Paul Alkazraji's Blog - Posts Tagged "rinas"

Three Albanian words:
shiko – well, look
budalla – stupid
mirë – good

Luan rammed the gears of the Mercedes from second to fourth, and surged down the wrong side of the airport road past a line of cars, flashing his headlights. Jude was thrust back deep into the leather seat with the acceleration. The sky ahead of them had streaks of lilac and molten iron below the black heights as a lone aircraft banked down with white lights pulsing on its wing tips.

‘What time does he land?’ said Luan, tilting his head towards the clock by the speedometer. The illuminated red dial was touching 130kmph as it hovered close to the time – ‘19:45’.

‘In ten minutes,’ said Jude. He slid his fingers through his fringe as he shoved it off his forehead and blew out his breath.

‘Shiko... I’m doing my best!’ Luan’s voice was dour as he glanced at his friend. ‘You took your time with your pilaf rice. There’s some on your T-shirt.’

‘The waiter went AWOL... bringing it,’ replied Jude. He pressed the switch for the electric window and it dropped half way in an instant. The warm August night air rushed in, smelling of dry grass and field smoke. He flicked the rice grains out. ‘Thanks for coming with me, Luan. It’s Beni’s grandfather I’m here for, really – Gëzim. He keeps goats in the village and comes to the church. He came to meet us in the border forest…’

‘Yes, Jude. I remember Gëzim,’ said Luan, as he rubbed a finger up the side of his Liam Neeson-like nose. ‘So… fill me in a little more.’

‘Well, Beni left for England about a year ago, but I don’t remember seeing him since he was...’ Jude considered. ‘Maybe fourteen? Tousled, brown hair then. Shy, but a cunning little fella. He used to hide “Chance” cards under the Monopoly board at the youth club.’

‘So, it’s not worked out for him, then,’ said Luan.

Jude slid his glasses back into position up the ridge of his nose as he thought to himself, A deportation flight, eh, Beni? Do not even pass ‘Go’ or ‘collect £200’ before…

‘I wonder what he’s been doing there?’ Luan scowled. ‘And who might be waiting for him here? I hope he’s not foolish enough to be carrying something… budalla.’ Ahead of them on the road, a cluster of white and neon lights like a small town grew closer, and soon Luan was braking hard into a roundabout. He flung the steering wheel to the right, past a row of floodlit palm trees, and through a barrier to where the terminal building of Tirana International Airport glowed green from the interior like a great, tilting cube of glass.

--o0o--

The lights across the Tirana horizon line rolled up the aircraft window on Beni’s right and settled level at the midpoint. There was an uneasy hush along the cabin’s interior as the passengers sat apart on different rows. Only an occasional cough interrupted the muted roar of the jet-turbines and the air rushing over the plane’s fuselage outside. He swallowed and the roar increased.

As the lights were dimmed for the descent, he glanced around him; there were so many British officials on board. He felt the pocket of his rucksack and the flat, oblong form inside to check it was still there. No one’s found it, he thought. He wiped the moisture on his palms along his thighs. He turned his hands upwards and stared at them. They were shaking, and he shivered. He remembered how cold they had been that evening – freezing – so surprising for last August. The sea spray had stung his cheeks. A great, grey wall of foaming water had risen above them, and their dinghy had seemed no bigger than an inner tube. Down they’d swirled, into a valley. He’d cried out, ‘Oh, God! Oh, good God, save us!’ When they’d risen out of it to the crest, he’d seen the glint of the sun on the spinning blades of a distant windfarm and a chalky wall of cliffs. Then they’d all tumbled overboard, and the dinghy was like the manhole cover of a drain above his head, and there was no way back up to the light…

He now watched the mauve and orange light above the Albanian hills. He ran the heel of his palm over the corner of one eye. He straightened his back and sniffed. He had held on to an Iranian man. It had seemed like twenty minutes, but maybe it was only five. The man had slipped away from him, sinking under, with a glug from his mouth. He’d heard the motor of the Border Force boat droning through the water in his eardrums before he’d actually seen it.

Later, he’d sat on the shore, shivering, the gulls shrieking hostilities at them as they’d swooped around their heads. His clothes had smelt of sewage.

In a big tent at some old military airfield, he’d been given a mug of hot chocolate and a warm blanket, and he’d sobbed; it was the kindness of it.

Grandad Gëzim had said on the phone that Jude would be there to meet him. He breathed out a little and smiled to himself. He remembered Jude and the sausages he’d cooked in tinfoil on a wood fire in his garden for the village boys. He is a good man, he thought. What would he tell him? Maybe some things were too dark for his ears. Yet, what if one of them was waiting there too?

A line of blue ground lights flashed past his window and, with a jolting bounce, they were down. There was an eruption of clapping behind him. What could those other men like him have to celebrate?

As he shuffled down the aircraft steps inside a Perspex tunnel, the warm air seemed to revive him. He raised his hands to feel its familiarity once more as he smelt the runway dust and aviation fuel in this Tirana night. He stared around him and noticed the pool of light under a parked Lufthansa plane as a man shone a torch under its belly. There was something like a golf cart caterpillar with a frantic neon light on top, and other vehicles like severed insects still moving along the ground with the rear of their torsos missing. It’s strange to return this way, he thought. The line of uniformed men eyed him indifferently as they led them towards the waiting Policia van.

















