انجمن شعر discussion

دوش چه خورده ای دلا راست بگو نهان مکن

چون خمشان بی گنه روی بــــــر آسمان مکن



باده خاص خــورده ای نقل خلاص خـورده ای

بـــوی شــراب می زند خـــربـــزه دردهان مکن




روز الـــست جـــان تو خورد می ای ز خـان تو

خـــواجــه لامــکان تویی بــــــنـدگی مکان مکن




دوش شـــراب ریـــختی وز بر ما گـــریـــخـتی

بار دگــــر گـــرفـــتــمــت بــــار دگــر چنان مکن




ای دل پـــاره پــاره ام دیــدن اوســت چاره ام

اوست پناه پشت من تــــکــیه بر این جهان مکن




کاردلم به جـــان رسـد کارد به استخوان رسد

نالـــه کــنـــم بــگـویـــدم دم مـــزن و بیان مکن




ناله مــکن که تا که مــن نـــاله کــنم برای تو

گرگ تویی شبان منم خویش چو من شبان مکن




باده بــــنـــوش مــــات شوجمله تن حیات شو

بــــاده چــــون عقـــیــق بــین یاد عقیقکان مکن




بـــاده عـــام از برون بـــاده ی عـــارف از درون

بــوی دهـــان بـــیــان کـند تو به زبان بیان مکن




از تبریز شـــمس دین مــــی رســدم چوماه نو

چشــــم سـوی چراغ کن سوی چراغدان مکن

مولانا

چشم سوی چراغ کن...