Der Besuch der alten Dame

by Friedrich Dürrenmatt

Alternate cover edition of ISBN 9783257230451

»Claire Zachanassian, eine amerikanische Multimillionärin, kehrt in ihr Heimatdorf Güllen zurück, um sich zu rächen: Vor Jahrzehnten hat sie aus dem Dorf fliehen müssen, denn sie bekam ein Kind von Ill, ihrem Geliebten, und dieser Ill hat damals Zeugen bestochen, die beschworen, daß auch sie etwas mit Claire gehabt hätten. Sie bietet der Stadt eine Milliarde, wenn man ihr den noch lebenden Ill tot vor die Füße legt.«

Genres: Classics, Plays, School, German Literature, Drama, Fiction, Theatre

155 pages, Paperback

First published January 29, 1956

About the author

Friedrich Dürrenmatt (1921 – 1990) was a Swiss author and dramatist.

Dürrenmatt was born in the Emmental (canton of Bern), the son of a Protestant pastor. His grandfather Ulrich Dürrenmatt was a conservative politician. The family moved to Bern in 1935. Dürrenmatt began to study philosophy and German language and literature at the University of Zurich in 1941, but moved to the University of Bern after one semester. In 1943 he decided to become an author and dramatist and dropped his academic career. In 1945-46, he wrote his first play, "It is written". On October 11 1946 he married actress Lotti Geissler. She died in 1983 and Dürrenmatt was married again to another actress, Charlotte Kerr, the following year.

He was a proponent of epic theater whose plays reflected the recent experiences of World War II. The politically active author gained fame largely due to his avant-garde dramas, philosophically deep crime novels, and often macabre satire. One of his leading sentences was: "A story is not finished, until it has taken the worst turn". Dürrenmatt was a member of the Gruppe Olten.

Reviews

[آبتین گلکار · Rating 5 out of 5]

از بهترین نمایشنامه‌های عالم بشریت. گره و کشمکش اصلی آن را می‌شود به هزاران موقعیت روزمره‌ای که خودمان درشان قرار می‌گیریم هم تعمیم داد و دید که ما هم در بسیاری از موقعیت‌ها چقدر غیراخلاقی تصمیم می‌گیریم

[Kai Spellmeier · Rating 5 out of 5]

Dürrenmatt is simply hilarious. I had to read this for school and I'm telling you, in my 12 years of school there are not many books that I enjoyed but I definitely enjoyed the Visit.
On one hand this play is witty and philosophical, it criticizes our society. On the other hand it is smart and funny, as Dürrenmatt sets his characters in a light, which doesn't let us take them and the whole deadly situation too serious.
Thumbs up for the Visit.

[Sawsan · Rating 4 out of 5]

مسرحية ممتعة رغم مأساوية أحداثها
صفقة مُربحة.. ثروة كبيرة في مقابل موت شخص واحد فقط
السيدة العجوز الغنية تعود لبلدتها وتُدين حبيبها الأول وترغب في شراء العدالة بالمال
تتصاعد الأحداث وتظهر الخفايا المُظلمة في الطبيعة الانسانية بالتدريج
تتحول مشاعر ونفوس أهل البلدة وتبدأ محاولات البحث عن تبرير أخلاقي للقتل
أبدع دورينمات في تصوير سحر المال وقوته في التأثير على البشر

[sAmAnE · Rating 4 out of 5]

یکی از نمایشنامه‌های بی‌نظیری بود که خوندم!

[leynes · Rating 5 out of 5]

Meine erste Lektüre 2024. Und gleich ein 5-Sterne-Buch. Das war wirklich nicht vorgesehen. Vor allem da das Buch auf recht unverhoffte Weise Einzug in mein Bücherregal erhielt. Ich habe diese etwas weirde gebundene Ausgabe von 1956 (Erstausgabe, woo hoo!) im Bücherschrank meines Sportvereins gefunden. Eigentlich wollte ich das Stück gerne in der Diogenes-Taschenbuchausgabe lesen, da diese zu meiner Ausgabe von Die Physiker passt, aber immer wenn ich ein WuLi-Buch irgendwo kostenlos finde, nehme ich es immer mit, egal in welcher Ausgabe.

Anyways, Dürrenmatt ist einer jener Dramatiker, um die ich in der Schulzeit "herumgekommen" bin, irgendwie stand er bei uns nie auf dem Lehrplan. Im Nachhinein ist das vielleicht auch ganz gut so, da ich es wirklich geschafft habe, jede einzelne meiner Schullektüren abgrundtief zu hassen, und Dürrenmatt gefällt mir jetzt als freie, unabhängige Erwachsene ganz gut. ;) Ich fand schon Die Physiker urkomisch, muss aber sagen, dass Dürrenmatt mit Der Besuch der alten Dame den Vogel abgeschossen hat. Ich finde dieses Stück nochmal um einiges besser. Dürrenmatts Dialoge sind einfach zum Schreien komisch. Gleichzeitig schafft er es jedoch auch wichtige Themen anzusprechen, in diesem Stück bspw. Scheinheiligkeit, Macht und Gerechtigkeit.

DER BÜRGERMEISTER: Meine Herren, die Milliardärin ist unsere einzige Hoffnung.
DER PFARRER: Außer Gott.
DER BÜRGERMEISTER: Außer Gott.
DER LEHRER: Aber der zahlt nicht.

In dem Stück geht es um die Milliardärin Claire Zachanassian, die ihrer Heimat, der verarmten Kleinstadt Güllen, einen Besuch abstattet. Während die Einwohner auf finanzielle Zuwendungen und Investitionen hoffen, will Claire vor allem Rache für ein altes Unrecht: Als sie im Alter von 17 Jahren von dem 19-jährigen Güllener Alfred Ill ein Kind erwartete, leugnete dieser die Vaterschaft und gewann mit Hilfe bestochener Zeugen den von Klara gegen ihn angestrengten Prozess. Entehrt, wehrlos und arm musste Klara Wäscher ihre Heimat verlassen, verlor ihr Kind, wurde zur Prostituierten, gelangte jedoch später durch die Heirat mit einem Ölquellenbesitzer (der noch acht weitere Ehen folgten) an ein riesiges Vermögen.

Die inzwischen hochangesehene "alte Dame" hat insgeheim, als Vorbereitung für ihren Besuch, in der Vergangenheit alle Güllener Fabriken und Grundstücke aufgekauft, um die Stadt allmählich zu ruinieren. Nun, 45 Jahre nach ihrer Vertreibung, unterbreitet sie den auf diese Weise für Korruption und finanzielle Strohhalme besonders empfänglich gewordenen Güllenern ein ebenso verlockendes wie unmoralisches Angebot und verspricht: "Eine Milliarde für Güllen, wenn jemand Alfred Ill tötet." Diese Forderung lehnen die Bewohner zunächst zwar entrüstet ab, beginnen jedoch gleichzeitig, über ihre Verhältnisse zu leben, sich Geld zu borgen und auszugeben, und die Kaufleute gewähren Kredite, so als ob alle mit einem baldigen Vermögenszuwachs rechnen könnten.