--o0o--

Jude snatched a chair at a café table and turned it so he could watch his friend. Luan was jogging across the inside of the terminal building; his chest seemed raised and thrust forward, a little ridiculously, as a corrective for his bulging midriff. He is displaying his rank, Jude thought, smiling to himself. Luan unhooked a black partition cord on a chrome stand, and a man in a lime security vest jumped forward to challenge him. Luan produced a card from inside his suit jacket, his Albanian Secret Service card, no doubt, and they disappeared together through a sliding glass door.

Jude shook a sachet of sugar and tipped it into the tiny white cup of Segafredo espresso. He took a hasty bite out of his pistachio doughnut, and cast his eyes around the exit doors to see if anyone waiting caught his attention by acting suspiciously. He could not tell: this was Luan’s kind of work. He could sense things in his spirit sometimes, though, and this evening, like the rising whine of a jet-turbine, there was an alarm there. The tube lights reflecting on the glass windows looked like the dots and dashes of a Morse code message, but he couldn’t decipher it. He flicked open the copy of The Times newspaper he’d bought, and eyed a headline: ‘Bodies of 18 Asylum Seekers Uncovered in Greek Forest Ravaged by Wildfire’. Well, Beni, he reflected, whatever happened to you, it could have been much worse.

Luan jogged back towards him, spinning his car keys around his index finger with a sharp, flicking sound.

‘Shiko... he’ll be through in a few minutes, but not here,’ he said. ‘The charter flight deportees are processed at a police station. Come on… it’s about a five-minute walk.’

Jude looked wistfully at his doughnut as he rose in the rush. It seemed a shame to waste it at these prices. Luan grabbed it and stuffed it in his mouth with a grin.

They strode along the footpath past an old, red biplane until they came to a grey building with a small car park. Next to it was a wire mesh fence with a huge sliding gate. Jude saw several others loitering there around the dark edges.

‘Let’s keep a little distance... and watch,’ whispered Luan. A line of white lights high on their poles stretched down the runway perimeter like beacons towards the last traces of dusk’s tangerine aura. There was a metallic screech as the gate was slid open. Jude felt the hairs rise on his forearms. The first passengers shambled through. He studied each one – young men, all of them. It had been many years since he’d seen Arben Driloni: Beni.

One man stopped and glanced around him. He was wearing a crumpled shell suit, and with his untidy curls and goatee tuft, he looked to Jude like a seedy Mr Tumnus from the Narnia books. A P&O Ferries carrier bag dangled forlornly from his fist.

‘Hey... did you get a first-class cabin?’ shouted a policeman by the gate. There was a cackle of infantile laughter. Jude touched Luan’s arm. He felt Luan give a sharp tug backwards on his T-shirt sleeve. A man in a black, quilted nylon jacket with the hood up slid an arm through Mr Tumnus’ and began to lead him away. Luan was just a few paces behind them.

‘Beni... is that you?’ Jude called out to him. The hooded man spun around and raised the long, thin blade of a knife. From the holster under his jacket, Luan drew out his pistol. The man turned to flee, but suddenly, Beni stuck his foot out. The man tumbled and Luan leapt on him like a big cat, and pinned him down.















--o0o--

Beni slumped into the rear seat of the Mercedes, pressed the heels of his palms into both eyes, then sat back and drew a deep breath. He gazed out, smiling at Luan, but averted his eyes as the man got in and slammed the driver’s door. Some kind of off-duty policeman, Jude had said. I wouldn’t like to cross him when he’s on duty, he thought. He pushed his rucksack down, out of sight, between his legs.

Pastor Jude turned around in the front passenger seat and smiled at him with a warmth he suddenly remembered. He still had that chipped front tooth, but his sideburns had greyed and his face was fuller. He watched him push his uneven fringe to one side.

‘So,’ said Jude. ‘How was your time in England?’

‘Well… good, pastor. Mirë,’ he said.

‘Sure it was!’ snapped Luan. ‘So great you had a plane-full of British officials to escort you home personally.’

Beni glanced at Luan and back at Jude. He felt the lid of his right eye begin to twitch.

‘It’s OK,’ said Jude. ‘He’s on other cases – not yours. He’s a friend. You can tell us about it, if you want to?’

‘Those officials accompanied the others… and me,’ Beni conceded to Luan. ‘Some Brits will now work at the airport, we heard...’ Sweat was beading on his chest and he wiped his T-shirt over it. It’s so hot after England, he thought. He lowered a rear passenger window with the switch. A guard dog by the car park entry hut rattled its chain as it rose and barked once before it settled again. Beni flinched and rubbed his ear lobe. He sat forward. ‘I saw these adverts on TikTok last year in the spring… so I took the chance and crossed the Channel with their help. It was a nightmare. Later, I found out the British police were calling them the Dragon gang. I ended up in a hotel in Ramsgate with some other asylum seekers. I called my friend, Bledi. He came in his car late one night... and I slipped out. I stayed with him on this north London road with lorries passing at every hour.’ He remembered their spray dribbling down his window on wet winter nights, the odour of mould, and the walls of his room vibrating as the lorries hit the low drain cover outside. ‘I worked in restaurant kitchens, dirty ones and shiny aluminium ones, for some months… but it was for less than the minimum wage, and another Albanian – Blackbeard, they called him – invited me to work with him in the West Country. One of his businesses was a grass house in this small-town suburb. He had a hundred cannabis plants growing under UV lamps in a blacked-out attic. I moved into the agricultural sector… so to speak.’

