Armenian readers (Հայ ընթերցողներ) discussion

Ողջու՜յն, թեժ քվեարկությունից հետո վերջապես նոյեմբերի գիրք ունենք :) Հաշվի առնելով գրքի մեծությունը, նոյեմբերի գրեթե կեսն անցնելը, խմբի պասիվությունն ու առաջիկա տոները, կփորձենք Middlesex-ին երկու ամիս նվիրել, իսկ դեկտեմբերին ամենայն պատասխանատվությամբ տոնական գրականություն կընտրենք:

Եթե կարդացել եք այս գիրքը կամ չեք ուզում կարդալ, կարող եք միանալ թեմատիկ ընթերցումներին:

Կխնդրեի այստեղ տեղադրել նաև հղումներ գրքի էլեկտրոնային տարբերակին:

The Virgin Suicides-ն ինձ էլ ա հետաքրքրում: Գուցե առաջիկա ամիսներին խմբում դա էլ առաջարկենք:

Աու՜, մարդի՜կ, կարդա՞ց ինչ-որ մեկը:

Ես արդեն վերջացրել եմ, լիքը բան դուր եկավ, շատ հետաքրքիր պահեր կային, բայց ընդհանուր կիսատ տպավորություն թողեց մեկա: Եկեք քննարկենք

Բարև, ժող: Ո՞նց եք: Կարդացողներ կան: Ես փոքրիկ արձակուրդի մեջ էի, նոր եմ վերադարձել իմ իրականություն: Կարդամ ու սիրով միանամ քննարկումներին:

Ճիշտ է՝ էստեղ աղջնակի հետ գործ ունենք, սակայն կարող ենք վերագրել նաև մեծերին՝ տիպիկ ԱՄՆ քաղաքացու մոտեցում, պատկերացում. իմ կարծիքով, իրենց համար հիմնականում Ամերիկայից դուրս գտնվող երկրները ինչ-որ հեռավոր տարածքներ են, ոչ կարևոր:

On his morning drive to work, my father had been seeing
visions of an irresistibly sweet, dark-eyed little girl. She sat
on the seat beside him—mostly during stoplights—
directing questions at his patient, all-knowing ear. “What do
you call that thing, Daddy?” “That? That’s the Cadillac seal.”
“What’s the Cadillac seal?” “Well, a long time ago, there
was a French explorer named Cadillac, and he was the one
who discovered Detroit. And that seal was his family seal,
from France.” “What’s France?” “France is a country in
Europe.” “What’s Europe?” “It’s a continent, which is like a
great big piece of land, way, way bigger than a country. But
Cadillacs don’t come from Europe anymore,kukla . They
come from right here in the good old U.S.A.” The light
turned green and he drove on. But my prototype lingered.
She was there at the next light and the next. So pleasant
was her company that my father, a man loaded with
initiative, decided to see what he could do to turn his vision
into reality.

Արմինե, հաստատ շատ վառ պատկեր ա, եթե ոչ միջին ամերիկացու, ապա գոնե մինչ-ինտերնետային ժամանակների միջին ամերիկացու: Հիմա մի քիչ ուրիշ ա, ինձ թվում ա, համատարած գլոբալիզացիան ու տեղեկացվածությունն իրենց վրա էլ ա ազդում:

Ինձ շատ հետաքրքիր էր էմիգրանտների ու արդեն երկրորդ/երրորդ սերնդի ամերիկացիների աշխարհայացքի տարբերությունը կարդալ: Շատ հավես մանրանում ա, ինքդ քո մաշկի վրա ես զգում, թե ոնց են առաջիններն, օրինակ, կարոտում ու ողբում իրենց ծննդավայրի համար, իսկ ԱՄՆ-ում ծնված ու մեծացած երեխաներն արդեն էդ տարածքներն ընկալում են որպես Թուրքիա ու ուզում են գնալ էնտեղ հանգստանալու միայն, որպես կուրորտ, ու առանձնապես նույնիսկ լեզվով կամ պատմությամբ չեն հետաքրքրվում: Ոնց ա ազգությունը կորում սերնդից սերունդ, չնայած որ ֆիզիկապես հույնի արյունն իրեն ամեն կերպ ցուցաբերում ա:

