What do you think?
Rate this book
Cambridge Introductions to Literature
The Cambridge Introduction to Narrative
What is narrative? How does it work and how does it shape our lives? H. Porter Abbott emphasizes that narrative is found not just in literature, film, and theatre, but everywhere in the ordinary course of people's lives. This widely used introduction, now revised and expanded in its third edition, is informed throughout by recent developments in the field and includes one new chapter. The glossary and bibliography have been expanded, and new sections explore unnatural narrative, retrograde narrative, reader-resistant narratives, intermedial narrative, narrativity, and multiple interpretation. With its lucid exposition of concepts, and suggestions for further reading, this book is not only an excellent introduction for courses focused on narrative but also an invaluable resource for students and scholars across a wide range of fields, including literature and drama, film and media, society and politics, journalism, autobiography, history, and still others throughout the arts, humanities, and social sciences.
295 pages, Kindle Edition
First published January 1, 2002
162 people are currently reading
1088 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 85 reviews
August 23, 2019
ريويوی این کتاب در دست احداث می باشد.
ممنون از دوستان...
ممنون از دوستان...
March 27, 2019
«ما همگی هم راوی هستیم، هم مخاطبان همیشگی روایت؛ هرچند شاید خودمان ندانیم.»
کتاب سواد روایت اول با دلیل و مثال به ما توضیح میده چقدر درگیر روایتیم و روایت چقدر توی تار و پود زندگی ما وجود داره، بعد به مسائلی مثل نقش مخاطب توی روایت و انواع خوانش و... می‌پردازه. سواد روایت برای آدمی مثل من که سواد آکادمیکی در این زمینه‌ها نداره حکم کاتالیزور داره. ممکنه من زیاد رمان بخونم، اما هیچوقت روایت برام تبدیل به دغدغه نشده بود و نمی‌فهمیدم چه فرایندی توی من شکل می‌گیره که شکاف‌های روایت رو ناخودآگاه پر می‌کنم. دونستن این شکاف‌ها و استفاده‌هایی که نویسنده یا خالق اثر میتونه ازشون بکنه باعث میشه هم به لایه‌های پایین‌تر اثر بتونم برم و هم کمتر سرم کلاه بره. به نظرم اگر کسی توی حوزه‌ی ادبیات درس نمی‌خونه ولی درگیر انواع ادبیات و سینما و موسیقی و بازی‌های ویدیویی و... است، به خودش لطف بزرگی کرده اگر این کتاب رو بخونه.
سواد روایت برای من جزو مهم‌ترین کتاب‌هاییه که خوندم. بعد از هر فصل تعداد زیادی سوال و جواب جدید برام ایجاد می‌شد. این سوال و جواب‌ها توی خوانش‌های قبل و حالا و بعد من مطمئنا اثرگذار و مهم خواهند بود.
پی‌نوشت: دست مریزاد به نشر اطراف و تیم ترجمه و ویراستاری کتاب.
کتاب سواد روایت اول با دلیل و مثال به ما توضیح میده چقدر درگیر روایتیم و روایت چقدر توی تار و پود زندگی ما وجود داره، بعد به مسائلی مثل نقش مخاطب توی روایت و انواع خوانش و... می‌پردازه. سواد روایت برای آدمی مثل من که سواد آکادمیکی در این زمینه‌ها نداره حکم کاتالیزور داره. ممکنه من زیاد رمان بخونم، اما هیچوقت روایت برام تبدیل به دغدغه نشده بود و نمی‌فهمیدم چه فرایندی توی من شکل می‌گیره که شکاف‌های روایت رو ناخودآگاه پر می‌کنم. دونستن این شکاف‌ها و استفاده‌هایی که نویسنده یا خالق اثر میتونه ازشون بکنه باعث میشه هم به لایه‌های پایین‌تر اثر بتونم برم و هم کمتر سرم کلاه بره. به نظرم اگر کسی توی حوزه‌ی ادبیات درس نمی‌خونه ولی درگیر انواع ادبیات و سینما و موسیقی و بازی‌های ویدیویی و... است، به خودش لطف بزرگی کرده اگر این کتاب رو بخونه.
سواد روایت برای من جزو مهم‌ترین کتاب‌هاییه که خوندم. بعد از هر فصل تعداد زیادی سوال و جواب جدید برام ایجاد می‌شد. این سوال و جواب‌ها توی خوانش‌های قبل و حالا و بعد من مطمئنا اثرگذار و مهم خواهند بود.
پی‌نوشت: دست مریزاد به نشر اطراف و تیم ترجمه و ویراستاری کتاب.
June 10, 2020
فصلِ دوازدهم که به پایان رسید باید آزاد می گذاشتم ذهنم را که در تو در تویی روایت، روایت ها، سرگردان می گشت. چاره شاید در موسیقی بود؛ مقامِ مشقِ پیلتن که عبدالله سروراحمدی در شیوه ی دوتارنوازیِ بی همتای تربتِ جام نواخته است را گوش کردم پس، و ناگاه ذهنم در پی این بود؛ جهانِ رواییِ نواختنِ او در این مقام و شگفتا ناگزیر ذهنم برگشته بود به اندیشیدن در شکلِ روایت، به روایت ها و گمانم برد که چقدر یاری می کند شناختنِ سازوکارِ روایتْ ذهن را در گذر کردن از سطح و نقب زدن وبه ژرفا رفتن، گویی دستِ کم تا اندازه ای، اندک حتا و انگار موسیقی روی دیگری نشانم داده بود به معیار آنچه خوانده بودم! چنین است که آنگاه(خواندن و دیدن و شنیدن) بسیار دلچسب تر خواهد بود و اثرگذارتر و کتابِ سوادِ روایتِ با شمایلِ نیکویی که در خود و در بازگردانِ پارسی(سپاس از خانم پور آذر و نیما اشرفی) دارد چنین می کند که شرحش رفت. گویی نگاهِ آدمی را می بَرَد پی یافتنِ شکل و جهانِ روایتِ هر چیزی؛ و می آموزد نگاهِ جستجوگرْ را برای سرگرمِ کندوکاو شدن و روایت ها را بازشناختن، خود را از نوشناختن و چه بسا نشناختن، رو در رو شدن.
و اما: عبدالله سرور احمدی زاده ی 1328 خورشیدی در تربت جام بود. در آغاز دوتار نواختن را از گرامی مادرش می آموزد و در پیشگاهِ بزرگی چون نظرمحمد سلیمانی شیوه ی خویش را شکل می دهد. درباره ی شیوه ی نواختنِ او و چیره گی اش به ساز بسیار گفته اند اما بی گمان باید آنچه را نواخته است شنید و همراهش شد تا دانست که چه کرده است. سروراحمدی در سال 1391 خورشیدی به سنِ 63 سالگی رخ در نقاب خاک کشید.
1399*03*22
و اما: عبدالله سرور احمدی زاده ی 1328 خورشیدی در تربت جام بود. در آغاز دوتار نواختن را از گرامی مادرش می آموزد و در پیشگاهِ بزرگی چون نظرمحمد سلیمانی شیوه ی خویش را شکل می دهد. درباره ی شیوه ی نواختنِ او و چیره گی اش به ساز بسیار گفته اند اما بی گمان باید آنچه را نواخته است شنید و همراهش شد تا دانست که چه کرده است. سروراحمدی در سال 1391 خورشیدی به سنِ 63 سالگی رخ در نقاب خاک کشید.
1399*03*22
January 18, 2019
فوق‌العاده!
این کتاب میتونه برای همه مناسب باشه؛ از مخاطبای رمان و سینما و هنر گرفته تا بازی‌های کامپیوتری .
موضوعش هم که تو دیسکریپشن نوشته میتونین بخونین دیگه.
من هنوز کتابو کامل نخوندم ولی از همین الان بهش پنج ستاره میدم. اولاش کمی سخت ارتباط برقرار کردم باهاش ولی الان از خوندنش به وجد اومدم.
انتشاراتش هم تازه‌کاره ولی کیفیت خوبی داره همه چیش
ا https://atraf.ir/about-us/
این لینک هم درباره حوزه فعالیتیشونه
این کتاب میتونه برای همه مناسب باشه؛ از مخاطبای رمان و سینما و هنر گرفته تا بازی‌های کامپیوتری .
موضوعش هم که تو دیسکریپشن نوشته میتونین بخونین دیگه.
من هنوز کتابو کامل نخوندم ولی از همین الان بهش پنج ستاره میدم. اولاش کمی سخت ارتباط برقرار کردم باهاش ولی الان از خوندنش به وجد اومدم.
انتشاراتش هم تازه‌کاره ولی کیفیت خوبی داره همه چیش
ا https://atraf.ir/about-us/
این لینک هم درباره حوزه فعالیتیشونه
June 3, 2019
در سپیده‌دم تاریخ که نخستین هسته‌های شناخت در ذهن انسان نطفه می‌بست، نخستین واژه‌ها در واقع نخستین اسطوره‌های بشر بودند و با نخستین کلمه، جهان انسانی آغاز به آفرینش کرد و با نخستین شناخت، هستی انسان آغاز گشت.
-زبان و اسطوره، ارنست کاسیرر
اچ. پورتر ابوت در همان ابتدای کتاب، انسان بودن را در رابطه‌ای مستقیم با روایت و قصه قرار می‌دهد. انگار ما چیزی جز قصه‌هایی نیستیم که هر لحظه بر آنها حادثه‌ای اضافه می‌شود. تعریف ما از انسان بودن‌مان وابسته به قصه‌هایی است که درباره‌ی زندگی خودمان و جهان‌مان می‌گوییم. بیرون از خطوط داستانی ما، خلائی بی‌معناست. روایت در بطن زندگی‌مان حضور دارد. بستری است برای هست‌شدن‌مان و رسوخ کرده در تمام جزئيات و پدیده‌ها و اگر روایت را مجموع رخدادهایی بدانیم که در طول زمان اتفاق می‌افتند، چندان بی‌راه نیست که بتوانیم رد آن را در هر قالبی پیدا کنیم. گفتم زمان و شاید همین «زمان» بوده که باعث شده انسان به فکر یک روایت شسته‌رفته باشد چون به‌قول نویسنده‌ی این کتاب، روایت برای گونه‌ی انسان، روشی بنیادین است تا بتواند درک خود را از زمان سامان بدهد. با این‌همه نمی‌توان گفت روایت نسخه‌ای دقیق و کاملی از واقعیت است و واقعیت را بی‌هیچ کم و کاستی منتقل می‌کند. قسمت‌هایی از روایت همیشه مغفول می‌ماند و به جای‌اش بخش‌هایی از روایت پررنگ می‌شود، در بعضی نقاط روایت، چگال‌تر می‌شود. چه بسا ما هم وقتی راوی قصه‌ی خودمان می‌شویم، ترجیح می‌دهیم از بعضی تجربه‌ها عبور کنیم و زندگی‌مان را بدون آن اتفاق‌ها روایت کنیم.
در سپیده‌دم تاریخ که نخستین هسته‌های شناخت در ذهن انسان نطفه می‌بست، نخستین واژه‌ها در واقع نخستین اسطوره‌های بشر بودند و با نخستین کلمه، جهان انسانی آغاز به آفرینش کرد و با نخستین شناخت، هستی انسان آغاز گشت.
-زبان و اسطوره، ارنست کاسیرر
اچ. پورتر ابوت در همان ابتدای کتاب، انسان بودن را در رابطه‌ای مستقیم با روایت و قصه قرار می‌دهد. انگار ما چیزی جز قصه‌هایی نیستیم که هر لحظه بر آنها حادثه‌ای اضافه می‌شود. تعریف ما از انسان بودن‌مان وابسته به قصه‌هایی است که درباره‌ی زندگی خودمان و جهان‌مان می‌گوییم. بیرون از خطوط داستانی ما، خلائی بی‌معناست. روایت در بطن زندگی‌مان حضور دارد. بستری است برای هست‌شدن‌مان و رسوخ کرده در تمام جزئيات و پدیده‌ها و اگر روایت را مجموع رخدادهایی بدانیم که در طول زمان اتفاق می‌افتند، چندان بی‌راه نیست که بتوانیم رد آن را در هر قالبی پیدا کنیم. گفتم زمان و شاید همین «زمان» بوده که باعث شده انسان به فکر یک روایت شسته‌رفته باشد چون به‌قول نویسنده‌ی این کتاب، روایت برای گونه‌ی انسان، روشی بنیادین است تا بتواند درک خود را از زمان سامان بدهد. با این‌همه نمی‌توان گفت روایت نسخه‌ای دقیق و کاملی از واقعیت است و واقعیت را بی‌هیچ کم و کاستی منتقل می‌کند. قسمت‌هایی از روایت همیشه مغفول می‌ماند و به جای‌اش بخش‌هایی از روایت پررنگ می‌شود، در بعضی نقاط روایت، چگال‌تر می‌شود. چه بسا ما هم وقتی راوی قصه‌ی خودمان می‌شویم، ترجیح می‌دهیم از بعضی تجربه‌ها عبور کنیم و زندگی‌مان را بدون آن اتفاق‌ها روایت کنیم.