Luan had been scrolling on his mobile phone and jiggling his leg on his toes as he listened. The car was rocking from it now.

‘Was the pay a bit better there, then?’ he asked, with heavy irony.

‘Yeah, but… well, Blackbeard let me out occasionally for some fresh air, to work at a car wash he owned on the A37 in Somerset,’ continued Beni. ‘I was picked up there last month in an undercover police raid. I’d just sponged their windscreen really well, too!’ Luan huffed from his nostrils. ‘I went there to work, Pastor Jude, not to get into crime… honestly. You do believe me, don’t you? I’m not a bad person.’ He watched Jude lift off his glasses and fold the arms together before resting them on his lips.

‘I’m sure you set out with good intentions, Beni,’ said Jude, as he turned away. He reached back a moment later, handing him a packet of sunflower seeds. ‘Do you still chew these?’

‘Oh… I haven’t since…’ Beni tore open the packet, put one in his mouth, and split it with his front teeth. As he drew out the kernel and spat the salty shell into his hand, he was thinking. Yes, he would do it.

--o0o--

As Luan eased the car towards the airport entrance roundabout, Jude leaned out of the passenger window a little, with his elbow surfing the night air. A high whistle of cicadas wafted in and out like a weak radio signal. The distant blues and reds of the airport lights were mingling with the low stars. He shuffled around to look at Beni.

‘Will you try again… for England?’ said Jude.

‘For that life? I don’t think so,’ said Beni. ‘Anyway, they stamped my passport with an entry stop to the Schengen Area for three years.’

‘You could have been sent to Rwanda,’ said Luan, with his face fixed towards the road’s unbroken white line ahead. ‘Anyway, you’ve a bright future waiting on café tables in Tirana to look forward to.’

Jude saw Beni sniff and shrug as he lowered his eyes. He then reached down further and rustled by his feet. He handed something over, and Jude felt the weight of it settle on his hand. It was a burgundy hardback Gideon’s Bible.

‘It’s for you, Jude. I want you to have it,’ said Beni. Jude felt his right eyebrow rise even as his forehead furrowed. ‘Open it at the end – near the book of Revelation.’ Jude pressed the nightlight switch above their heads and, under the yellowish glow, the pages fell open in his palm. The last centimetre was stuck together as one. ‘Tear off that top page…’ In a hollowed-out section, Jude saw a red £50 note on top of others. He tilted it for Luan to see. ‘For the poor and orphans... Jude... take it.’ Beni’s eyes widened with a look of appeal. Jude noticed his eyebrow had just a single chevron like a corporal’s razored through it.

‘Beni... this is grass house money, isn’t it? I can’t,’ said Jude. ‘You made a hole in the New Testament for this? Treasure in heaven was one part you cut out.’

Luan ran a finger up the side of his prominent nose, and then around the back of his ear. With one hand gripping the wheel, he reached over and let the note corners flutter over his thumb. He then flipped the wad out onto Jude’s lap.

‘Sprinkle it with holy water… It’s just two or three thousand,’ Luan scoffed, with a wry grin. ‘That’s what our friend by the airport gate had come to collect – wasn’t it, Beni? Or… shiko, you can have it put in a police filing cabinet until it disappears, or post it back to Blackbeard, if you like?’

Jude stared at it. No... he couldn’t.


On 23 August 2022, 1,295 migrants made the crossing over the English Channel in twenty-seven boats. ‘Beni’ was one of them.


Editor. Sheila Jacobs.
© Paul Alkazraji 2024. All rights reserved.













'Beni's Game' is based on characters in two novels by Paul Alkazraji 'The Silencer' and 'The Migrant'.







Download a free larger-print pdf version here:
https://mega.nz/file/cjVAHJQQ#e6A5Kvj...

Read Chapter 1 of ‘The Migrant’ here:
https://instantapostle.com/2019/02/22...

Find copies of the novels here: https://www.amazon.co.uk/stores/autho...

A short story set at Tirana International Airport entitled ‘Beni’s Game’ will be published next week. Details to follow here.

‘Well, Beni left for England about a year ago, but I don’t remember seeing him since he was...’ Jude considered. ‘Maybe fourteen? Tousled, brown hair then. Shy, but a cunning little fella. He used to hide “Chance” cards under the Monopoly board at the youth club.’

'Beni's Game' is based on characters in two novels by Paul Alkazraji 'The Silencer' and 'The Migrant'.







Read Chapter 1 of ‘The Migrant’ here:
https://instantapostle.com/2019/02/22...

Luani ngjeshi marshin e Mercedesit nga i dyti në të katërtin dhe filloi të voziste vrullshëm në krahun e kundërt të rrugës, drejt aeroportit. Parakaloi një varg makinash duke u ndezur të gjatat. Xhuda ndjeu të zhytej më thellë në sediljen e lëkurës për shkak të përshpejtimit. Para tyre, në qiellin e ndezur në të verdhë dhe lila poshtë hapësirës së zezë, panë dritat e bardha që pulsonin nën krahët e një aeroplani i cili po anohej për të bërë uljen e tij.

“Në çfarë ore zbret?” - pyeti Luani duke u zgjatur pak për të parë orën në krah të spedometrit. Shpejtësia në diskun e ndriçuar të spedometrit po shkonte te 130 km/h ndërkohë që ora tregonte ‘19:45’.

"Për dhjetë minuta," - iu përgjigj Xhuda. Ai kaloi gishtat mes flokëve të tij për t’i hequr lart ballit dhe shfryu në shenjë padurimi.

“Shiko... po bëj sa mundem!” - ia pat Luani me një zë egërshan ndërsa u kthye drejt tij. “Kështu është kur ulesh dhe ha me nge pilafin. Edhe bluzës i paske dhënë të hajë!”

"Kamerieri u zhduk pa nam e nishan derisa më në fund u kujtua të ma sillte," - iu përgjigj Xhuda. Ai shtypi çelësin e dritares elektrike dhe xhami u ul menjëherë përgjysmë. Ajri i ngrohtë i natës së gushtit vërshoi vrulltas dhe kabina e makinës u mbush me erën e barit të thatë dhe tymit të fushës. Ai shkundi jashtë kokrrat e orizit. “Faleminderit që erdhe me mua, Luan. Në të vërtetë, po vij këtu për hir të Gëzimit, gjyshit të Benit. Mban dhi në fshat dhe vjen në kishë. Erdhi të na takonte në pyllin kufitar…”

“Po, Xhudë. Më kujtohet Gëzimi,” - i tha Luani, teksa fërkoi me gisht anën e hundës që e kishte si ajo e Liam Nisonit. "Po... tregomë edhe pak më shumë".

“Epo, Beni u nis për në Angli rreth një vit më parë, por sa më kujtohet, nuk e kam parë që kur ishte…” - Xhuda u mendua pak. “Ndoshta katërmbëdhjetë vjeç? Ka qenë me flokë të shprishur ngjyrë gështenjë. Djalosh i ndrojtur, por finok. Fshihte gjithmonë letrat "Shans" nën fushën e Monopolit kur luanim në klubin e të rinjve”.

“Pra, nuk i ka shkuar mbarë, atëherë,” - tha Luani.

Xhuda ngriti me gisht dhe i vendosi mirë syzet në kreshtën e hundës, ndërsa mendoi me vete: “Një fluturim deportimi, ë, Beni? Nuk arrite as të kaloje katrorin “Nisu” dhe as 'merr 200 £' para se…”

"Pyes veten se me çfarë është marrë andej?" - pyeti Luani me fytyrë të ngrysur. "Dhe kush mund të jetë duke e pritur këtu? Shpresoj që të mos jetë aq i marrë sa të ketë sjellë ndonjë gjë… budallai.” Në rrugë, përpara tyre, u shfaq një grup dritash të bardha neoni si të një qyteti të vogël dhe aty për aty Luani frenoi fort pranë një rrethrrotullimi. I dha timonit djathtas dhe voziti përgjatë një vargu palmash të ndriçuara me prozhektorë. Kaloi përmes një barriere pas të cilës ndërtesa e terminalit të Aeroportit Ndërkombëtar të Tiranës vezullonte nga brenda me dritë jeshile, si një kub qelqi, i madh dhe i anuar.

--o0o--

Dritat përgjatë vijës së horizontit të Tiranës filluan ngjitjen te dritarja e avionit në të djathtë të Benit dhe u ndalën e zunë vend në mes të saj. Në gjithë gjatësinë e kabinës kishte një heshtje të parehatshme ndërkohë që pasagjerët rrinin ulur të ndarë nëpër rreshtat e sediljeve. Uturimën e mbytur të turbinave dhe fërshëllimën e ajrit përgjatë trupit të avionit e ndërpriste aty-këtu vetëm kolla e ndonjë prej pasagjerëve. Ai u gëlltit dhe uturima u ndie më e fortë.