Հա, ես դեռ մեջտեղներն էլ չեմ հասել, բայց արդեն այդ պահերը երկրորդ մասում զգացվում են: Համեմատում եմ հայերի հետ. շատ նմանություններ կան:

Հա, էս տեսարանն էլ առաջին սերնդի ու Հունաստանում ապրողների տեսլականն ու երազանքն է, որ երրորդ սերնդի համար բավական աբսուրդային է երևում.
After years of living apart up on the
mountain, the people of Bithynios, my grandmother’s
village, had emerged into the safety of the Megale Idea —
the Big Idea, the dream of Greater Greece.

Ժող, ոչ մի բան չի՞ հիշեցնում.
n 1922 there were barely a hundred people living in the
village. Fewer than half of those were women. Of fortyseven
women, twenty-one were old ladies. Another twenty
were middle-aged wives. Three were young mothers, each
with a daughter in diapers. One was his sister. That left two
marriageable girls. Whom Desdemona now rushed to
nominate.

Ես էլ ժամանակին նեղվել էի Շահան Շահնուրի՝ այն ժամանակվա հայ կանանց մասին նրա տված բնորոշումներից, բայց ահա տեսեք այս հունաամերիկացի Ջեֆրի Յուջընայդսին.
“What do you mean there aren’t any girls? What about
Lucille Kafkalis? She’s a nice girl. Or Victoria Pappas?”
“Lucille smells,” Lefty answered reasonably. “She bathes
maybe once a year. On her name day. And Victoria?” He
ran a finger over his upper lip. “Victoria has a mustache
bigger than mine. I don’t want to share a razor with my
wife.”

Բա, էստեղ էլ Armenian-ը այդ հատվածում հանդիպեցի.
And now his recent
prayer is forgotten completely because as the madam
says, “Anyone you like, sweetheart,” Lefty’s eyes pass over
the blond, blue-eyed Circassian, and the Armenian girl
suggestively eating a peach, and the Mongolian with the
bangs; his eyes keep scanning to fix on a quiet girl at the
end of the far couch, a sad-eyed girl with perfect skin and
black hair in braids. (“There’s a scabbard for every
dagger,” the madam says in Turkish as the whores laugh.)

Հունաստանի մասին պատմելիս երևի անհնար է չանդրադառնալ հայերին: Ջեֆրի Յուջընայդսի անդրադարձից մի կտոր/իսկ ընտանիքի անդամների առօրյա զբաղմունքի նկարագրությունը ամենահետաքրքիր պատառիկն է/.
Dr. Nishan Philobosian had set off for the harbor that
afternoon seeking just such reassurance. He kissed his
wife, Toukhie, and his daughters, Rose and Anita,
goodbye; he slapped his sons, Karekin and Stepan, on the
back, pointing at the chessboard and saying with mock
gravity, “Don’t move those pieces.” He locked the front door
behind him, testing it with his shoulder, and started down
Suyane Street, past the closed shops and shuttered
windows of the ArmenianQuarter. He stopped outside
Berberian’s bakery, wondering whether Charles Berberian
had taken his family out of the city or whether they were
hiding upstairs like the Philobosians. For five days now
they’d been under self-imprisonment, Dr. Philobosian andhis sons playing endless games of chess, Rose and Anita
looking at a copy ofPhotoplay he’d picked up for them on a
recent visit to the American suburb of Paradise, Toukhie
cooking day and night because eating was the only thing
that relieved the anxiety.

Ուղղակի ջարդեր բառով է հեղինակը որակում.
Even during the massacres of 1915 the Armenians of
Smyrna had been safe.

