What do you think?
Rate this book
Marina
Quince años mas tarde, la memoria de aquel dia ha vuelto a mi. He visto a aquel muchacho vagando entre las brumas de la estacion de Francia y el nombre de Marina se ha encendido de nuevo como una herida fresca. Todos tenemos un secreto encerrado bajo llave en el atico del alma. este es el mio.
En la Barcelona de 1980 Oscar Drai suena despierto, deslumbrado por los placeres mocernistas cercanos al internado en el que estudia. En una de sus escapadas conoce a Marina, una chica audaz que comparte con oscar la aventura de adentrarse en un enigma doloroso del pasado de la ciudad. Un misterioso personaje de la posguerra se propuso el mayor desafio imaginable, pero su ambicion lo arrastro por sendas siniestras cucyas consecuencias debe pagar alguien todavia hoy.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
From the bestselling author of The Shadow of the Wind comes the intriguing mystery that started it all...
"We all have a secret buried under lock and key in the attic of our soul. This is mine."
Fifteen-year-old Oscar Drai meets the strange Marina while he's exploring an old quarter of Barcelona. She leads Oscar to a cemetery, where they watch a macabre ritual that occurs on the last Sunday of each month. At exactly ten o'clock in the morning, a woman shrouded in a black velvet cloak descends from her carriage to place a single rose on an unmarked grave.
When Oscar and Marina decide to follow her, they begin a journey that transports them to a forgotten postwar Barcelona--a world of aristocrats and actresses, inventors and tycoons--an reveals a dark secret that lies waiting in the mysterious labyrinth beneath the city streets.
Carlos Ruiz Zafon's haunting Marina has long been a cult classic in Spain and is now an international bestseller.
En la Barcelona de 1980 Oscar Drai suena despierto, deslumbrado por los placeres mocernistas cercanos al internado en el que estudia. En una de sus escapadas conoce a Marina, una chica audaz que comparte con oscar la aventura de adentrarse en un enigma doloroso del pasado de la ciudad. Un misterioso personaje de la posguerra se propuso el mayor desafio imaginable, pero su ambicion lo arrastro por sendas siniestras cucyas consecuencias debe pagar alguien todavia hoy.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
From the bestselling author of The Shadow of the Wind comes the intriguing mystery that started it all...
"We all have a secret buried under lock and key in the attic of our soul. This is mine."
Fifteen-year-old Oscar Drai meets the strange Marina while he's exploring an old quarter of Barcelona. She leads Oscar to a cemetery, where they watch a macabre ritual that occurs on the last Sunday of each month. At exactly ten o'clock in the morning, a woman shrouded in a black velvet cloak descends from her carriage to place a single rose on an unmarked grave.
When Oscar and Marina decide to follow her, they begin a journey that transports them to a forgotten postwar Barcelona--a world of aristocrats and actresses, inventors and tycoons--an reveals a dark secret that lies waiting in the mysterious labyrinth beneath the city streets.
Carlos Ruiz Zafon's haunting Marina has long been a cult classic in Spain and is now an international bestseller.
238 pages, Paperback
First published January 1, 1999
2366 people are currently reading
43423 people want to read
About the author
Carlos Ruiz Zafón
64 books26.4k followersCarlos Ruiz Zafón was a Spanish novelist known for his 2001 novel La sombra del viento (The Shadow of the Wind). The novel sold 15 million copies and was winner of numerous awards; it was included in the list of the one hundred best books in Spanish in the last twenty-five years, made in 2007 by eighty-one Latin American and Spanish writers and critics.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 9,069 reviews
July 19, 2021
Gdybym mogła, dałabym milion gwiazdek. Chyba się nie ogarnę do nowego roku po tej książce.
August 24, 2020
Me reencuentro con Ruiz Zafón después de muchos años de haberlo leído por primera vez y sin duda, lo confirmo, tiene un estilo como pocos. Zafón hace magia con sus historias.
March 28, 2016
My fucking heart right now. I don't even know if I'd recommend this to someone in fear that I would destroy all of their emotions.
Edit March 2016: Ironically, I gave away my own copy to my love. I'm not sure if that's romantic or sadistic.
Edit March 2016: Ironically, I gave away my own copy to my love. I'm not sure if that's romantic or sadistic.
January 28, 2023
He did it again!
I just loved how he managed to weave two parallel stories together which are full of mystery, intrigue, and adventure.
I just loved how he managed to weave two parallel stories together which are full of mystery, intrigue, and adventure.
October 17, 2017
Otro buen libro de Zafón, que se lee en una sentada de lo adictivo que es. Personajes correctamente desarrollados y un inicio arrollador que, para mi lamento, se fue desinflando a medida que la trama avanzaba, hasta llegar a un punto un tanto delirante.
March 4, 2018
Some authors just have IT.
“The territory of humans is life. Death does not belong to us.”
This fine piece of well-crafted, chilling literature is set in Barcelona on the cusp of the 1980s, -although the magical, timeless quality also makes the story feel like it could be taking place at any time period -, and features many of the trappings of a gothic tale: doomed love, monstrous creatures, scientific experiments gone awry and, of course, trips through the sewers.
The book is written from Oscar Drai's point of view, a fifteen-year-old boarding school pupil in Barcelona. Oscar wanders into the garden of what he assumes to be an abandoned house and meets Marina, a girl of his age, and her artist father Germán.
Oscar quickly forms a friendship with this eccentric family (as well as having a burgeoning crush on Marina), but the real intrigue begins when the mysterious and enigmatic Marina pulls him into a fascinating adventure as she leads him to a cemetery, where they watch a macabre ritual that occurs on the last Sunday of each month. At exactly ten o'clock in the morning, a veiled woman places a single rose on an unmarked grave.
Pursuing the mystery of this act leads the two into an unimaginably twisted and grim adventure in Barcelona's underworld and a dark secret that lies beneath the city streets.
Zafón weaves reality and magic, science fiction, and superstition together smoothly and beautifully, where sorrow goes hand in hand with joy and excitement, telling a compelling story shaped in part by Barcelona itself-as with most of his other novels-, bringing the city to life for the reader while telling a tale that is ominous, melancholic, and at times terrible.
“We had reached the enchanted Barcelona, the labyrinth of spirits, where streets had mythical names and the ghosts of time walked behind us.”
Zafón's narrative style is utterly captivating and the language that he employs is completely relatable. There’s a constant gothic undercurrent of madness, darkness and twisted imagination, while his atmospheric and incredibly evocative portrayal of Barcelona makes you feel as if you yourself are there experiencing everything along with the characters.
He builds up a fascinating and elaborate world and then slowly, painstakingly tearing it down again in a way that you’ll most likely find sincerely heartbreaking.
Though the protagonist is a teenage boy and in some ways feels like a YA fantasy-esque story, it reads as a lot more grown-up, one written with the deliberate intent to appeal to a wider audience.
A few memorable quotes:
⤗ “Man’s meanness is a fuse in search of a flame.”
⤗ “We are doomed to remember what never really happened.”
⤗ “The public will always choose a warmed-up lie over the cold truth.”
⤗ “Time does to the body what stupidity does to the soul.”
⤗ “Our body begins to destroy itself from the moment it is born. We are fragile. We’re creatures of passage. All that is left of us are our actions, the good or the evil we do to our fellow humans.”
“The territory of humans is life. Death does not belong to us.”
This fine piece of well-crafted, chilling literature is set in Barcelona on the cusp of the 1980s, -although the magical, timeless quality also makes the story feel like it could be taking place at any time period -, and features many of the trappings of a gothic tale: doomed love, monstrous creatures, scientific experiments gone awry and, of course, trips through the sewers.
The book is written from Oscar Drai's point of view, a fifteen-year-old boarding school pupil in Barcelona. Oscar wanders into the garden of what he assumes to be an abandoned house and meets Marina, a girl of his age, and her artist father Germán.
Oscar quickly forms a friendship with this eccentric family (as well as having a burgeoning crush on Marina), but the real intrigue begins when the mysterious and enigmatic Marina pulls him into a fascinating adventure as she leads him to a cemetery, where they watch a macabre ritual that occurs on the last Sunday of each month. At exactly ten o'clock in the morning, a veiled woman places a single rose on an unmarked grave.
Pursuing the mystery of this act leads the two into an unimaginably twisted and grim adventure in Barcelona's underworld and a dark secret that lies beneath the city streets.
Zafón weaves reality and magic, science fiction, and superstition together smoothly and beautifully, where sorrow goes hand in hand with joy and excitement, telling a compelling story shaped in part by Barcelona itself-as with most of his other novels-, bringing the city to life for the reader while telling a tale that is ominous, melancholic, and at times terrible.
“We had reached the enchanted Barcelona, the labyrinth of spirits, where streets had mythical names and the ghosts of time walked behind us.”
Zafón's narrative style is utterly captivating and the language that he employs is completely relatable. There’s a constant gothic undercurrent of madness, darkness and twisted imagination, while his atmospheric and incredibly evocative portrayal of Barcelona makes you feel as if you yourself are there experiencing everything along with the characters.
He builds up a fascinating and elaborate world and then slowly, painstakingly tearing it down again in a way that you’ll most likely find sincerely heartbreaking.
Though the protagonist is a teenage boy and in some ways feels like a YA fantasy-esque story, it reads as a lot more grown-up, one written with the deliberate intent to appeal to a wider audience.
A few memorable quotes:
⤗ “Man’s meanness is a fuse in search of a flame.”
⤗ “We are doomed to remember what never really happened.”
⤗ “The public will always choose a warmed-up lie over the cold truth.”
⤗ “Time does to the body what stupidity does to the soul.”
⤗ “Our body begins to destroy itself from the moment it is born. We are fragile. We’re creatures of passage. All that is left of us are our actions, the good or the evil we do to our fellow humans.”
February 1, 2024
بعضی از نویسندهها جایگاه خاصی تو قلبم دارن، جوری که دلم نمیاد فقط خودم لذت خوندن آثارشون رو بچشم. ثافون برای من از همیناست. کسی که نابترین تجربهی خوانشم رو با بازی فرشتهش داشتم و یکی از محبوبترین شخصیتهای زندگیم رو خلق کرد. به همین خاطر، دوست داشتم که یه اثر کم حجمش رو تو برنامهی همخوانی بگنجونم تا شاید آدمهای بیشتری ترغیب بشن تا کشفش کنن.
از همون روز اول همخوانی، ترجمه و ویراستاری مورد عنایتمون قرار گرفت. به علت خوش شانس بودنم، چند مترجم هم توی گروه حضور داشتن و با دانششون مستفیضمون کردن. به علت تجربههای کم و بیش افتضاح از ترجمه فارسی، اولین مورد مشکوک رو زیر ذرهبین قرار گرفتم.
بعدش اوضاع خرابتر شد و صدای باقی بچهها هم دراومد :)
و در نهایت پی بردیم که هم ترجمه و هم ویراستاری دست به دست هم دادن تا لذت خوندن کتاب رو کمرنگ کنن. کتاب از زبان واسطه یعنی فرانسوی ترجمه شده بود که انتخاب شامپانی به جای شامپان یه مورد خیلی کوچیک از این مقوله هست. پانویسهای کتاب در حدی کم هستن که برای اصطلاحات به ندرت توضیحی داده شده و حتی برخلاف علی صنعوی که در مجموعه گورستان کتابهای فراموششده با متن انگلیسی تطبیق میداد، در اینجا چنین چیزی وجود نداره. (هر بار حسرت میخوردم که چرا علی صنعوی ترجمهش نکرد.) حتی ترجمه انگلیسی هم با متن اصلی تفاوت داره که تغییر کشور مورد بحث شخصیت، یکی از مثالهاش میتونه باشه. چنین تفاوت فرم و محتوایی میتونه به متن و زیبایی قلم نویسنده آسیب وارد کنه.
