Lasha Bugadze

“მნიშვნელობა არ ჰქონდა, შენობაში იყავი თუ გარეთ, 1992, 93, 94 და 95 წლებში ყველგან ერთნაირად ყინავდა. მით უფრო, ძველ და მაღალჭერიან შენობებში. ამ დარბაზში უკვე წლებია აღარაფერი მომხდარიყო, რაც აღნიშვნის ღირსი იქნებოდა, თუ არ ჩავთვლით ფილოსოფოს შავაძის გამოხტომას, რომელიც თავისი ღამის ქოთნით გამოცხადებულა რექტორატის გაფართოებულ სხდომაზე (ეს ის ფილოსოფოსი შავაძეა, რომელმაც სქელტანიანი გამოკვლევა უძღვნა ქართველ ფილოსოფოსებს: „მთხლეობის ემანაცია – ვინ ვინაა ქართულ ფილოსოფიაში“). ფილოსოფოსს პირდაპირ ტრიბუნაზე ჩამოუდგამს ღამის ქოთანი და ხმამაღლა მიუმართავს პალტოში შეფუთული პროფესორებისთვის: „ეს მძღნერია, ბატონებო, ჩემი მძღნერი, რადგან მეტს არც არაფერს იმსახურებთ ჩემგან! აი, ესაა თქვენი წარსული და ესაა თქვენი ძველი დიდება!”
― Lasha Bugadze, პატარა ქვეყანა

“– თქვენ სასწაული ჩაიდინეთ, – ეუბნებოდა შემცბარი პატრიარქი.
ამ ორი მოხუციდან ერთი ისევ მნიშვნელოვანი იყო... და, ალბათ, როგორ უნდოდა ახლა შევარდნაძეს ამ მომღიმარი მოხუცის მოხსნა თანამდებობიდან, რომელზეც ის „1977 წლიდან მუშაობდა“. მაგრამ ახლა რაღა უნდა ექნა, მხოლოდ თავი უქნია, არც უნდოდა რამის თქმა. წარსულში ისედაც ბევრი შეცდომა დაეშვა მისი მოხსენიებისას – ზოგჯერ უსპეტაკესს ეძახდა უწმინდესის მაგივრად და ზოგჯერ რესპუბლიკის პატრიარქს. ახლა კიდევ ფეხებზე ეკიდა, რა და როგორ ეთქვა. ერთხელ, წლების წინ, სწორედ ასეთი შეც­დომების დაშვების შიშის გამო გამოძებნა გამოსავალი... ცხელოდა. ბევრი ხალხი ირეოდა. პრეზიდენტი კიბის თავში იდგა, ქვემოდან პატრიარქი ცდილობდა კიბეზე ამოსვლას, მაგრამ ხალხის სიმ­რავლის გამო ვერ ახერხებდა, ამიტომ თავადაც სიცხისგან გასავათებულმა შევარდნაძემ დაცვის წევრებს დაუქნია ხელი და საო­ცარი ბუნებრიობით, ოღონდ სიცხისგან დაუძლურებულმა დაუძახა: „მღვდელი გამოუშვით, მღვდელი!“ რა კარგად თქვა ეს მღვდელი. დასიცხულ მოხუცს მეორე მოხუცი შეეშველა. მთელი ცხოვრება ასე ერთად ადი-ჩამოდიოდნენ კიბეებზე, ახლა კი დაბერებული და განაწყენებული ცოლ-ქმარივით ისხდნენ ერთმანეთის პირისპირ...”
― Lasha Bugadze, პატარა ქვეყანა