ինձ, ճիշտն ասած, շատ չի անհանգստացնում էդ փաստը: Հեչ պարտադիր չի, որ հեղինակը ճշգրիտ տերմինոլոգիային հետևի: Կարևորը, որ նման կարևոր պատմական իրադարձությունը չի անտեսում, ու ընդհանուր պատկերը ներկայացնում ա:

Նշան Ֆիլոբոսյանը դեռ հանդիպելու ա գրքում, երկրորդական կերպարներից ա: Օֆ-օֆ, հեսա ծանր մասերի ես հասնում:

Հա, ես քիչ էի հավատում, որ եղեռն բառով կբնորոշի հայերի ցեղասպանությունը, ուղղակի փաստին անդրադարձա: Գնալով այդ ժամանակների հունահայերի կյանքի դրվագներին ավելի շատ եմ ծանոթանում:
Դեռ լավ է առաջ գնում: Հետաքրքիր է: Հեշտ է կարդացվում, ընդհանուր բաներ շատ ունենք:

John wrote: "Ես գնում եմ էսօր վերցնեմ, միանգամից կսկսեմ։"

Ջոն, վերցրեցի՞ր վերջը:

Պարզվում է՝ բացի մեզնից հույներն էլ թուրքերին մեղադրում են իրենց նկատմամբ եղեռն կազմակերպելու մեջ:-օհ, օհ

Հա, դա պատմականորեն հայտնի փաստ ա. http://en.wikipedia.org/wiki/Greek_ge...

Բայց հետաքրքիր ա, որ էդ կոտորածից իսկ փրկված հույների երեխաներն արդեն ավելի հանգիստ էին վերաբերվում էդ իրականությանը, ոնց հասկացվում էր գրքից: Հա, էլի վիճում էին, թե ով էր սկսել ու ով էր մեղավոր, բայց միևնույն ժամանակ չէին ուզում վերադառնալ ծնողների հայրենիք, ու էդ հողերը Թուրքիա էին համարում..

Ես գիտեի, որ թուրքերը տարբեր ժամանակներում և անգամ՝ միաժամանակ, կոտորել են հույներին էլ, բուլղարացիներին էլ, անգամ ուկրաինացիներին էլ, բայց չգիտեի, որ, ասենք, հույները դա համարում են եղեռն: Չնայած՝ ոնց հասկացա, իրենց համար էլ հայերի կոտորածը եղեռն չէ: Այսպիսի բաներ: ՃՃՃ
Իսկ էդ հանգստությունը և կարող է հուշել այն մասին, որ իրականում հույները պահանջատեր չեն, կամ այնպես տոգորված չեն, ոնց մենք, կամ էլ գուցե հեղինակն ինքը ավելի հանգիստ է վերաբերում այդ հարցին, այդ պատճառով էլ մեզ մոտ էլ նման տպավորություն է ստեղծվել:

Ժող, ես դեռ չեմ սկսել կարդալ Middlesex-ը (Աստվածների վրա լռված եմ, բայց շատ քիչ ա մնացել, շուտով էդ սխալը կուղղեմ), բայց քննարկումներին հետևում եմ: Ինչի՞ մասին ա: Կարա՞ք առանց սփոյլերների բացատրել: Այսինքն, ես տեսնում եմ, որ ստեղ դրած ցեղասպանություն-բան եք քննարկում: Էդ հարցերը շոշափվու՞մ են գրքում:

Նելլի, մի բան էլ. էն, որ Ֆորդի գործարանում Լեֆթիի աշխատելու ժամանակ գալիս են տունը, իրեն, առօրյան քննելու ու խոսում են լողանալու, ատամները մաքրելու մասին, Զիզմոն հիշեցնում է հույների վաղեմի քաղաքակրթության մասին, թե որ հույները Պարթենոնն էին կառուցում, եգիպտացիները՝ բուրգերը, անգլոսաքսերը դեռ մորթով էին քարանձավներում ապրում, նրանք էլ շարունակում են իրենց էշը առաջ քշել: Մի կողմից՝ ջղայնանում ես, որ ամերիկացիներն էլի իրենց մեծամտությամբ, միայն իրենց տեսնելով ու միակն համարելով են ապրում, մյուս կողմից էլ մտածում, որ ինչ կապ ունի անցյալը, եթե ներկան նոր կանոններ է թելադրում: Ուրեմն՝ արժանի ես այդպիսի վերաբերմունքի, եթե հասել ես այդ կետին...

