Dimitri Verhulst > Quotes

“God schiep de dag, en wij sleepten ons erdoorheen”
― Dimitri Verhulst, De helaasheid der dingen

“Er zijn vele wegen die hij in het leven kan nemen en ik wil zijn atlas zijn.”
― Dimitri Verhulst, De helaasheid der dingen

“… En ook’, ging hij verder: ‘ik had er behoefte aan om nog eens alleen te zijn met mezelf. Buiten dit tehuis ligt een wereld waarin je niets anders moet doen dan praten. Praten, praten, praten en nog eens praten. En luisteren of op z’n minst toch doen alsof, naar mensen die praten, praten, praten. En die kriskras door elkaar heen praten, praten, praten. Je hebt familiale en andere verplichtingen, wat vaak weer neerkomt op praten en luisteren, en ik had er gewoon geen zin meer in, in die hele sociale pantomime. Ik wou eindelijk stilte voor mezelf en alleen zijn met mijn gedachten. Hier kan ik dat min of meer. Het is de enige plaats waar wordt geaccepteerd dat ik volledig in mezelf ben gekeerd. Het was mijn laatste kans.”
― Dimitri Verhulst, De laatkomer

“Vrouwen zijn moeders, mannen zijn zonen.”
― Dimitri Verhulst, De zomer hou je ook niet tegen

“A propos, iemand onlangs eigenlijk nog een quagga gezien?”
― Dimitri Verhulst, Godverdomse dagen op een godverdomse bol

“De naïeveling geloofde dat fruitautomaten door altruïsten ontworpen werden”
― Dimitri Verhulst, De helaasheid der dingen

“Volgens sommige wetenschappers zou een man tweemaal zo vaak aan voetbal dan aan seks denken. [...] Maar dat zegt natuurlijk niets over de hersenkronkels van de sportfanaat doch alles over het belabberde niveau van de wetenschap.”
― Dimitri Verhulst, Essay over het toegewijde bestaan als supporter van voetbalclub Standard de Liège

“Het waren de nachten, lodig en lang, die haar een illusie in de weg stonden. Steeds kramakkelachtiger hield dat huis zichzelf nog recht, en ze wist dat het nog spannend zou worden wie er het eerst aan renovatie toe zou zijn, zij of het huis. In bed luisterde ze naar alles wat zich aan de wind gewonnen gaf, een dakpan, een bloempot die met zich liet sollen in de tuin. Maar ook zonder wind; het huis kraakte, als deed het dat uit eigen beweging zoals mensen soms hun vingers kraken, om de gewrichten even los te maken.”
― Dimitri Verhulst

“Aan drie wanden hingen reproducties van abstracte schilderijen waaruit niet viel af te leiden of de maker ervan een mens dan wel een ontploft blik ravioli geweest was.”
― Dimitri Verhulst, De laatste liefde van mijn moeder

“Een rotbestaan is heel overzichtelijk”
― Dimitri Verhulst, De helaasheid der dingen

“Het wonder is geschied, mijn pruim is nat en 't regent niet.”
― Dimitri Verhulst, De helaasheid der dingen

“Meneer, dit is een hospitaal. Ziet u ons hier sigarettenautomaten plaatsen?'
Trut. Geit. Er stonden wel cola-automaten in de gangen. Was dat geen vergif misschien?
Aan de hoofdingang stond gelukkig een kankerpatiënt, die hebben meestal sigaretten bij de hand.”
― Dimitri Verhulst, De helaasheid der dingen

“Martine was gestopt met een polshorloge te dragen sedert ze de zweetgeur onder het lederen bandje en de bijhorende jeuk was gaan verafschuwen. Maar nu miste ze dit attribuut om er ostentatief naar te kunnen kijken.”
― Dimitri Verhulst, De laatste liefde van mijn moeder

“Om geliefd te zijn moet je over een elektrisch orgeltje beschikken”
― Dimitri Verhulst, Dinsdagland: Schetsen van België

“Alle mogelijke kanten die ik die dag met mijn leven op kon, heb ik in gedachten al genomen. Maar het is een denkoefening zonder oplossing, en de gevaren om gemankeerde lotsbestemmingen te verheerlijken zijn groter dan wij voor lief houden.”
― Dimitri Verhulst, De laatkomer

“De ijskoningin van de pose liet zich het liefst van al portretteren in een decor van bloemen of struiken. Ze had ook de eigenaardige tic deze bloemen of struiken te moeten aanraken voor de camera. Heel lullige foto’s levert dat op, een vrouw die stokstijf met een bevroren tandpastareclameglimlach de lens aangaapt en onderwijl in een mimosa knijpt.”
― Dimitri Verhulst, De laatkomer

“Maar een trein vergeef je veel. Want de trein is een wonder waarover met grotere gebaren kan worden verteld dan over enig ander voertuig. De naam Stephenson galmde door alle klaslokalen, en misschien galmt hij zelfs in het klasje waar ik achteraan in de klas zat en van mijn stotterende buurman luizen kreeg nog altijd na.

Wij hebben heldenverhalen gehoord over de eerste trein en niet over de eerste auto, wij weten dat België het dichtste spoorwegennet ter wereld heeft, dat de eerste Europese passagierslijn tussen Brussel en Mechelen liep en dat de koeien zodanig flipten op het voorbij denderen van die eerste trein dwars door hun ooit zo rustige wei dat de hele bevolking wel drie weken lang zure melk moest drinken waarop een vel lag van zo'n zeven duimen dik.

Overdrijf ik? Een beetje, maar toch niet veel. Meester Buyle hief zijn armen ten hemel, zijn hoofd zwol op tot de foto van koning Boudewijn in de schaduw van zijn kaken stond wanneer hij oreerde over een tijd waarin België nog iets betekende op wereldvlak, over vooruitgang, over stationsgebouwen die werden opgetrokken als gotische kathedralen, en dat al die welvaart te maken had met de komst van de trein en de schitterende organisatie van onze spoorwegen. Ik ben er zeker van dat meester Buyle niet de enige leraar was die zich ooit op deze wijze voor het bord heeft aangesteld.”
― Dimitri Verhulst, Dinsdagland: Schetsen van België

“Wat zou José Saramago over Carlos zeggen?
Dit.
'Mensen als deze heb je overal, ze besteden hun tijd, of de tijd die er in hun ogen naast het leven voor rest, aan het verzamelen van postzegels, munten, medailles, vazen, ansichtkaarten, luciferdoosjes, boeken, horloges, sportshirts, handtekeningen, stenen, kleien beeldjes, lege frisblikjes, engeltjes, cactussen, libretto's, aanstekers, vulpennen, uilen, speeldozen, flessen, bonsais, schilderijen, bierglazen, pijpen, kristallen obelisken, porseleinen eenden, antiek speelgoed of carnavalsmaskers, en dat doen ze vermoedelijk uit iets watje metafysische angst zou kunnen noemen, omdat het idee van de chaos als alleenheerser over het heelal onverdraaglijk voor hen is, misschien proberen ze daarom met hun bescheiden vermogens en zonder goddelijke hulp enige orde te scheppen in de wereld, waar ze voor korte tijd nog in slagen ook, maar alleen zolang ze hun verzameling in stand kunnen houden, want op de dag dat daar de klad in komt, en die dag komt altijd, hetzij door de dood, hetzij doordat de verzamelaar er genoeg van heeft, is alles terug bij af, loopt alles weer door elkaar.' ”
― Dimitri Verhulst, Dinsdagland: Schetsen van België

“De combinatie geel en zwart, godbetert, smaaklozer kan je 't niet bedenken. [...] Bidden wij dus voor alle ouders van een zoontje dat supporteert voor NAC Breda of SK Lierse en zulks kenbaar wil maken via het behangpapier op zijn kamer, zijn kaften, zijn jassen en zijn sjaals. Kleurterreur die z'n sporen moet nalaten op het brein en waar de schoolresultaten van het ventje uiteindelijk bijzonder onder gaan lijden.”
― Dimitri Verhulst, Essay over het toegewijde bestaan als supporter van voetbalclub Standard de Liège

“Kun jij voor één keer niet normaal doen gelijk iedereen? Je zal er heus niet dood van gaan van eens een stukje vlees te eten!”
― Dimitri Verhulst, De laatkomer

“Any similarity between existing people and certain characters in this book is due solely to insight into human nature.”
― Dimitri Verhulst, De helaasheid der dingen

“Het wegsnijden van schaamdelen is cultuur. Het niet wegsnijden van schaamdelen is beschaving. De mens is een cultuurminnend zoogdier.”
― Dimitri Verhulst, Problemski Hotel

“En we zullen zwijgen. Het is zwijgen dat we zullen. Maar samen. Blijf.”
― Dimitri Verhulst, Problemski Hotel

“Op de zeeën drijven stuurloos schepen waarvan de volledige bemanning het leven heeft gelaten en de roeiers vol schimmels en sappig in hun riemen hangen, de losse vellen vaandelend in de wind.”
― Dimitri Verhulst, Godverdomse dagen op een godverdomse bol

“They were only to glad to come, ... as an alibi to test their charms ... ... but once they'd made it into the house their hearts where in their boots because they knew enough to see that here Madame Verona was still living off the interest.”
― Dimitri Verhulst, Madame Verona Comes Down the Hill

“Werken was een plezier, gewerkt hebben nog plezieriger.”
― Dimitri Verhulst, Bloedboek

“It wasn't so much the reading she loved, as the act of reading, sitting there in his clothes, as if sitting in him, and knowing that another day had become part of the past and she was enjoying, with him, the little time that people can spend in supreme uselessness.”
― Dimitri Verhulst, Mevrouw Verona daalt de heuvel af

“Er zullen nooit genoeg staldeuren en gazonnen op de wereld zijn om een ex-drinker de rust te geven die hij in een bak bier vond. (p157)”
― Dimitri Verhulst, De helaasheid der dingen

“Ik liet mijn eigen, convenabele kleren hangen aan de kapstok en verliet als een treurige carnavalsfiguur (pleonasme!) het pashok.”
― Dimitri Verhulst, De laatkomer

“Het is zelden een cadeau om je jeugd een tweede keer te moeten beleven.”
― Dimitri Verhulst, De laatkomer