Der Bürgermeister gibt den Bau eines neuen Stadthauses in Auftrag, der Pfarrer hat bereits eine neue Glocke für die Kirche gekauft. Insbesondere bei dem Gespräch zwischen Ill und dem vermeintlich vertrauenswürdigen Pfarrer wird deutlich, dass niemand hinter Ill steht. Selbst Ills eigene Frau sich einen teuren Pelzmantel, der Sohn ein schnelles Auto und die Tochter nimmt Tennisunterricht.

Ill, von Schuld und Angst zermürbt, will nach Australien fliehen, wird jedoch von den Güllenern "zum Abschied" am Bahnsteig umringt und wagt es nicht den Zug zu besteigen. Wenig später bringt ihm der Bürgermeister ein geladenes Gewehr und lässt es, zum Selbstmord einladend, in Ills Laden zurück. Der jedoch zögert, wächst über sich selbst hinaus und besinnt sich anders. Aus seiner Resignation wird Einsicht und er beschließt sich seinen Mitbürgern auszuliefern. Stolz lässt der Bürgermeister in der Presse verkünden, Frau Zachanassian habe durch Vermittlung ihres Jugendfreundes Ill der Stadt eine Milliardenstiftung geschenkt. Vor laufenden Kameras stimmen die Bürger über Annahme oder Ablehnung der Stiftung ab, also eigentlich über die Tötung Ills.

Unter Ausschluss der Öffentlichkeit bilden dann die Bürger eine Gasse für Ill, die sich immer enger um ihn schließt. Als sie sich wieder öffnet, liegt Ill tot am Boden. "Herzschlag" und "Tod aus Freude" sind die Kommentare von Amtsarzt und Bürgermeister; die Presse übernimmt diese Meinung. Claire lässt den Toten in einen mitgebrachten Sarg legen, händigt dem Bürgermeister den Milliardenscheck aus und reist ab nach Capri, wo bereits ein Mausoleum auf Ills Leichnam wartet.

Der Besuch der alten Dame ist ein Theaterstück, das von der Korrumpierbarkeit der Menschen und der Schuld eines einzelnen handelt. Es zeigt, wie schnell Menschen in Versuchung geraten, wie schnell sich menschliche Gier ausbreiten kann, und welche Konsequenzen diese hat. Es zeigt ebenfalls die menschliche Bereitschaft sich auch mit dem "Unmenschlichen" abzufinden. Ich finde es persönlich wirklich nicht weit hergeholt, dass sich eine Dorfgemeinschaft so gegen einen Einzelnen verschwören würde, wenn danach wirklich gesichert so viel Geld für alle anderen herausspringen würde. Menschen haben definitiv schon für weniger getötet und für weniger weggeschaut.

ILL: Ich lebe in einer Hölle, seit du von mir gegangen bist.
CLAIRE ZACHANASSIAN: Und ich bin die Hölle geworden.

Was ich an dem Stück besonders interessant finde, ist, dass man natürlich mit Ill mitfühlt, aber trotzdem weiß, dass er kein Unschuldslamm ist. Claires Rachegelüste sind, wenn auch nicht in dieser Intensität, nachvollziehbar. Und sie ist als Figur einfach ICONIC ("Nicht nötig. Seit meinem Unfall bewege ich mich nur per Sänfte. Roby und Toby, her damit."). Und immerhin musste sie 45 Jahre auf ihre Rache warten. Dürrenmatt selbst hat sie ihrer Unerbittlichkeit wegen mit Medea verglichen. Als "reichste Frau der Welt" verfügt sie über finanzielle Druckmittel, die es ihr erlauben, die Bürger der Stadt für ihre Zwecke zu instrumentalisieren. Ihr Vermögen versetzt sie in die Lage, "wie eine Heldin der griechischen Tragödie zu handeln, absolut, grausam". Claire braucht auf nichts und niemanden Rücksicht zu nehmen – nicht mal auf ihr eigenes Gewissen. Und das macht sie zu einem so spannenden und auch untypischen Frauenfigur. Zudem hat Dürrenmatt sie mit einer Pseudo-Unsterblichkeit ausgestattet: Als einzige Überlebende eines Flugzeugabsturzes umgibt sie die Aura des Wunderbaren und Übermächtigen – auch wenn ein Blick hinter die grotesken Kulissen zeigt, dass ihr einst makelloser Körper inzwischen nur noch von zahlreichen Prothesen zusammengehalten wird.

Alfred Ill ist die einzige Figur, die den kathartischen Prozess der Läuterung durchläuft. Auf sich alleine gestellt und unausweichlich mit seinem Schicksal konfrontiert, gewinnt er nach anfänglicher Feigheit durch seine Haltung und Einsicht an Größe, entwickelt ein moralisches Bewusstsein und wird so letztlich zum tragischen Helden. In Der Besuch der alten Dame findet sich also Dürrenmatts typische zynische Kritik an der westlichen Wohlstandsgesellschaft, in der Geld Macht ist und die Welt regiert.

Doch das Stück ist keine typische Tragödie, es ist mindestens genauso eine Komödie, und das ist Dürrenmatts herrlichem Stil und der Handlung geschuldet. Das Stück ist mit seinem Thema der Käuflichkeit einer ganzen Stadt eine lächerliche Groteske. Die Bürger werden zunächst als ehrliche Bürger gezeigt, dann jedoch bald als lächerliche Figuren vorgeführt, indem sie der Verführung des Geldes unterliegen. Lügner, geldgierige Betrüger und hohle Phrasendrescher gehören zum klassischen Personal einer Komödie, und Dürrenmatt lässt sie alle auflaufen. Nicht zufällig heißt die Stadt "Güllen" (vgl. Gülle), denn sie erweist sich als ein Sumpf der Unmenschlichkeit und Morast der Unmoral.

Ich kann das Stück wirklich jedem ans Herz legen. Es liest sich unglaublich schnell, ist urkomisch und regt auch noch zum Nachdenken an. Wirklich, wirklich klasse.

[Ali Salehi · Rating 5 out of 5]

دوستان میخوایم از یه نمایش به اسم «ملاقات بانوی سالخورده» از «دورنمات» حرف بزنیم. که اضافه زیاد داره ولی کار خوبیه. کار بیش و کم معرکه‌ایه.
دورنمات در این اثر با یک داستان سر راست و درست میپردازه به نقد سیستم سرمایه داری ، نقد اخلاق جامعه ، نقد فقر در جوامع و نقد ذات انسانیت میپردازه البته با اسعتاره ها و کنایه های بسیار انجام میشه ولی خوبه.
من از طرح داستانی فقط همین رو میتونم بگم که بانویی سالخورده ولی بشدت ثروتمند به شهر مفلوک و فقیر دوران جوانیش میره و پیشنهاد میده که با اجرای شرطش که قصاص یک محکوم ، مبلغ بسیار زیادی به جامعه کمک مالی کنه.
شخصیت ها کار میکنن. داستان رو پیش میبرن و دغدغه دارن. این خیلی مهمه. دغدغه اون سمت اون پُستی رو که براش در نظر گرفته شدن رو دارن.
ما از هیچکدوم از شخصیت ها اسمی نمیبینیم. همه فقط شغلن و در خدمت بانوی سالخورده که نمادی‌ست از سیستم سرمایه داری. و همه برده این سیستم میشن و بهش خدمت میکنن و لحظه‌ای که ارباب مطلق داره از پیششون میره براش اشک میریزن و بخاطرش انسان رو قربانی میکنن.
فکر نمیکنم تعداد نمایش هایی که با استفاده از هنر تا این حد در نقد موفق باشن زیاد باشه.