Բյուր, ես որոշել էի գիրքը վերջացնելուց հետո այդ հարցը տալ բոլոր կարդացողներին:
Դե, ես դեռ մեջտեղները նոր եմ հասնում, ամփոփող բան չեմ կարող ասել, բայց, մինչև հիմա ստացածս տպավորություններով,հինգրերորդ քրոմոսոմի մասին է: ՃՃՃ
Դե, այժմյան շատ վեպերին, ու առավելապես՝ ամերիկյան վեպերին բնորոշ սագա է, սկսում է պապ ու տատից, հասնում մինչև ինքը, հետն էլ ներկայացոնւմ է 1920-ականներից մինչև 60 թվերը?-/դեռ ես ոնց որ այդ կողմերում եմ/: Ներկայացնում է հունական կյանքը, Թուրքիայի դերը հույների կյանքում, ահագին խոսում է հայերի մասին՝ որպես այնտեղ հիմնավորվածների ու հույների ճակատագիրը կիսողների, ապա խոսում է Ամերիկայում հույների ճակատագրի դրսևորումների մասին: Ահագին հետաքրքիր բաներ ենք բացահայտում այդ ժամանակի կյանքից ու որոշ հետևություններ անում:

Իրականում, եթե ես սենց նկարագիր կարդայի, լրիվ ուրիշ բան կսպասեի էս գրքից: Պատկերացումներն ու տենց մի երկու բառով նկարագրությունները շատ թռուցիկ են թվում, ու չափից դուրս լուրջ գրքի տպավորություն են թողնում:

Էս հեշտ կարդացվող գիրք ա: Ծանր չի: Առանց փիլիսոփայելու` մի մարդու մասին ա, ով կյանքի բերումով հերմաֆրոդիտ ա ծնվել: Դե, մուտացիա ա, պատահում ա: Իսկ թե ոնց ա պատահում` այ հենց էդ էլ պատմվում ա գրքում: Գնում-հասնում ա տատու-պապու սիրո պատմությանն ա հասնում դրա խաթր, հետո` ծնողների կյանքի հետաքրքիր մասերն ա ծամծմում, մինչև հազիվ իրա մասին էլ ա մի երկու խոսք ասում: Հետին պլանին` քսաներորդ դարասկզբի Հունաստան, կոլորիտ, մի քիչ քաղաքականություն, ԱՄՆ-ի տնտեսական ու սոցիալական վիճակներ, Հենրի Ֆորդ, հիփիներ, ու տենց շարունակ: Գրված ա բավականին թեթև, ժամանակակից լեզվով ու ոճով, հումորով ու հավեսով:

ՈՒ հա, տրանսսեքսուալների ու գենդերային որոշակի շեղումների մասին էլ ա մի քիչ խոսացվում: Լավն ա, մի խոսքով :)

Արմինե, հա, իմ մոտ էլ լրիվ նույն միտքն առաջացավ էդ դրվագը կարդալուց: Մի պահ ես էլ հույների համար վրդովվեցի, հետո հաշտվեցի: Վերջիվերջո, Ամերիկան հենց անցյալն անտեսելու պրինցիպի հիման վրա էր կառուցվել. նույնիսկ հիմնադիր կոլոնիստների մեծ մասը Մեծ Բրիտանիայից արտաքսված հանցագործեր էին:

Հա, որ թեթև է գրված, էդ հենց առաջին տողերից էլ ընթերցողը կզգա, բայց իր թեթևության հետ էլ տալիս է լիքը խոհեր, որ արդեն ընթերցողի խորանալուց է կախված, թե ինչքան ինքն իրեն կփիլիսոփայի: ՃՃՃ
Ճիշտն ասած՝ մի-երկու տեղ էլ եղել է, որ շատ մանրամասն նկարագրությունները համը հանել են, ոնց որ շատ մանրացրած լինի որոշ դեպքերի նկարագրություններ, բայց դե ընդհանոյր վերցրած՝ դեռ համով ուտվում է: ՃՃ

