Os Irmãos Karamázov II

The Brothers Karamazov (2 Volumes) #2

by Fyodor Dostoevsky, Nina Guerra (Tradução), Filipe Guerra (Tradução)

3ª e 4ª partes.

O último grande romance de Dostoiévski (1879-1880), terminado pouco tempo antes da sua morte, em São Petersburgo (1881) vem, juntamente com as obras «Crime e Castigo» (1886), «O Idiota» (1868) e «Os Possessos» (1871-72), provar que a fase final da sua vida foi, sem dúvida, a mais produtiva. «Os Irmãos Karamázov» é uma das mais geniais criações literárias de todos os tempos. Analista rigoroso do comportamento humano, Dostoiévski traz à tona o próprio sentimento de culpa pelo assassínio do pai. O autor debate de uma forma sublime as infindáveis dicotomias da natureza humana, revelando uma inquietação que é já a do homem moderno.

Genres: Classics, Fiction, Russian Literature, Russia, Philosophy, Novels, Literature

528 pages, Paperback

Published December 3, 2002

About the author

Фёдор Михайлович Достоевский (Russian)

Works, such as the novels Crime and Punishment (1866), The Idiot (1869), and The Brothers Karamazov (1880), of Russian writer Feodor Mikhailovich Dostoyevsky or Dostoevski combine religious mysticism with profound psychological insight.

Very influential writings of Mikhail Mikhailovich Bakhtin included Problems of Dostoyevsky's Works (1929),

Fyodor Mikhailovich Dostoevsky composed short stories, essays, and journals. His literature explores humans in the troubled political, social, and spiritual atmospheres of 19th-century and engages with a variety of philosophies and themes. People most acclaimed his Demons(1872) .

Many literary critics rate him among the greatest authors of world literature and consider multiple books written by him to be highly influential masterpieces. They consider his Notes from Underground of the first existentialist literature. He is also well regarded as a philosopher and theologian.

(Russian: Фёдор Михайлович Достоевский) (see also Fiodor Dostoïevski)

Reviews

[Valeriu Gherghel · Rating 5 out of 5]

Cartea pe care a luat-o cu el Lev Nikolaevici Tolstoi cînd a fugit de-acasă, în 28 octombrie 1910 după stilul vechi. Cartea despre care autorul spunea că e numai o introducere în biografia lui Alexei / Alioșa Karamazov și că va avea negreșit o continuare. Din păcate, Dostoievski n-a apucat să-și ducă gîndul la capăt. A murit peste cîteva luni. Pentru nota de față, am ales un singur episod, din finalul cărții.

Vă mai amintiți? După ce l-au petrecut pe Iliușa la groapă, copiii se opresc în jurul lui Alioșa Karamazov și-l întreabă dacă există cu adevărat Învierea. Iar Aleoșa răspunde că există negreșit și adaugă, „cu însuflețire, deși zîmbind”, că atunci vor avea prilejul să-și povestească „veseli și fericiți” tot ce au făcut în viața de acum. Unul dintre copii (Kolea Krasotkin) exclamă: „Vai, ce frumos va fi!”.

Tensiunea romanului se risipește tocmai prin acest sfîrșit senin, iar cititorul poate exclama la rîndu-i, cînd închide romanul lui Dostoievski: „Cu siguranță, va fi foarte frumos!”.

P. S. Mă întreb și vă întreb: unde afirmă Ivan Karamazov ilustra frază, citată de teologii cei mai isteți, „Dacă Dumnezeu nu există, totul este permis”? Eu unul n-am găsit-o sub forma asta în carte...

[Luís · Rating 5 out of 5]

How can you criticize such a novel without repeating what it already has to say? Despite their specific lengths, the Karamazov brothers never tire of the story, recounting the life of three passionate brothers, all inhabited by the most potent and diverse feelings. A masterpiece from all points of view, we come to despair of meeting such characters in our own lives.

[Tadas Vankevicius · Rating 5 out of 5]

The Brothers Karamazov is a profound and complex work of literature that explores some of the most profound questions of human existence. It is a challenging read, but one that rewards careful attention and reflection. The novel's insights into human relationships, morality, and spirituality, making it a timeless classic of world literature.

[Shaghayegh.l3 · Rating 5 out of 5]

مغزم بعد خوندن اين كتاب در حال تركيدنه . مثه وقتى كه تا خرخره غذا خوردى ولى از محتويات شكمت راضى هستى . مغز اين بشر رو بايد بوسيد .. جزو ده كتاب مورد علاقه م قرار گرفت و اينكه تا حد جنون راضيم از خوندن اين كتاب ..

[Dream.M · Rating 4 out of 5]

عنوان مورد علاقه من برای این رمان:
"چه کسی فیودور پاولوویچ را کشت؟"
از آنجا که داستایوسکی از همان ابتدای داستان مشخص می‌کند که قتلی( پدر کشی) روی خواهد داد، پس گره‌ی ماجرا می‌تواند یافتن قاتل واقعی او باشد. اما این ساده انگارانه و ناشی از عدم شناخت داستایوسکی است که گمان کنیم با داستانی درباره قتل روبرو هستیم. ماجرا عمیق تر و پیچیده تر از این‌هاست...
خب! برای شروع بیایید کمی جدی به این کتاب نگاه کنیم.
🔺چرا داستایوسکی؟
نام داستایوسکی مترادف است با درون نگری روانشناختی. قهرمانان داستان های او با ویژگی هایی چون عمق شخصیتی و تناقضات انسانی، زمینه جذابی برای مطالعه و درک نظریه های روانشناختی و بررسی حالات انسان هستند.  بسیاری از نظریه پردازان (به ویژه فروید) آثار  داستایوسکی و خود وی را از جنبه های مختلف روانکاوی بررسی کرده‌اند،  به آن علاقمند و از آن متاثر بوده‌اند.
ایده های وی تأثیر عمیقی بر افرادی چون فردریش نیچه ، آندره ژید ، کامو ، ژان پل سارتر ، آندره مالرو و میخائیل بولگاکوف گذاشت. مهمتر از همه ، آثار او با تلفیق سوالاتی درباره ایمان ، رنج و معنای زندگی ، که از اساسی ترین مسایل بشری‌ست؛ باعث جذب مخاطبان بسیاری می شود.
فئودور داستایوسکی چهار سال را به کار اجباری در اردوگاهی گذراند که تأثیر بزرگی بروی کارهای آتی او به جا گذاشت. اما آنچه او را تبدیل به داستایوسکی کرد، تجربه‌ای خاص بود که هیچ نویسنده دیگری قادر به بازتولید آن نبود.
"فیودور داستایوسکی می دانست لحظه آخر زندگی چه حسی دارد."
او با آگاهی به اینکه مطلقا هیچ چیز نمی تواند جانش را نجات دهد ، منتظر مرگ شد.
او با مرگ چشم در چشم شده و آن را پذیرفت .
به همین دلیل میتوان گفت او از یک امتیاز غیر‌متعارف برخوردار بود. او طعم مرگ را چشید ، چیزی که کمتر انسان زنده ای آن را تجربه کرده است.
اما داستایوسکی توانست اثر روانی حاصل از این تجربه‌ی دهشتناک را در آثار خود پالایش و به شکل هنرمندانه ای از آن درجهت پیشرفت و به اوج رساندن زندگی خود بعنوان نویسنده، بهره برداری کند.
به همین دلیل است که نویسندگان دیگر، هر چقدر هم که تلاش کنند ، هرگز به اندازه فیودور داستایوسکی عمیق نخواهند شد. بشریت بسیار خوش شانس بود که داستایوسکی چنین تجربه ای را از سرگذراند.
🔻چرا برادران کارامازوف؟
برادران کارامازوف ِ فیودور داستایوسکی، آخرین کار زندگی او، به عنوان اوج نوشته هایش باقی مانده است.  این میراث داستایوسکی رساله ای بسیار پیچیده از دین ، ​​خدا ، نظریه های کلیسا ، انسان ، بندگی در برابر خدا ، فلسفه و روانشناسی انسانی ست.
سارتر در کتاب "اگزیستانسیالیسم یک اومانیسم است" نوشته است: « داستایفسکی می‌گوید: اگر خدا وجود نمی‌داشت هرچیزی مجاز بود و این عبارت برای اگزیستانسیالیسم، نقطه شروع بود.» این عبارت در واقع چکیده‌ای از دیدگاه ایوان کارامازوف است و در تفسیر سارتر به این معنا است که اگر خدا وجود نمی‌داشت بشر مسئول همه چیز بود؛ بدون هیچ شانسی برای درخواست بخشش نهایی.
ادبیات روس خیلی پیش از ظهور و پیدایش اگزیستانسیالیسم به دنبال فهم مسائل بشر بود. تلاش های داستایفسکی برای حل مسله‌ی مسئولیت و خدا را در نمونه‌هایی از شخصیت های دلستانهایش چون راسکولنیکف در رمان "جنایت و مکافات"، استاوروگین در "شیاطین" و ایوان کارامازوف در "برادران کارامازوف" می‌توان به روشنی دید.
----------
⛔هشدار: خطر اسپویل
یک سنت رایج در ادبیات، اسم گذاری  شخصیت‌های داستانی بر اساس  ویژگی ذاتی آنهاست ، به طوری که این نام، شخصیت درونی فرد را آشکار کند. 
  "کارامازوف"به معنی قیرِ سیاه، در همان ابتدای رمان، تصویری آلوده و کثیف از پدر خانواده یا روابط خانوادگی کارامازوف ها ترسیم می کند . پدر شروری که نتیجه فساد اخلاقی اش نمی تواند چیزی جز  بدبختی و تباهی برای اعضای خانواده اش باشد.
 خواننده رمان در ابتدا تصور می‌کند که وی سه پسر دارد ، اما پس از مدتی شک و تردیدهایی در مورد اسمردیاکوف مطرح می شود و متوجه می‌شویم او  چهار فرزند پسر دارد که نسبت به همه آنها به نوعی بی مبالات و بی توجه بوده ؛ بطوریکه زندگی آنها را به طور کامل فراموش کرده و هیچ نقشی در تربیت و رشد آنها نداشته است. این چهار مرد جوان نمایانگر جنبه های مختلف وجود انسان اند: "منطق سخت و عقلانیت "، " احساسات پرشور "، "ایمان و ساده دلی"، و "کینه توزی ".
منطق سرد ایوان  او را به بن بست اخلاقی می‌رساند.  احساسات پرشور و بیش از حد دیمیتری او را به بیراهه برده ، اما سپس او را به راه درست باز می‌گرداند. سادگی آلیوشا و عشق بی حدش به دیگران، ایمان او را برمی‌گرداند. کینه توزی و سوبرداشتهای  اسمردیاکوف از اندیشه های رایج فلسفی ، وی را به سوی قتل پدر خود سوق می‌دهد.
در این میان، وسوسه های گروشنکا نیز مانند کاتالیزور عمل کرده، باعث می‌شود  ویژگیهای مثبت یا منفی این چهار نفر به صورت بالفعل بروز پیدا کنند.
اما در نهایت آنچه پیروز میدان است، ایمان به خدا و مقاومت در برابر وسوسه هاست.
----------
در این رمان با کسانی مواجه میشویم؟
💠فیودور کارامازوف :  پدرِ برادران کارامازوف که مردی پست، طماع و کینه توز است. او فقط به لذت نفسانی و کارهای خودخواهانه علاقه مند است و اصلاً به پسران خود اهمیت نمی دهد.
💠دیمیتری کارامازوف : پسر اولین ازدواج فیودور ، و تنها پسری است که انتظار دارد هنگام بزرگ شدن ارثی به او برسد. عصبی مزاج، ولخرج و زودرنج است و شخصیتی تکانشی دارد.
💠ایوان کارامازوف : پسر بزرگ ازدواج دوم فیودور ، عاقل و منطقی است. او معتقد است که عقل پاسخ سوالات زندگی را در اختیار دارد. اما از آنجا که معمولا عقل و احساسات مخالف هم هستند، برای  ایوان پیدا کردن راهی برای همزیستی این دو سخت می‌شود.
💠الکسی کارامازوف : فرزند دوم از ازدواج دوم. عشق به انسانیت شاخص ترین خصوصیت اخلاقی اوست. او نسبت به برادرانش بسیار صلح طلب و مهربان است. در زندگی الکسی، عشق به همسایه ، عشق به خالق و عشق به زندگی بیشترین اهمیت را دارد.
💠 اسمردیاکوف: این مرد بدبخت حلصل یک رابطه یا تجاوز جنسی بین فیودور و یک زن دهاتی معروف به "لیزاواتا بوگندو" بود.  فیودور او را به عنوان آشپز به خدمت گرفت و  با او مانند برده رفتار میکرد.
💠گروشنکا:  زن جوان زیبایی که دیمیتری کارامازوف تصمیم به ازدواج با او داشت ولی فیودور نیز با بی شرمی  در پی اوبود و امیدوار به اینکه نظر او را با پول جلب کند. او یکی از مهمترین ترین زنان در این رمان داستایوسکی است که به طور کلی نماد شخصیت زن قوی ست.
💠کاترینا ایوانوونا: که نزدیکانش او را کاتیا می نامند ، نامزد دیمیتری در ابتدای رمان است اما بعدها مورد توجه ایوان قرار می‌گیرد ، و  دیمیتری با بررسی احتمال خوشبختی کاتیا و ایوان، او را طرد می‌کند تا راه را برای آن دو نفر باز بگذارد.
💠پدر زوسیما: این کشیش به عنوان یک رهبر معنوی نقش مهمی در شهر دارد. حتی برخی از دهقانان گمان می کنند که او یک قدیس است و معجزات کوچکی را به او نسبت می‌دهند. او مربی الکسی در صومعه است .
--------
چه چیزی در این رمان مهم است؟ یا
مضامین اصلی (ایده های اساسی که در یک اثر ادبی مورد بررسی قرار می گیرند) در برادران کارامازوف :
🌵تعارض بین ایمان و شک:
درگیری فلسفی برادران کارامازوف، تعارض بین ایمان دینی و شک است. ایمان در این رمان اشاره به اعتقاد قلبی عمیق به خدا دارد که توسط زوسیما و آلیوشا نشان داده می‌شود و در نهایت خود را به شکل عشق به بشریت ، مهربانی ، بخشش و عمل خیر  ابراز می‌کند. شک نیز به نوعی شک و تردید منطقی است که ایوان کارامازوف نشان می‌دهد، و به شکل جستجوی حقیقت از طریق بررسی منطقی شواهد ، منجر به رد خدا ، رد مفهوم های متعارف اخلاق ، سردی نسبت به بشر  می‌شود. داستایوسکی در این کشاکش موضع خنثی ارائه نمیدهد. او به روشنی طرف ایمان را می گیرد و از طریق مثالهای بی شماری، نشان می دهد که چگونه زندگی در سایه ایمان از زندگی در تردید شادتر است. شک، فقط منجر به هرج و مرج و ناشادکامی می شود.
🌵بار اراده آزاد
داستایوسکی در این رمان  استدلال می کند که مردم بالاجبار اختیار دارند. یعنی هر فردی در انتخاب یا رد ایمان به خدا ، پذیرش یا رد اخلاق و انجام کار خوب یا بد آزاد است.  اراده آزاد نعمتی است که به انسان هدیه داده شده و هیچ نیروی خارج از وجود انسان نمی تواند فرد را کنترل کند. اما در سراسر برادران کارامازوف ،داستایفسکی همین اراده آزاد را به شکل یک نفرین به تصویر می کشد  که بخصوص  شخصیت هایی را که دچار شک به وجود خدا هستند، آزار می دهد. اراده آزاد می تواند یک نفرین تلقی شود ، زیرا بار  سنگین انتخاب را بر دوش بشر می گذارد . انتخاب بین انفعال و آرامش ظاهری یا شک و تشویش دائمی.
🌵فراگیری مسئولیت اخلاقی
یکی از پیام های اصلی رمان این است که مردم نباید یکدیگر را قضاوت کنند ،بلکه باید گناهان یکدیگر را ببخشند و به جای مجازات آنها، برای رستگاری جنایتکاران دعا کنند. زوسیما توضیح می دهد که این بخشش محبت آمیز لازم است زیرا سلسله علل انسانی چنان در هم آمیخته است که همه مسئولیت گناهان یکدیگر را به دوش می کشند. به این شکل که اعمال یک فرد آنقدر تأثیرات پیچیده ای در اعمال افراد دیگر دارد که، تمام عواقب یک عمل را هرگز نمی‌توان پیش‌بینی کرد. هر کاری که ما می کنیم تحت تأثیر  بی شمار کارهای اطرافیانمان است و در نتیجه هیچ کس نمی تواند به تنهایی مسئول یک جرم یا گناه باشد. 
اما برعکس، ایوان مخالف اعتقاد به مسئولیت متقابل است ، زیرا وی معتقدست که بدون خدا یا زندگی پس از مرگ ، هیچ قانون اخلاقی وجود ندارد.  پس در جهانی که  خدا وجود ندارد، منطقی بنظر می‌رسد که مردم به سادگی، هر طور دلشان می‌خواهد عمل کنند. ایوان عمیقا به انسانیت بی اعتماد است،  و این بی اعتنادی وی را وادار می کند که از بقیه انسانها فاصله بگیرد. او عقیده ندارد  کارهایی که انجام می دهد بر افراد دیگر تأثیر می گذارد . اما هنگامی که اسمردیاکوف برای ایوان توضیح داد که چگونه تحت تاثیر عقاید غیراخلاقیِ فلسفی ایوان، کشتن فیودور پاولوویچ برای او توجیه‌پذیر  شده است، ایوان  مجبور به پذیرفتن عواقب بی ایمانی و بی اعتمادی خود می شود. نه تنها شکِ او راه را برای قتل هموار کرده است ، بلکه او چاره ای جز پذیرش همدستی خود در اجرای آن قتل ندارد. ایوان ناگهان مسئولیت اخلاقی خود را همانگونه که زوسیما توضیح داده،درک می کند . و این درک ناگهانی آن چنان طاقت فرساست که بالکل روان او را از هم می‌پاشد.
----------
درپایان: فهم این کتاب بدون شک با یک بار خواندن امکان پذیر نیست،  بخصوص اگر مثل من آن را با ترجمه "صالح حسینی" میخوانید، برایتان آرامش و صبر آرزو میکنم. کتاب اول را با این ترجمه خواندم ولی به ناچار کتاب دوم را بصورت صوتی با اجرای" آرمان سلطان زاده" از ترجمه "پرویز شهدی "ادامه دادم.  بعد از اتمام کتاب هم مقالات بسیاری را برای درک بهتر آن خواندم که چکیده‌ای از آن را در ریویوو ارائه کرده‌ام.