March 8, 2021
یک سال و خرده‌ای، نصفه و نیمه و رها افتاده بود تا اینکه بالاخره تمومش کردم. نیمه اول کتاب خیلی بهتر از نیمه دومش بود. نکته بعدی هم اینکه کل کتاب بر مبنای مصادیق متعدد و پرشماری از سینما و تلویزیون و‌کتاب میره جلو که طبعا خیلی‌هاش رو ندیده و نخوندیم و برای ما از حیز اتتفاع خارج میشه. در هر صورت اما برای کسی که در فرهنگ و هنر زیست میکنه و‌حضور داره، خوندنش واجبه.
January 31, 2022
کتابی مقدمه است و اصلا تخصصی نمیشه ولی با این حال یه تکست بوک دانشگاهی با کیفیته که خوندنش برای کتابخون های حرفه ای لازمه. (هرچند موضوع روایت خیلی جهان شمول تر از این حرف هاست و قصه ها بخش مهمی از تاریخ تا مکالمات روزمره رو شکل میدن)
Read
May 19, 2019فصل دهم. شخصیت و خود در روایتنویسنده ی نهفته
.
" شعوری که مخاطب می تواند با تکیه بر آن روایت را تفسیر کند. نویسنده ی نهفته است."
می گویند جایگاه نویسندگان در مقام تفسیرگر ضعیف ترین جایگاه است. او نه می تواند ادعا کند مانند منتقدان از متن فاصله دارد ونه می تواند وانمود کند همان کسی ست که هنگامنوشتن بوده."
نویسنده ی نهفته همان شعوری ست که روایت را توجیه می کند.
.
کم خوانی و بیش خوانی
کاملا طبیعی ست که جز به جز نوشته های یک رمان خوانده نشود و دچار کم خوانی شود.. یکی از شکل های جالب کم خوانی اثر تقدمی ست که معمولا در ذهن مان الویت را به نخستین برداشت می دهیم.
.
بیش خوانی. ما خوانندگانی با پیش زمینه ها و تداعی های مختلف و ترس ها و امیال گوناگون هستیم.
.
کم خوانی وبیش خوانی در راستای پر کردن شکاف های موجود روایت گام برمی دارند. و به همین دلیل تفسیرهای چندگان به وجود می آید.
.
سه خوانش
.
خوانش قصدگرا- نویسنده ی نهفته که در راستای همین خوانش است. در تناسب با نویسنده ی نهفته
.
خوانش نشان یاب.
معمولا با اطلاعات پیرامتنی همراه است.
.
" روایت راهی برای شناخت خودمان است. فقط به واسطه ی روایت است که ما خود را به مثابه موجوات فعالی در بستر زمان می شناسیم.
.
روایت راهی ست برای شناخت خودمان. فقط به واسطه ی روایت است که ما خود را به مثابه موجودانی فعال در بستر زمان می شناسیم. حتی دانشمندان که ما را بررسی می کنند فرم روایی می پندارند ما را.
.
شخصیت و سیر وقایع جدایی ناپذیرند. هنری جیمز می گوید یاد گیری هنر رمان به این صورت نیست که ابتدا شخصیت را خلق کنیم و بعد سر وقایع را طرح ریزی کنیم. شخصیت ها و سیر وقایع در نهایت تمیزناپذیرند و هر دم در یکدیگر می امیزند.
.
شخصیت ها در ذهن نویسنده حیاتی قدرتمند دشانه اند ومیتوانند در خلال نوشتن نویسنده را غافلگیر کنند. – ایده-
.
خودزندگی نامه نوشت و روایت های معطوف به خود- روسو و اعترافات آگوتسین و سارتر و...
مهم این است که هدف چیست.
رابرت شیلدرز اهل ایلت تنسی. کشیش که در سن 91 سالگی از دنیا رفت. او دفترخاطراتی از خود به جا گذاشت که 37 میلیون واژه داشت در 91 جعبه و تک تک ارهای خود را در هر لحظه و بیدار شدن ثبت کرده بود.
.
.
فصل داستان و ناداستان
.
روایت های غیرداستانی جاذبه ای دارند که داستان ندارد. بر پایه ی واقعیت اند. روایت های واقعی پرطرفدارند و مخاطبان در آن ها ضعف های هنری را نادیده می گیرند.
.
به نظر می رسد یا روایت داستانی داریم یا غیر داستانی.روایت میانه ای وجود ندارد. به همین دلیل ارجاع به واقعیت در ناداستان نخستین قانون داستان را می توان نادیده گرفت- اینکه نمی شود نویسنده را با راوی یکی دانست.
.
تفاوت داستان و ناداستان در کارکرد اجتماعی ان هاست. ما از ناداستان انتظار داریم به بهترین شکل ممکن حقیقت رخدادهای واقعی را منتفل کند. به علاوه ناداستان نمی تواند همه ی شگردهای ادبی را استفاده کند.
.
حقیقت داستانی بیش از هر گزاری نوعی انتزاع فلسفی ست. حقیقت داستانی لزوما حقیقت ندارد. حقیقت داستان را در ناداستان هم می توان پیدا کرد.
به بیان دیگر هر روایت داستانی ایده هایی درباره ی جهان دارد که چندان هم از درون جهان نیامده اند.
.
در کلمه ی هیستوری استوری هم نفهته است. به عبارتی تاریخ و قصه از یک کلمه استفاده کرده اند. شاید بتوان گفت تاریخ واقعا در گذشته رخ نمی دهد. بلکه باید منتظر ماند تا کسی گذشته را روایت پردازی کند.
.
.
روایت به یک معنا هنر آفرینش و درک یک دنیاست. تشکیل شده از فضای زمانی و مکانی و احوال درونی شخصیت."
.
گاهی دنیای راوی و دنیای داستان در هم آمیزد و روایت پریشی ایجاد می شود.
.
پیکار روایی- مثل فیلم راشامون کوروساوا
.
خواندن روایت به معنای پر کردن شکاف ها و جاهای خالی ست.
.
قصه ی اودیپ وبرداشت های مختلف- خود اسطوره و داستان پر از جذابیت است.
اودیپ به معنای پای متورم است. زیرا وقتی فرزند پادشاه به دنیا می آید به پای او میله ای آهنین فرو میکنند و او را به چوپانی می سپارند تا کودک را در کوهستان رها کند وچوپان دلش نمی آید و...
.
جدال این قصه را اغلب کشمکش بین اودیپ و سرنوشت ش می دانند.
.
نکاه ارسطویی کارکرد قصه را تراتژدی در راستای برانگیختن حس ترحم و ترس با هدف پالایش احساسات و کاتارسیس می داند.
.
فروید- از جهت کشتن پدر و خواستن مادر قصه را دارای اهمیت می داند.
.
پراپ کشمکش تاریخی را می داند. تکلیف پادشاهی که بر اساس نسب مادی معین می شود و نظام جدید...
.
لوی استراوس- انسان شناس معروف. خوانش ساختارری و هم زمانی قصه به جای خوانش اساطیری آن . قصه ی اساطیری را مکان مند کرد تا به تفکر موحود در ان دست یابد.
