What do you think?
Rate this book
We Say No: Chronicles 1963-1991
It eloquently states the case that by saying no to a global system of greed, repression, and exploitation one says yes to the universal values of equality, freedom, and love. All of the thirty-four pieces that comprise this book affirm the elemental struggle of the forgotten and the dispossessed for simple human dignity. From vivid portraits of the "last emperor" Pu Yi, Pele, and Che Guevara to a defense of the political nature of the literary enterprise in Latin America to stinging critiques of the end-of-history thesis and the "celebrations" of Columbus's voyages of discovery (and conquest) to the genesis of Memory of Fire, the pieces in We Say No are united by Galeano's unique ability to blend stirring political commitment, a magical literary facility and a large historical imagination into a seamless web. The result is a volume indispensable to the growing legion of Galeano's American readers and to all concerned with the issues of peace and justice in the Americas and, indeed, in the entire post-Cold War world.
The title of We Say No is drawn from a speech Galeano delivered in support of democracy in Chile in 1988, stating that by saying no to a global system of greed and exploitation, one says yes to equality and freedom. The 34 pieces comprising this book affirm the struggle of the forgotten and dispossessed for human dignity.
The title of We Say No is drawn from a speech Galeano delivered in support of democracy in Chile in 1988, stating that by saying no to a global system of greed and exploitation, one says yes to equality and freedom. The 34 pieces comprising this book affirm the struggle of the forgotten and dispossessed for human dignity.
320 pages, Paperback
First published January 1, 1989
27 people are currently reading
523 people want to read
About the author
Eduardo Galeano
174 books3,675 followersEduardo Galeano was a Uruguayan journalist, writer and novelist. His best known works are Memoria del fuego (Memory of Fire Trilogy, 1986) and Las venas abiertas de América Latina (Open Veins of Latin America, 1971) which have been translated into twenty languages and transcend orthodox genres: combining fiction, journalism, political analysis, and history.
The author himself has proclaimed his obsession as a writer saying, "I'm a writer obsessed with remembering, with remembering the past of America above all and above all that of Latin America, intimate land condemned to amnesia."
He has received the International Human Rights Award by Global Exchange (2006) and the Stig Dagerman Prize (2010).
The author himself has proclaimed his obsession as a writer saying, "I'm a writer obsessed with remembering, with remembering the past of America above all and above all that of Latin America, intimate land condemned to amnesia."
He has received the International Human Rights Award by Global Exchange (2006) and the Stig Dagerman Prize (2010).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 29 of 29 reviews
May 18, 2023
The title of this book refers directly to Eduardo’s words in a speech where he encourages us all to say “no” to global systems of greed, regimentation, violence, repression and exploitation and “yes” to sharing, equality, justice and love.
There are nearly three dozen essays here, all squarely hitting on themes revolving around the ongoing struggle for human dignity. For example, here are some of the essay titles: Pelé and His Retinue, El Che Guevara: Cuba as Showcase or Spark, In Defense of the Word, In Defense of Nicaragua, The Body as Sin or Celebration, War of the Fallacies. For the purpose of my review, below are my comments coupled with direct quotes from one essay I found particularly insightful and supercharged with passion - Ten Frequent Lies or Mistakes about Latin American Literature and Culture:
“A writer is one who writes books, says bourgeois thought, which splinters everything it touches. The compartmentalization of creative activity has ideologues specialized in raising walls and digging ditches.”
Fortunately with our international internet culture with such sites as Goodreads, as readers and writers we are no longer bound (no pun intended) by books and other print media edited and produced by the publishing industry. A personal note: I am continually amazed at the creativity and innovations I see on Goodreads. That’s why I myself am hesitant to approach a newspaper or magazine to be a reviewer: I wouldn’t be able to choose the books I review or use any of the half dozen different formats I’ve created on my own. Also, of course, with Goodreads, a reviewer has immediate feedback from readers all over the world. To hell with all that bourgeois nonsense that says you are only a writer if you write books!
“The corporate powers behind mass media teach competition, not sharing. In the world that they set forth, people belong to automobiles and culture is consumed, like a drug, but is not created. This is also a culture, a culture of resignation, that generates artificial needs to obscure real ones.”
I am appalled at all the violence and consumerism trumped up in the mass media; likewise, in places like the US, how automobiles dominate the culture. Also, I’m sickened at how I’ve heard people, even educated people, assume that retirement means spending most of the day and evening sitting in front of a TV. Side note: I’m very encouraged by the new Minecraft (created by an individual not a company) that encourages players to express themselves and create their own game environments and games. Evidently, this creativity has really caught on among kids all around the world.
“From the standpoint of the dominant ideology, folklore is a pleasant and minor thing, but this paternalism is exposed as pure and simple contempt when “handicrafts” invade the sacred sphere of “art.””
This is exactly why, as part of my review, I have included a fair number of images of street art from Latin America, which can be seen as a form of popular folk art. In many books by art historians discussing modern and contemporary art, this amazingly vibrant art of the people is not even given a word of coverage.
“We writers come from and write for a minority, although we are spurred by the intention and the hope of communicating with all the others.”
Eduardo Galeano regrets the current plight in his home country of Uruguay and all of Latin America – many millions of people he would dearly love to have read his books are illiterate. Personally, living in the US where the entire population in all 50 states is provided tuition-free public education, this statement gave me pause.
“A report of the International Labor Organization a few years ago indicated that there exist in Latin America 110 million persons “in conditions of abject poverty.” Isn’t structural censorship being applied to a huge number, denying them access to books and magazines which “circulate freely”? How can these multitudes read if they don’t know how to read, or have money to buy what they would need to read?”
There is one newspaper featuring a review of Eduardo's book where the reviewer's concluding statement to sum up was: “For connoisseurs of propaganda only.” I wonder how many illiterate people living in abject poverty this reviewer knows personally. Would this reviewer judge any book providing a voice for people usually not given a voice a piece of propaganda?
“Literature can, I believe, claim a liberating political role whenever it contributes to revealing reality in its multiple dimensions and, whatever its subjects may be, in some way nourishes the collective identity or rescues the memory of the community that generates it. A love poem may end up, from this point of view, politically more fruitful than a novel about the exploitation of tin miners or banana-plantation workers.”
And Eduardo Galeano goes on to say how a fantastic tale can reflect reality better than a naturalistic story respectful of what reality seems to be. Case in point, he cites how Julio Cortázar is more connected to reality in a story like House Taken Over where the author depicts a man and women representing a certain social class dislodged by a presence it lacks the courage to face. Now I must say, although I’ve read House Taken Over multiple times, this interpretation never occurred to me. Thank you Eduardo!
“When they are about to give birth, the Huichol women in Mexico’s Nayarit mountains do not think about the Biblical curse which condemned woman to beget in pain. They concentrate on the memory of the night nine months earlier, so that the child to be born may be worthy of the joy that made it.”
Actually, this quote is from another essay in the book but I include it here since it contains so much wisdom in its celebration of life.
April 18, 2017
HAYIR diyor Galeano; Şili, Santiago'da Pablo Neruda'nın koca gölgesi altında yaptığı "Şili Yaratıyor" konuşmasında: Diktatörlere ve demokrasi kılığına girmiş diktatörlüklere, insanların özgürlüğüne değil paranın özgürlüğüne, söyleme korkusuna, yapma korkusuna ve olma korkusuna, paranın ve ölümün övülmesine, en çok malı olanın en değerli olduğu, mallara ve insanlara fiyat biçen bir sisteme, gecenin yıldızlarını askeri hedeflere çeviren katil sisteme HAYIR diyor. Bize ne yiyecek ne de sevecek bir şey veren, çoğunluğu yiyecek açlığına, çok daha fazla kişiyi de kucaklaşma açlığına mahkum eden bu sisteme HAYIR diyor, dünyayı bitimsiz bir kışlaya çeviren güçlülerin intihara varan egoizmine HAYIR derken, bize evrensel bir anlam katan, tüm o gardiyanlara rağmen bütün sınırlardan daha güçlü olan kardeşlik gücünü onaylayan insan dayanışmasına, bizi Şili müziği gibi kucaklayan o güce evet diyor. Son olarak hayal kırıklığının hüzünlü cazibesine HAYIR derken, umuda evet diyor: Şili'nin çocukları gibi geceyi yırtarak gelen o isyankar umuda evet diyor Galeano.
Yeryüzünün kötü beslenenleri, kötü uyuyanları, isyancıları ve hor görülenleri için yazdığını söyleyip, onların da çoğunluğunun okuma yazma bilmediğini itiraf eden ve insanın "kitle" denilen kullanışlı soyutlama için yazdığını savunarak bu çelişkinin çözülüp çözülemeyeceğini soran Galeano bu paradokstan kurtulamadığını; okumuş elitin tüketimine hizmet eden bir kültür endüstrisinden geçinen Latin Amerikalı yazarlar olarak, bir azınlıktan gelip, yine onlar için yazmak zorunda oldukları gerçeğini açıklıyor ileriki satırlarda.