نمایش فقط یک ایراد داره و اون استفاده مفرط از دیالوگ های دو پهلوعه. و دیالوگ های اضافه که میتونست حذف بشه. همیشه میگم ، کوتاه و یا بلند نوشتن بیش از حد هنر نیست ؛ خوب نوشتن هنره.
اگر دیدگاه و ماهیت نمایش رو بذاریم کنار این دیالوگ ها و صحنه های اضافه و پرده های طولانی مخاطب رو خیلی خسته میکنه. پیشنهاد من اینه که کاش اثر پرده ها در قالب صحنه هایی کوتاه تر نوشته می شد. ولی الان هم خوبه ، اضافات آزار دهنده نیست قابل تحمله و میشه تا رسیدن به صحنه های مهم صبر کرد.
اثر ، علی الحساب در لیست صد داستان من قرار میگیره و میتونه حذف بشه از این لیست و هم بمونه. بستگی داره که نمایش بهتری ازش پیدا کنم یا نه؟

[Ali Karimnejad · Rating 4 out of 5]

4.5

عدالت، مفهومی گنگ و انتزاعی

اگرچه این بار اولی نیست که مفهوم عدالت زیر سوال برده میشه، با اینحال باید اذعان کنم که این نمایشنامه، بهترین و به یادماندنی‌ترین موردی بوده که من تا حالا بهش برخوردم.

داستان راجع به شهر فقیر و درمانده‌ای هستش که چشم به راه زنی بسیار ثروتمند به نام "کلر" هستش تا با قول مساعدت و سرمایه‌گذاری، اونها رو از ورطه فلاکت نجات بده و چرخه کار رو دوباره به راه بندازه. اما زن در عوض، پیشنهادی به مراتب سخاوتمندانه‌تر از اون چیزی که مردم شهر در تصورشون بوده به اونها می‌ده مشروط به اینکه براش کسی به نام "آلفرد ایل" رو، که بسیار مورد احترام مردم شهره و سابقا روابط عاشقانه‌ای با این زن داشته، بکشن!ا

این داستان به ظاهر ساده، به سرعت ارتباطی قوی با مفاهیمی چون عدالت، فقر، سرمایه، خرد جمعی توده‌ها و ارزش‌های اخلاقی در ذهن مخاطبش برقرار می‌کنه و کاملا نشان از حال و هوای فضای بعد از جنگ جهانی دوم، و دغدغه‌های ناشی از تامل در عللی که منجر به شروع اون جنگ شد، داره.

داستان در پی اونه تا با به زیر کشیدن عدالت به عنوان یک فضیلت اخلاقی، نشون بده که عدالت کالایی انعطاف‌پذیر و خریدنی هستش. "کلر" با خریدن مردم یک شهر در پی عدالت و انتقام برای حکمی هستش که باعث شد اون به یک فاحشه بدل بشه. حکمی که روزی با خریدن دو شاهد قلابی در زیر چتر عدالت، به طور ناعادلانه بر اون تحمیل شد. اما امروز با در اختیار داشتن ثروت کافی، "کلر" قادره کشتن یک نفر رو عین عدالت جلوه بده. در این راستا، تقلای اولیه شهردار برای حفظ ارزش‌های اخلاقی و سخنرانی اون در صحنه پایانی نمایش، حقیقتا به یادماندنیه.

تنها چیزی که یکمی من دوست نداشتم، فضای مضحک و طنزآلود نمایشنامه بود. اگرچه متوجهم که هدف بیشتر این بوده تا با توجه به درون‌مایه داستانی، فضای نمایشنامه هرچه بیشتر ابزورد و گروتسک باشه(ببخشید دیگه! معادل فارسی خوب نداشت انصافا!)، با اینحال بنظرم بعضی‌جاها موفق نبود و به سمت لودگی و مسخرگی می‌کشید.

[Sana · Rating 5 out of 5]

اولین نمایشنامه از این نویسنده میخونم
عالی بود.
این همه تعریف خالی از لطف نبود.👌

[Markus · Rating 5 out of 5]

The Visit
A Drama in Three Acts
By Friedrich Dürrenmatt (1921-1990)

Dürrenmatt is a Swiss author of the early twentieth century. He wrote novels and plays in Swiss-German language.
“The Visit” in the original name called “The Visit of the Old Lady” is a play the author often emphasized that was intended first and foremost as a comedy.
However, it is difficult to ignore the dramatic, even cruel background and strive for revenge and death for the accused Anton, the wrongdoer.
The Old Lady is coming back to the village of her youth, the playground of her young love. She gave her everything to Anton until she fell pregnant. Her lover refused to recognize to be the father. He even found two witnesses to prove his innocence.
So, the girl had to leave town but swore to return one day to claim justice.
She was now a rich old lady and promised a fortune to the village and every inhabitant, in exchange for the dead body of Anton.
The entire population, proud and obfuscated refused the deal, initially.
But the old Lady said she could wait, and she was right.
The dialogues are indeed witty, short and always to the point as they should be in a comedy.
But the background is a cruel drama which shows the inevitable true nature of the human being.
The originality of the story, the quality of style and writing, as well as the simple settings of the stage, should make this a popular play even today, as everything is timeless.

[Alexander Carmele · Rating 4 out of 5]

Tragisch-antikische Intensität durchmischt mit dümmlichem Klamauk

Inhalt: 4/5 Sterne (intensives Rachedrama)
Leseerlebnis: 4/5 Sterne (mitreißend, an Stellen seicht)

Friedrich Dürrenmatts Der Besuch der alten Dame beforscht das Thema Rache, Vergeltung und Korruption mit schlichter, fokussierter Intensität. Eine aus der Kleinstadt Güllen in Unehren verjagte Frau, Claire Zachanassian alias Klärchen Wäscher, kehrt zurück als schwerreiche Dame von Welt und stellt eine Milliarde in Aussicht unter der Bedingung, dass ihre Jugendliebe, Alfred Ill, der Schuld an ihrem anfänglichen Unglück trägt, getötet wird. Empört lehnt die Bevölkerung dieses unmoralische Angebot ab und verschafft Alfred Ill so seine schönste Stunde im Leben:

[Claire] hat sich verrechnet. Ich bin ein alter Sünder, Hofbauer, wer ist dies nicht. Es war ein böser Jugendstreich, den ich ihr spielte, doch wie da alle den Antrag abgelehnt haben, die Güllener im ›Goldenen Apostel‹, einmütig, trotz dem Elend, war’s die schönste Stunde in meinem Leben.