Kur ndriçimi i kabinës u ul në përgatitje për zbritjen, ai hodhi një vështrim rreth e rrotull. Sa shumë zyrtarë britanikë që kishte në bord. Kontrolloi me dorë xhepin e çantës së shpinës për të parë nëse paketa në formë të sheshtë e të stërgjatë ishte ende aty. “Askush nuk e pikasi,” - mendoi ai. Fshiu te pantallonat pëllëmbët e tij të djersitura, pastaj i ktheu lart dhe ua nguli sytë. Ato po i dridheshin dhe ndjeu t’i shkonin mornica. Kujtoi se sa ftohtë kishin pasur atë mbrëmje të acartë, diçka aq e habitshme për gushtin e kaluar. Spërkalat e detit i kishin shpuar faqet. Një mur i madh e gri uji të shkumëzuar ishte ngritur përmbi ta dhe gomonja e tyre dukej e vogël sa një kamardare. Vorbulla i kishte thithur poshtë në luginën e dallgës. I kishte klithur Zotit: “O, Perëndi! O, Zot i mirë, na shpëto!” Kur ishin ngritur sërish lart deri në kreshtë, ai kishte parë vezullimin e diellit në tehet e helikave të turbinave me erë dhe në faqen shkëmbore e të thiktë të bregut. Pastaj të gjithë ishin rrokullisur në det me gomonen që u qëndronte mbi kokat e tyre si një kapak pusete që nuk i lejonte të shinin dritën sërish…

Tash po shihte dritën ngjyrë vjollcë-portokalli mbi kodrat shqiptare. Fërkoi me fundin e pëllëmbës cepin e syrit, drejtoi shpinën dhe mori frymë me hundë. Ai ishte mbajtur te një burrë iranian për sa i ishin dukur si njëzet minuta, por ndoshta ishin vetëm pesë. Burri i kishte rrëshqitur duke u zhytur nën ujë me një llok-llok që i kishte dalë nga goja. Veshët e tij, në fakt, e kishindëgjuar që nën ujë zhurmën e motobarkës së Forcave Kufitare, para se të arrinte ta shihte me sy atë.

Më pas, kishte qëndruar ulur në breg duke u dridhur nga të ftohtit, teksa pulëbardhat u fluturonin përmbi krye me piskama armiqësore. Rrobat e tij binin erë gjiriz.

E kishin futur në një çadër të madhe te një aeroport i vjetër ushtarak, i kishin dhënë një filxhan me çokollatë të nxehtë dhe një batanije të trashë. Ai kishte qarë me dënesë për shkak të mirësisë që kishin treguar ndaj tij.

Gjysh Gëzimi i kishte thënë në telefon se do të dilte ta priste Xhuda. Psherëtiu lehtas dhe buzëqeshi me vete. Iu kujtua Xhuda dhe salsiçet në letër alumini që ai gatuante mbi prush për djemtë e fshatit, atje në kopshtin e tij. “Është njeri i mirë,” - mendoi. Çfarë do t'i thoshte? Ndoshta disa gjëra ishin tepër të rënda për veshët e tij. Po mirë, po sikur të kishte dalë ta priste edhe ndonjë nga “ata”?

Një varg dritash tokësore me ndriçim blu kaluan vetëtimthi përgjatë dritares së tij dhe avioni, me një goditje shkundëse, ceku pistën. Tashmë ishin ulur. Nga pas shpine dëgjoi një shpërthim duartrokitjesh. Çfarë arsyeje mund të kishin për të festuar gjithë ata burra si puna e tij vallë?!

Ndërsa po zbriste shkallët e avionit të mbuluara me një tendë pleksiglasi, ndjeu ajrin e ngrohtë sikur ta rigjallëronte. Teksa nuhaste erën e pluhurit të pistës dhe avujve të karburantit të avionëve në këtë natë të Tiranës, ai ngriti duart si për të ndjerë edhe një herë familjaritetin e tij. Hodhi një shikim ngultas rreth e rrotull dhe vuri re një pellg drite nën një avion të parkuar të Lufthansës. Një teknik po kontollonte me elektrik dore nën barkun e tij. Pak më tej vuri re një si vemje karrocash golfi me një dritë neoni që pulsonte në mënyrë marramendëse, si edhe disa automjete të tjera që ngjanin si koka insektesh të shkëputura nga trupi që ende arrinin të lëviznin përmbi tokë. “Sa e çuditshme qenka të kthehesh në këtë mënyrë,” - mendoi ai. Vënë në rresht, disa burra me uniformë e ndiqnin me sy si indiferentë ndërsa po e çonin drejt furgonit të policisë që po priste pak më tej.

















--o0o--

Xhuda rrëmbeu një karrige te një nga tavolinat e kafenesë dhe e rrotulloi që të mund të shihte mikun e tij. Luani ishte duke vrapuar në pjesën e brendshme të ndërtesës së terminalit. Dukej paksa qesharak me mënyrën se si e kishte fryrë gjoksin dhe si i kishte dhënë përpara, për të fshehur disi majmërinë e barkut. “Po krekoset me gradën që ka,” - mendoi Xhuda si duke qeshur me vete. Teksa Luani po shkëpuste kordonin e zi ndarës prej një bazamenti të kromuar, një burrë veshur me një jelek sigurie ngjyrë të verdhë i doli përpara si për ta penguar. Luani nxori dhe i tregoi një kartë nga xhepi i brendshëm i xhaketës së kostumit, pa dyshim kartën e Shërbimit Informativ Shqiptar. Pas kësaj të dy ata i humbën nga sytë ndërsa kaluan përmes një dere rrëshqitëse prej xhami.