Acısız aşk, savaşsız barış olamayacağına, itilmezse eğer hiçbir diktatörün düşürülemeyeceğine ve etkili darbelerin dışarıdan vurulamayacağına, Duvar'ın yoksulların matbaası olduğuna, Söz'ün ister iyiye ister kötüye kullanılmış olsun, cinayetin suçlusunun asla bir bıçak olamayacağına ve insanın etten, kemikten ama en çok söylediği kelimelerden yapılmış olduğuna inanan Latin Amerika'daki militan gazeteciliğin önde gelen isimlerinden Eduardo Galeano'dan hepsi birbirinden önemli ve özel yirmi altı yazısını okudum bir solukta. "Ben yalnızca dans etmeyi bilen bir tanrıya inanabilirim." diyen Nietzsche'nin sözleriyse hala kulaklarımda.
Yeryüzünün kötü beslenenleri, kötü uyuyanları, isyancıları ve hor görülenleri için yazdığını söyleyip, onların da çoğunluğunun okuma yazma bilmediğini itiraf eden ve insanın "kitle" denilen kullanışlı soyutlama için yazdığını savunarak bu çelişkinin çözülüp çözülemeyeceğini soran Galeano bu paradokstan kurtulamadığını; okumuş elitin tüketimine hizmet eden bir kültür endüstrisinden geçinen Latin Amerikalı yazarlar olarak, bir azınlıktan gelip, yine onlar için yazmak zorunda oldukları gerçeğini açıklıyor ileriki satırlarda.
Acısız aşk, savaşsız barış olamayacağına, itilmezse eğer hiçbir diktatörün düşürülemeyeceğine ve etkili darbelerin dışarıdan vurulamayacağına, Duvar'ın yoksulların matbaası olduğuna, Söz'ün ister iyiye ister kötüye kullanılmış olsun, cinayetin suçlusunun asla bir bıçak olamayacağına ve insanın etten, kemikten ama en çok söylediği kelimelerden yapılmış olduğuna inanan Latin Amerika'daki militan gazeteciliğin önde gelen isimlerinden Eduardo Galeano'dan hepsi birbirinden önemli ve özel yirmi altı yazısını okudum bir solukta. "Ben yalnızca dans etmeyi bilen bir tanrıya inanabilirim." diyen Nietzsche'nin sözleriyse hala kulaklarımda.
January 13, 2016
Me gustó mucho este libro porque me ha acercado con algo que tenía muy olvidado. Las historias de lucha, de supervivencia a las dictaduras, a la censura, a la injusticia me han recordado algunos viejos pensamientos que yo tenía ante estas situaciones. La verdad nunca había leído crónicas de Galeano y son en realidad muy buenas, totalmente recomendado este libro.
April 18, 2017
bu kitaba beş yıldız vermek, uzun uzun yorumlar döşemek yetmez. galeano'dan okuduğum ilk kitap bu, müthiş bir seçkiydi ve metis seçkilerine kesinlikle devam edeceğim. vesaire.org'da geçen ay rastladığım bir yazı üzerine aldım biz hayır diyoruz'u, dönemsel olarak ifade ettikleri sebebiyle elbette. o kadar çok yer işaretledim, o kadar çok bilgi eksikliği giderdim ve yine o kadar çok öğrenecek şey ekledim ki o bitmeyen listeye, tarif etmem imkansız. birçok yerde gözlerim doldu, haksızlıkları, adaletsizliği anlatış biçimi bana çok dokundu, metrodaymışım otobüsteymişim umrumda olmadı ve bazen birkaç damla yaş bile döktüm. insanın kalbine dokunmak icin süslü edebiyat değil güçlü edebiyat gerekir, bunu tekrar öğrendim sayesinde. latin amerika ülkelerinin demokratik (antidemokratik de diyebiliriz pekala) tarihine ilgimi körüklediği için, ülkemizde yaşadığımız her şeye paralel olan, ruhumuzu sömüren her türlü haksızlığı çekinmeden anlattığı için, yüz gülümseten üç cumlelik detaylarla hala güzel şeylerin olduğuna inandırdığı için (medeniyetten ve sözlük anlamı güncellenmiş "insan" kavramından hala uzak, güzel homo sapienslerin yaşadığı uzak yerlerde ve asla bize kadar ulaşamayacak şeyler olsalar dahi), asla başucumdan ayırmayacağım bir kitap olacak. keşke galeano hala hayattayken başlayabilseydim onu okumaya. pişmanlıklar listem çok kabarık. birkaç alıntıya yer vermeden bitirmek istemiyorum bu yorumu, çünkü nasıl bir yazar olduğunu ben değil, en iyi kendi kelamı anlatır galeano'nun.
beş üzerinden trilyon yıldız. an itibariyle en sevdiğim kitap ve yazar kendisi. herkes mutlaka okumalı. sevgiler.