Aber hält diese Stimmung in der Kleinstadt? Hierum dreht sich vordergründig das Stück von Friedrich Dürrenmatt, das seit siebzig Jahren weltweit auf den Theaterbühnen der Welt rauf und runter gespielt wird. Die Rachegeschichte zieht. Sie wird aufgepeppt mit theaterwirksamen Szenen, bspw. ein entlaufener schwarzer Panther, oder ein siebter, achter, neunter dümmlicher Ehemann Claire Zachanassians, die in Windeseile heiratet und sich scheiden lässt, als gäbe es kein Morgen. Diese Szenen nehmen dem Stück leider stellenweise allen Ernst, wie auch die Namen der Diener: Toby, Roby, Koby, Loby, die sowieso niemand wirklich ernsthaft auseinanderhalten will. Heimlicher Höhepunkt bleibt aber das Ende des zweiten Aktes:

Ill fällt auf die Knie.
ILL Warum seid ihr so nah bei mir!
DER ARZT Der Mann ist verrückt geworden.
ILL Ihr wollt mich zurückhalten.
DER BÜRGERMEISTER Steigen Sie doch ein!
ALLE Steigen Sie doch ein! Steigen Sie doch ein!
Schweigen.
ILL leise Einer wird mich zurückhalten, wenn ich den Zug besteige.
ALLE beteuernd Niemand! Niemand!
ILL Ich weiß es. […] Ich bin verloren.

Interessanterweise, und still, durch die Hintertür eingeführt, verhandelt Dürrenmatt ein viel komplexeres Schuld- und Sühneverständnis. Ja, Güllen erscheint korrumpierbar, aber wieso flieht Ill nicht? Er flieht nicht, weil er die Vorstellung nicht erträgt, dass seine Mitmenschen sind, wie sie sind. Er hofft auf eine Kehrwendung, auch wenn diese seinen Untergang bedeutet. Er hofft, dass sie sich nicht verleiten lassen. Er muss dies hoffen, denn die Widerspiegelung, das Sehen und Gesehen-Werden durch den anderen auf sich selbst erscheint als leitende Kraft in seinem Leben, denn genau deshalb hat er damals die reiche Krämertochter Mathilde geheiratet und nicht die arme Klärchen, die er liebte. Und genau deshalb, als Klärchen als schwerreiche Claire zurückkommt, kann er nicht fliehen, sich in Sicherheit bringen. Er harrt der Dinge. Er hofft, und die Tragik nimmt als selbstverschuldeter Eingang in die Unmündigkeit seinen Lauf. Ein viel zu oft oberflächliches gelesenes Theaterstück, das nur durch seine dümmlich theatralen Beckettschen, Jean Anouilh-Reminiszenzen stellenweise irreparabel in der Dynamik geschädigt wird.

---------------------------------
---------------------------------
Details – ab hier Spoilergefahr (zur Erinnerung für mich):
---------------------------------
---------------------------------

Inhalt:
●Hauptfigur(en): Alfred Ill (AI), 62 Jahre alt, mittelloser Krämerladenbesitzer. Claire Zachanassian (CZ), ebenfalls 62, schwerreiche Multimilliardärin.
●Zusammenfassung/Inhaltsangabe:
1. Akt: Rückkehr von CZ. Sie wirkt alt und gebrechlich. Sie ist bekannt, große Spenden, als Wohltäterin zu wirken. Sie wird empfangen und verspricht eine Milliarde unter der Bedingung, dass AI, Bürgermeisterkandidat, getötet wird. AI hat CZ als junger Mann geschwängert, dann aber vor Gericht gelogen, zwei Zeugen gekauft, und sie als Hure darstellen lassen. Die Bevölkerung lehnt das Angebot empört ab. CZ sagt nur, sie warte.
2. Akt: AI zufrieden, dass die Bevölkerung hinter ihm gestanden hat (schönste Stunde im Leben). Die Stimmung in der Stadt beginnt sich aber langsam gegen AI zu wenden. Viele beginnen Dinge auf Kredit zu kaufen. CZ hat eine schwarzen Panther mit sich, der ausbüchst und gejagt wird (AI wurde damals von CZ „schwarzer Panther“ genannt) – Jagd erinnert an Instinkte, Jagdfieber wird angeheizt, desublimiert die Kleinstadt. AI fühlt sich bedroht, sucht Schutz bei der Polizei, die wehrt ab. Er will sich mit dem Lehrer, Bürgermeister und dem Pfarrer aussprechen, aber sie wirken ausweichend. Selbst der Pfarrer hat nun ein Gewehr. Er geht zu CZ, bedroht sie, sie bleibt aber unnachgiebig. Er geht zum Bahnhof, um zu fliehen. Dort versammeln sich die Bürger, ohne ihn aufzuhalten. AI schafft es nicht, Güllen zu verlassen. Er bleibt aus Resignation. Die Stimmung wendet sich nun klar gegen ihn. Er steht als Schuldiger gegen CZ da.
3. Akt: Es kommt raus, dass CZ die Industrie Güllens mit Absicht zerstört hat. Sie lässt sich auf keine Lösung, keine Anlagestrategie ein. Sie will Rache. Die Presse erscheint. Der Lehrer wird wankelmütig. AI beginnt sich zunehmend schuldig zu fühlen, stellt sich aber nicht der Presse. Bürgermeister wünscht sich, dass AI Selbstmord begeht. Er lehnt ab, fährt mit seiner Familie Auto, lässt sich von ihnen im Wald absetzen, während diese ins Kino nach Kalberstadt fährt. AI nimmt sein Schicksal an. Es herrscht Kälte und Entfremdung in seiner Familie. Er trifft CZ. Sie unterhalten sich. Sie erzählt von ihrer gemeinsamen Tochter, die nach einem Jahr starb. Es ist klar, dass es kein Zurück mehr gibt. Auf der Gemeindeversammlung werden große Reden über die Moral und die Gerechtigkeit geschwungen, anschließend stirbt AI bei einem Menschenauflauf im Saal. Sie erhalten die Milliarden.
●Kurzfassung: CZ kehrt nach Güllen zurück, nach über 45 Jahren. Sie hat als schwerreiche Millionärserbin dafür gesorgt, dass die Kleinstadt den Bach runtergeht. Die wenige Industrie hat sie aufgekauft: die Güllenbahn, die Wagnerwerke und das Bockmannsche Werk. Nun hofft die Bevölkerung auf eine große Spende durch ihre einstige Bewohnerin Klärchen Wäscher, aus der Unterschicht. Alfred Ill, ihr einstiger Geliebte, als sie siebzehn Jahre alt waren, soll dabei helfen. Es zeigt sich, dass CZ an AI Rache nehmen will für seinen Verrat. Er hat sie öffentlich verleumdet, sie habe mit vielen geschlafen, CZs Schwangerschaft sei nicht durch ihn bewirkt worden, und zudem hat er diese Lüge richterlich per Meineid bezeugen lassen. Nun will sie seinen Kopf und stellt der Kleinstadt eine Milliarde in Aussicht. Zuerst geben sich alle empört, aber nach und nach gewöhnt sich die Bevölkerung an den Gedanken, zumal AI ihnen von Tag zu Tag schuldiger vorkommt. Am Ende kommt es zu einem Prozess, zu einer Gemeindeversammlung. Er wird schuldig gesprochen und stirbt bei einem Auflauf aus unklaren Gründen. Die Stadt bekommt ihre Milliarde.
… eigenartig wirkt die Sache, dass AI nicht flieht, nicht den Zug nimmt nach Kalberstadt, obwohl alle ihm irgendwie zureden, dies zu tun, ihn nicht wirklich aufhalten. Hier steckt eine Angst vor sich selbst, eine Angst der Stadt, zu erkennen, wie weit sie für das Geld gehen. Sie wollen vielleicht sogar, dass er flieht, um dieser Entscheidung enthoben zu sein.
… auch eigenartig, wie AI stirbt. Es scheint fast so, als würde er an einem Infarkt sterben, herbeigeführt durch den Menschenauflauf, aber auch ein Tuch wird über ihn gelegt, als würde ein Stichwunde versteckt werden, etc …
… wichtig ist die Asymmetrie in dem Stück zwischen Tat und Vergeltung. AI hat gelogen, hat Claire sozial geächtet, aber sie nicht physisch verletzt. Auch trägt er nicht Schuld am Tod des Kindes, nur indirekt, indem er es nicht anerkannt und somit auch der sozialen Ächtung anheim gegeben hat. Claire will nun seinen physischen Tod. Gerechtigkeit erscheint hier ein sehr dehnbarer Begriff.
… die Parallele mit „schwarzer Panther“ so, dass sich die Menschen auf die Jagd vorbereiten, wirkt etwas gewollt (erinnert auch an Karl Mays „Der Schatz im Silbersee“).
… diese Sache mit den Ehemännern trägt nichts bei, purer Klamauk, wie auch die Sache mit den Dienern. Völlig überflüssig.
●Diskurs: Fortschritt, Kapitalismus, Korruption.
--> 4 Sterne