Xhuda shkundi një bustinë me sheqer dhe e hodhi në filxhanin e vogël e të bardhë me ekspres Segafredo. I dha një të kafshuar të shpejtë gjevrekut me salcë fistiku dhe hodhi shikimin andej nga dyert e daljes për të parë nëse do të diktonte ndonjë person që sillej në mënyrë të dyshimtë. Nuk mundi të dallonte gjë, fundja kjo ishte punë për Luanin. Por gjithsesi, ai ndonjëherë mund t'i ndjente gjërat në shpirtin e vet dhe, këtë mbrëmje, nga brenda ndjente një alarm që sa vinte i ngjante me uturimën gjithnjë e në rritje të një turbine reaktive. Dritat e neonit që reflektonin në dritaret e xhamit dukeshin si pikat dhe vijat e një mesazhi me kod Mors, të cilin as që mund ta deshifronte. Ai hapi kopjen e gazetës “The Times” që kishte blerë dhe vuri re një titull: "Zbulohen kufomat e 18 azilkërkuesve në pyllin grek të shkatërruar nga zjarri". “Eh, mor, Beni,” - mendoi ai, “çfarëdo qoftë ajo që të ka ndodhur, mund të ishte edhe shumë më e keqe”.

Luani u kthye me vrap tek ai dhe iu drejtua duke rrotulluar me lëvizje të shpejta e të prera çelësat e makinës rreth gishtit tregues.

“Shiko... do të dalë për pak minuta, por jo këtu,” - tha ai. “Të deportuarit me fluturime çarter përpunohen në një postë policie. Hajde, shkojmë… është nja pesë minuta më këmbë”.

Xhuda i hodhi një shikim të dëshpëruar gjevrekut të tij ndërsa u ngrit më këmbë me nxitim. Ishte turp ta shpërdoroje… sidomos me atë farë çmimi që e kishte blerë. Luani e rrëmbeu nga tavolina dhe e ngjeshi në gojë me një ngërdheshje. Ata u çapitën me hapa të mëdhenj nëpër shtegun që kalonte pranë një biplani të kuq e të vjetër derisa arritën te një ndërtesë gri me një parking të vogël makinash. Ngjitur me parkingun ishte një gardh me rrjetë teli dhe një portë e madhe rrëshqitëse. Xhuda pa edhe disa persona të tjerë që dukej se po hallaviteshin aty nëpër terr.

“Le të qëndrojmë pak larg... dhe të shohim nga këtu,” - i pëshpëriti Luani. Përgjatë gjithë perimterit të pistës shtrihej një varg shtyllash me drita të bardha që ngjanin si fanarë që të çonin drejt gjurmëve të fundit të muzgut me aureolë ngjyrë mandarine. U dëgjua një gërvishtje metalike. Ishte zhurma e portës që po hapej. Xhuda ndjeu qimet e parakrahëve t’i ngriheshin përpjetë.

Pa pasagjerët e parë të çapiteshin me hapa të rënduar. Ai studioi secilin prej tyre - të gjithë të rinj. Kishin kaluar shumë vite që nuk e kishte parë Arben Drilonin: Benin.

Njëri prej tyre, me kacurrela të shprishura dhe me një mjekër si xhufkë dhie, që kish veshur një xhakavento të zhubrosur ndali për një çast dhe hodhi një vështrim rreth e rrotull. Ai pa nga Xhuda dhe këtij i ngjau si një Mister Tumnus i lerosur, si personazhi i Kronikave të Narnias. Në dorë mbante si i përhumbur një çantë ku shkruhej “P&O Ferries” (Tragetet P&O).

“Hej... a gjetët kabinë të klasit të parë?” - bërtiti një polic te porta. U dëgjua një e qeshur si një kakaritje foshnjore. Xhuda i preku krahun Luanit. Ndjeu që Luani t’i tërhiqte nga prapa mëngën e bluzës. Një burrë tjetër, i veshur me një xhaketë të zezë najloni me të therura dhe që kishte vënë edhe kapuçin mbi kokë, i futi krahun Mister Tumnusit dhe filloi ta shtynte për ta larguar prej atje. Luani ishte vetëm disa hapa pas tyre.

“Beni... ti je?” - i thirri Xhuda. Burri me kapuç u rrotullua dhe ngriti tehun e gjatë e të hollë të një thike. Luani nxori pistoletën nga këllëfi poshtë xhaketës. Burri u kthye me vërtik dhe u mundua t’ia mbathte vrapit, por Beni i vuri befas stërkëmbësh. Burri u rrëzua, Luani u hodh mbi të si një mace e madhe dhe e gozhdoi përtokë.
















--o0o--

Beni u plandos në sediljen e pasme të Mercedesit, ngjeshi fundet e pëllëmbëve të tij në të dy sytë, pastaj u mbështet dhe mori frymë thellë. Hodhi vështrimin jashtë, buzëqeshi paksa me Luanin, por e largoi shikimin ndërsa ky hyri brenda duke përplasur derën e shoferit. “Një farë polici jashtë shërbimit,” - i kishte thënë Xhuda. “Nuk do të merrja kurrë guximin t’i dilja kundër, sidomos nëse do të ishte në shërbim,” - mendoi ai. E lëshoi çantën poshtë dhe e shtyu midis këmbëve që të mos dukej.

