ta veien, eller hvor man kan ha alt det man ønsket seg og likevel er det noe som ikke stemmer, en knute på tråden, men det er umulig å finne ut hvor.
Alt i alt handler denne boka om mennesker; mennesker som ikke forstår seg på andre mennesker, om man elsker eller misliker dem har ingenting å si, du kan ikke fullt forstå dem likevel.
Hvor langt bort fra andre kan man komme før det er umulig å styre seg inn i riktig retning igjen? Når er det for sent? Når har man mistet tråden, når bør man slippe den? Når man ikke passer inn noen steder, når man ikke er det ene eller den andre, hvor skal man dra?
Det handler om kjærlighet og ensomhet og regnskap som aldri vil gå opp. Hvordan vi aldri kan snakke med hverandre, fordi hvert menneske lever i sin egen verden, i seg selv, og ingen andre vil noen gang klare å ta bolig i din verden. Når vi aldri helt kan forstå oss selv kan vi heller aldri helt forstå andre.
««Tretti år,» fortsatte han og smilte skjevt, «Det går så fort, dere vil ikke tro det. Du legger deg om kvelden, står opp om morgenen og legger deg igjen den neste. Også våkner du og ser deg i speilet og innser at halve livet ditt har gått. Det er merkelig ... Merkelige greier ...» Han stirret på mikrofonen. «I mitt neste liv skal jeg være mer oppmerksom.»»
January 10, 2019
Deze roman was een ideale reisgezel op een drie weken durende trip door Noorwegen. We reden vele duizenden kilometers, van in België naar het noordelijkste punt van Denemarken. Dan de boot op naar Oslo en vandaar verder, de Poolcirkel over, tot in Narvik, en dan weer de hele weg terug. We reden door eindeloze, zeiknatte bossen vanwaaruit heel af en toe een eland naar de voorbijflitsende auto’s stond te gluren. ’s Avonds dook ik met de e-reader diep in de donzen slaapzak. Rondom ons de zee, de bergen en de slapende karkassen van het onvermijdelijke flottielje van campers. Een mooi boek, obsceen dik, maar er staat naar mijn gevoel geen woord teveel in. De mensen in het boek zijn één ding. Van hen leerde ik nooit écht te houden. Maar wel van de plekken. Het boek staat stijf van toponiemen, van continenten over landen, steden tot buurten, straten, winkels, flatgebouwen, appartementen. De postmoderne mens als nomade, ontworteld, zoekend. We zullen verbeten blijven reizen, ook al slaan de golven ons over de kop. Het boek eindigt met de nasleep van orkaan Sandy in New Jersey. In de laatste paragraaf van het boek rent iemand om nog op tijd in te schepen voor een vlucht naar Montreal. 4,5 sterren.
December 5, 2018
Dit boek gaat over theater, film, muziek en schilderkunst – allemaal onderwerpen waar ik van houd – en legt een stukje geschiedenis bloot dat me intrigeert, de Vietnamoorlog. Positief? De leesbare, vlotte en ritmische stijl. Sommige zinnen, zelfs hele fragmenten, lees je automatisch in een muzikaal uptempo ritme. Voorbeeldje? Pagina’s 1054 en 1055. Negatief? Het boek is zeker de helft te lang. Er zijn te veel uitleggerige details, de ene keer over gevoelens, de andere keer over gedachten, een uitleg bij een schilderij, regieaanwijzingen …. Te vaak dacht ik: “Wat een saai fragment!”. Ik geef nog een voorbeeld. De beschrijving van de aanwezigen op de begrafenis van Mordecai: vier pagina’s pure bladvulling. Maar wat nog erger is: ik leefde totaal niet mee met de hoofdpersonages, en dat is toch het minste wat je van een goed boek mag verwachten. Drie sterren voor stijl én verhaal. Maar af en toe wat schrappen ware beter geweest.
August 1, 2016
DETTE er romanen sin det. Sjelden jeg synes en bok på 1000+ sider godt kunne vart i 500 til..
Les den, så enkelt er det.
Les den, så enkelt er det.
August 18, 2018
Volgens mij bestaat er geen beter boek, geen betere schrijver. Tijdens dit boek heb ik alles gevoeld en ook gewenst dat het voor altijd door zou gaan en ik nooit iets anders hoefde te lezen. Nu even huilen.
(Gelezen in de trein naar Montpellier, op de rotsen in Zuid-Frankrijk, thuis op de bank uitgelezen.)
(Gelezen in de trein naar Montpellier, op de rotsen in Zuid-Frankrijk, thuis op de bank uitgelezen.)
March 8, 2024
Een boek dat gedurende 1300 bladzijden weet te boeien. Akkoord, sommige stukken lijken wat overbodig maar in dit boek werkt dat niet storend.
In het begin is het zoeken tot het moment wanneer je beseft dat je net 50 bladzijden meegesleept bent in een meesterlijke beschrijving van iets eenvoudigs als jongens die buiten “oorlogje” spelen en er geen houden meer aan is.
In het begin is het zoeken tot het moment wanneer je beseft dat je net 50 bladzijden meegesleept bent in een meesterlijke beschrijving van iets eenvoudigs als jongens die buiten “oorlogje” spelen en er geen houden meer aan is.
July 28, 2024
Voor altijd balancerend tussen hartpijn en hartelijke vreugde als ik aan Max zal denken. Danku Harstad.
Displaying 1 - 30 of 937 reviews