Leseerlebnis:
●Gelangweilt: nein
●Geärgert: ein paar Stellen diffus, unnötig
●Amüsiert: schon
--> 4 Sterne

[Katayoon · Rating 4 out of 5]

نمایشی قوی از هیولای فقر...
یک کمدی سیاه با نقدهایی عمیق به جامعه مدرن، وقتی پول و طمع عدالت را فاسد می‌کند.


بعد دیدن فیلم "بی همه چیز" فهمیدم که اقتباسی از این نمایشنامه هستش و کنجکاو شدم بخونمش. کتاب با اختلاف از فیلم ساخته شده بهتره.

[Dream.M · Rating 3 out of 5]

لحن طنز این نمایشنامه گروتسک بعقیده من به تاثیر مضمون مورد نظر نویسنده ضربه زده بود. به همین خاطر شخصا فیلم بی همه چیز رو که اقتباس ایرانی از این کتابه، بیشتر دوست داشتم .
شاید اگر اول نمایشنامه رو خونده بودم نظرم چیز دیگه ای بود.

بهرحال لذت بردم

[James · Rating 5 out of 5]

Friedrich Durrenmatt is a wonderful Swiss writer who wrote some of the sparest and most compelling words I have ever read. Words which challenge, confound and cause you to happily ponder away for hours while never preaching. The play takes on utilitarianism with a broadside aimed at the famous Bentham quote "it is the greatest happiness of the greatest number that is the measure of right and wrong".

In a small Central European city which bears a marked resemblance to an entire number of german speaking swiss towns, the residents are poverty stricken following the decline of all the towns major businesses. Therefore the upcoming visit of an old lady who is both a billionairess and born in the town sets of a fever pitch of excitement. Basically the return of the prodigal son with more bells. The salvation comes with a price, namely the man who ruined her is to be executed by the town for the price of a billion. While this may seem like a rather simplistic parable in the hands of Durrenmatt it turns into a spellbinding thriller wth the dread ratcheted up expertly page by page as the twon convulses itself around to make the immoral moral.

My favourite part was the realization by the man condemmed that despite the protestations of solidarity across the town the good citizens were beginning to spend just that little bit more freely then before.

A great read that vaults over the obvious into the true.

[Natalie · Rating 5 out of 5]

Heute am Stück gelesen und im Anschluss im Theater gesehen!😍 Wirklich geniales Stück!☺️🙌🏻

[Le_Suti · Rating 5 out of 5]

Einfach nur genial böse :) Ein Lesegenuss von der ersten bis zur letzten Seite

Schon im Titel führt Dürrenmatt den Leser an der Nase herum. Der Besuch der alten Dame klingt so harmlos, dass sich erst auf den zweiten Blick der Abgrund des Stückes auftut.Es ist wahrlich keine nette alte Dame, die Friedrich Dürrenmatt im verlotterten Provinzkaff Güllen aussteigen lässt. Nein, die steinreiche Claire Zachanassian hat es faustdick hinter den Ohren. Den unterwürfigen Speichelleckern des heruntergewirtschafteten Städtchens macht sie ein unmoralisches Angebot: Im Austausch für eine Finanzspritze von einer Milliarde fordert sie den Tod ihres früheren Liebhabers Alfred III. Dürrenmatt liefert eine groteske, rabenschwarze und beim Publikum höchst erfolgreiche Abrechnung mit der Scheinmoral des Bürgertums und den Verlockungen des Wirtschaftswunders. Amüsant, tiefgründig, genial.

[محمد شکری · Rating 4 out of 5]

عشقی که نفرت میشود، امیدی که شهوت میشود، وفاداری ای که خیانت میشود و وجدان عمومی که معلوم نیست آیا واقعا چیزی بیش از میل عمومی است؟
آدمها تغییر میکنند، ولی چه چیز این تغییر را ممکن میکند؟ چه چیز آن را روا میکند؟

