Influential artist's highly opinionated attack skewers both modern art and its practitioners. Outrageous evaluations of Picasso, Turner, Cézanne, many more. Text includes 15 renderings of paintings discussed and 44 of Dalí's calligraphic decorations. Will delight anyone who enjoys the artist's unconventional opinions and egotistical posturing.
Salvador Domingo Felipe Jacinto Dalí i Domènech, 1st Marquis of Púbol, was a Spanish surrealist painter born in Figueres, Catalonia.
Dalí was a skilled draftsman, best known for the striking and bizarre images in his surrealist work. His painterly skills are often attributed to the influence of Renaissance masters. His best known work, The Persistence of Memory, was completed in 1931.
Salvador Dalí's artistic repertoire also included film, sculpture, and photography. He collaborated with Walt Disney on the Academy Award-nominated short cartoon Destino, which was released posthumously in 2003. He also collaborated with Alfred Hitchcock on Hitchcock's film Spellbound.
Dalí insisted on his "Arab lineage", claiming that his ancestors were descended from the Moors who occupied Southern Spain for nearly 800 years (711-1492), and attributed to these origins, "my love of everything that is gilded and excessive, my passion for luxury and my love of oriental clothes."
Widely considered to be greatly imaginative, Dalí had an affinity for doing unusual things to draw attention to himself. This sometimes irked those who loved his art as much as it annoyed his critics, since his eccentric manner sometimes drew more public attention than his artwork. The purposefully-sought notoriety led to broad public recognition and many purchases of his works by people from all walks of life.
Es irritante, desquiciante. Autoalabanzas hasta el hartazgo y argumentación falaz inundada de palabras rimbombantes como si aquello le diera inteligencia al texto. Aún y todo, no deja de ser hilarante. Lo lees y piensas: «sí, esto es Dalí», y aunque te da rabia, no lo puedes considerar una completa pérdida de tiempo.
És divertit quan ataca, perquè ataca esnobs tal com ho faria un esnob. Té fixacions, com lo de la discontinuïtat de la matèria i com aquest descobriment influeix la pintura. 100 pàgines només d'això i hagués estat feliç. Llàstima de la pèssima idea d'anar tallant el text amb vinga pàgines d'imatges i cites que em fan perdre el fil. Ho oblidaré tot, llevat de la defensa de Gaudí, les seves cases comestibles i el principi de l'erotisme (similar al de la Lynn Margulis).
don’t get me wrong, dalí is a genius for a fact but damn this bitch had his head so far up his own ass, he just woke up one day and said “fuck it, im gonna make the whole world revolve around me” and you know what??? good for him
Genuinely hilarious to me. Dali has opinions and he did NOT hold back. If you're a fan of Dali or art in general, definitely recommend this, it's good fun.
Los cornudos del viejo arte moderno: En este texto corrosivo y brillante, Salvador Dalí, con su característico estilo paranoico-crítico, arremete sin piedad contra la crítica de arte de su época. La obra es una explosión de ideas, ironía y provocación, donde el autor acusa a los críticos de haberse "casado" con la "vieja pintura moderna" y, a cambio, haber sido "engañados" por ella. Es un manifiesto donde Dalí defiende su propia visión del arte y ataca sin reparos a aquellos que, según él, se sometieron ciegamente a las vanguardias abstractas.
Claves: Ensayo de crítica de arte.
Estilo provocador e irónico de Dalí.
Visión única del arte moderno.
Defensa del genio individual frente a las corrientes establecidas.
Texto fundamental para entender el pensamiento de Dalí.
Opinión: "Los cornudos del viejo arte moderno" es una lectura fascinante para cualquiera que quiera adentrarse en la mente de uno de los artistas más excéntricos y geniales del siglo XX. No se trata de una novela, sino de un texto incendiario que funciona como una extensión de su propia obra pictórica. La prosa de Dalí es tan caótica, brillante y llena de imágenes como sus cuadros.
Lo que más me atrae del libro es cómo Dalí utiliza su genio para demoler las convenciones de la crítica de arte. Su argumento, aunque presentado con una ironía salvaje, es que los críticos se volvieron "cornudos" al aferrarse a un arte que, en su constante búsqueda de lo nuevo, los dejó atrás. Es una defensa apasionada de su propio arte y una crítica feroz a la falta de visión y la obediencia intelectual que, según él, reinaba en el mundo del arte.
