Chryssiis Kouk

“Η έπαρση της νιότης είναι το ωραιότερο λάθος της ζωής.”
― Ιωάννα Καρυστιάνη, Μικρά Αγγλία

“Ω ναι, ξέρω καλά πως δεν χρειάζεται καράβι για να ναυαγήσεις, πως δεν χρειάζεται ωκεανός για να πνιγείς.
Υπάρχουνε πολλοί που ναυαγήσαν μέσα στο κοστούμι τους, μες στη βαθιά τους πολυθρόνα, πολλοί που για πάντα τους σκέπασε το πουπουλένιο πάπλωμά τους.
Πλήθος αμέτρητο πνίγηκαν μέσα στη σούπα τους, σ’ ένα κουπάκι του καφέ, σ’ ένα κουτάλι του γλυκού... Ας είναι γλυκός ο ύπνος τους εκεί βαθιά πού κοιμούνται, ας είναι γλυκός κι ανόνειρος.
Κι ας είναι ελαφρύ τό νοικοκυριό πού τούς σκεπάζει”
― Αργύρης Χιόνης

“Αναρωτιέμαι πολλές φορές, μετά τον θάνατο ενός ζευγαριού πού πάνε τα τρυφερά τους λόγια, αυτά που ψιθύριζαν μονάχα μεταξύ τους για χρόνια, αυτά που δεν κατέγραψε ποτέ κανείς, ο κώδικάς τους ο ιδιωτικός, ο ερμητικός, τα λόγια που φτιάχτηκαν απ' τα υγρά του έρωτα καθώς σταγόνες στέγνωναν στο στήθος και στην κοιλιά. Οι λέξεις τους οι μικρές, οι χαϊδευτικές, τα παρατσούκλια του έρωτα που μοιάζουν με γουργουρητά περιστεριών, τα προσωνύμια εκείνα που μπεμπεκίζουν, που ακούγονται στ' αυτιά των άλλων γελοία αλλά δεν είναι, λέξεις που τυχόν δεν υπάρχουν αλλά είναι παραφθορές άλλων, λόγια που τα φούρνισαν οι δικοί τους στεναγμοί και οι δαγκωματιές τους σε λαιμούς και τρυφερά αυτιά. Πού πάνε όλα αυτά μετά τον θάνατο; Δεν είναι λόγια προσευχής να τα φυλάξουν οι άγγελοι ούτε ποιήματα εμπνευσμένων ανδρών για να σκύψουν πάνω τους ύστερα από χρόνια οι σοφοί. Θρηνώ για τον χαμό τους τον αναπόφευκτο.”
― Ισίδωρος Ζουργός, Ανεμώλια

“Η πρώτη νύχτα στο σπίτι, στο κρεβάτι σου, προσπαθώντας να κοιμηθείς, η πρώτη νύχτα μετά από έναν θάνατο, είναι μία νύχτα με φαντάσματα. Όχι του πεθαμένου, δικά σου φαντάσματα, φαντάσματα του εαυτού σου, του παλιού εαυτού σου, της περασμένης σου ζωής. Δεν το ξέρεις ακόμα αλλά μαζί με τον πεθαμένο έχουν φύγει και απέραντες εκτάσεις δικές σου, τοπία εσωτερικά, θάλασσες, αμμουδιές, ύψη γεμάτη νέφη, ηλικίες, καλοκαίρια, γιορτές, θυμοί, ταξίδια, διαβάσματα, εικόνες, βλέμματα, χειρονομίες, σιωπές και μικρές ή μεγάλες αναξιοπρέπειες, τα παίρνει όλα ο αέρας. Ένα μέρος σου θέλει, για λίγο, να φύγει μαζί τους. Αλλά η ζωή υπερισχύει, νικάει κατά κράτος κάθε θάνατο.”
― Ηλίας Μαγκλίνης, Είμαι όσα έχω ξεχάσει