این نقد محتوای اثر را لو می دهد
چه کسی ایل را کشت؟ بانوی سالخورده یا مردم گولن؟ از نظر من این سوال تا حدی فریبنده است. حتی اگر بخواهم تندتر باشم، باید بگویم این سوال مناسب جامعه شناسی عامه پسند است نه جامعه شناسی انتقادی: دولت مقصر است یا ملت؟
نه اینکه بخواهم سوال پیش را تحقیر کنم، ولی گمان میکنم برای نمایشنامه ای در این حد از درخشش میتوان سطوح دیگری از تحلیل را هم بازشناسی کرد: اینکه ایل چگونه کشته شد، یا به عبارت دقیقتر: فرآیند مرگ ایل چه بود؟ دقیقا همینجاست که نمایشنامه درخشش خود را نشان میدهد. ایل بی گناه نبود، کلر هم مستبدی ازلی-ابدی نبود. تاریخ زندگی این دو، دوگانه ظالم-مظلوم را بیمعنی کرده بود. پس این پرسش، پرسشی است نه تنها انتقادی، بلکه تاریخی. اگر بخواهم پرسش دوم را بازتر کنم باید به آرنت ارجاع دهم
هانا آرنت در «توتالیتاریسم» خود با نقد مفهوم حقوق بشر نشان میدهد که این مفهوم از فرط انتزاعیت و بی خانمانی هیچ توانی در خود ندارد: «حقوق بشر، حقوق آنانی است که ... هیچ مایملکی جز بشر بودن برایشان باقی نمانده است ... حقوق آنانی است که هیچ حقوقی ندارند» چرا؟ چون مفهوم «بشر» از فرط صوری و انتزاعی بودن هیچ محلی برای تحقق ندارد. حق، اگر مفهومی ایجابی باشد و نه سلبی، همیشه با تمایز همراه است. آرنت که تحلیل آلمان نازی را در نظر دارد مثال جالبی از دستگاه توجیه کننده نازی ها میزند. دستگاهی که کار آن توجیه «حذف» معلولان ذهنی، جسمی و یا افراد محکوم به مرگ است. نکته جالب تحلیل او این است که در حلقه ای که قضاوت «عمومی» شکل میگیرد خود این افراد حضوری ندارند. نادیده گرفته شدن آنها برای احقاق حقوق یک «جماعت»* با انتزاعیت حقوق «بشر» سازگار از آب در می آید

حال با این دقت نظر آرنتی به سراغ «ملاقات با بانوی سالخورده» برویم. وقتی شهردار در اولین برخورد با قاطعیت پول را پس میزند و به حکم «وجدان بشری» طرف ایل را میگیرد، ایل هنوز بخشی از جماعت است. ولی تغییرات عام جماعت شهر گولن خبر از بازنگری در یا شکل گیری تعبیر جدیدی از این وجدان، اخلاق یا حق بشری دارد. ایل به دنبال احقاق حق حیاتش، به سراغ نمادهای اجتماعی می رود: پلیس، شهردار، کارگر و حتی خانواده. ولی نکته جالب انکار ادعای ایل است: انکار خود ایل. ایل در دادگاهی که خود حضور نداشته محکوم به مرگ است. مرگی که به نفع جماعت است: تنها زمانی میتواند به رسمیت شناخته شود که سرنوشت (محدودیت، افول یا مرگ) خود را بپذیرد. حقوق و اخلاق عام و بیصورت بشر، همانطور که در نطق آغازین شهردار به نفع ایل است، در نطق پایانی علیه او به کار میرود. مرگ ایل، ایلی که دیگر بخشی از جماعت نیست، مرگ یک «بشر» بود و به همین دلیل هیچ کس مسئول آن نبود. تمدن (همانطور که در مونولوگهای پایانی کشیش، شهردار، رئیس ایستگاه، نقاش و از همه مهمتر معلم، این وجدان معذب رام شده، معلوم است) بر پایه همین مرگ، مرگ «آن» انسان و تولد «بشر» بنا شده است
محفوظ بماند دارایی مقدس ما -
محفوظ بماند صلح
محفوظ بماند آزادی
شب ظلمانی [فقر] از ما دور بماند
و شهرما دیگر تا ابد تاریک نگردد
این شهر تازه پا و پرشکوه
تا ما با خوشبختی از خوشبختی لذت ببریم
(نیایش پایانی همه مردم شهر، پس از عزیمت بانوی سالخورده از شهر)


مفهوم جماعت را بجای جامعه به کار گرفتم چون اولی متضمن ارتباطات تاریخی و هویتی پررنگ تری است *
جماعت و جامعه را باید به ترتیب برگردان دو واژه زیر دانست
community
society

[Anna [Bran. San. Stan] · Rating 4 out of 5]

You can’t buy justice. Or can you?

That is the question when billionaire-by-mulltiple-marriages Claire Zachanassian returns to her home village, offering the town 1 billion for murdering her former love who wronged her grievously in the past. Will the people cave?

A brilliant, sarcastic tragicomedy on moral corruption, justice, and materialism - a German classic.

[Bücherangelegenheiten · Rating 5 out of 5]

Zum Anfang des neuen Jahres möchte ich euch eins, wenn noch sogar mein Lieblingstheaterstück, vorstellen: „Der Besuch der alten Dame“ von Friedrich Dürrenmatt. Ich musste das Stück damals in der Schule für den Deutschunterricht lesen, und habe beim Lesen damals wie heute festgestellt, wie schön es sein kann gute Literatur zu lesen und welche Kraft gute Bucher haben können.

Inhaltlich geht es in dem Stück, welches mit dem Untertitel einer Tragischen Komödie betitelt ist, um ein kleines armes Dorf, das auf die Unterstützung einer ehemaligen Bewohnerin hofft, um es aus der Armut zu befreien. Die alte Dame wurde als junges Mädchen aus dem Dorf vertrieben und kehrt als reiche Frau (von Welt) zurück. Als Gegenleistung für ihr Hilfe, möchte sie Gerechtigkeit. Gerechtigkeit in dem Sinne, dass ihre Jugendliebe, die sie betrogen und verlassen hat, getötet werden soll.

Dürrenmatts Stück zeigt auf eine einzigartige Art und Weise, wie ein ganzes Dorf von Geld korrumpiert wird, was Geld mit den Menschen macht und wie ihr Gewissen dabei immer weiter in den Hintergrund rückt. Zunächst lehnt das Dorf das Angebot ab, doch nach und nach, kaufen die Bewohner des Dorfes immer mehr und vor allem immer teurere Sachen, sodass sie irgendwann zum Handel gezwungen sind.

„Der Besuch der alten Dame“ ist ein fabelhaftes Stück, es glänzt mit kurzen knappen Dialogen, sodass es auch Spaß macht es zu Lesen, wenn man nicht so geübt darin ist, Theaterstücke zu lesen. Ich bin der Meinung, dass das Stück immer noch zu den besten gehört, was nach 1945 geschrieben wurde und ich hoffe das bleibt auch noch eine ganze Weile so.

Eine klare Leseempfehlung!

[literaturbegeistert · Rating 4 out of 5]

Kommt zwar nicht an „Die Physiker“ ran, ist aber wie immer sehr raffiniert, grotesk und zum Nachdenken anregend!