مورد نازیبای این نسخه در سفید بودن بعضی از صفحات هست. طوری که بعضی از همخوانها برخی از صفحات کتاب رو نداشتن و باید براشون عکس میفرستادیم. (نیماژ، دقت کن!)
اما یکی از زیباییهای این نسخه در طرح جلدش هست که پیشنهاد میکنم دربارهش تحقیق کنین. طوری که برای خیلی از آثار ثافون صدق میکنه و به خواننده این امکان رو میده تا به قضایا از دو دیدگاه مختلف نگاه کنه.
و اما خود داستان...
مارینا، اثر کم حجمی هست که ایدههای زیادی داره و در عین حال بعضیاشون رو هدر داده. طوری که بعدها در مجموعه گورستان کتابهای فراموششده، خیلی از این ایدهها گسترش پیدا میکنن و جهان عجیب و قویای خلق میشه. بنابراین این اثر دستگرمی محسوب میشه و ملاک مناسبی برای قضاوت به حساب نمیاد.
وجه اشتراکات زیادی هم میون این اثر و مجموعهای که بعدا نوشت وجود داره که دوست دارم بدون خطر لو رفتن، اول از این موارد شروع کنم:
_ خلق پسربچه کنجکاوی که به واسطه کش رفتن چیزی که متعلق بهش نیست، درگیر ماجراجوییهای عجیب میشه.
_سرزمین مادری ثافون که میتونه شخصیت جداگانهای داشته باشه.
_المانهایی که به سوررئال کردن فضا دامن میزنه: اشباح، بوی گند، رنگ پریدگی شخصیتها، لباسهای تیره، اعداد، اصوات نامفهوم، فضای گوتیک، گورستان، سرمای تن شخصیتها، لبخند شیطانی، مرز باریک واقعیت و خیال، دو بعدی بودن کتاب و برداشتهای مختلف...
_شخصیتهای مطرود با وضعیت جسمانی وحشتناک
_عشقهای تعریف نشده
_قتلهای پی در پی
_نشون دادن چهره واقعی اسپانیا
_عشق به نوشتن و انتقال خاطرات
_دیالوگهای عمیق و بحثبرانگیز
_توصیفات ثافون گونه!
و خیلی از چیزهایی که موجبات لو رفتن اون مجموعه رو رقم میزنه و جاش هم اینجا نیست.
داستان حول شخصیت اسکار هست که در ابتدای کتاب با حالت رمزآلود و معماگونهای، وضعیتش رو بیان میکنه و در فصلهای بعدی به چرایی میپردازه؛ اینکه به چه علت در چنین شرایطی قرار گرفت. نوجوانی که به علت کنجکاویهای حرصدرآر و در عین حال قابل درک برای من، پا به ماجراهایی میذاره که اگر احتیاطی نکنه سرش رو به باد میده. در حین این کنکاشها با مارینا و پدرش خرمان آشنا میشه که رنگ و بوی جدیدی به زندگیش میدن.
این اثر با جملات مبهم، فضاسازی شکبرانگیز و اتفاقات غیرعادی پیش میره. بعضی از وقایع به نظر میرسن که از نویسندگان و ایدههای دیگه الهام گرفته شده باشن که مثال بارزش فرانکشتاین هست. البته نمادی که در جای جای داستان وجود داره من رو به یاد سکوت برهها میانداخت و بعید هم نمیدونم که به طرز دیگهای در اثر ازش بهره برده باشه.
موردی که تقریبا هیچکس بهش اشارهای نمیکنه نحوه توصیف ثافون از عشق هست. نه عشقی که برای عموم قابل درک باشه و با دیدنش، پروانهها در شکم به رقص دربیان بلکه ارتباط عمیق شخصیتهایی که نمیشه از نظر جسمانی به سمتشون کشیده شد. این قضیه هر بار دگرگون و احترامم رو به نویسنده بیشتر میکنه. ثافون نه تنها در این کتاب بلکه در آثار دیگهش این قضیه رو باز میکنه که حتی اگه صورتت با اسید از بین رفته باشه چطور میتونی به زندگی با شریکت ادامه بدی. اون از تنفر و ترحم طرف مقابل که روزگاری شیفتهی معشوق بود میگه. از اینکه چطور میخواد با وجود شرایط جدید، خودش رو سازگار کنه و حتی به واسطهی تولید مثل، اشتیاق زندگی رو به خودش برگردونه!
یه موردی که بعضی از همخوانها نظر متفاوتی با نگرش من داشتن در ارتباط با مارینا و اسکار بود. برای من این ارتباط یک سوال اساسی ویرانکننده باقی گذاشت که شاید هیچ وقت نتونم جواب درستی براش پیدا کنم. اینکه اگر با نگاه به خودمون متوجه بشیم که شرایط چشیدن عشق رو نداریم، باز هم اجازه میدیم که دیگری دلبستهی ما بشه؟ مسئولیت این احساس متقابل رو با خودخواهی میشه پیش برد یا باید از خودگذشتگی کرد و با شرایط فعلی سازگار شد؟
نکته قابل توجهی که میتونه خواننده رو مورد آزار و اذیت دلپذير قرار بده، به چالش کشیدن تمام داستان و ماجراهاست. طوری که با تهنشین شدن کتاب، سوالات جدید و عجیبی به ذهن هجوم میاره و حتی موجبات دوبارهخوان�� رو رقم میزنه. (در بازی فرشته به چنین وضعیت فرحبخشی دچار بودم.)
این کتاب برای منی که از قبل مجموعهٔ گورستان کتابهای فراموششده رو خوندم در واقع پایینتر از انتظاراتم پیش رفت که البته قابل درک ه��ت. چون این اثر قابل قیاس با سوگلیهای ثافون نبوده و نیست و حالت آزمایشیای داشته که بعدها در مجموعه با دقت فراوان، گسترشش داده.
درباره همخوانی هم باید اعتراف کنم طوری پیش رفت که ایدههای بچهها حتی از نویسنده هم جالبتر دراومده بود. سواد و دانش ترجمه و تطبیقی که انجام دادن هم احترامم رو به این موجودات بیشتر کرد. و بیانصافی هست که نگم چقدر دوستشون دارم و به زندگیم رنگ و بوی عجیبی میدن. (نه بوی تعفنی که ثافون مد نظرش بود!)
خلاصه که به علت آشناییای که با ثافون داشتم، این اثر در حد و اندازهای نیست که ستارههای زیادی براش خرج کنم. مگر اینکه در دوران نوجوانی سراغش میرفتم و هیچ ایدهای هم ازش نداشتم. تجربه جالبی بود و ممنونم از تک تک همخوانهام که بهم اعتماد کردن و افتخار همراهی دادن. قدر وجود نازنینتون رو بدونین و پررو هم نشین!
از همون روز اول همخوانی، ترجمه و ویراستاری مورد عنایتمون قرار گرفت. به علت خوش شانس بودنم، چند مترجم هم توی گروه حضور داشتن و با دانششون مستفیضمون کردن. به علت تجربههای کم و بیش افتضاح از ترجمه فارسی، اولین مورد مشکوک رو زیر ذرهبین قرار گرفتم.
_ادای مرغ خیسشده را در نیاور.
_مردم برای مرغها ارزش واقعی قائل نمیشوند. بدون مرغها، نه تخممرغ بود و نه...
بعدش اوضاع خرابتر شد و صدای باقی بچهها هم دراومد :)
او برایم ظرف بزرگی از شیر قهوه کرد.
•
یک جام شامپانی تعارفم کرد.
•
او بیکلمهای حرف، سرگرم نوازش کافکا که روی زانوهایش معو معو میکرد، نشسته باقی ماند.
•
کلارت خیلی دیر رسیده بودم.
و در نهایت پی بردیم که هم ترجمه و هم ویراستاری دست به دست هم دادن تا لذت خوندن کتاب رو کمرنگ کنن. کتاب از زبان واسطه یعنی فرانسوی ترجمه شده بود که انتخاب شامپانی به جای شامپان یه مورد خیلی کوچیک از این مقوله هست. پانویسهای کتاب در حدی کم هستن که برای اصطلاحات به ندرت توضیحی داده شده و حتی برخلاف علی صنعوی که در مجموعه گورستان کتابهای فراموششده با متن انگلیسی تطبیق میداد، در اینجا چنین چیزی وجود نداره. (هر بار حسرت میخوردم که چرا علی صنعوی ترجمهش نکرد.) حتی ترجمه انگلیسی هم با متن اصلی تفاوت داره که تغییر کشور مورد بحث شخصیت، یکی از مثالهاش میتونه باشه. چنین تفاوت فرم و محتوایی میتونه به متن و زیبایی قلم نویسنده آسیب وارد کنه.
مورد نازیبای این نسخه در سفید بودن بعضی از صفحات هست. طوری که بعضی از همخوانها برخی از صفحات کتاب رو نداشتن و باید براشون عکس میفرستادیم. (نیماژ، دقت کن!)
اما یکی از زیباییهای این نسخه در طرح جلدش هست که پیشنهاد میکنم دربارهش تحقیق کنین. طوری که برای خیلی از آثار ثافون صدق میکنه و به خواننده این امکان رو میده تا به قضایا از دو دیدگاه مختلف نگاه کنه.
و اما خود داستان...
مارینا، اثر کم حجمی هست که ایدههای زیادی داره و در عین حال بعضیاشون رو هدر داده. طوری که بعدها در مجموعه گورستان کتابهای فراموششده، خیلی از این ایدهها گسترش پیدا میکنن و جهان عجیب و قویای خلق میشه. بنابراین این اثر دستگرمی محسوب میشه و ملاک مناسبی برای قضاوت به حساب نمیاد.
وجه اشتراکات زیادی هم میون این اثر و مجموعهای که بعدا نوشت وجود داره که دوست دارم بدون خطر لو رفتن، اول از این موارد شروع کنم:
_ خلق پسربچه کنجکاوی که به واسطه کش رفتن چیزی که متعلق بهش نیست، درگیر ماجراجوییهای عجیب میشه.
_سرزمین مادری ثافون که میتونه شخصیت جداگانهای داشته باشه.
_المانهایی که به سوررئال کردن فضا دامن میزنه: اشباح، بوی گند، رنگ پریدگی شخصیتها، لباسهای تیره، اعداد، اصوات نامفهوم، فضای گوتیک، گورستان، سرمای تن شخصیتها، لبخند شیطانی، مرز باریک واقعیت و خیال، دو بعدی بودن کتاب و برداشتهای مختلف...
_شخصیتهای مطرود با وضعیت جسمانی وحشتناک
_عشقهای تعریف نشده
_قتلهای پی در پی
_نشون دادن چهره واقعی اسپانیا
_عشق به نوشتن و انتقال خاطرات
_دیالوگهای عمیق و بحثبرانگیز
_توصیفات ثافون گونه!
و خیلی از چیزهایی که موجبات لو رفتن اون مجموعه رو رقم میزنه و جاش هم اینجا نیست.
داستان حول شخصیت اسکار هست که در ابتدای کتاب با حالت رمزآلود و معماگونهای، وضعیتش رو بیان میکنه و در فصلهای بعدی به چرایی میپردازه؛ اینکه به چه علت در چنین شرایطی قرار گرفت. نوجوانی که به علت کنجکاویهای حرصدرآر و در عین حال قابل درک برای من، پا به ماجراهایی میذاره که اگر احتیاطی نکنه سرش رو به باد میده. در حین این کنکاشها با مارینا و پدرش خرمان آشنا میشه که رنگ و بوی جدیدی به زندگیش میدن.
این اثر با جملات مبهم، فضاسازی شکبرانگیز و اتفاقات غیرعادی پیش میره. بعضی از وقایع به نظر میرسن که از نویسندگان و ایدههای دیگه الهام گرفته شده باشن که مثال بارزش فرانکشتاین هست. البته نمادی که در جای جای داستان وجود داره من رو به یاد سکوت برهها میانداخت و بعید هم نمیدونم که به طرز دیگهای در اثر ازش بهره برده باشه.
موردی که تقریبا هیچکس بهش اشارهای نمیکنه نحوه توصیف ثافون از عشق هست. نه عشقی که برای عموم قابل درک باشه و با دیدنش، پروانهها در شکم به رقص دربیان بلکه ارتباط عمیق شخصیتهایی که نمیشه از نظر جسمانی به سمتشون کشیده شد. این قضیه هر بار دگرگون و احترامم رو به نویسنده بیشتر میکنه. ثافون نه تنها در این کتاب بلکه در آثار دیگهش این قضیه رو باز میکنه که حتی اگه صورتت با اسید از بین رفته باشه چطور میتونی به زندگی با شریکت ادامه بدی. اون از تنفر و ترحم طرف مقابل که روزگاری شیفتهی معشوق بود میگه. از اینکه چطور میخواد با وجود شرایط جدید، خودش رو سازگار کنه و حتی به واسطهی تولید مثل، اشتیاق زندگی رو به خودش برگردونه!
یه موردی که بعضی از همخوانها نظر متفاوتی با نگرش من داشتن در ارتباط با مارینا و اسکار بود. برای من این ارتباط یک سوال اساسی ویرانکننده باقی گذاشت که شاید هیچ وقت نتونم جواب درستی براش پیدا کنم. اینکه اگر با نگاه به خودمون متوجه بشیم که شرایط چشیدن عشق رو نداریم، باز هم اجازه میدیم که دیگری دلبستهی ما بشه؟ مسئولیت این احساس متقابل رو با خودخواهی میشه پیش برد یا باید از خودگذشتگی کرد و با شرایط فعلی سازگار شد؟
نکته قابل توجهی که میتونه خواننده رو مورد آزار و اذیت دلپذير قرار بده، به چالش کشیدن تمام داستان و ماجراهاست. طوری که با تهنشین شدن کتاب، سوالات جدید و عجیبی به ذهن هجوم میاره و حتی موجبات دوبارهخوان�� رو رقم میزنه. (در بازی فرشته به چنین وضعیت فرحبخشی دچار بودم.)
این کتاب برای منی که از قبل مجموعهٔ گورستان کتابهای فراموششده رو خوندم در واقع پایینتر از انتظاراتم پیش رفت که البته قابل درک ه��ت. چون این اثر قابل قیاس با سوگلیهای ثافون نبوده و نیست و حالت آزمایشیای داشته که بعدها در مجموعه با دقت فراوان، گسترشش داده.
درباره همخوانی هم باید اعتراف کنم طوری پیش رفت که ایدههای بچهها حتی از نویسنده هم جالبتر دراومده بود. سواد و دانش ترجمه و تطبیقی که انجام دادن هم احترامم رو به این موجودات بیشتر کرد. و بیانصافی هست که نگم چقدر دوستشون دارم و به زندگیم رنگ و بوی عجیبی میدن. (نه بوی تعفنی که ثافون مد نظرش بود!)
خلاصه که به علت آشناییای که با ثافون داشتم، این اثر در حد و اندازهای نیست که ستارههای زیادی براش خرج کنم. مگر اینکه در دوران نوجوانی سراغش میرفتم و هیچ ایدهای هم ازش نداشتم. تجربه جالبی بود و ممنونم از تک تک همخوانهام که بهم اعتماد کردن و افتخار همراهی دادن. قدر وجود نازنینتون رو بدونین و پررو هم نشین!
August 16, 2015
Otra noche sin dormir, pero la mejores cosas de la vida merecen la falta de sueño, otra historia llena de sorpresas, de momentos dulces, de momentos amargos, de risa y llanto, y de misterio; y como cada una de la buenas historias que se han contado desde el inicio de los tiempos, comienza y termina con una chica, y el nombre de esa chica es Marina...
y el chico que se enamora perdidamente de ella es Oscar, juntos vivirán una aventura romántica, pero que está muy lejos de ser solo eso. No solo leí esta hermosa historia, la devore, porque este autor sabe como saciar mi hambre de arte, la acabe en menor tiempo del que me hubiera gustado, pero aunque quizá la leí en solo unas horas, la recordare eternamente porque sus personajes son inolvidables.
Creo que sobra decir si la recomiendo o no, pero aun así lo diré, la recomiendo a TODOS y si no has leído nunca la prosa de Zafón, no es esperes mas, porque te estas perdiendo un universo de emociones.
y el chico que se enamora perdidamente de ella es Oscar, juntos vivirán una aventura romántica, pero que está muy lejos de ser solo eso. No solo leí esta hermosa historia, la devore, porque este autor sabe como saciar mi hambre de arte, la acabe en menor tiempo del que me hubiera gustado, pero aunque quizá la leí en solo unas horas, la recordare eternamente porque sus personajes son inolvidables.
No sabía entonces que el océano del tiempo tarde o temprano nos devuelve los recuerdos que enterramos en él.
Creo que sobra decir si la recomiendo o no, pero aun así lo diré, la recomiendo a TODOS y si no has leído nunca la prosa de Zafón, no es esperes mas, porque te estas perdiendo un universo de emociones.
August 27, 2020
Leyendo Marina me he sentido como cuando vemos vídeos de Messi o de cualquier figura del deporte con 15 años. En ellos se suele ver la magia de lo que van a llegar a convertirse con el paso del tiempo. En Marina veo las columnas de Ruiz-Zafón, su impronta, cómo se va elevando... La tetralogía de El cementerio de los libros olvidados se convertiría años después en su majestuoso templo.
Marina dice que solo recordamos lo que nunca sucedió. No seré yo quien la contradiga, pero esta lectura sucedió... y la recordaré. Por supuesto que la recordaré 😍.
Marina dice que solo recordamos lo que nunca sucedió. No seré yo quien la contradiga, pero esta lectura sucedió... y la recordaré. Por supuesto que la recordaré 😍.
May 29, 2023
جذاب و پرکشش. اگر نویسنده اجازه میداد، «گیلرمو دل تورو» کارگردان مناسبی بود برای ساخت یک اقتباس خوب سینمایی.
*********************************************************************
انسان تا وقتی از مرگ چیزی درک نکرده باشد، از زندگی هیچ ممکن نیست درک کند. صفحهی ۳۱ کتاب
علمی که بتواند آدم را به کرهی ماه بفرستد، ولی قادر نباشد که تکه نانی روی میز هر یک از افراد بشر بگذارد چه معنایی دارد؟ صفحهی ۴۴ کتاب
زمان با جسم همان کاری را میکند که حماقت با روح، آن را میپوساند. صفحهی ۱۰۷ کتاب
اگر یک چهارم چیزهایی که انسانها میگویند به راستی همان چیزی باشد که فکر میکنند، دنیا بهشت بود. … ما حقیقت را نمییابیم. حقیقت است که ما را مییابد. صفحهی ۱۰۸ کتاب
جوانی محبوبهای هوسباز است. ما نمیتوانیم به عالمش پی ببریم و برایش ارزش قائل شویم تا روزی که با یک نفر دیگر میرود و هرگز برنمیگردد… صفحهی ۱۴۲ کتاب
یک دوست خوب روزی به من گفت که مشکلها مثل سوسک هستند. همین که آنها را به روشنایی بیاورند میترسند و میروند. صفحهی ۲۲۷ کتاب
گذشت زمان ما را عاقلتر نمیکند، فقط بزدلترمان میکند. صفحهی ۲۴۹ کتاب
*********************************************************************
انسان تا وقتی از مرگ چیزی درک نکرده باشد، از زندگی هیچ ممکن نیست درک کند. صفحهی ۳۱ کتاب
علمی که بتواند آدم را به کرهی ماه بفرستد، ولی قادر نباشد که تکه نانی روی میز هر یک از افراد بشر بگذارد چه معنایی دارد؟ صفحهی ۴۴ کتاب
زمان با جسم همان کاری را میکند که حماقت با روح، آن را میپوساند. صفحهی ۱۰۷ کتاب
اگر یک چهارم چیزهایی که انسانها میگویند به راستی همان چیزی باشد که فکر میکنند، دنیا بهشت بود. … ما حقیقت را نمییابیم. حقیقت است که ما را مییابد. صفحهی ۱۰۸ کتاب
جوانی محبوبهای هوسباز است. ما نمیتوانیم به عالمش پی ببریم و برایش ارزش قائل شویم تا روزی که با یک نفر دیگر میرود و هرگز برنمیگردد… صفحهی ۱۴۲ کتاب
یک دوست خوب روزی به من گفت که مشکلها مثل سوسک هستند. همین که آنها را به روشنایی بیاورند میترسند و میروند. صفحهی ۲۲۷ کتاب
گذشت زمان ما را عاقلتر نمیکند، فقط بزدلترمان میکند. صفحهی ۲۴۹ کتاب
May 16, 2022
MAGNIFICA BRILLANTE.
Madre mía que prosa tenía Carlos Ruiz Zafón. Con ella te sumerges en la historia, me he imaginado por los recovecos mas lúgubres de Barcelona en 1979-1980, acompañando a nuestros protagonistas, paladeando cada comida, oliendo cada aroma, bueno o malo, jeje.
En fin una inmersión total en la historia.
La cual por otro lado me ha parecido muy entretenida.
Sinopsis: Oscar Drai, un joven estudiante de Barcelona conoce a Marina, una hermosa y misteriosa muchacha, que vive con su padre Germán, un famoso y antiguo pintor, en una casa señorial que vivió épocas mejores, con la que se enfrenta a un mundo de secretos y mentiras. Todo comienza con la historia de Bellvik, un hombre que surgió de lo mas bajo y ascendió a lo mas alto, pero con una historia oculta llena de intriga, horrores, amputaciones, criaturas misteriosas, persecuciones, romance, aventuras, ambientes góticos... ¿Te atreves a entrar?...
Todo ello lo encontraras en Marina.
10/10 A mis favoritos.
# 13. Libro ambientado en la década de los 80. Reto Popsugar 2022.
Madre mía que prosa tenía Carlos Ruiz Zafón. Con ella te sumerges en la historia, me he imaginado por los recovecos mas lúgubres de Barcelona en 1979-1980, acompañando a nuestros protagonistas, paladeando cada comida, oliendo cada aroma, bueno o malo, jeje.
En fin una inmersión total en la historia.
La cual por otro lado me ha parecido muy entretenida.
Sinopsis: Oscar Drai, un joven estudiante de Barcelona conoce a Marina, una hermosa y misteriosa muchacha, que vive con su padre Germán, un famoso y antiguo pintor, en una casa señorial que vivió épocas mejores, con la que se enfrenta a un mundo de secretos y mentiras. Todo comienza con la historia de Bellvik, un hombre que surgió de lo mas bajo y ascendió a lo mas alto, pero con una historia oculta llena de intriga, horrores, amputaciones, criaturas misteriosas, persecuciones, romance, aventuras, ambientes góticos... ¿Te atreves a entrar?...
Todo ello lo encontraras en Marina.
10/10 A mis favoritos.
# 13. Libro ambientado en la década de los 80. Reto Popsugar 2022.
February 1, 2023
Este fue el primer libro en el año que me hizo lagrimear con su final. Es una historia hermosa, mágica y triste. Sentí que conocía personalmente a Marina, Oscar y Germán, que eran amigos de toda la vida. La historia posee el toque justo de dulzura y horror que me fascina, y ni hablemos de la encantadora atmósfera gótica que la envuelve. No quiero adelantarme, pero es muy posible que vean este libro entre mis lecturas favoritas del año.
June 13, 2023
صفحات آخر کتاب رو نمیتونم توصیف کنم …
رمان با خاطرات اسکار درباره گذشته آغاز و رویدادهایی که در پایان سپتامبر 1979 در بارسلونا اتفاق میافتد شروع می شود. این رمان دو داستان موازی را روایت می کند داستان اول داستانی عاشقانه و داستان دوم داستانیست مرموز و ترسناک.
موضوع اصلی دستان بین مارینا و اسکار است. رابطهای تاثیرگذار و احساسی، ملاقات دختری مرموز به نام مارینا زندگی اسکار را به کلی تغییر می دهد. مارینا یک روز او را به قبرستان ساریا می برد و در آنجا از «بانوی سیاه پوش» عجیبی می گوید که در آخرین یکشنبه هر ماه ساعت ده صبح به اینجا می آید. آن یکشنبه نیز از این قاعده مستثنی نبود. در نهایت، آنها تصمیم می گیرند که زن را دنبال کنند و اطلاعات بیشتری در مورد او پیدا کنند. این سایه آنها را درگیر یک ماجراجویی درهم تنیده و خطرناک می کند.
با اینکه ماجرایی جذاب و هیجان انگیز در پی این تعقیب اتفاق افتاد ولی برای من داستان اسکار و مارینا بسیار جذاب تر بود
فضای داستان هم کاملا حس و حال گوتیک رو به رخ مخاطب میکشه که یکی از بهترین ها در این سبک و نوع تصویر سازی بود که خوندم.
درکل ثافون از نظرم در به تصویر کشیدن محیط بسی زیبا نواخته.
در دیالوگ نویسی و القای حس شخصیت به مخاطب هم کم نذاشته این نویسنده
خلاصه که با همه بدی و خوبی این کتاب تجربه جالبی بود و من اصلا توقع نداشتم با چنین داستانی مواجه بشم، داستانی فرانکشتاینی طور و رگه هایی از وحشت و کمی علمی تخیلی.
رمان با خاطرات اسکار درباره گذشته آغاز و رویدادهایی که در پایان سپتامبر 1979 در بارسلونا اتفاق میافتد شروع می شود. این رمان دو داستان موازی را روایت می کند داستان اول داستانی عاشقانه و داستان دوم داستانیست مرموز و ترسناک.
موضوع اصلی دستان بین مارینا و اسکار است. رابطهای تاثیرگذار و احساسی، ملاقات دختری مرموز به نام مارینا زندگی اسکار را به کلی تغییر می دهد. مارینا یک روز او را به قبرستان ساریا می برد و در آنجا از «بانوی سیاه پوش» عجیبی می گوید که در آخرین یکشنبه هر ماه ساعت ده صبح به اینجا می آید. آن یکشنبه نیز از این قاعده مستثنی نبود. در نهایت، آنها تصمیم می گیرند که زن را دنبال کنند و اطلاعات بیشتری در مورد او پیدا کنند. این سایه آنها را درگیر یک ماجراجویی درهم تنیده و خطرناک می کند.
با اینکه ماجرایی جذاب و هیجان انگیز در پی این تعقیب اتفاق افتاد ولی برای من داستان اسکار و مارینا بسیار جذاب تر بود
فضای داستان هم کاملا حس و حال گوتیک رو به رخ مخاطب میکشه که یکی از بهترین ها در این سبک و نوع تصویر سازی بود که خوندم.
درکل ثافون از نظرم در به تصویر کشیدن محیط بسی زیبا نواخته.
در دیالوگ نویسی و القای حس شخصیت به مخاطب هم کم نذاشته این نویسنده
خلاصه که با همه بدی و خوبی این کتاب تجربه جالبی بود و من اصلا توقع نداشتم با چنین داستانی مواجه بشم، داستانی فرانکشتاینی طور و رگه هایی از وحشت و کمی علمی تخیلی.
January 3, 2011
Shorter but definitely darker than The Shadow of the Wind and The Angel's Game. I wish someone made an animation based on the book, it has tons of potential. Or maybe a film, since most of the places described are real, but I'd rather see animated creepy creatures than horror-like ones.
Anyway, a fan of the novel made this video of the places in Barcelona mentioned in the book. I totally love the songand have no idea who sings it. I might just google a bit. Apparently it's Sia's My Love.
Anyway, a fan of the novel made this video of the places in Barcelona mentioned in the book. I totally love the song
August 5, 2017
Después de tanto tiempo leyendo libros que me dejaban indiferente o que no me gustaban nada, leer este ha sido lo mejor que he podido hacer. Aún no entiendo por qué no he leído antes este libro. No debería haberlo dejado en lista de pendientes durante tanto tiempo.
Una de las cosas que más me han gustado es la forma de escribir de Carlos Ruiz Zafón. De este autor sólo había leído la sombra del viento y hace ya bastantes años, por lo que no me acordaba de su manera de escribir.
La historia me ha gustado mucho aunque hubiera preferido que fuera más larga, que me mantuviera con la intriga durante más tiempo.
Los personajes me han gustado mucho y no puedo ni describir lo que me ha hecho sentir el final de este libro. La verdad es que aunque había algunas cosas que me las olía, no me esperaba ese final. Aún sigo un poco en shock.
Para terminar, sólo decir que le doy 4.5 estrellas ya que me ha gustado mucho, pero me ha faltado "algo" para que fuera totalmente perfecto. Lo recomiendo muchísimo a todo el mundo y sobre todo a las personas que disfrutan de los libros de este autor.
Una de las cosas que más me han gustado es la forma de escribir de Carlos Ruiz Zafón. De este autor sólo había leído la sombra del viento y hace ya bastantes años, por lo que no me acordaba de su manera de escribir.
La historia me ha gustado mucho aunque hubiera preferido que fuera más larga, que me mantuviera con la intriga durante más tiempo.
Los personajes me han gustado mucho y no puedo ni describir lo que me ha hecho sentir el final de este libro. La verdad es que aunque había algunas cosas que me las olía, no me esperaba ese final. Aún sigo un poco en shock.
Para terminar, sólo decir que le doy 4.5 estrellas ya que me ha gustado mucho, pero me ha faltado "algo" para que fuera totalmente perfecto. Lo recomiendo muchísimo a todo el mundo y sobre todo a las personas que disfrutan de los libros de este autor.
September 18, 2024
¡¡Qué maravilla!! 🖤🦋
Solo había leído, hasta ahora, "El príncipe de la niebla"; craso error haber tardado tanto en ponerme con el resto de su obra.
Cierto es que no pensaba encontrarme con una obra tan oscura, pensaba que la historia tiraría más por otros derroteros.
Qué equivocada estaba.
"Marina" me ha dejado una sensación de pérdida enorme al cerrar la última página. Es una sensación indescriptible todo lo que me ha hecho sentir, porque en menos de trescientas páginas ha condensado lo mejor del género.
Me ha hecho llorar, reír y sentir que recorría esas calles de Barcelona envueltas en una niebla eterna.
A pesar de estar catalogada dentro de la novela juvenil, me he encontrado con una historia muy siniestra y con escenas algo escabrosas donde el terror gótico estará siempre muy presente.
No he podido evitar, según me adentraba más y más en la historia, acordarme de uno de mis clásicos favoritos, una obra maestra como lo es Frankenstein de Mary Shelley, de la que Zafón bebe para nutrir gran parte de esta fantástica historia.
Incluso una de las protagonistas se llama María Shelley 🤤🖤
Zafón, con su estilo único, precioso, poético, envolvente y con una atmósfera embriagadora, nos hará recorrer las lóbregas calles de Barcelona, siempre bajo un halo de misterio, nostalgia y secretos a punto de ser descubiertos.
Aquí hay cabida para todo, desde ese primer amor que tanto marcará la vida de nuestro protagonista, hasta escenas de puro infarto con giros inesperados que me dejaron la mandíbula desencajada y el corazón destrozado.
"Marina", nos cuenta la historia de Óscar Drai, quien acaba de volver a Barcelona atormentado por los fantasmas del pasado.
Será él quien nos cuente los hechos que tuvieron lugar hace quince años, a finales de la década de los setenta.
Por aquella época Óscar vivía en un internado, y es entonces, cuando en una de sus incursiones por los callejones de la ciudad, conoce a la enigmática Marina y a su padre Germán. Los cuales viven en un viejo caserón.
Con ellos creará un vínculo como no había forjado con nadie, hasta ahora.
No pienso desvelar más de la trama.
Aquí lo mejor es saber lo menos posible, yo iba a ciegas sin saber con lo que me iba a encontrar realmente y la sorpresa no pudo ser más gratificante a la par que dolorosa.
Les animo a leerla sin ningún tipo de duda, si es que no lo han hecho ya.
Zafón lamentablemente nos dejó muy pronto pero nos brindó un gran legado del que pienso leerme todo lo que tenga publicado.
De hecho, ya tengo "La sombra del viento" preparado para próximas lecturas.
Y por supuesto, aprovechando que se acerca el cumpleaños de nuestra mayor, le he encargado esa edición tan preciosa en tapa dura y con una gran mariposa negra en la portada que han sacado por el especial veinticinco aniversario y que está tan bellamente ilustrado por Iban Barrenetxea 💖
Gracias por hacerme sentir tanto en tan pocas páginas Zafón, haces magia con las palabras; cada capítulo, cada línea tiene algo que te cautiva y te hace estremecer.
Y eso es algo que consiguen muy pocas novelas. 🥹📚💖
🦋 "No sabía entonces que el océano del tiempo tarde o temprano nos devuelve los recuerdos que enterramos en él. Quince años más tarde, la memoria de aquel día ha vuelto a mí. He visto a aquel muchacho vagando entre las brumas de la estación de Francia y el nombre de Marina se ha encendido de nuevo como una herida fresca.
Todos tenemos un secreto encerrado bajo llave en el ático del alma. Este es el mío."
🦋 "Habíamos llegado a la Barcelona encantada, el laberinto de los espíritus, donde las calles tenían nombre de leyenda y los duendes del tiempo caminaban a nuestras espaldas."
🦋 "No se puede entender la vida hasta que no se entiende la muerte."
🦋 "El tiempo hace con el cuerpo lo que la estupidez hace con el alma. Lo pudre."
🦋 "La verdad estaba a salvo de la gente."
https://m.facebook.com/profile.php/?i... 🖤📚💀
Solo había leído, hasta ahora, "El príncipe de la niebla"; craso error haber tardado tanto en ponerme con el resto de su obra.
Cierto es que no pensaba encontrarme con una obra tan oscura, pensaba que la historia tiraría más por otros derroteros.
Qué equivocada estaba.
"Marina" me ha dejado una sensación de pérdida enorme al cerrar la última página. Es una sensación indescriptible todo lo que me ha hecho sentir, porque en menos de trescientas páginas ha condensado lo mejor del género.
Me ha hecho llorar, reír y sentir que recorría esas calles de Barcelona envueltas en una niebla eterna.
A pesar de estar catalogada dentro de la novela juvenil, me he encontrado con una historia muy siniestra y con escenas algo escabrosas donde el terror gótico estará siempre muy presente.
No he podido evitar, según me adentraba más y más en la historia, acordarme de uno de mis clásicos favoritos, una obra maestra como lo es Frankenstein de Mary Shelley, de la que Zafón bebe para nutrir gran parte de esta fantástica historia.
Incluso una de las protagonistas se llama María Shelley 🤤🖤
Zafón, con su estilo único, precioso, poético, envolvente y con una atmósfera embriagadora, nos hará recorrer las lóbregas calles de Barcelona, siempre bajo un halo de misterio, nostalgia y secretos a punto de ser descubiertos.