.
ادامه دارد هنوز
راوی را نباید با نویسنده ی نهفته اشتباه گرفت. راوی ابزاری ست در دست نویسنده که با استفاده از آن قصه اش را روایت می کند. راوی های ناموثق هم داریم.
.
" شعوری که مخاطب می تواند با تکیه بر آن روایت را تفسیر کند. نویسنده ی نهفته است."
می گویند جایگاه نویسندگان در مقام تفسیرگر ضعیف ترین جایگاه است. او نه می تواند ادعا کند مانند منتقدان از متن فاصله دارد ونه می تواند وانمود کند همان کسی ست که هنگامنوشتن بوده."
نویسنده ی نهفته همان شعوری ست که روایت را توجیه می کند.
.
کم خوانی و بیش خوانی
کاملا طبیعی ست که جز به جز نوشته های یک رمان خوانده نشود و دچار کم خوانی شود.. یکی از شکل های جالب کم خوانی اثر تقدمی ست که معمولا در ذهن مان الویت را به نخستین برداشت می دهیم.
.
بیش خوانی. ما خوانندگانی با پیش زمینه ها و تداعی های مختلف و ترس ها و امیال گوناگون هستیم.
.
کم خوانی وبیش خوانی در راستای پر کردن شکاف های موجود روایت گام برمی دارند. و به همین دلیل تفسیرهای چندگان به وجود می آید.
.
سه خوانش
.
خوانش قصدگرا- نویسنده ی نهفته که در راستای همین خوانش است. در تناسب با نویسنده ی نهفته
.
خوانش نشان یاب.
معمولا با اطلاعات پیرامتنی همراه است.
.
" روایت راهی برای شناخت خودمان است. فقط به واسطه ی روایت است که ما خود را به مثابه موجوات فعالی در بستر زمان می شناسیم.
.
روایت راهی ست برای شناخت خودمان. فقط به واسطه ی روایت است که ما خود را به مثابه موجودانی فعال در بستر زمان می شناسیم. حتی دانشمندان که ما را بررسی می کنند فرم روایی می پندارند ما را.
.
شخصیت و سیر وقایع جدایی ناپذیرند. هنری جیمز می گوید یاد گیری هنر رمان به این صورت نیست که ابتدا شخصیت را خلق کنیم و بعد سر وقایع را طرح ریزی کنیم. شخصیت ها و سیر وقایع در نهایت تمیزناپذیرند و هر دم در یکدیگر می امیزند.
.
شخصیت ها در ذهن نویسنده حیاتی قدرتمند دشانه اند ومیتوانند در خلال نوشتن نویسنده را غافلگیر کنند. – ایده-
.
خودزندگی نامه نوشت و روایت های معطوف به خود- روسو و اعترافات آگوتسین و سارتر و...
مهم این است که هدف چیست.
رابرت شیلدرز اهل ایلت تنسی. کشیش که در سن 91 سالگی از دنیا رفت. او دفترخاطراتی از خود به جا گذاشت که 37 میلیون واژه داشت در 91 جعبه و تک تک ارهای خود را در هر لحظه و بیدار شدن ثبت کرده بود.
.
.
فصل داستان و ناداستان
.
روایت های غیرداستانی جاذبه ای دارند که داستان ندارد. بر پایه ی واقعیت اند. روایت های واقعی پرطرفدارند و مخاطبان در آن ها ضعف های هنری را نادیده می گیرند.
.
به نظر می رسد یا روایت داستانی داریم یا غیر داستانی.روایت میانه ای وجود ندارد. به همین دلیل ارجاع به واقعیت در ناداستان نخستین قانون داستان را می توان نادیده گرفت- اینکه نمی شود نویسنده را با راوی یکی دانست.
.
تفاوت داستان و ناداستان در کارکرد اجتماعی ان هاست. ما از ناداستان انتظار داریم به بهترین شکل ممکن حقیقت رخدادهای واقعی را منتفل کند. به علاوه ناداستان نمی تواند همه ی شگردهای ادبی را استفاده کند.
.
حقیقت داستانی بیش از هر گزاری نوعی انتزاع فلسفی ست. حقیقت داستانی لزوما حقیقت ندارد. حقیقت داستان را در ناداستان هم می توان پیدا کرد.
به بیان دیگر هر روایت داستانی ایده هایی درباره ی جهان دارد که چندان هم از درون جهان نیامده اند.
.
در کلمه ی هیستوری استوری هم نفهته است. به عبارتی تاریخ و قصه از یک کلمه استفاده کرده اند. شاید بتوان گفت تاریخ واقعا در گذشته رخ نمی دهد. بلکه باید منتظر ماند تا کسی گذشته را روایت پردازی کند.
.
.
روایت به یک معنا هنر آفرینش و درک یک دنیاست. تشکیل شده از فضای زمانی و مکانی و احوال درونی شخصیت."
.
گاهی دنیای راوی و دنیای داستان در هم آمیزد و روایت پریشی ایجاد می شود.
.
پیکار روایی- مثل فیلم راشامون کوروساوا
.
خواندن روایت به معنای پر کردن شکاف ها و جاهای خالی ست.
.
قصه ی اودیپ وبرداشت های مختلف- خود اسطوره و داستان پر از جذابیت است.
اودیپ به معنای پای متورم است. زیرا وقتی فرزند پادشاه به دنیا می آید به پای او میله ای آهنین فرو میکنند و او را به چوپانی می سپارند تا کودک را در کوهستان رها کند وچوپان دلش نمی آید و...
.
جدال این قصه را اغلب کشمکش بین اودیپ و سرنوشت ش می دانند.
.
نکاه ارسطویی کارکرد قصه را تراتژدی در راستای برانگیختن حس ترحم و ترس با هدف پالایش احساسات و کاتارسیس می داند.
.
فروید- از جهت کشتن پدر و خواستن مادر قصه را دارای اهمیت می داند.
.
پراپ کشمکش تاریخی را می داند. تکلیف پادشاهی که بر اساس نسب مادی معین می شود و نظام جدید...
.
لوی استراوس- انسان شناس معروف. خوانش ساختارری و هم زمانی قصه به جای خوانش اساطیری آن . قصه ی اساطیری را مکان مند کرد تا به تفکر موحود در ان دست یابد.
.
ادامه دارد هنوز
راوی را نباید با نویسنده ی نهفته اشتباه گرفت. راوی ابزاری ست در دست نویسنده که با استفاده از آن قصه اش را روایت می کند. راوی های ناموثق هم داریم.
Read
October 26, 2022این کتاب یک هدف دارد و آن هم این است که مخاطب را به‌طور کلی با روایت آشنا کند. در همین حد ادعا دارد و به هدفش هم می‌رسد. باوجوداین‌که با اکثر مواردی که در کتاب مطرح شد آشنا بودم، اما حقیقتاً خواندنش هم لذت‌بخش بود و هم نکات جدید و مهمی برایم داشت.