[Siti · Rating 4 out of 5]

Commedia tragica scritta nel 1955, grande successo di pubblico, generalmente riconosciuta come il capolavoro dello svizzero. Agli esordi nella lettura della sua produzione teatrale, ho all’attivo solo “I fisici” non sono in grado di avvalorare la tesi mentre posso asserire che mi troverebbe una spettatrice entusiasta e che già mi reputo una lettrice ampiamente soddisfatta. I testi teatrali di Dürrenmatt creano una dimensione surreale e grottesca al pari dei racconti di Buzzati o dei romanzi kafkiani ponendo al centro un individuo, all’interno di un microcosmo ben definito, in una totale condizione di annientamento mentre tenta invano di svincolarsi dalla morsa del caos e dalla pressione di un potere sempre ben individuabile.
È questa la volta di Alfred Ill, sposato, con figli, povero in canna come tutti i suoi concittadini che vivono in una tristissima cittadina, Güllen, un tempo centro di una attiva produzione industriale, ora caduta in miseria, quasi rassegnata al suo destino pestifero e grigio. La scena si apre nella stazione del paese, agli antipodi da qualsiasi rappresentazione della Svizzera verde, come da immaginario collettivo, e qui Alfred Ill ha la speranza di poter riscattare il suo misero destino e fare da tramite anche al riscatto dell’intera cittadina. È in arrivo Claire Zachanassian, illustre concittadina, MILIARDARIA, la stessa Claire che a suo tempo fu la sua amata, si è certi che non disdegnerà di aiutare i suoi miseri compaesani, ci si appresta dunque a preparare la migliore delle accoglienze. E lei arriva, ma in anticipo, ed è strana e bizzarra (non rivelo nessuna delle sue particolarità), la sua presenza si palesa con il suo essere, con il suo seguito, con la sua strana richiesta: donerà un miliardo da ripartirsi fra fabbriche e cittadini in cambio dell’amministrazione della giustizia. Vorrebbe istituita la pena di morte per uno solo di loro: Alfred Ill. Rivelare oltre sarebbe deleterio, non conoscendo affatto la storia, ho goduto di ogni singolo sviluppo, curiosa e speranzosa fino all’epilogo che naturalmente non ha tradito la poetica dell’autore.
Al centro ancora una volta la riflessione sulla giustizia, come in tutta la sua produzione, qui non negata ma comprata insieme all’etica, alla morale, alle debolezze umane. Il personaggio della ricchissima Claire è di una potenza diabolica, capace di racchiudere in sé tutti i mali del mondo, gioca perfettamente con le esistenze altrui semplicemente comprandole, perfettamente consapevole del potere del denaro, ribaltando così l’etica e la morale, rendendo perfida e distruttiva quella alimentata dalla povertà. Consigliatissimo. Buona lettura.

[Pia · Rating 5 out of 5]

Brilliant! I've compared this book to fine German engineering... every perfected detail has a purpose and nothing is superfluous. Swiss born Durrenmatt was a minister's son who lived through WW2, and spent his life working and re-working (and re-re-working!) these plots while figuring out his own standings on faith and human nature. He's an intellectual but not an idealist, believing in the goodness of human nature while knowing full well its limits. The book is rich with insights into the hypocracies in human nature ("Everyone can be bought"), but I wouldn't call him a cynic, since he's not particularly judgemental about this fact, and because he still believes that good/bad deeds have their consequences... and by consequences, I don't mean other-worldly, he's a humanist, but on this earth, our sub-conscious acts as our own inner policeman.. I personally find great comfort in that thought.

[پیمان عَلُو · Rating 4 out of 5]

‏ کلر زاخاناسیان: من به شما یک میلیارد می‌دم و به جای اون عدالتو برای خودم می‌خرم.

«سکوت مطلق»

شهردار: این حرف و باید چطور معنی کنم،خانم عزیز؟
کلر زاخاناسیان: همون‌طور که گفتم.
شهردار: آخه عدالتو که نمیشه خرید.
کلر زاخاناسیان: همه چیزو میشه خرید.

[Natascha · Rating 5 out of 5]

Ein besonderes Theaterstück, das Humor und Tragik hervorragend miteinander verbindet und den Leser mit der Frage zurücklässt, wie weit man selbst bereit wäre zu gehen, wenn die eigene Existenz davon abhängen würde.

[Erasmia Kritikou · Rating 5 out of 5]

Άλλος ενας θεός του γερμανόφωνου θεάτρου.
Και ο ενθουσιασμός μου διπλός, γιατι αυτη τη φορα τον διάβασα στο πρωτότυπο

Τα ηθικά διλήματα και πως το χρημα ολα τα κανει πέρα και ολα τ αγοράζει, οι ανθρωποι που δεν ειναι κακοί αλλα ειναι αδυναμοι - ειναι δηλαδη ανθρωπινοι, οπως εσυ κι εγω, το λύγισμά τους μπροστά σε μεγαλα, σχεδον αρχαιοελληνικά διλήμματα, η υπαρξη του χορού, οπως στην αρχαια τραγωδία, οπου ολη η φυση συμπάσχει, το αναμικτο του τραγικού με την κωμωδία και τα λεπτά ορια απο το ανεπαισθητο μειδίαμα ως το ριγος της αληθινής συγκίνησης, όλα αυτά τα κανει ο Ντυρενματ, κι ακομη περισσοτερα, δεν θελω να πλατυασω για τον φοβο των σποιλερ, ειναι τρομερό το εργο αυτό. Χαμός γινεται στην μικρή μας πολη...

--------
"Η αγάπη σου πέθανε πριν απο πολλά χρόνια. Η δική μου δεν μπόρεσε να πεθάνει. Αλλά ούτε και να ζήσει. Κι ετσι μετουσιώθηκε σε κατι Κακό, όπως κι εγω η ίδια."

*****

[Diana · Rating 5 out of 5]

کلر/کلارا وشر، با اسم جدید کلر زاخاناسیان، بعد از سال‌ها به شهر کوچیک جوانی‌ش برمی‌گرده. این شهر در طول زمان، به سمت سقوط رفته و مردم بیشتر از هروقت دیگه‌ای احتیاج به پول دارن. کلر زاخاناسیان، که حالا زنی بسیار ثروتمند شده، پیشنهاد اعطای یک میلیارد دلار رو به مردم، در ازای اجرای عدالت می‌کنه.
_شرط من اینه: من به شما یک میلیارد می‌دم و به‌جای اون عدالت رو برای خودم می‌خرم.

در یونان باستان مفهومی وجود داشته به اسم قربانی: زیباترین، معصوم‌ترین و پاک‌دامن‌ترین دختر دهکده به خدایان پیش‌کش می‌شده و در ازای اون، شهر نجات پیدا می‌کرده.(از بیماری، خشک‌سالی و...)
کلارا وقتی نوجوان بوده، زیباترین دختر شهرشون بوده و براثر بی‌عدالتی‌ای که در حقش می‌شه، از شهر می‌ره و فاحشه می‌شه. اما این قربانی، برخلاف تعریف یونانی، منجر به نجات شهر نمی‌شه.
اما حالا که کلر برگشته، از مردم می‌خواد کسی که در حقش بی‌عدالتی کرده کشته بشه تا پول هنگفتی بهشون تعلق بگیره. مفهوم نجات شهر این‌جا مطرح می‌شه. اما آیا این قربانی دومه که شهر رو نجات می‌ده یا همون قربانی اول، کلر؟

[Anna · Rating 1 out of 5]

Girl.