"meksika'daki nayarit dağlarında, huichola yerlilerinin kadınları doğuracaklarında, kadını acıyla doğurmaya mahkum eden incil lanetini düşünmezler. bunun yerine, dokuz ay önceki o geceyi hatırlamak için yoğunlaşırlar; doğacak çocuk onu var eden mutluluğa yaraşsın diye." (1987)
"sürgüne giden yazarların ödediği bedelin o kadar da ağır olmadığını göstermek için, hiç uzağa gitmeden, arjantin ve uruguay'dan ruhuma yakın zamanda kazınan birkaç örneği vermek yeterli: ozan paco urondo, kurşunlanarak öldürüldü; yazarlar haroldo conti ve rodolfo walsh kaçırılıp uğursuz bir pusta kaybedildiler, dramaturg mauricio rosencof işkencede lime lime edilip parmaklıkların arkasında çürümeye bırakıldı. eğer birisi işkenceden, cezaevinden ya da mezarlıktan kurtulmayı başarırsa, sürgünün alternatifi en iyi ihtimalle ne olabilirdi; en azından rio de la plata'da ve şu anki süreçte? hayatta kalmak için SAĞIR VE DİLSİZ olmamız gerekirdi; KENDİ ÜLKENDE SÜRGÜN EDİLMEK, dışarıdaki herhangi bir sürgünden her zaman daha zor ve daha faydasızdır." (1979)
"her dakika pek çok çocuğun öldüğü bu topraklarda yürürlükteki sistemin kalıcı olması için birbirimize bizi ezenlerin gözleriyle bakmamız gerekiyor. halk 'bu' düzeni 'doğal' ve bu yüzden de sonsuz olarak kabul etmesi için evcilleştiriliyor; sistem vatanla özdeşleştiriliyor; rejimin düşmanı hain ya da DIŞ MİHRAK :) ilan ediliyor." (1976)
"özgürlük, benim ülkemde politik mahkumların yattığı bir cezaevi, pek çok terör rejimine 'demokrasi' deniyor; 'aşk' sözcüğü insanla otomobili arasındaki ilişkiyi tanımlıyor ve 'devrim'den yeni bir deterjanın mutfakta yapabilecekleri anlaşılıyor; 'zevk' belirli marka yumuşak bir sabunun ürettiği bir şey ve 'mutluluk' sosis yemenin verdiği bir duygu. 'huzur ülkesi' latin amerika'nın pek çok yerinde 'sessiz mezarlık' anlamına gelir ve 'sağlıklı insan' denince bazen 'aciz insan' diye okumak gerekir." (1976)
"bildiğimiz kadarıyla her insan yalnızca bir kez ölebilir ama stoklanan nükleer silahlar her bir insanın on iki kez ölmesine yol açacak miktarda." (1989)
"che'nin ölümüyle mükemmel bir biçimde doğrulanan hayatı, bütün büyük eserler gibi, dünyaya karşı, insanların çoğunluğunu insanların azınlığının yük hayvanına dönüştüren, ülkelerin çoğunluğunu ülkelerin azınlığının çıkarı için hizmetkarlığa ve sefalete mahkum eden bir dünyaya, bizim dünyamıza karşı bir suçlamadır. aynı zamanda bu dünyayı değiştirmeye atılmayan egoistlere, korkaklara, konformistlere karşı da bir suçlamadır. çünkü che'nin ölümü, şu andan itibaren, bu suçlamanın hakkını vermek zorundadır." (1967)
"iki yıl önce, javier corcuera bağdat'ta bir hastanede ırak'a atılan bombaların bir kurbanıyla söyleşti. bomba bir kolunu paramparça etmişti. on bir yaşında olan ve on bir operasyon geçiren kız çocuğu, 'keşke petrolümüz olmasaydı,' dedi." (2006)
son olarak, son sayfadan:
"biz hayır diyoruz ve hayır derken evet diyoruz. diktatörlüklere hayır, demokrasi kılığına girmiş diktatörlüklere hayır derken, gerçek bir demokrasi için mücadeleye evet diyoruz. kimsenin ekmeğinin ve sözünün reddedilmeyeceği, neruda'nın bir şiiri ya da violeta'nın bir şarkısı kadar tehlikeli ve güzel olacak bir demokrasi için mücadeleye evet diyoruz." (1988)
beş üzerinden trilyon yıldız. an itibariyle en sevdiğim kitap ve yazar kendisi. herkes mutlaka okumalı. sevgiler.