May 31, 2019
برای همه ما که قصه خواندن و قصه نوشتن را دوست داریم. برای ما که درونمان شهرزادی برای قصه گفتن خانه دارد
February 21, 2020
به واسطه پذیرفتن هدایت جلسه‌ای یک ساعت و نیمه درباره روایت، و در ادامه ترس از شکست در اولین تجربه، کتاب «سواد روایت» را دست گرفتم.
با خودم فکر می‌کردم، این «روایت» که چند سالی‌ست در کلاس‌ها و نشست‌های داستان‌نویسی اسمش را می‌شنوم دقیقا چیست؛ و در نهایت پی بردم که تمام ماجراست. انگار برای درک اهمیت و شناخت این مفهوم به مدتی طولانی زمان نیاز داشتم که بلاخره به پایان رسیده بود.
از نویسنده شروع کنم. اگر نامش را در گوگل سرچ کنید، با دو کلیک می‌شود به دپارتمان زبان انگلیسی دانشگاه کالیفورنیا، سانتا باربارا وصل شد؛ و عکس مردی شکسته را دید، کمی بالاتر از کادری حاوی راه‌های ارتباطی با او. او محقق و پژوهشگری آمریکایی‌ست و این کتاب را در سال ۲۰۰۲ نگاشت و با بازخوردهای بسیار مثبتی روبرو شد.
اولین و مهم‌ترین نکته، مخاطب صحبت‌های نویسنده است؛ که مخاطبان روایت در نظر گرفته شده. در سراسر کتاب با مثال‌های گوناگونی مواجه هستیم که تلاش در ساخت ارتباطی عمیق‌تر میان روایت‌ها و مخاطبان دارند.
بحث با جهان‌شمولی روایت آغاز می‌شود. نویسنده تمام پدیده‌ها را از طریق روایت معنا می‌کند و مثال‌هایی از نقاشی و عکاسی در پی اثبات این بیانیه درمی‌آید که ما جهان را با روایت‌ها می‌شناسیم.
در ادامه و پس از پیشنهاد تعریف‌های گوناگون برای روایت، به توانایی‌ها، مرز‌ها و شکاف‌های روایت می‌رسیم که هرکدام با مثال‌های فراوانی از داستان، فیلم، اخبار، رسانه و... همراه هستند. در طول کتاب ما با امکانات بی‌حد و مرز روایت آشنا می‌شویم و آن بیانیه اولیه بیشتر در نگاهمان رسوخ می‌کند.
صحبت‌های ابوت با شناخت داستان و ناداستان ادامه می‌یابد و درنهایت با برداشت‌های روایی ما به اتمام می‌رسد. تلاش نویسنده در ایجاد متنی صمیمی و روان، در جهت ایجاد شناختی پایه‌ای درباره روایت موفقیت‌آمیز به نظر می‌رسد. او با دعوت خواننده به نگاهی تحلیلی درباره آثاری از همینگوی، برونته، سوفوکل و... توانمندی مخاطبش را در برخورد با روایت‌ها بسیار افزایش می‌دهد و توجه او را به چالش‌های نویی دعوت می‌کند.
از دیگر امتیازات این کتاب، معرفی تعداد زیادی از منابع و آثار برای مطالعه بیشتر است. در پایان هر فصل، مقالات، فیلم‌ها و رمان‌هایی معرفی شده‌اند که مربوط‌اند به مطالب بیان شده.
در نهایت، «سواد روایت» اثری‌ست کنجکاوی برانگیز برای مخاطبان انواع روایت؛ که هم‌گام با نظریات امروز روایت نوشته شده و نگارنده همچون مشاهده‌گری تیزبین، به بیان نظارات بزرگان این رشته می‌پردازد و با شرح و توضیح، برخورد با روایت را به کنشی لذت‌بخش و در عین حال سرنوشت‌ساز بدل می‌کند.
دانیال عماری، اسفند ۹۸
با خودم فکر می‌کردم، این «روایت» که چند سالی‌ست در کلاس‌ها و نشست‌های داستان‌نویسی اسمش را می‌شنوم دقیقا چیست؛ و در نهایت پی بردم که تمام ماجراست. انگار برای درک اهمیت و شناخت این مفهوم به مدتی طولانی زمان نیاز داشتم که بلاخره به پایان رسیده بود.
از نویسنده شروع کنم. اگر نامش را در گوگل سرچ کنید، با دو کلیک می‌شود به دپارتمان زبان انگلیسی دانشگاه کالیفورنیا، سانتا باربارا وصل شد؛ و عکس مردی شکسته را دید، کمی بالاتر از کادری حاوی راه‌های ارتباطی با او. او محقق و پژوهشگری آمریکایی‌ست و این کتاب را در سال ۲۰۰۲ نگاشت و با بازخوردهای بسیار مثبتی روبرو شد.
اولین و مهم‌ترین نکته، مخاطب صحبت‌های نویسنده است؛ که مخاطبان روایت در نظر گرفته شده. در سراسر کتاب با مثال‌های گوناگونی مواجه هستیم که تلاش در ساخت ارتباطی عمیق‌تر میان روایت‌ها و مخاطبان دارند.
بحث با جهان‌شمولی روایت آغاز می‌شود. نویسنده تمام پدیده‌ها را از طریق روایت معنا می‌کند و مثال‌هایی از نقاشی و عکاسی در پی اثبات این بیانیه درمی‌آید که ما جهان را با روایت‌ها می‌شناسیم.
در ادامه و پس از پیشنهاد تعریف‌های گوناگون برای روایت، به توانایی‌ها، مرز‌ها و شکاف‌های روایت می‌رسیم که هرکدام با مثال‌های فراوانی از داستان، فیلم، اخبار، رسانه و... همراه هستند. در طول کتاب ما با امکانات بی‌حد و مرز روایت آشنا می‌شویم و آن بیانیه اولیه بیشتر در نگاهمان رسوخ می‌کند.
صحبت‌های ابوت با شناخت داستان و ناداستان ادامه می‌یابد و درنهایت با برداشت‌های روایی ما به اتمام می‌رسد. تلاش نویسنده در ایجاد متنی صمیمی و روان، در جهت ایجاد شناختی پایه‌ای درباره روایت موفقیت‌آمیز به نظر می‌رسد. او با دعوت خواننده به نگاهی تحلیلی درباره آثاری از همینگوی، برونته، سوفوکل و... توانمندی مخاطبش را در برخورد با روایت‌ها بسیار افزایش می‌دهد و توجه او را به چالش‌های نویی دعوت می‌کند.