Aquí hay cabida para todo, desde ese primer amor que tanto marcará la vida de nuestro protagonista, hasta escenas de puro infarto con giros inesperados que me dejaron la mandíbula desencajada y el corazón destrozado.
"Marina", nos cuenta la historia de Óscar Drai, quien acaba de volver a Barcelona atormentado por los fantasmas del pasado.
Será él quien nos cuente los hechos que tuvieron lugar hace quince años, a finales de la década de los setenta.
Por aquella época Óscar vivía en un internado, y es entonces, cuando en una de sus incursiones por los callejones de la ciudad, conoce a la enigmática Marina y a su padre Germán. Los cuales viven en un viejo caserón.
Con ellos creará un vínculo como no había forjado con nadie, hasta ahora.
No pienso desvelar más de la trama.
Aquí lo mejor es saber lo menos posible, yo iba a ciegas sin saber con lo que me iba a encontrar realmente y la sorpresa no pudo ser más gratificante a la par que dolorosa.
Les animo a leerla sin ningún tipo de duda, si es que no lo han hecho ya.
Zafón lamentablemente nos dejó muy pronto pero nos brindó un gran legado del que pienso leerme todo lo que tenga publicado.
De hecho, ya tengo "La sombra del viento" preparado para próximas lecturas.
Y por supuesto, aprovechando que se acerca el cumpleaños de nuestra mayor, le he encargado esa edición tan preciosa en tapa dura y con una gran mariposa negra en la portada que han sacado por el especial veinticinco aniversario y que está tan bellamente ilustrado por Iban Barrenetxea 💖
Gracias por hacerme sentir tanto en tan pocas páginas Zafón, haces magia con las palabras; cada capítulo, cada línea tiene algo que te cautiva y te hace estremecer.
Y eso es algo que consiguen muy pocas novelas. 🥹📚💖
🦋 "No sabía entonces que el océano del tiempo tarde o temprano nos devuelve los recuerdos que enterramos en él. Quince años más tarde, la memoria de aquel día ha vuelto a mí. He visto a aquel muchacho vagando entre las brumas de la estación de Francia y el nombre de Marina se ha encendido de nuevo como una herida fresca.
Todos tenemos un secreto encerrado bajo llave en el ático del alma. Este es el mío."
🦋 "Habíamos llegado a la Barcelona encantada, el laberinto de los espíritus, donde las calles tenían nombre de leyenda y los duendes del tiempo caminaban a nuestras espaldas."
🦋 "No se puede entender la vida hasta que no se entiende la muerte."
🦋 "El tiempo hace con el cuerpo lo que la estupidez hace con el alma. Lo pudre."
🦋 "La verdad estaba a salvo de la gente."
https://m.facebook.com/profile.php/?i... 🖤📚💀
February 22, 2022
(Review originally published on my blog, October 2013) Marina is the last of Carlos Ruiz Zafón's existing books to be translated into English, following the first three books of the Barcelona quartet (for adult readers), and the Niebla trilogy (for teenagers). Published in Spanish in 1999 - two years before the worldwide bestseller The Shadow of the Wind - it is the final young adult novel written by the author, and its transitional nature is evident in the style. It reads as a lot more 'grown-up' than the Niebla books, but the protagonist is a teenage boy and in many ways this feels like a young adult fantasy story, albeit one written with the deliberate intent to appeal to a wider audience.
Set primarily in between 1979 and 1980 - although it feels as though it could be a lot earlier - Marina is written from the point of view of Oscar Drai, a fifteen-year-old boarding school pupil in Barcelona. Lonely and bored, Oscar wanders into the garden of what he assumes to be an abandoned house and meets the beautiful, ethereal Marina, a girl of his age who is home-schooled, and her artist father Germán. Oscar is quickly drawn into a friendship with this eccentric, fascinating family (as well as having a burgeoning crush on Marina), but the real intrigue begins when Marina takes him to a nearby graveyard, where the pair watch a veiled woman place a single rose on an unmarked grave. Pursuing the mystery of this act leads the two friends into an unimaginably complex and macabre adventure in Barcelona's underworld.
This is a classic Ruiz Zafón book in that it has so much going for it, so much to be fascinated by, yet never quite makes good on that promise, and - however much you might want it to be - just isn't as good as it should be with all the brilliant ingredients that have been thrown into it. More than any of his others, this particular book seems to highlight very clearly what is both good and bad about the author's writing.
The good:
- Such rich, descriptive prose: often verging on over-the-top, flowery language, but incredibly enjoyable to lose yourself in, and lacking the awkwardness of much translated fiction.
- A constant gothic undercurrent of madness, darkness and twisted imagination.
- Atmospheric and incredibly evocative portrayal of Barcelona.
- A magical, timeless quality which makes the story feel like it could be taking place in any time period.
The bad:
- Poorly drawn, underdeveloped female characters who are all unrealistically flawless, fragile and virginal.
- Confused action scenes that become incomprehensible in places.
- The overall plot becomes so complicated and bogged down in different subplots and characters' stories that it's easy to lose track of what is actually supposed to be happening.
I did enjoy Marina - but, as usual, not as much as I wished I could. With its rich, ominous mixture of characters, places, dreadful misdeeds and weird stuff, it makes for a largely compelling read that doesn't feel compelling as a whole - I felt deflated when I reached the end, and cared little about any of the characters. It feels a bit churlish to complain about characters being two-dimensional in a novel that would be more suited to a reader half my age, but so much attention seems to have been paid to the descriptive details of the settings that the people it's all supposed to revolve around have been neglected. It's telling that the book is named for Marina yet, having read it, I have nothing whatsoever to say about that character. I wasn't sure about the fantasy element, either (again, this would probably be far more enjoyable and frightening to the hypothetical younger reader), and one thing that happened near the end was so ridiculously clichéd and terrible that I nearly lost my patience completely.
I was drawn to Marina by the same things that have made me read almost all of Ruiz Zafón's books, and I was disappointed by the exact same things that have disappointed me in the author's other work - a feeling that the whole thing is more about style than substance, and terrible female characters. It's bound to be a hit with die-hard fans of the author since it offers so many similarities with the rest of his books: admittedly, it's interesting to see many of the themes of his adult fiction emerging here, and it would probably make a good starting point for those unfamiliar with The Shadow of the Wind et al. I'm not wholly convinced that Marina lives up to the tagline on the cover which declares it to be 'a gothic tale for all ages', but it's a fun read, if a frustratingly imperfect one.
Set primarily in between 1979 and 1980 - although it feels as though it could be a lot earlier - Marina is written from the point of view of Oscar Drai, a fifteen-year-old boarding school pupil in Barcelona. Lonely and bored, Oscar wanders into the garden of what he assumes to be an abandoned house and meets the beautiful, ethereal Marina, a girl of his age who is home-schooled, and her artist father Germán. Oscar is quickly drawn into a friendship with this eccentric, fascinating family (as well as having a burgeoning crush on Marina), but the real intrigue begins when Marina takes him to a nearby graveyard, where the pair watch a veiled woman place a single rose on an unmarked grave. Pursuing the mystery of this act leads the two friends into an unimaginably complex and macabre adventure in Barcelona's underworld.
This is a classic Ruiz Zafón book in that it has so much going for it, so much to be fascinated by, yet never quite makes good on that promise, and - however much you might want it to be - just isn't as good as it should be with all the brilliant ingredients that have been thrown into it. More than any of his others, this particular book seems to highlight very clearly what is both good and bad about the author's writing.
The good:
- Such rich, descriptive prose: often verging on over-the-top, flowery language, but incredibly enjoyable to lose yourself in, and lacking the awkwardness of much translated fiction.
- A constant gothic undercurrent of madness, darkness and twisted imagination.
- Atmospheric and incredibly evocative portrayal of Barcelona.
- A magical, timeless quality which makes the story feel like it could be taking place in any time period.
The bad:
- Poorly drawn, underdeveloped female characters who are all unrealistically flawless, fragile and virginal.
- Confused action scenes that become incomprehensible in places.
- The overall plot becomes so complicated and bogged down in different subplots and characters' stories that it's easy to lose track of what is actually supposed to be happening.
I did enjoy Marina - but, as usual, not as much as I wished I could. With its rich, ominous mixture of characters, places, dreadful misdeeds and weird stuff, it makes for a largely compelling read that doesn't feel compelling as a whole - I felt deflated when I reached the end, and cared little about any of the characters. It feels a bit churlish to complain about characters being two-dimensional in a novel that would be more suited to a reader half my age, but so much attention seems to have been paid to the descriptive details of the settings that the people it's all supposed to revolve around have been neglected. It's telling that the book is named for Marina yet, having read it, I have nothing whatsoever to say about that character. I wasn't sure about the fantasy element, either (again, this would probably be far more enjoyable and frightening to the hypothetical younger reader), and one thing that happened near the end was so ridiculously clichéd and terrible that I nearly lost my patience completely.
I was drawn to Marina by the same things that have made me read almost all of Ruiz Zafón's books, and I was disappointed by the exact same things that have disappointed me in the author's other work - a feeling that the whole thing is more about style than substance, and terrible female characters. It's bound to be a hit with die-hard fans of the author since it offers so many similarities with the rest of his books: admittedly, it's interesting to see many of the themes of his adult fiction emerging here, and it would probably make a good starting point for those unfamiliar with The Shadow of the Wind et al. I'm not wholly convinced that Marina lives up to the tagline on the cover which declares it to be 'a gothic tale for all ages', but it's a fun read, if a frustratingly imperfect one.
August 11, 2021
بینهایت پر کشش و جذاب
من داستان تخیلی خیلی نخوندم اما فکر هم نمیکنم از حیث داستان و محتوی، توی این ژانر چندان کتابی وجود داشته باشه که بتونه از این یکی بهتر عمل کنه
کتاب به لحاظ داستانی بسیار غنی هستش و ریتمش هم خیلی تند و جذابه و دائما شما رو از این قصه به اون قصه میکشونه. ماجرای آدمهای ناشناس، رفتارهای غیر عادی، معماها و فضاهای رعبآور و آشنایی با آدمهایی که هر کدوم با تعریف کردن سرگذشتون، بخشی از یک پازل بزرگ رو برای مخاطب حل میکنن تا نهایتا پازل تکمیل میشه
یکی از خوبیهای کتاب این بود که به همون اندازه که سرگرمی مخاطب براش مهم بود، از پرداختن به مسائل جدی هم غافل نمونده بود. و اگرچه ژانر تخیلی برای گفتن چنین حرفهایی برای خود من یکی یکم نامانوس بود اما بطن داستان در واقع ماجرایی در رابطه با مواجه انسان با بیعدالتی و بیاعتنایی جهان، و مواجه با مرگ هستش و اتفاقا این داستان به خوبی نشون داد که توی این ژانر هم میشه راجع به همون دغدغههایی نوشت که ذهن نویسندههایی چون کامو، داستایوفسکی و امثالهم رو درگیر کرده بود. حیف که این کتاب اونقدر عمق نمیگیره توی پسزمینه داستان. هرچند بنظر من کاملا پتانسیلش رو داشت
در کل مشکلی در کتاب به نظرم نرسید مگر بعضی ریزهکاریها در مورد داستانپردازیش. با توجه به این که شکل روایت داستان به نوعی هستش که شما به تدریج با حقیقت داستان مواجه میشید، یکجورایی بعد از تموم شدن کتاب ممکنه براتون سوالاتی پیش بیاد از این جنس که پس چرا فلانی فلان نکرد؟ یا چرا فلانی فلان کار رو کرد؟ در واقع حالا که حقیقت رو فهمیدید، شاید یکم بعضی رفتارها براتون غیر قابل توضیح بشه. نمیدونم. شاید هم به خاطر این بوده که من کل کتاب رو طی چند روز تو اتوبوس و طی رفت و برگشت در مسیر محل کار به منزل خوندم و همش خسته و خوابآلود بودم و به همین خاطر اینطور بنظرم رسیده.