[Tahmineh Baradaran · Rating 5 out of 5]

داستان پدر و چهارپسراو در روسیه نزدیک به سالهای انقلاب . کتابی پرازایده های فلسفی که گویا داستایوسکی چهارماه پیش از مرگش نقطه پایان برآن گذاشت . کتابی که میتوان به دقت نیمی ازآن رادستمایه ساخت فیلمی نمود ونیم دیگرش را بعنوان بیانیه ای فلسفی ، سیاسی تلقی کرد . تاثیرانسانها بریکدیگر و فضایل و رذایلشان . آنچه ازناخوداگاهشان سربرمی آورد . نویسنده دریک سال مانده به پایان عمر ، این کتاب راپایان برده ، پس چکیده عقاید ، تناقضات وجودی و فکریش را هم می توان درکتاب جُست . شاید هرگوشه ای ازخودرادرشخصیتی ازکتاب تصویرکرده . انقلابی گری ، الحاد، ایمان ،تمایل به خیر ، شهوترانی وحتی بیماری صرع . با خواندن این کتاب بسیاری مشابهتها رادر دنیای امروزمان حتی می بینیم.تسلط ثروت ، قدرت وانواع غرایزانسانی برچگونگی عمل انسانها .شخصیت "آلیوشا " که تمایل به پیوستن به کلیسارادارد مرا به یاد " پرنس میشکین " رمان " ابله " ش انداخت .درمجموع نیکوصفت ، خیرخواه ، دوراز دروغ و...حتی درجاهایی مرابه یاد بعضی مصاحبه های آلبرکامو انداخت . چه بسا که کامو هم ازاوتاثیرگرفته باشد. یامثلا " داستان ظهور مسیح درفصل پنجم مرابه یاد ظهور شیطان درمسکوی معاصر در کتاب بولگاکف انداخت . قبلارمانهای انگلیسی چندی خوانده بودم که محورش زندگی چند خواهربود مثل " غروروتعصب " یا "زنان کوچک ". این اولین رمان خارجی " برادران محور " بود. برادرهایی کاملا " متفاوت . و اکنون فکرمیکنم چند رمان مشابه ایرانی شاید تحت تاثیرهمین کتاب نوشته شده باشد . البته حضور چند خواهروبرادر با روحیات کاملا" متفاوت نکته غریبی هم نیست ودراطراف خود بسیاردیده ایم .
سالها پیش ،دردهه چهل شمسی ، ماجرایی واقعی دراطراف ما میگذشت که درآن یک زن ازخانواده ای سرشناس با سه برادر درسه برهه زمانی متفاوت ارتباط داشت که برای ما بسیارتعجب آوربود . طبعا" امکان نداردکه آن زن و برادرهای بازاری مربوطه ازاین داستان متاثربوده باشند ولی شاید نشان ماهیت یکسان طبایع انسانی باشد.

این کتاب هفت یا هشت بارترجمه شده از فرانسه و انگلیسی . یقینا" ترجمه خوبی ازآن اززبان روسی میتوانست درک واحساس به مراتب بهتری به مابدهد . ونمیدانم همه مترجمان گرامی درخودچه توانایی ویژه ویا ضرورتی برای تکرارچنین کارسترگی دیده اند . حس من ، کمی نارسابودن ترجمه در بیان اصل کتاب بود. مثلا " ترجمه "مفتّش بزرگ " به "بازرس بزرگ "
یا "سالک زوسیما " که نمیدانم ترجمه به "سالک " چقدردقیق و رسانا است وآیا درترجمه های دیگر نیزهمین عبارت وجوددارد یا خیر ؟
درسالهای منتهی به انقلاب ، بویژه دهه آخر، این کتاب دربازارنشر نبوده و همان سانسوری که ابلهانه مثلا " کتابهای ال احمد وبزرگ علوی راممنوع کرده بود شامل نشراین کتاب هم بوده است .درسه چهارسالی که من پیش ازانقلاب دردوران دبیرستان مشتری کتابفروشیها بودم ، هیچ کتابی از داستایوسکی جز یکی دوکتاب رابه خاطرندارم مثلا" قمارباز" با جلد نارنجی که داشتمش وبه ملکوت اعلی پیوست . شاید اگرپیش ازانقلاب این کتاب درسطح وسیع خوانده شده بود ، ودرک میشد که کمترازبیست سال پیش از انقلاب روسیه ،در آن جامعه چه نظراتی مطرح بوده است ، ایرانیها هم با دیدبازتری به پیشواز تغییرات می رفتند. کلیسای ارتودکس ، نظرات انقلابی ، آنارشیستی ، میهن پرستانه و.. چه شد که انقلاب ضدسلطنتی در روسیه بوقوع پیوست .هنوزهم این کتاب آموختنی های بسیاری دارد ومن پس ازخواندنش بازهم به نتیجه دوران کودکیم برگشتم که تفاوت ارقام تاریخ میلادی و هجری شمسی فقط دوتعریف ازمبدا تاریخ نیست ، بلکه همانقدروشاید بیشتر عقب ماندگی فکری است . یادمان نرود که رمان چنین با جزئیات و دقیق نوری برتاریکخانه تاریخ واجتماع خود در بیش از صدوسی سال پیش انداخته است . فصلهای درخشان " مفتّش بزرگ " و کابوس شیطان وحتی یخشهایی از دادگاه را باید چندباره خواند . والبته که بخشهای بسیاری نیز صبروشکیبایی فراوان میخواهد خواندنش ازفرط توضیح جزئیات .