Pastor Xhuda, i ulur në sediljen e parë të pasagjerit, u rrotullua drejt tij dhe i buzëqeshi me një ngrohtësi që papritur iu duk mëse e njohur. Ende e kishte atë dhëmbin e përparmë me cep të thyer, por basetat i kishin filluar t’i thinjeshin dhe fytyra e tij dukej më e mbushur. E pa në sy teksa po shtynte cullufen e tij të shprishur mënjanë ballit.

"Pa hë," - tha Xhuda. "Si ia kalove në Angli?"

“Epo… mirë, pastor. Mirë,” - iu përgjigj ai.

“Sigurisht që mirë!” - shpërtheu Luani. “Aq mirë sa u desh një avion plot me zyrtarë britanikë që të të shoqëronin personalisht për në shtëpi”.

Beni i hodhi një shikim të shpejtë Luanit dhe pastaj i ktheu sytë nga Xhuda. Ndjeu se filloi t’i dridhej kapaku i syrit të djathtë.

"Pa merak," - i tha Xhuda. "Ai po merret me raste të tjera, jo me tëndin. E kemi shok. Nëse dëshiron, mund të na tregosh pa frikë, apo jo?”

“Ata zyrtarë po shoqëronin të tjerët… por edhe mua, e pranoj”, - i tha Beni Luanit. “Dëgjuam që disa britanikë do të punojnë në aeroport tani…” Mbi gjoks po fillonin t’i shfaqeshin bula djerse dhe ai i fshiu me bluzën e vet. “Është shumë vapë në krahasim me Anglinë,” - mendoi ai. Shtypi çelësin dhe uli xhamin e dritares së pasme të pasagjerit. Një qen roje te kolibja në hyrje të parkingut të makinave tundi zinxhirin e tij ndërsa u ngrit dhe lehu vetëm një herë dhe më pas u qetësua sërish. Beni u tremb paksa dhe fërkoi llapën e veshit. Ai u përkul pak përpara. “Vjet në pranverë pashë ca reklama në TikTok… kështu që i kontaktova dhe shfrytëzova rastin për të kaluar Kanalin me ndihmën e tyre. Ishte një makth i vërtetë. Më vonë, mësova se policia britanike i quante Banda e Dragoit. Përfundova në një hotel në Ramsgeit me disa azilkërkues të tjerë. I telefonova shokut tim, Bledit. Ai erdhi me makinën e vet një natë vonë... dhe kështu më ndihmoi të arratisesha vjedhurazi prej hotelit. Qëndrova me të në shtëpinë e tij në një rrugë të Londrës veriore, ku gjithë ditën e natën dëgjoje vetëm uturimën e kamionëve që kalonin atje.” Iu kujtuan netët e lagështa të dimrit, rrjedhat e ujit që përplaseshin nëpër xhamat e dritares së tij nga spërkatja e gomave, era e lagështirës dhe e mykut, si edhe muret e dhomës që dridheshin sa herë që rrotat kalonin mbi kapakun e pusetës aty pranë. “Kam punuar disa muaj nëpër kuzhina restorantesh, ca të pista dhe ca plot me shkëlqim alumini…, por më jepnin më pak se paga minimale. Pas ca kohe një tjetër shqiptar, Mjekërziu e thërrisnin, më ftoi të punoja me të në “West Country”. Një nga bizneset e tij ishte një shtëpi bari diku në periferi të këtij qyteti të vogël. Ai kishte njëqind bimë kanabisi që i kultivonte nën dritën e llambave UV në një papafingo të errët. Kështu, u transferova në sektorin e bujqësisë… si të thuash”.

Ndërsa dëgjonte, Luani merrej me celularin e tij dhe tundte me aq padurim këmbën e vet mbi majën e gishtave, sa edhe makina po dridhej.

"A kishe pagë më të mirë atje?" - pyeti ai me ironi të rëndë.

“Po, po… Mjekërziu më linte të dilja herë pas here për pak ajër të pastër kur shkoja për të punuar në një lavazh që e kishte në A37-ën në Somerset,” - vazhdoi Beni. “Atje më kapën muajin e kaluar pas një operacioni të fshehtë të policisë. Sapo ua kisha larë shumë mirë xhamin e përparmë!” Luani nënqeshi si me përqeshje duke shfryrë lehtazi nga flegrat e hundës. “Shkova atje për të punuar, pastor Xhuda, jo për t’u futur në botën e krimit… sinqerisht. Ti më beson, apo jo? Unë nuk jam njeri i keq”. Ai pa Xhudën të ngrinte syzet mbi ballë dhe të kryqëzonte llërët para se të mbështeste mjekrën mbi to.

"Jam i sigurt që je nisur me qëllime të mira, Beni," - i tha Xhuda ndërsa u kthye sërish përpara. Pak çaste më vonë i zgjati një qese me fara luledielli. "A të pëlqejnë akoma këto?"