Leer este libro es una experiencia en sí misma. Es como escuchar a Dalí en una de sus famosas conferencias, lleno de arrogancia, humor y una inteligencia afilada. Aunque fue escrito en 1956, muchas de sus reflexiones sobre el arte y el rol del crítico siguen siendo sorprendentemente relevantes.
En Dalí casi todo es de mayor a menor. A diferencia de otros artistas donde se ve una evolución -al contar con más recursos, sofisticación, experiencia-. De 1928 a 1940 concentró su gran arte y luego se fue plagiando a sí mismo con leves variantes. Incluso delegó sus pinturas a dos ayudantes que hacían gran parte del trabajo para poder concentrarse en ser el performer que esperaban los medios.
En los libros pasa lo mismo. Luego de su prodigiosa primera autobiografía empieza a hacer obras que están más cerca del meme o de los mantras que repetía en entrevistas que de una introspección auténtica de riqueza psicológica, filosófica y artística como fue la primera obra. La egolatría que resulta simpática y entendible en otros contextos en este libro se vuelve repetitiva: no sólo se adula a sí mismo sino que cita gente que lo alaba. Termina pareciendo una parodia, tal vez un reflejo de sus últimos cuarenta años como artista.
Incluso, el igual que el otro libro que comenté, la diagramación del libro parece al servicio de estirar un contenido que podrían ser unas cuantas páginas y ya. Como esos músicos en su etapa final en la que de un puñado de canciones un buen productor saca un disco, algún editor astuto logró con citas de una línea que ocupan una carilla, decenas de firmas de Dalí, ilustraciones sin mayor valor y tipografía grande llegar a la extensión requerida.
Claramente, Dalí estaba mal de la cabeza. Este texto está escrito de una manera exageradamente complicada, sin embargo, ésta manera en que las ideas vienen revueltas ha de ser la misma en qué sucedían en la cabeza de este genio loco. La ornamentación de sus palabras es excesiva, pero aún así Dalí no deja de ser objetivo en sus puntos de vista con respecto al arte moderno y tener bastantes aciertos en su crítica.
Pffff...vacío, cartón piedra abombado, bola de papel de aluminio arrugada. Una petulancia de chichinabo para un mensaje tan simple como que el arte moderno esta plagado de las mismas volteretas mentales que él hace. No comentaré si quiera la adoración que se/le hacen tanto él mismo como el propio prólogo que llega a ser hasta incomoda. Un showman que vivió para ser una caricatura y él lo sabía perfectamente.
La verdad muy buen libro, aunque Dalí escribe puntos interesantes me resulto súper divertido leer los fragmentos que retratan súper bien su megalomanía. Amé que hable muy bien de Gaudí, y quema a Le Corbu. Anyways, Viva Dalí
This entire review has been hidden because of spoilers.
Unfortunately, my painting vocabulary and general knowledge is not extensive enough to establish myself capable of awarding or discrediting Dali's arguments. Naturally, Dali practices his own language of "genius," and not being one, I often find myself with excessive itching of the scalp. However, I can say with conviction that even within a short book as this one was, it is evident that Salvador Dali is rich and wealthy in a basket of divinely inspired insults. A book should be assembled on nothing else.
Críticas à feiúra, ao modernismo, à técnica, entre comparações comestíveis, comuns a Dali, sendo a arte uma necessidade nutritiva.
"A beleza será comestível ou não será."
A arte abstrata e a abstração-criação são vistas por Dali como debilidade mental. O modelo comum, objetividade dentro do delírio, é colocado em oposição à espontaneidade, delírio dentro da objetividade. No acaso, entretanto, objetividade e delírio coexistem, e queimam a imaginação.
"Todos os valores concretos da pintura moderna serão sempre traduzíveis, no plano material, nesta coisa que eu pessoalmente sempre amei: O dinheiro!" Faz dois anos, mais ou menos, que estudei sobre Dalí na faculdade, e nossa, não lembrava que ele era tão debochado
Outrageous and often hilarious attack upon the tenets of modern art. I don't know if Dali or the translator is responsible, but the text is often pure poetry.
La visión de Dalí sobre el arte moderno. Como toda opinión, podes estar a favor ó en contra. Pero como todo los temas de la vida, cuanto más puntos de vista conoces, más claro ves el todo.