از دیگر امتیازات این کتاب، معرفی تعداد زیادی از منابع و آثار برای مطالعه بیشتر است. در پایان هر فصل، مقالات، فیلم‌ها و رمان‌هایی معرفی شده‌اند که مربوط‌اند به مطالب بیان شده.
در نهایت، «سواد روایت» اثری‌ست کنجکاوی برانگیز برای مخاطبان انواع روایت؛ که هم‌گام با نظریات امروز روایت نوشته شده و نگارنده همچون مشاهده‌گری تیزبین، به بیان نظارات بزرگان این رشته می‌پردازد و با شرح و توضیح، برخورد با روایت را به کنشی لذت‌بخش و در عین حال سرنوشت‌ساز بدل می‌کند.
دانیال عماری، اسفند ۹۸
August 12, 2019
"سواد روایت" یک کتاب بی نظیر است که مطالعه آن بر تمام علاقه مندان به کتاب، سینما، هنر و حتی بازی های کامپیوتری لازم و ضروریست.
یکی از نکات جالب کتاب این است که فارغ از اطلاعات مفیدی که این کتابِ غیر داستانی در اختیارتون قرار میده، کلی فیلم و کتاب خوب هم بهتون معرفی میکنه و تعداد زیادی داستان کوتاه در فواصل مختلف کتاب وجود داره که شخصا از این مطالب نهایتِ لذت و استفاده را بردم.
یکی از نکات جالب کتاب این است که فارغ از اطلاعات مفیدی که این کتابِ غیر داستانی در اختیارتون قرار میده، کلی فیلم و کتاب خوب هم بهتون معرفی میکنه و تعداد زیادی داستان کوتاه در فواصل مختلف کتاب وجود داره که شخصا از این مطالب نهایتِ لذت و استفاده را بردم.
November 1, 2021
داستان، قصه و روایت برای من اون موضوع موردعلاقه‌ایه که هرچقدر دور و اطرافش رو بکاوی خسته نمیشی. توضیحات کتاب خیلی خوب و جامع بود و مثال‌های جالبی هم داشت.
August 28, 2018
Ova knjiga je jedan vrlo fin uvod u priču o narativima i naratološkom pristupu proučavanju književnosti. Jednostavno, lako se čita, više usmjereno ka primjerima iz književnosti i filma, manje pažnje posvećeno nizanju definicija i nekom strogom pojašnjavanja pojmova. Jedna od boljih stvari: odlični spiskovi primarnih i sekundarnih izvora na kraju svakog poglavlja.
February 25, 2020
ابتدایی‌ترین کتابی که در باب روایت می‌شود با ترجمه‌ای خوب و روان خواند. کتاب نهایتاً می‌تواند مناسب دوره‌ی دبیرستان باشد ولی اطرافیان به عنوان مرجع روایت و اینها تبلیغ میکنند و خوب می‌فروشند.
July 30, 2023
اگر به دنبال یک نگاه نسبتاً همه‌جانبه به روایتید و یک تعریف ساده و روان از روایت و کارکرد آن می‌خواهید، و اگر به هرنحوی با روایت سروکار دارید، خواندن این کتاب حتماً به شما کمک خواهد کرد. من که از نکات و مطالب این اثر بسیار یاد گرفتم.
June 2, 2024
روایت از جمله بحث‌های جهان‌شمولی است که همه‌ی ما انسان‌ها در طول زندگی با آن سر و کار داریم. در کتاب" سواد روایت" با جدیدترین مباحث مربوط به روایت و تکنیک‌های مرتبط با آن آشنا می‌شویم. از جمله محاسن کتاب از نظر من در این بود که جهت درک بهتر مخاطب مثال‌های فراوانی از فیلم‌ها، داستان‌های معروف و... می‌آورد.
اپوت، نویسنده‌ی کتاب، روایت را بازنمایی یک حادثه یا مجموعه‌ای از حوادث می‌داند که خود شامل دو عنصر قصه و گفتمان روایی است. قصه از نظر وی همان حوادث هستند و گفتمان روایی نیز شیوه‌ی بیان این رخدادها می‌باشد.
در مجموع کتاب درخشانی در حوزه‌ی روایت است که پیچیدگی چندانی ندارد و بسیار سلیس و روان، مطالب به مخاطب انتقال داده شده است.
اپوت، نویسنده‌ی کتاب، روایت را بازنمایی یک حادثه یا مجموعه‌ای از حوادث می‌داند که خود شامل دو عنصر قصه و گفتمان روایی است. قصه از نظر وی همان حوادث هستند و گفتمان روایی نیز شیوه‌ی بیان این رخدادها می‌باشد.
در مجموع کتاب درخشانی در حوزه‌ی روایت است که پیچیدگی چندانی ندارد و بسیار سلیس و روان، مطالب به مخاطب انتقال داده شده است.
October 13, 2020
یک شناخت و مروری کلی بر مباحث فکری و ساختاری پیرامون روایت ارائه میده اما عمیق نیست و بیشتر سعی کرده نگاهی کلی و گذرا داشته باشه. برای شروع شناختِ روایت و تحلیل روایی خوبه و منابعی که برای مطالعه‌ی بیشتر معرفی کرده بسیار متنوع و عالیه.
September 7, 2016
This book has introduced me to narrative.
May 20, 2024
کتابش جامع بود و زبان ساده‌اش فهم مطالب رو بسیار آسون کرده. مثال‌های سینمایی و داستانی‌ای که نویسنده ذکر کرده برای من خیلی جذاب بود. خوندن کتاب تصویری کلی و خوب از مباحث روایت‌شناسی و نظریه‌های مختلف ارائه میده.
Read
February 22, 2019"chapter one: narrative and life"
"chapter two: defining narrative"
"chapter three: the borders of narrative"
"chapter four: the rhetoric of narrative"
"chapter five: closure"
"chapter six: narrative"
"chapter seven: interpretation"
"chapter eight: three ways to interpret narrative"
"chapter ten: character and self in narrative"
"chapter two: defining narrative"
"chapter three: the borders of narrative"
"chapter four: the rhetoric of narrative"
"chapter five: closure"
"chapter six: narrative"
"chapter seven: interpretation"
"chapter eight: three ways to interpret narrative"
"chapter ten: character and self in narrative"
February 14, 2009
How stories—all kinds of stories—work, explained clearly in terms that do not require a graduate degree in linguistics . . . with digressions into more technical areas for those who are interested. Highly recommended for fiction lovers who would like to look 'under the hood' and learn more about how narrative works.
April 2, 2020
کتابی که هر نویسنده و اهل کتابی باید آن را بخواند، این کتاب برای شروع بحث روایت‌شناسی برای خوانندگان حرفه‌ای و منتقدین تازه‌کار پیشنهاد می‌شود.