[Mahnam · Rating 4 out of 5]

خواندن برادران كارامازوف بيش از آنچه تصور ميكردم طول كشيد امابايد گفت اولين رويارويي ام با داستايفسكي در نهايت تجربه اي لذتبخش را رقم زد، هر چند تا انتهاي جلد اول واقعا فكر ميكردم چرا آنقدر كه بايد مجذوب داستان نشدم. دليلي كه در آخر به ذهنم رسيد اين بود كه آدم هاي اين داستان را درك نميكنم چرا كه هميشه در آستانه انفجارهاي احساسي قرار داشتند و من چنين افرادي را نميفهمم. آدم هايي كه مدام فرياد ميزنند، بي دليل يك دفعه يكديگر را بهترين دوست خود يا حتي خواهر و برادر خود به حساب مي آورند. انگار همه به نوعي بيماري روحي مبتلا هستند. يك دفعه عاشق ميشنود، يك دفعه فارغ ميشوند و هيچ يك از اعمالشان انگار دليلي واقعي ندارد.
با اين همه، در جلد دوم كاملا همراهشان شدم و با فوران و نوسانات عاطفيشان كنار آمدم و با علاقه و دلهره ماجرايشان را دنبال كردم. توصيفات و جزيياتي كه هر فرد يا ماجرا را به تصوير ميكشيد ديوانه كننده بود و همين كافي است تا برادران كارامازوف يكي از بهترين خوانش هاي زندگي ام باشد. در اين حين، دست و پنجه نرم كردن شان با مسائل اخلاقي و فلسفي هم لطف خاصي داشت هرچند گاهي زياده از حد ميشد و به تصوير كلي لطمه ميزد و همه چيز را مصنوعي جلوه ميداد.
بخشي از كتاب كه به آخرين شب ميتيا به عنوان انساني آزاد تعلق داشت بي نظير روايت شده بود. دادگاه هم جاذبه خاصي داشت. ميتيا و ايوان شخصيت هاي مورد علاقه ام هستند كه قطب احساسات افراطي و عقلانيت افراطي را به نمايش ميگذاشتند. در وصف نكات مثبت بيش از اين نمينوسيم كه بارها گفته و شنيده شده اند و من چيزي ندارم كه به آن ها اضافه كنم و در جايگاهي هم نميبينم خودم را كه چنين اثري را بررسي كنم. بيصبرانه منتظرم نوشته ديگري از داستايفسكي بخوانم و در اين لحظه سعي ميكنم تصميم بگيرم كدام يكي را شروع كنم.

[Maria Espadinha · Rating 5 out of 5]

Sigmund Freud rotulou Os Irmãos Karamazov como o maior romance de sempre!
Bem… uma coisa é certa:
Quem ler Os Irmãos Karamazov ficará a conhecer melhor a Humanidade.
Na sua totalidade (Volumes I e II), Os Irmãos Karamazov é uma obra grandiosa onde se exploram os complexos meandros da natureza humana.

[Maria Espadinha · Rating 5 out of 5]

“The Brothers Karamazov is the most magnificent novel ever written."
Sigmund Freud

Since I didn’t read all the novels ever written, my rational side prevents me to agree with such a statement. However, if I chose to ignore my judgemental mind, my intuition tells me that it will probably be true (or something near)😉

[Elham Asgari · Rating 4 out of 5]

داستایوفسکی تمام بذرهایی رو که در کتاب‌های اول کاشت، در چند ک��اب پایانی خیلی به‌جا و درست برداشت کرد. هیچ‌کدام از اون جزییاتی که در ابتدای کار روایت‌شون به نظر بیهوده می‌اومد، بی‌جهت در پیرنگ داستان جای نگرفته بودند. فکر می‌کنم برادران کارامازوف حساب‌شده‌ترین اثر داستایوفسکی باشه. این‌همه هوشمندی در خلق یک داستان حقیقتاً قابل ‌ستایشه.

[Nelson Zagalo · Rating 5 out of 5]

Não tenho muito para dizer de novo sobre uma das obras mais estudadas de sempre. Talvez não surja tantas vezes no topo de listas de livros como outras emblemáticas — Guerra e Paz, Ulisses ou Em Busca do Tempo Perdido — mas isso não faz com que represente menos, talvez se deva apenas ao facto de ser uma obra mais simbólica e menos realista ou artística, o que acaba também por a tornar mais apetecível em termos de estudos académicos. A escrita, a estrutura e a história são muito boas, mas não são excepcionais, o que aqui é excepcional é o modo como a ideia central é trabalhada, como se construiu todo um enredo, personagens e ambientes, aparentemente iguais a tantas outras obras, para no seu interior se depositar uma questão.

Porque sentimos necessidade de acreditar em Deus e ao mesmo tempo não conseguimos deixar de o refutar?

“Os Irmãos Karamazov” apresenta-se como uma história de parricídio, na qual uma pessoa de poucos escrúpulos, ou nenhuns, tem quatro filhos, um de uma primeira mulher, dois de uma segunda mulher, e um terceiro bastardo e não reconhecido, desprezando-os e despojando-os de potenciais heranças, até que um dia um destes quatro acaba por o matar. O miolo da história acaba por se desenrolar em volta dos 4 irmãos, e da tentativa de perceber de entre eles qual terá sido o verdadeiro assassino, sendo nós levados a acreditar que qualquer um deles o pode ter feito, nem que seja apenas no plano moral.

Dmitri, o mais velho, é o mais humano, pleno de defeitos, sem grandes louvores, mas em oposição é alguém pleno de valores, defensor da dignidade e honra até às últimas consequências. Ivan é o racionalista, aquele que tudo questiona, e que garante que na ausência de Deus tudo é permitido. Por sua vez Aliocha é o contrário de Ivan, nada racional mas verdadeiramente crente na espécie humana e em Deus. Por fim Smerdiakov, o filho bastardo, integra elementos de todos os três, é fraco de saúde, muito humilde, mas também muito inteligente e por isso extremamente racional. Como se depreende destas quatro personagens centrais, o cerne da família Karamazov assenta na contradição de espírito, derivando daqui o adjetivo karamazoviano, pelo facto da complexificação que se germina em redor destes já que nada é linear, tudo tem um contrário. Dmitri é um doidivanas, só pensa em mulheres, mas é dono de uma honra férrea. Por outro lado Ivan e Aliocha, os dois irmãos da mesma mãe, são reverso um do outro. Por fim Smerdiakov, o mais complexo de todos, visto como mero servo, mas capaz de perscrutar o interior da alma de todos os seus irmãos, debatendo-se interiormente sobre o que fazer com o conhecimento que deles absorve.

Toda esta descrição acima só é possível graças ao labor psicológico de Dostoiévski que nos consegue levar junto de tais personagens e fazer-nos sentir como eles sentem, ao que se junta todo o labor filosófico para criar as condições para a pergunta central do texto. Mas sobre isso convido quem ainda não leu a parar aqui a leitura, já que irei abrir o jogo para poder debater o que está em questão no cerne da obra.

À superfície “Os Irmãos Karamazov” é aquilo que descrevi acima, embrulhado numa trama de eventos detectivescos carregados de descrições para aguçar o interesse, contudo no levantar do véu e procurando respostas para alguns quadros menos tradicionais vemos que existe algo mais, por debaixo da camada de quotidiano realista Dostoiévski surpreende-nos com o simbolismo da fé. A obra contém assim dois momentos principais, a parábola do Grande Inquisidor a meio do livro, e o julgamento de Dmitri no final, estes dois eventos apesar de totalmente separados, e contendo discursos sem qualquer ligação aparente, fazem parte da mesma discussão, elevando a força simbólica do texto, tornando a obra, como dizia acima, absolutamente brilhante e obrigatória em qualquer cânone.

A parábola do Grande Inquisidor é uma história contada por Ivan, que surge depois deste questionar: se Deus existe, porque permite a existência do mal? Assim Ivan dá conta de uma hipotética conversa ocorrida no século XVI, em Sevilha, entre o Grande Inquisidor e Jesus regressado à terra. Nesta o Inquisidor acusa Jesus de ter falhado ao não aceitar nenhuma das três tentações do Diabo no deserto (transformar pedra em pão; deixar-se cair do templo e ser salvo por Deus; e tornar-se o senhor da Terra) apenas para garantir a liberdade de arbítrio dos seres humanos, já que desta forma teria transformado a liberdade num peso. Ou seja, não é a evidência dos milagres aquilo que todos procuram para aplacar as dúvidas, porque Jesus não acedeu então? Ser livre de acreditar, coloca sobre nós o ónus da evidência.

Para o Inquisidor esta liberdade acabaria por nos aprisionar em vez de libertar, e é por isso que manda prender Jesus, dizendo-lhe, os humanos já não precisam de ti, a Igreja desenvolveu as ferramentas necessárias para acabar com o sofrimento, com a dúvida, mostrando e ordenando sobre aquilo em que se deve acreditar, não te queremos por cá a questionar novamente tudo.

Além da crítica à igreja, Dostoiévski toca aqui a essência do ser. Uma vez adquirida a capacidade cognitiva de conhecer e interpretar o real, e na completa incapacidade para chegar à resposta ao porquê da existência, sentimo-nos tocar o vazio que na ausência de objeto torna impossível teorizar, racionalizar e no fundo tomar qualquer decisão ou agir em liberdade. Ao Inquisidor, Jesus responde com um beijo, o amor infinito é a única reposta possível, e capaz de dar conta da dúvida.

Para dar conta desta mesma ideia Dostoiévski fecha o livro com o julgamento de Dmitri, o irmão julgado culpado pela morte do pai injustamente e enviado para a Sibéria para os trabalhos forçados. O júri na impossibilidade de chegar à verdade acontecida, opta por seguir a via do racional e não a do amor ao próximo, teses contrárias defendidas pelo procurador e advogado de defesa. Quando os indícios apontaram a Dmitri, estes foram incapazes de ver para lá das provas circunstanciais, tal como acontece com a pergunta “se Deus existe, porque permite a existência do mal?", fazendo com que ambas conduzam à descrença. Por isso é que apenas Aliocha acredita em Dmitri, já que este é o único que aprendeu a crer, aquele que não se deixa levar pela superficialidade do racional, decidindo em virtude daquilo que sente. Personagem este que é o eleito como principal ao longo do livro pelo narrador e fecha o mesmo numa tentativa de nos mostrar o caminho…

Não estou a dizer nada de novo, mas impressiona ver o alcance deste escritor, como a esta distância teve a clarividência para separar o racional do transcendente, assumindo a fulcralidade da razão mas não esquecendo que esta também pode deturpar a nossa visão. Nem tudo pode ser respondido pela racionalidade dos eventos, e quando assim é precisamos de ser capazes de aceitar outras visões, mesmo que na ausência de evidência (ex. milagres). Não se defende aqui a crença, assim como não se defende a não crença, o escritor navega completamente no limiar entre os dois lados.

Dostoiévski morria quatro meses depois de publicar “Os Irmãos Karamazov”, com 59 anos, dava aqui conta de todo o seu percurso de vida, de toda a intensidade vivida, do questionamento interno, do querer acreditar mas sempre duvidar, da inconstância das ideias e do contraste constante entre as mesmas, sendo tudo isso aquilo que plasmou de modo simbólico nesta monumental obra. Será que tudo se finda no último minuto?


Textos consultados
Depois de terminar livro procurei mais algumas informações sobre o texto, e acabei por ler vários textos, muitos irrelevantes, outros que me ajudaram e colo aqui abaixo. Tendo em conta o carácter simbólico do texto, encontrei várias interpretações, bem distintas, e segui as ideias que mais me falaram. Percebo as abordagens que procuram ver no texto a oposição comunismo/capitalismo, percebo as abordagens que se focam no modo como as histórias servem para iludir o real, percebo também aqueles que usam o texto para criticar a igreja, mas não foi por aí que optei por seguir. Senti antes, nomeadamente tendo em conta o historial de vida do escritor que aquilo que estava aqui em questão era muito mais profundo que isso, era algo individual, que cada um de nós tem de confrontar na solidão do seu interior.

. The Reification of Evil and The Failure of Theodicy: The Devil in Dostoevsky’s The Brothers Karamazov
. The Relation between Dostoevsky and the Characters of The Brothers Karamazov
. The Brothers Karamazov: Theme Analysis
. Why Did Jesus Kiss the Grand Inquisitor?
. The Metaphysical meaning of the Legend
. Book of a lifetime: The Brothers Karamazovby
. The Brothers Karamazov
. The Grand Inquisitor


Aceder aos links dos textos na versão completa em: http://virtual-illusion.blogspot.pt/2...

[Farnaz]

من این کتاب رو با دو ترجمه، یعنی ترجمه‌ی شهدی وترجمه‌ی حسینی خوندم. پلات کتاب بسیار دوست‌داشتنیه اما من به لحاظ حسی بین این دو ترجمه، تفاوت محسوسی تجربه کردم. قبل از هرچیز باید بگم که من هیچکدوم از این دو ترجمه رو با متن انگلیسی مقابله ندادم و چیزی که اینجا می‌نویسم صرفا حس عمومیم نسبت به فارسی دو ترجمه‌ست.
خب، طبق یادداشت‌هایی که درباره‌ی چهار ترجمه‌ی مهم این کتاب (همدانی-علیقلیان - حسینی- شهدی) خوندم، به نظر می‌رسه که هیچ‌کدام در رسوندن زبان داستایفسکی به طور کامل توانا نبودن و هرکدوم ایرادهایی دارن. پس اگر براتون مهمه که کتاب رو خوب بفهمید، بهتره بیش از یک ترجمه رو بخونید.
در ترجمه‌ی حسینی مثل اکثریت غریب به اتفاق ترجمه‌هاش، تلاش برای بومی‌سازی و معادل‌گذاری‌هایِ فارسی شده‌یِ برخی از اصطلاحات انجام شده. برای مثال مریم مقدس به بی‌بی دو عالم و سوپ ماهی به قلیه ماهی برگردونده شده. خب من طرفدار این سبک و این شکل معادل‌گاری نیستم چون به نظرم مخاطب باید حس کنه که داره یک رمان روسی می‌خونه نه یک بازنویسی ایرانی شده. مورد دیگه این که متاسفانه ترجمه‌ی حسینی آن‌چنان که باید روح نداره (البته صحبت از روح داشتن اثر شاید خیلی عبث باشه و اصلا همچنین معیاری برای سنجش کیفیت اثر وجود نداشته باشه ولی خب من اصطلاح بهتری بلد نیستم) و واژه‌ها خیلی مکانیکی کنار هم قرار گرفتن. تنها توفیق این ترجمه ـ به زعم من ـ جاهایی هست که به جملات و روایاتی که از کتاب مقدس نقل شده می‌رسیم. در مقایسه با ترجمه‌ی شهدی، حسینی عبارات رو دقیق‌تر و شبیه‌تر به زبان کتاب مقدس برگردونده و خواننده متوجه می‌شه که کجاها در رمان از صحبت‌های راوی به وعظ‌های کتاب مقدس شیفت می‌شه، موردی که شهدی اصلا در نظر نگرفته. در واقع در ترجمه‌ی شهدی کوت‌های کتاب مقدس و لحن‌هاشون کاملا شبیه به لحن‌های امروزی و لحن شخصیت‌ها اومده و در نتیجه اشارات و ارجاعات داستایفسکی به کتاب مقدس یه جورایی این وسط حیف شده. به جز این شهدی هم در برخی از معادل‌گذاری‌ها خوب عمل نکرده، مثلا در توصیف جایگاه مذهبی پدر زوسیما از واژه‌ی سالک استفاده کرده که یه جورایی مخاطب رو در فهم مرتبه‌ی دینی اون دچار مشکل می‌کنه (کشیشی که مشخصا جزو روحانیون کلیساست و سِمت داره اما مخاطب نمی‌تونه بفهمه که سالک معادل چه مقام روحانی‌ای در کلیساست)
اما از این‌ها که بگذریم جاهایی هست که به نظر می‌رسه هر دو ترجمه به یک میزان نارسا هستند؛ مثلا در جایی که مادام خوخلاکف به حکم پزشکی‌ای که می‌تونه میتیا رو دیوانه جلوه بده اشاره می‌کنه، حسینی معادل «اختلال» و شهدی معادل «انگیزش ناگهانی» رو انتخاب می‌کنه، در حالی که هر کدوم از این واژه‌ها به تنهایی یه جورایی بی‌معنی هستن و حتی جملاتی هم که در توصیفشون از زبان خوخلاکف در ادامه میاد انگاری نمی‌تونه معنا رو توضیح بده (احتمالا اشاره‌ی داستایفسکی به اختلال کنترل تکانه بوده که شما در اون نمی‌تونید انگیزش‌های ناگهانی رو کنترل کنید و هرکدوم از این مترجم‌ها فقط یه بخش از عبارت رو برگردوندن). یه مشکل دیگه‌ی هر دو ترجمه اینه که در یک سری موارد در گذاشتن پانویس امساک به خرج داده شده، مثلا در نحوه‌ی تبدیل و تغییر نام‌های روسی هیچ توضیح و پانویسی به مخاطب ارائه نشده و کسی که اولین‌بارش باشه که با رمان روسی برخورد می‌کنه می‌تونه گیج بشه و نفهمه که مثلا میتیا همون دیمیتریه (در این مورد البته نباید از حق گذشت که حسینی خیلی از جاها پانویس‌های خیلی خوبی برای فهم بهتره ارجاعات و اشارات کتاب گذاشته)
خلاصه همه‌ی اینا رو نوشتم که بگم اگر داستایفسکی‌دوست هستید بهتره بیش از یکی از این ترجمه‌ها رو بخونید اما اگر وقت ندارید یا اونقدرا هم علاقه‌مند نیستید، از بین ترجمه‌ی شهدی و ترجمه‌ی حسینی، من فارسی شهدی رو ترجیح می‌دم

