Peter Zantingh's Blog

Eens kijken of ik een pleidooi kan schrijven voor ‘Fix You’ van Coldplay.

Dit is hoe het begint. Op 26 juni 1998 loopt een 22-jarige jongen over een als parkeerplek ingericht grasveld in Londen. Het is het begin van de avond, het eindejaarsbal van zijn universiteit gaat zo beginnen. Hij draagt een rood shirt, heeft acne en een beugel, hij dartelt, heel zijn lijf zit vol energie en ongeduld. Hij richt zich op de handheldcamera waarmee een vriend de ...

In het eerste hoofdstuk van Water van John Boyne arriveert een vrouw van begin vijftig op een klein eilandje langs de Ierse kust. Ze wil er opnieuw beginnen, haar verleden achter zich laten.

Dat eerste hoofdstuk heeft tien pagina’s, en de opzet is simpel: ze verkent kamer voor kamer de cottage die ze gehuurd heeft en overdenkt ondertussen wat haar ertoe gebracht heeft haar oude leven te ontvluchten.

Ter achtergrond: John Boyne is een Ierse schrijver die vooral beke...

Mijn fascinatie voor Elliott Smith begon met een anekdote die later niet waar bleek te zijn.

Een jaar na zijn (vermoedelijke) zelfmoord in 2003, op 34-jarige leeftijd, kwam zijn laatste album uit. Op één van die nummers, ‘King’s Crossing’, zingt hij: ‘Give me one good reason not to do it’.

Als je goed luistert, hoor je zijn moeder en zus daarop antwoorden: ‘Because we love you’. Het was tijdens concerten een gewoonte geworden dat vanuit de zaal te doen, en na zijn dood spraken zij het zinnetje in...

Vier jaar geleden liep ik mijn eigen boek binnen.

Het was juli 2021 en in de maanden ervoor had ik de eerste versie geschreven van wat mijn roman Tussentijds zou worden. Het gaat over vaderschap in tijden van klimaatverandering, maar ook over de liefde tussen Robin en Tess die onder druk komt te staan als de kinderwens zich opdringt. Hij is in het boek onderweg naar haar, ze is voor haar werk als illustrator in een boekwinkel in Zuid-Duitsland.

In Ehingen, om pre...

Ik wilde er eigenlijk niet over schrijven, want de film is al een paar jaar oud en destijds waren veel mensen er al lovend over, dus ik ben rijkelijk laat, en ook wilde ik er niet over schrijven omdat de scène in de kern langs het clichématige schuurt.

En toch. Toch ga ik iets schrijven over Julie en Aksel aan het einde van The Worst Person in the World.

We denken misschien dat we kiezen wat we lezen, zien en luisteren, maar dat is niet zo. Meestal niet.

Daar bedoel ik niet per se mee dat we gehoo...

Lang geleden, toen X nog Twitter heette en best een leuk sociaal medium was, had ik een account met meer dan 180.000 volgers waarop ik uitsluitend citaten uit comedyserie Seinfeld zette. Ik hielp er een online posterwinkeltje mee aan verkoopsuccessen, zat in onderhandelingen waar tienduizenden euro’s mee gemoeid waren en ontmoette bijna - bíjna! - de Soup Nazi, een legendarisch personage uit de serie. Dit is het verhaal achter dat Twitter-account.

Ik kwam op het idee op een donderdag, lang gelede...

Hier zit ik. Het is maandagochtend 3 maart, tien over elf. Ik heb wat opgeruimd en mijn MacBook op het grote scherm aangesloten. Draadloze toetsenbord en muis uit de la gepakt, opgeladen (respectievelijk 49 en 70 procent nu) en verbinding laten maken. Ik heb naar het album Yui van Childs geluisterd. In de komende zes tot acht maanden ga ik proberen een nieuwe roman te schrijven.

Al talloze keren, niet alleen in de afgelopen dagen maar in de afgelopen weken, maanden ...

Wat je dus níét moet doen, hoorde ik laatst nog zo’n Amerikaanse schrijfgoeroe zeggen, is head hopping: het ene moment kan de verteller meekijken in het hoofd van het ene personage, het andere moment in het hoofd van een ander. Knappen literair agenten en uitgevers direct op af. Ze zien het gebeuren en leggen terstond je manuscript terzijde.

Wat je ook niet moet doen, is maar in het wilde weg vertellen zonder dat je de lezer grond onder de voeten geeft. Waar speelt di...

Het was of het een of het ander: of ik stond op de shortlist van de Libris Literatuurprijs 2023, of ik ging het vuilnis wegbrengen.

Dat zat zo. Begin dat jaar had mijn roman Tussentijds de longlist van die prijs gehaald, met daarop de – volgens de jury, onder leiding van voorzitter Beatrice de Graaf – achttien beste romans uit het Nederlandse taalgebied van het voorbije jaar. De zes auteurs die op de shortlist stonden, en daarmee kans zouden maken op een bronzen legpenning en 50.000 euro prijzeng...

Ongeveer een jaar geleden las ik in de roman Winterlicht van Jeroen Brouwers (1940-2022) deze passage:

[…] boekenbezit moet, zoals bomen en struiken, op tijd en stond en zonder emotie worden gesnoeid om woekering te voorkomen of te bestrijden, – na een jaar is de boekenkast als vanzelf weer dichtgegroeid met tientallen nieuwe aanwinsten waarvan men zich opnieuw kan ontdoen zonder ze naderhand ook maar een halve seconde te missen.

Zie je dat? Dat er na ‘bestrijden’ een komma én een streepje staat? ...