Tevfik Uyar

“Girişin iki adım önüne çıktım. Sağımda yükselen gökdelenler çatılarından dev goriller ısırmış gibi eksik, göğe uzanmış bağırıyorlardı. Yaratıklar gelmeden önceki düzenin mabetleriydi bunlar, ama bir gecede sistem çöküvermişti. Buraların sahipleri benden daha çok üzülmüş olmalılardı; zira benim bir kaybım yoktu. Hatta kazancım vardı: Leyla. Deli kız… Güzel kadın… Uğruna yaşadığım şey.”
― Tevfik Uyar, Galaktik Tiyatro

“Evin kapısının dışındaki merdivenler aşağıya doğru uzanıyordu. Bir kapıdan geçmenin bu kadar ürkütücü, gizemli ve hatta belirsiz olduğu bir başka durum daha olup olmadığını bilmiyordu. Bir anlamda başka bir evrene iniyordu bu merdivenler. Camdan görünen sokak başka bir evrene ait gibiydi. Az sonra her şey sarsılmaya başlayacak, kuvvetli bir deprem gibi alttan alta vuracak, çatlayan kolonların ve kirişlerin gıcırtı ve çatırtıları içerisinde çökecekti belki de. Bİrden bir boşluk alıverecekti her yeri. Beyazdan bir sonsuzluk içinde havada asılı kalacaktı. Ya beyaz değil de siyah olursa? Ya karanlık olursa mesela? Zifiri karanlık. Ne bir ses, ne bir ışık. Hiçbir uyartı olmadan...Aynen hem kör, hem sağır, hem felç olmuş gibi. Sadece bir bilinç ve o da var olduğunu anlamaya yarıyor, o kadar. Demek ki Descartes "Düşünüyorum, öyleyse varım" dediğinde bunu kastediyordu.”
― Tevfik Uyar, İz Odası