من داستان تخیلی خیلی نخوندم اما فکر هم نمیکنم از حیث داستان و محتوی، توی این ژانر چندان کتابی وجود داشته باشه که بتونه از این یکی بهتر عمل کنه
کتاب به لحاظ داستانی بسیار غنی هستش و ریتمش هم خیلی تند و جذابه و دائما شما رو از این قصه به اون قصه میکشونه. ماجرای آدمهای ناشناس، رفتارهای غیر عادی، معماها و فضاهای رعبآور و آشنایی با آدمهایی که هر کدوم با تعریف کردن سرگذشتون، بخشی از یک پازل بزرگ رو برای مخاطب حل میکنن تا نهایتا پازل تکمیل میشه
یکی از خوبیهای کتاب این بود که به همون اندازه که سرگرمی مخاطب براش مهم بود، از پرداختن به مسائل جدی هم غافل نمونده بود. و اگرچه ژانر تخیلی برای گفتن چنین حرفهایی برای خود من یکی یکم نامانوس بود اما بطن داستان در واقع ماجرایی در رابطه با مواجه انسان با بیعدالتی و بیاعتنایی جهان، و مواجه با مرگ هستش و اتفاقا این داستان به خوبی نشون داد که توی این ژانر هم میشه راجع به همون دغدغههایی نوشت که ذهن نویسندههایی چون کامو، داستایوفسکی و امثالهم رو درگیر کرده بود. حیف که این کتاب اونقدر عمق نمیگیره توی پسزمینه داستان. هرچند بنظر من کاملا پتانسیلش رو داشت
در کل مشکلی در کتاب به نظرم نرسید مگر بعضی ریزهکاریها در مورد داستانپردازیش. با توجه به این که شکل روایت داستان به نوعی هستش که شما به تدریج با حقیقت داستان مواجه میشید، یکجورایی بعد از تموم شدن کتاب ممکنه براتون سوالاتی پیش بیاد از این جنس که پس چرا فلانی فلان نکرد؟ یا چرا فلانی فلان کار رو کرد؟ در واقع حالا که حقیقت رو فهمیدید، شاید یکم بعضی رفتارها براتون غیر قابل توضیح بشه. نمیدونم. شاید هم به خاطر این بوده که من کل کتاب رو طی چند روز تو اتوبوس و طی رفت و برگشت در مسیر محل کار به منزل خوندم و همش خسته و خوابآلود بودم و به همین خاطر اینطور بنظرم رسیده.
August 10, 2022
Hay libros que deberían ser lecturas obligatorias, y éste, sin lugar a dudas lo es.
No tiene absolutamente nada que envidiarle a otros autores cuyas historias narran misterio.
Me ha parecido una lectura de diez.
Hace bastante tiempo que tenía el libro esperando turno, cuando le tocaba lo saltaba y elegía otro. No sé porqué no me daba la sensación de que fuese una lectura de las que iba a disfrutar. Quizás por la portada o quizás porque pensaba que iría en la línea de la tetralogía de La sombra del viento. O porque quizás no era el momento de leerlo.
¡Qué equivocada estaba!
Me ha parecido absolutamente maravilloso. Una historia muy bien contada, con el sello especial que tiene Zafón a la hora de narrar.
Nos encontramos en Barcelona y Óscar nuestro protagonista es un niño que estudia en un internado, y que le encanta vagar por las calles de la ciudad condal. En uno de sus paseos da con una mansión un tanto abandonada en la que vive Marina junto con su padre Germán.
Tras este primer encuentro nada volverá a ser lo mismo y juntos descubrirán una historia aterradora.
Misterio, personas desequilibradas, el jugar a ser Dios y una mariposa negra se dan la mano en una historia trepidante que no te da un respiro.
Magistralmente escrita nos meteremos por las calles de Barcelona, recorriendo sus rincones y edificios e iremos descubriendo no sólo la historia principal sino la propia historia de Marina y su padre y también el pasado de los personajes.
La he disfrutado muchísimo y me ha enamorado totalmente.
Tengo pendiente la trilogia de El príncipe de la niebla, de la creo que voy a salir igualmente encantada.
No tiene absolutamente nada que envidiarle a otros autores cuyas historias narran misterio.
Me ha parecido una lectura de diez.
Hace bastante tiempo que tenía el libro esperando turno, cuando le tocaba lo saltaba y elegía otro. No sé porqué no me daba la sensación de que fuese una lectura de las que iba a disfrutar. Quizás por la portada o quizás porque pensaba que iría en la línea de la tetralogía de La sombra del viento. O porque quizás no era el momento de leerlo.
¡Qué equivocada estaba!
Me ha parecido absolutamente maravilloso. Una historia muy bien contada, con el sello especial que tiene Zafón a la hora de narrar.
Nos encontramos en Barcelona y Óscar nuestro protagonista es un niño que estudia en un internado, y que le encanta vagar por las calles de la ciudad condal. En uno de sus paseos da con una mansión un tanto abandonada en la que vive Marina junto con su padre Germán.
Tras este primer encuentro nada volverá a ser lo mismo y juntos descubrirán una historia aterradora.
Misterio, personas desequilibradas, el jugar a ser Dios y una mariposa negra se dan la mano en una historia trepidante que no te da un respiro.
Magistralmente escrita nos meteremos por las calles de Barcelona, recorriendo sus rincones y edificios e iremos descubriendo no sólo la historia principal sino la propia historia de Marina y su padre y también el pasado de los personajes.
La he disfrutado muchísimo y me ha enamorado totalmente.
Tengo pendiente la trilogia de El príncipe de la niebla, de la creo que voy a salir igualmente encantada.
October 16, 2022
Magical and perfect for this time of the year🥰
5⭐⭐⭐⭐⭐
5⭐⭐⭐⭐⭐
September 13, 2021
For a book that has been described as the best Zafon since The Shadow of the Wind, there are simply no words to describe what a consummate disappointment the experience of reading Marina was. It was a book with so much potential that simply went nowhere. It was full of two-dimensional characters and was utterly derivative of much greater works. It was wholly unoriginal and, therefore, such a disappointment to read.
I am always wary with translated books, as they seem to lose a lot in the act of translation. I feel that this might be the case with Zafon's Marina as most Spanish reviews seem to give it glowing praise. Perhaps there is something about the language and descriptions in the Spanish language that provides this novel with a depth which it lacks in English. Or maybe that Zafon's labour of love was translated by someone else, rather than the author himself, made it lose a little of its impact.
The pacing of Marina is way off. It starts with the protagonist, Oscar, being mysteriously discovered alone in a train station by a policeman, unwilling to talk about the recent ordeal which had him missing without a trace for a week. We would hope that this mystery would have a thrilling resolution; however, the reason for the week's disappearance is truly mundane as we find out toward the end of the novel. The mystery, which is unrelated to Oscar's disappearance, is also never solved organically. Instead, we follow Oscar and the titular Marina from secondary character to secondary character, giving us all the relevant information we need to know in long, convenient soliloquies with no apparent reason for doing so.
There is no sense of character for anyone in the novel. We know nothing about Oscar or Marina other than they exist in this one moment. The novel seems to be narrated by an adult Oscar, but we don't even know what he went on to become or how this tale affected his life to the point where he felt it had to be told. The motivations for secondary characters to give these two teenagers all the information they ask for are non-existent. In some cases, I would go so far as to say it would be a breach of confidentiality to have given them any of the information. A policeman decides to provide a random 15-year-old with details of an ongoing corporate investigation, and a doctor decides to share the patient information of not only a patient, but his friend? And why? Because they asked nicely? On top of that, Zafon's female characters are appallingly written; he is very old fashioned in his descriptions of women who always remain white, virginal, and fragile. The pedestal grates after a while.
When I say this book is derivative, it is because it smacks of unoriginality. The two most glaring comparisons can come from Mary Shelley's Frankenstein (to the point where there is a doctor Shelley whose daughter is conveniently named Maria) with motif's of the creation of life, what playing god can mean for yourself and those around you, and the monstrosities created when you play god. The second most notable parallel is between Marina and Gaston Leroux's The Phantom of the Opera. We have the setting of an opulent theatre, the theme of physical deformity, even some vague allusions to 'carnival freaks', which is never really properly developed other than providing a convenient McGuffin through the discovery of an old photo album. The pictures of physical deformities are described by Marina and Oscar, quite distastefully, as 'horrific' (which also never goes anywhere in the plot).
This book had potential, but to say that Marina did not reach that potential is an understatement. What an absolute disappointment.
I am always wary with translated books, as they seem to lose a lot in the act of translation. I feel that this might be the case with Zafon's Marina as most Spanish reviews seem to give it glowing praise. Perhaps there is something about the language and descriptions in the Spanish language that provides this novel with a depth which it lacks in English. Or maybe that Zafon's labour of love was translated by someone else, rather than the author himself, made it lose a little of its impact.
The pacing of Marina is way off. It starts with the protagonist, Oscar, being mysteriously discovered alone in a train station by a policeman, unwilling to talk about the recent ordeal which had him missing without a trace for a week. We would hope that this mystery would have a thrilling resolution; however, the reason for the week's disappearance is truly mundane as we find out toward the end of the novel. The mystery, which is unrelated to Oscar's disappearance, is also never solved organically. Instead, we follow Oscar and the titular Marina from secondary character to secondary character, giving us all the relevant information we need to know in long, convenient soliloquies with no apparent reason for doing so.
There is no sense of character for anyone in the novel. We know nothing about Oscar or Marina other than they exist in this one moment. The novel seems to be narrated by an adult Oscar, but we don't even know what he went on to become or how this tale affected his life to the point where he felt it had to be told. The motivations for secondary characters to give these two teenagers all the information they ask for are non-existent. In some cases, I would go so far as to say it would be a breach of confidentiality to have given them any of the information. A policeman decides to provide a random 15-year-old with details of an ongoing corporate investigation, and a doctor decides to share the patient information of not only a patient, but his friend? And why? Because they asked nicely? On top of that, Zafon's female characters are appallingly written; he is very old fashioned in his descriptions of women who always remain white, virginal, and fragile. The pedestal grates after a while.
When I say this book is derivative, it is because it smacks of unoriginality. The two most glaring comparisons can come from Mary Shelley's Frankenstein (to the point where there is a doctor Shelley whose daughter is conveniently named Maria) with motif's of the creation of life, what playing god can mean for yourself and those around you, and the monstrosities created when you play god. The second most notable parallel is between Marina and Gaston Leroux's The Phantom of the Opera. We have the setting of an opulent theatre, the theme of physical deformity, even some vague allusions to 'carnival freaks', which is never really properly developed other than providing a convenient McGuffin through the discovery of an old photo album. The pictures of physical deformities are described by Marina and Oscar, quite distastefully, as 'horrific' (which also never goes anywhere in the plot).
This book had potential, but to say that Marina did not reach that potential is an understatement. What an absolute disappointment.
November 14, 2016
En lo que va del 2016 he leído mas de 80 libros y hasta la fecha Marina es el 1ero que me hace llorar, y eso ya es decir mucho.
Zafón, lo has hecho de nuevo...
Para definir la pluma de Zafón me gusta decir que es como una telaraña, capa por capa te va atrapando hasta que te lleva a un punto sin retorno... Los personajes que crea se meten bajo tu piel y te calan hasta los huesos, haciéndolos por desgracia para el lector parte de nosotros, y digo desgracia pues los aprendemos a querer, los vemos crecer y hacerse un lugar en el mundo hasta llegar a la última pagina y se viene la triste despedida... y como me pasó con La Sombra del Viento fue muy difícil decir adiós!
Leer Marina me trasladó a la Barcelona de 1980, tal cual se reproducen las películas de 35mm, en mi cabeza se dibujo a la perfección cada detalle descrito por el autor, cada olor, inclusive respirar la fría brisa de las mañanas y quedar a la merced de la oscuridad de los túneles.
El desarrollo de la trama se va haciendo por etapas, tanto los días en el internado de Oscar, hasta su encuentro con Marina y posteriormente su encuentro con la misteriosa dama de negro que acude sin falta al cementerio... pero tras estos simples hechos se esconde mucho mas misterios, secretos, crueldades y realidades de la Barcelona de ese entonces.
Junto con Oscar y Marina descubriremos la verdad detrás de todo el enigma...
En fin, este libro de 238 paginas es lo suficientemente corto como para desarrollar una buena trama y lo suficientemente complejo como para mantener el interés del lector hasta su ultima pagina. Con una narración MAGNIFICA, personajes entrañables, y una hermosa historia de amistad y amor que perdurará en mi y espero también en ustedes por muchos años más.
Puntuación: 4,5
Zafón, lo has hecho de nuevo...
"—El territorio de los seres humanos es la vida —dijo el doctor—. La muerte no nos pertenece."
Para definir la pluma de Zafón me gusta decir que es como una telaraña, capa por capa te va atrapando hasta que te lleva a un punto sin retorno... Los personajes que crea se meten bajo tu piel y te calan hasta los huesos, haciéndolos por desgracia para el lector parte de nosotros, y digo desgracia pues los aprendemos a querer, los vemos crecer y hacerse un lugar en el mundo hasta llegar a la última pagina y se viene la triste despedida... y como me pasó con La Sombra del Viento fue muy difícil decir adiós!
Leer Marina me trasladó a la Barcelona de 1980, tal cual se reproducen las películas de 35mm, en mi cabeza se dibujo a la perfección cada detalle descrito por el autor, cada olor, inclusive respirar la fría brisa de las mañanas y quedar a la merced de la oscuridad de los túneles.
El desarrollo de la trama se va haciendo por etapas, tanto los días en el internado de Oscar, hasta su encuentro con Marina y posteriormente su encuentro con la misteriosa dama de negro que acude sin falta al cementerio... pero tras estos simples hechos se esconde mucho mas misterios, secretos, crueldades y realidades de la Barcelona de ese entonces.
Junto con Oscar y Marina descubriremos la verdad detrás de todo el enigma...
En fin, este libro de 238 paginas es lo suficientemente corto como para desarrollar una buena trama y lo suficientemente complejo como para mantener el interés del lector hasta su ultima pagina. Con una narración MAGNIFICA, personajes entrañables, y una hermosa historia de amistad y amor que perdurará en mi y espero también en ustedes por muchos años más.
Puntuación: 4,5
May 21, 2023
خدایا چه قلمی! چه داستانی! چه نویسنده فوق العاده ای...
تک تک جمله ها و ماجراهاش عالی بودن...نفس گیر و هیجان انگیز و خارق العاده و شگفت انگیز...اولش خوب شروع شد و بعد عالی پیش رفت و آخرش...خدایا جمله آخرش...
"مارینا، تو تمام پاسخها را با خودت بردهای."
شگفت زده و حیران و بغض آلود تمومش کردم...
همین.
تک تک جمله ها و ماجراهاش عالی بودن...نفس گیر و هیجان انگیز و خارق العاده و شگفت انگیز...اولش خوب شروع شد و بعد عالی پیش رفت و آخرش...خدایا جمله آخرش...
"مارینا، تو تمام پاسخها را با خودت بردهای."
شگفت زده و حیران و بغض آلود تمومش کردم...
همین.
August 1, 2020
Zaczynam podejrzewać, że nawet listę zakupów oceniłabym tak wysoko, gdyby tylko wyszła spod pióra Zafóna.
February 20, 2014
Otro de libro que devoré en un mismo día. Esta vez porque de verdad me atrapó con sus geniales personajes, su exquisita narración y por sus inigualable ambientación. No estoy muy segura de lo que esperaba encontrarme en esta lectura, pero aun habiendo sido completamente diferente a lo que pensaba, ha sido toda una delicia de libro y una verdadera grata sorpresa. No sé por qué pensaba que este libro iba a ser más romántico que otra cosa. Pero para nada. Es sobre todo de misterio, de uno muy bien trabajado, que te hace pensar y querer saber qué es lo que realmente ocurre. Esto, con ayuda del halo oscuro de misterio y de suspense que crea el autor, hacen una perfecta mezcla. Y todo esto ocurre en una ciudad española como Barcelona, sin necesidad de recurrir a famosos pueblos extranjeros llenos de leyendas urbanas. Los pocos personajes que aparecen me han encantado. Sobre todo los dos protagonistas: Óscar y Marina. Muchos secretos se alzan alrededor de estos chicos, pasajes extraños que rozan el terror y lo macabro, y una pizca de fantasía que luego resulta no ser nada paranormal. Esto último siempre me gusta mucho: conseguir que una historia parezca que solo tenga explicación dentro de lo sobrenatural y que luego te sorprenda haciéndote ver que todo tiene una interpretación realista. Me he quedado impresionada con la forma de escribir de Carlos Ruiz Zafón. En una nota al principio del libro, el autor dice que mientras escribía este libro ya hace unos años, sabía que iba a ser el último juvenil que escribía. No entiendo el por qué, pues lo hace de maravilla. No estaba muy decidida a empezar su Trilogía de la Niebla, pero después de leer esta obra estoy deseosa de hacerlo algún día no muy lejano. Por el momento, solo me queda recomendar mucho esta novela.
January 31, 2025
Primer libro que leo de Zafón y fue sin duda un muy buen comienzo. He escuchado muy buenos comentarios de él y de sus libros, los cuales pienso leer también en un futuro no muy lejano.
Según yo, hay 2 historias en una: la relación Óscar-Marina-Germán y la historia de Kolvenik. La primera "historia paralela" es perfecta... la descripción y la historia de cómo los tres llegan a ser una familia es maravillosa. Como se relaciona todo y también evoluciona, con un final también maravilloso. Por el otro, una historia muy oscura y atrapadora, pero en mi humilde opinión, es demasiado fantasiosa tomando en cuenta la relación entre los tres protagonistas, por lo que no me encajó del todo y solo por eso le pongo 4 estrellas. Quiero escribir mucho más, pero no lo haré para no hacer "spoilers".
Recomendable? 100%!! Si quiere leer un libro no tan largo, de fácil comprensión y quedar con un nudo en la garganta, este libro es una joya. La vara quedó muy alta con Zafón ahora. Espero no decepcionarme al leer sus otros libros.
Según yo, hay 2 historias en una: la relación Óscar-Marina-Germán y la historia de Kolvenik. La primera "historia paralela" es perfecta... la descripción y la historia de cómo los tres llegan a ser una familia es maravillosa. Como se relaciona todo y también evoluciona, con un final también maravilloso. Por el otro, una historia muy oscura y atrapadora, pero en mi humilde opinión, es demasiado fantasiosa tomando en cuenta la relación entre los tres protagonistas, por lo que no me encajó del todo y solo por eso le pongo 4 estrellas. Quiero escribir mucho más, pero no lo haré para no hacer "spoilers".
Recomendable? 100%!! Si quiere leer un libro no tan largo, de fácil comprensión y quedar con un nudo en la garganta, este libro es una joya. La vara quedó muy alta con Zafón ahora. Espero no decepcionarme al leer sus otros libros.
January 29, 2024
مثل خیلی از شماها، من هم ثافون رو با مجموعه گوستان کتابهای فراموش شده شناختم. با وجود اینکه من فقط دو جلد اول این مجموعه رو خوندم، اما همین تجربه منجر به هیجانی منحصر به فرد شد. بدون دلیل خاصی تصمیم گرفتم مجموعه رو با فاصله زمانی نسبتا زیادی ادامه بدم. تا اینکه ملحق شدن به گروه همخوانی شقایق توفیق دیدار مجدد مارو فراهم کرد.
نوشتن مارینا به قبل از شروع مجموعه و سایهی باد برمیگرده. اما متاسفانه ترجمه مارینا با تاخیر زمانی قابل توجهی منتشر شد. تقریبا اندکی قبل از نشر جلد آخر مجموعه گورستان. حالا که دنیا ثافون رو به عنوان نویسندهای قابل احترام شناخت سراغ بقیه آثارش رفت. برای ما که قدرت نمایی های با کیفیت تری از ثافون دیدیم و انتظار بالایی ازش داریم مارینا شاید این انتظار رو برآورده نکنه چون با نویسندهای کم تجربه تر و جوان تر طرفیم که اولین رمانش رو نوشته. اما برایند جملات بالا این نیست که با کتاب ضعیفی روبهرو هستیم و بعد از اتمامش نا امید خواهیم بود. داستان و سیر اتفاقات به قدر کافی جذاب هست پایان هم تقریبا غیر قابل حدس هست. فقط اگر هنوز سراغ مجموعه نرفتید و احتمال این رو میدید که در آینده مارینا هم چشمتون رو بگیره، بهتره که با مارینا شروع کنید. شاید خیلی دندان گیر نباشه، اما برای رفع گرسنگی قطعا مفید خواهد بود.
داستان با یادآوری اوسکار از جملهای که مارینا به اون گفته بود آغاز میشه.
ما فقط چیزهایی را به یاد میآوریم که هرگز اتفاق نیفتادهاند.
این جمله به تنهایی میتونه با ذهن ما بازی کنه. جایی که هنوز روایت داستان شروع نشده. یعنی ممکنه چیزهایی که به یاد اوسکار میاد اتفاق نیفتاده باشه؟
اما به قول خود اوسکار باید ابدیتی بگذره تا مفهوم این جمله رو فهمید!
در ماه مه 1980، اوسکار پسر 15 ساله به طور ناگهانی از مدرسه شبانه روزی در محله قدیمی بارسلون ناپدید شد. هفت روز متوالی هیچ خبری از اون نیست و پلیس در حال تلاش برای پیدا کردن ردی از این پسر گم شده. بعد از پیدا شدن مدتها اطرافایان در تلاش برای پی بردن به دلیل این غیب شدن عجیب ناکام میمونن. اما اوسکار در ادامه رازش رو با ما در میون میذاره.
اوسکار علاقه مند به پرسه زنی در شهر و کنجکاوی ناشناخته هاست. در یکی از این پرسه زنی ها وارد خانه ای قدیمی و مرموز میشه. خانه ای که به مارینا و پدرش تعلق داره. این ورود بی اجازه شروع سلسله وقایعی هست که با دوستی اوسکار و مارینا شروع میشه. مارینا هم که در کنجکاوی دست کمی از اوسکار نداره برای تعقیب زنی مرموز و سیاهپوش اون رو ترغیب میکنه. زنی شیک پوش با لباس های سرتاسر سیاه آخرین یکشنبه هر ماه برای قبر خاصی که به پروانه سیاه مزین شده گل میبره. اما چرا؟ این زن چه کسی هست؟ چه ارتباطی با شخص دفن شده داره؟ قبر متعلق به چه کسی هست؟
مارینا و اوسکار برای پیدا کردن جواب سوال های بی شمارشون با ادامه تعقیب زن سیاهپوش وارد هزارتویی از خطر و ناشناخته ها میشن. دنیایی از اشباح و موجودات عجیب و مخترعی باهوش.