"meksika'daki nayarit dağlarında, huichola yerlilerinin kadınları doğuracaklarında, kadını acıyla doğurmaya mahkum eden incil lanetini düşünmezler. bunun yerine, dokuz ay önceki o geceyi hatırlamak için yoğunlaşırlar; doğacak çocuk onu var eden mutluluğa yaraşsın diye." (1987)
"sürgüne giden yazarların ödediği bedelin o kadar da ağır olmadığını göstermek için, hiç uzağa gitmeden, arjantin ve uruguay'dan ruhuma yakın zamanda kazınan birkaç örneği vermek yeterli: ozan paco urondo, kurşunlanarak öldürüldü; yazarlar haroldo conti ve rodolfo walsh kaçırılıp uğursuz bir pusta kaybedildiler, dramaturg mauricio rosencof işkencede lime lime edilip parmaklıkların arkasında çürümeye bırakıldı. eğer birisi işkenceden, cezaevinden ya da mezarlıktan kurtulmayı başarırsa, sürgünün alternatifi en iyi ihtimalle ne olabilirdi; en azından rio de la plata'da ve şu anki süreçte? hayatta kalmak için SAĞIR VE DİLSİZ olmamız gerekirdi; KENDİ ÜLKENDE SÜRGÜN EDİLMEK, dışarıdaki herhangi bir sürgünden her zaman daha zor ve daha faydasızdır." (1979)
"her dakika pek çok çocuğun öldüğü bu topraklarda yürürlükteki sistemin kalıcı olması için birbirimize bizi ezenlerin gözleriyle bakmamız gerekiyor. halk 'bu' düzeni 'doğal' ve bu yüzden de sonsuz olarak kabul etmesi için evcilleştiriliyor; sistem vatanla özdeşleştiriliyor; rejimin düşmanı hain ya da DIŞ MİHRAK :) ilan ediliyor." (1976)
"özgürlük, benim ülkemde politik mahkumların yattığı bir cezaevi, pek çok terör rejimine 'demokrasi' deniyor; 'aşk' sözcüğü insanla otomobili arasındaki ilişkiyi tanımlıyor ve 'devrim'den yeni bir deterjanın mutfakta yapabilecekleri anlaşılıyor; 'zevk' belirli marka yumuşak bir sabunun ürettiği bir şey ve 'mutluluk' sosis yemenin verdiği bir duygu. 'huzur ülkesi' latin amerika'nın pek çok yerinde 'sessiz mezarlık' anlamına gelir ve 'sağlıklı insan' denince bazen 'aciz insan' diye okumak gerekir." (1976)
"bildiğimiz kadarıyla her insan yalnızca bir kez ölebilir ama stoklanan nükleer silahlar her bir insanın on iki kez ölmesine yol açacak miktarda." (1989)
"che'nin ölümüyle mükemmel bir biçimde doğrulanan hayatı, bütün büyük eserler gibi, dünyaya karşı, insanların çoğunluğunu insanların azınlığının yük hayvanına dönüştüren, ülkelerin çoğunluğunu ülkelerin azınlığının çıkarı için hizmetkarlığa ve sefalete mahkum eden bir dünyaya, bizim dünyamıza karşı bir suçlamadır. aynı zamanda bu dünyayı değiştirmeye atılmayan egoistlere, korkaklara, konformistlere karşı da bir suçlamadır. çünkü che'nin ölümü, şu andan itibaren, bu suçlamanın hakkını vermek zorundadır." (1967)
"iki yıl önce, javier corcuera bağdat'ta bir hastanede ırak'a atılan bombaların bir kurbanıyla söyleşti. bomba bir kolunu paramparça etmişti. on bir yaşında olan ve on bir operasyon geçiren kız çocuğu, 'keşke petrolümüz olmasaydı,' dedi." (2006)
son olarak, son sayfadan:
"biz hayır diyoruz ve hayır derken evet diyoruz. diktatörlüklere hayır, demokrasi kılığına girmiş diktatörlüklere hayır derken, gerçek bir demokrasi için mücadeleye evet diyoruz. kimsenin ekmeğinin ve sözünün reddedilmeyeceği, neruda'nın bir şiiri ya da violeta'nın bir şarkısı kadar tehlikeli ve güzel olacak bir demokrasi için mücadeleye evet diyoruz." (1988)
July 22, 2008
A chronologically ample selection of Galeano's journalism (1963-1991). In sum: Gangster Galeano at his illest. (To remember that the earliest of these pieces are cotempoaneous with the "New Journalism" of Hunter S. Thompson and the like is one way of reflecting on the profound historical and political differences that have existed and persist within the AMERICAS). From running with Guatemalan guerillas and anti-junta Argentine students & torture victims, to chopping it up with the likes of Pele and Che, to reflecting on the responsbility of intellectuals--always with a whole lotta humor and a low quotient of pretension--this book strikes me as important and pleausurable both for the world-historical scenes Galeano reports on, as well as the still-striking way Galeano writes of such events.
September 13, 2010
A excellent book of essays on resistance, remembrance, and criticism in Latin America.
March 20, 2023
Pero que gran libro. Es para disfrutar cada historia. Para leer durante meses.
May 15, 2015
Definitivamente Galeano es uno de los imprescindibles de américa latina....siempre certero e incluyente con todo.
always accurate and inclusive with everything and everyone.
always accurate and inclusive with everything and everyone.
August 25, 2018
An incredible collection of Galeano’s writings and speeches. Quickly becoming one of the authors most influencing my thinking on the human condition and why we have reason to hope.
October 19, 2019
De Galeano, leería hasta su lista de compras.
October 3, 2016
This book is a collection of Eduardo Galeano's journalistic dispatches between the years mentioned in the subtitle. It is gorgeously written, and I love it for many other reasons. It first introduced me to people I had never heard of before I read this book (among them Ben Linder-a young US American man murdered by the Contras in Nicaragua-the only Yanqui killed in Nicaragua's civil war-and by those our government was helping; Ladislao Pastrana-a Mixtec Indian migrant worker in California who was declared "mentally retarded" because he spoke no Spanish; Davison Budhoo-a Grenadian economist who resigned in disgust from the IMF because of what they made him do to poor countries; and Guaicaipuro-a Venezuelan Native chief who led the resistance to the Spanish Conquest of that country.) Galeano coins several words a la Shakespeare in these writings-among the best examples are "democratorship", which he defines as "democracy mortgaged by dictatorship," and "othercide," which he defines as "the destruction of the rainbow" i.e. the cultural suppression and genocide of Africans and indigenous Americans. Last spring I remember when I read in the paper that he had died-of lung cancer, I recall. I felt a deep sadness at such a loss to humanity. Finishing this book yesterday made me feel that pain anew. As he quotes a from French writer named Paul Nizan "There is no great life that is not an accusation of the world." Eduardo Galeano your life was as harsh and eloquent an accusation of the world as could have been.
July 2, 2017
Galeano, LAtin Amerika Edebiyatının en sevdiğim yazarlarından biri. Bu kitapta farklı zamanlarda yazdığı makalelerinden oluşan bir seçki sunuyor bize Metis. Elbette bu seçkinin ortak bir özelliği var; yazar "Hayır" dediği konuları ve durumları anlatıyor. Neden "Hayır" dediğini sıralıyor.
Söz'le başlıyor, yazarı ve edebiyatı sorguluyor.
"Eser yazarın yaralı bilincinden sürgün verir ve dünyaya sürülür: Yaratma eylemi, kaderini her zaman yaratıcısı yaşamayı sürdürürken tamamlamayan bir dayanışma eylemidir."
Metinler sadece sözle, edebiyatla sınırlı değil. Sürgünden, Sebastiao Salgado'nun fotoğraflarında insan vicdanının sınırlarına uzanıyor; hatta Zidane'nın damga vurduğu dünya kupasından, insanın bedeniyle sınavından, gökkuşağı renklerini taşıyan arzunun çeşitliliğinden ve tüm bunların düğümlendiği demokrasiden bahsediyor.
Ama en çok da demokrasiden ne anladığımıza odaklanıyor.
Latin Amerika'nın deneyimlediği siyasi ve sosyal olaylardan yola çıkarak yazdığı bu metinleri okurken ne yazık ki hiç yabancılık çekmiyor ve bize uzak bu coğrafyayla aynı kaderi paylaştığımız için kederleniyoruz.
Biz hayır diyoruz ve hayır derken evet de diyoruz.
Diktatörlüklere hayır, demokrasi kılığına girmiş diktatörlüklere hayır derken, gerçek bir demokrasi için mücadeleye evet diyoruz; kimsenin ekmeğinin ve sözünün reddedilmeyeceği, Neruda’nın bir şiiri ya da Violeta’nın bir şarkısı kadar tehlikeli ve güzel olacak bir demokrasi için mücadeleye evet diyoruz.
Söz'le başlıyor, yazarı ve edebiyatı sorguluyor.
"Eser yazarın yaralı bilincinden sürgün verir ve dünyaya sürülür: Yaratma eylemi, kaderini her zaman yaratıcısı yaşamayı sürdürürken tamamlamayan bir dayanışma eylemidir."
Metinler sadece sözle, edebiyatla sınırlı değil. Sürgünden, Sebastiao Salgado'nun fotoğraflarında insan vicdanının sınırlarına uzanıyor; hatta Zidane'nın damga vurduğu dünya kupasından, insanın bedeniyle sınavından, gökkuşağı renklerini taşıyan arzunun çeşitliliğinden ve tüm bunların düğümlendiği demokrasiden bahsediyor.
Ama en çok da demokrasiden ne anladığımıza odaklanıyor.
Latin Amerika'nın deneyimlediği siyasi ve sosyal olaylardan yola çıkarak yazdığı bu metinleri okurken ne yazık ki hiç yabancılık çekmiyor ve bize uzak bu coğrafyayla aynı kaderi paylaştığımız için kederleniyoruz.
Biz hayır diyoruz ve hayır derken evet de diyoruz.
Diktatörlüklere hayır, demokrasi kılığına girmiş diktatörlüklere hayır derken, gerçek bir demokrasi için mücadeleye evet diyoruz; kimsenin ekmeğinin ve sözünün reddedilmeyeceği, Neruda’nın bir şiiri ya da Violeta’nın bir şarkısı kadar tehlikeli ve güzel olacak bir demokrasi için mücadeleye evet diyoruz.
August 11, 2019
Belleza, dolor y esperanza. Hambre de justicia, retratos del siglo XX salpicados de autorretratos de un imperdible.
Leer las crónicas de Galeano tiene su complejidad, mueve corazones, derrama lágrimas, crea anhelos y te hace pensar en lo mucho que se parece el otro tiempo a este, o un país a otro.
Una experiencia de largo aliento, más que la extensión, las reflexiones que deja se agolpan unas tras otras en la cabeza y hay que tomarse un tiempo para respirar entre trabajo y trabajo presentado en este libro.
Leer las crónicas de Galeano tiene su complejidad, mueve corazones, derrama lágrimas, crea anhelos y te hace pensar en lo mucho que se parece el otro tiempo a este, o un país a otro.
Una experiencia de largo aliento, más que la extensión, las reflexiones que deja se agolpan unas tras otras en la cabeza y hay que tomarse un tiempo para respirar entre trabajo y trabajo presentado en este libro.
March 5, 2020
This collection of writings seems to start off with the three worst pieces. They were interesting, but something felt off, disjointed or badly translated, but then things improve vastly starting with "A Magic Death for a Magic Life" and its smooth sailing from there on. Galeano is as affecting, passionate, and relevant as ever.
October 11, 2019
Latin Amerika'nın cesur kalemi Eduardo Galeano'nun çeşitli mecralarda yayınlanmış yazılarından oluşan seçki: Biz Hayır Diyoruz
Galeano bu kitabındaki yazılarda da öncekiler gibi sözünü esirgemiyor ve insanlığa, coğrafyalara, tarihe dair çok şey söylüyor.
Muhteşem bir kalem. Anın, geride bıraktığın sözlerin yaşasın Galeano.
Galeano bu kitabındaki yazılarda da öncekiler gibi sözünü esirgemiyor ve insanlığa, coğrafyalara, tarihe dair çok şey söylüyor.
Muhteşem bir kalem. Anın, geride bıraktığın sözlerin yaşasın Galeano.
April 7, 2008
Este libro contiene un ensayo que me recomendió Adrienne Rich por su tema del rol del escribir el no-ficción. Ese ensayo, "En defensa de la palabra," es primo. Hace poco tiempo, empecé a leer lo demás. Aún no tengo nada que decir como revista...
August 22, 2007
Incredible accounts from remarkable people addressing issues of political resistance!! Eduardo Galeano is one of the best social comentators of the last 30 years!
July 29, 2014
Great Galeano, but not my favorite. The most personal (and most journalistic), this is a collection of his writing from 63-91.
January 27, 2016
Una recopilación periodística de Galeano que nos prohíbe olvidar el pasado de nuestra América. Educativa en todos los sentidos e inspiradora... Una excelente obra.