[Agir(آگِر) · Rating 5 out of 5]

Nizanim kîjan pirtûk de min xwend ku Heke rojek tevavê zanist li beyn biçin û tenê ehramê sêsê bimîne, mirov dikarin bi wan ehrama disa zanist zîndewer bikin

Dema ku min "Brothers Karamazov" dixwend, ez difikirîm ku heke hemu pirtûkan li nav biben û tenê ew pirtûke bimîne; pêwîst nîye ku mirovahî çen hezar salên din hêvîya Nietzsche, Camus û Sartre bimîne.

Brothers Karamazov: pirtûka pîroza Edebiyatê

Herwekî ehram berhema tevavê zanistê berê ye; ew pirtûke jî derkişana hemu fikr û felsefeyên pêş xwe ye. Birastî romanek herî mezine; renge hemu ya mezintir jî be.
Tenê rexneyek min wi pirtûkê heye. Dostoyevsky bi nivîsandina ew romanê dixweze êriş bibet ser rewşenbîrîyê. Ev bi dahûrandinek* serest û seyr, Alûyşa(nîşana dîn û kevneşopî) didanê dijberî Îvan(nîşana rewşenbîrî). Mixabin di nav şerê nûyê Habîl û Qabîl de, xwe têkil dike û pişta Alûyşa digire.

Berêz Dostoyevsky, te negotê ba jî, dîyar bû tu hej Alûyşa dikî û dawîyê de serê Îvanê biçemînî...Lê rastîya ku qewimî ye, wek çîroka te nîye. Dîn û kevneşopî beramberî rewşenbîrî axaftinek xeynî kuştin û şimşîr tu nebûye. Ez fikir dikim divê çîroka kewn ji bê guherandin; birayê bêfikir(Habîl)e ku birayê xwedan fikir(Qabîl) dikuje...

*analîz

[Niki Sven · Rating 5 out of 5]

Ovakva literatura se zaista više nikada neće pisati. Skoro hiljadu strana nikad nisam pročitala brže i sa većim uživanjem, i svaka od tih hiljadu strana je apsolutno bila neophodna. Građenjem likova, slikovitim predstavljanjem različitih karaktera, mišljenja i načina života Dostojevski nas uči o tragediji ljudskog roda, krivici, iskupljenju grehova i vrlinama koje imamo nedovoljno, a kojima treba da stremimo. Pored poučnosti, roman je i duhovit, sadrži i elemente krimi priče, kao i šarm ruskog duha. Ništa manje od petice se ne bi moglo zamisliti za ovo remek-delo.

[Imane · Rating 5 out of 5]

قرات الرواية بالفرنسية لم اجد النسخة التي قرات في جودريدز كانت عبارة عن جزئين و كل جزء تقريبا 500 صفحة الرواية مرهقة لا اقصد بهذا صعبة لكني كلما كنت اقرا مقطعا كان يصيبني صداع شديد و احس بالتعب كاني قمت بمجهود يفوق طاقتي دوستويفسكي كيف امكنك ان ترى كل هذا لماذا انت تشبه الانبياء لا يمكنك ان تكون بشرا عاديا كانك اخذت مسافة بعيدة عن دوامة الحياة و بدات تراقبنا و تكتشفنا يا رب ما هذا لا يمكن كيف تعرفنا اكثر مما نعرف انفسنا اخذت مني وقتا طويلا لقراءتها وتركت اثرا عميقا احسست اني لم اعد انا بعد قراءتها و بين الجزء الاول و الجزء الثاني اخدت فترة راحة دامت شهرا كاني كنت استعد لقراءة الجزء الثاني انا معتادة على الروايات الكلاسيكية الثقيلة لكن هذه الرواية شكل اخر حتى اني لا استطيع ايجاد كلمات لوصف ما احسست به
كتب (فرويد) مقالات تحليلية لرواياته، وقال عنه (نيتشه) -القاسي في أحكامه- أنه عالم النفس الوحيد الذي تعلم منه شيئاً، بل إنه كان يعده من أفضل ما حدث في حياته بوجه عام، حتى (ألبرت أينشتاين) نفسه أعتبره من العباقرة القلائل الذين تفوقوا على (جاوس) عالم الرياضيات شديد الشهرة، وقال عنه الأديب الأمريكي (إرنست هيمنجواي) أن قراءة أعماله تغير ما في نفسك بتنقلها بين الهشاشة والجنون والقداسة والشر....
وانا اقول دوستويفسكي انت اروع كاتب امامك باقي الكتاب مجرد هواة

[Alex · Rating 5 out of 5]

Un roman care m-a tinut cu rasuflarea taiata pana la sfarsit.

Dosto este un psiholog desavarsit si este o incantare a mintii sa patrunzi in interiorul creierului lui Mitea sau al lui Ivan. Care de altfel au fost personajele mele favorite pe tot parcursul cartii. Ii iubesc pe amandoi.

Naratiunea lui Dosto este cutremuratoare pe alocuri, fara sa devina tanguiala ieftina.

Cat de mult mi-ar fi placut ca acest roman sa nu se termine. Cate mai avea de spus...

[Sara · Rating 4 out of 5]

Se sei o que escrever? Não. Sinto que precisava voltar a ler de novo para poder absorver tudo aquilo que não absorvi por querer saber como acabava. É provavelmente a obra mais complexa que alguma vez li... e que vou querer reler no futuro, com outra maturidade, noutro tempo e com a calma necessária. Tenho a certeza que retirarei muito mais do que consegui nesta primeira leitura.
Foi uma experiência enriquecedora onde finalmente pude saciar a curiosidade por uma das obras mais aclamadas da literatura.

[Claudia Șerbănescu · Rating 5 out of 5]

Îmi aminteam impresiile puternice de la prima lectură, dar abia acum am înțeles cu adevărat măreția acestui roman și măiestria scriitorului. Harul cu care este scrisă și ideile uluitor de îndrăznețe pentru sfârșitul secolului XIX așază cartea pe raftul meu de favorite.
“A treia și ultima întrevedere cu Smerdeakov” este subcapitolul care m-a emoționat cel mai mult și cred că este cel mai bine scris.
Personajul Smerdeakov este, în opinia mea, singurul din galeria de portrete dostoievskiene din roman care este fundamental rău, de o ticăloșie zguduitoare, care nu provoacă cititorului compasiune sau vreun gând bun. Unul dintre cei mai reușiți anti-eroi ai literaturii universale.