Հա, Նելլի ջան, համաձայն եմ:

Ես ինձ համար պարզեցի ՃՃՃ, որ 1967 թվականներին տիրող Սառը պատերազմը Ամերիկայի, հատկապես՝ տնտեսության վրա շատ ուժեղ է ազդել:

Սևերի ապստամբության ժամանակ Մայքն ասում է՝ ախր սա գողություն է(խանութներից իրեր վերցնելը), կինը՝ Զոյան, ավելացնում է, որ ինքն էլ մի քանի բան սիրով կվերցներ. երբ ամուսինն առարկում է, թե դա գողությւոն է, Զոյան ասում է.
_Բայց ինչը գողություն չէ, այս երկրում հողն էլ է գողացված:

Ես էլ եմ սկսել արդեն: 6% կարդացել եմ: Նենց ափսոսում եմ, որ ժամանակ չունեմ մի երկու օրում արագ-արագ վերջացնելու:

Ստեղ ես ինչ-որ վատ բաների հոտ սկսեցի առնել Դեզդեմոնայի հետ կապված: Տեսնեմ՝ ճի՞շտ եմ գուշակում:

Բայց մի հարց տամ. գրքում կոնկրետ կերպով ասվու՞մ ա, թե ինչ մուտացիա ա, ինչ ա կոնկրետ էդ տեսակի հերմաֆրոդիտիզմի անունը:

Լավ, գտա :)
http://en.wikipedia.org/wiki/5-alpha-...

Ուռռա, Բյուրն էլ միացավ:

Ժող, ես վերջացրել եմ ու հաջորդ փոսթս լրիվ սփոյլ է: Չկարդաք:

Ահա և վերջացրի: Տպավորություններս շատ են ու սեղմված: Քանի որ դրական կողմերն ավելի շատ են, կփորձեմ սկզբում նշել բացասականը, ապա անդրադառնալ դրականին:
Բացասականը շատ տեղերում հեղինակի չափից ավելի մանրակրկիտ դառնալն էր, մանրամասն, դետալ առ դետալ նկարագրելը: Էնքան հավես անցումներ, թռիչքներ էր անում, որ թողած բաց տարածությունները հանգիստ կարող էր թողնել ընթերցողի երևակայությանը, բայց, չէէ, ինքը պիտի կրկին հետ դառնար, մաս առ մաս նկարագրեր, բացատրեր պատճառներն ու հետևանքները, ինչը հանգիստ կարող էր թողել ընթերցողին: Իսկ որոշ պատմական դեպքերի այդչափ մանրադիտակային ներկայացումը անգամ չարժեր. դրա համար վիքիպեդիաներ կան:
Վերադառնանք ընդհանուրին: ՃՃՃ
Հագեցած վեպ էր, թեման արդիական էր, ներկայացման կերպը՝ յուրօրինակ: Չնայած պարզ, ռեալիստական ոճին՝ հեղինակ-պատմողն ուներ միայն իրեն հատուկ նկարագրման կերպը, որն ավելի հաճախ արդարացնում էր իրեն, քան՝ հակառակը: Ճիշտ է՝ ժանրերի խառնուրդ կար այս վեպում, բայց ավելի շուտ ընտանեկան սագա էր:
Հիմնական թեման հերմաֆրոդիտիզմն էր: Խոսվում էր նաև սեռական այլ փոքրամասնությւոնների մասին: Վերջին տասնամյակներում այս թեմայի մասին շատ է խոսվում, բայց դեռ իհարկե տեղ կա, քանի որ մինչև այժմ էլ շատ-շատերի համար,, հատկապես՝ հայերի, էս երևույթները սարսափի ժանրից են: Ու այն տեսանկյունը, որ դաստիարակությունը, միջավայրը կարող են փոխել մարդուն, ազդել մարդու սեռական կողմնորոշման վրա, ավելի հիմնավոր է հերքվում Յուջընայդսի վեպի միջոցով:
Չնայած վեպի հիմանկան թեման հերմաֆրոդիտիզմն ու սեռական փոքրամասնությունների հոգեկան վիճակի նկարագրությունն է, սոցիալականացման ընթացքը, հասարակության հետ հարաբերությունների բարդ լաբիրինթը, բայց և այնքան շատ թեմաներ են միաժամանակ երկրորդական դերում, որ անգամ հարց է առաջանում. Պե՞տք էր մի վեպում այդքան շատ բանի մասին խոսել: Կարծես տպավորություն է, որ հեղինակը ընկել է մենախոսության թակարդը ու ինչ գիտի, ամենայն մանրամասնությամբ պատմում է նրան, ով լսում է կամ կուզի լսել: Այդ պատմելու ընթացքում անընդհատ շեղվում է, երբ պատմության մեջ տարբեր տարրեր՝ պատմական, հասարակական, առօրեական…, մեջ են ընկնում: Այս ամենը մի կողմից ստեղծում է Յուջընայդսի հեղինակային ոճը, մյուս կողմից կասկածի տակ դնում դրա արժեքը: Թեև եթե հաշվի առնենք բազմաթիվ մրցանակները, ընթերցողների գրկաբաց ընդունելությունը, ապա կարծում եմ, որ դիտարկածս տեսակետը այնքան էլ համընդահուր ու ընդունելի չի լինի, քանի որ եթե անգամ հաշվի առնենք, որ կարևոր թեմա ու խնդիրներ է դիտարկել, ու դրանք են վեպի՝ լավ ընդունելության պատճառները, ապա դրանից հետո կարող էին խմբագիրները որոշակի կրճատումներ, մշակումներ անել/ եթե համարեին, որ դրա կարիքը կա ու համոզեին հեղինակին ՃՃՃՃ):
Ինչևէ, քննարկվող մյուս թեմաները պակաս գրավիչ ու հետաքրքիր չեն՝ հունական լեգենդներ, դրանց ալյուզիաներ, հույների կենցաղ, թուրք-հունական քաղաքական սուր կոնֆլիկտներ, պատերազմներ, արտագաղթ, ամերիկյան երազանք, արտագաղթողների առաջին սերնդի չհամակերպվածություն, մյուս սերունդների ձուլում, ամերիկյան քաղաքականություն, հասարակական հարցեր, խնդիրներ, ամերիկական հայացք, տեսանկյուն, ինցեստ, դեռահասների աշխարհայացք (1970-ականների ամերիկացիների), հայր և որդի կամ երկու սերունդների անվերջ կռիվ, անգամ՝ լիբերալիզմ, կոմունիզմ, բուսակերություն, մսակերություն…ենթաթեմաները գնալով ավելի շատանում են: Բազմաթիվ ակնարկներ կան նաև հայերի, նրանց կենցաղի, կերպարի, հայոց ջարդի մասին:
Այսպես եթե բացենք վերը թվարկածս ամեն մի բնորոշում ու վեպից հանենք օրինակներ, ապա հանրագիտարանային պատկերացում կկազմենք 1920-1980-ականների Ամերիկայի ու աշխարհի մասին. մի քանի տող կա նաև մինչև 2000թվականը, բայց շատ թռուցիկ է: Ճիշտ է՝ հեղինակը ոչ մի խնդրի շուրջ չի փիլիսոփայում, այլ ավելի շուտ ուղղակի ներկայացնում է, հաճախ՝ հումորով, սատիրայով կամ սարկազմով, բայց ընթերցողն ինքը կարող է մտքով բավական խորանալ այդքան տարբեր դեպքերի ու խնդիրների մեջ՝ ավելի համընդհանուր պատկերացում կազմելով այդ ժամանակների մասին: