Marcin Napiórkowski

“Trudno o coś bardziej ludzkiego niż to wyczekujące wpatrywanie się w jutro. Wiąże się z tym niepokojący paradoks. Nawet jeśli nie potrafimy trafnie przewidzieć przyszłości, często umiemy ją sprowokować. Nasze wyobrażenie jutra wpływa na nasze działania (lub ich brak!), a te z kolei przesądzają o tym, co się wydarzy. Jeśli wszyscy uwierzymy, że katastrofy klimatycznej nie da się powstrzymać, to faktycznie czeka nas rzeczywistość jak z Mad Maxa. Tak długo, jak będziemy przekonani, že państwa sa niezdolne do innowacji i sprawnego działania, skuteczna walka z kolejnymi epidemiami faktycznie będzie je przerastać, bo po prostu nie damy im odpowiednich narzędzi. Wyobrażenia przyszłości określają kursy walut i ceny akcji, prowadza do nieuzasadnionej paniki albo sprawiają, że do ostatniej chwili nie widzimy nadchodzącego niebezpieczeństwa.

Przeszłość jest ważna i może nas wiele nauczyć. Ale ostatecznie naszą ojczyzną jest jutro, nie wczoraj. To nie pamięć, lecz wychylenie ku temu, co ma dopiero nadejść, czyni nas ludźmi i wyróżnia spośród innych gatunków. Jeśli zagubimy nadzieję na lepszą przyszłość, sami będziemy zgubieni. Człowiek bez przyszłości tworzy przyszłość bez człowieka. Krótkowzroczne skupienie na szybkim zysku, nostalgiczna idealizacja przeszłości albo naiwna fiksacja na technologii nie są bezstronnymi obserwacjami rzeczywistości. To strategie działania. Samospełniające się proroctwa, które już dziś zapowiadają nam nieludzką przyszłość. Dlatego właśnie tak bardzo potrzebujemy mądrych opowieści o jutrze.”
― Marcin Napiórkowski, Naprawić przyszłość. Dlaczego potrzebujemy lepszych opowieści, żeby uratować świat