Mein Lieblingscharakter war der Panther.
Man hat ihn nie gesehen und er ist im 2. Akt gestorben, da hätten sich diverse andere Charaktere mal ein Beispiel dran nehmen können.

[Sandra · Rating 4 out of 5]

Chi è Claire Zachanassian, la vecchia signora multimilionaria ridotta ad un rottame umano, che dopo tanti anni di assenza torna a Gullen, la sua cittadina natale ridotta allo stremo per la miseria,con le fabbriche chiuse e la gente senza lavoro? Io l’ho vista come personificazione del capitalismo avanzato, inteso come espressione di un modello sociale spietato e cinico in cui quello che conta è solo ed esclusivamente il potere economico finanziario.
Che cosa vuole Claire Zachanassian in cambio dell’offerta di aiuto alla città dove nacque , crebbe e visse il primo amore con Alfredo Ill? Vuole giustizia, e giustizia avrà.
Una commedia dal contenuto tragico (o si potrebbe anche definire una tragedia dai toni comico-grotteschi), sottolineato dal finale con il coro simile a quello delle tragedie greche che riassume e commenta gli avvenimenti, in cui l’autore affronta il tema a lui caro dell’”ingiustizia” della giustizia umana, ma soprattutto offre spunti di riflessione sull’insidia del capitalismo più becero, capace di assoggettare gli uomini alla sua cinica regola: “mors tua, vita mea”, dimenticando ogni sentimento di solidarietà umana. Un dramma crudele, come l’ha definito lo stesso autore, modernissimo.

[Amr Mohamed · Rating 4 out of 5]

ماذا سيكون تصرف الانسان وكيف تتحول اخلاقه ويفقد إنسانيته فيتكلم ضميره ويقنعه ان ما رفضه سابقاً وكان خطأ ، الآن سيكون هو التصرف الاصح في سبيل العدالة  وكل ذلك طمعا في وعد السيدة العجوزة بنت المدينة واسمها سيدة كلير التي تنتظرها مدينة جوالين كلها لتعطي لهم أي اموال تنتشلهم من الفقر الذي أصاب المدينة كلها بعد الحرب

كلير: يا ايها القس هل تواسي المحتضرين والمحكوم عليهم بالإعدام
القس : عقوبة الإعدام ملغاة في بلدتنا يا سيدتي الجميلة
كلير : ربما تعاد ثانية

كلير: ايها الطبيب هل تصدر شهادات وفاة
الطبيب : شهادات وفاة!! نعم بأمر من السلطات
كلير : توقع حدوث سكتة قلبية في المستقبل

يوجد بعض الحوارات في المسرحية عظيمة مثل مناقشتها مع المعلم والطبيب

المعلم : يا سيدتي كلير ضعي نفسك في موقعنا فنحن من عشرين سنة نحاول ان نغرس في هذا المجتمع الفقير بذور الإنسانية، فالطبيب يذهب بسيارته القديمة لعيادة المصابين، وانا رفضت التدريس في مدرسة اخري، فلم كانت كل تلك التضحيات، من اجل المال؟ طبعا لا
هل كان ذلك حبا خالصا للإنسانية؟ لو قلت ذلك ستكون تلك مبالغة ولكن تجلدنا كان من اجل أمل في عودة جوالين مرة اخري إلي عظمتها، إنما نحتاج الي مساعدة وقرض لشراء وتشغيل المصانع والمدينة

كلير : كلها ملكي البلدة كلها، لقد اشتريتها وامرت بتوقف العمل بها، املكم كان جنونا، صبركم كان سخفا، تضحيتكم كانت حمقاء، لقد اضعتم حياتكم هباء

المسرحية ليست فقط عن ان المال يشتري كل شئ حتي العدالة ولكن عن التغير الاتوماتيكي في اخلاق البشر وكيف ينافقوا ليحصلوا علي مرادهم وكيف يقفوا ويفتخرون بالفريد الذي كان املهم في المعونة من السيدة العجوز  ثم فقدانهم انسانيتهم ويقنعوا أنفسهم ومن حولهم انه في سبيل العدل يجب التخلص منه

كلير : الإنسانية يا سادتي خلقت لخزائن أصحاب الملايين، إن من يملك امكانياتي المالية يستطيع ان يضع للدنيا نظاما خاصا به، لقد جعلت مني الدنيا عاهرة فلاجعلهن منها دار فجور

[Fateme Beygi · Rating 4 out of 5]

اولین کاری بود که از دورنمات می خوندم. چه موضوعی، چه درونمایه ای، چه طرح نمایشی ای! لذت بردم.
چقدر شخصیت پردازی کلارا رو دوست داشتم. این که از قبل همه چیز رو آماده کرده بود و هر چی جلوتر می رفتی تازه می فهمیدی که چی به چیه و این کارا برای چیه. البته این رو هم دوست داشتم که خودش آگاه بود به رنجی که کشیده و این که چطور تبدیل شده به این بانویی که الان هست و خب دنبال انتقام و عدالت بودنش هم طبیعی بود.

اون تصمیمی که ایل گرفت هم به شدت متناسب با درونمایه ی کار بود. چون اون رنجش رو کشید و این بقیه بودن که حالا داشتن مرتکب گناهی بزرگتر می شدن و بدون شک اونا هم باید یک روزی به عذابشون برسن.

در کل با این حجم تغییر دکور و حضور جمعیت مشکل داشتم اما این رو می پسندیدم که آدم ها گاهی به جای دکور عمل می کردند و به طور آشکار این رو نشون می دادن و به مخاطب یادآوری می کردن که همه چیز یه نمایشه.

[Ali Khosravi · Rating 4 out of 5]

تا حالا کتابهای زیادی خوندم که داستان خوشخوانی داشته اند اما راستش نه تنها جزییاتی از کتابها رو به خاطر نمیارم بلکه از کلیات داستان هم چیزی یادم نیست. مثل کتابهای پل استر و ریموند کارور. اما بعضی از کتابها هرگز از خاطرم پاک نشده و گاهی مدتها درگیر کتاب بوده ام. نمایشنامه "ملاقات بانوی سالخورده" از همین دست کتابهای به یاد ماندنیست. داستانی از کینه، نفرت، دروغ و خیانت، عشق، ثروت و هیولای فقر که بسیار میشه در باره اش صحبت کرد و استعاره هایی که می تونه داشته باشه رو تفسیر کرد.
نمایشنامه ای فوق العاده از نویسنده ای به نام، با ترجمه ای خوب از استاد نمایش حمید سمندریان که فروغ فرخزاد ترجمه اشعارکتاب رو انجام داده. توصیه می کنم کتاب رو بخونید، وقت زیادی نمی گیره. البته چاپ های قدیمی ترش به خاطر اینکه احتمالا اصلاحات کمتری داشته قطعا بهتره.