[Sara Bakhshiani · Rating 5 out of 5]

اصلا مگ میشه راجبش چیز بدی گفت؟
توی تخفیفای بهاره که رفتم بخرمش فروشنده بهم گفت این یکی از رمان های مورد علاقه مه و اگ میخوای هدیه بدی به کسی اول خودت بخونش:))
میتونم بگم کل تابستون 1400 من با آلیوشا و دیمیتری و ایوان گذشت
اولین اثری بود که از داستایوفسکی خوندم و قطعا رمان های دیگ هم از ایشون میره تو لیست خرید
چون حقیقتا عاشق مو به مو گفتن جزییات شدم که از شخصیت های داستان شرح میداد و آخر داستان جایی که تو دادگاه داشت درمورد متهم, وکیل مدافع صحبت میکرد با خودم میگفتم آره راست میگه اون اصلا اینجوری نبود انگار مثلا دارم درمورد دوست چندساله ام حرف میزنم :D
(متهمم نام نمیبرم تا اسپویل نشه در این حد محتاط)
شخصیت های مورد علاقه ام توی داستان بین هزاران شخصیت و اسم های سختی که داشتن قطعا سه نفر بودن و به ترتیب علاقه میگم
اولیش قطعا وکیل مدافع بود که تو جلد دوم وارد داستان شد و خب زیاد نقش نداشت ولی همونقدری هم که نقش داشت بسی جذاب و تاثیرگذار بود
(فتیوکوویچ)
چون عقیده هایی داشت درمورد پدر و مادر که اون احترام حتمی که همه فکر میکنن مجبورن نسبت به والدینشون داشته باشن ونقض میکرد
یجوری داشت میگفت بالوالدینن احسانا رسما کشکی بیش نیست :D
شخصیت دوم پسر بزرگ خانواده ایوان بود که حقیقتا بخش هایی که ایوان حرف میزد چه با خودش چه با آلیوشا واقعا هم درک بیشتر و تمرکز بیشتری میخواست و هم اینکه خیلی جذب کننده بود حرف هاش
و نفر آخرم دیمیتری بود پسر دوم خانواده که خب شخصیت بدی داشت از نظر همه و خیلی نابود به نظر میومد و آخر داستان باتوجه به همون جزییات که گفتم نظرم درموردش عوض شد و واقعا فرد دوست داشتنی به نظر اومد
یه جمله درباره اش تو کتاب گفته میشه به اینصورت که:
((افرادی مثل دیمیتری که ظاهری خشن و تند و گستاخ دارند غالبا قلبی پاک و رِیوف در سینه آنان میتپد))
و من به شدت با این موضوع موافقم :)
.
و دیگ نمیدونم چی باید گفت وقتی یه شاهکار و تموم میکنی.قطعا باید برم یه دوره نقد کتاب ببینم برای این موقع ها بدرد میخوره:D
.
و طی خوندن کتاب کلی نقد و ویدیو و مقاله و متن دیدم که درباره این کتاب بود و همه رو سیو کردم که
الان با ذوق برم به همشون برسم با دقت بیشتر
با تشکر از خوندن این ریویو طولانی :)
1400.6.12

[Paulo Hora · Rating 5 out of 5]

Simplesmente genial.

O volume I incide mais sobre questões de fundo como a existência de Deus e da vida eterna e o volume II avança mais a trama. As personagens de Dostoiévski dão voz aos pensamentos do escritor sobre várias temáticas fundamentais, sendo que vão sendo expostas sempre as visões dos dois lados da barricada. São aprofundadas as perspetivas a favor e contra determinada crença ou ideologia.

Ao longo das quase 900 páginas dos 2 volumes é feita uma análise singular da natureza humana, bem como dos seus costumes, ideais e convicções.

Provavelmente a melhor obra que li até hoje, juntamente com Anna Karenina.

[Ritinha · Rating 5 out of 5]

Daquelas vezes todas em que uso estes espaçozinhos deprimentes para zurzir* o que leio e considero bandalhice literária, de TODAS essas vezes, eu sei que os clássicos são uma aposta quase sempre segura. E esta «Os Irmãos Karamázov» confirma essa regra de ouro.

*eu já usava este vocábulo regularmente, mas desde que uma certa criatura decidiu spoilar-me o dicionário lendo a definição do verbo «zurzir», este passou a ocupar lugar de destaque no meu discurso repentino.

[Andrei Bădică · Rating 4 out of 5]

Am terminat de citit Karamazovii. Acest al doilea volum mi s-a părut mai atractiv față de primul, deoarece avem de-a face, într-o mare măsură, cu latura juridică care, grație romanelor polițiste, a nu început să mă intereseze foarte mult. Un singur aspect nu l-am înțeles: ce rost au capitolele destinate copiilor Kolea și Iliușa? Pur și simplu, dacă Dostoievski le-ar fi eliminat, romanul ar fi primit 5 stele de la mine.

„- (...). De obicei, în viață adevărul trebuie căutat la mijloc, între cele două extreme diametral opuse.”

[Suellen Rubira · Rating 5 out of 5]

E esse final semi-aberto? Excelente obra. 999 páginas nem um pouco entediantes.

[Adriana Scarpin · Rating 5 out of 5]

De fato, Ivan Karamazov é uma das melhores personagens da literatura.

[Másha (maria) · Rating 5 out of 5]

Devastada.

[Paulo Mota · Rating 5 out of 5]

(Critica aos dois Volumes)

"Falam-vos muito de educação, mas uma bela e sagrada memória, guardada desde a infância, é talvez a melhor educação. Se uma pessoa acumular muitas recordações dessas nos primeiros anos, será salva para o resto da vida. Mesmo que haja apenas uma única lembrança boa no nosso coração, pode um dia servir para que nos salvemos."
(...)
"Ah, filhos, ah meus queridos amigos, não há que ter medo da vida! Que bela é a vida quando fazemos alguma coisa boa e verdadeira" - Aleksei Karamázov

Dostoiévski despede-se do mundo literário, e material, de uma maneira estrondosa. Conjura a força dos seus antigos romances, em especial: Crime e Castigo e O idiota, para direccionar o caminho para a grandeza. Muito mais que uma mera síntese de todo o seu trabalho, Dostoiévski, descobre novas arenas e deixa uma mensagem inacreditável à sua terra e a toda a humanidade.

"Se Deus não existisse teria que ser inventado" (citação presente no romance)