June 8, 2018
Usando America Latina como excusa, es una dura lectura para conocer mejor nuestro mundo, y tristemente vigente a pesar de sus 30 años
November 30, 2023
[DRAFT]
I found it hard to believe how someone could live a life as varied as Galeano's for him to have written profiles of people like Puyi and Che Guevara, to have lived through and written about Operation Condor and the return of "Democracy" to Latin America, and see all the way to the End of History and live until just very recently. It's incredible to see the breadth of perspective afforded to someone who's lived through all of this, as though he were someone who lived through a fabled Age of Heroes and wasn't just a contemporary of my grandparents.
That's where I think the importance of a collection like this becomes apparent: that history unfolds alongside the present, and eventually realizes itself in retrospect.
Galeano's masterful prose makes for light and pleasant reading, the kind of stuff that I will be aping at in the future, and makes it so that the weight of the topics he covers - dictatorships, poverty, hunger, but most importantly, the possibility of ending all of these - easy to digest, easy enough that I could read and understand his points on the crowded bus to and from work, but still capable of maintaining the spirit and clarity of what he wants to say.
I found it hard to believe how someone could live a life as varied as Galeano's for him to have written profiles of people like Puyi and Che Guevara, to have lived through and written about Operation Condor and the return of "Democracy" to Latin America, and see all the way to the End of History and live until just very recently. It's incredible to see the breadth of perspective afforded to someone who's lived through all of this, as though he were someone who lived through a fabled Age of Heroes and wasn't just a contemporary of my grandparents.
That's where I think the importance of a collection like this becomes apparent: that history unfolds alongside the present, and eventually realizes itself in retrospect.
Galeano's masterful prose makes for light and pleasant reading, the kind of stuff that I will be aping at in the future, and makes it so that the weight of the topics he covers - dictatorships, poverty, hunger, but most importantly, the possibility of ending all of these - easy to digest, easy enough that I could read and understand his points on the crowded bus to and from work, but still capable of maintaining the spirit and clarity of what he wants to say.
This entire review has been hidden because of spoilers.
November 14, 2020
We have the joy of our joys, and we have the joy of our sorrows, because the painless life that consumer civilization sells in the supermarkets doesn’t interest us, and we’re proud of the price of so much pain that we pay for so much love. We have the joy of our errors, stumblings that prove the passion of moving and of love along the road. And we have the joy of our defeats, because the fight for justice and beauty is also worthwhile when it is lost. And above all, above all we have the joy of our hopes, with a dull measure of disenchantment. When disenchantment has become an article of mass and universal consumption we go on believing in the astounding power of the human embrace.
February 8, 2023
«(…) la cultura dominante miente que la pobreza de los pobres no es un resultado de la riqueza de los ricos, sino que es hija de nadie, proviene de la oreja de una cabra o de la voluntad de Dios, que hizo a los pobres perezosos y burros.
Signados por la fatalidad, nacemos haraganes, irresponsables, violentos, tontos, pintorescos y condenados a la tutela militar. A lo sumo, podemos aspirar a convertirnos en prisioneros de buena conducta, capaces de pagar puntualmente los intereses de una descomunal deuda externa contraída para financiar el lujo que nos humilla y el garrote que nos golpea»
Galeano es anacrónico. Y necesario.
Signados por la fatalidad, nacemos haraganes, irresponsables, violentos, tontos, pintorescos y condenados a la tutela militar. A lo sumo, podemos aspirar a convertirnos en prisioneros de buena conducta, capaces de pagar puntualmente los intereses de una descomunal deuda externa contraída para financiar el lujo que nos humilla y el garrote que nos golpea»
Galeano es anacrónico. Y necesario.
July 25, 2021
Canım Galeano :) ne güzel bir metindir bu.
February 7, 2022
Canım Galeano.
February 12, 2022
Some of the most beautiful writing I have ever read. Galeano is a great journalist and writer
June 21, 2023
Okurken Latin Amerika ülkelerinde çok aşinalık gördüm sanki bizden anlatılar var gibiydi.
Hayata karşı duruşunu yazılarında da gösteren bir gazetecinin kaleminden kısa kısa Latin Amerika notları gibi.
Hayata karşı duruşunu yazılarında da gösteren bir gazetecinin kaleminden kısa kısa Latin Amerika notları gibi.
January 25, 2016
Such a great collection of nonfiction that covers everything from politics to literature to art and science in writing that is itself art.
January 17, 2009
So lovely to be reading one of my heroes again.
Displaying 1 - 29 of 29 reviews