زن سیاه پوش راز بود. اوسکار هم در حال تعریف راز زندگیش برای ماست. اما آیا مارینا هم رازی برای گفتن داره؟
راز مارینا چی میتونه باشه؟
دومین کتابی که در کنار دوستان عزیز و با گروه شقایق همخوانی کردم. همخوانی و گفتگوهای گاها جذاب تر از کتاب لذت دو چندانی به مسیر داد. مسیری که از روز اول با گیر دادن به ترجمه رباتی شروع شد و در ادامه با عمیقتر شدن هر اتفاق از داستان پیش رفت. به امید افتخار همراهی در همخوانی های بعد.
بقیه دوستان به موقع ریویو نوشتن و گفتنی هارو گفتن. فکر کنم من آخرین عضو گروه باشم که برای مارینا هرچند کوتاه نوشتم.
ده بهمن صفردو
نوشتن مارینا به قبل از شروع مجموعه و سایهی باد برمیگرده. اما متاسفانه ترجمه مارینا با تاخیر زمانی قابل توجهی منتشر شد. تقریبا اندکی قبل از نشر جلد آخر مجموعه گورستان. حالا که دنیا ثافون رو به عنوان نویسندهای قابل احترام شناخت سراغ بقیه آثارش رفت. برای ما که قدرت نمایی های با کیفیت تری از ثافون دیدیم و انتظار بالایی ازش داریم مارینا شاید این انتظار رو برآورده نکنه چون با نویسندهای کم تجربه تر و جوان تر طرفیم که اولین رمانش رو نوشته. اما برایند جملات بالا این نیست که با کتاب ضعیفی روبهرو هستیم و بعد از اتمامش نا امید خواهیم بود. داستان و سیر اتفاقات به قدر کافی جذاب هست پایان هم تقریبا غیر قابل حدس هست. فقط اگر هنوز سراغ مجموعه نرفتید و احتمال این رو میدید که در آینده مارینا هم چشمتون رو بگیره، بهتره که با مارینا شروع کنید. شاید خیلی دندان گیر نباشه، اما برای رفع گرسنگی قطعا مفید خواهد بود.
داستان با یادآوری اوسکار از جملهای که مارینا به اون گفته بود آغاز میشه.
ما فقط چیزهایی را به یاد میآوریم که هرگز اتفاق نیفتادهاند.
این جمله به تنهایی میتونه با ذهن ما بازی کنه. جایی که هنوز روایت داستان شروع نشده. یعنی ممکنه چیزهایی که به یاد اوسکار میاد اتفاق نیفتاده باشه؟
اما به قول خود اوسکار باید ابدیتی بگذره تا مفهوم این جمله رو فهمید!
در ماه مه 1980، اوسکار پسر 15 ساله به طور ناگهانی از مدرسه شبانه روزی در محله قدیمی بارسلون ناپدید شد. هفت روز متوالی هیچ خبری از اون نیست و پلیس در حال تلاش برای پیدا کردن ردی از این پسر گم شده. بعد از پیدا شدن مدتها اطرافایان در تلاش برای پی بردن به دلیل این غیب شدن عجیب ناکام میمونن. اما اوسکار در ادامه رازش رو با ما در میون میذاره.
اوسکار علاقه مند به پرسه زنی در شهر و کنجکاوی ناشناخته هاست. در یکی از این پرسه زنی ها وارد خانه ای قدیمی و مرموز میشه. خانه ای که به مارینا و پدرش تعلق داره. این ورود بی اجازه شروع سلسله وقایعی هست که با دوستی اوسکار و مارینا شروع میشه. مارینا هم که در کنجکاوی دست کمی از اوسکار نداره برای تعقیب زنی مرموز و سیاهپوش اون رو ترغیب میکنه. زنی شیک پوش با لباس های سرتاسر سیاه آخرین یکشنبه هر ماه برای قبر خاصی که به پروانه سیاه مزین شده گل میبره. اما چرا؟ این زن چه کسی هست؟ چه ارتباطی با شخص دفن شده داره؟ قبر متعلق به چه کسی هست؟
مارینا و اوسکار برای پیدا کردن جواب سوال های بی شمارشون با ادامه تعقیب زن سیاهپوش وارد هزارتویی از خطر و ناشناخته ها میشن. دنیایی از اشباح و موجودات عجیب و مخترعی باهوش.
زن سیاه پوش راز بود. اوسکار هم در حال تعریف راز زندگیش برای ماست. اما آیا مارینا هم رازی برای گفتن داره؟
راز مارینا چی میتونه باشه؟
دومین کتابی که در کنار دوستان عزیز و با گروه شقایق همخوانی کردم. همخوانی و گفتگوهای گاها جذاب تر از کتاب لذت دو چندانی به مسیر داد. مسیری که از روز اول با گیر دادن به ترجمه رباتی شروع شد و در ادامه با عمیقتر شدن هر اتفاق از داستان پیش رفت. به امید افتخار همراهی در همخوانی های بعد.
بقیه دوستان به موقع ریویو نوشتن و گفتنی هارو گفتن. فکر کنم من آخرین عضو گروه باشم که برای مارینا هرچند کوتاه نوشتم.
ده بهمن صفردو
September 2, 2025
*suspira y se echa a llorar*
Nota 2025: Me acabo de comprar una edición conmemorativa ilustrada, supongo que ya es hora de releer. Seguro lo hago este mismo mes.
Definitivamente un libro mucho mas tenebroso y oscuro que cualquier otra cosa que haya leído de Carlos Ruiz Zafon. Con un misterio sobrenatural y una intriga impecables. Con unos personajes simples y adorables y una moraleja sencilla.
Siempre he pensado que el fuerte de Carlos Ruiz Zafon son las historias de background, la forma en que con el paso del libro, los protagonistas descubren la historia completa en la que fueron a meterse y todos sus secretos, bueno, este libro no es la excepción, la historia que encierra Marina es increíble, llena de emociones y oscuros secretos ocultos a los ojos de todos.
Definitivamente su obra mas emocional con las confesiones mas intensas, un escritor al que deberían todos darle una oportunidad. Prometo releer pronto para hacerle una mejor reseña :)
Nota 2025: Me acabo de comprar una edición conmemorativa ilustrada, supongo que ya es hora de releer. Seguro lo hago este mismo mes.
Definitivamente un libro mucho mas tenebroso y oscuro que cualquier otra cosa que haya leído de Carlos Ruiz Zafon. Con un misterio sobrenatural y una intriga impecables. Con unos personajes simples y adorables y una moraleja sencilla.
"El territorio de los seres humanos es la vida. La muerte no nos pertenece"
"Somos frágiles. Criaturas pasajeras. Cuanto queda de nosotros son nuestras acciones, el bien o el mal que hacemos a nuestros semejantes"
Siempre he pensado que el fuerte de Carlos Ruiz Zafon son las historias de background, la forma en que con el paso del libro, los protagonistas descubren la historia completa en la que fueron a meterse y todos sus secretos, bueno, este libro no es la excepción, la historia que encierra Marina es increíble, llena de emociones y oscuros secretos ocultos a los ojos de todos.
Definitivamente su obra mas emocional con las confesiones mas intensas, un escritor al que deberían todos darle una oportunidad. Prometo releer pronto para hacerle una mejor reseña :)
September 13, 2018
Cinco estrelas bem redondas para Marina, para Óscar e para toda a galeria de personagens deste livro. E sobretudo, cinco estrelas - ou uma constelação inteira - para o seu criador: Carlos Ruiz Zafón o autor que me deixa sempre a suspirar por mais.
Não aprendi nada de substancial com este livro, não me despertou a veia filosófica, não precisei de ir ao dicionário uma única vez para desvendar o seu vocabulário, nem precisei de queimar os (poucos) neurónios que me restam para entender o sentido da narrativa.
Mas este homem faz-me feliz como poucos. Faz a diferença que falta em muitos livros; transporta-me para dentro dele e leve-me a reboque da história. Faz-me rir como uma miúda, faz-me correr meia Barcelona atrás de dois miúdos destrambelhados, a perseguir segredos que, bem vistas as coisas, nem são assim tão originais. Mas isso não interessa nada, interessa sim, a intensidade, a emoção, a sensação de que tudo é possível e não há barreiras que não se possam transpor por amor, por amizade, por lealdade.
Mistérios a apontar para o sinistro, uma boa dose de fantástico, meia-dúzia de personagens carismáticas, e o resto fica por conta da perícia do autor.
E porque os lenços nunca estão onde é preciso, usei a manga para me socorrer no ataque de Madalena arrependida naquele final comovente, que consolidou definitivamente as 5*.
Não aprendi nada de substancial com este livro, não me despertou a veia filosófica, não precisei de ir ao dicionário uma única vez para desvendar o seu vocabulário, nem precisei de queimar os (poucos) neurónios que me restam para entender o sentido da narrativa.
Mas este homem faz-me feliz como poucos. Faz a diferença que falta em muitos livros; transporta-me para dentro dele e leve-me a reboque da história. Faz-me rir como uma miúda, faz-me correr meia Barcelona atrás de dois miúdos destrambelhados, a perseguir segredos que, bem vistas as coisas, nem são assim tão originais. Mas isso não interessa nada, interessa sim, a intensidade, a emoção, a sensação de que tudo é possível e não há barreiras que não se possam transpor por amor, por amizade, por lealdade.
Mistérios a apontar para o sinistro, uma boa dose de fantástico, meia-dúzia de personagens carismáticas, e o resto fica por conta da perícia do autor.
E porque os lenços nunca estão onde é preciso, usei a manga para me socorrer no ataque de Madalena arrependida naquele final comovente, que consolidou definitivamente as 5*.
June 22, 2020
"Μαρίνα "
Τελειώνοντας αυτό το βιβλίο νιώθω πως ο Θαφόν φεύγοντας από τη ζωή μού έδωσε ένα δώρο. Ένα δώρο που παρόλο που με ταξίδεψε στα σοκάκια της Βαρκελώνης, με μάγεψε το περιεχόμενό του, με έκανε να ανατριχιάσω, να ιδρώσω, να βυθιστώ στις γραμμές κ τις σελίδες του, με έκανε να συγκινηθώ, να δακρύσω κ να εκφράσω με πόνο ψυχής μια λέξη, 《γιατί 》. Γιατί έφυγες; Γιατί δε θα μου δώσεις κ άλλο δώρο την επόμενη χρονιά;
Μια πένα που δε θα ξεχάσω, που σίγουρα θα αναζητώ, που θα θυμάμαι τις ιστορίες της ως γλυκιά ανάμνηση. Οι περιγραφές της μαγευτικής αυτής πόλης από αυτό το χέρι θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μου.
Σε ευχαριστώ για τις όμορφες στιγμές που μου χάρισες!
Τελειώνοντας αυτό το βιβλίο νιώθω πως ο Θαφόν φεύγοντας από τη ζωή μού έδωσε ένα δώρο. Ένα δώρο που παρόλο που με ταξίδεψε στα σοκάκια της Βαρκελώνης, με μάγεψε το περιεχόμενό του, με έκανε να ανατριχιάσω, να ιδρώσω, να βυθιστώ στις γραμμές κ τις σελίδες του, με έκανε να συγκινηθώ, να δακρύσω κ να εκφράσω με πόνο ψυχής μια λέξη, 《γιατί 》. Γιατί έφυγες; Γιατί δε θα μου δώσεις κ άλλο δώρο την επόμενη χρονιά;
Μια πένα που δε θα ξεχάσω, που σίγουρα θα αναζητώ, που θα θυμάμαι τις ιστορίες της ως γλυκιά ανάμνηση. Οι περιγραφές της μαγευτικής αυτής πόλης από αυτό το χέρι θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μου.
Σε ευχαριστώ για τις όμορφες στιγμές που μου χάρισες!
Displaying 1 - 30 of 9,069 reviews