A história dos irmãos Karamázov: Ivan, Dmítri e Aleksei.
O primeiro Volume prima por plantar sementes, mas de uma maneira sublime apresenta premonições quanto ao desfecho de tudo. A presença do asceta padre-frei, starets , Zossima, que serve de ponte entre os volumes. O starets representa um estado iluminado, em puro equilíbrio, o ser que se sente responsável por tudo o que acontece aos outros e a si, que é humilde e acima de tudo ama, ama incondicionalmente. O santo de que muitos anseiam a queda, tal como o mesmo salienta, "um pecador deseja sempre ver um santo cair" (Transcrito da memória), para este sentir que tem razão, claro está. Este pensamento leva à grande tese de Ivan Karamázov, que "tudo é permitido", porque Deus não existe. Porque se Deus existe, então não existe liberdade. E na altura, tal como hoje, todos querem é ser "livres".
Estamos presos à nossa noção turva de liberdade, aquela que conhecemos tão bem nos dias que correm, a liberdade de fazer o que for preciso para se ser feliz, naquele instante, que tudo se paga, que tudo é possível para uma boa carteira, aquela liberdade que promove a velha máxima 'se ninguém descobrir é como se nunca tivesse acontecido', etc... etc...
Esta tese apresentada no primeiro Volume, no capitulo "O Grande Inquisidor", abrange todos os pensamentos que já conhecemos, que todos tomamos como lúcidos e plausíveis (E o são), desde de crianças que fazemos estas perguntas, muitos de nós, "Tão mas se Deus existe como permite tanto sofrimento? ; Então mas se Deus existe como pode permitir a presença de um pedófilo na terra? " etc... etc..., todos conhecemos estas perguntas, todos conhecemos a tese dos ateus, todos somos ou no mínimo fomos ateus. É plausível.
É assim que termina o primeiro Volume com a iluminação do starets, claramente influenciada pela morte do seu irmão de 17 anos. O mesmo promove "Nós somos responsáveis por tudo o que acontece aos outros e a nós" (transcrito da memória), claro que sim, mas ao mesmo tempo que grande loucura dizer isto assim do nada, perante a cultura, ou a falta de cultura e o embotamento emocional que existe nos dias que correm. Dostoiévski também sabia disso na altura, já era real, na volta é real faz já muitos séculos, daí a necessidade de criar o primeiro volume e depois de as sementes estarem plantadas apresentar o segundo volume. As sementes apresentam-nos a pureza de Aleksei e o que a mesma terá que enfrentar, a chama de Dmítri e a consciência de Ivan.
No Segundo Volume, é conjurada a força verdadeira do passado literário deste grande mestre, Crime e Castigo e O Idiota, Raskolnikov emerge entre dois personagens que são considerados num julgamento (não quero escrever nomes para não estragar a leitura a ninguém), mas este Raskolnikov aparece polarizado, o bom e o mau, aquele que teve a chance de sentir e aquele que nunca teve a chance de nada. Esta conjuração dá-se numa sala de tribunal, um século antes do grande romance de Camus, "O Estrangeiro", onde o absurdo está também presente. Onde a chama do populismo arde, da beatice, da liberdade turva e fria das mentes parciais que tomam o seu entendimento como razão. Tudo aos olhos da grande premonição do grande príncipe Míchkin(O idiota), que todos iriam entender Deus de acordo com os trâmites do catolicismo Romano, e perdoem-me a expressão coloquial, e toda a barracada aí associada.
Dostoievksi utiliza assim um dispositivo novo, depois de nos ter confrontado com 700-800 páginas de verdade, a realidade subjectiva, psicológica e emocional dos personagens, onde tivemos acesso a tudo, levamos com 40 páginas de puro absurdo, a eloquência da acusação perante um grande crime, onde existe também a velha chama de uma Sónia (Crime e Castigo), também polarizada, entre a educada e a "besta". Este dispositivo funcionou que nem um charme comigo, tive tanta dificuldade em ler estas páginas, sentir os erros da acusação, expressos de forma tão eloquente e sublime em tribunal, algo que infelizmente é muito contemporâneo.
Dostoiévski no segundo Volume, antes deste dispositivo, apresenta o futuro da sua nação, claro, as crianças e associa-as de forma sublime a Aleksei e vice-versa, o aprendiz de monge, das personagens mais inacreditáveis e menos presentes que alguma vez encontrei num romance. É difícil não amar Aleksei e o seu starets, o seu mestre, como também é igualmente difícil não chorar no fim, na última grande cena, onde Dostoiévski fala abertamente sobre o futuro do seu país e claramente do futuro, que infelizmente é em grande parte o nosso presente.

Durante estes 2 Volumes será fácil notar que existe uma dicotomia preponderante entre o bem e o mal, que depois de apresentada passa por um período turvo, onde perante a incerteza entendemos psicologicamente onde o bem se manifesta nas pessoas que praticam o mal, onde o mal se manifesta nas pessoas que praticam o bem, como muitos querem praticar o bem mas optam por rogar pela conveniência, etc... Este período termina narrativamente, falando, mas a sua abordagem torna-se fractal. Não é difícil entender a razão pela qual Dostoiévski excluiu cenas que privam o leitor de aceder às reacções de Aleksei, em especial à morte do Pai, não existe luto, por exemplo. Como também não temos acesso às tensões, sociais e existenciais, que Aleksei lidou ao ter seguido os conselhos do starets. Tudo se desfoca, no entanto somos levados a assistir de uma forma explicita e dura, como foi supramencionado, ao desenvolvimento da acusação, onde, pelo menos para mim, se torna difícil não julgar, encontrar indignação. Nesse momento pensei em Aleksei, na maneira como ele acartou com tantos fardos, ataques físicos e psicológicos, como não ousava pensar em si e focava-se no outro, nesse momento acredito que tolerei, o que para mim é muitas vezes intolerável, porque tentei entender o que se passava com esta pessoa, de onde vinha aquele orgulho que cegava o seu julgamento. Aqui tudo se abre, de uma certa forma, é difícil não pensar na temática principal, "tudo é permitido", claro que não é, e esta tensão torna tudo possível.
Deus é uma abstracção, que é, e deve ser, interpretada de forma subjectiva por cada um de nós, é um guia invisível que direcciona a intencionalidade da nossa consciência. Dado que o acusador era até um cristão, da mesma maneira que muitos ascetas no mosteiro também eram, entre outros monges que frequentavam simplesmente a ermida com regularidade, toda aquela dissonância no fim do primeiro volume e inicio do segundo, onde claramente se encontra uma cegueira semelhante. Claramente que é exposta de uma forma planeada, mas é muito mais que uma narrativa sublime, estamos a falar de um processo de consciencialização inacreditável, sobre a necessidade de existir Deus e como sem ele, tudo, mas tudo seria pior. Não se entende Deus, aceita-se. Este facto está destinado a criar muita disrupção.
Acredito que esta obra de arte ajudou, e muito, Dostoiévski a encontrar paz, fala-se que o mesmo deixou provas relativamente a uma noção de culpa que sentiu para com o próprio pai (não quero referir para não criar expectativas perante a narrativa, aliás é muito difícil abordar certos temas sem falar de certos factos). Dostoiévski foi um crente inteligente, não muito diferente de Kierkegaard, para ser sincero.

Espero que este romance continue a ser estudado e falado, é um tratado social e existencial memorável. Não me atrevo a falar mais agora, quero que esta memória que guardo dele escorra em mim como um rio. De longe dos melhores romances que alguma vez li até aos dias de hoje. INACREDITÁVEL!

PS: Gostaria de salientar que desde o seu romance "O Jogador" que não me ria tanto com Dostoiévski, as cenas com o pai, Fiódor Karamazov, em especial a cena no quarto do starets, são geniais, absurdas, muitas e muitas vezes vi-me a ter que reler a página, não parava de rir, gargalhadas naturais e relaxadas, que infelizmente são raras, ninguém me faz rir como Dostoiévski, a piada do "Von Sohn" e todas as baboseiras do Fiódor, que nos ajudam e muito a entender a sua dor e o quanto o mesmo é uma personagem insuportável para os seus. No segundo volume o lado cómico é dominado pela senhora Khokhlakova, e em partes pela sua filha Lise. Existem momentos que podem mesmo danificar os músculos da barriga da pessoa mais desprevenida. Momentos absurdos geniais, volto a salientar, geniais. Dostoiévski entendia muito bem o conflito interior, onde jaz muitas vezes o absurdo que a própria consciência catalisa perante uma mente que recusa as vicissitudes da virtude.

[Salvador Bento · Rating 5 out of 5]

«E, de resto, o que é o sofrimento? Não tenho medo dele, nem que seja infinito. Agora já não lhe tenho nada, dantes tinha. Sabes uma coisa? Acho que, no decurso do julgamento, nem sequer vou responder às perguntas no tribunal... E parece-me que tenho agora tanta força que vencerei tudo, todos os sofrimentos, só para dizer, para dizer a mim mesmo a cada instante: ego sum! Em mil martírios: ego sum! Contorcendo-me na tortura: ego sum! Estou fechado numa cadeia mas existo e vejo o sol, e mesmo que não veja o sol saberei que o sol existe. E saber que o sol existe já é vida.» (p. 312).

[John · Rating 5 out of 5]

A great novel. The characters and the plot with the twists and turns is excellent. The philosophical aspect and discussion are relevant today as they were when it was written. So many unlikeable characters the greedy father, the spoilt and egotistical son, the illegitimate son and the female characters are all memorable.

I look forward to reading this novel again but first would like to watch a film adaptation.

[Suzanne · Rating 5 out of 5]

Je voudrais remercier ma famille , mes amies , mes proches , et toutes celles et ceux qui m’ont accompagnée dans cette lecture … faut que je cogite encore la lecture avant de vous publier un avis donc contentez-vous de ces remerciements émotifs écrits entre deux « veuillez patienter pour régulation du trafic » sur la ligne 7.

P.S. : Markowicz ma douce tu sais que je t adore mais la traduction en deux volumes 600 + 800 pages il faut doser ! mais bon ça gonfle les stats goodreads alors. ..💋xx

[holden · Rating 5 out of 5]

Da se poslužim rečima Sigmunda Frojda (jer je zaista teško i suvišno bilo šta drugo napisati nakon kraja ovakvog romana), “Braća Karamazovi” je “najveličanstveniji roman koji je ikad napisan”.