April 18, 2021
به نظرم مهم است که بدانید اسم اصلی کتاب The Cambridge Introduction to Narrative است، به دو دلیل. اول اینکه خیالتان راحت می‌شود که کتاب درستی است. دوم اینکه انتظاراتتان را محدود می‌کنید. کتاب مقدمه‌ای است بر مباحث بسیار گسترده و مفصل روایت و تُکی به بهترین نظرات و موضوعات این باب زده. پس اگر می‌خواهید درباب روایت شروع کنید به خواندن، بهترین آغاز است. اگر هم جسته‌گریخته چیزهایی خوانده‌اید و می‌خواهید همه‌شان را در یک کتاب مرور کنید، به کارتان می‌آید. و البته جدای اینها پر است از معرفی منابع دست‌اول درست در هر بحث، که اگر بیشتر علاقه داشته باشید حتما نشانگر خوبی است برای مسیر پیش‌رویتان. گرچه فارسی همه منابع معرفی شده پیدا نمی‌شود.
حالا از خود کتاب که بگذریم، ترجمه هم درمجموع خوب است. جز این هم از اطراف انتظار نمی‌رود. البته فارسی کتاب خالی از هر اشکالی هم نیست و گاه‌و‌بی‌گاه اشتباهات ویرایشی به چشمتان خواهد خورد. اما جدای اینها یک مسئله مهم هم درباب ترجمه این کتاب هست. خواندن ترجمه به‌هرروی مطالب را با واسطه‌ای به شما می‌رساند. حالا هرقدر کار مترجم بهتر باشد، نقش این واسطه کمرنگ‌تر است. اما مشکل این‌جاست که بسیاری از مفاهیم موضوع بحث کتاب، در فارسی وجود ندارند. لذا سلیقه و توان مترجمان هم تا یک‌جایی پیش می‌رود، و کم نبود زمان‌هایی که من آخر کتاب را می‌گشتم دنبال انگلیسی بسیاری از کلمات تا بفهمم منظور نویسنده چه بوده و البته جاهایی هم بود که اصلا با جایگزین انتخابی مترجمان موافق نباشم.
مشکل دیگر هم (که البته مربوط به هر ترجمه‌ای است که موضوعش در فارسی کم کار شده) این است که شما وقتی کتاب زبان اصلی را بخوانید هر مبحث و هر مفهوم شما را وصل می‌کند به دنیایی از نوشته‌های دیگر درباره آن مفهوم و بحث، چون کلمات و مفاهیم در هر بحث یکسانند و شما با هر کلمه و مفهوم در اصل keywordای خواهید داشت برای رفتن به یک دنیای جدید و البته هرچیزی بخوانید در ذهنتان مرتب دسته‌بندی می‌شود. اما با خواندن فارسی، شما چنین چیزی به‌دست نمی‌آورید. جز تعداد محدودی مفهوم که دارای معادل مشخص در فارسی‌اند، در هر متن مربوط به (مثلا) روایت باید کمی تأمل کنید تا بفهمید این معادل را مترجم برای چه مفهومی به کاربرده. درنتیجه همه مطالب ذیل یک مفهوم در گنجه همان مفهوم در ذهنتان جمع نمی‌شوند و به‌سختی خودشان را وصل میکنند به چیزهای دیگری که در این باب خوانده‌اید. لذا دسترسی‌تان به آنها محدود است. از این باب اگر دستتان به خواندن متن اصلی می‌رود، بهتر است بروید سراغ اصل جنس.
حالا از خود کتاب که بگذریم، ترجمه هم درمجموع خوب است. جز این هم از اطراف انتظار نمی‌رود. البته فارسی کتاب خالی از هر اشکالی هم نیست و گاه‌و‌بی‌گاه اشتباهات ویرایشی به چشمتان خواهد خورد. اما جدای اینها یک مسئله مهم هم درباب ترجمه این کتاب هست. خواندن ترجمه به‌هرروی مطالب را با واسطه‌ای به شما می‌رساند. حالا هرقدر کار مترجم بهتر باشد، نقش این واسطه کمرنگ‌تر است. اما مشکل این‌جاست که بسیاری از مفاهیم موضوع بحث کتاب، در فارسی وجود ندارند. لذا سلیقه و توان مترجمان هم تا یک‌جایی پیش می‌رود، و کم نبود زمان‌هایی که من آخر کتاب را می‌گشتم دنبال انگلیسی بسیاری از کلمات تا بفهمم منظور نویسنده چه بوده و البته جاهایی هم بود که اصلا با جایگزین انتخابی مترجمان موافق نباشم.
مشکل دیگر هم (که البته مربوط به هر ترجمه‌ای است که موضوعش در فارسی کم کار شده) این است که شما وقتی کتاب زبان اصلی را بخوانید هر مبحث و هر مفهوم شما را وصل می‌کند به دنیایی از نوشته‌های دیگر درباره آن مفهوم و بحث، چون کلمات و مفاهیم در هر بحث یکسانند و شما با هر کلمه و مفهوم در اصل keywordای خواهید داشت برای رفتن به یک دنیای جدید و البته هرچیزی بخوانید در ذهنتان مرتب دسته‌بندی می‌شود. اما با خواندن فارسی، شما چنین چیزی به‌دست نمی‌آورید. جز تعداد محدودی مفهوم که دارای معادل مشخص در فارسی‌اند، در هر متن مربوط به (مثلا) روایت باید کمی تأمل کنید تا بفهمید این معادل را مترجم برای چه مفهومی به کاربرده. درنتیجه همه مطالب ذیل یک مفهوم در گنجه همان مفهوم در ذهنتان جمع نمی‌شوند و به‌سختی خودشان را وصل میکنند به چیزهای دیگری که در این باب خوانده‌اید. لذا دسترسی‌تان به آنها محدود است. از این باب اگر دستتان به خواندن متن اصلی می‌رود، بهتر است بروید سراغ اصل جنس.
February 21, 2019
An easy to read text on all things 'narrative'.
It's my first full read of a text on the subject and was included in a list of recommended readings for my first English subject in a Bachelor of Arts program.
Abbott's text helps you start on the right foot in interpreting narrative as it's easy to understand and provides relatable or commonly read texts as examples.
I'll definitely be referring back to it many times over the next semester.
It's my first full read of a text on the subject and was included in a list of recommended readings for my first English subject in a Bachelor of Arts program.
Abbott's text helps you start on the right foot in interpreting narrative as it's easy to understand and provides relatable or commonly read texts as examples.
I'll definitely be referring back to it many times over the next semester.
November 20, 2020
Good read. Abbott’s strength is leveraging myriad examples of narratives that make the points come to life. Since narratives are “the principal way” in which we understand time, and that often times we cannot even understand the world “until it’s out in a narrative mode,” Abbott does the subject remarkable justice.