“Oh… nuk kam ngrënë qysh kur…”. Beni e hapi qesen, futi një farë në gojë dhe e ndau me dhëmbët e përparmë. I zhytur në mendime, mbajti farën me gjuhë dhe pështyu lëvozhgën e kripur në dorë. Sakaq mori vendim: “Po, do ta bëj”.

--o0o--

Ndërsa Luani futi makinën lehtas në rrethrrotullimin te hyrja e aeroportit, Xhuda u var paksa nga dritarja e pasagjerit duke nxjerrë jashtë bërrylin që t’ia përkëdhelte ajri i natës. Kudo dëgjoheshin zukamat e mprehta të gjinkallave që jehonin si sinjale të dobëta radioje. Bluja dhe e kuqja e largët e dritave të aeroportit u bënin shoqëri yjeve të ulëta në qiell. Ai u kthye për të parë Benin.

"Do ta provosh prapë... Anglinë?" - e pyeti Xhuda.

“Për atë farë soj jete?! Jo, as që më shkon ndër mend,” - iu përgjigj. “Sido që të jetë, më vunë vulë në pasaportë që tregon se më ndalohet për tre vjet hyrja në zonën Shengen”.

"Mund të të kishin dërguar në Ruandë," - tha Luani, me sytë e fiksuar tek vija e bardhë dhe e pandërprerë në mes të rrugës. “Gjithsesi, ke fatin që të shijosh të ardhmen e ndritur që të pret në tavolinat e kafehaneve të Tiranës”.

Xhuda pa Benin të tërhiqte lehtazi hundët dhe të mblidhte supet ndërkohë që uli shikimin poshtë. Më pas ai u zgjat poshtë dhe nga fëshfërima u kuptua se po kërkonte diçka në çantën mes këmbëve të tij. Xhuda ndjeu peshën e diçkaje që ai ia lëshoi në dorë. Ishte një Bibël e Gideonit me kapak të trashë ngjyrë burgundi.

“Mere këtë nga unë, është për ty, Xhuda,” - i tha Beni. Xhuda ndjeu t’i ngrihej vetulla e djathtë edhe pse rrudhi ballin e vet. “Hape në fund, aty nga libri i Zbulesës”. Xhuda shtypi butonin e dritës së kabinës mbi kokat e tyre. Nën ndriçimin e verdhë, shfletoi faqet me dorën e tij. Centimetri i fundit i fletëve ishte ngjitur në një trup të vetëm. “Grise faqen e sipërme…” Nën atë faqe kishte një pjesë kufje ku Xhuda pa një kartëmonedhë të kuqe prej 50 £, kishte edhe kartëmonedha të tjera poshtë saj. E anoi që ta shihte edhe Luani. “Për të varfrit dhe jetimët... Xhuda... merre!” - i tha Beni me sytë që iu zmadhuan në shenjë lutjeje. Xhuda vuri re se vetulla e tij ishte ngritur përpjetë si grada e një tetari.

“Beni... këto janë paratë e shtëpisë së barit, apo jo? Nuk mund t’i pranoj,” - i tha Xhuda. “Vërtet bëre një vrimë në Dhiatën e Re për këtë? E di që ke prerë pjesën ku flitet për thesaret në qiell?!”

Luani fërkoi me gisht anën e hundës së tij të spikatur dhe më pas e kaloi rreth pjesës së pasme të veshit. Ndërsa me dorën e djathë mbante timonin, u zgjat, mori tufën dhe kaloi gishtin e madh të dorës së tij të majtë për të shkartisur cepat e kartëmonedhave. Më pas e hodhi tufën në prehërin e Xhudës.

“Spërkate me ujë të shenjtë… Vetëm dy a tre mijë janë,” - u tall Luani me një buzëqeshje të hidhur. "Kjo ishte ajo që kishte ardhur për të marrë miku ynë te porta e aeroportit, apo jo, Beni? Ose... shiko, mund edhe ta lësh të përfundojë në ndonjë raft provash të policisë derisa të zhduket një ditë, ose edhe mund t’ia kthesh Mjekërziut, nëse dëshiron”.

Xhuda mbeti me sytë e ngulura drejt tufës së kartëmonedhave. Jo... nuk mund ta bënte.


--o0o--


Më 23 gusht 2022, 1295 emigrantë kaluan
Kanalin Anglez me njëzet e shtatë varka.
‘Beni’ ishte njëri prej tyre.

Redaktoi në anglisht Sheila Jacobs.
Përkthyes: Holger Dashi.
Redaktor ndihmës: Petrika Dhimo.
© Paul Alkazraji 2024.
Të gjitha të drejtat e rezervuara.












'Loja e Benit' bazohet në personazhet e dy romaneve të Paul Alkazrajit 'The Silencer' dhe 'The Migrant'.






Shkarkoni një version falas pdf me printim më të madh këtu:
https://mega.nz/file/N28VGAzC#MwaUb8H...

Lexoni kapitullin 1 të 'The Migrant' në anglisht këtu:
https://instantapostle.com/2019/02/22...

Gjeni kopje të romaneve këtu: https://www.amazon.co.uk/stores/autho...