Kevser Arslan

“Huzuru bulmak için bizimle burada kalmak istemez misin? Çok yer gezdiğini söylediler bana. Paris, İsviçre, İspanya... Neden koşup duruyorsun? Peşinden kovalayan biri mi var?”
― Stratis Tsirkas, Η λέσχη

“Bizler gerçeklik hakkında asla doğru bilgi edinemedik. Gerçekliğin bir bölümünü biliyoruz, bir başka bölümünü çarpıtarak yorumluyoruz; birileri bunu biliyor ama bizim neyi ne kadar bildiğimizi bilmiyor. Ve yaşamımız böylece yarı gerçekler ve yarı anlaşmazlıklar arasında kayıp gidiyor; olup bitenler açıklık kazandığındaysa, bize verdiği acıları ya da mutlulukları kimi zaman çoktan arkamızda bırakmış oluyoruz. Çünkü o sırada kafamızda başka yalanlar, başka gerçekler oluyor: Kim olduğumuzu anlamak için, kendimize dört elle sarılmalı, dikkatle ilerlemeliyiz. Her şeyi yola sokmanın tek çaresi, hiçbir şey bilmeyen biriyle birlikte her şeyi alfabesinden başlayarak yeniden öğrenmek.”
― Stratis Tsirkas, Η λέσχη

“... Önce ben, mutlu değilim. İş burada. Ben varım ya, ben, kendim, ben, mutlu değilim. Ben yaşamıyorum, yaşamıyorum. Soluk alamıyorum. Önemli olan bu. En önemlisi bu. Mutlu değilim. Güçsüzüm...”
― Nezihe Meriç, Toplu Öyküleri I

“Yine bir gün Aliye: 'Bu dünya piçlerle dolu' diyordu. 'Örneğin ben piçin âlâsıyım. Benim babam pis, adi, sarhoş herifin biri. Annem de eh, sıradan bir kadın. Birbirini düşünmeden, arzu etmeden, rastgele birleşmiş iki insan. Nikah ne demek? Ne idüğü belirsiz bir herif, yani imam; üç beş kişiden amin amin ve peydahlanan ben. Ama düşünün, birbirini arayıp bulan, isteyen iki ruh, iki vücut birleşirse... O zaman kağıtlar imzalar bir yana, doğan çocuk piç değildir. Kesinlikle! Sahici insan odur işte...”
― Nezihe Meriç, Toplu Öyküleri I