February 28, 2025
Jasno i pregledno sa dobrim primjerima. Vrlo je korisna i namijenjena je svim proučavaocima književnosti, a ne samo naratolozima kako ponegdje ističu. Ranije sam je čitala i koristila u dijelovima pa tek sad vidim kako je u cjelini dobro i pametno organizovana.
April 29, 2024
Super interesting!
Some chapters harder to get through than others.
Some chapters harder to get through than others.
October 26, 2024
If anyone could give me a clue about why half of the reviews for this are in Persian, that'd be great.
A functional introduction to the topic, assuming next to no knowledge from the reader. That necessarily means there's a great deal of "no duh" material, but it is nice to read academic writing that isn't slathered in dubiously necessary jargon and 10 layers of "theory". Clearly intended to be excerpted for undergrad courses, and parts of it could even be used in high school classes.
On nearly every page are subtitled paragraphs with a dark background that present other perspectives, points of ambiguity, controversy, or complete disagreement with the main text, functioning as large-scale parentheticals. Each chapter ends with two sections, one on more advanced and specific academic books, and one on primary sources, works of fiction/autobiography/history/etc. especially relevant to the chapter. These are not merely lists but compact summaries and recommendations. There is a detailed glossary which also functions as a topical index, along with a regular index and bibliography.
A wide array of topics are covered, necessarily briefly, including the definitions of narrative, the difference between story and plot/narrative discourse (aka histore and récit or fabula and sjuzet depending on which foreign language you want to unnecessarily loanword in concepts that already exist in English), the outer limits of narrative, rhetoric, conflict and closure, characters, narration, narrative gaps, themes and motifs, the relation between truth and fiction, problems of adaptation, and more.
The final few chapters are closer to straight essays, with a chapter on competing narratives structured around the trial of Lizzie Borden, one on interpretation contrasting the views of Aristotle, Freud, Propp and Lévi-Strauss on Sophocles' Oedipus Rex, and one on the question of the necessity of narrative closure via an analysis of the early talkie The Jazz Singer, the filmed version of which has a different ending than the script, complicating the amount and kind of closure offered by the ending. While none of these essays are bad, they don't have the machinegun pace of the earlier chapters, which mostly relied on toy examples or short excerpts from the usual suspects like Flaubert/Tolstoy/Beckett, and rarely presented a sustained argument.
Some lip service is paid to non-textual and non-theatrical stories like movies, comics, and paintings, and when discussing plays it usually dwells on plays as performances that are watched rather than plays as texts that are read.
Chapter three, "The Borders of Narrative", was the most interesting to me, covering frame stories, paratexts, hypertexts, role-playing games, MMOs, and games of sport. This chapter caused much musing about what the fuck Homestuck is, which after many years now causes a minimum of psychic damage. Its usage of in-story retconning changing the real-life comic itself probably warranted at least a mention, but I suppose it'll be many years before we have academics both young enough to have read it and old enough to admit to it. The discussion on tabletop RPGs questions to what extent their sessions can be considered stories, and the points raised apply about equally to improv theatre.
A brief discussion of Batman as being a transmedial narrative, having made its point of origin irrelevant, and now spreads itself through a distributed mixture of media (movies, games, tv shows, comics) was intriguing.
A functional introduction to the topic, assuming next to no knowledge from the reader. That necessarily means there's a great deal of "no duh" material, but it is nice to read academic writing that isn't slathered in dubiously necessary jargon and 10 layers of "theory". Clearly intended to be excerpted for undergrad courses, and parts of it could even be used in high school classes.
On nearly every page are subtitled paragraphs with a dark background that present other perspectives, points of ambiguity, controversy, or complete disagreement with the main text, functioning as large-scale parentheticals. Each chapter ends with two sections, one on more advanced and specific academic books, and one on primary sources, works of fiction/autobiography/history/etc. especially relevant to the chapter. These are not merely lists but compact summaries and recommendations. There is a detailed glossary which also functions as a topical index, along with a regular index and bibliography.
A wide array of topics are covered, necessarily briefly, including the definitions of narrative, the difference between story and plot/narrative discourse (aka histore and récit or fabula and sjuzet depending on which foreign language you want to unnecessarily loanword in concepts that already exist in English), the outer limits of narrative, rhetoric, conflict and closure, characters, narration, narrative gaps, themes and motifs, the relation between truth and fiction, problems of adaptation, and more.
The final few chapters are closer to straight essays, with a chapter on competing narratives structured around the trial of Lizzie Borden, one on interpretation contrasting the views of Aristotle, Freud, Propp and Lévi-Strauss on Sophocles' Oedipus Rex, and one on the question of the necessity of narrative closure via an analysis of the early talkie The Jazz Singer, the filmed version of which has a different ending than the script, complicating the amount and kind of closure offered by the ending. While none of these essays are bad, they don't have the machinegun pace of the earlier chapters, which mostly relied on toy examples or short excerpts from the usual suspects like Flaubert/Tolstoy/Beckett, and rarely presented a sustained argument.
Some lip service is paid to non-textual and non-theatrical stories like movies, comics, and paintings, and when discussing plays it usually dwells on plays as performances that are watched rather than plays as texts that are read.
Chapter three, "The Borders of Narrative", was the most interesting to me, covering frame stories, paratexts, hypertexts, role-playing games, MMOs, and games of sport. This chapter caused much musing about what the fuck Homestuck is, which after many years now causes a minimum of psychic damage. Its usage of in-story retconning changing the real-life comic itself probably warranted at least a mention, but I suppose it'll be many years before we have academics both young enough to have read it and old enough to admit to it. The discussion on tabletop RPGs questions to what extent their sessions can be considered stories, and the points raised apply about equally to improv theatre.
A brief discussion of Batman as being a transmedial narrative, having made its point of origin irrelevant, and now spreads itself through a distributed mixture of media (movies, games, tv shows, comics) was intriguing.
March 4, 2015
I read this for my college Foundations of Literary Analysis class. We read this side by side with Critical Terms for Literary Study by Frank Lentricchia. This book was informative and for an english textbook wasn't too torturous to read. Chapters were broken up to make it easier to keep track of vocabulary and chronology of concepts. One thing I really liked about this textbook is that it was helpful for my learning in the class and was a good guide for me to keep track of everything we went over in the course. The book we read with this book, Critical Terms for Literary Study, has a lot of the same concepts, but was basically the vocabulary that was described and applied in the Cambridge Introduction to Narrative, but those same vocabulary words were each divided into their own separate essays in Critical Terms for Literary Study, basically taking 20 pages to define a single word whereas in Cambridge Introduction to Narrative the vocabulary words were clearly and concisely defined with brief paragraphs, making it easier to memorize. All in all, this textbook isn't too bad for required reading in an english class. I would recommend this book long before Critical Terms for Literary Study.
Displaying 1 - 30 of 85 reviews